Τα πάντα γυμνά και τετραχηλισμένα

Λειτουργικὴ Κίνησις Οἰκουμενισμὸς

καὶ στὸ βάθος Ἕνωση Ἐκκλησιῶν ὑπὸ τὸν Πάπα

Ἡ ἐξαπάτηση Ὀρθοδόξων ἀπὸ τοὺς Δυτικοὺς συνεχίζεται

μὲ τὴν συνειδητὴ –πλέον– συνεργασία τῶν ἡγετῶν μας

Τὸ παρὸν εἶναι ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν εἰσήγηση τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Νικοδήμου Μπαρούση (ἡγουμένου τῆς Ἱ. Μ. Παναγίας Χρυσοποδαριτίσσης Πατρῶν) μὲ τίτλο: «Ἡ “Λειτουργικὴ Κίνησις” τῆς Δύσεως καὶ ὁ Οἰκουμενισμός».

 

Ἡ εἰσήγηση πραγματοποιήθηκε στὴν Θεσσαλονίκη τὸ 2004, στὸ Διορθόδοξο Θεολογικὸ Συνέδριο, «Οἰκουμενισμός, (Γένεση-Προσδοκίες-Διαψεύσεις)».

 

Τὰ πάντα, λοιπόν, «γυμνὰ καὶ τετραχηλισμένα» ἐνώπιόν μας κι ἐμεῖς, μοιραῖοι, ἢ τοὺς ἀκολουθοῦμε εὐπειθῶς ἢ τοὺς ἀνεχόμεθα ἐνόχως καὶ περιδεῶς!

 

Ἡ «Λειτουργικὴ Κίνησις», ἀρχικῶς μὲν ἕνα ὅραμα κάποιων διακεκριμένων βενεδικτίνων μοναχῶν..., σὺν τῷ χρό­νῳ ἀ­πέ­κτη­σε τὴν μορ­φὴ μι­ᾶς κα­λῶς ὀρ­γα­νω­μέ­νης προ­σπα­θεί­ας, ἡ ὁποία ἔλαβε τὸ χαρακτηριστικὸν ὄνομα, «Ἡ Κίνησις», καὶ τῆς ὁποίας ὁ σκοπὸς ἔλαβε τὸ ἐπίσης ἰδιαίτερον ὄνομα, «Τὸ Ἔργον». Αὐτὸ τὸ «ἔργο», ἦταν ἡ ἐλπὶς ὅλων διὰ τὴν ἀναζωπύρωσι τῆς πίστεως, (κατὰ τὴν ἐκτίμησι πολλῶν), καὶ ἡ ἀσφαλὴς προσδοκία τῆς Ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν, (κατὰ τοὺς ἐκπροσώπους τῆς «Κινήσεως»)...

      Ἡ «Λειτουργικὴ Κί­νη­σις» δι­ε­πί­στω­σε ὅ­τι ἡ δη­μι­ουρ­γί­α τῶν σχι­σμά­των ἔ­χει ὡς ἀ­πο­τέ­λε­σμα τὸν πε­ρι­ο­ρι­σμὸ τῆς πα­γκο­σμι­ό­τη­τος τῆς πα­πι­κῆς ἐ­ξου­σί­ας. Ἐ­πει­δὴ ὑ­πε­στή­ρι­ζε ὅ­τι ἡ ἑ­νό­της τῆς Ἐκ­κ­λη­σί­ας πρα­γμα­το­ποι­εῖ­ται δι­ὰ τῆς τε­λέ­σε­ως μι­ᾶς λει­τουρ­γί­ας καὶ τῆς ἑ­νώ­σε­ως με­θ’ ἑ­νὸς πα­γκο­σμί­ου πα­τρός, τοῦ Πά­πα τῆς Ρώ­μης, δι­ε­κή­ρυ­ξε, ἀ­φ’ ἑ­νός μὲν τὴν ἀ­νά­γκη προ­σεγ­γί­σε­ως τῶν λει­τουρ­γι­κῶν πη­γῶν, ἀ­φ’ ἑ­τέ­ρου δὲ τὴν ἀ­νά­γκη ἐ­ξευ­ρέ­σε­ως νέ­ας ἑρ­μη­νεί­ας τοῦ πα­πι­κοῦ ἀ­λα­θή­του, ὥ­στε τοῦ­το νὰ κα­τα­στῇ εὔ­λη­πτον ὑ­πὸ τῶν «σχι­σμα­τι­κῶν» Ὀρ­θο­δό­ξων...

