Οικουμενισμός πιο επικίνδυνη αίρεση από τον Χιλιασμό

ΠΡΟΣ ΤΟΝ π. ΘΕΟΔΩΡΟ ΖΗΣΗ

ΕΥΛΟΓΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ

Παρακολουθούμε συχνά τις ομιλίες και τα άρθρα του π. Θεοδώρου Ζήση. Κάθε φορά, όμως, που ακούμε μια ομιλία του, που αναφέρεται στον Οικουμενισμό και τους Οικουμενιστές Επισκόπους, μας γεννιέται πάντα το ίδιο ερώτημα:

Αφού είναι αίρεση ο Οικουμενισμός, αιρετικός ο Πατριάρχης και οι περί αυτόν Επίσκοποι, γιατί δεν εφαρμόζει αυτό, που ο ίδιος επί δέκα χρόνια συνιστούσε: την απομάκρυνση από τους αιρετικούς, την διακοπή κοινωνίας και μνημονεύσεως του ονόματος των αιρετικών; Δικής του εμπνεύσεως θεωρία περί αποτειχίσεως δίδασκε τότε, κι όχι την διδασκαλία της Εκκλησίας; Πότε έκανε λάθος; Τότε ή τώρα; Δεν ήταν –η διδασκαλία του αυτή– σύννομη και σύμφωνη με τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής και των Αγίων Πατέρων; Ποια θεολογική εξήγηση υπάρχει; Εξ  άλλου, είχε υποσχεθεί πριν δύο χρόνια -σε κάποια συνάντηση στο Βόλο- ότι θα δώσει θεολογική εξήγηση σύντομα· τότε ήταν εμπερίστατος και δεν μπορούσε. Γιατί δεν έδωσε την οφειλομένη εξήγηση;

Αυτές οι απορίες και τα ερωτήματα οξύνθηκαν χθες, καθώς διαβάσαμε στο ιστολόγιο «Κατάνυξις» ένα άρθρο του π. Θεοδώρου Ζήση με τίτλο:

«Οι "Μάρτυρες του Ιεχωβά" και ο Οικουμενισμός,

Ποια αίρεση από τις δύο είναι πιο επικίνδυνη;».

Σ’ αυτό ο π. Θεόδωρος, συμπεραίνει, ότι πιο επικίνδυνη αίρεση είναι ο Οικουμενισμός, ακόμα και από αυτή την αίρεση των «Μαρτύρων του Ιεχωβά».

Ασφαλώς και συμφωνούμε μαζί του, και καταλαβαίνουμε ότι, και το άρθρο αυτό, κινείται προς την κατεύθυνση της κατάδειξης της επικινδυνότητας της παναιρέσεως του Οικουμενισμού και προέρχεται από ποιμαντική φροντίδα του π. Θεόδωρου. Όμως και σε αυτό το άρθρο υφέρπει το ίδιο ερώτημα.

Τότε, προς τί, η συνύπαρξη με τους επικινδυνότερους αιρετικούς;

Ασφαλώς

Ανάγκη συνειδητοποίησης περί απομακρύνσεως από την αίρεση του Οικουμενισμού, που μας μολύνει

Δημοσιεύουμε τμῆμα ἀπάντησης τοῦ «ἀνώνυμου Κ.» σὲ σχόλιο. Καὶ προβαίνουμε σὲ αὐτὴ τὴν δημοσίευση, πρὸς χάριν ὅσων ἔχουν τόσο πολὺ ἐπηρεασθεῖ ἀπὸ τὴν περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (καὶ κάποιους γεροντάδες ποὺ τὸν πολεμοῦν μόνο μὲ λόγια, μὲ τὸν ἀποκληθέντα «χαρτοπόλεμο»), ὥστε παρὰ τὴν προσπάθεια νὰ βιώνουν τὴν Ὀρθοδοξία, κοινωνοῦν μὲ τὴν ἀκαθαρσία τῆς αἱρέσεως, καὶ νομίζουν ὅτι βρίσκονται στὸ στέρεο ἔδαφος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.

