Η εμπειρική δύναμη της πίστεως

Πηγή: "Τρελογιάννης" 

 Η εμπειρική δύναμη της πίστεως

Οι Άγιοι δείχνουν ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία και η Ορθόδοξη θεολογία έχουν αποτελέσματα

 

του π. Ι. Ρωμανίδη

Από όλα αυτά φαίνεται η μεγάλη αξία των Αγίων της Εκκλησίας, που είναι τα πραγματικά μέλη του Αναστημένου Σώματος του Χριστού και τα πραγματικά μέλη της Εκκλησίας. Οι Άγιοι δείχνουν ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία και η Ορθόδοξη θεολογία έχουν αποτελέσματα. Γι’ αυτό η εορτή των Αγίων Πάντων έχει πολύ μεγάλη σημασία και σπουδαιότητα. Όταν μια Εκκλησία οδηγή τον άνθρωπο στην αγιότητα, τότε διακρίνεται για την επιτυχία, διαφορετικά είναι αποτυχημένη. Θεολογία που δεν «παράγει» Αγίους, δεν είναι Ορθόδοξη.

«Το κριτήριο της Ορθοδοξίας είναι η επιτυχία. Ποια είναι η επιτυχία; Η επιτυχία είναι να περνάη κανείς από την κάθαρση, να πάη στον φωτισμό και εν καιρώ να φθάση στην θέωση ή σε αυτή την ζωή ή στην άλλη. Οπότε, σωστή θεολογία κρίνεται από την επιτυχία της θεολογίας και σωστή εφαρμογή της θεραπευτικής αυτής θεολογίας κρίνεται από το κατά πόσον ο Επίσκοπος, και ο κλήρος γενικά, επιτυγχάνουν στο έργο τους. Οπότε, θα έλεγε κανείς, ότι το βασικό κριτήριο της Ορθοδοξίας είναι η Κυριακή των Αγίων Πάντων».

Αυτό φαίνεται και στην εποχή των Μαρτύρων, αλλά και των Νεομαρτύρων. Όταν ένας μάρτυρας κατά τους αρχαίους διωγμούς και ένας Νεομάρτυρας κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας άντεχε τα βασανιστήρια και δεν ηρνείτο τον Χριστό, αυτό ήταν δείγμα ότι η πίστη του ήταν ορθή και αυτό ήταν το μεγαλύτερο κήρυγμα.

«Εκείνα τα χρόνια δεν είχαν ηθικολογικά κηρύγματα μορφωμένων θεολόγων, οι οποίοι λένε ωραία πράγματα για να επηρεάσουν με την ωραιολογία τον κόσμο. Οι καλόγεροι την εποχή εκείνη δεν ενδιαφερόντουσαν για τέτοιου είδους κατήχηση και διδασκαλία. Εκείνο που τους ενδιέφερε ήταν τι είναι η δύναμη αυτής της πίστεως, τι είναι η εμπειρική μαρτυρία αυτής της πίστεως, που κάνει έναν άνθρωπο να πιστεύη. Γι’ αυτό, βλέπουμε εκείνα τα χρόνια, όλοι οι άνθρωποι, ήταν με τα κομβοσχοίνια».

Εμείς στηριζόμαστε στην εμπειρία των Αγίων, αφού αυτοί απέκτησαν την γνώση του Θεού.

«Ο Προφήτης και οι Απόστολοι και οι Άγιοι της Εκκλησίας είναι η αυθεντία η δική μας περί του Θεού. Εμείς έχουμε πίστη στον Θεό μέσω αυτών των ανθρώπων. Δεν μπορούμε να έχουμε άμεση εμπειρία περί του Θεού, εκτός αν έχουμε φθάσει στο στάδιο του φωτισμού και της ενώσεως ή Θεώσεως στην πνευματική μας ζωή».

Η μεγάλη αξία των Αγίων έγκειται και στην προσευχή τους για μας. Επειδή είναι Θεούμενοι, έχουν παρρησία στον Θεό και πρεσβεύουν για μας. Επικαλούμαστε τις πρεσβείες τους, επειδή γνωρίζουμε ότι είναι φίλοι του Θεού και έχουν μεγάλη παρρησία στον Θεό.

Αυτό το βλέπουμε στον Αβραάμ που συζητούσε με τον Θεό να μη καταστρέψη τα Σόδομα και τα Γόμορα, όπως και στον Μωυσή που μάλωνε με τον Θεό υπέρ του λαού.