      Ἐ­γνώ­ρι­ζε ἐ­παρ­κῶς τὴν προ­σή­λω­σι τῶν Ὀρ­θο­δό­ξων εἰς τὴν λα­τρεί­α καὶ ἀ­πε­φά­σι­σε νὰ τοὺς πλή­ξῃ εἰς τὸ ση­μεῖ­ο αὐ­τό. Ὡς δέ­λε­αρ ἐ­πα­ρου­σί­α­σε τὴν ἐ­πι­στρο­φὴν εἰς τὰς πη­γάς...

      Πρό­τυ­πο τοῦ «ἔρ­γου τῆς Κι­νή­σε­ως» ἦ­σαν οἱ Συ­νο­μι­λί­ες εἰς τὴν πό­λι Μα­λῖ­νες τοῦ Βελ­γί­ου ὑ­πὸ τὸν Καρ­δι­νά­λι­ο Mercier, τὸ ἔ­τος 1909. Κα­τό­πιν τῶν Συ­νο­μι­λι­ῶν ...με­τα­ξὺ Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κῶν καὶ Ἀγ­γ­λι­κα­νῶν, δι­ε­πι­στώ­θη ὅ­τι ὁ κα­λύ­τε­ρος τρό­πος προ­σεγ­γί­σε­ως τοῦ ἐν δι­α­στά­σει εὑ­ρι­σκο­μέ­νου χρι­στι­α­νι­κοῦ κό­σμου εἶ­ναι ἡ «ἀρ­χὴ» πὼς  «ὅ­λα εἶ­ναι θέ­μα ἑρ­μη­νεί­ας».  Κά­θε δι­α­φο­ρὰ ἠ­μπο­ρεῖ νὰ ἐ­ξο­μα­λυν­θῇ δι­ὰ μι­ᾶς ἄλ­λης ἑρ­μη­νεί­ας, μί­α ἀ­ντί­λη­ψις ἡ ὁ­ποί­α εἰ­σή­γα­γε τὴν δι­γλωσ­σί­α εἰς τὸν χῶ­ρο τῆς πί­στε­ως, ...εἶ­χε δὲ εὐρ­τά­τη ἐ­φαρ­μο­γὴ εἰς τοὺς κόλ­πους τῆς Ὀρ­θο­δο­ξί­ας.

       Βά­σει τῆς ἀρ­χῆς αὐ­τῆς, οἱ­α­δή­πο­τε αἵ­ρε­σις ἦ­ταν δυ­να­τὸν νὰ δι­α­κη­ρυ­χθῇ δί­χως νὰ κιν­δυ­νεύ­ῃ ὁ ἐκ­φρα­στὴς αὐ­τῆς νὰ χα­ρα­κτη­ρι­σθῇ ὅ­τι κη­ρύσ­σει τὴν αἵ­ρε­σι «παρ­ρη­σί­ᾳ ἢ γυ­μνῇ τῇ κε­φα­λῇ», κα­τὰ συ­νέ­πει­αν δί­χως νὰ ἐ­μπί­πτῃ εἰς τὰ ὑ­πὸ τῶν ἱ­ε­ρῶν Κα­νό­νων προ­βλε­πό­με­να. Ἔ­τσι ἡ κρί­σις κά­ποι­ων «εἰ­δι­κῶν» ἐ­τέ­θη ὑ­πὲρ τὴν θε­ο­πνευ­στί­α τῶν Οἰ­κου­με­νι­κῶν Συ­νό­δων, καὶ ἐ­προ­πα­γαν­δί­σθη ἡ ὑ­πο­κει­με­νι­κό­της τῶν θε­ο­λο­γι­κῶν κρι­τη­ρί­ων.

