Τα πάντα γυμνά και τετραχηλισμένα

Λειτουργικὴ Κίνησις Οἰκουμενισμὸς

καὶ στὸ βάθος Ἕνωση Ἐκκλησιῶν ὑπὸ τὸν Πάπα

Ἡ ἐξαπάτηση Ὀρθοδόξων ἀπὸ τοὺς Δυτικοὺς συνεχίζεται

μὲ τὴν συνειδητὴ –πλέον– συνεργασία τῶν ἡγετῶν μας

Τὸ παρὸν εἶναι ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν εἰσήγηση τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Νικοδήμου Μπαρούση (ἡγουμένου τῆς Ἱ. Μ. Παναγίας Χρυσοποδαριτίσσης Πατρῶν) μὲ τίτλο: «Ἡ “Λειτουργικὴ Κίνησις” τῆς Δύσεως καὶ ὁ Οἰκουμενισμός».

 

Ἡ εἰσήγηση πραγματοποιήθηκε στὴν Θεσσαλονίκη τὸ 2004, στὸ Διορθόδοξο Θεολογικὸ Συνέδριο, «Οἰκουμενισμός, (Γένεση-Προσδοκίες-Διαψεύσεις)».

 

Τὰ πάντα, λοιπόν, «γυμνὰ καὶ τετραχηλισμένα» ἐνώπιόν μας κι ἐμεῖς, μοιραῖοι, ἢ τοὺς ἀκολουθοῦμε εὐπειθῶς ἢ τοὺς ἀνεχόμεθα ἐνόχως καὶ περιδεῶς!

 

Ἡ «Λειτουργικὴ Κίνησις», ἀρχικῶς μὲν ἕνα ὅραμα κάποιων διακεκριμένων βενεδικτίνων μοναχῶν..., σὺν τῷ χρό­νῳ ἀ­πέ­κτη­σε τὴν μορ­φὴ μι­ᾶς κα­λῶς ὀρ­γα­νω­μέ­νης προ­σπα­θεί­ας, ἡ ὁποία ἔλαβε τὸ χαρακτηριστικὸν ὄνομα, «Ἡ Κίνησις», καὶ τῆς ὁποίας ὁ σκοπὸς ἔλαβε τὸ ἐπίσης ἰδιαίτερον ὄνομα, «Τὸ Ἔργον». Αὐτὸ τὸ «ἔργο», ἦταν ἡ ἐλπὶς ὅλων διὰ τὴν ἀναζωπύρωσι τῆς πίστεως, (κατὰ τὴν ἐκτίμησι πολλῶν), καὶ ἡ ἀσφαλὴς προσδοκία τῆς Ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν, (κατὰ τοὺς ἐκπροσώπους τῆς «Κινήσεως»)...

      Ἡ «Λειτουργικὴ Κί­νη­σις» δι­ε­πί­στω­σε ὅ­τι ἡ δη­μι­ουρ­γί­α τῶν σχι­σμά­των ἔ­χει ὡς ἀ­πο­τέ­λε­σμα τὸν πε­ρι­ο­ρι­σμὸ τῆς πα­γκο­σμι­ό­τη­τος τῆς πα­πι­κῆς ἐ­ξου­σί­ας. Ἐ­πει­δὴ ὑ­πε­στή­ρι­ζε ὅ­τι ἡ ἑ­νό­της τῆς Ἐκ­κ­λη­σί­ας πρα­γμα­το­ποι­εῖ­ται δι­ὰ τῆς τε­λέ­σε­ως μι­ᾶς λει­τουρ­γί­ας καὶ τῆς ἑ­νώ­σε­ως με­θ’ ἑ­νὸς πα­γκο­σμί­ου πα­τρός, τοῦ Πά­πα τῆς Ρώ­μης, δι­ε­κή­ρυ­ξε, ἀ­φ’ ἑ­νός μὲν τὴν ἀ­νά­γκη προ­σεγ­γί­σε­ως τῶν λει­τουρ­γι­κῶν πη­γῶν, ἀ­φ’ ἑ­τέ­ρου δὲ τὴν ἀ­νά­γκη ἐ­ξευ­ρέ­σε­ως νέ­ας ἑρ­μη­νεί­ας τοῦ πα­πι­κοῦ ἀ­λα­θή­του, ὥ­στε τοῦ­το νὰ κα­τα­στῇ εὔ­λη­πτον ὑ­πὸ τῶν «σχι­σμα­τι­κῶν» Ὀρ­θο­δό­ξων...

