Αγνωσία ουσίας και ενεργείας στον Θεό

Τι δεν μπορούμε να γνωρίσουμε νοησιαρχικά

Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης μάς εξηγεί, ότι ο Θεός δεν είναι αντικείμενο, για να εξιχνιάσουμε την ουσία του, όπως κάνουμε για ένα φυσικό αντικείμενο χρησιμοποιώντας κάποια όργανα. Ο Θεός δεν αποκαλύπτεται σε "τηλεσκόπια", αλλά στην καθαρή καρδιά.

π. Ι. Ρωμανίδης

«Τώρα λέμε "μια ουσία". Γίνεται τώρα, αφού δεν ξέρουμε από πίσω από την δόξα; Έχουμε εμπειρία της δόξης του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Ξέρουμε ότι ο Θεός είναι μια θεότης, μία ενέργεια κλπ. Εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα.

Σήμερα, οι Δυτικοί και οι δικοί μας, ίσως, διαβάζοντας τον Μέγα Αθανάσιο, δεν μπορούν να βρουν πουθενά να μιλάει για μια ουσία, αλλά για τρεις υποστάσεις και λέει: "υπόσταση, ήτοι ουσία". Και είναι αυτό το μεγάλο λάθος, που λέει κάποιος σήμερα, ότι ο Μ. Αθανάσιος ταυτίζει την ουσία με την υπόσταση. Ο Αθανάσιος, όμως, γιατί απέφευγε να μιλάει για μια ουσία; Γιατί δεν γνωρίζουμε την ουσία του Θεού.

Ο άνθρωπος δεν έχει πείρα της ουσίας του Θεού. Έχει πείρα όμως της δόξης, της θεότητος, γιατί στον Αθανάσιο θεότητα σημαίνει δόξα και ενέργεια· σημαίνει ουσία η θεότητα, στην Αντιοχειανή παράδοση. Στον Ευστάθιο Αντιόχειας συναντούμε πρώτη φορά να ταυτίζεται η θεότητα

Η αίρεση και οι επιπτώσεις της

  Μαθητεία στο εκκλησιαστικο παρελθόν

Η ΑΙΡΕΣΗ

      
 Η αγία Ορθόδοξος Εκκλησία μας πάντοτε ετίμησε τον αγώνα αγίων μορφών, Ομολογητών της Ορθοδοξίας κατά της ποικίλης αιρέσεως. Ο αγώνας αυτός καταλαμβάνει το πλείστον μέρος της εκκλησιαστικής ιστορίας και  ουσιαστικώς υπήρξε ο κυριώτερος,  ή μάλλον ο μόνος, παράγων διαμορφώσεως και εξελίξεως της λεκτικής διατυπώσεως των εκκλησιαστικών δογμάτων. Όμως, τί σημαίνει «αίρεση»; Γιατί η Εκκλησία πολεμεί τις αιρέσεις (και όχι βεβαίως τους αιρετικούς); Έως ποίου σημείου είναι ανεκτή η αίρεση; Σώζονται όσοι ακολουθούν τις αιρέσεις;
       Θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μερικές αφορμές ωφελίμου προβληματισμού πάνω στα θέματα αυτά.

Εισαγωγή1. Τι είναι αίρεση2. Δαιμονική προέλευση της αιρέσεως
3. Οι αιρετικοί κατηγορούν ακόμη και τους Αγίους4. Αίρεση ίσως να είναι και η αλλαγή ενός «ιώτα» των εκκλησιαστικών δογμάτων (● ιστορικά παραδείγματα, ● διδασκαλία των Αγίων Πατέρων)5. Σωτηριολογικές επιπτώσεις της αιρέσεως     Α. Τα μυστήρια των αιρετικών, καθ΄ ότι άκυρα είναι αχαρίτωτα● Οι αιρετικοί δεν έχουν «αποστολική διαδοχή».● Το βάπτισμα των αιρετικών είναι «καθ’ εαυτό» άκυρο και χωρίς καμμία «διαδοχή»● Η αίρεση (και όχι ο αντι-αιρετικός αγώνας) δημιουργεί σχίσμα και εξάγει από την κοινωνία με το Σώμα Χριστού     Β. Οι αιρέσεις αλλοιώνουν το ορθόν σέβας στη ζωή των πιστών
(Αρειανισμός, Νεστοριανισμός, Μονοφυσιτισμός, Εικονομαχία, λατινικός αντιη-συχασμός) 6. Οι αιρέσεις ποτέ δεν θα εκλείψουν έως της Β΄ Παρουσίας● Σύνοψη● ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

