Η "νέα Εκκλησία" του Βαρθολομαίου θρασύτατα και επίσημα (αφού οι Ποιμένες και οι Επίσκοποι, έπαψαν να είναι "σκοποί" επί των επάλξεων της Πίστεως) επιβεβαιώνει την προσχώρησή της στὴν Υπερεκκλησία του Οικουμενισμού!

Χαιρετισμός Οικουμενικού Πατριάρχη κατά την Θρονική Εορτή  

Ο χαιρετισμός του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου, προς την αντιπροσωπεία της Εκκλησίας Ρώμης κατά την Θρονική Εορτήν του Οικουμενικού Πατριαρχείου.   

Σεβασμιώτατε Καρδινάλιε κύριε Kurt Koch, μετὰ τῆς ἐντίμου Συνοδείας ὑμῶν τῆς ἀποτελούσης τὴν ἐπίσημον Ἀντιπροσωπείαν τῆς ἀδελφῆς Ἐκκλησίας τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης,

Σεβασμιώτατε Καρδινάλιε κύριε Reinhard Marx, Ἀρχιεπίσκοπε Μονάχου καί Freising, Πρόεδρε τῆς Συνόδου τῶν Ἐπισκόπων τῆς Γερμανίας,

30/11/15: Πλημμύρισε πάλι ο Ναὸς στὸ Φανάρι ἀπὸ αἱρετικούς!

Ἐν ἀγάπῃ βαθείᾳ καὶ ἐξιδιασμένῃ τιμῇ χαιρετίζομεν τὴν ἐνταῦθα παρουσίαν ὑμῶν, κομιστῶν τῆς ἀδελφικῆς ἀγάπης καὶ τῶν συγχαρητηρίων εὐχῶν τῆς Αὐτοῦ Ἁγιότητος τοῦ Πάπα Φραγκίσκου, πεφιλημένου ἡμῖν ἀδελφοῦ, πρὸς τὸν ὁποῖον ἐκφράζομεν τὰς θερμὰς εὐχαριστίας ἡμῶν προσωπικῶς καὶ τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως διὰ τὴν ἐν τῷ προσώπῳ ὑμῶν φιλόφρονα συμμετοχὴν τῆς Ἐκκλησίας αὐτοῦ καὶ κατὰ τὸν ἐφετεινὸν ἑορτασμὸν τῆς Θρονικῆς ἡμῶν Ἑορτῆς. [σ.σ. Ἡ ἐξίσωση τῶν πάντων συνεχίζεται. Ἡ ἁγιότητα, ἡ Ἐκκλησία, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, οἱ Ἐπίσκοποι σ’ αὐτούς τε καὶ ἡμᾶς εἶναι τοῦ ἴδιου βαθμοῦ! Ἐπιτύχαμε ἤδη τὸ «ἵνα πάντες ἓν ὦσι»].

Μετ᾿ ἰδιαιτέρας χαρᾶς καὶ εὐγνωμοσύνης ἀναμιμνησκόμεθα τῆς κατὰ τὴν εὔσημον ταύτην ἡμέραν τοῦ παρελθόντος ἔτους προσωπικῆς παρουσίας τῆς Αὐτοῦ Ἁγιότητος ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν, διὰ τὴν ὁποίαν καὶ αὖθις ἐκφράζομεν τὰς θερμὰς ἡμῶν εὐχαριστίας, ἐκτιμῶντες αὐτὴν ὡς ἐκδήλωσιν τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία, κατὰ τὸν Ἀπόστολον, «συνέχει ἡμᾶς» (Β΄ Κορ. 5, 14), καὶ ὡς συμπαράστασιν καὶ στήριξιν τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν ἐν τῷ ἀγῶνι τῆς μαρτυρίας τοῦ Εὐαγγελίου εἰς τὸν σύγχρονον κόσμον. [σ.σ. Ἡ ἀγάπη τοῦ αἱρεσιάρχη Πάπα, τοῦ κατευθυνόμενου, ὅπως κάθε αἱρετικὸς ἀπὸ τὸν ἀρχέκακο διάβολο (κατὰ τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων καὶ ἰδιαιτέρως τὴν διδασκαλία τοῦ Μ. Ἀθανασίου) εἶναι κατὰ τὸν κ. Βαρθολομαῖο «ἐκδήλωση τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ»!!! Καὶ ἐπίσης, ὁ Πάπας στηρίζει τὴν Ἐκκλησία στὴν Ὁμολογία τοῦ Εὐαγγελίου! Πικρὴ ἀλήθεια. Γι’ αὐτὸ ἡ μαρτυρία τοῦ Φαναρίου πλέον, ταυτίζεται μὲ τὴν κακόδοξη «μαρτυρία» τοῦ αἱρετικοῦ Βατικανοῦ].

