Eντολή δίωξης κατά του Μητροπολίτη Χίου... για ρατσισμό! Ξέφυγε από τη νεοταξική-Οικουμενιστική γραμμή περί "ανοχής" των άλλων!

Για τη δήλωση:

«Δεν υπάρχουν πρόσφυγες, είναι λαθρομετανάστες»

Eντολή δίωξης κατά του Μητροπολίτη Χίου... για ρατσισμό

    Για απίστευτη πρόκληση η οποία ποινικοποιεί την άποψη και ανοίγει δρόμο και για άλλες παραπομπές στη Δικαιοσύνη όσων εκφέρουν αντίθετη άποψη για το προσφυγικό ζήτημα κάνουν λόγο κύκλοι της Ελλαδικής Εκκλησίας, μετά και την παραπομπή εκ μέρους του γ.γ. Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Κωστής Παπαϊωάννου στην Εισαγγελέα κατά του ρατσισμού και στην Εισαγγελία Χίου του Μητροπολίτη Χίου Μάρκου. Αφορμή για αυτή την εξέλιξη στάθηκαν δημοσιεύματα που έφεραν τον Μητροπολίτη να χρησιμοποιεί τη λέξη «λαθρομετανάστες» σε ομιλία του.

Γνωστός για το έργο του υπέρ των προσφύγων καθώς υπήρξε ο πρώτος ιεράρχης που άνοιξε τις ενορίες και τις εκκλησίες για να στεγάσει τους πρόσφυγες ενώ ακόμα και σε συνεννόηση με το ΚΚΕ και κόμματα της αριστεράς πραγματοποίησε συσσίτια, ο Μητροπολίτης Χίου κατηγορείται αυτή τη στιγμή βάσει ενός δημοσιεύματος για υποκίνηση μίσους αν και όπως κύκλοι της Μητρόπολης απαντούν «ουδέποτε ζητήθηκε διευκρίνιση από τον ίδιο έστω και με ένα τηλεφώνημα». Εκκλησιαστικοί κύκλοι μιλούν για υπερβολική ευαισθησία που «κρύβει άλλες προθέσεις» κατά ενός ιεράρχη, όταν κυβερνητικά στελέχη την

Επιστολή διαμαρτυρίας προς την Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας, από την Ομάδα Προσκυνητών Αγίου Όρους Αργολίδος

Θέμα: Διαμαρτυρία για την δίωξη μοναχών της Ι. Μ. Μεγίστης Λαύρας  

Σχετικά: Δημοσιεύματα στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο

ΑΠΟ:Ομάδα Προσκυνητών Αγίου Όρους Αργολίδοςεκπροσωπούμενη από τον Ιωάννη Καρυανό 

ΠΡΟΣ: Καθηγούμενο Αρχ. Πρόδρομο

Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας 

63086 Άγιον Όρος

Τηλ/πο 2377023013

Ναύπλιον, 13 Αυγ 2016

Πανοσιολογιώτατε,

Είμεθα μία ομάδα ελευθέρων ατόμων με κοινό μας γνώρισμα την Χριστιανική Ορθόδοξη ομολογία και ότι επίσης είμεθα προσκυνητές στο Άγιο Όρος, από την Αργολίδα. Έχοντας την ευθύνη της εκπροσωπεύσεώς τους, σας καταθέτω την αγωνία και

Λαρεντζάκης: Καμιά επιφυλακτικότητα για την ιερωσύνη του Πάπα και την Εκκλησιαστικότητα των Παπικών!!!

   Ἐνῶ οἱ θεωρητικοὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ -ὑλοποιώντας τὶς Ἐντολὲς τῶν ἡγετῶν τους- συνεχίζουν μετὰ τὴν Κολυμπάριο Σύνοδο νὰ ἀσχημονοῦν καὶ νὰ βλασφημοῦν θρασύτατα τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, οἱ ἀντι-Οικουμενιστὲς μᾶς διδάσκουν νὰ συνεχίσουμε νὰ ἔχουμε μετ' αὐτῶν κοινωνία "ἄχρι καιροῦ"!!!

   Σημεῖα τῶν καιρῶν!

    Συγκεκριμένα ὁ κ. Λαρεντζάκης μὲ νέο του ἄρθρο ἀσχολεῖται μὲ τὴν συνάντηση Πάπα Φραγκίσκου καί Πατριάρχη Κυρίλλου στὴν Κούβα μὲ ἀναφορὰ στὴν «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο». Δὲν παραλείπει ἐξ ἀρχῆς νὰ τονίσει ὅτι τὰ πρωτεῖα στὴν αἵρεση τὰ ἔχει ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος κι ὄχι ὁ Μόσχας Κύριλλος!

