Αν είχατε είχατε πει το ΟΧΙ κατά του Οικουμενισμού, ίσως να μη χρειαζόταν να το πείτε για την Μακεδονία!

Δ ε λ τ ί ο  τ ύ π ο υ

Λέμε ΟΧΙ

στην παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας

«εις χείρας αλλοτρίων»!

   Οι εξελίξεις οι σχετικές με την παράδοση ουσιαστικά του ονόματος της Μακεδονίας «εἰς χεῖρας ἀλλοτρίων τοῦ διαρπάσαι... καὶ βεβηλώσουσιν αὐτό» (Ιεζ. 7,21) αλλά και οι δηλώσεις ανώτερων κυβερνητικών αξιωματούχων αναφορικά και με άλλα θέματα της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας (βλ. θέματα με Αλβανία, Θράκη, Αιγαίο, Κύπρο),  δεν αφήνουν περιθώρια σιωπής και απραξίας σε οποιονδήποτε υγιώς σκεπτόμενο Έλληνα, που έχει γαλουχηθεί στα νάματα του ελληνορθόδοξου πολιτισμού κι έχει μάθει να υπερασπίζεται πάντοτε την Πατρίδα του, τον Πολιτισμό του, την Ιστορία του, την Πίστη του και την Αλήθεια του.

Δέσμια του Οικουμενισμού και της Ν. Τάξης:

Η Ιεραρχία σιωπά και ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει πάρτι

Οι ευθύνες της ηγεσίας της Εκκλησίας, που φοβάται μη στενοχωρήσει τους κυβερνώντες, οι οποίοι διαλύουν με μέθοδο τα πάντα

Δημήτρης Ριζούλης

    Τα αντανακλαστικά της Εκκλησίας είναι τα τελευταία χρόνια πολύ αργά. Ανοίγουν πολύ σοβαρά θέματα και η ηγεσία δεν τα παίρνει χαμπάρι ή παριστάνει ότι δεν τα αντιλαμβάνεται. Η «κεφαλή» σιωπά και τον ίδιο δρόμο ακολουθούν και οι περισσότεροι αρχιερείς. 

Στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για το Σκοπιανό η Εκκλησία αντέδρασε πολύ χλιαρά και μόνο λίγοι μητροπολίτες της βόρειας Ελλάδας έδωσαν πραγματική μάχη. Οι περισσότεροι κρύφτηκαν ή τοποθετήθηκαν κατά της συμφωνίας Τσίπρα - Ζάεφ με διπλωματικό τρόπο.

Εγκώμιο στους Αγίους Αποστόλους

Ὁσίου Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου

  Χαίρετε, ἅγιοι Ἀπόστολοι, βασιλεῖς τοῦ Χριστοῦ· διότι σ’ ἐσᾶς ἐμπιστεύθηκε τὴν ἐπουράνια καὶ τὴν ἐπίγεια βασιλεία. Σᾶς ἔδωσε τὴν ἐξουσία νὰ κυβερνᾶτε καὶ νὰ φροντίζετε καὶ τοὺς δύο θρόνους, θέλοντας ἀπὸ τὴ μία νὰ ἀποκατασταθεῖ ἡ κληρονομιὰ τῆς ἐπίγειας βασιλείας, ἀπὸ τὴν ἄλλη νὰ ἀστράψει ἡ δόξα, νὰ πλεονάσει ἡ ὀμορφιά, νὰ φανερωθεῖ τὸ φῶς, νὰ γίνουν γνωστὰ τὰ μυστήρια, νὰ κηρυχθεῖ ἡ δύναμη τῆς ἐπουράνιας βασιλείας. 

   Χαίρετε ἐσεῖς ποὺ εἶστε τὸ ἅλας τῆς γῆς, ποὺ ποτὲ δὲν μπορεῖ νὰ χάσει τὴ δύναμή του. Χαίρετε ἐσεῖς ποὺ εἶστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου (Μάτθ. 5:13-14), ποὺ μένει στὴν ἀνατολὴ καὶ λάμπει παντοῦ, ποὺ φωτίζει αὐτοὺς ποὺ βρίσκονται στὸ σκοτάδι, ποὺ καίει χωρὶς ξύλα. Τὸ λυχνάρι εἶναι ὁ Χριστός, καὶ λυχνοστάτης ὁ Πέτρος, καὶ λάδι ἡ χορηγία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. 

Ο π. Επιφάνιος δεν επαληθεύτηκε. Η «δυνητική» ερμηνεία βοήθησε να στερέψουν οι πηγές ορθόδοξης αντίστασης.