       Δυ­στυ­χῶς, οἱ ἀ­ντι­λή­ψεις αὐ­τὲς ...ἐ­πέ­τυ­χαν τὴν βα­θμι­αί­α ἐ­ξά­ντλη­σι καὶ ἀ­πο­δυ­νά­μω­σι τοῦ ἀ­μυ­ντι­κοῦ συ­στή­μα­τος τοῦ ὀρ­θο­δό­ξου ἐκ­κ­λη­σι­α­στι­κοῦ ὀρ­γα­νι­σμοῦ..., μὲ ἀ­πο­τέ­λε­σμα τὴν δη­μι­ουρ­γί­α λει­τουρ­γι­κῆς ἀ­νο­μοι­ο­γε­νεί­ας καὶ με­τα­ξὺ τῶν Ὀρ­θο­δό­ξων. Καὶ ὄ­χι μό­νον αὐ­τό, ἀλ­λὰ πα­ραλ­λή­λως ἐ­πε­τεύ­χθη καὶ ἡ ἀ­να­γνώ­ρι­σις λει­τουρ­γι­κῶν πρά­ξε­ων τῶν αἱ­ρε­τι­κῶν, οἱ ὁ­ποῖ­ες εἶ­χαν Συ­νο­δι­κῶς κα­τα­δι­κα­σθῇ.

Η ΕΝΩΣΙΣ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

       Οἱ τῆς «Λει­τουρ­γι­κῆς Κι­νή­σε­ως», ὑ­πὸ τὸ πρό­σχη­μα τῆς ἀρ­χαί­ας πα­ρα­δό­σε­ως, βα­σι­κὸ στοι­χεῖ­ο τῆς ὁ­ποί­ας, κα­τ’ αὐ­τούς, ἦ­ταν καὶ τὸ πα­γκό­σμι­ο πρω­τεῖ­ο τῆς Ρώ­μης, ἀ­πέ­βλε­παν κυ­ρί­ως εἰς τὴν Ἕ­νω­σι τῶν Ἐκ­κ­λη­σι­ῶν. Ἀ­ντε­λαμ­βά­νο­ντο, βε­βαί­ως, ὅ­τι τοῦ­το ἀ­πο­τε­λεῖ ἰ­σχυ­ρὸν ἐ­μπό­δι­ο δι­’ ἡ­μᾶς —τοὺς σχι­σμα­τι­κούς, κα­τὰ τὴν ἰ­δι­κή τους ἐ­κτί­μη­σι—, γι­’ αὐ­τὸ καὶ εἶ­χαν ἀ­να­λά­βει τὴν προ­σπά­θει­α ἀ­πο­φορ­τί­σε­ως τῶν ἐ­ντυ­πώ­σε­ων ἐκ τοῦ και­νο­φα­νοῦς τού­του δό­γμα­τος, λέ­γο­ντες ὅ­τι τὸ πρω­τεῖ­ο τῆς Ρώ­μης «πρέ­πει νὰ ἰ­δω­θῇ μέ­σα ἀ­πὸ ἕ­να και­νούρ­γι­ο φῶς» καὶ νὰ συ­ζη­τη­θῇ ἀρ­γό­τε­ρα ὑ­πὸ τῆς ἑ­νω­μέ­νης πλέ­ον Ἐκ­κ­λη­σί­ας.

      ...Ἔ­τσι, ὡς ἔ­λε­γαν, με­τὰ τὴν Ἕ­νω­σι τῶν Ἐκ­κ­λη­σι­ῶν καὶ τὴν αἴ­τη­σι συγ­γ­νώ­μης τῆς μι­ᾶς Ἐκ­κ­λη­σί­ας ἀ­πὸ τὴν ἄλ­λην, θὰ συ­ζη­τη­θῇ καὶ τὸ δό­γμα τοῦ πα­πι­κοῦ ἀ­λα­θή­του, κα­τὰ τὸ πρό­τυ­πο τῆς Συ­νό­δου Φερ­ρά­ρας-Φλω­ρε­ντί­ας.

