«ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΣ Ή ΔΥΝΗΤΙΚΟΣ Ο 15ος ΚΑΝΟΝΑΣ;»

Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ

Τις καθοδηγητικές αρχές περί «Δυνητικότητας» του 15^ου Κανόνα της Α–Β Συνόδου τις πρωτοείδαμε –ανακαλύψαμε με ευκρίνεια στην μετάφραση του π. Γερασίμου Μενάγια (Αγιορείτου μοναχού) στο κείμενο– ερμηνεία του Βαλσαμώνος, ο οποίος μοναχός αυθαίρετα και ίσως σκόπιμα οροθέτησε την πνευματική φιλοσοφία του Κανόνα με ίδιες προσθήκες. Επεξηγών τον εαυτό του (και όχι τον Βαλσαμώνα) ο π. Γεράσιμος γράφει: «Το “εάν εαυτόν αποτειχίση, ήγουν χωρίση από της κοινωνίας του πρώτου αυτού” σημαίνει την προαίρεσιν ήτοι εάν θελήση, και ουχί επιβολήν εκκοπής του μνημοσύνου» (τα υπογραμμισμένα είναι του π. Γερασίμου) και συνεχίζει ότι: «ο μνημονεύων μέχρις εκδόσεως Συνοδικής αποφάσεως εν τάξει είναι».

Όταν αναφέρουμε αρνητική – αντιθετική στάση στην «Δυνητική Ερμηνεία» του π. Γερασίμου ή του π. Επιφανίου, δεν απορρίπτουμε–αμφισβητούμε τις ασκητικές τους εμπειρίες ή την ορθόδοξη πίστη τους, όπως καταλαβαίνουν(;) μερικοί (π.χ. Π. Τελεβάντος, Ελένη Λωρίτου και άλλοι).

Αρνούμεθα την συμφιλίωση της θεωρίας τους με την πραγματικότητα της Ορθοδοξίας. Ας θέσουμε το ζήτημα με άλλο τρόπο: Παραδεχόμαστε την ηθική αρετή τους αλλά παίρνουμε πνευματική–επιστημονική θέση στην ερμηνεία τους. Να υπογραμμίσουμε, ότι δεν είναι αλάθητοι. Ο πνευματικός ατομικός εμπειρισμός τους δεν συμπίπτει αντικειμενικά και καθολικά με την σύνολη διαχρονική Ορθοδοξία.

Ο Π. Τελεβάντος νομίζει, ότι έχω αμυδρές εικόνες στη σκέψη–συνείδηση για π. Επιφάνιο και π. Αυγουστίνο. Όταν ο π. Αυγουστίνος διέκοψε το μνημόσυνο του αιρετικού Πατριάρχη Αθηναγόρα ήμουν 19 ετών. Ισχυρίζεται, ακόμη, ότι ο π. Αυγουστίνος δεν «πετροβόλησε» τον π. Επιφάνιο (όπως εγώ).

Να υπογραμμίσω, χαρακτηριστικά γεγονότα της εποχής εκείνης.

Ο π. Επιφάνιος, που όλα τα θεωρούσε «ανοήτους ζηλωτισμούς» το 1969 με τρεις (3) πολυγραφημένες επιστολές του (Σελίδες 60) ήθελε να σταματήσει κάθε μελετώμενη αντίδραση στο Άγιο Όρος. Αντίθετα, ο π. Αυγουστίνος υπογραμμίζει (προς Πατριάρχη Δημήτριο, 1972):

«Παναγιώτατε δέσποτα! Ως είναι γνωστόν, ο υποφαινόμενος, ως και δύο έτεροι ιεράρχαι της Β. Ελλάδος, ηναγκάσθημεν μετά πολλής θλίψεως και οδύνης δια λόγους συνειδήσεως να διακόψωμεν το μνημόσυνον του προκατόχου υμών Πατριάρχου Αθηναγόρου… Παρ’ όλην δεν την έξωθεν πίεσιν (Δυνητικές ερμηνείες, σχισματικοί φόβοι) ίνα επαναλάβωμεν το μνημόσυνον, ημείς επεμείναμεν εις την διακοπήν…» (Βιβλίο «Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ», σελ. 134-135).

