"Αισθάνομαι αποτυχημένος Επίσκοπος" λες, σεβασμιώτατε Γόρτυνος, αλλά αναφέρεις ...λάθος σημείο!!!

 Γόρτυνος Ιερεμίας:

Ο Οικουμενισμός είναι η μεγαλύτερη αίρεση των αιώνων

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΙΕΡΕΜΙΑ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΑΣΜΟ ΜΑΣ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΠΡΩΤΑ Η ΠΙΣΤΗ

    1. Τον μήνα αυτόν, αγαπητοί μου χριστιανοί, τον μήνα Ιούλιο, έχουμε πολλές εορτές αγίων, που μας είναι ιδιαίτερα αγαπητοί. 

  Αλλά και κάθε μέρα έχουμε μνήμες αγίων και πρέπει να επικαλούμαστε τους αγίους στην προσευχή μας την ημέρα που εορτάζουν. Και να τους παρακαλούμε, κατά πρώτον, να πρεσβεύουν στον Κύριο για την άφεση των αμαρτιών μας και να μας δίνει ο Κύριος την Χάρη Του για να αγιάσουμε και εμείς. Γιατί ο σκοπός που εορτάζουμε τους αγίους είναι να μνημονεύουμε την ζωή τους, τον βίο τους, και να τους μιμούμαστε. «Εορτή αγίου, μίμησις αγίου», μας λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Αλλά και πριν από τον ιερό Χρυσόστομο ο Απόστολος Παύλος μας είπε περί των αγίων, «ων αναθεωρούντες (δηλαδή, να μελετάμε) την έκβασιν της αναστροφής (δηλαδή, την μέχρι τέλους ζωή τους) μιμείσθε την πίστιν» (Εβρ. 13,7).

  2. Προσέχετε, χριστιανοί μου, αυτό το τελευταίο που λέγει ο Απόστολος: «Μιμείσθε την πίστιν». Να μιμούμαστε την πίστη τους.

Για να αγιάσουμε, λοιπόν, πρέπει να έχουμε πίστη, την πίστη που είχαν οι άγιοι και την παρέδωσαν σε μας, για να την κρατήσουμε, να την ζήσουμε, και να την παραδώσουμε και στην νέα γενεά, τα παιδιά μας, αναλλοίωτη, όπως την παραλάβαμε.

   Ας το καταλάβουμε, αδελφοί, ότι το να αγιάσουμε δεν είναι απλώς το να κάνουμε μερικά καλά έργα, αλλά για τον αγιασμό μας, το πρώτο είναι να έχουμε πίστη, την ορθή πίστη. Και από την ορθή αυτή πίστη να εκπηδούν τα έργα, που τότε θα λέγονται «έργα πίστεως». Ακόμη ο Απόστολος Παύλος μας λέγει και τον λόγο των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης, «ο δε δίκαιος εκ πίστεως ζήσεται» (Εβρ. 10,38· βλ. Αββ. 2,3.4). Ο ευσεβής, δηλαδή, θα ζήσει (= θα σωθεί) από την πίστη του.

    3. Αλλά ποια είναι αυτή η πίστη, που πρέπει να έχουμε για να αγιάσουμε και χωρίς την οποία δεν μπορούμε να ευαρεστήσουμε τον Θεό; «Χωρίς δε πίστεως αδύνατον ευαρεστήσαι», λέγει ο Απόστολος (Εβρ. 11,6). Η πίστη αυτή, αδελφοί χριστιανοί, είναι αυτή που έχει η Αγία μας Εκκλησία. Είναι η πίστη που είναι γραμμένη στην Αγία Γραφή, την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, και την οποία ερμήνευσαν και διετύπωσαν οι άγιοι Πατέρες στις Οικουμενικές και Τοπικές Συνόδους. Έξω από αυτήν την πίστη δεν μπορούμε να σωθούμε. Έτσι είναι! Μόνο αυτή η πίστη μας σώζει. Δεν θα κάνουμε δικό μας «ευαγγέλιο»!... Για να αγιάσουμε πρέπει να ζούμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία, που έχει την σωστή και καθαρή πίστη. Και από την σωστή αυτή πίστη με τα σωστά και ορθά δόγματα, απορρέει ο σωστός τρόπος και η σωστή μέθοδος για την αγιότητα και την σωτηρία μας. Γιατί τα ορθά δόγματα της πίστης μας δείχνουν την ορθή ζωή που πρέπει να ζούμε. Τα δόγματα της πίστης μας δεν είναι κάποιες θεωρητικές αλήθειες, αλλά είναι αλήθειες που πρέπει να έχουν εφαρμογή στην ζωή μας.

    4. Το κακό όμως, χριστιανοί μου, είναι ότι ο λαός μας σήμερα, σείς οι χριστιανοί, οι περισσότεροι τουλάχιστον, δεν γνωρίζουν τα δόγματα της πίστης μας. Ναί, ο λαός σήμερα δεν ξέρει την πίστη του. Δεν ξέρει να πεί λίγα λόγια για την Αγία Τριάδα, τον Θεό του, για την Θεοτόκο, που ο λόγος γι᾽ Αυτήν είναι η κεφαλή όλων των δογμάτων, όπως το λέμε στους Χαιρετισμούς, «χαίρε των δογμάτων αυτού (=του Χριστού) το κεφάλαιον». Δεν ξέρει ο λαός μας σήμερα για τα ιερά Μυστήρια ή για να πεί κάτι για την ζωή μετά τον θάνατο, τι είναι ο γλυκός Παράδεισος και τι είναι η φρικτή κόλαση.