  Στὴ συνέχεια –ὁ μέχρι τὸ μεδούλι Οἰκουμενιστὴς Λαρεντζάκης– "καρφώνει" τὸν πατρ. Μόσχας Κύριλλο, διότι δὲν ..."τόλμησε" οὔτε μιὰ συμπροσευχούλα νὰ κάνει μὲ τὸν Πάπα!!! Κι αὐτὴ τὴν "ἔλλειψη", ὁ μεγάλος αὐτὸς προδότης τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας Λαρεντζάκης, τὴν ἀποκαλεῖ  ἔλλειψη  "ἐκκλησιαστικότητας"  τοῦ  Κυρίλλου!

   Καὶ συνεχίζει οἰκουμενιστικότατα:
  «Συναντήθηκαν, λοιπόν, οἱ δύο Ἀρχηγοί τῶν Ἐκκλησιῶν Ρώμης καί Μόσχας, ἀντάλλαξαν τόν ἀδελφικό ἀσπασμό καί ὁπωσδήποτε “ὄχι ὡς ἀνταγωνιστές, ἀλλά ὡς ἀδελφοί στήν πίστη”, ὅπως δηλώνουν οἱ ἴδιοι. Ἄρα κανένα ἴχνος μιᾶς συνάντησης ἑνός “ὀρθοδόξου” μέ ἕναν “αἱρετικό”!

    Τοῦτο φαίνεται (συνεχίζει ὁ Λαρεντζάκης) καὶ ἀπὸ «τὸ περιεχόμενο τῆς Κοινῆς Δηλώσεως», ἡ ὁποία «τονίζει ἔντονα τήν κοινή βάση τῆς χριστιανικῆς πίστεως…  Ὁ ὅρος Ἐκκλησία χρησιμοποιεῖται ἐπίσης αὐτονόητα καί γιά τίς δύο Ἐκκλησίες στήν Κοινή Δήλωσή των»! Ἐξ ἄλλου, γράφει, «στήν Κοινή Δήλωση φαίνεται ὁλοκάθαρα, ὅτι δέν ὑπῆρξε καμμία ἀμφιβολία γιά τήν οἰκουμενική διάθεση τῶν δύο Πρωθιεραρχῶν, τοῦ Πάπα καί τοῦ Πατριάρχου, οὔτε βέβαια καί κάποια ἐπιφυλακτικότητα ὡς πρός τήν ἱερωσύνην αὐτῶν, ἀλλά οὔτε καί καμμία ἀπόρριψη τῆς Ἐκκλησιαστικότητας τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, ὅπως διατυπώνουν ἀπερίφραστα οἱ δύο ἀρχηγοί στό κοινό κείμενο αὐτό»! Ἔτσι, στὴν Κοινὴ Δήλωση δηλώνεται «ἀπερίφραστα ἡ ἀμοιβαία ἀναγνώριση τῆς κοινῆς πίστεως στόν Τριαδικό Θεό»!

    
    Παραθέτουμε τὸ κατάπτυστο αὐτὸ  αἱρετικότατο ἄρθρο, προτάσσουμε δὲ αὐτοῦ μιὰ πρόσφατη ἀνάρτηση, διὰ τῆς ὁποίας καταγγέλλονται οἱ αἱρετικὲς συμφωνίες Πάπα Φραγκίσκου καὶ Πατριάρχη Κυρίλλου, τὶς ὁποῖες ὁ Λαρεντζάκης -πολὺ φυσικά- θεωρεῖ ὀρθοδοξότατες, ἀφοῦ ὁ παναιρετικὸς Οἰκουμενισμὸς γι’ αὐτὸν ἰσοῦται μὲ τὴν «Ὀρθοδοξία»!

  Ἀναρωτιόμαστε, ὅμως: Οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστές, δὲν βλέπουν ὅτι οἱ Οἰκουμενιστὲς πλέον, ἀποτελοῦν μιὰ «νέα ἐκκλησία»; Ἕως πότε θὰ μολύνονται  καὶ θὰ μολύνουν συμφυρόμενοι μὲ τοὺς αἱρετικούς;

_
__________________________________________________________________

Κοινὴ Δήλωση Φραγκίσκου - Κυρίλλου

«Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μετὰ πάντων ὑμῶν»(Β΄Κορινθ. ΙΓ:13).

1. Τῇ βουλήσει τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς, ἐκ τῆς ὁποίας προέρχονται ὅλες οἱ δωρεὲς, εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ τῇ συνεργείᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Παρακλήτου, ἐμεῖς, ὁ Πάπας Φραγκίσκος καὶ ὁ Κύριλλος, Πατριάρχης Μόσχας καὶ Πασῶν τῶν Ρωσσιῶν, συναντηθήκαμε σήμερα στην (Ἡ συνέχεια ἐδῶ)

__________________________________________________________________

Καὶ τὸ ἄρθρο τοῦ καθηγητῆ Λαρεντζάκη:

Πηγή: http://fanarion.blogspot.gr/2016/08/blog-post_18.html 

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ - ΜΟΣΧΑΣ

«Δέν εἴμαστε ἀνταγωνιστές, ἀλλά ἀδελφοί στήν πίστη»