Προς κ. Ελένη Λωρίτου

(Απάντηση σε ανοιχτή επιστολή της)

 

Του Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ 

Αναμφίβολα, κάθε εποχή καθορίζεται από το παρελθόν που προηγήθηκε και από την ιστορία που επακολουθεί. Για την αληθινή κατανόηση των φαινομένων απαιτείται και η τετάρτη διάσταση του χρόνου, διότι για τον κτιστό άνθρωπο ισχύει ο νόμος της χρονικά σχετικής αντίληψης των φαινομένων. Veritas filia temporis. Η ανθρώπινη δραστηριότητα κατορθώνει να ξεπεράσει την επιβεβλημένη αυτή αδυναμία της μόνο χαρισματικά, ως πληροφορία Θεού.

Το Εκκλησιαστικό παρόν (και ο κόσμος), τότε μπορεί να δει καλύτερα τον εαυτό του ή μια κοσμοεικόνα, αν τα αντικρύσει–εξηγήσει δια μέσου του μέλλοντος, που προβάλλεται στρατηγικά–σωστικά μόνο στην Αγία Γραφή, στις προφητείες και στους Ι. κανόνες (ως θείο εκκλησιαστικό φρόνημα-πληροφορία).

Για παράδειγμα οι Μάρτυρες της πίστεως, πρόβαλλαν τον εαυτό τους στο μέλλον σωστικά, δια μέσου μελλοντικής επαγγελίας της Γραφής, της Δεσποτικής θεολογίας. «Γίνου πιστός άχρι θανάτου και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής» (Αποκ. 2,10).

Ο π. Επιφάνιος όταν διατύπωσε τη λεγόμενη «δυνητική» ερμηνεία του 15^ου κανόνα, του έλλειπε (ανθρωπίνως) η προοπτική του χρόνου. Διαφορετικά τίθεται το πρόβλημα των ηθικών–κανονιστικών ερμηνειών, όταν περνάμε στο επίπεδο του μέλλοντος. Δεν εμπιστεύτηκε το μέλλον του εκκλησιαστικού σώματος στην Ακρίβεια (χάρη Θεού) του Κανόνα, γι’ αυτό και η ιστορική διάρκεια της «δυνητικής» ερμηνείας που μεσολάβησε, ως οικονομία, την απέρριψε ως μη πνευματική–ορθολογική, διότι:

ΕΙΠΕ ΜΟΝΑΧΟΣ

Πανθρησκειακή "υπέρβαση"!

ΤΟΥΡΚΟΣ ΙΜΑΜΗΣ: «ΕΤΣΙ ΣΦΑΖΑΜΕ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ»

Ένα πραγματικά μακάβριο θέαμα παρουσιάζει με υπερήφανο ύφος ένας Ιμάμης μέσα σε ένα τζαμί, δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο και μάλιστα την ώρα που κάνει κήρυγμα τα θρησκευτικά του αισθήματα μέσα στον χώρο του ναού όπου κάποτε λατρεύονταν ο ελληνορθόδοξος χριστιανισμός. Το επίκεντρο του θεάματος είναι ένα ιστορικό, όπως αναφέρεται σπαθί, που συμβολίζει την αιματηρή κατάκτηση της περιοχής όπου υπάρχει σήμερα αυτό το τζαμί που πριν από την κατάκτηση της περιοχής από τους Οθωμανούς ήταν μια ιστορική ελληνορθόδοξη χριστιανική εκκλησία.

Ο εθνικισμός δεν μάχεται για τον Χριστό, αλλά πολεμάει τον Χριστό

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Ἡ ἐποχὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ἡ ἐποχὴ τῆς σύγχυσης καὶ τῆς διαστρέβλωσης τῆς ἀλήθειας, ἡ ἐποχὴ τῆς πλάνης καὶ τῆς φανέρωσης ὅλων τῶν ἐχθρῶν τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του. Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει πολλοὺς συμμάχους, συμμάχους φανεροὺς καὶ συμμάχους κρυφούς. Ὅλοι εἶναι ἐξ ἴσου ἐπικίνδυνοι, ἀλλὰ οἱ δεύτεροι ἀποκτοῦν μεγαλύτερο βαθμὸ ἐπικινδυνότητας, ἀκριβῶς ἐπειδὴ εἶναι κρυφοί. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι ὁ ἐθνικισμός.