Εισαγωγή

  Στη σημερινή εποχή, η λέξη «αίρεση» έχει εξοβελισθεί από το λεξιλόγιο των ανθρώπων, ακόμη και των περισσοτέρων πιστών, και έχει περιορισθεί, χρωματισμένη μάλιστα και με κάποια ειρωνεία, στο χαρακτηρισμό φιλοσοφικών και ιδεολογικών ρευμάτων που παρεκκλίνουν από κάποια γνωστή «κύρια»  (‘mainstream”) κατεύθυνση.
   Υπό την επίδραση της προπαγάνδας της Νέας Εποχής του Αντιχρίστου, η οποία διδάσκει να αγαπάμε όχι τόσο τον ίδιο τον πλησίον μας, όσο τις οποιεσδήποτε πεπλανημένες πεποιθήσεις και ιδέες του, ο χαρακτηρισμός της «αιρέσεως» ακούεται

Οι Νεομάρτυρες και ως έλεγχος των κακοδόξων.

Σύναξη των Αγίων Νεομαρτύρων των μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως μαρτυρησάντων 

† Αρχ. Γεωργίου Καψάνη

Προηγουμένου Ι. Μ. Γρηγορίου Αγίου Όρους)

Γιατί ο Θεός ανέδειξε τους αγίους Νεομάρτυρες στους χρόνους της Τουρκοκρατίας;

Για πέντε λόγους κατά τον φιλομάρτυρα άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη ευδόκησε ο Θεός να αναδείξει τους αγίους Νεομάρτυρες στους τωρινούς καιρούς. Από τους λόγους αυτούς φαίνεται η μεγάλη σημασία της ομολογίας των Νεομαρτύρων.

Πρώτον, διά να είναι ανακαινισμός όλης της Ορθοδόξου πίστεως.

Βεβαιώνονται οι σύγχρονοι προς τους Νεομάρτυρες Χριστιανοί για τα κατορθώματα των παλαιών Μαρτύρων που λόγω δυσπιστίας ή πολυκαιρίας έχει ατονήσει η προς αυτούς αδίστακτη πίστη. Τώρα βλέπουν με τα ίδια τους τα μάτια τους Νεομάρτυρες, που κάποτε ήσαν συγγενείς ή φίλοι ή γνώριμοί τους, να υπομένουν παρόμοια με τους παλαιούς Μάρτυρες βασανιστήρια χωρίς να δειλιάζουν να

Τα πνευματικά ελλείμματα της πολιτικής και των πολιτικών

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ 

Εκείνος που δηλώνει ότι θέλει να είναι πολιτικός εκπρόσωπος του λαού σημαίνει ότι είναι έτοιμος να εγκαταλείψει τα ίδια συμφέροντα και να κάνει θυσίες για τον λαό.
Σημαίνει ότι αισθάνεται την ανάγκη να προσφέρει στους άλλους τον εαυτό του, τον λόγο του, τον κόπο του, τον χρόνο του, τα πνευματικά και σωματικά του προσόντα, ολόκληρη τη ζωή του, την αγάπη, το ενδιαφέρον του, τις αρετές που διαθέτει, για να βοηθήσει την κοινότητα που θέλει να εκπροσωπήσει.

Ο Βαρθολομαίος αποφάσισε την αυτοκεφαλία λόγω της στήριξης ΗΠΑ...

Νέα “βόμβα” στο ουκρανικό! 

Μακάριος:

Ο Βαρθολομαίος αποφάσισε την αυτοκεφαλία λόγω της στήριξης ΗΠΑ, Γερμανίας, Γαλλίας και Ηνωμένου Βασιλείου

Έχει ανοίξει για τα καλά το “κουτί της Πανδώρας” στο ουκρανικό εκκλησιαστικό ζήτημα και μαζί με αυτό ανοίγουν και στόματα και το “σχίσμα” στα εκκλησιαστικά πράγματα της Ουκρανίας μεγαλώνει.
Ενώ ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος και άλλοι εκπρόσωποι του Φαναρίου έχουν επανειλημμένα δηλώσει ότι η πολιτική δεν έπαιξε ρόλο στην απόφαση να δημιουργηθεί η «Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας» (OCU) και να της παραχωρήσει τον Τόμο αυτοκεφαλίας, ο Μακάριος Μάλετιτς, του δεύτερου κομματιού των

Το "Αυτοκεφάλον", τὸ "Ουκρανικόν" και ο Ναυπάκτου Ιερόθεος, που εζήλωσεν δόξα Ζηζιούλα!

