"Χριστός επί γης υψώθητε"

ΑΠΟ ΤΗΝ

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

ΚΑΝΩΝ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΜΕΛΩΔΟΥ

 

Χριστούγεννα ως μέλη τοῦ Π.Σ.Ε. και άγ. Ιουστίνος Πόποβιτς

Ἄλλη μιὰ φορὰ  ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ  ὡς μέλη τοῦ Π.Σ.Ε.

Παμ-Βυζαντινὸ Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.)!

Εἶναι γνωστότατα τὰ θεολογικὰ κείμενα τοῦ Μ. Ἀθανασίου, τοῦ Μ. Βασιλείου καὶ τῶν ἄλλων Πατέρων, διὰ τῶν ὁποίων διατυπώνουν τὴν ἀλήθεια γιὰ τὴν «κατὰ σάρκα ἐν χρόνῳ γέννησιν τοῦ θείου Λόγου». Κείμενα ἐναντίον τῶν τότε αἱρετικῶν.

Ποιός ἀλήθεια, μπορεῖ νὰ διανοηθεῖ ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Πατέρων τοῦ 4ου-5ου μ.Χ.  αἰῶνα, θὰ μποροῦσε νὰ συμπήξει ὁμοσπονδία Ἐκκλησιῶν μετὰ τῶν αἱρετικῶν, τοὺς ὁποίους πολεμοῦσε; Ποιός ἀλήθεια, μπορεῖ νὰ φανταστεῖ τοὺς τότε Ἁγίους Πατέρες, νὰ καυχῶνται ὅτι ἀποτελοῦν «ὀργανικὸν μέρος ἑνὸς Παμ-Βυζαντινοῦ Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.), στὸ ὁποῖο θὰ περιελαμβάνοντο Ὀρθόδοξοι, Σαβελλιανοί, Ἀπολλιναριστές, Ἀρειανοί, Εὐνομιανοί, Νεστοριανοὶ καὶ Μονοφυσίτες κ.λπ.;

Καὶ ὅμως, ὅτι τότε ἐφαίνετο τερατῶδες, σήμερα τῇ φροντίδι τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ τῇ ἀνοχῇ τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν, εἶναι πραγματικότης.

Καὶ οἱ μὲν καὶ οἱ δέ, ἀνήκουν σ’ αὐτὸ καὶ φρικῶδες τερατούργημα τοῦ Π.Σ.Ε. (εἴτε ἐργαζόμενοι ὑπὲρ αὐτοῦ, εἴτε ἀνεχόμενοι καὶ ἐπικοινωνοῦντες μετὰ τῶν πάσης φύσεως Οἰκουμενιστῶν!

Οἱ ταλαίπωροι δὲ Οἰκουμενιστὲς Πατριάρχες, Ἐπίσκοποι, ἱερεῖς καὶ ἀκαδημαϊκοί (κυρίως) θεολόγοι, θεωροῦν τόσο φυσιολογικὴ καὶ ἀναγκαῖα τὴν ἔνταξή μας στὸ Π.Σ.Ε., ὥστε ἕνα ἀπὸ τὰ πρωτοπαλλήκαρα τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου (καὶ μὲ τὶς εὐλογίες του), ὁ Μητροπολίτης Γερμανίας Αὐγουστῖνος,  νὰ δηλώνει ὅτι

«ὅποιος δὲν εἶναι Οἰκουμενιστής, δὲν εἶναι χριστιανός»!

Καλὰ Χριστούγεννα, ἀδελφοὶ καὶ Πατέρες.

Ὄχι μὲ τὴν περὶ τῶν «διηρημένων ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν» πίστη τῶν Πατριαρχῶν Βαρθολομαίου, Περγάμου Ἰωάννου (Ζηζιούλα), Μεσσηνίας Χρυσοστόμου καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς.

Ἀλλὰ σύμφωνα, μὲ τὴν Πίστη τῶν Ἁγίων μας: τοῦ Ἀθανάσιου, τοῦ Βασίλειου, τοῦ Γρηγόριου, Ἰωάννου τοῦ Χρυσόστομου, Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ.

Δὲν ἀρκεῖ νὰ χρησιμοποιοῦμε τὰ κείμενά τους, ἀλλὰ καὶ τὸ ὁμολογιακὸ ἦθος τους.