Ὁ ἐθνικισμὸς φαινομενικὰ φαίνεται νὰ πολεμάει τὸν οἰκουμενισμὸ καὶ νὰ μάχεται γιὰ τὸν Χριστό, ἀλλὰ κρυφὰ στηρίζει τὸν Οἰκουμενισμό, καὶ μαζὶ πολεμοῦν τὸν Χριστό, τὴν ἀγάπη Του καὶ τὴν Ἐκκλησία Του. Τὸν πολεμοῦν, γιατὶ Τὸν διαστρεβλώνουν. Ὁ ἐθνικισμὸς μαζὶ μὲ τὸν Κομμουνισμό, τὸν Σοσιαλισμό, τον Καπιταλισμό, καὶ ὅλες τὶς ἄλλες φιλοσοφίες, ὅλες ἀπόρροιες τοῦ Διαφωτισμοῦ, ἀναφέρονται μὲν κάθε τόσο στὸν Χριστό, τὸν διαστρεβλώνουν ὅμως, ἀναμιγνύοντας καὶ ἰσοβαθμίζοντας Τον μὲ ψευδοσύμβολα καὶ ἄθεους καὶ χριστομάχους ἀνθρώπους.

Παράλληλα, οἱ ἐθνικιστὲς βλάπτουν καὶ τὴ ὑγιὴ πατριωτικὴ ἑνότητα τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ποὺ ἀποκτᾶ μέσῳ τῆς Ὀρθοδοξίας (κι ὄχι τὸ ἀντίθετο) οἰκουμενικὸ χαρακτῆρα. Διότι οἱ ἐθνικιστές, ὡς γνήσια παιδιὰ τοῦ Διαφωτισμοῦ ποὺ  γέννησε τὸν ἐθνικισμό, ὑποτιμοῦν τὴν Ὀρθοδοξία ἐθνικοποιώντας την, καὶ περιορίζοντάς την μόνο μέσα  στὰ πλαίσια  ποὺ αὐτοὶ θέτουν. Ὁ ἐθνικιστὴς δὲν διστάζει γιὰ τὰ ἐθνικιστικά του πιστεύω νὰ θυσιάσει ἀκόμα καὶ τὸν ἴδιο Χριστό, φέρνοντας Τον στὸ ἴδιο ἐπίπεδο ἀκόμα καὶ μὲ ἀνθρώπους ποὺ Τὸν πολέμησαν, χειραγωγώντας ἔτσι καὶ παρασύροντας τοὺς ἀφελεῖς πιστούς. Ὁ ἐθνικισμὸς εἶναι ἕνα φαινόμενο τῆς μοντέρνας ἐποχῆς (στὸν γραπτὸ λόγο πρωτοεμφανίστηκε τὸ 1789 ἀπὸ τὸν ἀντί-Ἰακωβῖνο Γάλλο παπικὸ ἱερέα Augustin Barruel), ἕνας κινητήριος μοχλὸς τοῦ μηδενισμοῦ καὶ τῆς Νέας Τάξης πραγμάτων, παρὰ τὶς φανφάρες τῶν ἴδιων τῶν ἐθνικιστῶν ὅτι τάχα τὴν ἀντιμάχονται.

Ἕνα λαμπρὸ παράδειγμα γιὰ τὰ  παραπάνω ἀποτελεῖ ὁ πολυδιαφημισμένος ἀπὸ  τοὺς ἐθνικιστές, «πρωτοεθνικιστής», μασῶνος, συγκριτιστής καὶ πρόδρομος κι αὐτὸς τοῦ σημερινοῦ μηδενισμοῦ Ἴων Δραγούμης. Οἱ ἐθνικιστὲς χρησιμοποιοῦν τὴν ἀγάπη τοῦ λαοῦ γιὰ τὴν Μακεδονία ποὺ πουλιέται στὸ παζάρι τῆς γεωπολιτικῆς καὶ προβάλλουν πονηρὰ τὸν Δραγούμη, τονίζοντας τοὺς ἀναγνωρισμένους σίγουρα ἀγῶνες του γιὰ τὴν Μακεδονία, ἀποκρύπτοντας ὅμως τὰ πιστεύω καὶ τὴν ἰδεολογία του.

Γιὰ νὰ  καταλάβουμε τὴν προσωπικότητα καὶ τὸν ρόλο τοῦ Δραγούμη ἀρκεῖ νὰ τονιστεῖ, ὅτι τὸν θαύμαζε ὁ Ν. Καζαντζάκης καὶ τὸν θεωροῦσε δάσκαλό του καὶ προφήτη τῆς ἐποχῆς του (Νίκος Καζαντζάκης, «Ταξιδεύοντας: Ἀγγλία», 1969).

Τα κείμενα του Κολυμπαρίου και η συμφωνία των Πρεσπών.

«Δημιουργική ασάφεια»

   Αγαπητοί αδελφοί. Εάν ρίξει κανείς μια ματιά στην «συμφωνία των Πρεσπών» θα διαπιστώσει ότι έχει κοινά χαρακτηριστικά με τις αποφάσεις της ψευδοσυνόδου του Κολυμπαρίου. Ο τίτλος και για τα δύο κείμενα θα μπορούσε να είναι «δημιουργική ασάφεια» και στο βάθος ένας ήδη ορατός σκοπός.