   Πάπας Φραγκῖσκος καί Πατριάρχης Κύριλλος στήν Κούβα (12. 2. 2016) καί ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στήν Ὀρθόδοξo Ἀκαδημία Κρήτης (18.-26. 6. 2016)

Γρηγορίου Λαρεντζάκη

Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Graz

   

Μεγάλα ἱστορικά γεγονότα, τά ὁποῖα ἀποτελοῦν ἱστορικούς σταθμούς δέν χάνουν ποτέ τήν σημασία των καί τήν ἐπικαιρότητά των. Ἕνα τέτοιο ἱστορικό γεγονός εἶναι καί ἡ συνάντηση τοῦ Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου καί τοῦ Πατριάρχου Μόσχας καί πάσης Ρωσίας Κυρίλλου στήν Ἀβάνα τῆς Κούβας τήν 12η Φεβρουαρίου 2016. Ἐπειδή ἔχει σχέση τό γεγονός τῆς συναντήσεως τῶν δύο ἀρχηγῶν τῶν Ἐκκλησιῶν Ρωμαιοκαθολικῆς καί Ρωσίας μέ τό θέμα τῶν σχέσεων ὄχι μόνο τῶν δύο αὐτῶν Ἐκκλησιῶν, ἀλλά καί τῆς καθόλου Ὀρθοδοξίας μέ τίς ἑτερόδοξες Ἐκκλησίες καί εἰδικώτερα μέ τήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας θεωρῶ σκόπιμο νά σχολιάσω ἔστω καί μέ ὀλίγα τή συνάντηση αὐτή τῶν δύο Ἀρχηγῶν τῶν Ἐκκλησιῶν: Πῶς συμπεριφέρθηκαν μεταξύ των αὐτοί οἱ πρωταγωνιστές Πάπας καί Πατριάρχης καί τέλος τί ὑπέγραψαν καί οἱ δύο στήν Κοινή Δήλωσή των!

Εὐθύς ἐξ ἀρχῆς πρέπει νά τονίσω, ὅτι ἡ συνάντηση αὐτή εἶναι ἱστορική, πολύ θετική καί ὡς πρῶτο βῆμα μεταξύ τῶν δύο Ἀρχηγῶν τῶν Ἐκκλησιῶν των, ὅμως μέ ἐλπιδοφόρες συνέπειες γιά τίς σχέσεις τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας καί μέ τήν καθόλου Ὀρθοδοξία, γιά τήν ὁποία βέβαια δέν ὑπῆρξε τό πρῶτο βῆμα, ἐφ’ ὅσον εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστόν, ὅτι συναντήσεις μεταξύ Παπῶν Ρώμης καί Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν, καθώς καί ἄλλων Ἀρχηγῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἔχουν πραγματοποιηθεῖ κατ’ ἐπανάληψη.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο στη συνέχεια.

ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ - ΜΟΣΧΑΣ by Panagiotis Andriopoulos on Scribd

Οικουμενιστές και αντι-Οικουμενιστές προχωρούν από την Αγιοπατερική Παράδοση στην «μεταπατερική» ασυνέχεια!

Ἀπὸ τὴν Ἁγιοπατερικὴ Παράδοση

.

στὴν «μεταπατερικὴ» ἀσυνέχεια

.

Εἰκόνα τοῦ «Ῥωμαίικου Ὁδοιπορικοῦ»

Toῦ π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ

Περιοδικὸ "ΕΡΩ", Τεῦχος Ἰανουάριος - Μάρτιος 2016

   

      Σὲ ἄρθρο του, ποὺ ἐντοπίσαμε στὸ "Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό", μᾶς λέγει ὁ π. Γεώργιος ὅτι, πρὶν τὴν ἐμφάνιση καὶ ἐπικράτηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,  «ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἀνατολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία οὐ μόνον αἱρετικόν οὐ προσίεται δόγμα, ἀλλά καί τάς ὑποψίας αὐτάς ἀποκρούεται» («Ἀποκρίσεις... πρός τούς Ἀγγλικανούς Ἀνωμότους, Ἰ. Καρμίρη, σ. 791).

             Σημειώστε·  «ἀποκρούεται»  ἀκόμα καὶ τὰς «ὑποψίας»!

    Μετὰ τὸ 1902 καὶ κυρίως τὸ 1920, ὅμως, διὰ τῆς Οἰκουμενικῆς κινήσεως (συνεχίζει ὁ π. Γεώργιος), προωθεῖται καὶ πραγματοποιεῖται «προοδευτική ἐξίσωση τῶν δυτικῶν Ὁμολογιῶν μέ τή Μία Ἐκκλησία, τήν Ὀρθοδοξία… Ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει ἀποβεῖ ἀληθινή βαβυλώνιος αἰχμαλωσία» καὶ ὡς ἐκ τούτου, συμπεραίνει ὁ π. Γεώργιος, «ὁ Οἰκουμενισμός ἀποδείχθηκε πλέον ὡς ἐκκλησιολογική αἵρεση, ὡς ἕνας “δαιμονικός συγκρητισμός”».