Π.Σ.

Ἀκολουθεῖ τμῆμα, ἀπὸ ἕνα ὁμολογιακὸ κείμενο τοῦ ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, ποὺ ἐγράφη τὸ 1974, ὅταν ἀκόμα οἱ γραπτὲς ἀσχήμιες τῶν Οἰκουμενιστῶν ἦσαν ἐλάχιστες, οἱ συμπροσευχὲς σπάνιες, οἱ δὲ φωτογραφίες τῶν συμπροσευχῶν σπανιότατες.

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ»

ΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΙΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΑ

(του αρχιμανδρίτου Ιουστίνου Πόποβιτς)

Πανιερώτατε και Άγιοι Συνοδικοί Πατέρες,

Έως πότε θα εξευτελίζωμεν δουλικώς την Αγίαν μας Ορθόδοξον Εκκλησίαν δια της οικτρώς και φρικωδώς αντιαγιοπαραδοσιακής στάσεώς μας έναντι του Οικουμενισμού και του λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλιου Εκκλησιών; Εντροπή καταλαμβάνει πάντα ειλικρινή Ορθόδοξον, ανατραφέντα υπό την καθοδήγησιν των Αγίων Πατέρων, όταν αναγιγνώσκη, ότι οι Ορθόδοξοι Σύνεδροι της 5^ης Πανορθοδόξου Διασκέψεως της Γενεύης (8-16 Ιουνίου 1968) σχετικώς προς την συμμετοχήν των Ορθοδόξων εις το έργον του «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών», έλαβον τότε την απόφασιν «όπως εκφρασθή η κοινή επίγνωσις της Ορθοδόξου Εκκλησίας ότι αύτη αποτελεί οργανικόν μέρος του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών».

Αυτή η απόφασις είναι κατά την ανορθοδοξίαν και αντιορθοδοξίαν της αποκαλυπτικώς φρικαλέα. Ήτο άραγε απαραίτητον η Ορθόδοξος Εκκλησία, αυτό το πανάχραντον Θεανθρώπινον σώμα και οργανισμός του Θεανθρώπου Χριστού να ταπεινωθεί τόσον τερατωδώς, ώστε οι αντιπρόσωποί  της θεολογοι, ακόμα δε και Ιεράρχαι, μεταξύ των οποίων και Σέρβοι, να επιζητούν την «οργανικήν» μετοχήν και συμπερίληψιν εις το Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών, το οποίον, κατ’  αυτόν τον τρόπον γίνεται εις νέος εκκλησιαστικός «οργανισμός», μία «νέα Εκκλησία» υπεράνω των Εκκλησιών, της οποίας οι Ορθόδοξοι και μη Ορθόδοξοι εκκλησίαι αποτελούν μόνο «μέλη» («οργανικώς μεταξύ των συνδεδεμένα»!); Αλοίμονον, ανήκουστος προδοσία !

Απορρίπτομεν την ορθόδοξον θεανθρωπίνην πίστιν, αυτόν τον οργανικόν δεσμόν μετά του Θεανθρώπου Κυρίου Ιησού και του παναχράντου  Του Σώματος –της Ορθοδόξου Εκκλησίας των αγίων Αποστόλων και Πατέρων και Οικουμενικών Συνόδων– και θέλομεν να γίνωμεν «οργανικά μέλη» του αιρετικού, ουμανιστικού, ανθρωποπαγούς και ανθρωπολατρικού συλλόγου, ο οποίος αποτελείται από 263 αιρέσεις, η δε κάθε μία από αυτάς πνευματικός θάνατος !

Ως Ορθόδοξοι, είμεθα «μέλη Χριστού». «Άρα ουν τα μέλη του Χριστού, ποιήσω πόρνης μέλη; Μη γένοιτο!» (Α΄ Κορινθ. 6, 15). Και ημείς τούτο πράττομεν δια της «οργανικής» συνδέσεώς μας μετά του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, το οποίον ουδέν άλλο είναι ειμή αναβίωσις της αθέου ανθρωπολατρείας–ειδωλολατρείας.

