Ο Καντιώτης για τον μακάριο ύπνο των Επισκόπων

π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΠΩΣ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΜΑΣ;

Ἐδῶ καὶ 60 χρόνια ὁ ἀείμνηστος Καντιώτης  τὰ φώναζε. Κανεὶς δὲν τὸν ἄκουγε. Καὶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία Μασωνο-κρατεῖται καὶ Οἰκουμενιστο-κρατεῖται. Θέλετε πρόσφατη ἀπόδειξη.

Βούϊξαν τὰ ἱστολόγια ἐπὶ ἑβδομάδες, ὅτι Ἐπίσκοπος καὶ ἀρχιμανδρίτης μετεῖχαν σὲ τελετὲς Ναϊτῶν (Μασώνων) καὶ εἶχαν «πνευματικὴ» ἐπικοινωνία μὲ Μασώνους καὶ τὸ ρόλο τοῦ ἐξομολόγου τους(!) καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, οἱ Ἱ. Σύνοδος, οἱ Ἐπίσκοποι, ἀντὶ νὰ ἀποσχηματίσουν τοὺς συμμετέχοντες σὲ τελετὲς ἄλλης θρησκείας, ἀποσιώπησαν τὸ θέμα. Καὶ μὲ τὴ σειρά τους θὰ συλλειτουργήσουν μὲ τὸν ἐν λόγῳ Ἱεράρχη, ὡσὰν νὰ «μὴ τρέχει τίποτα»!

Δεκαετίες ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ διαβρώνει τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ἡ Ἱεραρχία, συνέρχεται  γιὰ νὰ συζητήσει δεκάδες ἄλλα θέματα, ἀλλὰ τὸ πρώτιστο αὐτὴ τὴν στιγμή, τὴν καταδίκη τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δὲν τὸ συζητᾶ. Ὡσὰν νὰ μὴν εἶναι δικό της θέμα, ὡσὰν «νὰ μὴ τρέχει τίποτα»!

Νά, ὅμως, ποὺ ἐκεῖνο ποὺ δὲν κάνει ἡ Ἱεραρχία, ποὺ δὲν ἐπέβαλε ὁ Λαὸς τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἦταν καιρός, τώρα θὰ τὸ κάνει ἡ Νεοταξικὴ πολιτεία μὲ δυσμενεῖς γιὰ τὴν Ἐκκλησία ἐπιπτώσεις: δὲν θὰ προχωρήσει σὲ χωρισμὸ Ἐκκλησίας-Πολιτείας, ἀλλὰ σὲ οἰκονομικὴ ἐξαθλίωση τῶν λειτουργῶν της καὶ σὲ ἐποχή, ποὺ οἱ πιστοὶ ἔχουν πλήρως ἐκκοσμικευθεῖ καὶ οἰκουμενιστικοποιηθεῖ, ὥστε νὰ θεωρεῖται ἀδύνατη ἡ προοπτικὴ νὰ ἀναλάβουν τὸ κόστος τῆς συντηρήσεως τῶν ἱερέων.

Εἶναι χαρακτηριστικὸ πὼς τότε, μιλοῦσε ὁ Καντιώτης γιὰ τὴν ἐξάρτηση τῶν Ἐπισκόπων ἀπὸ κάποιο «ἀνώτερο ὑπάλληλο ὑπουργείου μὲ μασονικὴ ἰδιότητα (τοποθετώντας ἀντὶ γιὰ τὸ ὄνομά του τρεῖς τελεῖες .˙.  Σήμερα οἱ Ἐπίσκοποι ἐξαρτῶνται, ὄχι πλέον μόνο ἀπὸ ἕναν ὑπάλληλο, ἀλλὰ ἀπὸ Πατριάρχες καὶ Ἀρχιεπισκόπους, ποὺ ἀνήκουν καὶ ὑπηρετοῦν ὑψηλότερα Νεοταξικὰ καὶ Οἰκουμενιστικὰ κλιμάκια.

Παραθέτουμε τὸ κείμενο τοῦ π. Αὐγουστίνου, ποὺ ἐγράφη σὲ ἐποχὴ ποὺ ὁ Οἰκουμενισμὸς ἦταν ἀκόμα στὰ σπάργανα. Οὔτε τότε ἀντέδρασαν οἱ Ἐπίσκοποι, οὔτε σήμερα φαίνεται νὰ ξυπνοῦν.