Ἡ θέση εἰδικότερα στὴν ὁποία ἀπαντᾶ ὁ σχολιογράφος εἶναι:

«Γιατί είναι επιβεβλημένη η ιδική μας παρέμβαση, (σ.σ. μὲ τὴν διακοπὴ μνημοσύνου, τὶς καταγγελίες, τὰ γραπτὰ κείμενα κ.λπ.) για να κατακριθεί και να αναθεματισθεί» ὁ ἤδη «αναθεματισμένος και αυτοκατάκριτος από την ίδια την αίρεση»; Δὲν ἀρκεῖ «το αρμόδιο όργανο της εκκλησίας πού θα τον καθαιρέσει... Μπορεί κάποιος να το υποκαταστήσει;».

Καὶ ἡ ἀπάντηση τοῦ «ἀνώνυμου Κ.» εἶναι ἡ ἑξῆς:

 «...Εμείς (σ.σ. μὲ τὸ νὰ προτρέπουμε στὴν ἐφαρμογὴ τῆς Ὀρθόδοξης Πατερικῆς Παράδοσης) δεν καταδικάζουμε κανένα. Απλώς απομακρυνόμεθα από τον αιρετίζοντα, γιατί μεταδίδει μόλυνση, μας επηρεάζει ανεπαισθήτως και υπούλως και μας διαβρώνει την πίστη. Και φυσικά είναι καθήκον μας να ενημερώνουμε και όσους ενδιαφέρονται για τα θέματα αυτά, όπως εσύ από αγάπη ενδιαφέρεσαι για την δική μας σωτηρία.

Θα σου παραθέσω δυό πατερικά κείμενα από το βιβλίο του κ. Σημάτη (Η Πατερική Στάση στους Θεολογικούς Διαλόγους, 2008):

Σὲ ἐπιστολή του  ὁ Μ. Βασίλειος, ἀφοῦ τονίζει στὸν ἐπίσκοπο Πατρόφιλο, πὼς οἱ Κανόνες προστάζουν νὰ ἀποφεύγει ὁ πιστὸς τοὺς αἱρετικούς, καταλήγει: ἐὰν ἐσὺ κρίνεις τὴν κοινωνίαν μὲ κάποιους αἱρετικοὺς ὡς πρᾶγμα ἀδιάφορον, θὰ μᾶς συγχωρήσῃς, διότι (ἐμεῖς) δὲν δεχόμεθα νὰ ἀναμιχθῶμεν μὲ τὴν ζύμην τῶν ἑτεροδιδασκάλων.

Ὁ δὲ ἅγ. Ἐφραὶμ ὁ Σύρος (Περὶ μετανοίας καὶ κατανύξεως) γράφει: «Μηδέποτε συμφιλιάσῃς μετὰ αἱρετικῶν. Μὴ συμφάγῃς, μὴ συμπίῃς, μὴ συνοδοιπορήσῃς. Μὴ εἰσέλθῃς εἰς οἶκον αὐτῶν, μηδὲ εἰς ἐκκλησίαν· πάντα γὰρ ὅσα εἰσίν, ἀκάθαρτα εἰσίν, καθὼς λέγει ὁ Παῦλος, ὅτι τοῖς μεμιασμένοις καὶ ἀπίστοις οὐδὲν καθαρόν, ἀλλὰ μεμίανται αὐτῶν ὁ νοῦς καὶ ἡ συνείδησις. Ἀσφαλίζου οὖν τὴν ψυχήν σου, ἀγαπητέ. Μὴ συμφιλιάζῃς αἱρετικοῖς, ἵνα μὴ συγκοινωνήσῃς τῇ κοινωνίᾳ αὐτῶν· ὅτι γάρ, καθὼς εἶπεν ὁ Κύριος, οὐκ ἔχουσιν ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, οὐδὲ ἐν τῷ νῦν αἰῶνι, οὐδὲ ἐν τῷ μέλλοντι· δηλονότι οὐδὲ οἱ συμμιαινόμενοι αὐτοῖς· ἕκαστος γὰρ θερίσει ὃ ἔσπειρε».