Πηγή: Σεβ. Ναυπάκτου Ιεροθέου Βλάχου: "Εμπειρική Δογματική τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις του π. Ιωάννου Ρωμανίδη". Τόμος Α'

Πνευματικὰ ...ἀπρόoπτα!

Ἔχουμε ἀδιαλείπτως ἕναν πειρασμὸ μπροστά μας... ...διαρκῶς συμβαίνουν στὴν ζωὴ μας ἀπρόοπτα.

Ἔρχεσαι στὸ μοναστήρι γιὰ νὰ βρὴς πνευματικὴ ζωή, καὶ συναντᾶς κακούς. Εἶναι ἀπρόοπτο.

Ζητὰς κελλὶ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ μοναστηριοῦ ποὺ δὲν ἔχει ὑγρασία, τὸ ἀποκτᾶς, διαπιστώνεις ὅμως ὅτι ἡ θάλασσα σοῦ προκαλεῖ ἀλλεργία, ὁπότε δὲν μπορεῖς νὰ χαρῆς οὔτε τὴν ἡμέρα οὔτε τὴν νύχτα. Ἀμέσως θὰ σοῦ πῆ ὁ λογισμός, σήκω νὰ φύγης. Εἶναι ἀπρόοπτο.

Σὲ πλησιάζω μὲ τὴν ἰδέα ὅτι εἶσαι καλὸς ἄνθρωπος καὶ βλέπω ὅτι εἶσαι ἀνάποδος. Ἀπρόοπτο.

Παρουσιάζονται συνεχῶς ἀπρόοπτα ἐνώπιόν μας, διότι ἔχομε θέλημα καὶ ἐπιθυμίες.

Τὰ ἀπρόοπτα εἶναι ἀντίθετα πρὸς τὸ θέλημα καὶ τὴν ἐπιθυμία μας, γι' αὐτὸ καὶ μᾶς φαίνονται ἀπρόοπτα, στὴν οὐσία ὅμως δὲν εἶναι.

Διότι ἄνθρωπος ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Θεὸν προσδοκᾶ τὰ πάντα καὶ λέγει πάντοτε «γενηθήτω τὸ θέλημά Σου».

Θὰ ἔρθη βροχή, λαίλαπα, χαλάζι, κεραυνός; «Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον».

Ἐπειδὴ αὐτὰ κοστίζουν στὴν σαρκικότητά μας, γι' αὐτὸ ἐμεῖς τὰ βλέπομε ὡς ἀπρόοπτα.

Γιὰ νὰ μὴν ταράσσεσαι λοιπὸν κάθε φορᾶ καὶ στεναχωριέσαι, γιὰ νὰ μὴν ἀγωνιᾶς καὶ προβληματίζεσαι, νὰ τὰ περιμένης ὅλα, νὰ μπορῆς νὰ ὑπομένης ὅτι ἔρχεται.

Πάντα νὰ λές, καλῶς ἦλθες ἀρρώστια, καλῶς ἦλθες ἀποτυχία, καλῶς ἦλθες μαρτύριο.

Αὐτὸ φέρνει τὴν πραότητα, ἄνευ τῆς ὁποίας δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχη καμία πνευματικὴ ζωή.

Γέροντας Αἰμιλιανὸς Σιμωνοπετρίτης

Πηγή: "Τρελογιάννης"

Ερμηνευτικό Σφάλμα Χριστοϋφαντου

του Νικολάου Πανταζή

Στο εξαίρετο όπως όλα τα άλλα, Άρθρο του, "Το Αντιοικουμενιστικόν «λαλείν» και το «σιγάν», ο αγαπητός μας, μα άγνωστος σε μας Χριστοϋφαντος, πίπτει σε ένα θεολογικό σφάλμα, ασυνειδήτως βέβαια και ανεπαισθήτως.

Θα τον παρακαλέσω να δεχθεί αυτή μου την καλόπιστη και καλοπροαίρετη παρατήρηση με ταπεινό πνεύμα, φέρνοντας κατά νου τη κωμικοτραγική ρήση "ουδείς αλάθητος, παρά μόνον ο Πάπας!"

Προς το τέλος του κειμένου, στην παράγαφο που ξεκινά: "Όταν λέμε ότι δεν υφίσταται θέμα "ενώσεως", κάποιοι μας αποκαλούν "σκοταδιστές".... εκεί πολύ ορθά αναφέρει ότι  η Εκκλησία μας δέεται και προσεύχεται ακαταπαύστως σε κάθε Θεία Λειτουργία για την επιστροφή και συνένωση όλων των μακράν και εκτός Αυτής ευρισκομένων: «Υπέρ…των αγίων του Θεού εκκλησιών και της των πάντων ενώσεως» και «τους πεπλανημένους επανάγαγε και σύναψον τη  Αγία σου Καθολική και Αποστολική Εκκλησία».

