Η βοή των πλησιαζόντων γεγονότων
Παναγιώτης Ήφαιστος
Καθηγητής, Διεθνείς Σχέσεις-Στρατηγικές Σπουδές
Πανεπιστήμιο Πειραιώς
Τμήμα Διεθνών-Ευρωπαϊκών Σπουδών
«Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον». Εκεί κλεισμένος ο
Αντώνης μέσα στον κήπο των Χρυσανθέμων, δεν ακούει την βοή
των πλησιαζόντων γεγονότων. Είπα να αναπνεύσω ιώδιο περπατώντας καμιά ώρα παραλιακά στην Βάρκιζα. Είναι ο κόσμος
μου, αυτό το θεσπέσιο μέρος. Εδώ ζω το τελευταίο τέταρτο του αιώνα. Μια ώρα
προγραμμάτισα, έγιναν έξη. Συνάντησα φίλους, κάθισα στους συλλόγους εκεί στο
λιμανάκι, μετά μου φώναξαν για ένα ποτό σε παρακείμενο καφέ και μέχρι να πάω
και να έλθω από την πλαζ μέχρι την άλλη άκρη, μίλησα με δεκάδες φίλους,
γνωστούς και άλλους που τους συνόδευαν. Αποτυπώνω μερικά που άκουσα.
Όλοι –μα κυριολεκτικά όλοι– λέγανε τα ίδια ή παρόμοια. Αίσθηση
ήττας, απογοήτευση, απόγνωση, αγωνία για το αβέβαιο μέλλον, το δικό τους και
των παιδιών τους. Ψυχική εξουθένωση, αίσθηση απώλειας της ελευθερίας και
αίσθηση ταπείνωσης του πνεύματος. Για όποιον κατανοεί τι σημαίνει ταπείνωση του
πνεύματος είναι το ισοδύναμο του θανάτου για τον άνθρωπο και του συλλογικού
θανάτου για τα έθνη.
Ακόμη και υπό ξένη κατοχή το πνεύμα μένει ελεύθερο. Όταν όμως το
καταστέλλουν εγχώριοι το πνεύμα αρρωστά και πεθαίνει. Το νόημα και οι σκοποί
της ζωής χάνονται. Εξατμίζονται μέρα με την μέρα. Σκοποί και νοήματα βουλιάζουν
μέσα στην καταστολή τους από την υποτακτική
