"Ελληνισμός και Ορθοδοξία εν Διωγμώ", Ν. Χειλαδάκη

Ὁμιλία τοῦ κ. Νικόλαου Χειλαδάκη στὴν Λάρισα 15/03/2015

«Ἑλληνισμὸς καὶ Ὀρθοδοξία ἐν Διωγμῷ» - Part1

 Προαναγγείλαμε ὅτι θὰ ἀναρτήσουμε τὸ Βίντεο μὲ τὴν ὁμιλία τοῦ κ. Χειλαδάκη στὴ Λάρισα, ὅταν τοῦτο ἑτοιμαστεῖ. Τό κάνουμε, παραπέμποντας στὴν ἀνάρτησή μας ἐκείνη, στὴν ὁποία εἴχαμε δημοσίευση ὅσα προλογικὰ εἶχε ἀπευθύνει ατὸ ἀκροατήριο ὁ π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς.

Προλόγησις

τῆς ὁμιλίας τοῦ κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗ

μὲ θέμα:

«Ἑλληνισμὸς καὶ Ὀρθοδοξία ἐν διωγμῷ»

ἀπὸ τὸν π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ

Τὰ γεγονότα τῶν καιρῶν μας, πέρα ἀπὸ τὴν παγκόσμια ἐπίδρασί των καὶ ἀπὸ τὴν ἐπιρροὴ τὴν ὁποία ἀσκοῦν στοὺς ἀνθρώπους ὅλης τῆς γῆς, θεωροῦμε ὅτι ἔχουν ἰδιαιτέρα σημασία, καὶ αἰσθανόμαστε ὅτι ἀσκοῦν πλέον ἀσφυκτικὴ ἐπιρροὴ στὸν Ἑλληνισμὸ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία. Κατανοοῦμε ἐκ τῶν πραγμάτων ὅτι ὅλο τὸ μῖσος καὶ ὁ.... (συνέχεια ἐδῶ).

Θεολογικό τόλμημα, πλέον, η αναφορά σε θεολόγους περὶ Οικουμενισμοῦ και Αποτειχίσεως!

Πρὶν ἀπὸ κάποιους μῆνες εἴδαμε δημοσιευμένο στὸ ἱστολόγιο «Θρησκευτικά», Εἰσήγηση συναδέλφου, ὁ ὁποῖος τόλμησε τὸ «τόλμημα» νὰ μιλήσει (ἴσως γιὰ πρώτη φορὰ σὲ ἀνοικτὴ Σύναξη Θεολόγων) μὲ θέμα τὸν Οἰκουμενισμό! Τοῦτο σημαίνει ὅτι τὸ θέμα αὐτό, ποὺ οἱ συμβιβασμένοι Μητροπολίτες τὸ θάπτουν καὶ προσπαθοῦν νὰ ἐπιβάλλουν σιωπή, ὥστε νὰ μὴν ἐνοχλήσουν τὸν δερβεναγὰ τοῦ Φαναρίου, εὐαισθητοποιεῖ κάποιους θεολόγους.

Βασικὴ πηγὴ τοῦ Εἰσηγητοῦ κ. Θεόδωρου Γάλλου ἦταν βιβλίο τοῦ κ. Ἰωάννου Ρίζου, «Οι ληστές της θείας διδασκαλίας», ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται στὸν Οἰκουμενισμό, μὲ πολλὰ στοιχεῖα ἀπὸ τὰ τελευταῖα κατορθώματα τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἡγετῶν. Μάλιστα ὁ συγγραφέας (ὅπως ἀναφέρει καὶ ὁ Εἰσηγητής), πρόκειται μὲ δεύτερο βιβλίο του νὰ ἀναφερθεῖ καὶ στὴν Ἀποτείχιση, καὶ ἀσφαλῶς θὰ χρησιμοποιήσει καὶ στοιχεῖα ἀπὸ τὰ βιβλία τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ (τὰ ὁποῖα τοῦ ἐστείλαμε).

Ἐπειδὴ τὴν Εἰσήγηση αὐτὴ τὴν ἐπανέφερε καὶ τὸ ἱστολόγιο «Χριστοΰφαντος» (δὲν γνωρίζουμε μὲ ποιά σκοπιμότητα, ἀφοῦ εἶναι γνωστὸ ὅτι ἐναντιώνεται δαιμονιωδῶς πρὸς τὴν ἁγιοπατερικὴ Ἀποτείχιση) τὴν ἀναρτοῦμε κι ἐμεῖς, ἀναμένοντας τὸ δεύτερο βιβλίο τοῦ κ. Ρίζου περὶ «Ἀποτειχίσεως».

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ  ΚΑΙ  ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ,

ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

ΚΑΙ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Επιμέλεια:  Θεόδωρος Ν. Γάλλος, Θεολόγος

Εισήγηση

στη Σύναξη Θεολόγων Νομού Ιωαννίνων (25/09/2014)

Βασική πηγή άντλησης στοιχείων:

«Οι ληστές της θείας διδασκαλίας», του Ιωάννη Ρίζου

Αφορμή, γι’ αυτή την παρέμβασή μου, αποτέλεσε η ανθρώπινη διαίσθησή μου – όχι αβάσιμα θέλω να πιστεύω – ότι άγριες θύελλες απειλούν να πλήξουν και την Εκκλησία μας, όπως ήδη πλήττουν το έθνος μας. Μόνο ο Θεός μπορεί να αποτρέψει το να ζήσουμε στον εκκλησιαστικό μας χώρο, τραγικές καταστάσεις, όπως αυτές των πρωτοχριστιανικών χρόνων, εξαιτίας των αιρέσεων. Και αυτό, λόγω της θρησκευτικής παγκοσμιοποίησης και της παναίρεσης του Οικουμενισμού.

Βασική πηγή πληροφοριών μου, για όσα εν συνεχεία θα εκθέσω, αποτέλεσε το αποκαλυπτικότατο βιβλίο του κ. Ιωάννη Ρίζου, με τίτλο: «Οι ληστές της θείας διδασκαλίας», το οποίο προλογίζει ο π. Θεόδωρος Ζήσης. Το βιβλίο αυτό έρχεται να ενισχύσει, να επιβεβαιώσει, αλλά και να θεμελιώσει, αγιογραφικά και πατερικά, τα περιεχόμενα των δύο δημοσιευμάτων μου στο περιοδικό «ΚΟΙΝΩΝΙΑ». Το πρώτο, στο τεύχος 4, του 1992 με τίτλο: «Βατικανό – παπιστές, διαρκής κίνδυνος της Ορθοδοξίας» και το δεύτερο, στο τ. 3 του 2007, με τίτλο: «Ποιοι, πως και γιατί επιχειρούν την απορθοδοξοποίηση των Ορθοδόξων μαθητών».