70 ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΑΙ ΘΑ ΨΗΦΙΣΟΥΝ «ΚΑΤΑ»

11 Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι παρέστησαν εἰς τὰ ὀνομαστήρια τοῦ κανονικοῦ Κιέβου κ. Ὀνουφρίου (25.06.2019). Στιγμιότυπον μὲ τὸν Πανιερώτατον Ταμασσοῦ

 Γράφει ὁ  Παναγιώτης Κατραμάδος

Τὸ μέγιστον πρόβλημα ποὺ ἀντιμετωπίζει αὐτὴν τὴν στιγμὴν ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ θεολογικὴ μυωπία. Γράφονται σελίδες ἐπὶ σελίδων, ἀλλὰ μὲ ἀποσπασματικὸν χαρακτῆρα, δηλαδὴ δαπανῶνται ὄγκοι χάρτου, μελάνης καὶ «εὐφυίας» χωρὶς ὅμως νὰ ἀνιχνεύη κανεὶς εἰς αὐτὰ τὸν συνολικὸν σχεδιασμόν, τὸ ποῦ πορεύεται καὶ ποῦ θὰ φθάση ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἰς τὸ ἐγγὺς μέλλον μὲ ὅσα συμβαίνουν.

Χαρακτηριστικὸν παράδειγμα εἶναι τὸ «οὐκρανικόν». Πλεῖστοι ἐκ τῶν ἀρθρογραφούντων ἀντιμετωπίζουν αὐτὸ ὡς μεμονωμένον περιστατικὸν καὶ σταθμίζουν τὴν γραφίδα των ἀναλόγως μὲ τὸ ἂν εἶναι φιλικὰ προσ­κείμενοι εἰς τὴν ἑλληνόφωνη ἢ σλαβόφωνη πλευρά. Ἀλλὰ καὶ τὰ ἴδια Πατριαρχεῖα ποὺ ἐνεπλάκησαν ἀνηλώθησαν εἰς τὸ ἐρώτημα τίνος εἶναι ἡ δικαιοδοσία. Ἀκόμη καὶ τὰ μείζονα ζητήματα τῶν καθηρημένων καὶ τῶν αὐτοχειροτονήτων ἀντιμετωπίζονται μὲ ἐλάσσονα προοπτικήν, ὡς ἁπλαῖ ἐκτροπαὶ ποὺ δύνανται νὰ τακτοποιηθοῦν κατ’ οἰκονομίαν!

5 Ιουλίου: Του Οσίου Αθανασίου του Αθωνίτου

Γιορτή σήμερα– Τη μνήμη του Οσίου Αθανασίου του Αθωνίτου και των έξι μαθητών του τιμά σήμερα, 5 Ιουλίου, η Εκκλησία μας. Ο Όσιος Αθανάσιος, ο οποίος καταγόταν από την Τραπεζούντα, προέρχονταν από πολύ ευσεβή και εύπορη οικογένεια. Η οικογένειά του, του προσέφερε όλα τα απαραίτητα εφόδια για τις σπουδές του, τις οποίες τις ολοκλήρωσε στην Κωνσταντινούπολη.

«Ούπω γαρ ην Πνεύμα Άγιον, ότι Ιησούς ουδέπω εδοξάσθη»

  

 Εἶναι γνωστὴ ἡ θέση ποὺ ἀκόμα σὲ κάποιους ἐκκλησιαστικοὺς κύκλους κηρύττεται ὅτι ὁ  Πατὴρ ὁμιλεῖ (ἢ ἀπεκαλύφθη) στὴν Π. Διαθήκη, ὁ Υἱὸς στὴν Κ.Δ. καὶ μετὰ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου, ἐμφανίζεται στὴν Ἐκκλησία, ὅπου κυριαρχεῖ, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὑποσκελίζον, μάλιστα, κατὰ κάποιο τρόπο τὸν Υἱό, ἀπομονώνοντάς Τον στὸν οὐρανό! Ὅσοι διακινοῦν τέτοιες θέσεις, δὲν ἔχουν κατανοήσει ὅτι εὐνοοῦν τὴν κακόδοξη θεολογία τῶν Οἰκουμενιστῶν (ὅπως τοῦ βετεράνου αἱρετικοῦ μητρ. Περγάμου κ. Ἰωάννη Ζηζιούλα), καὶ βέβαια τὴν καρκινωματώδη –ὡς πρὸς τὶς προϋποθέσεις της– κακοδοξία τῶν Δυτικῶν περὶ τοῦ filioque.