    Καὶ ἡ ἔλειψη αὐτοκριτικῆς ὁδηγεῖ τὸν π. Γεώργιο στὸ ἑπόμενο μονόπλευρο συμπέρασμα: «Ἀντί, λοιπόν, ἡ ἐκκλησιαστική ἡγεσία μας, νά ἀκολουθεῖ τό παράδειγμα τῶν Ἁγίων Πατέρων μας στή διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς τῆς μόνης δυνατότητας σωτηρίας ἀνθρώπου καί κοινωνίας, πράττει ἀκριβῶς τό ἀντίθετο. Συμφύροντας τήν Ὀρθοδοξία μέ τήν αἵρεση, στά ὅρια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί οὐσιαστικά καταξιώνοντας τήν αἱρετική πλάνη, ἐπιφέρει τήν ἄμβλυνση τῶν κριτηρίων τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος καί στερεῖ καί αὐτό καί τόν κόσμο ἀπό τήν δυνατότητα σωτηρίας».

    Διέλαθε τῆς προσοχῆς τοῦ π. Γεωργίου ὅτι στὶς «Ἀποκρίσεις... πρός τούς Ἀγγλικανούς Ἀνωμότους» ποὺ χρησιμοποιεῖ, δίνεται καὶ ἡ ἀπάντηση τῆς στάσεως πρὸς ὅλους τοὺς αἱρετικούς· ὄχι μόνον πρὸς ὅσους παραβαίνουν τόσο μεγάλα πράγματα τῆς Πίστεως (ὡς οἱ ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΟΙ Οἰκουμενιστές), ἀλλὰ καὶ εἰς ἐκείνους ποὺ «μικρόν τι τούτων παραβαίνουσι»!!! Διαβάζουμε στὶς «Ἀποκρίσεις…»:

«Ἐν γὰρ τοῖς θείοις δόγμασιν οὐδαμοῦ χώραν ἔχει ποτὲ ἡ οἰκονομία ἢ συγκατάβασις· ταῦτα γὰρ ἀσάλευτά εἰσι, καὶ ὑπὸ πάντων τῶν Ὀρθοδόξων ὡς ἀπαράβατα ἐν πάσῃ εὐλαβείᾳ διαφυλάττονται· καὶ ὁ μικρόν τι τούτων παραβαίνων, ὡς σχισματικὸς καὶ αἱρετικὸς κατακρίνεται καὶ ἀναθεματίζεται, καὶ ἀκοινώνητος παρὰ πᾶσι λογίζεται».

  Κατηγορεῖτε, π. Γεώργιε, τὴν «ἐκκλησιαστική ἡγεσία», ἡ ὁποία δὲν «ἀκολουθεῖ τό παράδειγμα τῶν Ἁγίων Πατέρων μας στή διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδοξίας», ἀλλὰ κάνετε κι ἐσεῖς (οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστές) τὸ ἴδιο. Κοινωνεῖτε μὲ αὐτὴ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία καὶ μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές, παρότι διαπιστώνετε ὅτι εἶναι αἱρετικοί, ὅτι ἡ αἵρεσή τους εἶναι ἕνας «δαιμονικός συγκρητισμός»! παρότι γνωρίζεται πολὺ καλῶς ὅτι ἡ αἵρεση «ἐπιφέρει τήν ἄμβλυνση τῶν κριτηρίων τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος καί στερεῖ καί αὐτό καί τόν κόσμο ἀπό τήν δυνατότητα σωτηρίας»! παρότι γνωρίζετε ὅτι ἡ στάση τῶν Ἁγίων, καὶ ἡ στάση τῆς Συνόδου ποὺ συνέταξε τὶς "«Ἀποκρίσεις…πρός τούς Ἀγγλικανούς Ἀνωμότους»" εἶναι ἡ Διακοπὴ τῆς κοινωνίας μετὰ τῶν Παναιρετικῶν Οἰκουμενιστῶν ποὺ ἔχουν διὰ τῆς αἱρέσεως κάνει σχίσμα στὴν Ἐκκλησία! Καὶ ποιός εὑρίσκεται στὸ χῶρο τῶν Ἁγίων, πάτερ; (ἂς τὸ σκεφθεῖ αὐτὸ καὶ ὁ κ. Τελεβάντος): Ἐκεῖνος ποὺ κοινωνεῖ μὲ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν κάνει "δογματικὸ σχίσμα" στὴν Ἐκκλησία (κατὰ τὸν π. Ἰωάννη Ρωμανίδη), ἢ ὅσοι διακόπτουν τὴν μετ' αὐτῶν κοινωνία;

     Καὶ νὰ σκεφθεῖ κανεὶς ὅτι αὐτὰ τὰ γράψατε πρὶν τὴν Σύνοδο στὸ Κολυμπάρι, στὴν ὁποία αὐτὰ νομιμοποιήθηκαν   Συνοδικά!!!