Ερώτημα: Η στάση του π. Αυγουστίνου, άκρως αντιθετική με την στάση του π. Επιφανίου, ερμηνεύεται ως «πετροβόλημα» στον π. Επιφάνιο;

Επίσης ο π. Φιλόθεος Ζερβάκος (1963) τονίζει σε τηλεγράφημά του: «Συγχαίρω υμάς εκ καρδίας, καθώς και πάντας τους Ηγουμένους και μοναχούς αδελφούς Αγιορείτας, δια το θάρρος, την πίστιν και ανδρείαν, την οποία επιδείξατε εσχάτως κατά της εσπευσμένης, παραλόγου ασυνέτου, δολίας και δουλικής ψευδοενώσεως του Οικ. Πατριάρχου Αθηναγόρου μετά του Πάπα Παύλου»…

Υ.Γ. Μη βραδύνωμεν, ου γαρ οίδαμεν τι τέξεται η επιούσα» (Προς Ηγουμένους Αγ. Όρους).

Η μελλοντική εκτίμηση του π. Φιλόθεου είναι όντως αγία και προφητική ενώ του π. Επιφανίου στατική, επιβραδυντική της ορθόδοξης μαρτυρίας του Εκκλησιαστικού σώματος. Αυτή ακριβώς η επιβραδυντική στάση είναι, κ. Τελεβάντε, η «ενδιάμεση» βαθμίδα εκκλησιολογίας.

Ο μη παραγωγικός, αντι-οικουμενιστικός(;) προσανατολισμός του πατρός Επιφανίου, οι μακροπρόθεσμες συμβουλές του, ως πρώτες επιλογές της «Δυνητικής ερμηνείας ήταν (συνοπτικά):

- Για τις συμπροσευχές: «Εγένοντο και άλλοτε αυτά», «αποτελούν κοινωνικές εκδηλώσεις».

- Δεν υπάρχει λοιπόν κίνδυνος να μολυνθώμεν, ούτε μνημονεύοντες του Πατριάρχου (εφόσον δεν κατεδικάσθη), ούτε πολλώ μάλλον τους μνημονεύοντας αυτού. Τα αντιθέτως λεγόμενα είναι ανόητοι ζηλωτισμοί.

- Ο όγκος εξήντα (60) και πλέον επισκόπων (Ελλαδική Εκκλησία) ανέχονται «άχρι καιρού».

- Αγαπητέ, ας καταλείπωμεν εις αυτούς (επισκόπους Ελλάδος) την εκλογήν της στιγμής. Εκείνοι είναι ηγέται. Τον χρόνον των πολέμων και των επαναστάσεων δεν καθορίζουν οι στρατιώται, αλλά οι αξιωματικοί.

Αναμφίβολα ήταν «λογικές» επιλογές, χωρίς την προοπτική των ι. κανόνων, οι οποίες έδωσαν στη συνέχεια μέγιστη αυτοτέλεια στον οικουμενισμό. Η «ενδιάμεση» εκκλησιολογία της ημερίδας της Θεσσαλονίκης δεν αποδεικνύεται με πειράματα ή με μαθηματικές πράξεις παρά μόνο με την δύναμη της πνευματικής κατανοήσεως των Πατέρων – ι. κανόνων. Όταν οι Ορθόδοξοι συμμετέχουν στις ακολουθίες–λειτουργίες, όπου μνημονεύεται αιρετικός επίσκοπος, τότε ομολογούν–δέχονται ότι βιώνουν από κοινού την χάρη, την αλήθεια.

Αυτή είναι η θέση της Εκκλησίας.

«Ουκ εσμέν αποσχισταί (σχισματικοί), ω θαυμάσιε, της του Χριστού Εκκλησίας… Η μη εναντίωσις στα κακόδοξα ήθη τυγχάνει προδοσία σαφής και παράλυσις των Ι. Κανόνων (Αγ. Θεόδωρος Στουδίτης).

Αυτή η «Δυνητική» αντίληψη του κανόνα ευνοεί τις οικουμενιστικές διεργασίες. Οι δεκαετίες που πέρασαν είναι εγγυημένη επιβεβαίωση και μέθοδος ελέγχου της αναποτελεσματικής (πρακτικά) αυτής αντίληψης και το κυριότερο, είναι ο καλύτερος τρόπος απάμβλυνσης της Ορθόδοξης αυτοσυνεδησίας, η οποία απάμβλυνση είναι και ο ασφαλέστερος δρόμος προς τον οικουμενισμό.

Ας προσεχθεί ιδιαίτερα ο λόγος του Απ. Παύλου:

«Ει τις ευαγγελίζεται υμίν παρ’ ό παρελάβετε, ανάθεμα» Δεν είπε απλά, εάν κάποιος κηρύττη αντίθετα ή ανατρεπτικά, αλλά εάν ευαγγελίζεται έστω και κάτι το μικρόν « παρ’ ό παρελάβετε».