Ἡ σημερινὴ θρονικὴ ἑορτὴ τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας ἀποτελεῖ ἐν πολλοῖς ἑορτὴν κοινὴν τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, Παλαιᾶς καὶ Νέας Ρώμης. Καὶ τοῦτο διότι οἱ ἱδρυταὶ αὐτῶν, Ἀπόστολοι Πέτρος καὶ Ἀνδρέας ὑπῆρξαν κατὰ σάρκα αὐτάδελφοι, ἀλλὰ καί, κατὰ τὴν διήγησιν τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, τὴν ὁποίαν ἠκούσαμεν ἀναγινωσκομένην κατὰ τὴν σημερινὴν Θείαν Λειτουργίαν, ἀπὸ κοινοῦ συνήντησαν τὸν Κύριον καὶ ἀνεγνώρισαν Αὐτὸν ὡς τὸν Μεσσίαν καὶ Σωτῆρα τοῦ κόσμου. [σ.σ. Ναί, κύριε Βαρθολομαῖε Ἀρχοντώνη, ἀλλὰ σοῦ «διαφεύγει» ὅτι τὸν συνάντησαν καὶ τὸν ἀνεγνώρισαν, καὶ ἔμειναν πιστοὶ στὴν διδασκαλία Του, δὲν τὴν πρόδωσαν! Ἤδη, ἐπισημοποίησες ἄλλη μιὰ φορά, ὅτι προσχώρησες σὲ αὐτοὺς ποὺ πρόδωσαν τὸν Κύριο].

Ἔκτοτε ἐπὶ μίαν περίπου χιλιετίαν αἱ δύο Ἐκκλησίαι, τὰς ὁποίας οὗτοι ἵδρυσαν διὰ τοῦ κηρύγματος καὶ τοῦ μαρτυρίου των, συνεπορεύθησαν ἐν τῇ αὐτῇ πίστει, ἡνωμέναι ἐν τῷ κοινῷ Ποτηρίῳ τῆς ζωῆς, ἔχουσαι κοινοὺς Πατέρας καὶ διδασκάλους, τιμῶσαι τοὺς αὐτοὺς ἁγίους καὶ κατ᾿ ἐξοχὴν τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον.

