"Πώς πρέπει όλοι ανεξαιρέτως οι χριστιανοί να προσεύχονται ακατάπαυστα"

 Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ

 "ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ (ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ) ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ

   

    Ας μη θεωρήσει κανείς αγαπητοί μου χριστιανοί ότι οι ιερωμένοι και οι μοναχοί έχουν χρέος να προσεύχονται ακατάπαυστα και παντοτινά και όχι οι κοσμικοί.  Όχι, όχι. 

    Όλοι οι χριστιανοί από κοινού έχουμε χρέος πάντοτε να βρισκόμαστε σε προσευχή, διότι ο αγιώτατος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γράφει στον βίο του Αγ. Γρηγορίου της Θεσσαλονίκης πως ο θείος Γρηγόριος είχε ένα φίλο αγαπημένο, ονομαζόμενο Ιώβ, απλούστατο άνθρωπο και ενάρετο πολύ, με τον οποίο συνομιλώντας μία φορά ο Άγιος μίλησε και περί προσευχής και πώς ο κάθε χριστιανός απλώς  πρέπει να αγωνίζεται πάντοτε στην προσευχή και να προσεύχεται ακατάπαυστα καθώς λέγει και ο προφήτης Δαυίδ παρόλο που ήταν βασιλιάς και είχε τις ευθύνες

"Εμοι το ζην Χριστός, και το αποθανείν κέρδος"

     Πολλὰ τὰ κύματα καὶ χαλεπὸν τὸ κλυδώνιον· ἀλλ' οὐ δεδοίκαμεν, μὴ καταποντισθῶμεν· ἐπὶ γὰρ τῆς πέτρας ἑστήκαμεν. Μαινέσθω ἡ θάλασσα, πέτραν διαλῦσαι οὐ δύναται· ἐγειρέσθω τὰ κύματα, τοῦ Ἰησοῦ τὸ πλοῖον καταποντίσαι οὐκ ἰσχύει. Τί δεδοίκαμεν, εἰπέ μοι; Τὸν θάνατον; Ἐμοὶ τὸ ζῇν Χριστὸς, καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος. Ἀλλ' ἐξορίαν, εἰπέ μοι; Τοῦ Κυρίου ἡ γῆ, καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς. Ἀλλὰ χρημάτων δήμευσιν; Οὐδὲν εἰσηνέγκαμεν εἰς τὸν κόσμον, δῆλον ὅτι οὐδὲν ἐξενεγκεῖν δυνάμεθα· καὶ τὰ φοβερὰ τοῦ κόσμου ἐμοὶ εὐκαταφρόνητα, καὶ τὰ χρηστὰ καταγέλαστα. Οὐ πενίαν δέδοικα, οὐ πλοῦτον ἐπιθυμῶ· οὐ θάνατον φοβοῦμαι, οὐ ζῆσαι εὔχομαι, εἰ μὴ διὰ τὴν ὑμετέραν προκοπήν. ∆ιὸ καὶ τὰ νῦν ὑπομιμνήσκω, καὶ παρακαλῶ τὴν ὑμετέραν θαῤῥεῖν ἀγάπην. 

Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

Σκέψεις για έγκυρα-άκυρα μυστήρια (Β΄ μέρος)

Η ΣΤΑΣΗ ΜΑΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ἔγκυρα καὶ ἄκυρα μυστήρια

Β΄ μέρος 

Τοῦ  Σημάτη  Παναγιώτη

Τὰ παραδείγματα ποὺ παρουσιάζονται κατωτέρω, εἶναι νομίζω, εὔγλωττα καὶ καταδεικνύουν τὴν στάση τῶν Ὀρθοδόξων ὡς πρὸς τὰ θέματα ποὺ συζητοῦμε, σὲ καιρὸ αἱρέσεως. Καὶ ἂν καὶ φαίνονται πολλά, εἶναι ἐλάχιστα σὲ σχέση μὲ ἐκεῖνα ποὺ ἀγνοοῦμε, καὶ καθίσταται –νομίζω- ἀπολύτως ἀναγκαία ἡ γνώση τους, σὲ μᾶς σήμερα, ποὺ ζοῦμε παρόμοιες καταστάσεις καὶ προκλήσεις, σὰν αὐτὲς ποὺ ἔζησαν οἱ Ἅγιοι καὶ Ὁμολογητὲς ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, ἐφ’ ὅσον, βέβαια, ἔχουμε διάθεση νὰ βαδίσουμε στὰ ἴχνη τους.