Εάν δούμε τον οικουμενισμό ως νέο «ευαγγελισμό», σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο, τότε ο κανόνας είναι (όπως και είναι) υποχρεωτικός, ισχύει δηλαδή το «ανάθεμα».

Όσοι τον εκλάβουν τον οικουμενισμό ως αντιθετικό (μόνο) στην Ορθοδοξία, τότε επαναπαύονται στην «Δυνητική Ερμηνεία».

Στην τελευταία εκδοχή –δυστυχώς– «ησυχάζει» πλήθος αντι-οικουμενιστών και κρυφών οικουμενιστών, γνήσια τέκνα της Εσπερίας!

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

Διεθνές σεμινάριο με θέμα: «Ο ρόλος των Εκκλησιών και των Θρησκειών», με τη συμμετοχή του Σεβ. Δημητριάδος

«Εφαρμόζοντας τον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Πυλώνα: Ο ρόλος των Εκκλησιών και των Θρησκειών» με τη συμμετοχή του Σεβ. Δημητριάδος

Με ιδιαίτερη επιτυχία πραγματοποιήθηκε στις 26 Ιουνίου 2018 στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις Βρυξέλλες, το διεθνές σεμινάριο με θέμα «Εφαρμόζοντας τον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Πυλώνα: Ο ρόλος των Εκκλησιών και των Θρησκειών», που φιλοξενήθηκε από την πρώτη Αντιπρόεδρο κ. Mairead McGuinness, επιφορτισμένη από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την εφαρμογή του άρθρου 17 της Συνθήκης της Λισαβόνας για τον διάλογο με τις Εκκλησίες, τις θρησκείες, τις φιλοσοφικές και ανθρωπιστικές οργανώσεις, και η οποία, από κοινού με τον Luca Jahier (Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κοινωνικής και Οικονομικής Επιτροπής) άνοιξε με εισαγωγικές σκέψεις τη συνάντηση. 

Σαράντος Καργάκος, Για έναν άλλου τύπου επιθετικό πόλεμο

Ο πατριωτισμός επί χιλιετίες υπήρξε το υπαρξιακό συστατικό μας

Από τον Σαράντο Ι. Καργάκο

    Ας μή δίνουμε πίστη στά λόγια τῶν πολιτικῶν. Μποροῦν νά λένε ὅ,τι θέλουν. Ἀκόμη καί ...ἀλήθεια! Κάποτε στό Ἡράκλειο τῆς Κρήτης ἀντικρούοντας τά ὅσα ἔλεγε ἕνας ἀνεπάγγελτος πολιτικός εἶχα πεῖ: «Τό κακό μέ τούς πολιτικούς δέν εἶναι ὅτι λένε ψέματα. Τό κακό εἶναι ὅτι τά ...πιστεύουν. Καί τό πιό κακό εἶναι ὅτι τά πιστεύει καί ὁ πολύς λαός. Σήμερα ἡ Ἑλλάς κινεῖται ἐπί ξηροῦ ἀκμῆς. Στήν κόψη τοῦ ξυραφιοῦ. Τί προσφέρεται γιά σωτηρία; Λόγια σάν λευκοπλάστης. Δέν ἀναφέρομαι στό λεκτικό Νιαγάρα τῆς κυβερνήσεως ἀλλά καί στίς προτάσεις-λύσεις τῶν ἄλλων κομμάτων. Γενικότητες μέ κύριο ἄξονα ἀναφορᾶς τήν οἰκονομία. Ἀλλά ἀρκεῖ αὐτό; Ἡ Τουρκία μέ «κολαοῦζο» τήν Ἀλβανία οὐσιαστικά μᾶς ἀπειλεῖ μέ πόλεμο.

     Σέ λίγο πού ὁ Ἐρντογάν ὅταν διαβάσει γιά τόν Δαμάδ Ἀλῆ Κιουμουρτζῆ θά διεκδικεῖ καί τήν ... Πελοπόννησο, τήν ὁποία τότε, το 1715, ὁ ἐν λόγω Δαμάδ ἀπέσπασε ἀπό τούς Βενετούς.

Από τα σχόλια στο άρθρο: Διευκρινήσεις περί του «καθαιρείσθω» και «ανάθεμα έστω»

Ανώνυμος 2/7/18, 11:31 μ.μ.