π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΠΩΣ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΜΑΣ;

ΚΑΝΟΥΝ ΜΕΓΑΛΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΑ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΑ ΚΑΙ ΤΑ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΕΔΗΛΩΜΕΝΟΥΣ ΑΘΕΟΥΣ ΚΑΙ ΜΑΣΟΝΟΥΣ ΠΟΛΙΙΤΙΚΟΥΣ;

(Ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ βιβλίου «Ἐλευθέρα καὶ ζῶσα Ἐκκλησία»,
τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης)

Χωρισμόν, σεβασμιώτατοι!

Ὤ, πῶς κοιμῶνται οἱ ἱεράρχες μας μὲ τέτοια ἀντικανονικὴ ἀντιχριστιανικὴ νομοθεσία, αὐτοὶ ποὺ κάποτε, ἐμπρὸς σὲ χιλιάδες λαοῦ ποὺ ἐπευφημοῦσε, πατώντας ἐπάνω στὸν δικέφαλο ἀετὸ ὡρκίστηκαν, πὼς θὰ εἶνε ἄγρυπνοι φύλακες τῶν νόμων τῆς Ἐκκλησίας μας;

Ἀλλὰ δὲν λείπουν καὶ ἱεράρχες ποὺ ἀναστενάζουν γιὰ τὴ δουλεία τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἀείμνηστος ἐπίσκοπος Κασσανδρείας Εἰρηναῖος, ὅταν γύρω στὸ 1930 ὡς ἱεράρχης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου γιὰ πρώτη φορὰ ἐλάμβανε μέρος σὲ συνεδρίασι τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος, εἶχε τὸ θάρρος νὰ διακηρύξῃ, ὅτι τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος, κυβερνώμενο ἀπὸ τῆς συστάσεώς του ἀπὸ σκοτεινὲς δυνάμεις ἐκ τῶν ὁποίων πρώτη ὁ μασονισμός, ἐξέδωσε διαφόρους νόμους ποὺ ἀποτελοῦν ἄρνησι τῆς πίστεως καὶ τῆς ἠθικῆς τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ γεμᾶτος ἱερὰ ἀγανάκτησι ὁ ἱεράρχης ἐκεῖνος ἐπρότεινε, σύσσωμη ἡ Ἱεραρχία ἐπειγόντως, τελεσιγραφικά, νὰ ζητήσῃ ἀπὸ τὴν Κυβέρνησι μέσα σὲ ὡρισμένη προθεσμία «τὴν ἀπάλειψι ἀπὸ τὴ Νομοθεσία κάθε Νόμου ποὺ ἀντιστρατεύεται στὰ δόγματα, τὰ μυστήρια, τὸ Κανονικὸ Δίκαιο, τὶς παραδόσεις καὶ τὸν ἠθικὸ βίο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας». Καὶ ἂν ἡ προθεσμία περάσῃ ἄπρακτη, ἡ Ἐκκλησία νὰ χωριστῇ ἀπὸ τὸ Κράτος νὰ διακηρυχθῇ, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξή μας πίστι καὶ ὁμολογία βρίσκεται ἐν διωγμῷ, καὶ ν᾿ ἀνατεθῇ ἡ ὑπεράσπισί της στὸν εὐσεβῆ Ἑλληνικὸ λαό, τὸ μόνο φύλακα καὶ φρουρὸ τῶν θρησκευτικῶν καὶ ἐθνικῶν μας παραδόσεων, ὅπως μαρτυρεῖ ἡ ἱστορία.

Αὐτὰ ἔλεγε ἡ ἀείμνηστη ἐκείνη φωνή. Ἀλλὰ καὶ ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Σπυρίδων, στὸ Συνέδριο τῶν Θεολόγων ποὺ ἔγινε στὴν Ἀθήνα τὸ ἔτος 1949, εἶχε τὴν εἰλικρίνεια νὰ ὁμολογήσῃ, ὅτι ζῇ καὶ αὐτὸς ὡς πρωθιεράρχης μέσα στὴν ἀθλιότητα τῆς δουλείας, ὅτι βλέπει τὴν Ἐκκλησία δεμένη ἀπὸ τὸ Κράτος χέρια καὶ πόδια, καὶ γι᾽ αὐτὸ ἔκανε θερμὴ ἔκκλησι στοὺς συνέδρους, νὰ ἐργασθοῦν καὶ αὐτοὶ στὸν κύκλο τῆς ἁρμοδιότητός τους γιὰ νὰ σπάσουν ὅσο τὸ δυνατὸν συντομώτερα τὰ δεσμὰ τῆς Ἐκκλησίας.