Ἴσως μέσα ἀπ’ ὅλη αὐτὴ τὴν ἐξιστόρηση νὰ κατανοήσουμε α) γιατί εἶναι ἀπαραίτητα καὶ σωτήρια ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ὅπως μᾶς τὴν διδάσκουν. Β) Γιατί ἡ Οἰκονομία ποὺ συνιστοῦν οἱ «οἰκονομιστές», εἶναι μιὰ κακὴ Οἰκονομία, ποὺ προδίδει τὴν ὀρθόδοξη μαρτυρία καὶ τὸ μαρτύριο τῶν Χριστιανῶν. γ) Γιατί δὲν μποροῦμε νὰ συμπεραίνουμε ὡς ἄλλη Σύνοδος περὶ ἀκύρων μυστηρίων· ὅτι δηλ. οἱ μὴ καταδικασμένοι ἀκόμα ἀπὸ Σύνοδο αἱρετικοί, μετὰ τῶν ὁποίων κοινωνοῦν καὶ οἱ συγχυσμένοι ἀδελφοί μας καὶ τὰ παιδιά μας, δὲν ἔχουν μυστήρια· ὁ Θεὸς γνωρίζει ποιοί καὶ γιατί ἀπὸ τοὺς γνωρίζοντες καὶ συμμετέχοντες δὲν παίρνουν Θ. Χάρη, ἀλλὰ κατάκριση.

             Καὶ ξεκινᾶμε ἀπὸ τὴν περίοδον πρὶν τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο.

Παρατηροῦμε κατὰ τὴν ἔναρξη-ἐμφάνιση τῶν αἱρέσεων τὸ ἑξῆς σκηνικό. Γιὰ ἕνα μικρὸ ἢ μεγαλύτερο διάστημα οἱ αἱρετικοὶ δροῦν μὲ κάποια ἐλευθερία, ἕως ὅτου γίνει ἀντιληπτὸ ὅτι, ἡ κακοδοξία τους δὲν εἶναι μία λανθασμένη ἐκφορά-διατύπωση κάποιου θεολογικοῦ θέματος, ἀλλὰ συνειδητὴ καὶ ἐπίμονη ἀλλοίωση τῆς Πίστεως-Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας. Τότε ὑπάρχουν πιστοὶ ποὺ καλοβλέπουν τὶς θεωρίες τους καὶ μολυνόμενοι ἀπ’ αὐτὲς τὶς ἐγκολπώνονται. Κάποιοι ἄλλοι ἀντιδροῦν, τὶς ἀντικρούουν καὶ τὶς καταγγέλλουν στὴν Ἐκκλησία. Οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέτες (Ἐπίσκοποι-Ἀρχιεπίσκοποι-Πατριάρχες) μερικὲς φορὲς ἐνεργοῦν ἄμεσα. Ἄλλοτε, ἀργοῦν νὰ ἐπιληφθοῦν τοῦ θέματος, εἴτε ἀπὸ ὀλιγωρία, εἴτε ἐπειδὴ οἱ πολιτικὲς καταστάσεις δὲν εὐνοοῦν ἢ καὶ ἐμποδίζουν τὴν σύγκληση συνόδου, εἴτε ἐπειδή –θέτοντας σὲ ἐνέργεια τὴν ἐκκλησιαστικὴ οἰκονομία καὶ φιλανθρωπία– δίνουν κάποιο περιθώριο χρόνου μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ μεταπεισθοῦν οἱ αἱρετικοὶ νὰ ἐγκαταλείψουν τὶς πλάνες τους, εἴτε γιὰ ἄλλους λόγους. Καθ’ ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα οἱ αἱρετικὲς ἰδέες μολύνουν κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, ἀνάλογα μὲ τὸ βαθμὸ νήψεως, γνώσεως κ.λπ., ἀλλὰ οἱ αἱρετικοὶ ἐπίσκοποι-ἱερεῖς τελοῦν ἔγκυρα μυστήρια.