 Όταν μιλούσε κάποιος για «παγκοσμιοποίηση» πριν λίγα χρόνια, άλλοι αδιαφορούσαν, θεωρώντας πως αφορά μόνο τους άλλους ανθρώπους και λαούς και όχι εμάς  άλλοι αγνοούσαν και τη σημασία της λέξης  άλλοι υποτιμούσαν το γεγονός  και άλλοι χλεύαζαν τους ενασχολούμενους με το θέμα αυτό.

Σήμερα όλοι μας βιώνουμε με τραγικό τρόπο τις συνέπειες της πολιτικής και οικονομικής παγκοσμιοποίησης. Είναι πλέον πασιφανές ότι μια μικρή παγκόσμια ελίτ έχει συσσωρεύσει – και συνεχίζει να συσσωρεύει στα χέρια της – τον παγκόσμιο πλούτο  και ασχολείται πλέον με τη διαδικασία ελέγχου της ζωής και της μοίρας μας. Οι παγκόσμιοι οργανισμοί και οι εθνικές κυβερνήσεις, απανταχού της γης, έχουν μεταβληθεί σε όργανα υλοποίησης των σχεδίων αυτής της παγκόσμιας ελίτ.

Μια ματιά στον τρόπο με τον οποίο εξελίχτηκαν τα πράγματα στη χώρα μας δημιουργεί τη βεβαιότητα ότι εφαρμόστηκε ένα οργανωμένο σχέδιο, με τη συμμετοχή των εθνικών πολιτικών δυνάμεων, το οποίο οδήγησε στη σημερινή αιχμαλωσία της πατρίδας μας σε αλλότριες δυνάμεις. Ζούμε, λοιπόν, σε ένα κράτος που αποδυναμώνεται η πολιτιστική του ταυτότητα. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά  η γλώσσα, η ιστορία, η ορθόδοξη πίστη, πλήττονται συστηματικά και συνειδητά από οργανωμένες ορατές και αόρατες δυνάμεις.

Προσέξτε όμως τούτο: Αποτελεί πλέον τραγική βεβαιότητα πως στο όραμα και συνάμα στο άρμα της παγκοσμιοποίησης είναι προσδεδεμένες και οι θρησκείες, με πρωταγωνιστή την παρασυναγωγή του Βατικανού και τον επωνομαζόμενο «Πάπα των φτωχών», «Πάπα των φτωχών στο μυαλό», θα πρόσθετα εγώ. Έτσι, στις 31-10-2011, ο Πάπας, αυτός ο ακάματος εργάτης του οράματος της νέας τάξης, θα δηλώσει ότι: «η παγκοσμιοποίηση ενώνει τους λαούς και είναι θέλημα Θεού»… Οι ανησυχίες για το μέλλον το δικό μας θα μετριάζονταν εάν, προς επίτευξη της παγκοσμιοποίησης, αναμειγνύονταν όλες οι θρησκείες εκτός της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Δυστυχώς όμως  στο ίδιο μήκος κύματος με το Λύκο του Βατικανού συντονίζει τα λόγια και τα έργα του και ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, καθώς και όλοι οι «Ορθόδοξοι» Πατριάρχες και οι περισσότεροι αρχιερείς και ακαδημαϊκοί θεολόγοι, όπως προκύπτει σαφέστατα από κείμενα και δηλώσεις τους χιλιοδημοσιευμένες και αδιαμφισβήτητες.

Στις 9-10-11 θα δηλώσει ο Πατριάρχης μας: «το χριστιανικόν όραμα της ενότητος της ανθρωπότητος εκφράζεται διά της τάσεως προς παγκοσμιοποίησιν». Το αναγκαίο περιβάλλον για να ριζώσει και να καρπίσει το δέντρο της παγκοσμιοποίησης – με δηλητηριώδεις καρπούς για τους λαούς και χρυσοφόρους για την παγκόσμια ελίτ – είναι η εξάλειψη και ο αφανισμός κάθε εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητας των λαών. Αυτό ομολογεί κυνικά και ο David Rothkopf, διευθυντής management του δολοφόνου H. Kissinger, στα χνάρια βέβαια του αφεντικού του. Προσέξτε όμως, συνάδελφοι. Η νέα τάξη δεν επιθυμεί να καταργήσει τη χριστιανική θρησκεία αλλά να την μεταλλάξει. Να κάνει όλες τις θρησκείες έναν αχταρμά. Μια πολτοποιημένη θρησκευτική Βαβυλωνία. Μια «παγκόσμια Λέσχη θρησκευομένων ανθρώπων», κάτω από το Μασονικό Μ.Α.Τ.Σ.

Έτσι το όνομα της πολυπολιτισμικότητας, της θρησκευτικής ομοιομορφίας – και όλων αυτών των αηδιαστικών νεοορολογιών – οι θρησκείες θα αποτελούν το «όπιο των λαών» που θα καταλαγιάσουν τις αντιδράσεις των λαών προς δόξα της παγκοσμιοποίησης και των συμφερόντων της παγκόσμιας ελίτ.

Και εδώ είναι η συμφορά του γένους και της Ορθοδοξίας μας. Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ. Όλες οι μέχρι τώρα αιρέσεις, που αναστάτωσαν επί αιώνες την Εκκλησία μας, ωχριούν μπρος στις συμφορές που θα επιφέρει στο γένος και την Ορθοδοξία μας ο οικουμενισμός. Ο Γέροντας Παΐσιος έλεγε:«Ο διάβολος έχει τρία πλοκάμια. Για τους φτωχούς τον κομμουνισμό  για τους πλούσιους τη Μασονία και για τους πιστούς τον Οικουμενισμό».