       Δι­ὰ νὰ προ­χω­ρή­σῃ τὸ «ἔρ­γο τῆς Ἑ­νώ­σε­ως» ἐ­στρέ­φο­ντο πλέ­ον πρὸς τοὺς Ὀρ­θο­δό­ξους ...μὲ σε­βα­σμό. Ἀρ­χι­κῶς ἐ­πε­ρί­με­ναν «νὰ κα­θα­ρί­σῃ ἡ ἀ­τμό­σφαι­ρα», ἀ­πο­κρύ­πτο­ντες ἐ­πι­με­λῶς ὅ,τι χω­ρί­ζει τοὺς Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κοὺς ἀ­πὸ τοὺς Ὀρ­θο­δό­ξους. Ἐν συ­νε­χεί­ᾳ ἐ­φηῦ­ραν νέ­ον τρό­πο· τὴν δη­μι­ουρ­γί­α φι­λι­κοῦ κλί­μα­τος με­τα­ξὺ τῶν Ἐκ­κ­λη­σι­ῶν καὶ τὴν ἕ­νω­σι τῶν καρ­δι­ῶν καὶ τῶν συ­ναι­σθη­μά­των με­τα­ξὺ αὐ­τῶν, γι­’ αὐ­τὸ καὶ ἐ­φήρ­μο­σαν εὑ­ρύ­τα­τα τὴν λε­γο­μέ­νη «ψυ­χο­λο­γι­κὴ μέ­θο­δο».

       ... Ὁ­μι­λοῦ­σαν μὲ πο­λὺ θαυ­μα­σμὸ δι­ὰ τὴν γο­η­τεί­α καὶ τὴν με­γα­λο­πρέ­πει­α τῆς βυ­ζα­ντι­νῆς λει­τουρ­γί­ας, ἐ­ξέ­φρα­ζαν τὴν βα­θει­ά τους νο­σταλ­γί­α πρὸς τὴν ἀρ­χαι­ο­πρε­πῆ λει­τουρ­γι­κὴ πα­ρά­δο­σι τῆς Ἀ­να­το­λῆς...

       Μά­λι­στα τὰ μέ­λη τῆς «Κι­νή­σε­ως» ἔ­λα­βαν ἐ­μπε­ρι­στα­τω­μέ­νες συ­στά­σεις νὰ ἐ­πι­ζη­τοῦν τὴν μα­θη­τεί­α πα­ρὰ τοὺς πό­δας τῶν Ἀ­να­το­λι­κῶν ἐ­πὶ θε­μά­των λα­τρεί­ας, προ­σκα­λώντας πα­ραλ­λή­λως καὶ κά­ποι­ους ἐξ αὐ­τῶν εἰς τὴν Δύ­σι, δι­ὰ νὰ τοὺς γνω­ρί­σουν τὸν λει­τουρ­γι­κὸ πλοῦ­το τῆς ἀ­και­νο­το­μή­του Ἀ­να­το­λῆς. Ἦ­σαν βέ­βαι­οι ὅ­τι καρ­πὸς αὐ­τῆς τῆς ἀλ­λη­λο­γνω­ρι­μί­ας θὰ ἦ­ταν ἀ­σφα­λῶς ἡ δη­μι­ουρ­γί­α μι­ᾶς ὁ­μοι­ο­μόρ­φου λει­τουρ­γι­κῆς πρά­ξε­ως, Ἀ­να­το­λῆς καὶ Δύ­σε­ως.

      Ἀ­σφα­λῶς, αὐ­τὴν «τὴν φοί­τη­σι», ὡς ἔ­λε­γαν, «εἰς τὸ σχο­λεῖ­ο τῆς Ἀ­να­το­λῆς» ἐ­θε­ω­ροῦ­σαν ἀ­να­γκαί­α ὄ­χι δι­ὰ νὰ με­τα­βλη­θοῦν οἱ Λα­τῖ­νοι εἰς Ἀ­να­το­λι­κούς, ἀλ­λὰ δι­ὰ νὰ κερ­δί­σουν τὴν ἐ­κτί­μη­σι καὶ τὴν ἀ­πο­δο­χὴ τῶν Ὀρ­θο­δό­ξων, καὶ μά­λι­στα τῶν Ρώσ­σων, οἱ ὁ­ποῖ­οι εὑ­ρί­σκο­ντο ὑ­πὸ τὰ δει­νὰ τοῦ κομ­μου­νι­στι­κοῦ δι­ω­γμοῦ. Προ­σε­πά­θουν μα­κρο­προ­θέ­σμως νὰ κερ­δί­σουν τὴν ἐ­μπι­στο­σύ­νη τῶν Ὀρ­θο­δό­ξων, ἀ­να­μέ­νο­ντες ὅ­τι θὰ καμ­φθοῦν ἀ­πὸ τὴν γλυ­κύ­τη­τα τῶν λό­γων των πε­ρὶ τῶν θη­σαυ­ρῶν τῆς Ἀ­να­το­λι­κῆς Ἐκ­κ­λη­σί­ας, ὥ­στε οἱ ἴ­δι­οι νὰ τοὺς ἀ­νοί­ξουν μό­νοι τους τὴν θύ­ρα, δι­ὰ νὰ τοὺς ὁ­δη­γή­σουν μὲ ἀ­σφά­λει­α εἰς τὴν Ἕ­νω­σι με­τὰ τοῦ Πά­πα.

