Γιατί πανηγυρίζουν οι πατριαρχικοί; Χαράλαμπος Άνδραλης

Δὲν γνωρίζουμε ἂν ἦταν στὶς προθέσεις τοῦ κ. Ἄνδραλη, ἀλλὰ μὲ τὸ ἄρθρο του αὐτὸ καταρρίπτει τὰ ἄλλοθι τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν (γιατὶ οἱ Οἰκουμενιστὲς καὶ φιλο-οικουμενιστὲς ποιμένες, τὸ μόνο ἄλλοθι ποὺ ἔχουν πλέον, εἶναι ἐκεῖνο τοῦ ...κοινωνοῦντος μετὰ αἱρετικῶν).

Ἰδίως μὲ τὸ παρακάτω ἀπόσπασμα του, ἀποδεικνύει ὅτι τὴν ἴδια λογική, κακόπιστη καὶ δόλια, περιέχει καὶ ἡ διακήρυξη τοῦ μητροπολίτη κ. Σεραφείμ, ὡς ἀντικείμενη στοὺς Ἁγίους Πατέρες (ποὺ ἐπανέλαβε στὴν προχθεσινὴ Ἡμερίδα στὸν Πειραιά), ὅτι μόνο ὅταν προχωρήσουν στὸ κοινὸ ποτήριο, θὰ ἀπομακρυνθοῦμε παρευθὺς ἀπὀ αὐτούς! Γράφει ὁ κ. Ἄνδραλης:

«Αυτή τη φορά, μάλιστα, κάποιοι πατριαρχικοί της διασποράς έσπευσαν να υπερασπιστούν το ημι-συλλείτουργο (ασπασμός της αγάπης, μνημόνευση του πάπα, απαγγελία του «Πάτερ Ημών» από τον ποντίφικα, κήρυγμα από άμβωνος του κ. Φραγκίκου, ψαλλόμενα τροπάρια προς τιμήν του κ.α.) του Πατριάρχη με τον Πάπα που έγινε στον πατριαρχικό Ναό, υποστηρίζοντας ότι αφού δεν έφθασαν σε κοινό ποτήριο και δεν ενώθηκαν επίσημα, όλα βαίνουν καλώς και ορθοδόξως».

Γιατί πανηγυρίζουν οι πατριαρχικοί;

Χαράλαμπος Άνδραλης

Πηγή: «Ἀκτίνες»

«Ο σύγχρονος “διάλογος της αγάπης”, ο οποίος τελείται υπό την μορφήν γυμνού συναισθηματισμού, είναι εις την πραγματικότητα ολιγόπιστος άρνησις του σωτηριώδους αγιασμού του Πνεύματος και της πίστεως της Αληθείας (Β’ Θεσ. 2,13) δηλαδή της μοναδικής σωτηριώδους “αγάπης της αληθείας” (αυτόθι 2,10). Η ουσία της αγάπης είναι η αλήθεια· η αγάπη ζη και υπάρχει αληθεύουσα».

 Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Με μεγάλη μας λύπη, παρακολουθήσαμε τα όσα διαδραματίστηκαν στο Φανάρι κατά τη θρονική εορτή του αποστόλου Ανδρέα. Σαφώς και όλα αυτά δεν μας προκάλεσαν έκπληξη, καθώς τα ίδια είχαν συμβεί κατά την επίσκεψη του προηγούμενου πάπα Ρώμης Βενεδίκτου στην Κωνσταντινούπολη, το έτος 2006. Και όπως συμβαίνει πάντοτε, αν δεν υπάρξουν μεγάλες αντιδράσεις την πρώτη φορά, η δεύτερη φορά, η εδραίωση της ανομίας, περνάει όχι απλά ανώδυνα, αλλά πανηγυρικά.

Βεβαίως, υπήρξαν και τότε αντιδράσεις ελαχίστων, οι οποίοι στεφανώθηκαν από τους αγαπολόγους με χαρακτηρισμούς «αγάπης» όπως «φονταμενταλιστές», «ταλιμπάν», «αρρωστημένα μυαλά» κ.λπ. και κατ’ αυτόν τον τρόπο οι φιλενωτικοί καθησύχασαν τις συνειδήσεις τους, χωρίς όμως να δώσουν πειστικές και θεολογικά τεκμηριωμένες απαντήσεις στους αντιδρώντες.

