ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ όταν ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ πρωτοέδειχνε τα δόντια του. Και ΤΩΡΑ ΤΙ;

Η  ΔΙΑΚΟΠΗ  ΤΟΥ  ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ ΥΠΟ  ΤΟΥ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ  ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

Του π. Μάρκου Κ. Μανώλη

  

   ΥΠΟ πνευματικῶν τέκνων τοῦ πολιοῦ Γέροντος τῆς Ὀρθοδοξίας, Μητροπολίτου πρ. Φλωρίνης κ. Αὐγουστίνου, ἐζητήθη νὰ γράψωμεν κάτι ἀπὸ τὴν ζωὴν καὶ θεοφιλῆ δρᾶσιν του ἐπὶ τῇ συμπληρώσει τοῦ ἑκατοστοῦ ἔτους.

   Ἀναμφιβόλως ὁ Σεβασμιώτατος ὑπῆρξε μία ἡρωϊκὴ προσωπικότης. Ὑπῆρξεν ἕνας μεγάλος ὁμολογητὴς τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὴν ἐποχήν μας. «Ἐθηριομάχησε» μὲ πολλοὺς ἄρχοντας τοῦ κόσμου τούτου. Κορυφαία ὑπῆρξεν ἡ ἀπόφασίς του νὰ προβῆ, μαζὶ μὲ ἄλλους δύο ἐκλεκτοὺς Ἱεράρχας, τὸ ἔτος 1971, εἰς τὴν διακοπὴν τοῦ μνημοσύνου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κυροῦ Ἀθηναγόρου, προκειμένου νὰ τὸν ἀναχαιτίσῃ ἀπὸ τὸ πραξικόπημα νὰ συλλειτουργήσῃ μὲ τὸν Πάπαν εἰς τὴν Ρώμην, ὅπως ἐτόνιζεν αὐτὸ ὁ οἰκουμενιστὴς Πατριάρχης Ἀθηναγόρας. Τὰ γεγονότα ἔχουν ὡς ἑξῆς.

      Μετὰ τὴν συνάντησιν καὶ συμπροσευχὴν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κυροῦ Ἀθηναγόρου εἰς τὰ Ἱερασόλυμα μὲ τὸν Πάπαν τῷ 1964, ὁ ἀρχιμανδρίτης τότε Αὐγουστῖνος Καντιώτης εἶχε ζητήσει μὲ ἔκτακτον ἔκδοσιν τῆς «Χριστιανικῆς Σπίθας» τὴν καθαίρεσίν του (βλ. φ. 268/Ἰαν. 1964). Τῷ 1967, ἀνελπίστως, ἐξελέγη ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου Μητροπολίτης Φλωρίνης. Ὁ ἀείμνηστος Συνοδικὸς Ἱεράρχης Τρίκκης καὶ Σταγῶν Διονύσιος εἶχε προτείνει τὴν ἐπιλογὴν τοῦ ἀρχιμανδρίτου Αὐγουστίνου Καντιώτου εἰς Ἐπίσκοπον Φλωρίνης, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον ἐπετεύχθη κατόπιν πολλῶν ἀγώνων τοῦ ἀειμνήστου Ἱεράρχου κυροῦ Διονυσίου.

      Ὁ ἤδη Μητροπολίτης Φλωρίνης Αὐγουστῖνος εἰς τὸ πρῶτον κήρυγμά του μετὰ τὴν χειροτονίαν του εἰς Ἐπίσκοπον, εἰς τὴν αιθουσαν τῶν Ἀθηνῶν Ζωοδόχου Πηγῆς 44, ἐδέχθη καὶ τὴν ἑξῆς ἐρώτησιν ἀπὸ ἀκροάτριαν τοῦ κηρύγματός του: «Καὶ τώρα, ὅταν θὰ πᾶς στὴ Φλώρινα, θὰ μνημονεύης τὸν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα;».

     Ὁ Μητροπολίτης Φλωρίνης ἤρεμος τὴν ἠρώτησεν, ἐὰν εἶναι παλαιομερολογίτισσα. Ὅταν ἔλαβε θετικὴν ἀπάντησιν, τῆς ἀπήντησε:

     «Πότε θὰ διακόψω τὸ μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου, εἶναι ἰδική μου ὑπόθεσις».