   Προσωπικά το θέμα αυτό, το ότι δηλαδή ο λαός μας είναι ακατήχητος στην πίστη του, με θλίβει κατάκαρδα, αδελφοί χριστιανοί. Και προσωπικά αισθάνομαι τον εαυτό μου ως αποτυχημένο Επίσκοπο· γιατί μία δεκαετία ως Ποιμενάρχης σας δεν σας έδωσα ούτε τα βασικά της πίστης μας. Σας ζητώ συγγνώμη γι᾽ αυτό, που είναι το πιο σοβαρό, αλλά θέλω, στο εξής τα κηρύγματά μου σε σας να είναι σχετικά με την ορθόδοξη πίστη και τα βιώματα της πίστης αυτής στην ζωή και την θεία λατρεία. Ο,τι δεν έκανα μέχρι τώρα στο σοβαρό αυτό θέμα, θέλω να το κάνω από τώρα και πέρα. Σας ανακοινώνω ότι την περίοδο αυτή γράφω το Ημερολόγιο του ερχομένου έτους 2017 που, σε τύπο ερωταπαντήσεων, θα έχει όλη την πίστη μας. Από τώρα σας το λέω και σας παρακαλώ να το πάρετε όταν εκδοθεί και να το διαβάσετε. Γιατί πρέπει να φροντίζω για σας να είστε δεδιδαγμένοι στην πίστη μας, την όμορφη και ζωντανή πίστη, αυτή που βγάζει αγίους.

   5. Ναί, ΜΟΝΟ η πίστη των Ορθοδόξων βγάζει αγίους, αγαπητοί μου. Άγιοι υπάρχουν ΜΟΝΟ στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτό που σας γράφω τώρα, χριστιανοί μου, είναι το πιο δυνατό επιχείρημα ότι ΜΟΝΟ η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι αληθινή, γιατί ΜΟΝΟ Αυτή έχει αγίους. Ενώ οι Παπικοί, από τότε που αποκόπηκαν από την Εκκλησία μας, έπαυσαν να έχουν αγίους, αγίους με θαύματα και μοσχοβολητά λείψανα. Ας μας δείξουν οι Παπικοί έναν άγιο Νεκτάριο μετά το Σχίσμα τους από την Εκκλησία. Οι σωστοί άγιοι των Παπικών είναι οι πριν από το Σχίσμα (πριν από το 1054 μ.Χ.), πριν από τον χωρισμό τους από την Εκκλησία. Έτσι είναι! Γιατί οι άγιοι είπαμε στο σημερινό κήρυγμα αναδεικνύονται με την ορθή πίστη και με την Χάρη του Αγίου Πνεύματος σας λέγω ακόμη. Αλλά ΜΟΝΟ η Ορθόδοξη Εκκλησία μας έχει την ορθή πίστη –ενώ οι Παπικοί έχουν πλάνες και αιρέσεις– και η Χάρη του Αγίου Πνεύματος πνέει και αυτή ΜΟΝΟ στην Ορθόδοξη Εκκλησία και έρχεται στους πιστούς με τα άγια Μυστήρια. Οι αιρετικοί δεν έχουν την Χάρη του Θεού, γι᾽ αυτό και δεν είναι ενεργά τα μυστήριά τους.

   6. Αυτά τα λίγα και απλά ήθελα να σας πω σήμερα, αδελφοί χριστιανοί, με αφορμή τους πολλούς και ιδιαίτερα αγαπητούς αγίους, που εορτάζουμε αυτόν τον μήνα και σας εύχομαι να αγιάσετε. Το ίδιο ευχηθείτε και σείς για μένα και για όλους τους ιερείς. Δεν θέλουμε τίποτε άλλο. «Να αγιάσεις παπά μου», έλεγαν παλαιότερα οι χριστιανοί στον παπά τους! Θα αγιάσουμε όμως, όπως είπαμε, κρατώντας πρώτα σταθερά την ορθόδοξη πίστη μας και πράττοντες καλά έργα, που απορρέουν απ᾽ αυτήν την πίστη: Την άσκηση (την ασκητικότητα) για τον εαυτό μας και την εξάσκηση της αγάπης προς τον πλησίον. Αλλά πρώτα την πίστη μας. Και να είμαστε έτοιμοι, χριστιανοί, και σε μαρτύριο για την πίστη μας. «Μαρτυρηθέντες διά της πίστεως»!, μας λέγει ο Απόστολος (Εβρ. 12,39). Και προσοχή από αυτούς που θέλουν να μπερδέψουν την πίστη μας με άλλα θρησκεύματα και να μας την αλλοιώσουν. «Οικουμενισμός» λέγεται αυτό. Είναι η μεγαλύτερη αίρεση των αιώνων, γιατί έχει μέσα της όλες τις αιρέσεις. Γι᾽ αυτό και τον Οικουμενισμό τον λέμε «παναίρεση».

Με πολλές ευχές

† Ο Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας

Πηγή

 Σχόλιο:  Ἡ ἀποτυχία σας, Σεβασμιώτατε, δὲν ἔγκειται τόσο σὲ μιὰ ἀνθρώπινη, κατανοητὴ καὶ συγχωρητέα ἀδυναμία  στὸ ὅτι δηλαδή -ὅπως λέτε- «δεν έδωσα στὸ Ποίμνιό μου ούτε τα βασικά (σημεῖα) της πίστης μας»,

     ἀλλὰ στὸ ὅτι διακηρύσσετε στεντόρειᾳ τῇ φωνῇ ὅτι «ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἡ μεγαλύτερη αἵρεση τῶν αἰώνων» καὶ παρὰ ταῦτα παραμένετε ἐσεῖς καὶ τὸ ποίμνιό σας σὲ κοινωνία μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές, τοὺς μεγαλύτερους αἱρετικοὺς ὅλων τῶν αἰώνων!

  Ἐπιπροσθέτως δέ, δειλιᾶτε νὰ τοὺς κατονομάσετε, καὶ ἔτσι μὲ τὴ στάση σας συνεργεῖτε στὴν διαστροφὴ τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, ποὺ διδάσκει τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ ὁποιαδήποτε αἵρεση, διότι καὶ ἡ ἐλάχιστη αἵρεση βλάπτει καὶ μολύνει καὶ τοὺς πιστούς! Πόσο μᾶλλον ἡ Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!

Οι φωνές κατά του αναποτελεσματικού αγώνα ...πληθαίνουν και σε άλλα ιστολόγια!

 Σχόλιο ἀπὸ τὶς "Ἀκτίνες"

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

  Ἐξαιρετικό τό Κείμενο τοῦ σεβαστοῦ Καθηγητοῦ, κ. Δημητρίου Τσελεγγίδη.