ΕΡΩΤΗΣΗ: ΟΙ Π. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ, Π. ΣΑΡΑΝΤΗΣ ΣΑΡΑΝΤΟΣ, Π. ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΑΣ, ΜΟΝΑΧΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ Π. ΕΥΘΥΜΙΟΣ, ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΜΟΝΑΧΟΙ ΠΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥΝ ΣΕ Ι.Ν. ΚΑΙ ΣΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΥΡΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΣΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΟΣΜΟ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΤΗΚΑΝ, ΔΕΝ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ ΜΑΣ ΧΡΙΣΤΟ, ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥΣ! ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΣΚΑΝΔΑΛΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ! ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΝΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΤΕΙ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΣΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΙΣΤΟ ΑΥΤΟΝ. ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΕΤΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΣ, ΓΕΝΙΚΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ  ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ.

Απάντηση

    Ανώνυμος 3/7/18, 9:37 π.μ.

Επαναλαμβάνουμε. Ο άγιος Κύριλλος και άγιος Επιφάνιος δεν αγαπούσαν τον Χριστό; Δεν ήθελαν την σωτηρία τους; Δεν ζητούσαν πληροφορία από το Χριστό για τις πράξεις τους; Γιατί τότε διέκοψαν τη μνημόνευση του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου; Ο άγιος Νικηφόρος δεν αγαπούσε το Χριστό; Γιατί αντιστρατεύθηκε στην στάση του αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου; Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης δεν αγαπούσε το Χριστό, δεν ήθελε τη σωτηρία του, γιατί διέκοψε το μνημόσυνο ενός αγίου Πατριάρχη, προέδρου μάλιστα της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, του Ταρασίου; Γιατί επίσης ο άγιος Πρόκλος έκοψε το μνημόσυνο του Μοψουεστίας, ενώ ο άγιος Κύριλλος δεν το έκοβε επί χρόνια, μέχρι τελικα να πειστεί;

Ευχόμαστε γρήγορα να πειστούν και οι ανωτέρω.

Όσο για το δεύτερο. Οι Άγιοι (Μάξιμος, Αθανάσιος, Γρηγόριος, ...), μήπως ανέστειλαν την αποτείχισή τους με τη σκέψη ότι υπάρχουν πιστοί με λίγες θεολογικές γνώσεις; ΟΧΙ βέβαια. Αλλά αποτειχίστηκαν, ακριβώς για να δώσουν το παράδειγμα σε όλους. Οι Θεσσαλονικείς ΑΝΤΙΘΕΤΑ κάνουν μια μεσοβέζικη αποτείχιση, και για να μη ΧΑΣΟΥΝ το ποίμνιο, το "οικονομούν" να μείνει σε κοινωνία με την αίρεση και να μολύνεται επικίνδυνα απ’ αυτή (η ΜΟΛΥΝΣΗ είναι σίγουρη, σύμφωνα με την διδασκαλία των Αποστόλων και όλων Αγίων Πατέρων), αντί να παροτρύνουν τους πιστούς να απομακρυνθούν, ΚΙ ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ, αυτό είναι δεδομένο στον Χριστιανισμό, που στηρίζετε στην ελευθερία, ῃ Χριστός ημάς ηλευθέρωσε!

Κ.Ε.

"Μη θυμώσεις που σου λέω την αλήθεια. Ποτέ δε ζήτησες με όλη σου την ψυχή την ταπείνωση".

Όταν ο Θεός θελήσει να φέρει τον άνθρωπο σε μεγάλη στενοχώρια, ώστε να μετανοήσει και να εκζητήσει το έλεός του, παραχωρεί να εμπέσει στη μικροψυχία. Και αυτή γεννά την ισχυρή δύναμη της αμέλειας, η οποία τον κάνει και γεύεται τον ψυχικό πνιγμό, που είναι μια γεύση της κόλασης. Απ΄αυτό, χτυπά τον άνθρωπο, μετά, το πνεύμα της φρενοβλαβείας, από το οποίο πηγάζουν ατέλειωτοι πειρασμοί, όπως η σύγχυση, ο θυμός, η βλασφημία, η γκρίνια και η μεμψιμοιρία, οι χαλασμένοι λογισμοί, η μετάβαση από τόπο σε τόπο, γιατί πουθενά δε βρίσκει ανάπαυση, και τα όμοια.

Αν με ρωτήσεις ποια είναι η αιτία για όλα