       Εἶ­χαν ἀ­ντι­λη­φθῇ ὅ­τι ἡ ἀ­ξί­ω­σις τοῦ Πά­πα Πί­ου Θ΄, νὰ προ­η­γη­θῇ ἡ αἴ­τη­σις συγ­γ­νώ­μης τῶν Ὀρ­θο­δό­ξων καὶ με­τὰ νὰ πρα­γμα­το­ποι­η­θῇ ἡ Ἕ­νω­σις, δὲν τε­λε­σφο­ροῦ­σε πλέ­ον. Δι­ε­βε­βαί­ω­ναν λοι­πὸν τοὺς Ὀρ­θο­δό­ξους ὅ­τι ἡ Ἕ­νω­σις, κα­τὰ τὰ δε­δο­μέ­να τῶν Συ­ζη­τή­σε­ων εἰς τὶς Μα­λῖ­νες, δὲν ἐ­σή­μαι­νε τὴν ἀ­φο­μοί­ω­σι τῶν Πα­τρι­αρ­χῶν τῆς Ἀ­να­το­λῆς ὑ­πὸ τοῦ Πά­πα τῆς Ρώ­μης, ἀλ­λ’ ἕ­νω­σι με­τ’ αὐ­τοῦ κα­τὰ τὸ πρό­τυ­πο τῶν Οὑ­νι­τῶν. Ἔ­τσι ἡ Ἕ­νω­σις τῶν Ἐκ­κ­λη­σι­ῶν θὰ πρα­γμα­το­ποι­εῖ­το κά­ποι­α στι­γμὴ de facto καὶ χω­ρὶς σκλη­ρὲς δι­α­δι­κα­σί­ες, οἱ ὁ­ποῖ­ες συ­νή­θως φέ­ρουν ἀ­ντί­θε­τα ἀ­πο­τε­λέ­σμα­τα, ὁ δὲ Πά­πας θὰ ἀ­πε­κα­θί­στα­το ὡς πα­γκό­σμι­ος ἐ­πί­σκο­πος.

 

Ὁλόκληρη τὴν εἰσήγηση μπορεῖτε νὰ τὴν βρεῖτε στὴν διεύθυνση:

www.alopsis.gr/modules.php?name=Content&pa=showpage&pid=164

Η κόλαση των ναρκωτικών και ο Φρόϋντ

Sigmund Freud:

Κείμενα περί κοκαΐνης

 Johanna Adorjan, 
 16.3.2003 Frankfurter Allgemeine

O Sigmund Freud πήρε για πρώτη φορά κοκαΐνη στις 30 Απριλίου 1884. Ήταν τότε 28 ετών και εργαζόταν τότε ως ειδικευόμενος στο Γενικό Νοσοκομείο της Βιέννης. Από την φαρμακευτική εταιρία Merck είχε αγοράσει ένα γραμμάριο για 1,27 δολάρια. Το ποσό δεν ήταν ευκαταφρόνητο για την εποχή. Ήταν όμως εφικτό να αγοράσει κανείς κοκαΐνη, και προπάντων νόμιμο. Η κοκαΐνη είχε αποδειχθεί ως δραστικό μέσο νάρκωσης των βλεννογόνων, και ως τέτοιο το χρησιμοποιούσαν στις εγχειρήσεις ματιών.

Την ημέρα εκείνη, ο Freud ήταν λίγο αδιάθετος. Αισθανόταν κουρασμένος. Είχε διαλύσει 0,05 γραμμάρια στο νερό, και ήπιε το διάλυμα. Λίγα λεπτά αργότερα διαπίστωσε πως ξαφνικά τα σύννεφα έφυγαν και αισθάνθηκε μια ελαφρότητα. Ήταν ενθουσιασμένος. Ήταν σε κατάσταση ευφορίας. Ένα έντονο αίσθημα ζέστης εξαπλώθηκε στο κεφάλι του, το οποίο προαναγγέλθηκε από ένα ψυχρό κύμα. Αυτό κι’ αν ήταν εντυπωσιακό φάρμακο. Το φάρμακο έπρεπε να μελετηθεί χωρίς καμιά καθυστέρηση.

