Η ΕΤΟΙΜΑΖΟΜΕΝΗ
ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΟΔΟΣ,
Ο
ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ, Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ
1991:
Προφητικὴ Ὁμιλία τοῦ π. Ἀθανάσιου Μυτιληναίου
Ἐπειδὴ κάποια
πατριαρχικὰ παπαγαλάκια (ἐπίσημα
ἢ μὴ ἐπίσημα)
ὑποστηρίζουν ἄκριτα καὶ ἀνιστόρητα
τὴν «Ἁγία καὶ
Μεγάλη Σύνοδο» δημοσιεύουμε παλαιότερο κείμενο ἀπὸ ὁμιλία
τοῦ π. Ἀθανασίου
Μυτιληναίου, ἀπὸ
Δελτίο τῆς Φ.Ε.
"Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος"
καὶ ἐν συνεχείᾳ θὰ ἐπανέλθουμε
μὲ κάποιους σχολιασμούς τῶν ἐν
λόγῳ δημοσιεύσεων.
Δεκαετίες
προετοιμάζεται ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος. Τελευταῖα παρατηρεῖται μία βιασύνη γιὰ τὴν
σύγκλησή της, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὶς δηλώσεις καὶ τὶς διαβουλεύσεις τοῦ
Πατριάρχη στὸ Φανάρι μὲ ἄλλους προκαθημένους Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων καὶ Ἐκκλησιῶν,
χωρὶς ὅμως νὰ ὑπάρχει καὶ ἐπαρκὴς ἐνημέρωση τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Πῶς λύθηκαν, ἀλήθεια,
ὡς διὰ μαγείας, ὅλα τὰ προβλήματα καὶ οἱ δυσκολίες ποὺ δὲν ἐπέτρεπαν τὴν
σύγκλησή της; Πῶς θὰ ἐμπιστευθεῖ ὁ λαὸς ἀποφάσεις Πανορθοδόξου Συνόδου, τῆς ὁποίας
μέλη ἔχουν κατηγορηθεῖ γιὰ Οἰκουμενισμό; Δὲν πρέπει νὰ ξεκαθαρίσει πρῶτα τὸ
τοπίο, γύρω ἀπὸ τὸ ἂν ἀποτελεῖ αἵρεση ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ ἂν στοὺς φορεῖς του ὑπάρχουν
Ἐπίσκοποι; Καὶ ἀρκοῦν οἱ αὐτοδιαβεβαιώσεις τῶν Πατριαρχικῶν περὶ τῆς Ὀρθοδοξίας
τους, ὅταν ὑπάρχουν παράλληλα «αἱρετικὲς διατυπώσεις» ποὺ δὲν διορθώθηκαν, ἀλλὰ
ἐπαναλαμβάνονται, ὅταν παραβαίνουν κατά κόρον πολλοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, π.χ. περὶ
συμπροσευχῶν;(1)
Εἶναι, ὡς ἐκ τούτου, ἐπιβεβλημένο
νὰ παρασχεθεῖ κάποια ἐνημέρωση στὸ λαὸ ποὺ ἀγνοεῖ, ἀλλὰ καὶ ἀγνοεῖται παντελῶς,
ἀπὸ τοὺς ἐκκλησιαστικούς του ἡγέτες, οἱ ὁποῖοι περισσότερες συζητήσεις,
συνεδριάσεις, διαλόγους κάνουν, καὶ περισσότερη σημασία, ἀξία, φιλικὴ διάθεση, ἀναφορὰ
δίνουν πλέον στὸ Π.Σ.Ε., στὸν Πάπα καὶ στὸ Βατικανό, παρὰ στὸ ὀρθόδοξο πλήρωμα(2)
ποὺ ἔχει τὶς ἀνησυχίες καὶ τὶς ἀντιρρήσεις του γιὰ ὅσα ἐρήμην αὐτοῦ πράττουν. (Ἡ
ένημέρωση ποὺ προσφέρουν, ὅταν τὴν προσφέρουν, γίνεται ἐπιλεκτικά, παραμορφωτικὰ
καὶ μὲ τὸ σταγονόμετρο).
Καὶ εἶναι ἀναγκαία ἡ ἐνημέρωση
γιὰ τὴν προετοιμαζόμενη Πανορθόδοξο Σύνοδο, γιατὶ αὐτὴ τὴν Σύνοδο, θὰ τὴν
παρουσιάσουν ὡς «φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας», στὶς ἀποφάσεις τῆς ὁποίας θὰ πρέπει πλέον
ὅλοι νὰ ὑπακούουμε ἀναγκαστικά.
Καὶ ἐπειδὴ βρισκόμαστε στὴν ἐποχὴ
τῆς Νέας Τάξεως, ποὺ ὅλα κατευθύνονται καὶ ὅλα τεχνηέντως ἐπιβάλλονται, θὰ εἶναι
εὔκολο νὰ ἐπιβάλουν ὑποχρεωτικὰ καὶ τὶς ἀποφάσεις τῆς «Πανορθοδόξου» Συνόδου,
καθὼς μάλιστα διὰ τῆς ἠλεκτρονικῆς κάρτας (γιὰ τὴν ὁποία οἱ ἀντιδράσεις εἶναι
μικρές) ὅλα θὰ ἐλέγχονται. Καὶ ὅπως στὴν ἐποχὴ τοῦ Βυζαντίου ὁ αὐτοκράτορας ἐξόριζε
τοὺς αἱρετικούς, ἔτσι καὶ στὴν ἐποχή μας, οἱ ἡγήτορες τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων
θὰ «ἐξορίζουν» τοὺς πιστούς, ὅπως διεφάνη στὴν παράνομη κράτηση ἐπὶ τετράμηνο
τοῦ διωκόμενου Σέρβου ἱερομόναχου π. Συμεὼν Βιλόφσκι, τὸν ὁποῖον ἡ Ἑλληνικὴ Δικαιοσύνη
πρὶν μία βδομάδα ἐλευθέρωσε, δικαιοπραγοῦσα.