      Ἐ­γνώ­ρι­ζε ἐ­παρ­κῶς τὴν προ­σή­λω­σι τῶν Ὀρ­θο­δό­ξων εἰς τὴν λα­τρεί­α καὶ ἀ­πε­φά­σι­σε νὰ τοὺς πλή­ξῃ εἰς τὸ ση­μεῖ­ο αὐ­τό. Ὡς δέ­λε­αρ ἐ­πα­ρου­σί­α­σε τὴν ἐ­πι­στρο­φὴν εἰς τὰς πη­γάς...

      Πρό­τυ­πο τοῦ «ἔρ­γου τῆς Κι­νή­σε­ως» ἦ­σαν οἱ Συ­νο­μι­λί­ες εἰς τὴν πό­λι Μα­λῖ­νες τοῦ Βελ­γί­ου ὑ­πὸ τὸν Καρ­δι­νά­λι­ο Mercier, τὸ ἔ­τος 1909. Κα­τό­πιν τῶν Συ­νο­μι­λι­ῶν ...με­τα­ξὺ Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κῶν καὶ Ἀγ­γ­λι­κα­νῶν, δι­ε­πι­στώ­θη ὅ­τι ὁ κα­λύ­τε­ρος τρό­πος προ­σεγ­γί­σε­ως τοῦ ἐν δι­α­στά­σει εὑ­ρι­σκο­μέ­νου χρι­στι­α­νι­κοῦ κό­σμου εἶ­ναι ἡ «ἀρ­χὴ» πὼς  «ὅ­λα εἶ­ναι θέ­μα ἑρ­μη­νεί­ας».  Κά­θε δι­α­φο­ρὰ ἠ­μπο­ρεῖ νὰ ἐ­ξο­μα­λυν­θῇ δι­ὰ μι­ᾶς ἄλ­λης ἑρ­μη­νεί­ας, μί­α ἀ­ντί­λη­ψις ἡ ὁ­ποί­α εἰ­σή­γα­γε τὴν δι­γλωσ­σί­α εἰς τὸν χῶ­ρο τῆς πί­στε­ως, ...εἶ­χε δὲ εὐρ­τά­τη ἐ­φαρ­μο­γὴ εἰς τοὺς κόλ­πους τῆς Ὀρ­θο­δο­ξί­ας.

       Βά­σει τῆς ἀρ­χῆς αὐ­τῆς, οἱ­α­δή­πο­τε αἵ­ρε­σις ἦ­ταν δυ­να­τὸν νὰ δι­α­κη­ρυ­χθῇ δί­χως νὰ κιν­δυ­νεύ­ῃ ὁ ἐκ­φρα­στὴς αὐ­τῆς νὰ χα­ρα­κτη­ρι­σθῇ ὅ­τι κη­ρύσ­σει τὴν αἵ­ρε­σι «παρ­ρη­σί­ᾳ ἢ γυ­μνῇ τῇ κε­φα­λῇ», κα­τὰ συ­νέ­πει­αν δί­χως νὰ ἐ­μπί­πτῃ εἰς τὰ ὑ­πὸ τῶν ἱ­ε­ρῶν Κα­νό­νων προ­βλε­πό­με­να. Ἔ­τσι ἡ κρί­σις κά­ποι­ων «εἰ­δι­κῶν» ἐ­τέ­θη ὑ­πὲρ τὴν θε­ο­πνευ­στί­α τῶν Οἰ­κου­με­νι­κῶν Συ­νό­δων, καὶ ἐ­προ­πα­γαν­δί­σθη ἡ ὑ­πο­κει­με­νι­κό­της τῶν θε­ο­λο­γι­κῶν κρι­τη­ρί­ων.

