Ο Κύριος μας έχει προαναγγείλει την θλίψη, που θα προηγηθή της
Δευτέρας Παρουσίας. Και έδωκε εντολή στους μαθητές Του να έχουν τα μάτια
τους ανοιχτά. Και να προσεύχωνται.
Τους είπε:
«Βλέπετε. Αγρυπνείτε.
Προσεύχεσθε. Ουκ οίδατε γαρ πότε ο καιρός εστιν»[1].
Η προσευχή χρειάζεται πάντοτε. Και είναι πάντοτε στον άνθρωπο ωφέλιμη.
Γιατί αυτή τον κρατεί σε κοινωνία με τον Θεό και υπό την σκέπη Του. Αυτή
τον φυλάει από τη φιλαυτία και την αυτοπεποίθηση και από το
παραστράτημα της ματαιοδοξίας και της υπερηφάνειας. Και μην ξεχνάμε, πως
όλους αυτούς τους λογισμούς, επακόλουθα, κακές συνέπειες της πτώσεως,
του ενσπείρουν στο νου μας τα εκπεσόντα πνεύματα της πονηρίας.
Σε περίοδο θλίψης και κινδύνων, ορατών και αοράτων, η προσευχή
χρειάζεται ακόμη πιο πολύ. Γιατί είναι η έκφραση της απάρνησης της
αυτοπεποίθησης και έκφραση της ελπίδας στο Θεό.