Η δεύτερη Αίτηση είναι ορθή και επιθυμητή. Η χρήση της πρώτης Αιτήσεως όμως: "Υπέρ... των Αγίων του Θεού Εκκλησιών..." είναι πολύ λαθεμένη και πολύ σοβαρή. Εύχομαι να είναι εν παραδρομή και εν τη δεινή πάντως ρύμη του λόγου.

Ο Πληθυντικός εδώ δηλώνει τις ήδη Ορθόδοξες κατά τόπους εκκλησίες οι οποίες ήδη ανήκουν στο Θεό (κτητική "του Θεού") όθεν και αποκαλούνται "άγιες". Οι Αιρετικοί δεν έχουν καμία αγιότητα ούτε καν Αποστολική Διαδοχή.

Δεν προσευχόμαστε λοιπόν για τις "άγιες του Θεού εκκλησίες" των αιρετικών να επιστρέψουν στην Αλήθεια διότι δεν είναι άποτέ δεν αποτελούσαν μέρος αυτής και ποτέ δεν απεσχίσθησαν απ' αυτής.

Προσευχόμαστε να είναι ενωμένες μεταξύ τους έχουσαι το αυτό νοϊ. Η καρδιά αυτών και η ψυχή να είναι μία. Προσευχόμαστε να είναι ενωμένες όλες και με  Χριστό.
το
Αυτό ακριβώς σημαίνει και ο αγωνιώδης λόγος της Αρχιερατικής Προσευχής του Χριστού στον Κήπο της Γεθσημανή "ίνα πάντες έν ωσι".

Ο βλάσφημος Αιρεσιάρχης Πατριάρχης διαφθείρει όχι μόνο την Πίστη αλλά και το Ευαγγέλιο του Χριστού όταν συνεχώς, μηχανικώς και λίαν προκλητικώς επικαλείται το ως άνω χωρίο.

Δεν υπονοεί ο Θεάνθρωπος μια απάνθρωπη, αντίθεη και ετερόκλητη ένωση αιρέσεων, πλανών και Βλασφημιών μεταξύ τους, τύπου Π.Σ."ε", αλλ' όπως πολύ χαρακτηριστικά και άκρως διαφωτιστικά αναφέρει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: "τούτο έλεγε όχι για τους εχθρούς Αυτού αλλά τους φίλους Αυτού, τους Αποστόλους Αυτού, να είναι ενωμένοι μεταξύ τους και ενωμένοι μαζί τους όσοι δεχθούν το κήρυγμά τους." Είναι η προαιώνια κλήση του Λαού του Θεού "εις ένωσιν μετ' Αυτού!" Εκ-καλώ.

Μόνον η Ορθοδοία δικαιούται Νομοκανονικώς, Εννοιολογικώς και Οντολογικώς να καλείται Εκ-κλησία κατ' ούσία και πράξη. Οι άλλες Χριστιανικές "ομολογίες-αιρεσιολογίες" είναι, και μόνο έτσι πρέπει να ονομάζονται, αυτό ακριβώς που είναι: Χριστιανικές Κοινότητες, όχι "Εκκλησίες".

Να με συγχωρά και να με συμπαθά ο Χριστοϋφαντος. Και επειδή είμαστε όλοι Χριστοϋφαντοι, Χριστoφόροι και Χριστοφορεμένοι από τη Βάπτισή μας, θα προτιμούσα και θα με ευχαριστούσε πάρα πολύ, εάν απεφάσιζε συν Θεώ και εν ευθέτω χρόνω ο Χριστοϋφαντος να κάνει χρήσιν Χριστεπωνύμου Επωνυμίας και να μας αποκαλύψει το έντιμο, ζητούμενο και προαπαιτούμενο Ονοματεπώνυμό του.

Λέγω "προαπαιτούμενο" όχι από απαίτηση παράλογη αλλ' επιταγή εν καιρώ φοβερού διωγμού ο οποίος επιτάσσει μαρτυρία και ομολογία επώνυμη και υπεύθυνη. Και ο υποφαινόμενος κάποτε έκανα βραχέα χρήση ψευδονύμου... Δεν ησύχαζε όμως η συνείδησή μου.
Έκτοτε γράφω,

Επωνύμως πάντα-Πανταζής Νικόλαος@επωνυμία.com