   Μέ ὅλο τό σεβασμό θά ἤθελα νά ἐπισημάνω ὅτι τά περί ἀκύρων καί μή δεσμευτικῶν τά ὁποῖα ἀναφέρει ὁ Καθηγητής ὅσον ἀφορᾶ σέ διαδικασίες καί ἀποφάσεις καί κατ' ἐπέκτασιν δεσμεύσεις καλῶς λέγονται, πλήν ὅμως δέν εἶναι ἀρκετά καί δέν ἐξαντλοῦν τό ζήτημα πού ἔχει δημιουργηθεῖ. Προφανῶς ὁ ἔμπειρος καί σοφός αὐτός Καθηγητής θά ἐπανέλθει καί θά κλιμακώσει ἀναλόγως τῶν ἀντιδράσεων καί ἐξελίξεων τίς πρωτοβουλίες του.

   Ὡστόσο, δέν πρέπει νά παραθεωρεῖται τό γεγονός ὅτι ὅπως ἀνεδείχθη στή σύναξη αὐτή τῆς Κρήτης, ὅπως κι ἄν ὀνομαστεῖ προκύπτουν ἀναντιρρήτως δύο τινά, τά ὁποῖα πρέπει νά ληφθοῦν σοβαρῶς ὑπ' ὄψιν:

   α) Τό πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ἔχει πλήρως ἁλωθεῖ ἀπό τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ὁ προκαθήμενός του λειτουργεῖ ὡς ἀρχηγέτης του καί ἔναντι τοῦ Παπισμοῦ ὡς οὐνίτης,   β) Ἐκ τῶν πραγμάτων πρέπει νά προβληματίσει σοβαρῶς τό γεγονός ὅτι 10 ἐκ τῶν 14 τοπικῶν ὀρθ. ἐκκλησιῶν προκύπτει ἐπίσης ἀναντιρρήτως ὅτι διοικοῦνται ἀπό προκαθημένους ἀλλοτριωμένους ἀπό τήν Ὀρθόδοξο Παράδοση καί Πίστη, ἀλλά καί οἱ Ἱεραρχίες των δέν διαθέτουν ἐπισκόπους τόσους καί τέτοιους πού νά εἶναι ἀποφασισμένοι νά βαδίσουν τή στενή ὁδό τῆς εὐσεβείας μή φοβούμενοι συνέπειες, πιστοί στούς ὅρκους πού ἔδωσαν.

    Ὅλα τ' ἀνωτέρω συνιστοῦν δεδομένα πού δέν ἐπιτρέπουν τή συνέχιση τοῦ ἀντι-οἰκουμενιστικοῦ ἀγῶνος μέ τήν ἴδια μέχρι σήμερον τακτική. Ἀπαιτεῖται ἀνασυγκρότηση, κανονική συνέπεια καί ἀνάληψη πρωτοβουλιῶν σέ πρακτικό ἐπίπεδο μέ καλύτερη ἀποτελεσματικότητα πρίν διαβρωθοῦν πλήρως καί τά κριτήρια τοῦ πιστοῦ λαοῦ!

    Εὔγε στόν κ. Καθηγητή γιά τήν σαφήνεια καί παρρησία του. Ὁ Θεός νά τόν ἐνισχύει καί νά τόν σκεπάζει!

Πηγή

Ο Φλωρίνης ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ σε ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΠΟΡΕΙΑ από τον αείμνηστο π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ!

Οἱ πιστοί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φλωρίνης, ποὺ μεγάλωσαν μὲ ὀρθόδοξα κηρύγματα, ἀπό τὸν ἀγωνιστὴ Ποιμενάρχη τους  π. Αὐγουστῖνο Καντιώτη τρομάζουν μὲ τὴν ἀλλαγὴ πορείας τοῦ σκάφους τῆς τοπικῆς ἐκκλησίας καὶ φοβοῦνται μὴ χάσουν τὴν Ὀρθόδοξη πίστη τους.

    Ὁ Μητροπολίτης Θεόκλητος βαδίζει τελείως ἀντίθετο δρόμο ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο Γέροντα! Θέλει τὴν φιλία τοῦ κόσμου καὶ  συμπροσεύχεται καὶ συλλειτουργεῖ μὲ παπόφιλους καὶ οικουμενιστάς!!!

   Ἔτρεξε πρῶτος νὰ συμπροσευχηθῆ καὶ νὰ συλλειτουργήση, μετὰ τὴν ληστρικὴ σύνοδο τῆς Κρήτης, μὲ τὸν οἰκουμενικό παναιρετικὸ πατριάρχη!!!

Πηγή

Ζητούν αποτείχιση «χωρίς καθαιρέσεις και διωγμούς»!!!

Το φαινόμενο της Γατζέας

.

(Μέρος β΄)

Τοῦ Ἰωάννου Ρίζου

kapsala@yahoo.com

     Παραβρέθηκα πριν λίγες ημέρες σε μια αγόρευση του π. Θεοδώρου Ζήση και θα ήθελα χάριν της αληθείας και της κοινής ωφελείας  να σχολιάσω κάποια σημεία.

 1. Ο π. Θεόδωρος  για να εξηγήσει  το νόημα και τον σωστό τρόπο εφαρμογής της διακοπής της εκκλησιαστικής κοινωνίας, επέλεξε να ανοίξει το «Πηδάλιον» και να διαβάσει το σχόλιο που κάνει  ο Βαλσαμών  στον  ΙΕ΄ Κανόνα της ΑΒ Συνόδου.