Σήμερα, σ’αυτή τη Mega θρησκεία που ευαγγελίζεται ο Οικουμενισμός, έχουν ενταχθεί 348 θρησκείες, παραθρησκείες, ψευτοομολογίες, κ.α. που αποτελούν το λεγόμενο Π.Σ.Ε. Ανάμεσά τους ακούγεται η ίδια φωνή, τα ίδια συνθήματα, όπως: Ετοιμάζουμε μια νέα θρησκεία της «αγάπης», της «ειρήνης», της «αδελφοσύνης». «Όλοι πιστεύουμε στον ίδιο Θεό» και πολλές άλλες αηδιαστικές θολομπούρδες. Έτσι κατά τον Οικουμενικό Πατριάρχη μας «Ρωμαιοκαθολικοί, Ορθόδοξοι, Προτεστάντες, Εβραίοι, Μουσουλμάνοι, Ινδουϊστές, Βουδιστές κ.α. θα πρέπει όλοι μας να συντελέσωμεν στην προώθηση των πνευματικών αρχών του Οικουμενισμού. Τούτο όμως θα πραγματοποιηθεί εάν είμεθα ηνωμένοι εν τω πνεύματι του ενός Θεού». Ποίου Θεού;

Στην παγκόσμια συνάντηση θρησκειών, την 4-1-’94, το διευκρινίζει ο Πατριάρχης μας. «Αυτού του Θεού που ταιριάζει στον καθένα». Θεός φυλάξει!  Φαίνεται πως τα φρένα του οικουμενιστικού οχήματος έχουν σπάσει και απειλεί να συνθλίψει το χριστεπώνυμο πλήρωμα που βαδίζει στο δρόμο του. Τι και αν ο Χριστός είπε: α) «Εγώ ειμί η οδός και η Αλήθεια και η Ζωή» (Ιω. ιδ΄,6). β) «Εγώ ειμί η θύρα, δι’ εμού αν τις εισέλθη σωθήσεται» (Ιω. ι΄, 9)  και αλλού, γ) «ο πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον» (Ιω. στ΄, 47). Τι και αν ο Χριστός ήταν σαφέστατος ως προς το ποιος είναι ο Σωτήρας του κόσμου! Ο Ορθόδοξος Πατριάρχης μας τον διορθώνει λέγοντάς του: «Χριστέ, μην τα θέλεις όλα δικά σου. Σώσε και Εσύ, αλλά όσους εσύ δεν μπορείς ή δεν θέλεις να σώσεις άσε να τους σώσει ο Βούδας, ο Αλλάχ, ο Σίβα, η Κάλι, ο Κομφούκιος, ο Λάμα, και …γιατί όχι; Ο Πάπας και εγώ».

Προσέξτε τώρα συνάδελφοι κάτι σημαντικό! Δεν υπάρχει καμία ορθόδοξη θεολογία που να δικαιώνει τις θέσεις των οικουμενιστών. Έφτιαξαν, λοιπόν, τη δική τους θεολογία που την ονομάζουν ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗ, δηλαδή Α-ΠΑΤΕΡΙΚΗ. Αφού οι Πατέρες της Εκκλησίας μας είναι ενοχλητικοί και οι θέσεις τους και οι ενέργειές τους εμποδίζουν τα οικουμενιστικά τους ανοσιουργήματα, τι κάνουμε; Απλούστατα, καταργούμε τους Πατέρες και ησυχάζουμε. Άλλωστε: «ότι είχαν να δώσουν οι Πατέρες το έδωσαν» ομολογούν αναίσχυντα. Και ο κατήφορός τους δεν έχει τέλος. Ασθμένως επιστρατεύουν τα «φωτισμένα» «θεολογικά» μυαλά τους για να δώσουν διέξοδο στα θεολογικά τους αδιέξοδα και να προσεγγίσουν, χωρίς σοβαρούς κραδασμούς για το ορθόδοξο πλήρωμα, τις διάφορες αιρέσεις, που τις μετονομάζουν «ομολογίες» ή «αρχαίες εκκλησίες». Έρχεται, λοιπόν, το δεξί χέρι του κ. Βαρθολομαίου, ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας και εισηγείται την αιρετικότατη θέση περί «βαπτισματικής θεολογίας» αλλά και αυτήν της «διευρυμένης Εκκλησίας», σε συγχορδία με τον Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομο Σαββάτο.

Σύμφωνα μ’ αυτές τις αιρετικοδιδαχές: «Η Εκκλησία είναι ΜΙΑ, αλλά περιλαμβάνει τους χριστιανούς κάθε ομολογίας που –απ’ όλα τα μυστήρια -  δέχονται απλά και μόνο το Βάπτισμα». Συνέρχονται, λοιπόν, όλες οι λεγόμενες Εκκλησίες που αποτελούν το Π.Σ.Ε. στο Balamand και, το 2006, στο Porto Alegre. Και εκεί διαπράττεται η πιο αναίσχυντη και η πιο προδοτική ενέργεια των Οικουμενιστών σε βάρος της Ορθοδοξίας. Εκεί αποφασίζεται ότι:  και οι 348 εκκλησίες που είναι μέλη του Π.Σ.Ε. «είναι όλες γνήσιες Εκκλησίες». Μια απ’ αυτές τις 348 γνήσιες Εκκλησίες είναι και η Ορθόδοξη Εκκλησία. Έτσι:

1^ο. Τον Παπισμό οι οικουμενιστές τον ονομάζουν «αδελφή Εκκλησία» και τον, κατά τον άγιο Πολύκαρπο «πρωτότοκο του Σατανά, Πάπα» τον αποκαλούν «άγιο αδελφό». Και ας στερείται τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και ας βρίσκεται κάτω από τα αναθέματα των αγίων Πατέρων και τις καταδικαστικές αποφάσεις τόσων Συνόδων (π.χ. 879).

2^ο. Σε ότι αφορά τώρα τον Προτεσταντισμό αυτός αποτελεί, κατά τους Οικουμενιστές, ισόκυρη, με την Ορθοδοξία, Εκκλησία. Και ας είναι αρνητές της ιερής Παράδοσης, εικονομάχοι, αρνητές των αγίων, αρνητές της αειπαρθενίας της Θεοτόκου, αρνητές των 5 εκ των 7 μυστηρίων. Ας δηλώνει ο 1 στους 6 λεγόμενος επίσκοπός τους άθεος και ομοφυλόφιλος (Αγγλικανός).