Τὴν πλήρη ταύτην κοινωνίαν καὶ ἕνωσιν ἐπιδιώκουν ἤδη αἱ δύο αὗται Ἐκκλησίαι νὰ ἐπανεύρουν ὑπερβαίνουσαι καὶ θεραπεύουσαι τὰς ἐπενεχθείσας κατὰ τὴν δευτέραν χιλιετίαν εἰς τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας πληγὰς διὰ τοῦ διαλόγου τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀληθείας, ὁ ὁποῖος ἤρξατο τῇ ἱστορικῇ πρωτοβουλίᾳ ἀοιδίμων ἡγετῶν ἀμφοτέρων τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ συνεχίζεται, θείᾳ χάριτι, μέχρι σήμερον. [σ.σ. Μᾶς λέγει ὅτι ἤδη ὑπάρχει κοινωνία μὲ τὴν αἵρεση, καὶ πὼς ὁδεύουμε πρὸς τὴν πλήρη ἕνωση, χωρὶς νὰ μετανοήσουν οἱ αἱρετικοί! Ἐπαναλαμβάνει δὲ ὁ ἴδιος ἀμετανοήτως καὶ ἐμμέσως πλὴν σαφῶς, ὅτι διὰ τὰς «ἐπενεχθείσας πληγὰς» εὐθύνονται ἀμφότεραι αἱ Ἐκκλησίαι! Τοῦτο ἐπιβεβαιώνεται καὶ ἀπὸ τὰ ἐν συνεχείᾳ λεχθέντα περὶ «μνησικακίας» ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων! Καὶ βέβαια ἀποκρύπτει ὅτι ὁ διάλογος δὲν εἶναι οὔτε διάλογος ἀγάπης, οὔτε ἀληθείας, ἀλλὰ σκοτεινῶν ἐγωϊστικῶν (ἑωσφορικῶν) συμφερόντων, ἀπάτης καὶ ψεύδους].

Ἐκ τῶν διαλόγων τούτων, ὁ διάλογος τῆς ἀγάπης ἤρξατο διὰ μιᾶς ἐξόχως συμβολικῆς Πράξεως ἀμφοτέρων τῶν Ἐκκλησιῶν, τῆς ἐν ἔτει 1965

Μένουμε άφωνοι! Οι αντι-Οικουμενιστές, όλοι, μα όλοι, χαράσσουν και ακολουθούν νέα, δική τους γραμμή στην Εκκλησία του Κυρίου! Διευκολύνουν την επικράτηση της νέας Εκκλησίας των Οικουμενιστών!

π. Νικόλαος Μανώλης: «Ὅταν θὰ ἔρθει ὁ Πατριάρχης νὰ λειτουργήσει, ἐγὼ θὰ πάω νὰ πάρω τὴν εὐχή του»!!!

Μένουμε ἄφωνοι! Οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστές, ὅλοι, μὰ ὅλοι, χαράσσουν καὶ ἀκολουθοῦν νέα, δική τους γραμμὴ στὴν Ἐκκλησία τοῦ Κυρίου. Διευκολύνουν προκλητικὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς νέας Ἐκκλησίας τῶν Οἰκουμενιστών! Εἶναι τραγικό!
Ἀπὸ τὴν μιά, δέχονται ὅτι ὑπάρχει ἡ Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς ὁποίας ἀρχηγέτης καὶ ἐνσαρκωτὴς (λόγοις καὶ ἔργοις) ἐπὶ δεκαετίες εἶναι ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος· μᾶς διδάσκουν τὸ παράδειγμα τῶν Ὁμολογητῶν Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι δέχτηκαν φυλακίσεις, ἐξορίες, πύρινους στιγματισμούς, ἀποκοπὴ τῶν μελῶν τους, θαλάσσιους ἐπὶ Βέκκου καταποντισμοὺς κ.λπ. προκειμένου νὰ μὴν ἔρθουν σὲ ἐπικοινωνία καὶ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς (καταδικασμένους ἢ μή),

καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη δηλώνουν ὅτι ὅταν θὰ ἔρθει ὁ νέος Βέκκος, κι ὁ νέος Νεστόριος, κι ὁ νέος Πύρρος θὰ πάρουν τὴν εὐχή του: «Ὅταν θὰ ἔρθει ὁ Πατριάρχης νὰ λειτουργήσει, ἐγὼ θὰ πάω νὰ πάρω τὴν εὐχή του»!!!