Ποιος ήταν ο Βαλσαμών; Ήταν κανένας άγιος; Ήταν κανένας Μάρτυρας; Ήταν κανένας Ομολογητής που έχυσε το αίμα του για την πίστη και την διδασκαλία του Χριστού; Ήταν κανένας ακραιφνής εφαρμοστής της αποτείχισης; Όχι. Ήταν ένας πατριάρχης άνευ ποιμνίου (τιτουλάριος), καθηγητής εκκλησιαστικού δικαίου του 12^ου αιώνα. Ο λόγος που ο π. Θ. δεν προτίμησε να παρουσιάσει στο κοινό την εφαρμογή της αποτείχισης όπως την δίδαξαν και την εφάρμοσαν οι άγιοι μάρτυρες και ομολογητές (άγιος Αθανάσιος, Βασίλειος, Ευστάθιος, Μελέτιος, Μάξιμος, Γρηγόριος και οι λοιποί) είναι απλός. Οι άγιοι και οι μεγάλοι διδάσκαλοι της Εκκλησίας, δεν δίδαξαν, ούτε έπραξαν  αυτό που σχολίασε ο Βαλσαμών, αυτό που διδάσκει ο π. Θεόδωρος και που εφαρμόζει  η Γατζέα.

Επιπλέον, το γεγονός ότι η Γατζέα επιλέγει να ερμηνεύει το θέμα της διακοπής της εκκλησιαστικής κοινωνίας αποκλειστικά και μόνο με βάση τον ΙΕ΄ Κανόνα, αγνοώντας σκανδαλωδώς την επι αιώνες διδαχή καί εφαρμογή της αποτείχισης από τους μεγάλους αγίους μας ( πριν δηλαδή την θέσπιση του ΙΕ΄ Κανόνα το 880μ.Χ) δεν είναι τυχαίο. Ο στόχος είναι, ή να αποφευχθεί η αποτείχιση, ή να γίνει «χωρίς καθαιρέσεις και διωγμούς» όπως ομολόγησε ο π. Θ. φέρνοντας μάλιστα σαν παράδειγμα την Μολδαβία όπου δεν καθαιρέθηκαν οι προσφάτως αποτειχισθέντες  ιερείς και ιερομόναχοι.

2. Σε ένα σημείο του λόγου του ο π. Θ. δήλωσε ότι δεν σκοπεύει να κάνει αποτείχιση χωρίς συμμετοχή επισκόπου(-ων) γιατι δεν δέχεται: «να καταντήσουμε πρεσβυτεριανή εκκλησία.»

Συνεπώς, σύμφωνα με την δήλωση του αυτή οι άγιοι Ιωάννης ο Δαμασκηνός, Μάξιμος ο Ομολογητής, Γρηγόριος ο Παλαμάς, Νικόδημος ο Αγιορείτης και άλλοι, που διέκοψαν την εκκλησιαστική κοινωνία με τους επισκόπους της εποχής τους, χωρίς να έχουν οι ίδιοι κάποιον επίσκοπο να συμπορεύεται μαζί τους, κατάντησαν πρεσβυτεριανή εκκλησία!

Ειδικά για τον άγιο Μάξιμο ο π. Θ. είπε ότι η διακοπή της εκκλησιαστικής κοινωνίας στην οποία προέβη στηριζόταν την Σύνοδο του Λατερανού. Αυτό όμως δεν ισχύει. Ο βιογράφος του αγίου[1] αναφέρει ότι έφυγε από την Μονή της Κυζίκου το 626 και πήγε στην Αφρική, λόγω της στροφής του πατριάρχου Σεργίου προς τον Μονοθελητισμό. Η Σύνοδος του Λατερανού έγινε το 649.

3. Είπε ο π.Θ.Ζ.: «Ο  επίσκοπος αν δεν κηρύττει αίρεση δεν έχει ευθύνη».  (Είναι η άποψη του Βαλσαμώνα)

Βεβαίως η Ορθοδοξία σύσσωμος και θορυβωδώς διαφωνεί μαζί του. Τα παραδείγματα πολλά, αναφέρω τρία:

α) Όταν ο Πατριάρχης της ΚΠολης Τιμόθεος (511-518), επιχείρησε να γράψει στα Δίπτυχα το όνομα του αιρετικού Σεβήρου, ο λαός αντέδρασε με αποτείχιση («Σεβήρου γὰρ τὴν κοινωνίαν πάντες οἱ ὀρθόδοξοι ἔφυγον, μάλιστα οἱ Μοναχοί, οὓς μετὰ πλήθους ἀγροικικοῦ [ὁ Σεβῆρος] τιμωρῶν πολλοὺς ἐφόνευσε».^[2] Δεν κήρυττε αίρεση ο Τιμόθεος άλλα την υποστήριζε με την δόλια ενέργεια του.

β) Έλεγε ο Μ. Αθανάσιος : «Καὶ ἐὰν  κάποιος ὁμολογεῖ τὴν ὀρθὴ πίστη ἀλλὰ κοινωνεῖ μὲ αὐτούς [τους αιρετικούς], νὰ τὸν προτρέπετε νὰ σταματήσει νὰ τὸ κάνει· κι ἂν δεχτεῖ τὴν σύστασή σας νὰ τὸν ἔχετε σὰν ἀδελφό. Ἂν δὲ ἐπιμένει, νὰ τὸν ἐγκαταλείπετε. Ἔτσι θὰ διατηρήσετε τὴν καθαρὴ πίστη καὶ ἐκεῖνοι βλέποντάς σας θὰ ὠφεληθοῦν».^[3] Εδώ βλέπουμε τον άγιο να διδάσκει την αποφυγή του επισκόπου που ενώ δεν κηρύττει ο ίδιος αίρεση κοινωνεί με τους αιρετικούς.