     Καὶ πράγματι ὁ Μητροπολίτης Φλωρίνης δὲν ἐβιάσθη νὰ προβῆ εἰς τὴν διακοπὴν τοῦ μνημοσύνου τοῦ οἰκουμενιστοῦ πατριάρχου κυροῦ Ἀθηναγόρου. Ὑπέμεινεν ἐπὶ μίαν τριαετίαν. Τῷ 1970 ὅμως, ὅτε ἦτο βέβαιον ὅτι ὁ Πατριάρχης θὰ μετέβαινεν εἰς Ρώμην, διὰ νὰ συλλειτουργήση μὲ τὸν Πάπαν, ὁ Μητροπολίτης Φλωρίνης Αὐγουστῖνος μαζὶ μὲ τοὺς ἡρωϊκοὺς Μητροπολίτας Ἐλευθερουπόλεως κυρὸν Ἀμβρόσιον καὶ Παραμυθίας κυρὸν Παῦλον προέβησαν εἰς τὴν διακοπὴν τοῦ μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχου κυροῦ Ἀθηναγόρου καὶ ἐδήλωσαν ὅτι τότε μόνον θὰ ἐπαναφέρουν τὸ μνημόσυνόν του, ὅταν θὰ παύσουν τὰς ἀπαράδεκτα οἰκουμενιστικὰ ἀνοίγματα πρὸς τὸν Πάπαν.

      Ἡ ἀπήχησις ἐκ τοῦ γενναίου αὐτοῦ ἐγχειρήματος εἰς τὸ χριστεπώνυμον πλήρωμα ὑπῆρξε μεγίστη. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κυρὸς Ἱερώνυμος ἐταράχθη καὶ ἐσκέπτετο νὰ καθαιρέσῃ τοὺς τρεῖς Ἱεράρχας μὲ συνοπτικὰς διαδικασίας εἰς τὸ Συνοδικὸν Δικαστήριον.

      Ἡ ἀντίδρασις πρὸς τὰ σχέδια αὐτὰ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου ὑπῆρξε μεγάλη. Μεταξὺ ἄλλων παρενέβη καὶ ὁ σθεναρὸς ἀγωνιστὴς τῆς Ὀρθοδοξίας, καθηγητὴς τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου εἰς τὸ Πανεπιστήμιον Ἀθηνῶν, ἀείμνηστος Κωνσταντῖνος Δωρ. Μουρατίδης, ὁ ὁποῖος διεμήνυσεν εἰς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον ὅτι ὁ ἐπίσκοπος δὲν εἶνε νεωκόρος ἀλλὰ ἐπίσκοπος τῆς καθ᾿ ὅλου Ἐκκλησίας καὶ ἔχει χρέος νὰ παρεμβαίνῃ, ὅταν πλήττεται ἡ ὀρθόδοξος πίστις.

       Τὰ κείμενα, τὰ ὁποῖα ἐδημοσιεύθησαν τὴν ἐποχὴν ἐκείνην, εἶναι μνημειώδη καὶ ἀποδεικνύουν ὅτι ὁ Παπισμὸς δὲν εἶναι μόνον σχίσμα, ἀλλὰ καὶ αἵρεσις, ὅπως ἐτόνιζον ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς καὶ πολλοὶ ἄλλοι ἅγιοι Πατέρες(*).

      Τελικῶς τὴν λύσιν ἔδωσεν ὁ Πανάγαθος Θεός. Ὀλίγον προτοῦ μεταβῆ εἰς τὴν Ρώμην ὁ οἰκουμενιστὴς Πατριάρχης, εὑρισκόμενος εἰς τὴν Θεολογικὴν Σχολὴν τῆς Χάλκης, παρεπάτησε, ἔσπασε τὸ πόδι του, καὶ μετὰ ἀπὸ ὀλίγον, τὸν Ἰούλιον τοῦ 1972, ἀπέθανεν.