 Ὥστε ἔτσι, πάτερ, Νικόλαε! Εἶναι μεγαλύτερο κακὸ ἡ ἀνάρτηση μιᾶς ἀφίσας, ἀπὸ τὴν θρησκευτικὴ σημασία ποὺ ἔχει ἡ θέα ἑνὸς ἀντι-Οἰκουμενιστῆ, νὰ προσκυνᾶ καὶ νὰ παίρνει τὴν εὐχὴ αὐτοῦ ποὺ προσκυνᾶ καὶ εὐλογεῖται ἀπὸ τὸν ἀρχιαιρεσιάρχη Πάπα; Κι ἂς ξελαρυγγιάζεται ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ ἡ Ἐκκλησία (διὰ προφητῶν, Ἀποστόλων καὶ Ἁγίων Πατέρων) νὰ μιλᾶ γιὰ ἀπομάκρυνση ἀπὸ ὅλους τοὺς αἱρετικούς! Ποιός ὑπολογίζει τὴν ἔτι περαιτέρω ἀλλοίωση τῆς συνειδήσεως τῶν πιστῶν καὶ τὸν μολυσμὸ ποὺ ὑφίστανται, ὅσοι ἐπικοινωνοῦν μὲ αὐτούς;

Παναγιώτης Σημάτης 

Σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς τελευταῖες του ὁμιλίες ὁ π. Νικόλαος Μανώλης μὲ τίτλο "Ο οικουμενιστικός σχεδιασμός για τον κοινό εορτασμό του Πάσχα", ἀφοῦ ἀπέδειξε τὴν φοβερὴ ἀλλοίωση ποὺ ἔχει ἐπιφέρει ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στὶς συνειδήσεις ἀκόμα καὶ Πατριαρχῶν, στὴ συνέχεια κάνει τὴ φοβερὴ δήλωση: «Ὅταν θὰ ἔρθει ὁ Πατριάρχης νὰ λειτουργήσει, ἐγὼ θὰ πάω νὰ πάρω τὴν εὐχή του»!!! Τὸ τμῆμα αὐτὸ τοῦ λόγου του ἔχει ὡς ἑξῆς:

π. Νικόλαος Μανώλης: «Ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας Ἰωάννης,  ὅταν εἶχαν ἀπαγάγει τὸν ἀδελφό του (Ἐπίσκοπο) μαζί μὲ τὸν Σύρο Ἐπίσκοπο (κι λέγω, τί ἤθελαν αὐτοὶ οἱ δυὸ μαζί, ὁ Σύρος Ἐπίσκοπος –Κόπτης–  κι ὁ Ὀρθόδοξος καὶ πήγαιναν στὶς ἐπαρχίες μαζί), ὅταν λοιπὸν τοὺς ἀπήγαγαν, τότε ἔκανε ἀγρυπνία ὁ Ἀντιοχείας Ἰωάννης· καὶ λές, τί τὸ πιὸ φυσιολογικό, νὰ κάνει μιὰ ὡραία ἀγρυπνία νὰ προσευχηθεί; Ἀλλὰ μὲ τὴν συμμετοχὴ τῶν Μονοφυσιτῶν! Τοῦ Ἐφραὶμ κι ἑνὸς ἄλλου παπποῦ, τοῦ Πατριάρχη τῶν Κοπτῶν, κι ἔκαναν ἀγρυπνία μαζί. Καὶ λέω: πόσο βαθὺς εἶναι ὁ Οἰκουμενισμὸς στὶς ψυχές τους· πάνω στὸν πόνο του γιὰ τὸν ἀδελφό του, φώναξε τὸν Κόπτη νὰ προσευχηθεῖ μαζί του! Στὸ Μνημόσυνο τοῦ ἀγαπημένου σου, φωνάζεις τὸν αἱρετικὸ νὰ προσευχηθεῖ γιὰ τὴν ψυχὴ αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου; Πρέπει νὰ εἶναι πάρα πολὺ συνειδητοποιημένοι (Οἰκουμενιστές). Πρέπει νὰ ἔχουν μεταλαχθεῖ τὰ «γονίδιά» τους ἐντελῶς!

(Ἀκροάτρια:) Αὐτὸ γίνεται σιγά-σιγά, δηλαδή· τώρα οἱ ἑπόμενοι θὰ τὸ θεωροῦν ἐντελῶς φυσιολογικό.