γ) Ο Μ. Βασίλειος είχε έναν φίλο, τον Ευστάθιο επίσκοπο Σεβαστείας. Οι απόψεις του Ευσταθίου για το Σύμβολο της Νικαίας ήταν ύποπτες και ὁ Βασίλειος απαιτούσε απὸ τον Ευστάθιο να ξεκαθαρίσει την θέση του γραπτώς. Ο Ευστάθιος απέφευγε την ευθεία απάντηση. Ὁ Βασίλειος δήλωσε ότι μέχρι ο Ευστάθιος να δηλώσει την Ορθόδοξή του θέση δεν μπορεί [ο Βασίλειος] να στέκεται στο θυσιαστήριο υποκριτικώς [δηλαδὴ να τον μνημονεύει], και θα πράξει ότι έπραξε και με τον επίσκοπο Εύιππο με τον οποίο διέκοψε κάθε εκκλησιαστικὴ κοινωνία και φιλία. Μία τέτοια είδους φιλία ήταν για τον Βασίλειο «γελοία».^[4] Ακόμα  και η υποψία ότι ένας Επίσκοπος μπορεί να είναι αιρετικὸς αρκούσε για τον Άγιο, ώστε να διακόψει την κοινωνία, μέχρι τουλάχιστον ο εν λόγῳ Επίσκοπος αποδείξει τα Ορθόδοξα φρονήματά του. Ήταν σταθερὴ και αταλάντευτη αυτὴ η στάση του Αγίου και φαίνεται και απὸ άλλα περιστατικὰ όπως αυτό της μὴ αναγνώρισης του επισκόπου Παυλίνου ώς υπόπτου σαβελλιανιστή.^[5] Με τα παραπάνω κατακρημνίζεται και η άποψη του Βαλσαμώνα  και του π. Θεοδώρου. Τα παραδείγματα είναι πολλά και χάριν συντομίας σταματάμε εδώ.

Η μη κήρυξη αίρεσης από έναν επίσκοπο, δεν τον απαλλάσσει από την υποχρέωση της διακήρυξης της αλήθειας, καταγγελίας της αίρεσης και διακοπή της κοινωνίας με τα όργανα της. Η σιωπή του είναι ένοχη.

     i.          «Ἡ σιωπή εἶναι μέρος τῆς συγκαταταθέσεως»^[6] κατά τον αγ. Θεόδωρο Στουδίτη.

   ii.          «Ἡ σιωπή τῶν λόγων εἶναι ἀναίρεση τῶν λόγων»^[7] κατά τον άγ. Μάξιμο [δηλ. ακύρωση τους].

iii.          «Δέν ἀρκεῖ ἡ Πίστη στό νοῦ ἄλλα ἀπαιτεῖται καί ἡ διά τοῦ στόματος ὁμολογία»^[8], κατά τον ιερό Χρυσόστομο.

 iv.          «Της σιωπής το κρίμα φοβερόν»^[9] κατά τον Μ. Βασίλειο.

Λοιπόν, η σιωπὴ σὲ θέματα πίστεως είναι αποδεικτικὴ του φρονήματος. Λέει ὁ Μ. Βασίλειος: «Καὶ μόνο νὰ σιωπήσει κανείς [ἔναντι τῆς ἀσέβειας] θὰ βρεθεῖ σὲ θέση ἐνοχῆς γιὰ τὸ αἷμα τῶν ἁμαρτανόντων»^[10].

4. Ο π. Θ. Ζ είπε :  «O IE΄ Κανόνας της ΑΒ Συνόδου είναι Δυνητικός», και κάποιος ιερομόναχος της  συνοδείας του  πρόσθεσε  ότι απόδειξη για το δυνητικό του ΙΕ΄ Κανόνα αποτελεί  και η απουσία  επιτιμίου στους μη αποτειχισμένους.

Καταγράψαμε αλλού[11] μια πιο εκτεταμένη αγιοπατερική απάντηση στο ερώτημα. Άς απαντήσουμε εδώ χρησιμοποιώντας μόνο την απλή λογική προς ευκολίαν του αναγνώστη.

Άν η Εκκλησία προβάλλει την Αποτείχιση ώς μία προαιρετικὴ δυνατότητα (δυνητική), αυτὸ σημαίνει ότι όποιος θέλει αποτειχίζεται καὶ όποιος θέλει δὲν αποτειχίζεται. Αυτὸ σημαίνει επίσης ότι, αυτὸς ποὺ δὲν αποτειχίζεται και παραμένει ακροατής και κοινωνός στην μερίδα των κακοδόξων που ενεργούν μέσα στην Εκκλησία δεν βλάπτεται πνευματικά. Γιατί θα ήταν παράλογο και ανεπίτρεπτο η Εκκλησία να πρότεινε στον πιστό μία επιλογὴ πού θα τον έβλαπτε πνευματικά. Άν όμως παραμένοντας ὁ πιστός σε κοινωνία με τον ψευδοδιδάσκαλο, δεν βλάπτεται πνευματικά, τότε γιατί νὰ καθαιρεθεί ο κακόδoξος ψευδοδιδάσκαλος;  Άς συνεχίσει να κηρύττει αυτά που κηρύττει αφού κανείς δεν βλάπτεται. Και τότε γιατί να γίνονται Σύνοδοι που καταδικάζουν τις κακοδοξίες, αφού η παραμονή του ποιμνίου σε κοινωνία με κακόδοξους ποιμένες δεν βλάπτει;

 Άλλα  τότε πρέπει να παραδεχτούμε επιπλέον ότι, αδίκως και αναίτια μαρτύρησαν τα εκατομμύρια των ομολογητών αγίων αφού δεν θα τους έβλαπτε η κοινωνία με τους κακοδόξους! Ας συνέχιζαν να παραμένουν σε κοινωνία με αυτούς! Όμως φυσικά δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Αν η παραμονή σε κοινωνία με κακοδόξους δεν βλάπτει:

α) Γιατί ο Κύριός μας δίδαξε ότι τα δικά Του πρόβατα όταν ακούν την φωνή ξένου διδασκάλου φεύγουν[12] και δεν πρότεινε όσα πρόβατα θέλουν να φεύγουν και όσα θέλουν να μένουν;

β) Γιατί  οι Αποστολικές Διαταγές λένε : «Να φεύγετε από τους φθορείς ποιμένες;[13] και δεν λένε «όσοι θέλετε να φεύγετε…»;

γ) Γιατί ο Μέγας Φώτιος λέει: «Ὅταν ὁ ποιμένας εἶναι αἱρετικὸς …πρέπει νὰ φεύγουμε καὶ νὰ ἀπομακρυνόμαστε, καὶ μὴ μᾶς ξεγελάσει· καὶ ἂν παρουσιάζεται ὡς ἤρεμος, φῦγε τὴν ἐπικοινωνίαν καὶ τὴν ὁμιλίαν, ὡσὰν τὸ δηλητήριον τοῦ ὄφεως» και δεν λέει «όσοι θέλουν να φεύγουν και όσοι θέλουν να κόβουν την επικοινωνία και ομιλία μαζί του»;

Με αυτές τις απόψεις οι Πατέρες  της Γατζέας  δεν  μου φαίνονται  και πολύ «επόμενοι τοις αγίοις πατράσι»!