      Ἔτσι ἐματαιώθη ἡ μετάβασις τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρου εἰς τὸ Βατικανόν, ἡ συμπροσευχὴ καὶ ἐνδεχομένως ἡ συλλειτουργία μὲ τὸν αἱρεσιάρχην Πάπαν, πρὸς μεγάλον σκανδαλισμὸν τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἤδη ἔχουν κοιμηθῆ οἱ δύο μακαριστοὶ Ἱεράρχαι Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβρόσιος καὶ Παραμυθίας Παῦλος, ἐπιζῆ, ὅμως, ὁ πρώην Φλωρίνης Αὐγουστῖνος, ἀπὸ τὸν ὁποῖον ζητοῦμεν ταπεινῶς τὰς θεοπειθεῖς εὐχάς Του.

Ἀρχιμανδρίτης

Μᾶρκος Κ. Μανώλης

(Εδημοσιεύθη στην «Χριστιανική Σπίθα» φυλ. 646 -Δεκέμβριο 2006)

Πηγή:  "augoustinos-kantiotis"

ΜΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗ ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΗ, Αγιομάχοι και Αγιοκάπηλοι, Ελένης Λωρίτου

Τὸ ἐρώτημα ἐπανέρχεται:

ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ἢ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ

Τὴς Ἑλένης Λωρίτου

Σφράγισαν μία τίμια ζωὴ μὲ ἕναν τίμιο θάνατο χαρίζοντας στὴν ἀνθρωπότητα ἠθικὰ πρότυπα. Εἶναι μακάριοι, γιατί διατήρησαν τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καθαρὴ καὶ δὲν τὴν ἀμαύρωσαν.

Ὁ ἰδεαλιστικὸς ρεαλισμὸς τοῦ Πλάτωνα καὶ ὁ ὀντολογικὸς ὀρθολογισμὸς τοῦ De Cartes βασίζονται σ’ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἀλήθεια, ποὺ ἔχει μία ὀντολογικὴ κατοχύρωση στὴν συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος ὁ μὴ ἔχων νόμον φύσει τὰ τοῦ νόμου ποιεῖ. Μποροῦμε ν’ ἀναφέρουμε ἄπειρα παραδείγματα ἀνθρώπων, ποὺ θυσιάστηκαν γιὰ μία ἰδέα, γιὰ μία θρησκεία, γιὰ μία πατρίδα, γιὰ τὴν ἐπιστήμη, γιὰ τὸν συνάνθρωπο ἀφανεῖς ἢ ἐπιφανεῖς, ποὺ ἡ σωτηρία τους βρίσκεται στὰ χέρια τοῦ παναγάθου Θεοῦ.

  Μὲ ποιὸν ὅμως σκοπὸ ἡ ὀρθόδοξος ἐκκλησία προχωρᾶ στὴν ἁγιοποίηση ἑνὸς Ἁγίου; Μήπως γιὰ νὰ ἀποφανθεῖ γιὰ τὴν σωτηρία του; Μήπως γιὰ νὰ ὑποδείξει στὸ Θεὸ τὸ χρέος του νὰ σώσει τὸν συγκεκριμένο ἄνθρωπο καὶ νὰ προκαταλάβει τὴν κρίση του;

Θὰ ἦταν καὶ βλάσφημο καὶ γελοῖο νὰ ἰσχυριστοῦμε κάτι τέτοιο, γιατί ὡς γνωστὸν στὴν Δευτέρα Παρουσία θὰ ἔχουμε νὰ δοῦμε πολλὲς ἐκπλήξεις! Γιὰ ὁποιονδήποτε ἄλλον λόγο, λοιπόν, ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησία ἁγιοποιεῖ ἕναν ἅγιο παρὰ γι’ αὐτὸν Ἐμεῖς οὔτε μποροῦμε νὰ βοηθήσουμε διὰ τῆς ἁγιοποιήσεως τὴν σωτηρία ἑνὸς ἀνθρώπου, ποὺ πέθανε μὲ μαρτυρικὸ θάνατο, οὔτε καὶ νὰ τὴν ἐμποδίσουμε. Τὸ μόνο ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε εἶναι, ὅ,τι κάνουμε γιὰ ὅλους τους κεκοιμημένους, νὰ προσευχόμεθα γιὰ τὴν συγχώρεση τῶν ἑκουσίων ἡ τῶν ἀκουσίων ἁμαρτιῶν του.