       Δυ­στυ­χῶς, οἱ ἀ­ντι­λή­ψεις αὐ­τὲς ...ἐ­πέ­τυ­χαν τὴν βα­θμι­αί­α ἐ­ξά­ντλη­σι καὶ ἀ­πο­δυ­νά­μω­σι τοῦ ἀ­μυ­ντι­κοῦ συ­στή­μα­τος τοῦ ὀρ­θο­δό­ξου ἐκ­κ­λη­σι­α­στι­κοῦ ὀρ­γα­νι­σμοῦ..., μὲ ἀ­πο­τέ­λε­σμα τὴν δη­μι­ουρ­γί­α λει­τουρ­γι­κῆς ἀ­νο­μοι­ο­γε­νεί­ας καὶ με­τα­ξὺ τῶν Ὀρ­θο­δό­ξων. Καὶ ὄ­χι μό­νον αὐ­τό, ἀλ­λὰ πα­ραλ­λή­λως ἐ­πε­τεύ­χθη καὶ ἡ ἀ­να­γνώ­ρι­σις λει­τουρ­γι­κῶν πρά­ξε­ων τῶν αἱ­ρε­τι­κῶν, οἱ ὁ­ποῖ­ες εἶ­χαν Συ­νο­δι­κῶς κα­τα­δι­κα­σθῇ.

Η ΕΝΩΣΙΣ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

       Οἱ τῆς «Λει­τουρ­γι­κῆς Κι­νή­σε­ως», ὑ­πὸ τὸ πρό­σχη­μα τῆς ἀρ­χαί­ας πα­ρα­δό­σε­ως, βα­σι­κὸ στοι­χεῖ­ο τῆς ὁ­ποί­ας, κα­τ’ αὐ­τούς, ἦ­ταν καὶ τὸ πα­γκό­σμι­ο πρω­τεῖ­ο τῆς Ρώ­μης, ἀ­πέ­βλε­παν κυ­ρί­ως εἰς τὴν Ἕ­νω­σι τῶν Ἐκ­κ­λη­σι­ῶν. Ἀ­ντε­λαμ­βά­νο­ντο, βε­βαί­ως, ὅ­τι τοῦ­το ἀ­πο­τε­λεῖ ἰ­σχυ­ρὸν ἐ­μπό­δι­ο δι­’ ἡ­μᾶς —τοὺς σχι­σμα­τι­κούς, κα­τὰ τὴν ἰ­δι­κή τους ἐ­κτί­μη­σι—, γι­’ αὐ­τὸ καὶ εἶ­χαν ἀ­να­λά­βει τὴν προ­σπά­θει­α ἀ­πο­φορ­τί­σε­ως τῶν ἐ­ντυ­πώ­σε­ων ἐκ τοῦ και­νο­φα­νοῦς τού­του δό­γμα­τος, λέ­γο­ντες ὅ­τι τὸ πρω­τεῖ­ο τῆς Ρώ­μης «πρέ­πει νὰ ἰ­δω­θῇ μέ­σα ἀ­πὸ ἕ­να και­νούρ­γι­ο φῶς» καὶ νὰ συ­ζη­τη­θῇ ἀρ­γό­τε­ρα ὑ­πὸ τῆς ἑ­νω­μέ­νης πλέ­ον Ἐκ­κ­λη­σί­ας.

      ...Ἔ­τσι, ὡς ἔ­λε­γαν, με­τὰ τὴν Ἕ­νω­σι τῶν Ἐκ­κ­λη­σι­ῶν καὶ τὴν αἴ­τη­σι συγ­γ­νώ­μης τῆς μι­ᾶς Ἐκ­κ­λη­σί­ας ἀ­πὸ τὴν ἄλ­λην, θὰ συ­ζη­τη­θῇ καὶ τὸ δό­γμα τοῦ πα­πι­κοῦ ἀ­λα­θή­του, κα­τὰ τὸ πρό­τυ­πο τῆς Συ­νό­δου Φερ­ρά­ρας-Φλω­ρε­ντί­ας.