3^ο. Σε ότι αφορά τους Μονοφυσίτες τους αναγνωρίζουν ως Ορθόδοξους. Και έρχεται να απαντήσει ο Γέροντας Παΐσιος με απορία και θλίψη  «Τους αιρεσιάρχες των αντιχαλκηδονίων Μονοφυσιτών τόσοι Άγιοι Πατέρες που είχαν θείο φωτισμό και ήταν σύγχρονοί τους δεν τους κατάλαβαν, τους παρεξήγησαν και ερχόμαστε εμείς μετά από τόσους αιώνες να διορθώσουμε τους Αγίους Πατέρες; Αλλά και το θαύμα της Αγίας Ευφημίας δεν το υπολογίζουν; Και αυτή παρεξήγησε τον τόμο των αιρετικών;». Και καταλήγει ο σύγχρονος άγιος μας: «Η Εκκλησία δεν είναι καράβι του κάθε επισκόπου να κάνει ότι θέλει».

Θα αναρωτηθήκατε ίσως! Μα ολόκληρη η Ορθόδοξη Εκκλησία προσδέθηκε στο άρμα του Οικουμενισμού; Όλοι οι επίσκοποι γίνανε «ληστές της θείας διδασκαλίας» και φερέφωνα της οικουμενιστικής αλητείας; Η αλήθεια είναι πως, 5-6 επίσκοποι και λίγοι ακόμη λόγιοι ιερωμένοι και λαϊκοί, είναι αυτοί που σταθερά στηλιτεύουν τις παρεκτροπές των Οικουμενιστών και αποτελούν γνησίους διαδόχους των Πατέρων των Οικουμενικών Συνόδων. Αυτοί, όμως χαρακτηρίζονται από τους Οικουμενιστές ως: «γραφικοί», «φανατικοί», «ψυχικά διαταραγμένοι», κ.α. Απαξιώνονται και διώκονται ποικιλοτρόπως. Αρκεί να αναφέρω το όνομα του Ρωμανίδη, του πατέρα Μεταλληνού, του παπα Θόδωρου Ζήση και του γιού του μοναχού. Μα κυρίως το όνομα του Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ. Και θα ξαναρωτήσετε εύλογα: Ποια πρέπει να είναι η στάση όλων ημών των αντι-οικουμενιστών απέναντι στους Οικουμενιστές Πατριάρχες, επισκόπους, ιερείς, ακαδημαϊκούς θεολόγους, κ.α.;

Αυτό ακριβώς το ερώτημα είναι που προκαλεί βαθειά ανησυχία στο υποψιασμένο χριστεπώνυμο πλήρωμα και που προδιαγράφει ζοφερό το μέλλον της Ορθοδόξου Εκκλησίας, με ενδεχόμενη νέα διάσπαση στους κόλπους της. Αυτό το ερώτημα περιμένω εναγωνίως να απαντήσει ο φίλος συγγραφέας κ. Ρίζος Ιωάννης στο δεύτερο μέρος του έργου του που θα αναφέρεται στην «αποτείχιση», όπως με πληροφόρησε. Είμαι σε θέση, ωστόσο, να σας πληροφορήσω ότι:

1^ο. Ήδη μια μερίδα ζηλωτών Ορθοδόξων πιστών αποκόπτεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας και προσχωρεί σε διάφορες παλαιοημερολογίτικες ομάδες.

2^ο. Υπάρχουν ιερωμένοι που αρνούνται να κοινωνήσουν όσους συνεχίζουν να λαμβάνουν τη Θεία Κοινωνία από τους Οικουμενιστές επισκόπους και ιερείς (π.χ. Αρχιμ. Ευθύμιος Τρικαμηνάς).

3^ο. Υπάρχουν άλλοι, όπως ο Πειραιώς κ. Σεραφείμ, που προτείνει: «Όσες αιρετικές δοξασίες και να διαπιστώσουμε να διδάσκουν και να εφαρμόζουν εντός του ορθόδοξου χώρου οι παναιρετικοί Οικουμενιστές («Ορθόδοξοι Πατριάρχες», «επίσκοποι» και λαϊκοί ακαδημαϊκοί «θεολόγοι») εμείς θα συνεχίσουμε να κοινωνούμε μαζί τους έως τη στιγμή που θα προχωρήσουν στο κοινό Ποτήριο».

Σας πληροφορώ, φίλοι μου, πως είναι κοντά η ώρα που οι Οικουμενιστές θα φτάσουν στο «κοινό ποτήριο» με τις προαναφερθείσες αιρέσεις. Η ένωση με τον Παπισμό σε επίπεδο ηγεσίας ήδη έχει γίνει και απομένει το «κοινό ποτήριο» και η κατάλληλη στιγμή που θα είναι βέβαιο πως ο λαός δεν θα αντιδράσει. Να, λοιπόν, γιατί εξεδήλωσα βαθιά ανησυχία για τη διαφαινόμενη σύγκρουση στους κόλπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

4^ο. Η ταπεινή μου άποψη είναι πως δεν πρέπει με κανένα τρόπο να εγκαταλείψουμε το σκάφος της Εκκλησίας μας, αφήνοντάς το στα χέρια των Οικουμενιστών. Και θα οδηγηθούμε μαζί τους στα βράχια; Ας ευχηθούμε να μην αφήσει ο «Καπετάνιος» του πλοίου, που λέγεται Εκκλησία, το τιμόνι του πλοίου του στους πειρατές Οικουμενιστές.

5^ο. Νομοκανονικά δεν υπάρχει πατερική θέση που να βοηθά σε λύση του προβλήματος;

Ο Οικουμενισμός εμπίπτει στην περίπτωση του ΙΕ΄ κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, που καταδίκασε τις κακοδοξίες του Ωριγένη, ως «κατεγνωσμένη αίρεση». Αυτός ο κανόνας επιτρέπει στον ιερέα να διακόψει το μνημόσυνο του αιρετικού ανωτέρου και στον πιστό λαϊκό επιτρέπει να αποτειχιστεί, δηλαδή να διακόψει κάθε εκκλησιαστική σχέση με τον αιρετικό ποιμένα. Όμως, και αυτή η θέση, υποδηλώνει αναπόφευκτη ρήξη στους κόλπους της Εκκλησίας μας.