Τα άδεια και τα γεμάτα!

ΕΙΠΕ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ:

Η είσοδος στις Εκκλησίες είναι ελεύθερη, αλλά είναι άδειες.

ΕΙΠΕ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΉΣ.

Η είσοδος στις Εκκλησίες είναι ελεύθερη, αλλά είναι άδειες. Η είσοδος στα νυχτερινά κέντρα πληρώνεται, ακόμη και με τον έλεγχο προσώπου, αλλά είναι γεμάτα από χωρητικότητα. Οι άνθρωποι σπεύδουν στην κόλαση με τα χρήματα.

Πηγή 

Όσο θα συνεχίζετε να αλλοιώνετε την Αγιοπατερική μας Παράδοση, θα συνεχίσουμε να σας ρωτάμε:

Ποῦ καὶ πότε ἐσεῖς οἱ "οἰκονομιστές", ποὺ μᾶς διδάσκετε γιὰ τὸ μαρτυρικὰ παραδείγματα τῶν Πατέρων μας, δείξατε παρόμοιο θυσιαστικὸ ἦθος;  Καταφέρατε νὰ μὴ διωχθεῖτε, παίρνετε τὸ μισθό σας, κοινωνεῖτε μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές, καὶ μετὰ μιλᾶτε γιὰ Ὀρθοδοξία καὶ Ὁμολογία!

Τοῦ π. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου

Μνήμη Αγίων ενδόξων Οσιομαρτύρων Καρεωτών Μοναχών, υπό των λατινοφρόνων και παποφίλων ξίφει τελειωθέντων

    Ἡ Καθολικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία στὶς 5 Δεκεμβρίου, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου πατρὸς ἠμῶν Σάββα τοῦ Ἠγιασμένου, ἑορτάζει καὶ τὴν μνήμη τῶν ἁγίων ἐνδόξων ὁσιομαρτύρων Καρεωτῶν μοναχῶν τοῦ Ἁγίου Ὅρους, τῶν ὑπὸ τῶν λατινοφρόνων ἀζυμιτῶν ξίφει τελειωθέντων καὶ τοῦ ἁγίου ἐνδόξου ὁσιομάρτυρος Κοσμᾶ τοῦ Πρώτου τοῦ Ἁγίου Ὅρους, ἀγχόνη ἀπαιωρηθέντος. Σύμφωνα μὲ τὸν ἱερὸ Συναξαριστή[1]: 

    «τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ ἅγιοι ὁσιομάρτυρες οἱ ἐν τοῖς κελλίοις τοῦ Ἄθω κατοικοῦντες, οἱ τοὺς Λατινόφρονας ἐλέγξαντες, τὸν βασιλέα, φημί, Μιχαήλ, καὶ τὸν Πατριάρχην Βέκκον, ὁ μὲν πρῶτος ἀπηγχονίσθη, οἱ δὲ λοιποὶ ξίφει ἐτελειώθησαν». Οἱ στίχοι τοῦ Συναξαρίου ἀναφέρουν: «Τῇ τῶν ὁσίων πληθύι γνώμη μία, ὑπὲρ πατρώων δογμάτων τεθνηκέναι».

    Ἂς δώσουμε, ὅμως, τὸν λόγο στὸν πανοσιολογιώτατο ἀρχιμανδρίτη κυρὸ Γερβάσιο Ραπτόπουλο, νὰ μᾶς ἀφηγηθεῖ τὰ περὶ τῶν ὁσιομαρτύρων[2].