_______________________________________________________________________

Toῦ π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ

Ἀπὸ τὴν Ἁγιοπατερικὴ Παράδοση

.

στὴν «μεταπατερικὴ» ἀσυνέχεια

Παράδοση στήν γλώσσα τῆς Ὀρθοδοξίας σημαίνει τήν ἀδιάκοπη συνέχεια τοῦ ὀρθοδόξου τρόπου ὑπάρξεως, πού κλείνει μέσα του τήν ἀληθινή πίστη, ὡς φρόνημα καί στάση ζωῆς σέ ὃλες τίς πτυχές της.

  1.  Ἡ Θεολογία καί Ποιμαντική Πράξη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέχρι τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Ὀθωμανούς (1453) εἶχε ὡς κύριο στόχο της τήν διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς τῆς «ἅπαξ τοῖς ἁγίοις παραδοθείσης πίστεως» (Ἰούδ. 3), γιά τήν συνέχεια τῆς ὁμολογίας καί παραδόσεως τῶν Ἀποστόλων καί τῶν ἁγίων Πατέρων. Αὐτό ὅμως ἀπαιτοῦσε καί τήν λόγῳ καί ἔργῳ ἀπόκρουση τῶν αἱρέσεων γιά τήν προστασία τοῦ Ποιμνίου καί τήν διασφάλιση τῆς δυνατότητας σωτηρίας, δηλαδή θεώσεως.

   Ἔτσι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπό τόν 15ο ὥς τά τέλη τοῦ 19ου αἰῶνα παρέμεινε ἀμετακίνητη στή στάση της ἀπέναντι στόν δυτικό χριστιανισμό, τόν Παπισμό καί τόν Προτεσταντισμό (Λουθηρανισμό, Καλβινισμό, κ.λπ.) καί τόν Ἀγγλικανισμό, πού χαρακτηρίζονται σαφῶς ὡς αἱρετικές ἐκπτώσεις ἀπό τή Μία Ἐκκλησία.

 Στά ὀρθόδοξα δογματικοσυμβολικά κείμενα⁽¹⁾ αὐτῆς τῆς περιόδου ἐκφράζεται θετικά ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική πίστη καί ἀποκρούονται οἱ πλάνες τῶν δυτικοχριστιανικῶν ὁμάδων, πού ἔχουν στερηθεῖ τόν χαρακτῆρα τῆς Ἐκκλησίας, σέ μία ἀδιατάραχτη συνέχεια καί συμφωνία μέ τήν βυζαντινή ἀντιρρητική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Παρέμεινε ἔτσι ἀκμαία ἡ ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία, κατά τήν ὁποία «ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἀνατολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία οὐ μόνον αἱρετικόν οὐ προσίεται δόγμα, ἀλλά καί τάς ὑποψίας αὐτάς ἀποκρούεται»⁽²⁾.

    Ὁμολογεῖται, ἐπίσης, χωρίς περιστροφές, ὅτι «αὐτή μόνη ἡ τῶν Ἀνατολικῶν Ὀρθοδόξων (πάλαι μέν Ἑλλήνων, νῦν δέ Γραικῶν καί Νέων Ρωμαίων διά τήν Νέαν Ρώμην καλουμένων) Χριστιανῶν πίστις ἐστίν ἀληθής μόνη ἀκραιφνεστάτη»⁽³⁾.

 Μέ ἀπόλυτη δέ κατάφαση τῆς ὀρθοδόξου ταυτότητος διαπιστώνεται, ὅτι «τά Λουθηροκαλβινικά καί Παπιστικά δόγματα οὐ συνάδει τῇ  Ὀρθοδόξῳ ἡμῶν πίστει, ἀνθίστανται δέ μᾶλλον αὐτῇ καί πόρρω τῆς ἀληθείας ἀπεσχοίνισται»⁽⁴⁾ (ἔχουν ἀπορριφθεῖ).

    Μόνη, συνεπῶς, παραδεκτή βάση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνώσεως εἶναι ἡ ἀπόλυτος ἑνότης τῆς πίστεως καί ἡ ὁμοφροσύνη στά δόγματα διά τῆς ἀνεπιφυλάκτου παρά τῶν ἑτεροδόξων ἀποδοχῆς τῶν ὀρθοδόξων δογμάτων. Μέ βάση δέ τήν σχετική δήλωση τοῦ ἁγίου Μάρκου διακηρύσσεται ἐκ νέου ὅτι «ἐν τοῖς θείοις δόγμασιν οὐδαμοῦ χώραν ἔχει ποτέ ἡ οἰκονομία ἢ συγκατάβασις»⁽⁵⁾. Καί ὅλα αὐτά λέγονται σέ περίοδο ἐξουθενωτικῆς δουλείας καί ταπεινώσεως τοῦ Γένους τῶν Ὀρθοδόξων.