Καὶ γιὰ τὸν ἴδιο τὸν κεκοιμημένο ὅμως εἶναι τελείως ἄχρηστη ἡ ἁγιοποίηση, ἀφοῦ ἐκεῖ οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀπαλλαγμένοι ἀπὸ κάθε κενοδοξία, ὥστε νὰ χρειάζονται τιμές. Ἂν δεχθοῦμε κάτι τέτοιο αὐτὸ σημαίνει, ὅτι ἀδικοῦνται οἱ τόσοι πολλοὶ ἅγιοι, ποὺ εἶναι σ’ ἐμᾶς ἄγνωστοι καὶ μὴ ἀνεγνωρισμένοι. Ἀπὸ τὴν ἁγιοποίηση ἑνὸς ἁγίου ὠφελούμεθα ἐμεῖς, ποὺ ἐπικαλούμεθα τὶς πρεσβεῖες του, διδασκόμεθα ἀπὸ τοὺς λόγους του καὶ παίρνουμε δύναμη ἀπὸ τὴν ἁγία ζωή του, τὴν πίστη του καὶ τὸν μαρτυρικό του θάνατο

  Εἶναι δυνατὸν ὅμως ἡ ἁγιοποίηση ἑνὸς ἀνθρώπου, ποὺ ἀξιώθηκε ἕναν μαρτυρικὸ θάνατο, ὄχι μόνο νὰ μὴν ὠφελήση, ἀλλὰ καὶ νὰ βλάψει τὴν ἐκκλησία, τοὺς πιστούς, ἀλλὰ καὶ τὸν ἴδιον, ὅταν δὲν τηρηθοῦν τὰ ἁγιοπνευματικὰ κριτήρια τῆς ἁγιοποιήσεως καὶ ὅταν δὲν μπορεῖ ὁ συγκεκριμένος ἄνθρωπος νὰ σταθεῖ παιδαγωγικὸ πρότυπο ὀρθοδόξου ζωῆς καὶ πίστεως ἐν μέσῳ τῆς ἐκκλησίας, ἀλλὰ μᾶλλον διασύρεται ἢ γίνεται ὁ ἄνθρωπος θῦμα μίας κακόβουλης προσπάθειας ἐκ μέρους τῶν αἱρετικῶν καὶ τῶν ἐχθρῶν της ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι καπηλεύονται τὸ μαρτύριό του, γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσουν τὰ ἀντιεκκλησιαστικὰ καὶ ἀνθελληνικὰ τῶν σχέδια.

Ἂν ἀντιμαχόμεθα λοιπὸν τὴν ἁγιοποίηση τοῦ ἐθνομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης, δὲν εἶναι γιατί εἴμαστε ἁγιομάχοι, ἀλλὰ γιατί πρῶτον ἡ ἁγιοποίησή του δὲν πληροῖ τὶς παραπάνω προϋποθέσεις.

Ὁ π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς μὲ τὸ βιβλίο τοῦ «ὁ ἐθνομάρτυς Χρυσόστομος Σμύρνης» ἀναδεικνύει τὴν -σὲ πολλὰ καὶ καίρια σημεῖα- σφαλερή του πίστη καὶ βιωτὴ καὶ δεύτερον τὴν ἁγιοποίησή του προώθησαν οἱ κατ’ ἐξοχὴν ἁγιομάχοι οἰκουμενιστές, ποὺ λοιδοροῦν τὸ μαρτύριο εἴτε πρόκειται γιὰ ἐθνικοὺς λόγους εἴτε γιὰ λόγους πίστεως.

