Εἴμαστε ἔνοικοι σέ προσωρινές καλύβες! Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Σώσόν με από πηλού, ίνα μη εμπαγώ» (Ψαλ. 68,15)

    Αδελφοί, οι ψυχές μας είναι ντυμένες με πηλό· και τα πήλινα, χοϊκά. σώματά μας έχουν δοθεί για την υπηρεσία της ψυχής μας.

    Είθε οι ψυχές μας να μη βουλιάξουν μέσα στο χώμα! Είθε οι ψυχές μας να μη σκλαβωθούν στο πήλινο σαρκίο! Είθε η ζωντανή φλόγα να μη σβηστεί μέσα στο χοϊκό τάφο!

    Είναι απέραντη και αχανής η χοϊκή γη που μας έλκει προς τον εαυτό της, αλλά απείρως πλατύτερο είναι το απροσμέτρητο βασίλειο του Πνεύματος που καλεί την ψυχή μας, ως δικιά του.

Πράγματι συνδεόμαστε με τη γη με το χοϊκό σώμα, αλλά συνδεόμαστε και με τον ουρανό με την ψυχή. Είμαστε ένοικοι σε προσωρινές καλύβες, είμαστε στρατιώτες που καταλύσαμε σε προσωρινές σκηνές.

    Ω Κύριε, «σώσόν με από πηλού ίνα μη εμπαγώ». Έτσι προσευχόταν ο μετανοημένος βασιλιάς Δαβίδ που είχε αρχικώς

Η Εντολή υπάρχει: "Εξέλθετε..."! Αν το θέμα είναι σωτηριολογικό, γιατί συν+κοινωνείτε;

Πηγή

       Ἀφοῦ τὸ θέμα εἶναι σωτηριολογικό, ἀφοῦ "ἡ εὐθύνη τῶν ποιμένων εἶναι τεράστια", ἀφοῦ "χάνονται ψυχές", γιατί ἀκολουθεῖτε τὴν στάση τῶν "δυνητιστῶν", τοῦ "ἐὰν θέλεις", ποὺ ναὶ μὲν φωνάζουν, ἀλλὰ δὲν ἀκολουθοῦν τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων, γιὰ ἁγιοπατερικὴ ἀποτείχιση, ἀπομάκρυνση, μὴ κοινωνία δηλαδὴ ἀπὸ τὸ "ἐπιζήμιο" ποὺ ὁδηγεῖ σὲ ἀπώλεια ψυχῶν;

      Ἂν ἔφτανε μόνο ἡ προσευχὴ καὶ οἱ φωνές, ὁ Κύριος δὲν θὰ ἔδινε τὴν Ἐντολή: "Ἐξέλθετε", "ἀπόστητε", "ἀφορίσθητε", "χαίρειν αὐτοῖς μὴ λέγητε"!

      Εἶναι λοιπὸν σὰν νὰ ἀκολουθεῖτε κάποιους ποὺ διδάσκουν: Ἐὰν θέλεις νὰ σωθεῖς, καλὰ κάνεις, κι ἂν δὲν θέλεις, πάλι καλὰ κάνεις!

     Μὰ τόση ἀλλοίωση τοῦ Εὐαγγελικοῦ κηρύγματος;

Νέο-παπισμός υπό Αμερικανικά «Φιρμάνια»

Ἀνοικτός ὁ κύκλος εἰς τὸν Μυστικόν Δεῖπνον, ὅπως καὶ εἰς τὴν Πεντηκοστήν. Οὐδείς Ἀπόστολος εἰς τήν κεφαλήν τῆς Συνάξεως. Οὔτε ὁ Πέτρος οὔτε ὁ Παῦλος, ἀλλὰ ὁ Κύριος καί ὁ Παράκλητος.

ΝΕΟ-ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΥΠΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ «ΦΙΡΜΑΝΙΑ»

Γράφει ὁ κ. Ὀδυσσεὺς Μακρυγιάννης

Δέν εἴμεθα ὑπέρ κανενός, ἀλλά ὑπέρ τῶν Θεοπνεύστων Ἱ. Κανόνων

Στό ἀπορητικό ἐρώτημα, πού τίθεται, μέ ποῖον συστοιχίζεται ὁ ὑπογράφων, ἐδῶ καί εἰς ἄλλα κείμενα, δίδεται σαφής ἀπάντησις μέ πλήρη κατηγορηματικότητα.

Δέν εἴμεθα οὔτε ὑπέρ οὔτε κατά κανενός προσώπου.
Εἴμεθα ὑπέρ τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί ὑπέρ τῆς ἀκριβοῦς ἀμεθοδεύτου ἐφαρμογῆς των.