Αυτή τη φορά, μάλιστα, κάποιοι πατριαρχικοί της διασποράς έσπευσαν να υπερασπιστούν το ημι-συλλείτουργο (ασπασμός της αγάπης, μνημόνευση του πάπα, απαγγελία του «Πάτερ Ημών» από τον ποντίφικα, κήρυγμα από άμβωνος του κ. Φραγκίκου, ψαλλόμενα τροπάρια προς τιμήν του κ.α.) του Πατριάρχη με τον Πάπα που έγινε στον πατριαρχικό Ναό, υποστηρίζοντας ότι αφού δεν έφθασαν σε κοινό ποτήριο και δεν ενώθηκαν επίσημα, όλα βαίνουν καλώς και ορθοδόξως.

Βέβαια, οι ως άνω υποστηρικτές, ενώ χάρηκαν που δεν επήλθε η ένωση με τους παπικούς, δεν προβληματίστηκαν περί του πώς θα εξηγήσουν στο ποίμνιό τους ότι ο παπισμός είναι λεγεώνα αιρέσεων

Αλλότριος φωνή βοώσα επ΄ ειδώλω θεώ εν τόπω αγίω; του Γεράσιμου Θηκαρά

 Αλλότριος φωνή

βοώσα επ΄ ειδώλω θεώ εν τόπω αγίω;

Ο ομολογών ως ιδίαν αυτού θρησκευτικήν πίστιν, ό,τι οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες ορίζουν ως ειδωλολατρία, φέρει ακεραίαν την ευθύνην της ειδωλολατρίας ενώπιον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και της ομοδόξου του Χριστού και ομοπίστου εις ουρανόν και επί της γης Εκκλησίας Αυτού.

Εξ οίκου Οικουμενικού Θρόνου, παρά τω ιερώ σκηνώματι της αγίας Ευφημίας, υψούται αλλοτρίως του αγίου ευαγγελίου, φωνή η λέγουσα, την αγίαν Τριάδαν είναι υπό τάξιν ιεραρχικής διαβαθμίσεως ούτως,  «Ἡ θεολογική βάσις τοῦ Πρωτείου δύναται νά ἐξηγηθῇ ἀπό Τριαδολογικῆς σκοπιᾶς. Τό ἀρχέτυπόν του εἶναι ἡ ἱεραρχική σειρά καί τάξις τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὅπου ὁ Πατήρ ὡς πρῶτος ἐκφράζει τήν ἑνότητα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ».^[1]

Και τούτον το φρικώδες, το ομόφρονον  της θεοστυγούς λατινίδος φωνής,  από της συνόδου της Φλωρεντίας, της ομολογούσης την ιδίαν αυτής ειδωλολατρείαν συμφώνως των Πατέρων της Εκκλησίας ούτως, «Ωσπερ γαρ ο υιός τάξει μεν δεύτερος του πατρός, προτέτακται γαρ ο πατήρ εν τη συναριθμίσει, του κυρίου λέγοντος, Βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα  του πατρός και του υιού και του αγίου πνεύματος, έτι δε και αξιώματι, εκ του πατρός γαρ ο υιός, και ουκ εξ υιού ο πατήρ, φύσει δε ίσος». ^[2]

          

Ο μέγας Βασιλείος, ο πειθόμενος εις Χριστόν, θεολογεί την ομολογίαν επι της ιεραρχίας εν της αγία Τριάδι εις ειδωλολατρείαν, καθώς ο Κύριος ουκ εξηγήσατο ημιν, υπό τάξιν ιεραρχίας την αγίαν Τριάδα, ούτως, «Πατέρα καὶ Υἱὸν καὶ ἅγιον Πνεῦμα παραδιδοὺς ὁ Κύριος, οὐ μετὰ τοῦ ἀριθμοῦ συνεξέδωκεν.  Οὐ γὰρ εἶπεν ὅτι εἰς πρῶτον καὶ δεύτερον καὶ τρίτον· οὐδὲ εἰς ἓν καὶ δύο καὶ τρία· ἀλλὰ δι´ ὀνομάτων ἁγίων τὴν γνῶσιν τῆς πρὸς σωτηρίαν ἀγούσης πίστεως ἐχαρίσατο"^[3], του  συνοδά αυτού ορίζωντος  ,εις ειδωλολατρείαν το λέγειν την  αγίαν Τριάδαν, τετμημένην πολυθέως εις τάξιν ιεραρχίας, ούτως,

«Οἱ δὲ τὴν ὑπαρίθμησιν ἐν τῷ πρῶτον καὶ δεύτερον καὶ τρίτον λέγειν τιθέμενοι  γνωριζέσθωσαν τὸ πολύθεον τῆς Ἑλληνικῆς πλάνης τῇ ἀχράντῳ θεολογίᾳ τῶν Χριστιανῶν ἐπεισάγοντες. Εἰς οὐδὲν γὰρ ἕτερον φέρει τῆς ὑπαριθμήσεως τὸ κακούργημα, ἢ ὥστε πρῶτον καὶ δεύτερον Θεὸν καὶ τρίτον ὁμολογεῖν.»[4]