    «Κατὰ τέλη τοῦ 13ου αἰῶνος τὸ Βατικανὸ στὸν αἱματηρὸ πόλεμο ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅταν δόθηκε ἡ ἀφορμή, ἔβαλε στόχο καὶ τὸ Ἅγιον Ὅρος, τὸ Κάστρο αὐτὸ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὄχι ὁ ἴδιος ὁ Πάπας προσωπικά, βέβαια. Ἄλλα μὲ τὸ λατινόφρονα αὐτοκράτορα Μιχαὴλ Η' τὸν Παλαιολόγο καὶ τὸν λατινόφρονα ἐπίσης Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, τὸν Ἰωάννη Βέκκο. Φρονοῦντες καὶ οἱ δύο ὅτι ὁ Πάπας θὰ ἀσκοῦσε τὴν ἐπιρροή του στὴ Δύση καὶ θὰ ἐρχόταν στρατὸς στὴν ἀπειλούμενη πόλη τοῦ Κωνσταντίνου, σκέφθηκαν νὰ ὑπογράψουν ἕνωση μὲ τὴν λεγομένη ἐκκλησία τοῦ Πάπα.

«ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΙ»

Προς «ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΤΥΠΟΝ»

                                - Ανοικτή Επιστολή

 Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ

Κ. Διευθυντά της εφημερίδος «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ», χαίρε εν Κυρίω. Στο φύλλο της εφημερίδος (30/11/2018) δημοσιεύθηκε ομολογιακό άρθρο του Γέροντας Σάββα Λαυρεώτου με τίτλο: «ΟΤΑΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ». Στο τέλος του άρθρου υπάρχει υστερόγραφο της εφημερίδος, στο οποίο τονίζεται ότι ο «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» αγωνίζεται «εντός της Εκκλησίας και δια της εκκλησίας», υπακούοντας στη γραμμή των Πατέρων του.

Μια προλογική, θεμελιακή διευκρίνιση–παρέμβαση, πριν εκφράσω τις αντιρρήσεις μου. Δεν είμαι «σημερινός» αναγνώστης–συνεργάτης του «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ». Μετά την περιδίνηση της επταετίας (1967-74) και στην εκκλησιαστική περίοδο της μεταπολίτευσης, φιλοξενήσατε

Οι αντι-Οικουμενιστές, επισημαίνουν τις ανήκουστες προδοσίες, κι όμως, αυτοί εκεί, κοινωνούν μαζί του!

Η πίστις του Πατριάρχη και η Πίστις των Πατέρων!

Τι λέγει ο Πατριάρχης

και τι λέγουν οι Πατέρες

Πορφυρίτης

1. Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος εἶπε:«Ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ὁδοὶ σωτηρίας»[1].
«Οἱ δικοί μας στόχοι εἶναι ἴδιοι μέ αὐτούς τοῦ πάπα Ἰωάννου 23ου νά ἐκσυγχρονίσουμε τήν Ἐκκλησία καί νά προωθήσουμε τήν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν. Ἐπίσης, ἡ Σύνοδος θά σημάνει τό ἄνοιγμα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στίς μή Χριστιανικές θρησκεῖες καί σέ ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα. Αὐτό σημαίνει μία νέα στάση ἔναντι τοῦ Ἰσλάμ, τοῦ Βουδισμοῦ, τοῦ σύγχρονου πολιτισμοῦ καί ὅσον ἀφορᾶ τίς ἐπιδιώξεις γιά ἀδελφότητα χωρίς ρατσιστικές διακρίσεις … μέ ἄλλα λόγια θά σημάνει τό τέλος δώδεκα αἰώνων ἀπομόνωσης τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας»[2]