Όλα αυτά, όπως αντιλαμβάνεστε φίλοι μου, χαροποιούν αφάνταστα το Βατικανό, το οποίο, εδώ και 1000 χρόνια, δεν έπαψε ποτέ να αναζητά διαβολικούς τρόπους για να διαλύσει την Ορθοδοξία. Άλλοτε, στην ιστορία, γίνεται Λύκος και άλλοτε Λύκος με δέρμα προβάτου, όπως στις μέρες μας. Πάντοτε όμως, Λύκος. Στις μέρες μας οι «Δαναοί» του Βατικανού «φέροντες δώρα» θα αλώσουν την Ορθοδοξία μας, ευκολότερα και ανωδυνότερα γι’ αυτού, απ’ ότι με τη χιλιετή βία.

Έτσι, αφειδώς στις μέρες μας χορηγούν υποτροφίες σε Ορθοδόξους θεολόγους και Μητροπολίτες ώστε να σπουδάσουν σε παπικά πανεπιστήμια και να γίνουν γέφυρες «αλληλοκατανόησης» όπως λένε. Σπουδαγμένος στο Βατικανό μας ήρθε ως πανεπιστημιακός δάσκαλος αλλά και επίσκοπος Μεσσηνίας ο κ. Χρυσόστομος Σαββάτος, όπως και πολλοί άλλοι σαν αυτόν. Από το Βατικανό πήρε το διδακτορικό δίπλωμά του και ο κ. Βαρθολομαίος. Σημειωτέον ότι η διατριβή του σχετιζόταν με τους κανόνες της Εκκλησίας μας. Θαυμάστε τη συμπερασματική του πρόταση περί των Αγίων Κανόνων της Εκκλησίας μας: «Άλλοι εξ αυτών πρέπει να τροποποιηθούν, άλλοι να συγχωνευθούν, άλλοι να συντμηθούν και άλλοι να καταργηθούν, ίσως καθ’ ολοκληρίαν»!!! Τι να σχολιάσει κανείς;

Ας έλθουμε τέλος και στην «καταβομβαρδισμένη εμπόλεμη ζώνη της παιδείας», που δεν μπορούσε να μείνει αλώβητη από τη λαίλαπα των Βησσαριώνων της Ορθοδοξίας  και αυτή.

Προσέξτε τούτο φίλοι μου. Οι Ακαδημίες Βόλου και Κρήτης αποτελούν τα εργαστήρια παρασκευής μιας μεταλλαγμένης θεολογίας. Αποτελούν τα φυτώρια παραγωγής μεταλλαγμένων στελεχών που προωθούνται σε καίρια πόστα της Εκκλησίας και της Ελληνικής Εκπαίδευσης, όπως ομολογείται και από το Αντι-ΠΕΘ σωματείο τους, το ονομαζόμενο «Καιρός». Τέτοια στελέχη χρησιμοποίησε η κ. Διαμαντοπούλου  ως υπεύθυνα του μαθήματος των Θρησκευτικών στην Α’/θμια και Β΄/βάθμια Εκπαίδευση. Αυτά τα στελέχη είχα καταγγείλει σε άρθρο μου στην «Κοινωνία», «για ενδοτισμό, για υποτέλεια, για ύποπτες σχέσεις και συναλλαγές με αυτούς που απεργάζονται την εκρίζωση των θεμελίων της Ελληνορθόδοξης Παιδείας και του Γένους μας». Περιμένω ακόμη απάντηση, από το 2007. Αυτοί οι εκπαιδευτικοί ολετήρες (=καταστροφείς) βάλθηκαν να κάνουν τα παιδιά μας να μισήσουν το Θεό, το θεολόγο δάσκαλο και το μάθημα των Θρησκευτικών.

Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός:

1^ο. Της μη αλλαγής των σχολικών εγχειριδίων του Λυκείου, επί τόσα χρόνια, και με διαπιστωμένη την προβληματικότητά τους σε πολλά;

2^ο. Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς την υπερβολική εξεταστέα ύλη της Α΄ Λυκείου, κατά το σχολικό έτος 2013-2014;

Εξ αυτού δε του θέματος οι μαθητές και οι γονείς τους είδαν το μάθημα των Θρησκευτικών ως εφιάλτη και έσπευσαν εναγωνίως αναζητώντας τρόπους απαλλαγής των μαθητών από το μάθημα των Θρησκευτικών. Και το πραγματοποίησαν, σε πολλά σχολεία της χώρας, εκμεταλλευόμενοι και την, σκόπιμα, προβληματική νομοθεσία. Για το σχολικό έτος 2014-2015 ανακοινώθηκε μείωση της εξεταστέας και διδακτέας ύλης. Ωστόσο, η μειωθείσα ύλη του μαθήματος των Θρησκευτικών της Α΄ Λυκείου, αφορά στα μαθήματα: 39. Οι αιρέσεις του 20^ου αιώνα, 36. Ο Σατανισμός, 38. Η Μασονία, 41. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά κ.α.

Η μασονία αποτελεί το φοβερότερο καρκίνωμα μέσα στον κρατικό οργανισμό. Το βαρύ πυροβολικό των σκοτεινών σιωνιστικών κύκλων στον αγώνα υποδούλωσης των εθνών της γης.

Οι Γιαχωβάδες αποτελούν το άθροισμα όλων των αιρέσεων. Είναι οι «λύκοι βαρείς» (Πραξ. κ΄, 29) που με τα φαρμακερά τους νύχια ξεσκίζουν τις σάρκες του Ορθοδόξου λαού και του Ένθους μας.

Και ερωτούμε με αγανάκτηση!