Ωσαύτως ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο θεολογών την ενότητα της αγίας Τριάδος επί της θείας αυτής ουσίας εν τη κοινή δόξη των Πατέρων, ορίζει εις ειδωλολατρείαν πάσα αλλοτρίαν εκδοχή, τω λόγω αυτού  «Οὕτως διὰ μὲν τῆς κατὰ φύσιν ἑνότητος ἡ πολύθεος τῶν Ἑλλήνων ἐξαφανίζεται πλάνη»^[5], εις κατάκρισιν  της κακοδοξιας της λεγούσης περί της  ενώσεως της αγίας Τριάδος επί τη υποστάσει-προσώπω του τίνος Θεού Πατρός, κατα το λεχθέν από Φαναρίου, «Πράγματι, ὅπως στό ἐπίπεδο τῆς Ἁγίας Τριάδος ἡ ἀρχή τῆς ἑνότητας δέν εἶναι ἡ θεία οὐσία, ἀλλά τό πρόσωπο τοῦ Πατρός»^[6].

Όθεν, εν Φαναρίω διττήν έχωσι την ενοχήν εις ειδωλολατρείαν, συμφώνως της Ορθοδόξου θεολογίας, ευελπίστως κατά το συγνωστόν του ακηδώς θεολογείν εν πενία θεολογίας.

Ταύτα εκ φιλαδέλφου προσκλήσεως εις μετάνοιαν, προ της εφαρμογής του προρηθέντος εν τη παραδόσει της Εκκλησίας περί του αναλούντος το πονηρόν “συν ιερευσιν ασεβεστατοις”^[7]  ως “και τους κακούς ιερεις εκ του ιερού διώξαι”^[8].

Φοβερός έσται ο καιρός της πραγματώσεως της προρήσεως. Καιρός διώξεων ευσεβών.

Γεράσιμος Θηκαράς

________________________________________

[1] Λόγος  εις την Κυριακήν προ της Χριστού Γεννήσεως, υπό Μ. Αρχιδιακόνου Μαξίμου  28-12-2012,  http://fanarion.blogspot.gr/2012/12/blog-post_6593.html

[2] Η αγια και οικουμενικη εν Φλωρεντια συνοδος. Μοναχου Βενεδικτου, εν Ρωμη 1864, σελις 276.

[3] ΕΠΕ,(10). Βασιλείου Καισαρείας του Μεγάλου, Απαντα τα έργα, Δογματικά,  σελίς 398.

[4] ΕΠΕ,(10). Βασιλείου Καισαρείας του Μεγάλου, Απαντα τα έργα, Δογματικά,  σελις 406.

[5] PG 94, 805C.

[6] Πανοσ. Αρχιμ. κ.κ Ελπιδοφόρου Λαμπριανίδη, Ἐπίσκεψις 698:25 [31-03-2009].

[7] PG 107,1149.

[8] PG 107 , 1141.

http://aktines.blogspot.gr/2014/12/blog-post_21.html

«Παναγιώτατε, προχωρήσατε ήδη πολύ...»! του θεολόγου Επιφάνιου Στόκου

Μετά 50 χρόνια, επαναλαμβάνουμε μοιραίοι, τα λόγια του π. Επιφάνιου στον Αθηναγόρα!

Μήπως αυτά, πρέπει να τα ακούσουν εκείνοι που τον Μνημονεύουν; Ο ίδιος τα ξέρει πολύ καλά!

Επιφάνιος Στόκος

 «Παναγιώτατε, προχωρήσατε ήδη πολύ...»! 

Πηγή: "Ακτίνες"

Με αφορμή την επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου στην Κων/πόλη και την από κοινού παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχου και του Πάπα Φραγκίσκου στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου για τον εορτασμό της θρονικής εορτής του αγίου Αποστόλου Ανδρέου, ας κάνουμε μερικές απλές επισημάνσεις.

      Η πλειονότητα των κληρικών και πιστών της Εκκλησίας μας δεν κρύβει την θλίψη της και την ανησυχία της για την από μακρού καιρού διολίσθηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου σε ό,τι αφορά την συνεχιζόμενη καταπάτηση των Ιερών Κανόνων, και τον άνευ όρων και ορίων ατέρμονα διάλογο εις το Π.Σ.Ε.