   2. Ἡ ἀταλάντευτη αὐτή στάση τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας ἀπέναντι στήν ἑτερόδοξη Δύση ἄλλαξε ἐπίσημα στίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰῶνα, ἐπί πατριαρχίας Ἰωακείμ τοῦ Γ΄ (+1912). Αὐτό σημαίνει ὅτι μέ πνεῦμα θετικό ἐγκαινιάζεται στό ἐθναρχικό κέντρο μία νέα στάση ἀπέναντι στήν ἀποκρουόμενη ἕως τότε Δύση, κατά τό πνεῦμα τοῦ φιλοδυτικισμοῦ καί τῶν «οἰκουμενικῶν σχέσεων». Τό κύριο σημεῖο ἀναφορᾶς  δέν θά εἶναι πλέον ἡ Ἀνατολή, ἀλλά ἡ Δύση, μέ ὅ,τι αὐτή ἐκφράζει. Ἡ ἀλλαγή αὐτή ὁριοθετεῖται ἀπό τρία σπουδαῖα κείμενα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, τήν Ἐγκύκλιο τοῦ πατριάρχου Ἰωακείμ Γ΄ τό 1902⁽⁶⁾, τό Διάγγελμα τοῦ 1920⁽⁷⁾ καί τήν Ἐγκύκλιο τοῦ 1952⁽⁸⁾.  

    Ἡ πρώτη πραγματοποιεῖ  τό οἰκουμενιστικό ἄνοιγμα στὴ Δυτική Χριστιανοσύνη, ἐνῷ τά ἄλλα ἔχουν καθαρά προγραμματικό χαρακτῆρα, ἐγκαινιάζοντας καί προωθώντας τήν πορεία πρός τόν Οἰκουμενισμό μέ τήν «Οἰκουμενική Κίνηση». Ἡ συμμετοχή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου σ’ αὐτήν  ὁδήγησε στίς σημερινές ἐλεγχόμενες ἀπό τήν ὀρθόδοξη συνείδηση σχέσεις. Αὐτό ὅμως συνδέεται ἄμεσα μέ τήν προοδευτική ἐξίσωση τῶν δυτικῶν Ὁμολογιῶν μέ τή Μία Ἐκκλησία, τήν Ὀρθοδοξία. Μέ τό Διάγγελμα τοῦ 1920 τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο προσέφερε τόν καταστατικό χάρτη γιά τήν στάση, πού ὄφειλε νά τηρήσει στό μέλλον ἡ ὀρθόδοξη παράταξη μέσα στήν Οἰκουμενική Κίνηση.

   Ἡ Ἐγκύκλιος  τοῦ 1902 ἄνοιξε τόν δρόμο στή συμμετοχή  μας στήν Οἰκουμενική Κίνηση, τό Διάγγελμα τοῦ 1920 προετοίμασε τήν εἴσοδό μας στό ΠΣΕ, ἐνῷ ἡ ἐπί Πατριάρχου Ἀθηναγόρα Ἐγκύκλιος τοῦ 1952⁽⁹⁾ λειτούργησε ὡς ὁλοκλήρωση καί ἐπισφράγιση τῆς προγραμματισμένης αὐτῆς πορείας. Γι’ αὐτό μεγάλοι ὀρθόδοξοι Θεολόγοι, ὅπως ὁ Ἰωάννης Καρμίρης καί ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, παρά τήν ἀφοσίωσή τους στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, δέν παρέλειψαν νά ἐκφράσουν τόν δισταγμό τους στά ἀνοίγματα αὐτά καί τίς ἐπιφυλάξεις τους γιά τίς μέσῳ αὐτῶν δρομολογημένες ἐξελίξεις⁽¹⁰⁾.

   Ὑπεύθυνη ὅμως καί ἀντικειμενική κριτική στήν Οἰκουμενική Κίνηση ἔχει ἀσκήσει ὁ ὅσιος Ἰουστῖνος (Πόποβιτς), χαρακτηρίζοντας τόν Οἰκουμενισμό μέ τόν ἀκόλουθο τρόπο:

    «Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι  κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδιά ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν Οὑμανισμῶν μέ ἐπικεφαλῆς τόν Παπισμόν. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά  μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἳρεσιν. Τό κοινόν εὐαγγελικόν ὄνομά των εἶναι ἡ παναίρεσις». 

   Καί διερωτᾶται:

    «Ἦτο  ἄραγε ἀπαραίτητον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, αὐτό τό πανάχραντον Θεανθρώπινον σῶμα καί ὀργανισμός τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, νά ταπεινωθῆ τόσον τερατωδῶς, ὥστε οἱ ἀντιπρόσωποί της θεολόγοι, ἀκόμη καί Ἱεράρχαι, νά ἐπιζητοῦν  τήν ὀργανικήν μετοχήν καί συμπερίληψιν εἰς τό ΠΣΕ; Ἀλλοίμονον, ἀνήκουστος προδοσία»⁽¹¹⁾.