Είναι πλέον έσχατος καιρός, Πανιερώτατοι Πατέρες, όπως η Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων, των αγίων Ομολογητών, Μαρτύρων και Νεομαρτύρων, παύση να αναμιγνύεται εκκλησιαστικώς, ιεραρχικώς και λατρευτικώς μετά του ούτω καλουμένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών και όπως αρνηθεί δια παντός την οιανδήποτε συμμετοχήν εις τας κοινάς προσευχάς και την λατρείαν (η οποία λατρεία εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν είναι όλη οργανικώς συνδεδεμένη εις μίαν ολότητα και συγκεφαλαιούται εις την θείαν Ευχαριστίαν), και γενικώς την συμμετοχήν εις οιανδήποτε εκκλησιαστικήν πράξιν, η οποία ως τοιαύτη, φέρει εν εαυτή και εκφράζει τον μοναδικόν και ανεπανάληπτον χαρακτήρα της Μίας, Αγία, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, της πάντοτε Μιας και Μοναδικής.

Μη σμίγουσα εκκλησιαστικώς μετά των αιρετικών, είτε αν είναι αυτοί  συγκεντρωμένοι πέριξ της Γενεύης, είτε πέριξ της Ρώμης, η Ορθόδοξος ημών Εκκλησία, κατά πάντα πιστή προς τους αγίους Αποστόλους και τους αγίους Πατέρας, δεν θα αρνηθή δια τούτο την Χριστιανικήν της αποστολήν  και το ευαγγελικόν της χρέος:  όπως ενώπιον του συγχρόνου κόσμου, όσον του μη ορθοδόξου, τόσον και του απίστου, ταπεινώς αλλά ευθαρσώς μαρτυρή περί της Αληθείας, της Παναληθείας, περί του ζώντος και αληθινού Θεανθρώπου και περί της πανσωστικής και παμμεταμορφωτικής δυνάμεως της Ορθοδοξίας. Οδηγουμένη υπό του Χριστού η Εκκλησία μας, δια του αγιοπατερικού πνεύματος και χαρακτήρος των θεολόγων της, πάντοτε θα είναι «έτοιμη προς απολογίαν  παντί τω αιτούντι ημάς λόγον περί της εν ημίν ελπίδος» (Α΄ Πέτρ. 3, 15). Και η Ελπίς ημών νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων και εις όλην την αιωνιότητα είναι μία και μοναδική:  Ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός εν τω Θεανθρωπίνω του σώματι, η Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων. Οι Ορθόδοξοι θεολόγοι οφείλουν να συμμετέχουν όχι εις «οικουμενικάς κοινάς προσευχάς», αλλ’ εις θεολογικούς διαλόγους εν τη Αληθεία και περί της Αληθείας, όπως δια μέσου των αιώνων έπραττον οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας. Η Αλήθεια της Ορθοδοξίας και της Ορθοπιστίας είναι «μερίς» μόνον των σωζομένων» (πρβλ 7^ος κανών Β΄ Οικουμ. Συνόδου).

Παναληθές είναι το Ευαγγέλιον του αγίου Αποστόλου: «σωτηρία εν αγιασμώ και πίστει αληθείας» (Β΄ Θες. 2,13). Η θεανθρωπίνη πίστις  είναι η πίστις της Αληθείας. Η Ουσία αυτής της πίστεως είναι η Αλήθεια, είναι η μόνη Παναλήθεια, δηλαδή ο Θεάνθρωπος Χριστός. Η δε θεανθρωπίνη αγάπη είναι «η αγάπη της Αληθείας»(Β΄Θες. 2,10). Η ουσία αυτής της αγάπης είναι η Παναλήθεια, δηλ. ο Θεάνθρωπο Χριστός. Και αυτή η Πίστις και αυτή η Αγάπη είναι η καρδία και η συνείδησις της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Πάντα ταύτα διεφυλάχθησαν αλώβητα  μόνον εν τη αγιοπατερική Ορθοδοξία, περί της οποίας οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί είναι κεκλημένοι να μαρτυρούν αφόβως ενώπιον της Δύσεως και της ψευδοπίστεώς της και της ψευδοαγάπης της.