- Ποίοι είστε εσείς που αποφασίσατε να βυθίσετε τα παιδιά μας στην άγνοια για τους επικινδυνότερους εχθρούς της ελληνορθόδοξης παιδείας και του Γένους μας;

- Ποίοι είστε εσείς που, καλυμμένοι πίσω από τον εθνοκαταστροφικό «αντιρατσιστικό σας νόμο» - τον ρατσιστικό σε βάρος των Ελλήνων μόνο – απειλείτε να εξοντώσετε τους αγωνιστές Ορθόδοξους θεολόγους και πιστούς και να αφήσετε το λαό μας βορρά των «βαρέων λύκων»;

- Ποίοι είστε εσείς που μας απαγορεύετε να πληροφορήσουμε τη νεολαία μας, τη δύναμη και την πνοή του Γένους μας, για όλες αυτές τις σκοτεινές δυνάμεις που, δια ζώσης και εντύπων, υβρίζουν το Χριστό, το Σταυρό, τον Ορθόδοξο κλήρο, το Έθνος, τη Σημαία, τον εθνικό μας ύμνο και όλα όσα συνθέτουν την πατρίδα και την Ορθοδοξία μας; 

Σ’ αυτό το σημείο επιτρέψτε μου να αναφερθώ και στα ιδιωτικά σχολεία. Τα τελευταία χρόνια –και σε όλα τα δημόσια σχολεία-  ενεργούμε σε όλα τα σοβαρά εκπαιδευτικά ζητήματα με γνώμονα τις εφαρμοζόμενες πρακτικές στα ιδιωτικά σχολεία. Τα ιδιωτικά σχολεία ανθούν και τα δικά μας φυλλοροούν χωρίς κανένας παράγοντας ή στέλεχος της Δημόσιας Εκπαίδευσης να τολμά να θίξει, έστω, τις εγκληματικές αυθαιρεσίες που συντελούνται στα ιδιωτικά ονομαζόμενα εκπαιδευτήρια. Και μέσα σ’ όλα αυτά έρχεται και η αξιολόγηση.

Η παγκόσμια ελίτ και τα οικουμενιστικά φερέφωνά της και με την αξιολόγηση -όχι πως είμαι αντίθετος μ’ αυτή-  αλλά, δι’ αυτής, στοχεύουν στο να ενσπείρουν το φόβο μιας ενδεχόμενης απόλυσης, τη σύγχυση, την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια. Στόχος τους είναι η ελαχιστοποίηση -και στον εκπαιδευτικό χώρο- των λαϊκών αντιδράσεων, το «νανούρισμα» των συνειδήσεων και η παιδαγωγία στην εκκοσμίκευση και τον ατομισμό. Τίποτε, τα παγκοσμιοποιημένα κτήνη, δεν αφήνουν στην «τύχη», δηλαδή στα χέρια του Θεού, κατά την Ορθόδοξη πίστη. Το ανθρώπινο πρόσωπο, ως εικόνα του Θεού θα πρέπει να εξαφανιστεί ώστε αποκομμένος ο άνθρωπος αναγκαστικά και εθελοντικά από τη ζωηφόρο βοήθεια και σωτηρία του εν Τριάδι Θεού, να γίνει χρήσιμος «χαζοχαρούμενος» στην παγκόσμια φυλακή. Ο Έλληνας Ορθόδοξος πρέπει παντοιοτρόπως να αλυσοδεθεί για να μη κινδυνεύει μελλοντικά το παγκόσμιο σύστημα από τις «αναρχικές» ορθόδοξες αντιλήψεις.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:

Η παιδεία στον τόπο μας όχι μόνο έχει τελειώσει, αλλά γίνεται και επικίνδυνη για τους τροφίμους της. Τα παιδιά μας στο διαδίκτυο γράφουν με λατινικούς χαρακτήρες γιατί δεν γνωρίζουν τη γλώσσα τους. Το Ευαγγέλιο προτρέπει να μεγαλώνουν τα παιδιά μας «σοφία, ηλικία και χάριτι». Αυτά μεγαλώνουν μόνο «ηλικία». Το «σοφία και χάριτι» πάνε σχολικό περίπατο. Και αυτό είναι το δράμα τους, αλλά και το δράμα της χώρας μας. Το μόνο; Όχι! Το σημαντικότερο; Ίσως!

Σχολιασμός των αποτελεσμάτων της παρέμβασής μας στη Σύναξη των Θεολόγων του Ν.Ιωαννίνων

α. Οι Συνάδελφοι επικρότησαν ενθουσιωδώς τα όσα ειπώθηκαν.

β. Ένας μόνο συνάδελφος διαφοροποιήθηκε ως εξής: «Δεν πρέπει να συνομωσιολογούμε και να τοποθετούμεθα ακραία! Προσωπικά, είπε, επιλέγω τη μέση οδό».

Απάντηση στα περί «μέσης οδού» και… «κλάδων»

1^ο. Άλλο, φίλοι μου, είναι η μέση οδός και άλλο η μέση επί της οδού. Ο βαδίζων στο μέσον της οδού θα συνθλιβεί πρώτος από την ξέφρενη πορεία του οικουμενιστικού οχήματος. Οι βαδίζοντες στα άκρα της οδού διατρέχουν μόνο τον κίνδυνο να χτυπηθούν από κάποιον καθρέφτη του οχήματος. Εκτός… αν το όχημα εκτροχιαστεί και συμπαρασυρθούν όλοι στην άβυσσο. Αλλά και πάλι: Υπάρχει η άβυσσος της κολάσεως και η «άβυσσος» της αγάπης του Θεού!

2^ο. Αποτελεί ευαγγελική εκτροπή το «δυσί κυρίοις δουλεύειν». Ο Χριστός – κατά τον Κίρκεγκωρ- ζητάει από εμάς: «Ή όλα ή τίποτε». Ή, λοιπόν, και με τα δύο πόδια στο Μαμωνά ή και με τα δύο πόδια στο Χριστό. Όχι με το ένα από εδώ και το άλλο πόδι απ’ εκεί. Θα ξεριζωθούν!

3^ο. Κατά το Μέγα Βασίλειο: «Τον… και για τα καλώς έχοντα και για τα κακώς έχοντα καλώς λέγειν, ου φίλου αλλ’ απατεώνος και είρωνος». Όποιος λέει μπράβο και στους Οικουμενιστές και στους μη, τότε κάποιον κοροϊδεύει και κάποιον κολακεύει.

4^ο.Κατά το Χρυσόστομο: «όταν κάποιος αδικεί και δεν τον εμποδίζεις, είσαι συνένοχος στην αδικία». Οι Οικουμενιστές αδικούν το Χριστό και τους αγίους Πατέρες. Η σιωπή αποτελεί ενοχή.

ΠΗΓΗ: http://thriskeftika.blogspot.gr/2014/10/blog-post_30.html

Αυτή εἰναι η "νεα εκκλησία" των Οικουμενιστών! Στέργιου Σάκκου

Πηγή: «orthodox-voice»

Πρὸς νέαν ἐκκλησίαν. ΝΕΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ=ΟΥΝΙΑ

Τοῦ ἀειμνήστου Ὁμ. Καθηγητοῦ Α.Π.Θ.