Ὅπως ἐξελίσσονται γοργὰ τὰ πολιτικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ γεγονότα τῆς πατρίδος, ἐνισχύεται καθημερινὰ ἡ πίστις, ὅτι ἡ ριζικὴ λύσι ποὺ θ᾽ ἀποδώσῃ τὴν ἐλευθερία στὴν Ἐκκλησία εἶνε ὁ χωρισμὸς ἐκκλησίας καὶ κράτους. Γιατὶ δὲν μπορεῖ ἡ Ἐκκλησία ἐπ᾿ ἄπειρον νὰ παίζῃ διελκυστίνδα μὲ τὸ Κράτος. Κάποτε τὸ σχοινὶ θὰ κοπῇ. Ὁ χωρισμὸς εἶνε ἀναπόφευκτος.

Μετὰ τὸ χωρισμὸ ἡ ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας δὲν θὰ ἔχῃ βέβαια τὴν ἐξωτερικὴ αὐτὴ αἴγλη ποὺ ἔχει σήμερα, ποὺ φέρεται καὶ ὑψώνεται πάνω στὴ ράχη τοῦ θηρίου, τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας. Δὲν θὰ ἔχῃ βέβαια τὸ προβάδισμα στὶς δημόσιες τελετές. Δὲν θ᾿ ἀποδίδωνται βέβαια στοὺς ἀρχιερεῖς τιμὲς ἀντιστρατήγων. Δὲν θὰ ἔχουν βέβαια καμμία ὑλικὴ βοήθεια ἀπὸ τὸ κράτος...

Ἀλλὰ τί μὲ τοῦτο; ...μία ὥρα ἐλευθέρας Ἐκκλησίας εἶνε μύριες φορὲς προτιμότερη ἀπὸ ἑκατὸ χρόνια ποὺ θὰ διαρρέουν μονότονα μέσα σὲ μία δούλη καὶ ἀθλία Ἐκκλησία, ταπεινὴ ὑπηρέτρια, «γκαρσόνι» τῶν θελημάτων τοῦ κόσμου. Γιατὶ ὅ,τι μπορεῖ νὰ γίνῃ μέσα σὲ μία ὥρα στὴν ἐλευθέρα Ἐκκλησία, δὲν μπορεῖ νὰ γίνῃ μέσα σὲ ἕναν αἰῶνα στὴ δούλη Ἐκκλησία, ποὺ οἱ κληρικοί της λογίζονται ὡς ἑτεροκίνητα, ὡς «ἀριθμημένα κομμάτια τῆς κρατικῆς μηχανῆς» κατὰ μία ἐπιτυχημένη παρομοίωσι, καθὼς κινοῦνται κατὰ τὶς διαταγὲς τῶν κρατούντων. Ὁ ἀέρας τῆς ἐλευθερίας ποὺ θὰ πνεύσῃ ζωογόνος σὲ ὅλο τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας θὰ εἶνε τέτοιος, ὥστε τὸ σημερινὸ πρασινωπὸ τέλμα τῶν βατράχων ποὺ κοάζουν θὰ διαλυθῇ. Νέος κόσμος θὰ ξεπηδήσῃ, ὁ κόσμος τῆς «ἐλευθερίας τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ» (πρβλ. ῾Ρωμ. 8,21). Ζηλευτὴ ὄντως θὰ εἶνε ἡ Ἐκκλησία ποὺ οἱ ἐπίσκοποί της θὰ ἄρχουν σὲ ὄντα ἐλεύθερα. «Βουλομένων γάρ», ὅπως λέει ὁ Γρηγόριος ὁ θεολόγος, «οὐ τυραννουμένων τὸ τῆς εὐσεβείας μυστήριον», τὸ μυστήριο δηλαδὴ τῆς πίστεώς μας τὸ ζοῦν ἄνθρωποι ποὺ τὸ θέλουν καὶ ὄχι ἄνθρωποι ποὺ ἀναγκάζονται νὰ τὸ ζήσουν.