Στὸ παρὸν Ἐνημερωτικό Δελτίο τῆς
ΦΕΚΦ παρουσιάζουμε μιὰ ὁμιλία τοῦ ἀείμνηστου π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, ὁ ὁποῖος
ἦταν (κατὰ κοινὴ ὁμολογία ὅσων τὸν ἔζησαν καὶ τὸν ἄκουσαν) ὀρθοδοξότατος στὸ
φρόνημα, ἐμβριθὴς μελετητὴς τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ πιστὸς ἀναλυτής
της. Διαβάζοντας κανεὶς τὴν ὁμιλία αὐτή, ἂν καὶ ἔγινε πρὶν ἀπὸ εἴκοσι χρόνια,
νομίζει πὼς εἶναι τωρινή, ἀφοῦ θίγει σύγχρονα φλέγοντα θέματα, ὅπως:
* γιά τὴν μέλλουσα νὰ συνέλθει Πανορθόδοξο
Σύνοδο (τὴν ὁποία ὀνομάζει ἀνορθόδοξο Σύνοδο τῶν Οἰκουμενιστῶν
καὶ κατευθυνόμενη ἀπὸ τὸν ἀντίχριστο),
* γιὰ τὴν ἁπλούστευση-κατάργηση
τῆς "νέας" νηστείας ποὺ ἑτοιμάζεται,
* γιὰ τὸ χρέος τῆς ἀπομάκρυνσης
ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ποὺ ἐντέλλεται ἡ Καινὴ Διαθήκη, ἀλλὰ ἀρνοῦνται νὰ ἐφαρμόσουν
οι διοικοῦντες,
* γιὰ τὸ ποιό ἀκριβῶς σημεῖο τῆς
Πίστεως προσβάλλει ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,
* γιὰ τὸ «ἔρχομαι ταχὺ» τῆς Ἀποκαλύψεως,
* γιὰ τὸν Ἀντίχριστο κ.ἄ.
Ἡ
σημαντικὴ αὐτὴ ὁμιλία(3) (μὲ κάποιες συντομεύσεις) ἔχει ὡς ἑξῆς:
«Τὸ θέμα μας (ἀπὸ τὸ βιβλ. Πράξ. 15, 30)
εἶναι γύρω ἀπὸ τὴν Σύνοδον τὴν Ἀποστολική.
(Ἡ ἀπόφασή της ἐγράφη καί) ἐδόθη στοὺς δύο Ἀποστόλους, τὸν Σίλα καὶ τὸν Ἰούδα,
γιὰ νὰ μεταφέρουν τὴν ἐπιστολὴ αὐτὴ εἰς τὴν Ἀντιόχεια. «Καὶ συναγαγόντες τὸ πλῆθος ἐπέδωκαν
τὴν ἐπιστολήν». Βλέπουμε,
λοιπόν, ὅτι ἐδῶ δίδεται ἡ ἐπιστολὴ
δημόσια.
Ἔχει σημασία αὐτό.
Δημόσια ἐπίδοσις, δημόσια ἀνάγνωσις.
Δηλαδὴ δὲν ἔχουμε παρασκήνια. Προσέξτε αὐτό, τὸ πολὺ σπουδαῖο. Δὲν
θὰ ἤθελα νὰ πῶ, ὅτι κάποια
πράγματα δὲν πρέπει νὰ εἶναι μυστικά, διότι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι
δὲν εἶναι ἕτοιμοι νὰ ἀκούσουν
κάτι. Δὲν θὰ βγάλουμε τὰ «ἐν οἴκῳ…ἐν δήμῳ». Ὅμως ἐκεῖνο ποὺ μᾶς
βοηθάει ἐμᾶς να δοῦμε ἐδῶ, εἶναι ὅτι δὲν ὑπάρχουν
παρασκήνια. Στὴν Ἐκκλησία δὲν ὑπῆρχαν,
―στὴν πρώτη, τὴν χριστιανικὴ Ἐκκλησία―
δὲν ὑπῆρχαν παρασκήνια. Πολὺ δὲ παραπάνω, δὲν ὑπῆρχε, θὰ
λέγαμε, μία πολιτικὴ συμπεριφορά.
Πόσες φορές, στὶς
ἡμέρες μας λέγετε αὐτό, ὅτι ἄρχοντες
τῆς Ἐκκλησίας ἀσκοῦν μίαν
πολιτικήν, ἢ ὁ καθενάς ―ὅπως καὶ οἱ
πολιτικοί― ἐξαγγέλλουν τὸ
πρόγραμμά τους! Πολλὲς φορές, ἐξαγγέλλουν
ἕνα πρόγραμμα καὶ λέγουν
ὅτι αὐτὴ εἶναι ἡ
πολιτική τους. Ἡ Ἐκκλησία
δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει πολιτική. Ἡ
πολιτικὴ εἶναι τερτίπια τοῦ κόσμου
τούτου, εἶναι νόθο πρᾶγμα,