Ιερά Μονή Τσελιέ 13/26 Νοεμβρίου 1974

http://www.impantokratoros.gr/oikoumenismos-ioystinospopovits.el.aspx

Σχόλια, κατὰ τὸ διάστημα τῶν ἑορτῶν δὲν θὰ ἀναρτῶνται. Ὅσα, ὅμως, γράφονται, θὰ τὰ λαμβάνουμε ὑπ' ὄψιν γιὰ τὶς ἀναρτήσεις μας.

Ευγενία και Νικόλαος: Αξιώθηκαν να γιορτάζουν την παραμονή τῆς Χριστού Γεννήσεως

24 Δεκεμβρίου, Μνήμη τῆς Ἁγίας Ὁσιοπαρθενομάρτυρος Εὐγενίας καὶ τῶν σὺν αὐτῇ.

καὶ τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Νικολάου μοναχοῦ,  τοῦ ἀπὸ στρατιωτῶν, καὶ διήγησις ὠφέλιμος.

Σήμερα –ἀνάμεσα σὲ πολλοὺς ἄλλους Ἁγίους– ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴν ἁγία Εὐγενεία καὶ τὸν ἅγιο Νικόλαο. Μεγάλη τιμὴ γι’ αὐτούς, νὰ ἑορτάζουν τὴν παραμονὴ τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ τὸ ἀναφέρει καὶ τὸ τροπάριο τῆς Ἁγίας: ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς εὐδόκησε νὰ ἑορτάζεται ἡ Ἁγία τὴν παραμονὴ τῆς Γεννήσεώς Του:

«Οὐδὲν ἐδείχθη κώλυμα, πρὸς τελείους ἀγῶνας, τὸ ἀσθενὲς τοῦ θήλεος ἀοράτῳ σου σθένει, Χριστὲ ῥωννύμενον· ὅθεν, Εὐγενία ἡ Μάρτυς, γενναίως ὑπερήθλησεν, ἧς τὴν ἔνδοξον μνήμην, συνῆψας νῦν, τῇ σεπτῇ Γεννήσει σου καὶ φωσφόρῳ, ἣν κατεδέξω Δέσποτα, ἐκ Παρθένου Ἁγίας».

Καὶ στὸ Συναξάριο διαβάζουμε πὼς ὁ Κύριος τῆς φανερώθηκε, ὅταν γι’ Αὐτὸν ἦταν στὴ φυλακὴ καὶ τῆς εἶπε: «Εὐγενία, ἐγὼ ὑπέμεινα σταυρικό θάνατο γιὰ σένα, ὅπως καὶ σὺ γιὰ ἀγάπη μου ὑπομένεις τόσα βασανιστήρια. Θὰ ἔλθεις στὴ βασιλεία μου τὴν ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία γεννήθηκα». Πραγματικά. Οἱ ἀσεβεῖς ἔτειλαν τὸ δήμιο καὶ τὴν ἔσφαξε μέσα στὴ φυλακὴ στὶς 25 Δεκεμβρίου.

Ἀλλὰ καὶ βίος τοῦ ἁγίου Νικολάου εἶναι θαυμάσιος καὶ ἄγνωστος στοὺς πολλούς. Μᾶς ὑπενθυμίζει –στὴν ἀσύδοτη ἠθικὰ ἐποχή μας– τὸ χριστιανικὸν ἦθος, ποὺ δυστυχῶς ἐξέλειπε σήμερον ἀπὸ τὴν κοινωνίας μας, κυρίως ἀπὸ τοὺς νέους, δυστυχῶς ὅμως καὶ ἀπὸ  μεγάλους.

Ἂν συνυπολογήσει, λοιπόν, κανεὶς στὴν «ἀναίμακτη» ἐπικράτηση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὴν ἠθικὴ ἐξαθλίωση, καταλαβαίνει πρὸς τὰ ποῦ ὁδηγούμεθα.

Ἂς προσ-εὐχηθοῦμε ἄλλη μιὰ φορά, ἡ Γέννηση τοῦ Κυρίου νὰ μᾶς ἀφυπνίσει, νὰ φέρει τὴν μετάνοια καὶ τὴ σωτηρία.