Οἱ ἐπίσκοποί μας, ἐλευθερωμένοι ἀπὸ τὸν θανάσιμο ἐναγκαλισμὸ τοῦ κράτους, ἀπαλλαγμένοι ἀπὸ τὴ φοβερὴ γραφειοκρατία, ἀπὸ τὶς διαρκεῖς ἐνοχλήσεις καὶ ἀνιαρὲς ἐπισκέψεις τῶν ἐπισήμων ἀρχόντων, θὰ ξαναβροῦν τὸ χαμένο ἑαυτό τους, θὰ γίνουν πιὸ πνευματικοί, πιὸ ἀποστολικοί, θὰ θυμηθοῦν τὰ λόγια τοῦ Κυρίου, τὸ «ἄτερ βαλλαντίου καὶ πήρας», δίχως πουγγὶ καὶ τρουβᾶ, χωρὶς πορτοφόλι καὶ σακκίδιο (Λουκ. 22,35)· καὶ ἂν τυχὸν τὸ κράτος γίνῃ λῃστὴς –κατὰ ἐπιτυχημένη ἔκφρασι συνοδικοῦ ἐγγράφου–, ἁρπάξῃ καὶ τὸ τελευταῖο τετραγωνικὸ μέτρο κι ἀφήσῃ τὴν Ἐκκλησία χωρὶς οἰκόπεδα καὶ χωράφια, ἡ Ἱεραρχία ἂς μὴν τρομάξῃ. Γυμνὴ ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἐγκόσμια ἀγαθά, πλούσια ὅμως καὶ ἀκμάζουσα στὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ καὶ κινουμένη δραστηρίως γιὰ τὴν ἐγκαθίδρυσι τῆς βασιλείας του στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων, θὰ συγκεντρώσῃ καὶ πάλι ὅ,τι ὑλικὸ χρειάζεται γιὰ τὸ μεγαλειῶδες ἔργο της. Γιατὶ ἐκεῖνος ποὺ ὑποσχέθηκε «Ζητεῖται πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν», νὰ ζητᾶτε δηλαδὴ πρῶτα τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ λύτρωσι, κι ὅλα αὐτὰ θὰ σᾶς προστεθοῦν (Ματθ. 6,33), δὲν λέει ψέματα.

* * *

«Μασονικὸ κράτος ἡ Ἑλλάδα», διακήρυττε μὲ θάρρος τὸ 1950 ἀπὸ τὶς στῆλες θρησκευτικοῦ περιοδικοῦ ἕνας ἡρωικὸς ἱεράρχης καὶ τὸ ἀποδείκνυε μὲ ἀκαταμάχητα ἐπιχειρήματα (βλ. περ. «Ἁγιορειτικὴ Βιβλιοθήκη», τ. 161/Φεβρουάριος 1950). «Οἱ μασόνοι, ἅγιοι ἀδελφοί», ἔλεγε στὴν ἱστορικὴ προσφώνησί του πρὸς τὴν Ἱεραρχία ὁ Κασσανδρείας Εἰρηναῖος, «οἱ μασόνοι καυχῶνται, ὅτι κατὰ 90% αὐτοὶ κυβερνοῦν καὶ αὐτὴ τὴν Ἑλλάδα». Λοιπόν; Ἀντιστρέφοντας τὸ ρητὸ ἂς ποῦμε· «Διαρρήξωμεν τοὺς δεσμοὺς αὐτῶν καὶ ἀπορρίψωμεν ἀφ᾿ ἡμῶν τὸν ζυγὸν αὐτῶν», ἂς σπάσουμε δηλαδὴ τὰ δεσμά τους κι ἂς πετάξουμε ἀπὸ πάνω μας τὸ ζυγό τους (Ψαλμ. 2,3). Χωρισμὸ τῆς ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ κράτος! φωνάζει ἡ ἀδιάφθορη συνείδησι τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος. Ἐντονωτέρα ἀκούγεται ἑκάστοτε ἐπὶ τῇ συγκλήσει τῆς Ἱεραρχίας· δὲν τὴν ἀκοῦνε ἆραγε οἱ ἅγιοι συν­οδικοὶ πατέρες;
Χωρισμός! Νά τὸ φάρμακο· πικρὸ μὲν στοὺς οὐρανίσκους μερικῶν, ἀλλὰ σωτήριο, ποὺ θὰ ἐξυγιάνῃ ὅλο τὸν ἐκκλησιαστικὸ ὀργανισμό, ὁ ὁποῖος κινδυνεύει νὰ ὑποστῇ ὁλοκληρωτικὸ σάπισμα... Θὰ τὸ πράξουν;