Στις μέρες μας, που τόσος λόγος γίνεται για την περίφημη «νέα τάξη πραγμάτων» και την  πολυθρύλητη «νέα εποχή», προγραμματίζεται και ποικιλοτρόπως επιδιώκεται η επικράτηση μιάς «νέας εκκλησίας». Ονομάζω έτσι το μοντέλο προς το οποίο προσανατολίζονται οι οικουμενιστικές προσπάθειες.

Με έμφαση τονίζουν οι οικουμενιστές τα καλά και συμφέροντα που επαγγέλλεται το εν λόγω μοντέλο. Και πολλά από τα επιχειρήματά τους παρουσιάζονται εύλογα, εντυπωσιακά και δελεαστικά. Κατ΄ αρχήν, το επιταχυνόμενο άνοιγμα της κοινωνίας, η αναπόφευκτη και εν πολλοίς ευεργετική προσέγγιση λαών, πολιτισμών και ιδεών, που προωθεί η αμφιλεγόμενη αλλά σταθερά κυριαρχούσα παγκοσμιοποίηση, το αίσθημα ανασφάλειας, που υποθάλπει η προηγμένη τεχνολογία και τεχνογνωσία μας, καλλιεργούν ένα φρόνημα ανεπάρκειας. Εξάλλου, ο συνεχώς αυξανόμενος αριθμός των μικτών γάμων, στο εξωτερικό αλλά και εδώ στην πατρίδα μας, πιέζει να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ των διαφόρων ομολογιών και της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Υπάρχουν, έπειτα, σοβαροί κίνδυνοι, οι οποίοι ως άλλη δαμόκλεια σπάθη απειλούν από στιγμή σε στιγμή να καρατομήσουν και να κονιορτοποιήσουν την τάξη και την ειρήνη της κοινωνίας μας· κίνδυνοι οικονομικοί, εθνικοί, πολιτικοί κλπ. Ως ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος αποσόβησης και κατάργησης των κινδύνων αυτών προβάλλεται η θρησκευτική συνένωση όλων, η «νέα εκκλησία», που φαντάζει μάλιστα ως άμεση και ανυπέρθετη ιστορική αναγκαιότητα.

Κατά την πρώτη χιλιετία, ισχυρίζονται οι οικουμενιστές, η Εκκλησία ενωμένη κατέκτησε τον κόσμο. Κατά τη δεύτερη, με τη διαίρεση και διάσπαση ταπεινώθηκε και συρρικνώθηκε. Στην Τρίτη χιλιετία, αν δεν ενωθούμε, θα καταπωθούμε από την αθεϊα και την απιστία ή θα εκτοπισθούμε από το συνεχώς επεκτεινόμενο ισλαμικό τόξο. Ενωμένες, λένε, οι χριστιανικές δυνάμεις θα γίνουν υπολογίσιμες και σεβαστές από τους πολιτικούς άρχοντες, θα έχουν λόγο στα μεγάλα κέντρα αποφάσεων και πρόσβαση στα οικονομικά πακέτα της Ευρώπης. Έτσι θα μπορούν να συμβάλουν πιο ουσιαστικά στα προβλήματα και ανάγκες των ανθρώπων και να διαδώσουν πιο άνετα το μήνυμα του Ευαγγελίου.

Εφόσον οι ελπίδες και οι στόχοι των οικουμενιστών επικεντρώνονται στον οικογενειακό, κοινωνικό, επιστημονικό και γενικά στον ανθρώπινο τομέα, έχουν όντως κάποια δόση αλήθειας και ορθότητας. Γίνεται, όμως, το μέγα λάθος να επεκτείνεται – συνειδητά ή ασυνείδητα(;) –η προοπτική τους και στον τομέα της πίστεως, παραθεωρώντας τις θέσεις του Ευαγγελίου και καταπατώντας την γραμμή της Παραδόσεως.

Μιλούν οι Οικουμενιστές για ενότητα των χριστιανικών δυνάμεων αναμιγνύοντας την Ορθόδοξη Ανατολή με την σαφώς αιρετική (παπική και προτεσταντική) «χριστιανική» Δύδη. Αλλά, η ανάμιξη αυτή είναι αθέμιτη, όπως σαφώς και κατ΄ επανάληψιν δηλώνεται από την αγία Γραφή. Θα μνημονεύσω μόνο το επιτιμητικό ερώτημα του αποστόλου Παύλου «Τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; Τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ; Ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου;»(Β΄ Κορ. 6; 14-15). Δεν μπορεί να υπάρχει σχέση πνευματική μεταξύ πιστών και απίστων ή αιρετικών, διότι «ημείς πεφωτισμένοι τη αληθεία, εκείνοι δε εσκοτισμένοι τη πλάνη» (Ζιγαβηνός). Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους όχι μόνο οι προτεστάντες αλλά και οι παπικοί είναι αιρετικοί, παρ΄ όλα τα καλά χριστιανικά στοιχεία που μπορεί να έχουν. Σαφής είναι η καταδικαστική απόφαση του αγίου Πνεύματος: «όστις γαρ όλον τον νόμον τηρήση, πταίση δε εν ενί, γέγονε πάντων ένοχος»(Ιάκ. 2: 10).

Όταν, λοιπόν, οι Οικουμενιστές σπεύδουν να παρουσιάσουν την Ορθοδοξία ως εταίρο του παπισμού διαπράττουν πολλαπλό σφάλμα· Έναντι του Ευαγγελίου και των ιερών κανόνων που από αυτό απορρέουν και τα οποία οι Οικουμενιστές παραθεωρούν και καταπατούν· έναντι του κόσμου, από τον οποίο στερούν την ελπίδα δίνοντας την εντύπωση ότι η Ορθοδοξία ταυτίζεται με τις ήδη αποτυχημένες δυτικές «χριστιανικές» ομολογίες· έναντι του Ορθοδόξου ποιμνίου, το οποίο σκανδαλίζουν· έναντι των ίδιων των παπικών, τους οποίους εξαπατούν, ότι δήθεν δεν διαφέρουμε σε τίποτε, είμαστε το ίδιο αφού, ως μη ώφειλε, τους ονομάζουμε «αδελφή εκκλησία».