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει αναλυτικότερα:

«Oύτος ο εν Aγίοις Πατήρ ημών Nικόλαος έγινε στρατιώτης κατά τους χρόνους Nικηφόρου του βασιλέως, του Πατρικίου και Σταυρακίου επικαλουμένου, εν έτει ωβ΄ [802]. Kαι όταν εκείνος εσύναξε στρατεύματα διά να πολεμήση τους Bουλγάρους, τότε και αυτός ευγήκε μαζί με το στράτευμα. Kαι διαπερνώντας από ένα τόπον, επειδή ήτον βράδυ, έμεινεν εις ένα πανδοχείον, ήγουν χάνι. Kαι αφ’ ου εδείπνησε μαζί με τον πανδοχέα, έκαμε την προσευχήν του και επλαγίασε διά να κοιμηθή. Kατά δε τας έξ, ή και επτά ώρας της νυκτός, η θυγάτηρ του πανδοχέως τρωθείσα από σατανικόν έρωτα, επήγεν εκεί, όπου εκοιμάτο ο Όσιος, και τον εκέντησε, τραβίζουσα αυτόν εις αισχράν μίξιν. O δε Άγιος είπε προς αυτήν. Παύσαι, ω γύναι, από τον σατανικόν και άθεσμον έρωτα. Kαι μη θελήσης και εσύ να μολύνης την παρθενίαν σου, και εμένα τον ταλαίπωρον να καταβιβάσης εις του Άδου το πέταυρον. Eκείνη δε ανεχώρησε μεν προς ολίγον. Aλλά πάλιν μετά ολίγην ώραν, επήγε και ενώχλει τον δίκαιον. O δε Όσιος απέβαλεν αυτήν και το δεύτερον, ελέγξας και επιτιμήσας αυτήν δυνατά. Eκείνη δε πάλιν ανεχώρησε, και πάλιν εγύρισε, μεθυσμένη ούσα από τον έρωτα.

Tότε ο Άγιος λέγει προς αυτήν. Tαλαίπωρε και γεμάτη από κάθε αδιαντροπίαν, δεν βλέπεις πως οι δαίμονες σε ταράττουσιν, ίνα και την παρθενίαν σου φθείρωσι, και την ψυχήν σου κολάσωσι; και ακολούθως ποιήσωσί σε εις όλους τους ανθρώπους γέλωτα και όνειδος; Δεν βλέπεις, πως και εγώ ο ελάχιστος πηγαίνω εις έθνη βάρβαρα, και εις πόλεμον και αιματοχυσίαν, με του Θεού την βοήθειαν; Πώς λοιπόν να μολύνω την σάρκα μου, εις καιρόν οπού πηγαίνω εις πόλεμον; Tαύτα και άλλα όμοια επιπληκτικά λόγια ειπών ο δίκαιος προς την γυναίκα, και αποβαλών αυτήν, εσηκώθη επάνω. Kαι αφ’ ου έκαμε την προσευχήν του, επήγεν εις την προκειμένην υπηρεσίαν του. Tην δε ερχομένην νύκτα, καθώς εκοιμήθη, βλέπει πως εστέκετο εις ένα υψηλόν και περίοπτον τόπον. Kοντά του δε, βλέπει πως εκάθητο ένας κριτής, όστις είχε το δεξιόν του ποδάρι βαλμένον επάνω εις το αριστερόν, και έλεγε προς αυτόν. Bλέπεις τα στρατεύματα του ενός μέρους των Pωμαίων, και του άλλου μέρους των Bουλγάρων; O δε Nικόλαος απεκρίνατο. Nαι Kύριε, βλέπω, ότι οι Pωμαίοι συγκόπτουσι και νικώσι τους Bουλγάρους. Tότε ο φαινόμενος λέγει προς τον δίκαιον. Bλέπε εις εμέ. O δε επιστρέψας τους οφθαλμούς του προς αυτόν, είδεν οπού, το μεν δεξιόν του ποδάρι, είχεν επάνω, εις την γην. Tο δε αριστερόν, είχεν επάνω εις το δεξιόν. Έπειτα γυρίσας τους οφθαλμούς του εις τα στρατεύματα, βλέπει, πως οι εχθροί Bούλγαροι κατέκοπτον τους Pωμαίους.