Εἴμεθα ἐναντίον τῆς νομικιζούσης καταδολιεύσεως τοῦ Ἱ. Πηδαλίου.
Ἐναντίον τῆς παραβάσεως καί παραβιάσεως τῆς Ἱερᾶς Τάξεως τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἐναντίον πάσης ὑπερφιάλου ἐγωϊστικῆς καί ὑπερηφάνου ἐξουσίας.
Πολεμοῦμε, ὄχι ὑπέρ ἤ κατά ἀνθρώπων, ἀλλά, μόνον γιά τίς ἰδέες τῆς Πίστεως, μελετῶντας τὴν σχέσι τῶν ἀθέσμων συμμαχιῶν πού συμπήγνυνται, πρός ἀντικανονική «Διανομή τῆς Ἐξουσίας».

Πως αγαπούν οι Άγιοι …

   Ο Άγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει ότι από τον λόγο του Χριστού «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι», έμαθε ο πρωτομάρτυρας Στέφανος να πει για τους λιθοβολιστές του: «Κύριε μη στήσεις αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην…».
Και όλοι γενικά οι Άγιοι, ως μιμητές του Χριστού και ακόλουθοι, από αυτόν τον λόγο έμαθαν να συγχωρούν τους εχθρούς τους».
«Όλοι οι Άγιοι, ενώ υπέφεραν, μακροθυμούσαν, χωρίς να ανταποδίδουν το κακό σε κανένα και χωρίς να οργίζονται. Και ενώ τους φόνευαν, τους λιθοβολούσαν, τους κατέκαιγαν, τους έπνιγαν ή τους κατέκοβαν, εκείνοι μακροθυμούσαν προς τους δημίους και προσδέχονταν γι’ αυτούς, για να συγχωρηθούν» (Αββάς Ησαϊας).
Η αγάπη ανοίγει το δρόμο της αγιότητας. «Όλοι οι Άγιοι γίνονται όμοιοι με το Θεό με την υπερχείλιση της αγάπης τους και της φιλανθρωπίας προς όλους. Αυτό το σημείο επιδιώκουν να έχουν οι Άγιοι για να εξομοιωθούν με τον Θεό: Την τέλεια αγάπη προς τον πλησίον.

Ανιδιοτέλεια και συμφέροντα!

«Μη σιγώμεν, αλλ’ εκκαλύπτομεν αυτών την ασχημοσύνην»!

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

 

Προς Μητροπολίτη Φθιώτιδος κ.κ. Νικόλαο

Ανοικτή επιστολή

       Σεβασμιώτατε

Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί επιζητούμε –πάντα προσευχόμεθα, ώστε οι Επίσκοποι να ακολουθούν πιστά το πνεύμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, χωρίς οικουμενιστικές παραπλανήσεις.

Είπατε: «Η ανυπακοή στην Εκκλησία είναι αρχή αιρέσεως». Είναι αμφίσημη διατύπωση, που οδηγεί ολοφάνερα σε διαφορετικές εκκλησιολογικές πραγματικότητες αναφοράς.

Η Πατερική συνείδηση συλλαμβάνει διαφορετικούς θεολογικούς ιριδισμούς στην ίδια πρόταση: Εκεί που οι Βασίλειος, Αθανάσιος, Γρηγόριος και Χρυσόστομος θα έδιναν το νόημα της ανυπακοής ως αθέτηση της αλήθειας της

Βίος και πολιτεία της Αγίας Οσιοπαρθενομάρτυρος Παρασκευής

(Αγίου νέου Οσιομάρτυρος Κοσμά του Αιτωλού)

…Και πρώτον ας ειπούμεν ποία είναι η καλή γη, που έκαμε τα εκατό. Έχομεν πολλά παραδείγματα να ειπούμεν, μα ας αφήσωμε τα πολλά και ας ειπούμεν ένα. Ας πάρωμεν μίαν γυναίκα παράδειγμα, δια να μη παραπονούνται αι γυναίκες, και λέγουν πως οι άνδρες ημπορούν να κάνούν καλά και σώνονται, και αυτές είναι αδύνατες και δεν ημπορούν. Και ας πάρωμεν παράδειγμα την αγίαν Παρασκευήν.
Η αγία Παρασκευή ήταν δώδεκα χρονών κορίτσι από γένος ευγενικόν. Απέθανεν ο πατέρας της και η μητέρα της. Κάθεται η Αγία και κάνει έναν πύργον υψηλόν και δυνατόν, και έβαλε τα πράγματά της όλα μέσα. Έβαφε τα μάτια της με μαυράδι, έβανε σκουλαρίκια στα αυτιά της, έβαφε το πρόσωπό της και τα χείλη της με κοκκινάδι, έβανε γερδάνια εις τον λαιμόν της, είχε και δακτυλίδια εις τα δάκτυλά της, είχε και ένα ζωνάρι μαλαματένιο εις την μέσην της, βάνει και ένα φόρεμα ωραιότατον και παπούτσια ως μίαν πιθαμήν