Στον σχολιασμό δε του ιερομονάχου, ότι η έλλειψη επιτιμίου στους μη αποτειχιζόμενους είναι απόδειξη για το μη υποχρεωτικό της αποτείχισης γεννάται το ερώτημα:

         Γιατί το «Πηδάλιον» δεν περιέχει επιτίμια  για την ολιγοπιστία, για την αποφυγή ελεημοσύνης,  για την κατάκριση, για την μνησικακία, για την σκληροκαρδία, για τον φθόνο και για τόσα άλλα; Μήπως γιατί αυτά δεν είναι ολέθριες αμαρτίες; Ο Κύριος μας λέει^[14] ότι, η οργή, η πλεονεξία, η μέθη, η λοιδορία είναι αμαρτίες που οδηγούν στον θάνατο.^[15] Στο Πηδάλιον δεν προβλέπεται κάποιο επιτίμιο, για τους εκπεσόντες στα παραπάνω παραπτώματα· και τι λοιπόν, θα πούμε, ότι δεν είναι προς θάνατον αμαρτίες, επειδή το Πηδάλιον δεν τις κανονίζει; Πολλά από τα οποία η Αγία Γραφή διατάσσει εφαρμόζονται υποχρεωτικά, χωρίς δεύτερη κουβέντα και χωρίς την ανάγκη  επικύρωσης τους μέσω επιτιμίων.

______________

Υ.Γ. Ώστε πατέρες «εχθρός υμών γέγονα αληθεύων υμίν»…!

---

[1] P.G. 90,73 κ. εξ.

[2] Θεοφάνους Χρονογραφία, ἔτος 6005, P.G. 108, 369B.

[3]  Μ. Ἀθανασίου, Τοῖς τὸν μονήρη βίον ἀσκοῦσι, P.G. 26, 1188ΒC

[4] Ἐπιστολὴ 128, Πρὸς πρεσβύτερον Σαμοσάτων, παρ. 2.

[5] Ε.Π.Ε. 1, σ. 313.

[6] Ἁγ. Θεοδώρου Στουδίτου, P.G. 99,1121.

[7] Ἁγ. Μαξίμου , P.G. 90,165.

[8] Ἰω. Χρυσοστόμου, P.G. 45, 7709.

[9] Μ. Βασιλείου, P.G. 31, 1509 και Ε΄ Οικουμενική, Mansi 9, 368.

[10] P.G. 31,1257.

[11] Βλ. «Οι ληστές της Θείας διδασκαλίας», Μέρος Β΄, σ. 93.

[12] Ἰωάν. Ι, 5.

[13] Ἀποστολικαὶ Διαταγαὶ Β΄ ιθ΄.

[14] Ματθ. ε΄ 22.

[15] Α΄ Κορ. στ΄ 9.

"Επειδή ο κόσμος τον έλεγε άνθρωπο, ήρθαν οι δαίμονες ν’ ανακηρύξουν τη θεότητά του"!

Κυριακή Ε΄ Ματθαίου

Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

Ὁμιλία κη΄ 

α΄. Ὁ Λουκᾶς χωρὶς νὰ φροντίζη γιὰ τὴ σειρὰ τοῦ χρόνου γράφει· Ἔτυχε μιὰ μέρα καὶ μπῆκε σ’ ἕνα πλοῖο αὐτὸς κι οἱ μαθητές του. Ὅμοια κι ὁ Μᾶρκος. Δὲν κάνει τὸ ἴδιο ὁ Ματθαῖος ἀλλὰ κρατεῖ ἐδῶ τὴ σειρά. Δὲν ἔγραφαν ὅλοι ἴδια. Μίλησα γι’ αὐτὸ καὶ πρωτύτερα γιὰ νὰ μὴ νομίζη κανεὶς μὲ τὴν παράλειψη ὅτι ὑπάρχει κάποια διαφωνία. Τὸν κόσμο τὸν ἔστειλε στὰ σπίτια τους, πῆρε ὅμως μαζί τους τοὺς μαθητές. Αὐτὸ βέβαια τὸ λένε καὶ οἱ ἄλλοι.

Δὲν τοὺς πῆρε ἄδικα, οὔτε τυχαῖα ἀλλὰ γιὰ νὰ τοὺς κάνη θεατὲς τοῦ θαύματος ποὺ θὰ γινόταν. Σὰν κάποιος ἐξαίρετος γυμναστὴς  τοὺς ἀσκοῦσε καὶ στὰ δύο, καὶ νὰ μένουν ἀτρόμητοι στὰ δεινὰ καὶ νὰ μετριφρονοῦν στὶς τιμές. Γιὰ νὰ μὴ σχηματίσουν μεγάλη  ἰδέα ποὺ ἔδιωξε τοὺς ἄλλους κι αὐτοὺς τοὺς κράτησε, τοὺς ἀφήνει νὰ ὑποστοῦν τὴν τρικυμία καὶ ἐκτὸς ποὺ πέτυχε τὸ σκοπό του, τοὺς γυμνάζει νὰ ὑπομένουν γενναῖα τοὺς πειρασμούς. Καὶ τὰ παλαιότερα θαύματα ἦταν μεγάλα, τοῦτο ὅμως εἶχε καὶ κάποια ὄχι μικρὴ ἄσκηση καὶ ἦταν σημεῖο παράλληλο μὲ τὸ παλαιό. Γι αὐτὸ μόνο τοὺς μαθητὰς παίρνει μαζί του. Ὅπου ἤθελε νὰ  δείξη τὰ θαύματά του, ἐκεῖ ἀφήνει καὶ τὸ λαὸ νὰ εἶναι κοντά· ὅπου ὅμως ὑπάρχει ἔνταση πειρασμῶν καὶ φόβων παίρνει μόνο μαζί τους τοὺς ἀθλητὰς τῆς οἰκουμένης ποὺ ἤθελε νὰ τοὺς ἀσκήση. Καὶ ὁ Ματθαῖος εἶπε μόνο ὅτι κοιμόταν, ὁ Λουκᾶς ὅτι κοιμόταν σὲ προσκέφαλο, δείχνοντας τὴ μετριοφροσύνη του καὶ ἀσκῶντας μας σὲ ὑψηλὴ πνευματικὴ ζωή.