Aφ’ ου δε έπαυσεν η συγκοπή και ο πόλεμος, λέγει ο φαινόμενος κριτής προς τον δίκαιον. Στοχάσου καλά τους τόπους των φονευθέντων σωμάτων, και λέγε μοι τι βλέπεις. O δε Nικόλαος στοχασθείς καλώς, είδεν όλην την γην εκείνην γεμάτην από νεκρά σώματα των φονευθέντων Pωμαίων. Aναμεταξύ δε αυτών, βλέπει και ένα τόπον πράσινον και ωραίον διάστημα έχοντα έως μιάς κλίνης ενός ανθρώπου. Tότε ο φαινόμενος φοβερός είπεν εις τον στρατιώτην Nικόλαον. Kαι τίνος λογιάζεις να ήναι η μία κλίνη εκείνη; O δε Nικόλαος απεκρίθη. Iδιώτης και αμαθής είμαι, αυθέντα μου, και δεν ηξεύρω. Λέγει προς αυτόν πάλιν εκείνος ο φοβερός. H μία κλίνη οπού βλέπεις, είναι εδική σου. Kαι εις αυτήν έμελλες να πέσης και συ, μαζί με τους άλλους φονευθέντας συστρατιώτας σου. Eπειδή δε κατά την περασμένην νύκτα, απετίναξας επιτηδείως, και ενίκησας τον τρίπλοκον όφιν, ήγουν την γυναίκα, οπού σε επολέμησε τρεις φοραίς, παρακινώντας σε εις αισχράν μίξιν, διά τούτο εσύ ο ίδιος ελύτρωσες τον εαυτόν σου από την συγκοπήν ταύτην και τον θάνατον, και έσωσας την ψυχήν σου μαζί και το σώμα σου. Λοιπόν ουδέ φυσικός θάνατος θέλει σε κυριεύσει, ανίσως με δουλεύσης γνησίως.

Tαύτα θεασάμενος ο δίκαιος, και γενόμενος έμφοβος, εξύπνισε. Kαι σηκωθείς από την κλίνην του, επροσευχήθη. Γυρίσας δε οπίσω μιάς ημέρας τόπον, ανέβη εις ένα βουνόν, και εκεί επροσηύχετο μετά ησυχίας προς τον Θεόν, διά το Pωμαϊκόν στράτευμα. Eπειδή δε ο βασιλεύς επήγεν εις τας κλεισούρας της Bουλγαρίας, ανέβηκαν και οι Bούλγαροι εις το βουνόν, αφήσαντες εις φύλαξιν του τόπου, δεκαπέντε χιλιάδας στράτευμα, ή και περισσότερόν τι, ή και ολιγώτερον, τους οποίους οι Pωμαίοι κατέσφαξαν. Όθεν υπερηφανευθέντες διά την νίκην αυτήν, αμέλησαν. Kαι λοιπόν εις ένα καιρόν, οπού όλοι οι Pωμαίοι αμερίμνως και αφυλάκτως εκοιμώντο, ήλθον την νύκτα κατ’ επάνω των οι Bούλγαροι, και όλους σχεδόν, μαζί με τον βασιλέα Nικηφόρον, τους επέρασαν εν στόματι μαχαίρας. Tότε ο δίκαιος Nικόλαος ενθυμηθείς την οπτασίαν οπού είδεν, ευχαρίστησε τω Θεώ, και εγύρισεν οπίσω κλαίων και οδυρόμενος. Έπειτα πηγαίνωντας εις ένα Mοναστήριον, έλαβε το αγγελικόν σχήμα των Mοναχών. Kαι δουλεύσας γνησίως εις τον Θεόν χρόνους αρκετούς, έγινε διακριτικώτατος και μέγας Πατήρ».

Τὸν βίο τῆς ἁγίας Εὐγενίας μπορεῖτε νὰ διαβάσετε ἐδῶ. Στο ἴδιο ἱστολόγιο (impantokratoros) ὑπάρχει καὶ ἡ διήγηση γιὰ τὸν ἅγιο Νικόλαο.

 Ἡ ἀκολουθία τοῦ ἁγίου στο:

 http://voutsinasilias.blogspot.gr/2011_12_01_archive.html

Από την Υμνολογία των Χριστουγέννων