Οι οικουμενιστές πήραν το Σικάγο!

Νέος Μητροπολίτης ο Ναθαναήλ Συμεωνίδης

  Μήπως τελικά δικαιώνεται αυτός το τίτλος; «Βρώμικος πόλεμος των οικουμενιστών εναντίον του Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας πίσω από την εκλογή του νέου Μητροπολίτου στο Σικάγο;»
Μαθαίνουμε από το Romfea.gr ότι «η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου εξέλεξε πριν λίγα λεπτά της ώρας τον Αρχιμανδρίτη Ναθαναήλ Συμεωνίδη Μητροπολίτη Σικάγου».
Με τον Αρχιμανδρίτη Ναθαναήλ Συμεωνίδη έχω ασχοληθεί και στο παρελθόν. Ομολογώ ότι κάθε φορά που διάβαζα για τις δραστηριότητές του μια φωνούλα μου έλεγε μέσα μου ότι αυτόν τον άνθρωπο τον περιμένει μια «λαμπρή σταδιοδρομία»!! Που να το έλεγα όμως τότε; Θα με περνούσαν για φαντασιόπληκτη και συνωμοσιολόγα.

Υπενθυμίζω στους αναγνώστες ότι λίγο μετά την ολοκλήρωση της ψευδοσυνόδου στην Κρήτη, ο τότε Αρχιμανδρίτης Ναθαναήλ Συμεωνίδης -τώρα Μητροπολίτης Σικάγου- βρέθηκε μαζί με την Ελισάβετ Προδρόμου στο Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων για την αποτίμησή της. Ο τίτλος της συνάντησης εκείνης ήταν: «Σύγκλησις Συνεδρίου Θρησκεία και Εξωτερική Πολιτική: Οι Επιπτώσεις της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας του 2016»
Γνωρίζουμε επίσης ότι ο πρώην Αρχιμανδρίτης και τώρα Επίσκοπος Ναθαναήλ Συμεωνίδης, ήταν ένα από τα τρία πρόσωπα που είχε

Είπε γέρων. Η κόλαση των δειλών

ΕΙΠΕ ΓΕΡΩΝ.

    ΣΤΟΝ ΕΞΩΝΑΡΘΗΚΑ του Κυριακού της Μεγίστης Λαύρας ιστορείται ό Παράδεισος και ή Κόλαση. Στην Κόλαση υπάρχουν πολλές κατηγορίες  κολασμένων μέσα σε διάφορες τυραγνίες και, βασανιστήρια.

     Σε μία απ’ αυτές περιγράφονται  οι πόρνοι, μάγοι, φονείς, βδελυροί, μαζί και οι δειλοί. Εντύπωση μας κάνει πως ακόμη και οι δειλοί, που φοβούνται ή δεν κρίνουν φρόνιμο να  εκθέσουν τον εαυτό τους μπροστά στους ανθρώπους με την ομολογία τού Χριστού, θά κολασθούν εξίσου μαζί με τούς άλλους, έστω και εάν αυτοί, οι δειλοί, υπήρξαν κατά τα άλλα ηθικοί, ήσυχοι, καλοί  χριστιανοί». 

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2018/01/blog-post_640.html?m=1

Πηγή

Το νόημα των θλίψεων

 (Γέροντας Ευστράτιος Γκολοβάνσκι)

Οι θλίψεις μοιάζουν με τα πικρά νερά που συνάντησε στη Μερρά ο εβραϊκός λαός, επιστρέφοντας στη γη της επαγγελίας (Εξ. 15:22-25). Και όπως τότε ο Μωυσής, με την πίστη του και με την προσευχή του, έκανε τα νερά της Μερράς γλυκά και πόσιμα, έτσι και τώρα ο αληθινός χριστιανός, με τη θερμή πίστη του και με την εγκάρδια προσευχή του, μπορεί να γλυκάνει τις καθημερινές του πίκρες, τις θλίψεις και τα βάσανα. Είναι, πραγματικά, οι θλίψεις πικρά φάρμακα, φάρμακα όμως που χορηγούνται από τον επουράνιο Γιατρό για τη θεραπεία της ψυχής. Μαλακώνουν τη σκληρή καρδιά, ταπεινώνουν το εγωιστικό φρόνημα, καταστέλλουν τα πάθη και οδηγούν στην αυτογνωσία, στη μετάνοια, στην προσευχή, στην ταπείνωση, στην υπομονή, στην ελπίδα, στην ευχαριστία.
Στο δρόμο μας για την ουράνια πατρίδα αναπόφευκτα θα συναντήσουμε τις θλίψεις. Ας συμφιλιωθούμε μαζί τους. Χωρίς σταυρό δεν ανέβηκε κανείς στον ουρανό. Όταν η κεφαλή τού σώματος της Εκκλησίας, ο Χριστός, φοράει στεφάνι από αγκάθια,

ΦΩΤΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΚΑΙ Ο ΕΙΚΟΣΤΟΣ ΑΙΩΝ

   Όσοι μελετούν τα αίτια του σχίσματος, βλέπουν τον Μ. Φώτιον ως πρωταγωνιστήν, ως δογματικόν διδάσκαλον, αντιτεθέντα εις τας καινοτομίας της Ρώμης. Και πολλοί μένουν με την εντύπωσιν ότι επειδή ο παπισμός παρουσιάζει τάσεις καταδυναστείας εφ’ ολοκλήρου της Εκκλησίας και εισήγε νέαν διδασκαλίαν επί της κυρίως Θεολογίας της Αγίας Τριάδος, ο Μ. Φώτιος, κατά ένα τρόπον εντελώς δογματικόν, αντέδρασε προετοιμάσας το σχίσμα, το οποίον τόσον εταλαιπώρησε την Εκκλησίαν.