   Ὁ Οἰκουμενισμός σ’ ὅλες τίς διαστάσεις καί ἐκδοχές του ἔχει ἀποβεῖ  ἀληθινή βαβυλώνιος αἰχμαλωσία σχεδόν ὅλων τῶν τοπικῶν ἡγεσιῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ καύχηση καί ὁ αὐτοθαυμασμός τῶν Οἰκουμενιστῶν μας «γιά μία δῆθεν νέα ἐποχή, πού ἄνοιξε τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο» μέ τίς πατριαρχικές Ἐγκυκλίους τῶν ἐτῶν 1902 καί 1920, δέν δικαιώνονται, διότι «αὐτό πού κατορθώθηκε εἶναι  νά νομιμοποιήσουμε τίς αἱρέσεις καί τά σχίσματα τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ». Αὐτό εἶναι τό κατασταλαγμένο συμπέρασμα τοῦ π. Θεοδώρου Ζήσηα⁽¹²⁾, τό ὁποῖο ἀδίστακτα προσυπογράφω. 

   3.   Εἶναι, λοιπόν, φανερό ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός ἀποδείχθηκε πλέον ὡς ἐκκλησιολογική αἵρεση, ὡς ἕνας «δαιμονικός συγκρητισμός», πού ἐπιδιώκει μία ὁμοσπονδιακή ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τήν δυτική αἱρετική πανσπερμία. Ἔτσι ὅμως, ἡ Ὀρθοδοξία δέν ἐπηρεάζει σωτηριολογικά τόν μή ὀρθόδοξο κόσμο, διότι ἔχει ἐγκλωβιστεῖ αὐτή, στά πρόσωπα τῶν κατά τόπους ἡγεσιῶν της, στίς παγίδες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πού κατεργάζονται τήν φθορά καί τήν ἀλλοτρίωσή της.

   Ἀντί, λοιπόν, ἡ ἐκκλησιαστική ἡγεσία μας, νά ἀκολουθεῖ τό παράδειγμα τῶν Ἁγίων Πατέρων μας στή διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς τῆς μόνης δυνατότητας σωτηρίας ἀνθρώπου καί κοινωνίας, πράττει ἀκριβῶς τό ἀντίθετο. Συμφύροντας τήν Ὀρθοδοξία μέ τήν αἵρεση, στά ὅρια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί οὐσιαστικά καταξιώνοντας τήν αἱρετική πλάνη, ἐπιφέρει τήν ἄμβλυνση τῶν κριτηρίων τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος καί στερεῖ καί αὐτό καί τόν κόσμο ἀπό τήν δυνατότητα σωτηρίας.

   Στήν κατεύθυνση δέ αὐτή ἀκριβῶς ἀποδεικνύεται δαιμονική ἡ παρέμβαση τῆς λεγομένης «Μεταπατερικῆς Θεολογίας», ἡ ὁποία προσφέρει θεολογική κάλυψη καί στήριξη στήν οἰκουμενιστική μας ὑστερία καί στήν κατεδάφιση τῶν πατερικῶν καί παραδοσιακῶν μας θεμελίων. Αὐτό δέν γίνεται, βέβαια, μέ τήν κατ’ εὐθεῖαν πολεμική κατά τῆς συνοδικῆς καί πατερικῆς πίστεως -τοὐναντίον αὐτή συχνά ἐπαινεῖται ὑποκριτικά καί ἐξαίρεται- ἀλλά μέ τήν ἀμφισβήτηση τῶν νηπτικῶν προϋποθέσεών της, τήν ἀποφυγή τῆς καταδίκης τῶν αἱρέσεων καί τήν de facto, ἔτσι, ἀναγνώρισή τους ὡς Ἐκκλησίας, σωτηριολογικοῦ δηλαδή μεγέθους, ἰσοτίμου μέ τήν Ὀρθοδοξία.

    Μέ αὐτό τόν τρόπο παραμερίζονται τελικά οἱ ἅγιοι Πατέρες καί ἡ διδασκαλία τους μέ τήν ἀνομολόγητη ἀνατροπή τῆς πίστεως καί πράξεως τῆς ἁγιοπατερικῆς Παράδοσης. Ἡ μεταπατερικότητα, δηλαδή, εἶναι, στήν οὐσία της ἀντιπατερικότητα, διότι ἀποδυναμώνει τήν πατερική παράδοση, χωρίς τήν ὁποία ἡ Ὀρθοδοξία παραμένει ἀθωράκιστη στή δίνη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τήν ἐξυπηρέτηση τῶν σχεδίων τῆς Νέας Ἐποχῆς. Καί γιά νά παραφράσουμε τόν Ντοστογιέφσκυ: «Χωρίς Πατέρες ὅλα ἐπιτρέπονται»! Κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο ὅμως τόν Παλαμᾶ, «τοῦτό ἐστιν ἀληθής εὐσέβεια, τό μή πρός τούς θεοφόρους Πατέρας ἀμφισβητεῖν»! Ἡ ἀπόλυτη  δηλαδή ὑπακοή στούς Ἁγίους Πατέρες μας.