       Δι­ὰ νὰ προ­χω­ρή­σῃ τὸ «ἔρ­γο τῆς Ἑ­νώ­σε­ως» ἐ­στρέ­φο­ντο πλέ­ον πρὸς τοὺς Ὀρ­θο­δό­ξους ...μὲ σε­βα­σμό. Ἀρ­χι­κῶς ἐ­πε­ρί­με­ναν «νὰ κα­θα­ρί­σῃ ἡ ἀ­τμό­σφαι­ρα», ἀ­πο­κρύ­πτο­ντες ἐ­πι­με­λῶς ὅ,τι χω­ρί­ζει τοὺς Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κοὺς ἀ­πὸ τοὺς Ὀρ­θο­δό­ξους. Ἐν συ­νε­χεί­ᾳ ἐ­φηῦ­ραν νέ­ον τρό­πο· τὴν δη­μι­ουρ­γί­α φι­λι­κοῦ κλί­μα­τος με­τα­ξὺ τῶν Ἐκ­κ­λη­σι­ῶν καὶ τὴν ἕ­νω­σι τῶν καρ­δι­ῶν καὶ τῶν συ­ναι­σθη­μά­των με­τα­ξὺ αὐ­τῶν, γι­’ αὐ­τὸ καὶ ἐ­φήρ­μο­σαν εὑ­ρύ­τα­τα τὴν λε­γο­μέ­νη «ψυ­χο­λο­γι­κὴ μέ­θο­δο».

       ... Ὁ­μι­λοῦ­σαν μὲ πο­λὺ θαυ­μα­σμὸ δι­ὰ τὴν γο­η­τεί­α καὶ τὴν με­γα­λο­πρέ­πει­α τῆς βυ­ζα­ντι­νῆς λει­τουρ­γί­ας, ἐ­ξέ­φρα­ζαν τὴν βα­θει­ά τους νο­σταλ­γί­α πρὸς τὴν ἀρ­χαι­ο­πρε­πῆ λει­τουρ­γι­κὴ πα­ρά­δο­σι τῆς Ἀ­να­το­λῆς...

       Μά­λι­στα τὰ μέ­λη τῆς «Κι­νή­σε­ως» ἔ­λα­βαν ἐ­μπε­ρι­στα­τω­μέ­νες συ­στά­σεις νὰ ἐ­πι­ζη­τοῦν τὴν μα­θη­τεί­α πα­ρὰ τοὺς πό­δας τῶν Ἀ­να­το­λι­κῶν ἐ­πὶ θε­μά­των λα­τρεί­ας, προ­σκα­λώντας πα­ραλ­λή­λως καὶ κά­ποι­ους ἐξ αὐ­τῶν εἰς τὴν Δύ­σι, δι­ὰ νὰ τοὺς γνω­ρί­σουν τὸν λει­τουρ­γι­κὸ πλοῦ­το τῆς ἀ­και­νο­το­μή­του Ἀ­να­το­λῆς. Ἦ­σαν βέ­βαι­οι ὅ­τι καρ­πὸς αὐ­τῆς τῆς ἀλ­λη­λο­γνω­ρι­μί­ας θὰ ἦ­ταν ἀ­σφα­λῶς ἡ δη­μι­ουρ­γί­α μι­ᾶς ὁ­μοι­ο­μόρ­φου λει­τουρ­γι­κῆς πρά­ξε­ως, Ἀ­να­το­λῆς καὶ Δύ­σε­ως.