Γιατί; Μήπως τοὺς ἔρχεται γάντι, γιὰ νὰ μολύνουν τὸ ἁγιολόγιο τῆς ἐκκλησίας καὶ νὰ προωθήσουν τὰ οἰκουμενιστικὰ τῶν σχέδια;

Μὰ θὰ μοῦ πεῖτε εἶναι συκοφαντίες ὅλα αὐτὰ ποὺ λέγονται περὶ συμμετοχῆς του στὴν μασωνία, περὶ ἐπικλήσεως τῶν εἰδωλολατρικῶν θεῶν κ.τ.λ. Πρῶτα θὰ πρέπει νὰ ἀναιρεθοῦν οἱ συκοφαντίες καὶ ὕστερα νὰ προχωρήσουν στὴν ἁγιοποίηση καὶ ἐν πάσῃ περιπτώσει γιατί δὲν ἀφήνουμε τὸν ἄνθρωπο ἥσυχο; Ὅλη αὐτὴ ἡ διαμάχη ἐνδεχομένως νὰ τὸν ταράζει. Οὔτε ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης μᾶς ζήτησε νὰ τὸν ἁγιοποιήσουμε –οὕτως ἢ ἄλλως φέρει τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου– οὔτε καὶ ἡ ἐκκλησία μᾶς στερεῖται ἁγίων μαρτύρων.

Ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι ἐθνομάρτυρες μὲ θαυμαστὰ μαρτύρια καὶ ὑποδειγματικὴ πίστη καὶ βιωτὴ –ἡ ἐθνικὴ καὶ ἐκκλησιαστική μας ἱστορία βρίθει τέτοιων περιπτώσεων– ποὺ ὅμως δὲν ἔχουν ἁγιοποιηθεῖ.

Μήπως κινδυνεύει ἡ σωτηρία τοὺς γι’ αὐτὸ ἢ μήπως ἐμεῖς κινδυνεύουμε νὰ χαρακτηρισθοῦμε «ἁγιομάχοι»; Κανείς, ὄχι μόνο ἅγιος, ἀλλὰ καὶ ἐνάρετος χριστιανὸς δὲν θὰ ἤθελε νὰ γίνουν τὰ δικά του ἀτοπήματα αἰτία γιὰ νὰ βλαφθεῖ ἡ ἐκκλησία, νὰ μολυνθεῖ τὸ ἁγιολόγιό της καὶ νὰ ἐξυπηρετηθοῦν τὰ σχέδια τῶν αἱρετικῶν καὶ ἐχθρῶν της ἐκκλησίας ἀλλὰ καὶ τοῦ ἑλληνισμοῦ.

Ἂν δεχθοῦμε, ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξει ἕνας «ἅγιος» μασῶνος, αὐτὸ ἔχει πολὺ μεγάλες καὶ πολλὲς θεολογικὲς προεκτάσεις καὶ συνέπειες, ὥστε νὰ τὸ θεωρήσουμε ἀμελητέο καὶ νὰ κληροδοτήσουμε στὴν ἐκκλησία ἕναν «ἅγιο» μασῶνο!

 Οἱ μασῶνοι ἔχουν νὰ ἐπιδεικνύουν πολλοὺς ἐπιφανεῖς κληρικοὺς καὶ δεσποτάδες ὡς μέλη τους, ἂς μὴν ἔχουν νὰ ἐπιδεικνύουν καὶ ἕναν ἅγιο ὡς τρόπαιο τῆς προελάσεως τῆς οἰκουμενιστικῆς λαίλαπας. Ἂς μὴν τοὺς δώσουμε ἕνα παραπάνω ὅπλο γιὰ νὰ πολεμοῦν τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ τὸν Ἑλληνισμό.

Ποιοὶ εἶναι λοιπὸν οἱ ἁγιομάχοι; Οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ οἱ ὁποῖοι τιμοῦν τὸ μαρτύριο ἢ οἱ αἱρετικοὶ οἰκουμενοστές, οἱ ὁποῖοι τὸ λοιδοροῦν καὶ τὸ καπηλεύονται;

   Λωρίτου Ἑλένη  

Επιστολή της Ι. Κοινότητας Αγ. Όρους για τα γεγονότα της Εσφιγμένου

ΤΟ  ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΜΕΝΟ:

Τὸ μοντάζ μὲ τὴ μολότωφ στὸ χέρι τοῦ μοναχού

ἢ

τὸ μακρὺ χέρι τοῦ Πατρ. Βαρθολομαίου

στὴν ἐπιστολὴ τῶν Ἁγιορειτῶν;

 

Έκκληση της Ιεράς Κοινότητας προς τη κυβέρνηση με αφορμή τα γεγονότα για την Ι. Μ. Εσφιγμένου

Επιστολή απέστειλε η Ι. Κοινότητα προς τον Διοικητή του Αγίου Όρους, κ. Αρίστο Κσμίρογλου, αναφορικώς με τα... θλιβερά γεγονότα που συνέβησαν προσφάτως στην περιοχή των Καρυών (Αντιπροσωπείο Ι. Μ. Εσφιγμένου).