Ἂν ἔχουν τὴν πίστι ὅλοι οἱ ἱεράρχαι μας, ἀσφαλῶς ὁ χωρισμὸς θὰ συντελεσθῇ καὶ ἡμέρες δόξης θ᾿ ἀνατείλουν γιὰ ὅλη τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ πολύπαθο Γένος μας, τὸ ὁποῖο μόνο μία ἐλευθέρα Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ σώσῃ καὶ νὰ κάνῃ νὰ προοδεύσῃ. Ἂν ὅμως δὲν ἔχουν τὴν πίστι ποὺ ἀπαιτεῖται γιὰ ἡρωικὰ ἔργα, καὶ δειλιάσουν, καὶ ὁ χωρισμὸς δὲν συντελεσθῇ ἀλλὰ προταθοῦν κάποια ἡμίμετρα καὶ συμβιβασμοὶ σὰν ἔμπλαστρα ποὺ διαιωνίζουν τὴν ἀρρώστια, τότε ἂς ἐξακολουθήσουν –ἐνῷ εἶνε διάδοχοι αὐτοὶ Βασιλείων, Γρηγορίων καὶ Χρυσοστόμων– νὰ συνωστίζωνται στοὺς διαδρόμους τοῦ Ὑπουργείου τῶν Θρησκευμάτων καὶ τῆς Παιδείας, γιὰ νὰ περιμένουν πότε θ᾿ ἀνοίξῃ ἡ θύρα τοῦ Γραφείου καὶ νὰ τοὺς δεχθῇ ὁ γενικὸς δερβέναγας τοῦ ὑπουργείου  κ.  .˙.  γιὰ τὸν ὁποῖο πολὺς λόγος ἔγινε σὲ θρησκευτικὰ περιοδικὰ καὶ ἐφημερίδες.

Ἀπὸ τὸν κ. .˙. λοιπόν, ποὺ συγκέντρωσε στὸν ἑαυτό του Θρησκεία καὶ Παιδεία, σὰν ἀπὸ ἄλλο πάπα τῆς νέας Βαβυλῶνος, θὰ παίρνετε εὐχὲς καὶ εὐλογίες καὶ κατευθύνσεις καὶ ἀπ᾽ αὐτὸν θὰ κυβερνᾶται στὸ ἑξῆς ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος; Θὰ εἶνε αὐτὸ τὸ τελευταῖο δωδέκατο αἶσχος. Ἡ Ἐκκλησία ὑπὸ  .˙.!

Μακαριώτατε, σεβασμιώτατοι, ὅσοι ἀποτελεῖτε τὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὰ ἔσχατα τοῦτα χρόνια, ἀφουγκρασθῆτε τοὺς παλμοὺς τοῦ λαοῦ μας. Δὲν εἶνε ἀνάγκη νὰ ὑπευνθυμίσουμε ἐμεῖς ὅτι· “οἱ καιροὶ οὐ μενετοί”, ὅτι οἱ εὐκαιρίες δὲν περιμένουν, ὅτι καὶ τὰ δευτερόλεπτα ἀκόμη ἔχουν τὴν ἀξία τους. Πρὶν λοιπόν, πρὶν φθάσῃ ἡ δωδεκάτη ὥρα, πρὶν εἰσέλθουμε σὲ ἀκόμη μεγαλύτερο σκοτάδι, προσευχηθῆτε κατανυκτικά, σκεφθῆτε σοβαρά, ἀποφασίστε ἀνεπηρέαστα, ἐνεργῆστε γρήγορα, τολμῆστε γενναῖα, σπάστε τὰ δεσμὰ χωρὶς δισταγμό, ἐλευθερῶστε τὴν Ἐκκλησία, καὶ τότε θὰ σᾶς μνημονεύουν αἰωνίως ἐπάνω στὴν ἑλληνικὴ γῆ.

(Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ βιβλίου «Ἐλευθέρα καὶ ζῶσα Ἐκκλησία», ἐπίλογος ἀπὸ τὸ Ὑπόμνημα πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Ἀθῆναι 1954-55, σσ. 209-212, μτγλ.)

http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=35342