Εἶχε ἀρχίσει λοιπὸν ἡ τρικυμία κι ἡ θάλασσα μάνιαζε ὅταν τὸν ξυπνοῦν λέγοντάς του· Σῶσε μας, Κύριε, χανόμαστε. Τοὺς μάλλωσε, πρὶν ἐπιπλήξει τὴ θάλασσα. Δικαιολογοῦντα ὅλ’ αὐτά, ἀφοῦ γίνονται γιὰ ἄσκηση καὶ ἦσαν τύπος τῶν πειρασμῶν ποὺ θὰ τοὺς εὕρισκαν. Βέβαια κι ἔπειτ’ ἀπ’  αὐτὰ πολλὲς φορὲς τοὺς ἄφησε νὰ πέσουν σὲ βαρύτερες τρικυμίες τῆς ζωῆς καὶ ἔδειξε μακροθυμία. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Παῦλος ἔλεγε·  Δὲ θέλω, ἀδελφοί μου, ν’ ἀγνοῆτε ὅτι ὑπερβολικὸ βάρος δεχτήκαμε πάνω ἀπὸ τὴ δύναμή μας, ὥστε φτάσαμε σ’ ἀμηχανία γιὰ τὴν ἴδια τὴ ζωή. Κι ἔπειτα πάλι, αὐτὸς μᾶς ἔσωσε ἀπὸ τόσες περιπτώσεις θανάτου. Δείχνοντες λοιπόν ἀπὸ δῶ ὅτι πρέπει νἄχωμε θάρρος κι ἄν ὑψώνωνται τὰ κύματα σὰν βουνά, κι ὅτι ὅλα τὰ οἰκονομεῖ πρὸς τὸ συμφέρον μας, ἐπιτιμᾶ πρῶτα αὐτούς. Κι αὐτὴ ἡ ἀνησυχία τους ἔχει τὴν ὠφέλεια της, ὥστε νὰ φανῆ μεγαλύτερο τὸ θαῦμα καὶ νὰ μείνη παντοτινὰ ἡ θύμησή του. Ὅταν εἶναι νὰ γίνη κάτη παράδοξο, δημιουργεῖ ἀπὸ πιὸ μπροστὰ γεγονότα ποὺ συντελοῦν στὴ θύμηση, γιὰ νὰ μὴν ἔρθη ἡ λήθη, ὅταν τὸ θαῦμα συντελεσθῆ. Ἔτσι ὁ Μωυσῆς πρῶτα φοβᾶται τὸ φίδι (καὶ δὲ φοβᾶται ἁπλὰ ἀλλὰ μὲ πολλὴ ἀγωνία) καὶ τότε βλέπει νὰ γίνεται τὸ παράδοξο ἐκεῖνο. Ἔτσι κι αὐτοὶ πίστεψαν πρῶτα ὅτι θὰ χάνονταν καὶ τότε σώθηκαν. Γιὰ νὰ μάθουν τὸ μέγεθος τοῦ θαύματος, ἀφοῦ παραδεχθοῦν τὸν κίνδυνο. Γι’ αὐτὸ κοιμᾶται. Γιατὶ ἄν δὲν κοιμόταν ἤ δὲ θὰ φοβοῦνταν, ἤ δὲ θὰ παρακαλοῦσαν ἤ μήτε κἄν ἰδέα θὰ τοὺς περνοῦσε ὅτι μποροῦσε νὰ κάνη κάτι τέτοιο. Γι’ αὐτὸ κοιμᾶται. Δίνει καιρὸ στὴ δειλία τους καὶ τοὺς κάνει ἐντονώτερη τὴν ἐντύπωση τῶν ὅσων γίνονται. Γιατὶ δὲν βλέπει ὅμοια κανεὶς ὅσα γίνονται στὰ σώματα τῶν ἄλλων μὲ ὅσα γίνονται στὸ δικό του. Ἀφοῦ εἶδαν νὰ ἔχουν εὐεργετηθῆ ὅλοι ἐνῶ αὐτοὶ τίποτε δὲν εἶχαν ἀπολαύσει κι ἦσαν πλαγιασμένοι (οὔτε κουτσοὶ ἦσαν οὔτε καμμιὰ ἄλλη παρόμοια ἀσθένεια εἶχαν) ἔπρεπε κι αὐτοὶ μὲ τὴ δική τους αἴσθηση νὰ δοκιμάσουν τὶς εὐεργεσίες. Ἐπιτρέπει τὴν κακοκαιρία, γιὰ νὰ καταλάβουν καλύτερα τὴν εὐεργεσία γλυτώνοντας ἀπ’ αὐτή. Γι’ αὐτὸ δὲν κάνει τὸ θαῦμα ὅσο εἶναι ὁ κόσμος κοντά, γιὰ νὰ μὴν κατηγορηθοῦν γιὰ ὀλιγοπιστία. Ἀλλὰ τοὺς παίρνει μόνους καὶ τοὺς διορθώνει καὶ πρὶν ἀπὸ τὴν τρικυμία τῆς θάλασσας γαληνεύει τὴν τρικυμία τῶν ψυχῶν τους μὲ λόγους ἐπιτιμητικούς. Γιατὶ φοβᾶστε, ὀλιγόπιστοι; Συνάμα τοὺς ἐδίδαξε ὅτι τὸ φόβο δὲν τὸν προξενεῖ ἡ συρροὴ τῶν πειρασμῶν ἀλλὰ τὸ ἀδύνατο φρόνημα. Κι ἄν πῆ κανένας ὅτι δὲν ἦταν ἀπὸ δειλία οὔτε ἀπὸ ὀλιγοπιστία ποὺ πῆγαν καὶ τὸν ξύπνησαν, θὰ ἔλεγα ὅτι αὐτὸ ἀκριβῶς ἦταν σημεῖο ὅτι δὲν εἶχαν τὴ γνώμη ποὺ ἔπρεπε γι’ αὐτόν. Ὅτι μπορεῖ νὰ ἐπιτιμᾶ ἀφοῦ σηκωθῆ τὸ ἤξεραν. Ὄχι ὅμως ὅτι μποροῦσε νὰ κοιμόταν. Καὶ γιατὶ ν’ ἀποροῦμε, ἄν τώρα, ὕστερ’ ἀπὸ τόσα θαύματα, ἦταν σὲ κατάσταση σχετικῆς ἀτελείας; Γι’ αὐτὸ καὶ πολλὲς φορὲς δέχονται τὶς ἐπιτιμίσεις του, ὅπως ἐκεῖνο τὸ· ἀκόμα καὶ τώρα εἶστε ἀσύνετοι. Μὴ θαυμάσετε λοιπὸν ἄν ὁ κόσμος δὲν εἶχε ἰδέα γι’ αὐτὸν, ἀφοῦ οἱ μαθητές του δὲν εἶχαν φτάσει σὲ τελειότητα. Ἔλεγαν δηλαδὴ μὲ θαυμασμό: Ποιὸς  εἶναι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ τὸν ὑπακοῦν κι ἡ θάλασσα κι οἱ ἄνεμοι; Ὁ Χριστὸς δὲν τοὺς κατηγόρησε ποὺ τὸν ἔλεγαν ἄνθρωπο ἀλλὰ περίμενε καὶ τοὺς ἔδινε νὰ καταλάβουν μὲ τὰ θαύματα ὅτι ἡ γνώμη τους ἦταν πλανεμένη. Καὶ πῶς τὸν νόμιζαν ἄνθρωπο; Ἀπὸ τὴν ὄψη, τὸν ὕπνο, τὴ χρήση τοῦ πλοίου. Γι’ αὐτὸ ἔπεφταν σὲ ἀμηχανία καὶ ρωτοῦσαν ποιός εἶναι τοῦτος; Ὁ ὕπνος καὶ τὰ φαινόμενα ἔδειχναν ἄνθρωπο, ἡ θάλασσα ὅμως καὶ ἡ γαλήνη φανέρωναν τὸ Θεό.