      Ἀ­σφα­λῶς, αὐ­τὴν «τὴν φοί­τη­σι», ὡς ἔ­λε­γαν, «εἰς τὸ σχο­λεῖ­ο τῆς Ἀ­να­το­λῆς» ἐ­θε­ω­ροῦ­σαν ἀ­να­γκαί­α ὄ­χι δι­ὰ νὰ με­τα­βλη­θοῦν οἱ Λα­τῖ­νοι εἰς Ἀ­να­το­λι­κούς, ἀλ­λὰ δι­ὰ νὰ κερ­δί­σουν τὴν ἐ­κτί­μη­σι καὶ τὴν ἀ­πο­δο­χὴ τῶν Ὀρ­θο­δό­ξων, καὶ μά­λι­στα τῶν Ρώσ­σων, οἱ ὁ­ποῖ­οι εὑ­ρί­σκο­ντο ὑ­πὸ τὰ δει­νὰ τοῦ κομ­μου­νι­στι­κοῦ δι­ω­γμοῦ. Προ­σε­πά­θουν μα­κρο­προ­θέ­σμως νὰ κερ­δί­σουν τὴν ἐ­μπι­στο­σύ­νη τῶν Ὀρ­θο­δό­ξων, ἀ­να­μέ­νο­ντες ὅ­τι θὰ καμ­φθοῦν ἀ­πὸ τὴν γλυ­κύ­τη­τα τῶν λό­γων των πε­ρὶ τῶν θη­σαυ­ρῶν τῆς Ἀ­να­το­λι­κῆς Ἐκ­κ­λη­σί­ας, ὥ­στε οἱ ἴ­δι­οι νὰ τοὺς ἀ­νοί­ξουν μό­νοι τους τὴν θύ­ρα, δι­ὰ νὰ τοὺς ὁ­δη­γή­σουν μὲ ἀ­σφά­λει­α εἰς τὴν Ἕ­νω­σι με­τὰ τοῦ Πά­πα.

       Εἶ­χαν ἀ­ντι­λη­φθῇ ὅ­τι ἡ ἀ­ξί­ω­σις τοῦ Πά­πα Πί­ου Θ΄, νὰ προ­η­γη­θῇ ἡ αἴ­τη­σις συγ­γ­νώ­μης τῶν Ὀρ­θο­δό­ξων καὶ με­τὰ νὰ πρα­γμα­το­ποι­η­θῇ ἡ Ἕ­νω­σις, δὲν τε­λε­σφο­ροῦ­σε πλέ­ον. Δι­ε­βε­βαί­ω­ναν λοι­πὸν τοὺς Ὀρ­θο­δό­ξους ὅ­τι ἡ Ἕ­νω­σις, κα­τὰ τὰ δε­δο­μέ­να τῶν Συ­ζη­τή­σε­ων εἰς τὶς Μα­λῖ­νες, δὲν ἐ­σή­μαι­νε τὴν ἀ­φο­μοί­ω­σι τῶν Πα­τρι­αρ­χῶν τῆς Ἀ­να­το­λῆς ὑ­πὸ τοῦ Πά­πα τῆς Ρώ­μης, ἀλ­λ’ ἕ­νω­σι με­τ’ αὐ­τοῦ κα­τὰ τὸ πρό­τυ­πο τῶν Οὑ­νι­τῶν. Ἔ­τσι ἡ Ἕ­νω­σις τῶν Ἐκ­κ­λη­σι­ῶν θὰ πρα­γμα­το­ποι­εῖ­το κά­ποι­α στι­γμὴ de facto καὶ χω­ρὶς σκλη­ρὲς δι­α­δι­κα­σί­ες, οἱ ὁ­ποῖ­ες συ­νή­θως φέ­ρουν ἀ­ντί­θε­τα ἀ­πο­τε­λέ­σμα­τα, ὁ δὲ Πά­πας θὰ ἀ­πε­κα­θί­στα­το ὡς πα­γκό­σμι­ος ἐ­πί­σκο­πος.

 

Ὁλόκληρη τὴν εἰσήγηση μπορεῖτε νὰ τὴν βρεῖτε στὴν διεύθυνση:

www.alopsis.gr/modules.php?name=Content&pa=showpage&pid=164