Η ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ ΤΩΝ «ΑΝΤΙ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΩΝ» ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ, Πανταζή N., θεολόγου

Η ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ ΤΩΝ «ΑΝΤΙ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΩΝ» ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

του Νικολάου Πανταζή, Αποτειχισθέντος θεολόγου

“Οι υιοί του αιώνος τούτου είναι φρονιμώτεροι

εις την εαυτών γενεάν

παρά τους υιούς του φωτός” (Λουκ. 16, 8).

 Ο Βολταίρος που ήταν και ΑΘΕΟΣ, «υιός του σκότους», είπε κάτι που ανοίγει τα εμπαθή μάτια πολλών «υιών του Φωτός», και «ρεζιλεύει» τη Νέο-ορθόδοξη, Αντι-οικουμενιστική πρόοδο, στηλιτεύει την παραβιασμένη και πολύ περιορισμένη ελευθερία λόγου και αντι-λόγου, κονιορτοποιεί την υποτιθέμενη «δίκαιη και αδέσμευτη έκφραση», και ξεσκεπάζει την ατιμία, υποκρισία και ψευτιά των ΠΛΕΙΣΤΩΝ “ορθοδόξων” Ιστολογίων.

Τι είπε ο Βολταίρος;;;

«Μπορεί να διαφωνώ με τη γνώμη σου και να μισώ αυτό που πρεσβεύεις, αλλά θα έκανα το παν και θα υπεράσπιζα και με το τίμημα της ζωή μου ακόμη, το δικαίωμά σου να εκφράζεις ελεύθερα αυτό που πρεσβεύεις!»

Αυτό ισχύει απόλυτα και ταιριαστά για όλα τα ορθόδοξα κατά τα άλλα Ιστολόγια, κατευθυνόμενα και λογοκρισιακά, τα οποία μεν μονομερώς αναρτούν άρθρα επιθετικά, καταδικαστικά και

Οι Διάλογοι με τους Παπικούς και οι "Διάλογοι" των Ορθοδόξων με τους Οικουμενιστές!

Οἱ προϋποθέσεις τῶν κατὰ Χριστὸν Διαλόγων εἶναι ἀποθησαυρισμένες στὰ κείμενα τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ εἶναι σαφεῖς καὶ ἀδιαπραγμάτευτες. Οἱ Οἰκουμενιστές, ὅμως, τὶς διαστρεβλώνουν ...«ἐπιτυχῶς»! Κι αὐτὸ γιατὶ οἱ πνευματικοὶ ποιμένες τοὺς τὸ ἐπιτρέπουν. Ἀρνοῦνται νὰ κάνουν ἐκεῖνο ποὺ δίδαξε ὁ ἑορταζόμενος σήμερα Μέγας Χρυσόστομος (κι ἂς μὴν ὀνομάστηκε ἐπισήμως Μέγας).

Ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ἀλλὰ καὶ ὁ σήμερα ἑορταζόμενος ἱ. Χρυσοστόμος, μᾶς διδάσκει πὼς πρώτη προϋπόθεση τῶν Διαλόγων μὲ τοὺς αἱρετικούς, εἶναι ὅτι πρέπει νὰ τοὺς βλέπουμε ὡς ἀσθενεῖς, νὰ τοὺς προσεγγίζουμε μὲ καλωσύνη ὡς ἰατροί καὶ νὰ μὴ συμμετέχουμε «ἰσότιμα» στοὺς Διαλόγους, ὡς ἀναζητοῦντες τὴν ἀλήθεια ἀπὸ κοινοῦ. Οὐδεὶς Ἅγιος ἀποδέχτηκε αὐτὴν τὴν "ἰσότητα" τὴν ὁποία καθιέρωσαν οἱ Οἰκουμενιστὲς καὶ στὴν πράξη ἀποδεχτήκαμε. Ἀντίθετα οἱ Ἅγιοι πάντα ἦσαν τοῦ πνεύματος τῆς παρακάτω ἀπαντήσεως ποὺ διασώζει ὁ Μ. Ἀθανάσιος σὲ μιὰ περίπτωση Διαλόγου Ὀρθοδόξων καὶ Ἀρειανῶν:

«Ἐμεῖς δὲν ἤρθαμε ἐδῶ γιὰ νὰ ἀνακαλύψουμε τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως, αὐτὴν τὴν ἔχουμε, ἀλλὰ ἤρθαμε γιὰ νὰ συνετίσουμε τοὺς αἱρετικοὺς ποὺ ἀντιλέγουν στὴν παραδοθεῖσα ἀληθινὴ πίστη: «ἡμεῖς οὐ δεόμενοι πίστεως συνήλθομεν (ἔχομεν γὰρ ἐν ἑαυτοῖς ὑγιαίνουσαν τὴν πίστιν), ἀλλ' ἵνα τοὺς ἀντιλέγοντας τῇ ἀληθείᾳ καὶ καινοτομεῖν ἐπιχειροῦντας ἐντρέψωμεν».

Καὶ κατέληξαν:

«Μόνο ἂν ἀποδεχθῆτε τὴν παραδεδομένη πίστη ποὺ ἐμεῖς ἐδῶ πιστὰ ἐκφράζουμε, μπορεῖ νὰ ὑπάρξει μεταξύ μας ὁμοφροσύνη. Ἐπειδὴ δὲ αὐτοί, ὡς ἀμαθεῖς καὶ δόλιοι, ἐπέμεναν στὶς θέσεις,