(π. Νικόλαος:) Δυστυχῶς νομίζουν οἱ Οἰκουμενιστές, μὲ αὐτὰ ποὺ λέμε ἐναντίον τῶν πράξεών τους, ὅτι τοὺς μισοῦμε· αὐτὸ νομίζουν· ὅτι δὲν ἔχουμε ἀγάπη γι’ αὐτούς. Δὲν μποροῦν νὰ καταλάβουν οἱ Οἰκουμενιστὲς ὅτι ἐμεῖς ἀπὸ ἀγάπη τὸ λέμε αὐτό. [σ.σ. Κι ἐμεῖς πάτερ, ἀπὸ ἀγάπη γιὰ σᾶς καὶ τὴν Ὀρθοδοξία τὸ λέμε. Σᾶς παρακολουθοῦμε, βλέπουμε τοὺς ἀγῶνες σας, σᾶς συμπαρασταθήκαμε ποικιλοτρόπως, ἀλλὰ ἐδῶ δὲν βλέπουμε νὰ ἀκολουθεῖτε τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας]. Καὶ τοὺς σεβόμαστε, καὶ παρακαλοῦμε τὸ Θεὸ γιὰ τὴν ἐπιστροφή τους, γιὰ τὴν μετάνοιά τους…, ὅμως πρέπει νὰ ἐνημερώνουμε τὸν κόσμο ὅτι βρίσκονται στὴν αἵρεση.

(Ἀκροάτρια:) Μέσα ἀπὸ Κανόνες, ὅμως, βγαίνει αὐτό…

(π. Νικόλαος:) Νὰ συνεχίσω αὐτὸ ποὺ ἔλεγα γιατὶ δὲν τὸ τέλειωσα. Αὐτὸ ποὺ ἔλεγα γιὰ τὴν ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν. Γιὰ παράδειγμα· εἶναι διαφορετικὸ νὰ πεῖ κανεὶς ἀγαπάω τὸν Πατριάρχη, καὶ τὸν τιμάω, καὶ τὸν σέβομαι, καὶ ὅταν θὰ ἔρθει νὰ λειτουργήσει, ἐγὼ θὰ πάω νὰ πάρω τὴν εὐχή του. Ἄλλο αὐτό, κι ἄλλο ὅταν θὰ ’ρθεῖ ἐγὼ θὰ βγάλω μὲ ἀφίσες καὶ μὲ πλάνα τὰ πανὼ καὶ νὰ λένε "εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος", "εἶσαι τὸ στήριγμα τῆς Ἐκκλησίας" κ.λπ. Ἐφ’ ὅσον ἦταν μὲ τὸν πάπα προχθές, πῶς εἶναι τὸ στήριγμα τῆς Ἐκκλησίας; Διαφέρει λοιπόν· ἡ ἀγάπη δὲν προσφέρει τίποτε, ἂν εἶναι χωρισμένη ἀπὸ τὴν πίστη· ἄν δὲν ἑδράζεται πάνω στὴν πίστη· πάνω στὴν ἀλήθεια τῆς πίστης. Τότε λέγεται ψευδο-αγάπη καὶ δὲν ἔχει καμιὰ ἀξία».

Τὸ Βίντεο:

Πηγή

Το συγκλονιστικό θαύμα του Αγίου Ανδρέα

Το λογοτεχνικό αυτό ναυτικό διήγημα του Πέτρου Δ.  Αργύρη είναι παρμένο από την πραγματικότητα. Συνέβη στα τέλη τον περα­σμένου αιώνα. Την αλήθεια της όλης υπόθεσης την μαρτυρεί το ΑΣΗΜΕΝΙΟ καράβι πού κρέμεται στην εκκλησία του Αγίου Ανδρέα στίς Σπέτσες.