Πλήθος Ιερών Κανόνων διδάσκουν την αποκήρυξη της αίρεσης και την μη συμμετοχή των Ορθοδόξων εντός της Λατρείας με τους αιρετικούς με σκοπό την συμπροσευχή. Πως είναι δυνατόν να αγνοεί και να καταστρατηγεί τόσο απρόσκοπτα και «γυμνή τη κεφαλή», τα θεία και ιερά κελεύσματα της πίστεώς μας ο ίδιος ο Παναγιώτατος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως; Εκείνος θα αναμέναμε να υπερασπίζεται σθεναρώς και να εφαρμόζει πιστά τους Ιερούς Κανόνες. Τι εξυπηρετεί ο διαθρησκειακός και ο διαχριστιανικός διάλογος εφόσον οι αιρετικοί και οι αλλόθρησκοι δεν αποκηρύσσουν τις κακοδοξίες και τις αιρέσεις τους; Που οφείλεται το γεγονός της συνεχούς παρουσίας των Ορθοδόξων εις το Π.Σ.Ε.; Γιατί δεν εφαρμόζεται η εντολή του Αποστόλου Παύλου, «αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού»[1];

    Διαβάσαμε, μεταξύ άλλων, στην κοινή δήλωση που υπέγραψαν ο Πάπας Φραγκίσκος και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος τα εξής:

«…να συνεχίσωμεν την κοινήν ημών πορείαν προς την υπέρβασιν, εν αγάπη και αληθεία, των εμποδίων, τα οποία μας διαιρούν».[2]

     
    Παναγιώτατε, ποιά είναι άραγε, τα εμπόδια που μας διαιρούν και στα οποία αναφέρεστε; Μήπως τα ορθόδοξα δόγματα και οι Ιεροί Κανόνες; Αδυνατούμε να κατανοήσουμε ότι κάτι τέτοιο υπονοείτε. Τα ορθόδοξα δόγματα αποτελούν την ουσία της αποκεκαλυμμένης πίστεώς μας. Δεν τα επινόησαν άνθρωποι αλλά τα αποκάλυψε το Αγ. Πνεύμα στους Θεοφόρους Πατέρες. Οι δε Ιεροί Κανόνες είναι αγιοπνευματικά κείμενα με τα οποία σωζώμεθα.  Οφείλουμε να τους υπακούμε Παναγιώτατε και όχι να τους καταπατούμε, ευκαίρως ακαίρως.

    Παναγιώτατε, στην παραπάνω κοινή δήλωση που κάνατε μαζί με τον Πάπα των Λατίνων, αναφέρατε επίσης, ότι: «Η σκέψις μας στρέφεται προς όλους τους πιστούς των Εκκλησιών μας ανά τον κόσμον…»[3]! 

     Σε ποιές άραγε, Εκκλησίες αναφέρεστε; Αγνοείτε ότι η Εκκλησία είναι Μία; Αυτό δεν ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως μας; Εμείς γνωρίζουμε ότι η παπική παρασυναγωγή δεν είναι Εκκλησία, δεν έχει έγκυρα μυστήρια και δεν ενεργεί σε αυτά η Θεία Χάρις. Αυτό μας διδάσκουν οι Θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας μας, αυτή είναι η διαχρονική παράδοση της πίστεώς μας. Πως εσείς ανενδοίαστα, αναγνωρίζετε την ύπαρξη πολλών «Εκκλησιών»;

    Ούτως εχόντων των πραγμάτων είναι αναγκαία θεωρούμε, η ιερά επαγρύπνηση όλων των ορθοδόξων θεολόγων ανά την οικουμένη, ώστε να σταθούμε στις επάλξεις του αγώνος για την ομολογία της Πίστεώς μας, με ένθεο ζήλο και με επίγνωση της ευθύνης μας. Οι νουθεσίες και η διδασκαλία του μακαριστού γέροντος Επιφανίου Θεοδωροπούλου αποτελούν για εμάς, ιερά παρακαταθήκη. Η εμπνευσμένη του θεολογική γραφίδα μας καθοδηγεί. Ο έλεγχος τον οποίο ήσκησε ο γέροντας στον Πατριάρχη Αθηναγόρα, αρκετές δεκαετίες πριν, είναι και σήμερα επίκαιρος όσο ποτέ:

      «Παναγιώτατε, προχωρήσατε ήδη πολύ. Οι πόδες Υμών ψαύουσι πλέον τα ρείθρα του Ρουβίκωνος. Η υπομονή χιλιάδων ευσεβών ψυχών, Κληρικών και λαϊκών, συνεχώς εξαντλείται. Δια την αγάπην του Κυρίου, οπισθοχωρήσατε! Μη θέλετε να δημιουργήσητε εν τη Εκκλησία σχίσματα και διαιρέσεις. Πειράσθε να ενώσητε τα διεστώτα και το μόνον όπερ θα κατορθώσητε, θα είνε να διασπάσητε τα ηνωμένα και να δημιουργήσητε ρήγματα εις εδάφη έως σήμερον στερεά και συμπαγή. Σύνετε και συνέλθετε!