Σημειώσεις

1.   Βλ. Ἰω. Ν. Καρμίρη, Τά Δογματικά καί Συμβολικά Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τ. 1,   Ἀθῆναι 1962  καί τ. ΙΙ, Άθῆναι 1953.

2.   «Ἀποκρίσεις... πρός τούς Ἀγγλικανούς Ἀνωμότους, Ἰ. Καρμίρη, σ. 791.

3.   Στό ἴδιο, σ. 789.          4.   Στό ἴδιο, σ. 793.       5.  Στό ἴδιο, σ. 791.

6.   Βλασίου Ι. Φειδᾶ, Αἱ Ἐγκύκλιοι τοῦ 1902 καί τοῦ 1904 ὡς πρόδρομοι τῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920 ἐν     τῇ εὐρυτέρᾳ οἰκουμενικῇ προοπτικῇ τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, Ὀρθοδοξία 2003, σ.129-139 (ἐδῶ:129).

7.  Διάγγελμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου «Πρός τάς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ», Ἰω. Καρμίρη, σ. 950.

8.   Στό ἴδιο, σ. 960.

9.  Ἀπευθύνεται «πρός τάς αὐτοκεφάλους Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας».

10.  Ὁ μέν π. Φλωρόφσκυ τό 1961 ἀπομακρύνθηκε ἀπό τό ΠΣΕ, ὁ δέ Ἰωάννης Καρμίρης (τὸ 1953) δηλώνει περίφροντις ἀπό τίς ἐξελίξεις: «Εἶναι προφανές ὅτι ἡ ἀνεπιφύλακτος καί ἄνευ ὅρων συμμετοχή (τῆς Ὀρθοδοξίας) εἰς δογματικά συνέδρια καί ἡ ὀργανική σύνδεσις αὐτῆς μετά πολυαρίθμων ποικιλωνύμων Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν καί αἱρέσεων ἐπί βάσεως δογματικῆς καί ἐκκλησιολογικῆς ἐν τῷ Παγκοσμίῳ Συμβουλίῳ τῶν Ἐκκλησιῶν θά ἐσήμαινε παρέκκλισιν ἀπό τῆς ὑπό τοῦ Πατριαρχικοῦ Διαγέλματος τοῦ 1920 χαραχθείσης  γραμμῆς περί συνεργασίας αὐτῆς μόνον ἐν τοῖς ζητήμασι τοῦ Πρακτικοῦ Χριστιανισμοῦ καί γενικῶς δέν θά ἦτο σύμφωνος πρός τάς θεωρητικάς ἀρχάς τῆς Ὀρθοδοξίας καί τήν μακραίωνα παράδοσιν αὐτῆς, ὡς καί τήν διδασκαλίαν καί πρᾶξιν τῶν ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν μεγάλων Πατέρων αὐτῆς» (ὅπ. π., σ. 953).

11.  π. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί ὁ Οἰκουμενισμός, Θεσσαλονίκη 1974, σ. 224.

12.  Βλ. ἄρθρο του στόν «Ὀρθόδοξο Τύπο» τῆς 16.7.2004.

enromiosini.gr

Ο πιστός φίλος

http://www.pentapostagma

«ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ»

Φίλος πραγματικός είναι εκείνος ο οποίος, στον καιρό του πειρασμού, υποφέρει μαζί με τον συνάνθρωπό του τις θλίψεις, τις δυσκολίες, τις δοκιμασίες και τις συμφορές που ήρθαν σε εκείνον, σαν να είναι δικές του, χωρίς να θορυβηθεί ή να ταραχτεί.

Ο πιστός φίλος είναι ισχυρό καταφύγιο (Σειράχ 6:14), επειδή και στην ευημερία του φίλου είναι καλός σύμβουλος και συνεργάτης ομόψυχος, και στη δυστυχία του είναι ειλικρινής βοηθός και συμπαραστάτης γεμάτος συμπόνια.

Μόνο όσοι τηρούν με ακρίβεια τις εντολές και έχουν μυηθεί αληθινά στις βουλές του Θεού δεν εγκαταλείπουν τους φίλους τους, όταν ο Θεός επιτρέπει να περνούν αυτοί πειρασμό. Αντίθετα, οι καταφρονητές των εντολών και αμύητοι στις θείες βουλές, όταν ο φίλος τους ευημερεί, απολαμβάνουν μαζί του, όταν όμως περνά δοκιμασία και δυστυχεί, τον εγκαταλείπουν, καμιά φορά μάλιστα πηγαίνουν και με το μέρος των εχθρών του.

Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Γ΄, Υπόθεση Λ΄ (38). Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 2006.

Πηγή