Κι όμως είναι σαφές ότι όχι μόνον δεν είμαστε ίδιοι, αλλά είμαστε αντίπαλοι, εφόσον οι αιρετικοι παραμένοντας στην πλάνη τους παρουσιάζουν στον κόσμο έναν άλλο Χριστό, ένα «έτερον ευαγγέλιον» (Γαλ. α: 6). Αξίζει να θυμηθούμε εδώ τη διπλή πρακτική του αντιχρίστου. Επιχειρεί όχι μόνο να επιβληθεί με τη δυναμική μορφή του θηρίου, αλλά και να υποκαταστήσει τον Χριστό με την ύπουλη μορφή του αρνίου (βλ. Απ. κεφ. 13).

Η Ορθοδοξία είναι ανεπιθύμητη στη νέα εποχή. Αυτή θέλει μία εκκλησία οικουμενιστική, δηλαδή ένα συνονθύλευμα όλων των «χριστιανικών» ομολογιών και αιρέσεων – γιατί όχι – και όλων των θρησκειών, που ομολογούν ένα Θεό είτε αυτός λέγεται Τριαδικός είτε Αλλάχ είτε οτιδήποτε άλλο!

Πρόσφατα ακούσθηκαν και μάλιστα από επίσημα χείλη απόψεις όπως: «Κατά βάθος μία εκκλησία ή ένα τέμενος αποβλέπουν στην ίδια πνευματική καταξίωση του ανθρώπου»!  Ακόμη ότι «Ρωμαιοκαθολικοί (δηλαδή παπικοί) και Ορθόδοξοι, Προτεστάνται και Εβραίοι, Μουσουλμάνοι και Ινδοί, Βουδισταί και Κομφουκιανοί… θα πρέπει να συντελέσωμε όλοι μας στην προώθηση των πνευματικών αρχών του οικουμενισμού, της αδελφοσύνης και της ειρήνης. Τούτο, όμως, θα μπορέσει να γίνει μόνον εάν είμεθα ηνωμένοι εν τω πνεύματι του ενός Θεού».

Εξαφανίζοντας τις διαφορές μεταξύ ομολογιών και θρησκειών αυτή η οικουμενιστική αδελφοσύνη και ειρήνη, θέτει εκτός ζωής και ενδιαφέροντος τον Χριστό και το Ευαγγέλιο, απωθεί στα αζήτητα την μία αληθινή Εκκλησία.

Ο διακαής πόθος και καημός των Οικουμενιστών είναι η ένωση, που συμπίπτει άλλωστε και με το θέλημα του Κυρίου, ο οποίος λίγο πριν από τη Γεθσημανή δέεται για τους μαθητές του «ίνα ώσιν εν» (Ιω. 17,11). Το πράγμα φαίνεται δελεαστικό, εκ πρώτης όψεως, τουλάχιστον. Τι καλύτερο από την ενότητα και την αγάπη των πάντων, όταν μάλιστα δεν παρακωλύεται και η ιδιαιτερότητα του καθενός; Όπως, π.χ. στο ίδιο τραπέζι, ο καθένας τρώει ό,τι του επιτρέπει η υγεία του και του υπαγορεύει η όρεξή του – άλλος ψητό, άλλος τηγανητό, άλλος βραστό – χωρίς αυτό να ψυχραίνει τις σχέσεις μεταξύ των συνδαιτυμόνων, αλλά όλοι είναι φίλοι και αγαπημένοι, έτσι και στο θέμα της πίστεως· ο καθένας διατηρεί τις δικές του θέσεις, χωρίς φανατισμούς και μισαλλοδοξίες.

Απότοκη αυτής της νοοτροπίας είναι η συμφωνία στην οποία κατέληξαν το 1993 στο Balamand του Λιβάνου οι εκπρόσωποι των Ορθοδόξων Οικουμενιστών και του Βατικανού· «Εκατέρωθεν αναγνωρίζεται ότι όσα ενεπιστεύθη ο Χριστός εις την Εκκλησίαν του – ομολογία της αποστολικής πίστεως, μετοχή εις τα αυτά μυστήρια, κυρίως εις την μίαν ιερωσύνην την τελούσαν την μίαν θυσίαν του Χριστού, αποστολική διαδοχή των επισκόπων – δεν δύνανται να θεωρηθούν ως αποκλειστική ιδιοκτησία μιας των ημετέρων Εκκλησιών. Είναι σαφές ότι εντός του πλαισίου τούτου αποκλείεται πας αναβαπτισμός». («Η Ουνία ως μέθοδος ενώσεως κατά το παρελθόν και η σημερινή αναζήτησις της πλήρους κοινωνίας», Εφ. «Καθολική» αρ. φ. 2705/20-7-1993).

Εφαρμοσμένο πείραμα της παραπάνω συμφωνίας αποτελεί η Ουνία, την οποία επίσημα επικυρώνει και μεθοδικά προωθεί το Βατικανό. Είναι χαρακτηριστικό το απόσπασμα από επιστολή του σημερινού πάπα προς τον ουνίτη αρχιεπίσκοπο Ουκρανίας, καρδινάλιο Λιουμπομίρ Χουζάρ· «Επιβάλλεται να εξασφαλίσουμε την παρουσία και των δύο μεγάλων φορέων της μοναδικής παραδόσεως (του λατινικού και του ανατολικού)… Διπλή είναι η αποστολή που έχει ανατεθεί στην Ελληνοκαθολική (εν. Ουνιτική) Εκκλησία, που βρίσκεται σε πλήρη κοινωνία με τον διάδοχο του αποστόλου Πέτρου (εν. τον πάπα)· από τη μία πλευρά να διατηρήσει ορατή μέσα στην καθολική εκκλησία την ανατολική παράδοση· από την άλλη πλευρά να ευνοήσει τη σύγκληση των δύο παραδόσεων, μαρτυρώντας ότι αυτές όχι μόνο συνδυάζονται μεταξύ τους, αλλά και αποτελούν μία βαθειά ενότητα μέσα στην ποικιλία τους» (Εφ. «Καθολική» αρ. φ. 3046/18-4-2006).                                                                                                                          

Αυτή, λοιπόν, είναι η ενότητα για την οποία «καίγεται» το Βατικανό, το σφιχταγκάλιασμά του με την Ορθοδοξία και ο πνιγμός της δεύτερης (δηλαδή της Ορθοδοξίας)  μες στα πλοκάμια της Ουνίας. Αυτή είναι η περιπόθητη νέα εκκλησία!