Αφού το είχε δοκιμάσει καμιά ντουζίνα φορές, ήταν σίγουρος: η κοκαΐνη δεν είχε καμιά αρνητική επενέργεια, αν εξαιρεθεί το αίσθημα ελαφρού ιλίγγου, που μόνο δυο φορές το είχε νιώσει. Ο Freud είχε γράψει ένα ενθουσιώδες κείμενο: «Über Coca», όπου ουσιαστικά συνιστά ένθερμα το ναρκωτικό σε όλους. Μετά την χρήση της κοκαΐνης, αισθάνεται κανείς ευφορία, ζωτικότητα και ικανότητα για εργασία-και το καλύτερο: «Αισθάνεται κανείς ότι είναι απλά κανονικός, και δυσκολεύεται να πιστέψει ότι είναι υπό την επήρεια ενός φαρμάκου».

Βάσει της ιατρικής του εμπειρίας, η κοκαΐνη μπορούσε να δοθεί χωρίς καμιά ανησυχία σε περιπτώσεις όπως: προβλήματα με την χώνευση, άσθμα ή αλκοολισμός, όπως επίσης για πνευματική διέγερση, ως αφροδισιακό ή τοπικό αναισθητικό. Ο Freud είχε έρθει σε συμφωνία με ένα φαρμακείο στην Βιέννη, την Engelsapotheke, ώστε να κατεβάζουν την τιμή της κοκαΐνης σε ειδικές περιπτώσεις-η έλλειψη χρημάτων δε θα έπρεπε να είναι λόγος να μην έχουν όλοι πρόσβαση σε αυτό το θαυματουργό φάρμακο.

Σε κάποιον φίλο του, ο οποίος ήταν εξαρτημένος από την μορφίνη, ο Freud είχε δώσει την κοκαΐνη ως φάρμακο. Κάθε φορά που του ερχόταν η επιθυμία για μορφίνη, θα έπρεπε να παίρνει κοκαΐνη, πράγμα που έκανε. Ο φίλος του φυσικά είχε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα αποκτήσει εξάρτηση από την κοκαΐνη Το 1885, ο Freud  είχε γράψει στην αρραβωνιαστικιά του, πως ο Fleischl δυστυχώς άλλαξε ψυχικά. «Δείχνει μια μικρόψυχη φιλαρέσκεια, με την οποία προσπαθεί να διατηρήσει την αναγνώριση από τους άλλους, όταν πέφτουν οι δυνάμεις του».

Ο Freud  είχε υποτιμήσει τον κίνδυνο εξάρτησης, όπως και τις άλλες συνέπειες.

Το ότι η κοκαΐνη μπορεί να μεταβάλει την προσωπικότητα σε μεγάλο βαθμό, πως η μακροχρόνια χρήση μπορεί να οδηγήσει σε κατάθλιψη, διαταραχές του ύπνου, φόβο και συναισθηματική ψυχρότητα, απώλεια αίσθησης της πραγματικότητας και μεγαλομανία, όλα αυτά ο δεν τα είχε προσέξει ο Freud. Όταν ο φίλος τους είχε πεθάνει, κατά την διάρκεια της θεραπείας του, από στέρηση της μορφίνης την οποία προκάλεσε η χρήση της κοκαΐνης, ο ενθουσιασμός του Freud για την κοκαΐνη είχε πάψει να υφίσταται. Ο ύμνος του στην κοκαΐνη όμως, ευθύνεται εν μέρει για το πρώτο κύμα χρήσης της κοκαΐνης στην Ευρώπη.

 Αμέθυστος

Απόσπασμα από το κείμενο του Freud

«Über Coca» 

 Η επίδραση της κοκαΐνης στο υγειές ανθρώπινο σώμα Έκανα πειράματα και μελέτες, στον εαυτό μου και σε άλλους, που αφορούν την επίδραση της κοκαΐνης πάνω στο υγιές ανθρώπινο σώμα. Τα ευρήματα μου........................................

Συνέχεια στο: amethystosbooks.blogspot.gr/2013/01/sigmund-freud.html