Ήταν ξημέρωμα του Άγιαντρέα 30 Νοεμβρίου του 1898
Τα περισσότερα σπίτια του νησιού τα φώτιζε ένα μικρό λυχνάρι ή κάποια λάμπα πετρελαίου. Οί

Ἡ Ζωὴ ἑνὸς Ὁσιομάρτυρα

   Στὶς 30 τοῦ Νοέμβρη εἶναι ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Ἀνδρέα τοῦ Πρωτοκλήτου. Ὅλοι οἱ ἀπόστολοι πεθάνανε μὲ μαρτυρικὸ θάνατο, κηρύχνοντας τὸ Εὐαγγέλιο σὲ διάφορες χῶρες.

  Στὴν Ἑλλάδα μαρτύρησε μοναχὰ ἕνας ἀπ' αὐτούς, ὁ Ἀνδρέας ὁ Πρωτόκλητος, δηλαδὴ ποὺ πῆγε πρῶτος κοντὰ στὸν Χριστό. Μαρτύρησε στὴν Πάτρα. Πολὺ τιμημένη εἶναι ἡ Πάτρα μέσα στὸν κόσμο, γιατί ἀξιώθηκε νὰ ποτισθεῖ τὸ χῶμα της μὲ τὸ αἷμα ἐκείνου ποὺ τὸν κάλεσε ὁ Χριστὸς πρὶν ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἕντεκα, πρὶν ἀπὸ τὸν ἀδερφὸ του τὸν Πέτρο.

     Ὁ Ἀνδρέας ἤτανε στὴν ἀρχὴ μαθητὴς τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Μιὰ μέρα καθότανε ὁ Πρόδρομος μαζὶ μὲ τοὺς δύο μαθητές του, κ' εἶδε ἀπὸ μακριὰ τὸν Χριστὸ νὰ περπατᾶ, καὶ γυρίζει καὶ τοὺς λέει: "Νά, αὐτὸς εἶναι τὸ ἀρνὶ τοῦ Θεοῦ". Καὶ σὰν ἀκούσανε οἱ μαθητὲς τὸ δάσκαλό τους νὰ μιλᾶ ἔτσι, πήγανε ξοπίσω ἀπὸ τὸν Χριστό. Καὶ Κεῖνος γύρισε καὶ τοὺς εἶδε νὰ τὸν ἀκολουθᾶνε, καὶ τοὺς λέγει: "Τί ζητᾶτε;" Κι' αὐτοὶ τοῦ εἴπανε: "Δάσκαλε, ποῦ κάθεσαι;" Κι' ὁ Χριστὸς τοὺς ἀποκρίθηκε: "Ἐλᾶτε νὰ δῆτε". Πήγανε λοιπὸν κ' εἴδανε ποῦ καθότανε, κι' ἀπομείνανε μαζί του ἐκείνη τὴν ἡμέρα.

Ὁ ἕνας ἀπ' αὐτοὺς τοὺς δύο ἤτανε ὁ Ἀνδρέας. Ὁ ἄλλος εἶναι φανερὸ πὼς ἤτανε ὁ Ἰωάννης, γιατί αὐτὰ ποὺ εἴπαμε παραπάνω τὰ γράφει ὁ ἴδιος ὁ Ἰωάννης στὸ Εὐαγγέλιό του (Ἰω. α΄, 35), καὶ λέγει "ἧν Ἀνδρέας ὁ ἀδελφὸς Σίμωνος Πέτρου εἷς ἐκ τῶν δύο τῶν ἀκουσάντων παρὰ τοῦ Ἰωάννου καὶ ἀκολουθησάντων αὐτῷ" (Ἰω. α΄, 41).

Βλέπεις πῶς κρύβει τὸν ἑαυτό του, ποὺ ἤτανε μαζὶ μὲ τὸν Ἀνδρέα; Καὶ τὸ κάνει ἀπὸ σεμνότητα, ὄχι μοναχὰ σ' αὐτὸ τὸ μέρος τοῦ Εὐαγγελίου του, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλα. K' ἐνῷ εἶναι πάντα λιγόλογος στὰ καθέκαστα τῆς ἱστορίας του, σ' αὐτὸ τὸ μέρος γράφει καὶ τὴν ὥρα ποὺ πήγανε κοντὰ στὸν