      Αλλά φευ! Διηνύσατε πολλήν οδόν. Ήδη «προς εσπέραν εστί και κέκλικεν η ήμερα...». Πώς θα ίδητε τας χαινούσας αβύσσους, άφ' ων θα διέλθη μετ' ολίγον η ατραπός ην οδεύετε; Είθε, είθε ο πάλαι ποτέ «στήσας τον ήλιον κατά Γαβαών και την σελήνην κατά φάραγγα Αιλών», να δευτερώση το θαύμα και να παρατείνη άπαξ έτι το μήκος της ημέρας, να ενίσχυση έτι πλέον το φως αυτής και να διάνοιξη τους οφθαλμούς Υμών ίνα ίδητε, κατανοήσητε, επιστρέψητε. Αμήν»[4]

Επιφάνιος Στόκος

Θεολόγος

________________________________________________

[1] Τιτ. 3, 10

[2] Κοινή Δήλωσις της Α. Αγιότητος του Πάπα Φραγκίσκου και του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου (30 Νοεμβρίου 2014). Ηλεκτρονική πηγή: http://thriskeftika.blogspot.gr/2014/11/30112014.html

[3] Ό. π.

[4] Επιφάνιος Ι. Θεοδωρόπουλος Αρχιμανδρίτης, Άρθρα – Μελέται – Επιστολαί, τόμος Α΄,  Επιμέλεια, Ι. Κ. Γ. Θεολόγου, Αθήναις 1981, σ. 166-167

Π.Ε.Θ

Βίντεο με Ομιλία του π. Πέτρου Χιρς στον Καναδά και σημαντικότατο καινούργιο του βιβλίο.

Η Ορθοδοξία στη σύγχρονη εποχή 

 π. Πέτρος Χιρς:

Από 1-25 περί διακρίσεως  
Από 25 και εξής περί Οικουμενισμού

Η ομιλία πραγματοποιήθηκε στο Τορόντο του Καναδά τον Νοέμβριο του 2014

 

Καὶ ἡ ἀνακοίνωση γιὰ ἕνα σπουδαιότατο καινούργιο βιβλίο τοῦ π. Πέτρου

π. Πέτρος Χιρς

Η εκκλησιολογική αναθεώρηση της Β΄ Βατικανής Συνόδου

Ἡ ἐκκλησιολογικὴ ἀναθεώρηση τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου, μία Ὀρθόδοξη διερεύνηση τοῦ Βαπτίσματος καὶ τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὸ Διάταγμα περὶ Οἰκουμενισμοῦ

Πρωτοπρεσβυτέρου Πέτρου Χιρς

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

          Ἡ Β΄ Βατικανὴ Σύνοδος – 21η Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, κατὰ τὴν Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία – ἐξαγγέλθηκε ἀπὸ τὸν πάπα Ἰωάννη ΧΧΙΙΙ στὶς 25 Ἰανουαρίου 1959. Πραγματοποίησε 178 συνεδριάσεις κατὰ τὴ διάρκεια τεσσάρων συναπτῶν ἐτῶν, πάντα τὸ φθινόπωρο. Ἡ πρώτη συνεδρία ἔλαβε χώρα στὶς 11 Ὀκτωβρίου 1962 καὶ ἡ τελευταία στὶς 8 Δεκεμβρίου 1965.

          Ἡ Β΄ Βατικανὴ Σύνοδος συγκλήθηκε καὶ πραγματοποιήθηκε σὲ μία ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία ὁ κόσμος ἄλλαζε ἄρδην, «μὲ κύρια χαρακτηριστικὰ τὸ τέλος τῆς ἀποικιοκρατίας, τὴν ραγδαία ἐξάπλωση τῆς ἐκβιομηχάνισης καὶ τὶς πρωτοποριακὲς ἐξελίξεις στὸν τομέα τῶν τηλεπικοινωνιῶν»[1]. Ἡ ἐκβιομηχάνιση, στὶς πρώην ἀγροτικὲς οἰκονομίες τῆς Ἰταλίας, τῆς Ἱσπανίας καὶ τοῦ Μεξικοῦ, βοήθησε στὴν ἀνάπτυξη μίας νοοτροπίας «πιὸ δυναμικῆς,