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες λέγουν:
«Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή· οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι' ἐμοῦ.»[3] (ὁ Κύριος)«Ἔστι δέ καί ἡ μέχρι τοῦ νῦν κρατοῦσα λαοπλάνος θρησκεία τῶν Ἰσμαηλιτῶν, πρόδρομος οὖσα τοῦ Ἀντιχρίστου»[4] (Ἅγιος Ἰωάννης Δαμασκηνός).«Ἐγώ ἐδιάβασα καί περί ἱερέων, καί περί ἀσεβῶν, αἱρετικῶν καί ἀθέων· τά βάθη τῆς σοφίας ἠρεύνησα· ὅλαι αἱ πίστεις εἶνε ψεύτικες· τοῦτο ἐκατάλαβα ἀληθινόν, ὅτι μόνη ἡ πίστις τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν εἶνε καλή καί ἁγία... νά εὐφραίνεσθε ὁπού εἶσθε ὀρθόδοξοι χριστιανοί καί νά κλαίετε διά τούς ἀσεβεῖς καί αἱρετικούς ὁπού περιπατοῦν εἰς τό σκότος»[5] (Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός)

Να, πότε μένουν «αδιάφθορα τα μέλη των Εκκλησιῶν»!

    Ένας καθρέπτης για να καθρεπτίσουν οι πιστοί τους Επισκόπους και Ποιμένες τους (γιατί οἱ ἴδιοι οἱ ποιμένες ἔχουν σπάσει ὅλους τοὺς καθρέπτες, γιὰ νὰ μὴν ἀντικρύζουν τὴν ὁμολογιακή-ποιμαντική τους ὄψη).

Ἴδιον ἱερωσύνης καὶ τοῦ σεμνοῦ τῶν Χριστιανῶν ἐπαγγέλματος σωφροσύνη καὶ ἐπιείκεια καὶ πρό γε πάντων ὁ τῶν ὁσίων δογμάτων θεσμὸς καὶ ἡ θεσπεσία τῆς πίστεως παραφυλακή, ἐφ’ ᾖ καὶ ὁ τῶν μακαρίων πατέρων ἀοίδιμός τε καὶ σεβάσμιος χορὸς ἄνωθεν ἔκ τινος ἀνεπιλήπτου διαδοχῆς ἀκηράτοις λογισμοῖς ρυθμὸν ἐναρμόνιον εἰσηγήσατο ταῖς ἀγαθαῖς τῶν ἀνθρώπων ψυχαῖς πρὸς ἁγιασμὸν μυσταγωγίας. Μεμαθήκαμεν γὰρ ἀπὸ τῶν θείων λογίων βοᾶν μὴ μέταιρε ὅρια αἰώνια ἃ ἔθεντο οἱ πατέρες σου. ἀλλὰ ταῦτα μὲν οἱ σεβάσμιοι πατέρες κρατύνοντες καὶ φῶς ἀγαθὸν ταῖς ἐκκλησίαις πρυτανεύοντες, ὅθεν ἔμεινεν ἀδιάφθορα τὰ μέλη τῶν ἐκκλησιῶν…, ἕως ὅτε πρὸ φανεροῦ τινος χρόνου νεώτερος κατὰ τῶν ἐκκλησιῶν καινισμὸς εἰσηνέχθη.

 (Concilia Oecumenica (ACO): Synodus Constantinopolitana et Hierosolymitana anno 536: Tome 3, page 93, line 18).

«Δεν είμαι τίποτα, Θεούλη μου»

Σήμερα τιμάται ο Άγιος Σάββας:

Ηγιασμένος εκ κοιλίας μητρός

    

   Γιορτάζει σήμερα ένας πολύ, πάρα πολύ μεγάλος άγιος. Ο άγιος  Σάββας ο ηγιασμένος. Σπλάχνο της Καππαδοκίας. Γεννήθηκε εκεί το 431μ.Χ. Ηγιασμένος εκ κοιλίας μητρός. Σε ηλικία 8 ετών πήγε στο μοναστήρι των Φλαβιανών, εκεί κοντά, και έμεινε μέχρι 18 ετών, που έμαθε όλα τα γράμματα, το Ψαλτήρι απ’ έξω, και απέκτησε μεγάλη χάρη και φήμη. Ήθελαν όλοι να τον φάνε απ’ τη χαρά τους κι απ’ την αγάπη τους. Τόσο σπουδαίος ήταν.