Διαβάστε παρακάτω ολόκληρο το κείμενο της επιστολής...

agioritikovima.gr

Το αγόρι που ίππευσε το λιοντάρι και άρμεξε τα ελάφια...

Το αγόρι που ίππευσε το λιοντάρι και άρμεξε τα ελάφια...

Ο άγιος Μάμας
(2 Σεπτεμβρίου)

Το αγόρι που γεννήθηκε στη φυλακή και έζησε με τα άγρια ζώα

Πηγή: Τρελογιάννης

Στη Βασιλεία του Χριστού κάθε ηλικία έχει να επιδείξει τους αντιπροσώπους της.

Γιατί κάθε ηλικία έχει προσφέρει σ' Αυτόν ό,τι διαλεχτό κι υπέροχο έχει να παρουσιάσει. Κι η εφηβική ηλικία, που είναι η πιο δύσκολη στη ζωή του ανθρώπου, έχει να προβάλει τους δικούς της.

Ο άγιος Μάμας είναι ένας απ' αυτούς. Διαλεχτός στους διαλεχτούς κι ωραίος στους ωραίους αποτελεί μια απ' τις πιο αγαπητές κι ηρωικές μορφές της Εκκλησίας μας των τριών πρώτων αιώνων.

Οι γονείς του Θεόδοτος και Ρουφίνα ζούσαν στη Γάγγρα της Παφλαγονίας και ήσαν χριστιανοί με μεγάλη κοινωνική θέση.

Την εποχή αυτή ο αυτοκράτορας Αυρηλιανός κίνησε σκληρό διωγμό ενάντια στους χριστιανούς (270-275 μ.Χ.).

Μεταξύ των πρώτων συνελήφθη ο Θεόδοτος κι αφού ανακρίθηκε κι ομολόγησε τον Χριστό, ρίχτηκε στις φυλακές της Καισαρείας.

Η σύζυγος του, η ενάρετη Ρουφίνα, σαν έμαθε τη φυλάκιση του συντρόφου της, αν και ήταν ετοιμόγεννη, έτρεξε να τον συναντήσει. Εκεί με παρρησία ομολόγησε και αυτή την πίστη του Χριστού, που φλόγιζε την καρδία της, με αποτέλεσμα να κλεισθεί στη φυλακή.

Δύο αδελφές ψυχές, ευγενικές κι αγαπημένες, ενωμένες στη χαρά και στον πόνο. Μια νύχτα η Ρουφίνα εκεί στη σκοτεινή κι υγρή φυλακή, έφερε στον κόσμο το παιδάκι της. Η καρδιά της σκίρτησε από χαρά. Αλλά μόνο για μια στιγμή. Όταν πήρε το παιδάκι της να το δείξει στον σύζυγο της, τον καλό Θεόδοτο, τον βρήκε νεκρό. Τα μαρτύρια τα πολλά που δοκίμασε για την πίστη και την αγάπη του Χριστού, τον οδήγησαν πρόωρα στον θάνατο. Η πονεμένη μάνα με συντριβή ψυχής έβαλε το παιδί στην αγκαλιά του, γονάτισε δίπλα του κι έκαμε με δάκρυα την προσευχή της. Ύστερα έγειρε δίπλα του για να μη σηκωθεί ποτές. Την ίδια νύχτα παρέδωσε κι αυτή το πνεύμα. Η ψυχή της πέταξε κοντά στον Χριστό, που αγάπησε με την καρδιά της. Τα βάσανα και οι ταλαιπωρίες της φυλακής την οδήγησαν τόσο γρήγορα στον ουρανό, κοντά στον μάρτυρα σύζυγο της.