Ἀναλύοντας τὴ φράση «οὔπω γὰρ ἦν Πνεῦμα ἅγιον, ὅτι Ἰησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη»  ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, βάζει τὰ πράγματα στὴ θέση τους. Παρουσιάζουμε μικρὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ δύο ἔργα του.

«Π.Π.»: Αδελφέ, Βασίλη, γιατί ψεύδεσαι;

«Εὐλογημένη» ἡ ἀποτείχιση,

ἀλλά …μὴν ἀποτειχίζεσαι!

 Ἡ διαστρέβλωση τῆς ἀποτειχίσεως ἀπὸ τοὺς συνεργάτες τῆς ὁμάδας τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση

Μέχρι τώρα δημοσιεύτηκαν οὐκ ὀλίγα κείμενα τῶν Ἁγίων Γραφῶν καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων, ποὺ παρουσίαζαν τὴν κρυστάλινη χριστιανικὴ διδασκαλία γιὰ τὴ στάση τοῦ κάθε πιστοῦ ἀπέναντι στοὺς αἱρετικοὺς κι ὅσους κοινωνοῦν μαζί τους, ἐπειδὴ αὐτοὶ διασποῦν τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, διαστρέφουν τὴν Ἀλήθεια της, μολύνουν τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὶς κακόδοξες θέσεις τους. Εἶναι Ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ ἡ ἀπομάκρυνση ἀκόμα καὶ ἀπὸ τοὺς «ἀτάκτως περιπατοῦντας»[1], πόσο μᾶλλον καὶ κυρίως ἀπὸ τοὺς «μισθωτοὺς ποιμένες»[2], τοὺς «ψευδεπισκόπους»[3], τοὺς «ψευδαδέλφους»[4], ἢ τοὺς ἔχοντας μὲν ὀρθόδοξο φρόνημα, ἀλλὰ κοινωνοῦντας μὲ αἱρετικούς, ἀφοῦ ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας  «οὐχ ὑπὸ τῶν αἱρετικῶν διατέτμηται μόνον, ἀλλὰ καὶ ὑπὸ τῶν τὰ αὐτὰ φρονεῖν ἀλλήλοις λεγόντων διασπᾶται»[5] .

Ἐξιχνιάστηκε μέχρι λεπτομερειῶν ἡ στάση τῶν Ἁγίων· ἡ ἄμεση καὶ ἐνστικτώδης ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς· ἡ «καλὴ οἰκονομία» ποὺ εἶναι ἐπιτρεπτὴ καὶ τὰ χρονικά της ὅρια, πέρα ἀπὸ τὰ ὁποῖα καθίσταται «κακὴ οἰκονομία», καὶ κατεδείχθη ὅτι ἡ οἰκονομία στὸν ἀγῶνα ἐνάντια στὴν αἵρεση, ἔτσι ὅπως τὴν ἐφαρμόζουν ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης καὶ οἱ σὺν αὐτῷ, δὲν εἶναι μόνο «κακή», μετα-πατερικὴ καὶ ἀντιπατερική, καὶ ἄρα δὲν δρᾶ ἀποτελεσματικά, δὲν σταματᾶ τὴν ἐπέκταση τῆς αἱρέσεως, ἀλλὰ ἀντίθετα διευκολύνει ἀφάνταστα τὴν αἵρεση –καὶ ἐδῶ τὴν Παναίρεση– νὰ προωθηθεῖ, νὰ ἁπλώσει ρίζες βαθειὲς στὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα, καὶ νὰ ἐγκαθιδρυθεῖ, προσβάλλοντας, ἀλλοιώνοντας καὶ μολύνοντας ψυχὲς καὶ φρονήματα. Καὶ ὅπως συμβαίνει πάντα στὸν πνευματικὸ βίο, ἡ μία κακοδοξία ἐπιφέρει τὴν ἑπόμενη. Τώρα φυσικά, τὴν κακόδοξη αὐτὴ στάση δὲν τὴν διαδίδουν οἱ προαναφερόμενοι πατέρες, ἀλλὰ τὰ πνευματικά τους παιδιά.