β΄. Κι ὁ Μωυσῆς ἔκανε κάποτε κάτι ἀνάλογο ἀλλὰ κι ἐδῶ φαίνεται ἡ ὑπεροχὴ τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὅτι ὁ ἕνας θαυματουργεῖ σὰν δοῦλος ἐνῶ ὁ ἄλλος σὰν Κύριος. Οὔτε τὸ ραβδὶ του ἅπλωσε οὔτε τὰ χέρια του σήκωσε στὸν οὐρανό, οὔτε χρειάσθηκε προσευχή. Ἀλλὰ ὅπως εἶναι  φυσικὸ νὰ γίνεται σὲ Κύριο ποὺ προστάζει τὴ θεραπαινίδα καὶ στὸ Δημιουργὸ ποὺ προστάζει τὸ πλάσμα του ἔτσι τὴν ἡσύχασε καὶ τὴ χαλιναγώγησε μὲ τὸ λόγο μόνο καὶ τὴν προσταγή. Κι ἀμέσως ἐκόπασε ἡ τρικυμία καὶ δὲν ἀπόμεινε ἴχνος ἀπὸ τὴν ταραχή. Αὐτὸ φανέρωσε ὁ Εὐαγγελιστὴς   μὲ τοὺς λόγους: Κι ἔγινε τέλεια γαλήνη. Κι αὐτὸ ποὺ ἀναφορικὰ μὲ τὸν Πατέρα χαρακτηρίσθηκε μεγάλο, αὐτὸς τὸ ξαναπαρουσίασε μὲ τὰ ἔργα του. Τί εἶχε λεχθῆ ἀναφορικὰ γι’ αὐτόν; Εἶπε καὶ σταμάτησε ἡ ὁρμὴ τῆς καταιγίδας. Ἔτσι κι ἐδῶ. Εἶπε κι ἔγινε τέλεια γαλήνη. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸν θαύμαζε ὑπερβολικὰ ὁ κόσμος, ποὺ δὲν θὰ τὸν ἐθαύμαζαν ἄν εἶχε κάμει ἔτσι ὅπως ἐκεῖνος.
Κι ὅταν ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὴ θάλασσα, ἀκολουθεῖ ἄλλο φοβερώτερο θαῦμα. Ἄνθρωποι δαιμονισμένοι καθὼς δραπέτες πανοῦργοι ποὺ εἶδαν τὸν Κύριό τους τοῦ ἔλεγαν·  Τί σχέση ἔχομε μαζί σου, Ἰησοῦ, Γιὲ τοῦ Θεοῦ; Ἦρθες ἐδῶ πρὶν τὴν ὥρα σου  γιὰ νὰ μᾶς βασανίσης; Ἐπειδὴ ὁ κόσμος τὸν ἔλεγε ἄνθρωπο, ἦρθαν οἱ δαίμονες ν’ ἀνακηρύξουν τὴ θεότητά του.  Κι αὐτοὶ ποὺ τὴν τρικυμισμένη πρῶτα καὶ τώρα ἡσυχασμένη θάλασσα δὲν ἄκουγαν, ἄκουγαν τοὺς δαίμονες ποὺ ἐκραύγαζαν αὐτά, ποὺ ἐκείνη φώναζε μὲ τὴ γαλήνη της. Κι ἔπειτα, γιὰ νὰ μὴ νομιστῆ ὅτι εἶναι κολακεία ποὺ προῆλθε ἀπὸ τὴν ἐντύπωση τῶν γεγονότων φωνάζουν δυνατά· Ἦρθες ἐδῶ πρὶν τῆς ὥρας σου γιὰ νὰ μᾶς βασανίσης; Γι’ αὐτὸ λοιπὸν φανερώθηκε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἡ ἐχθρότητα, γιὰ νὰ μὴ γίνη