Και το παιδί της; Ορφανό, πεντάρφανο μένει τώρα! Τι άραγε θα γίνει; Την απάντηση δίνει το πνεύμα του θεού! "Ορφανόν και χήραν αναλήψεται". Το ορφανό και τη χήρα τα παίρνει υπό την προστασία του ο Θεός. Και να!

Μια ευσεβής γυναίκα, η Αμμία Ματρώνα, οδηγημένη από ένα άγγελο πηγαίνει στη φυλακή. Παίρνει τα λείψανα των μαρτύρων γονιών και τα ενταφιάζει με σεβασμό. Ύστερα παίρνει στο σπίτι και το παιδί κι αναλαμβάνει με προθυμία και στοργή την ανατροφή του. Από τα πρώτα ψελλίσματά του "μάμα-μάμα" του έδωκε το όνομα Μάμας. Κοντά στην καινούργια μανούλα του το παιδί μεγάλωσε με της πίστης τ' άγιο "κι άφθαρτο μάννα". Και το τίμησε. Όχι μόνο ο ίδιος από παιδί αγωνιζόταν να ζει τη χριστιανική ζωή, αλλά και φρόντιζε τα όσα μάνθανε, να τα διδάσκει και στα παιδιά της ηλικίας του. Υπεράξιο παιδί αξίων γονιών, μα κι υπέροχης θετής μητέρας του.

Η διαγωγή αυτή και ο ζήλος του μικρού ιεραποστόλου δεν άργησαν να γίνουν γνωστά. Κάποια μέρα μερικοί εχθροί της πίστεως τον έπιασαν και τον οδήγησαν μπροστά στον σκληρό ηγεμόνα Δημόκριτο. Εκείνος, σαν είδε το παιδί, προσπάθησε με κολακείες στην αρχή κι απειλές αργότερα να τον μεταπείσει από τις αρχές και την πίστη του. Μα δεν μπόρεσε. Όλες του οι προσπάθειες πήγαν χαμένες. Τότες άρχισαν τα βασανιστήρια. Το ξύλο, το πλήγωμα του κορμιού με σιδερένια νύχια, το κάψιμο των πληγών με αναμμένες λαμπάδες και τέλος το ρίξιμο στη θάλασσα με μια σιδερένια σφαίρα δεμένη στον λαιμό.

Το αποτέλεσμα;

Μηδέν!

Οι βάρβαρες πράξεις του χριστομάχου πήγαν άδικα. Η σφαίρα κόπηκε και το παιδί με τη βοήθεια ενός Αγγέλου βγήκε στη στεριά κι ανέβηκε σ' ένα βουνά της Καισαρείας. "Άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε Θεός κελεύει". Στο μέρος αυτό ο πιστός κι ηρωικός Μάμας έζησε μέχρι τα δεκαπέντε του χρόνια με συντροφιά τα λιοντάρια και τ' άλλα άγρια ζώα. Τα εξημέρωσε και τα εβοσκούσε και τ' άρμεγε για να τρέφεται, μα και να φιλοξενεί κι εκείνους που τον επισκέπτονταν, για ν' ακούσουν τα λόγια του και να διδαχθούν.

Ο 15χρονος άγιος Μάμας, έχοντας καταφύγει στα δάση, ζούσε με το γάλα των ελαφιών, που έρχονταν κάθε μέρα σα να ήταν εξημερωμένα και τα άρμεγε. Το εκπληκτικό αυτό θέαμα το είδαν οι στρατιώτες που πήγαν να τον συλλάβουν, όμως αυτό δεν απέτρεψε τη σύλληψή του και τελικά τη δολοφονία του με λογχισμό στην κοιλιακή χώρα. Στην κάτω μεριά αυτής της εικόνας οι δύο σχετικές σκηνές.

Δεν πέρασε όμως πολύς καιρός κι η παρουσία του φλογερού κι αληθινά πιστού εφήβου έγινε και πάλι γνωστή. Για δεύτερη φορά οι εχθροί του Χριστού πήγαν και τον έπιασαν. Για άλλη μια φορά τα μαρτύρια επαναλήφθηκαν σκληρότερα κι αγριότερα. Μα και αυτή τη φορά τίποτα δεν έκαμαν. Ο μάρτυρας