Ὁ Ἅγ. Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης σχετικὰ μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἐπικαιρότητα
Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου
«Τιμὴ Ἁγίων, μίμησις Ἁγίων». Αὐτὴ εἶναι ἡ διδαχὴ τῆς Ἐκκλησίας μας σχετικὰ
μὲ τὸν τρόπο ποὺ πρέπει νὰ τιμοῦμε τοὺς Ἁγίους μας: «μιμηταί μου γίνεσθε, καθὼς
κἀγὼ Χριστοῦ. Ἐπαινῶ δὲ ὑμᾶς, ὅτι πάντα μου μέμνησθε καὶ καθὼς παρέδωκα ὑμῖν
τὰς παραδόσεις κατέχετε» (Α΄ Κορ. 11). Νὰ μιμηθοῦμε λοιπὸν τοὺς Ἁγίους μας
σημαίνει ὄχι μόνο νὰ ἔχουμε συνέχεια στὴν μνήμη μας τὸν τρόπο ποὺ ζοῦσαν, ἀλλὰ
καὶ νὰ ἀκολουθοῦμε καὶ νὰ ἐφαρμόζουμε τὶς διδαχές τους, ὅπως αὐτοὶ μᾶς τὶς
παρέδωσαν. Ἰδίως σήμερα μὲ τὴν ἐπικράτηση τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὴν
πτώση τῶν ποιμένων, τὴν σύγχυση καὶ τὴν χαώδης κατάσταση τῆς ἐκκλησιαστικῆς
ἐπικαιρότητας ὁ λόγος τῶν Ἁγίων καὶ ἡ παραδοχή του ἐκ μέρους μας εἶναι παραπάνω
ἀπὸ ἐπιτακτική.
Συνεχίζουμε μὲ τὸ δεύτερο μέρος ἀπὸ τὶς ἐπιστολές τοῦ Ἁγ. Ἰσιδώρου τοῦ
Πηλουσιώτου, τοῦ ὁποίου σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴν μνήμη του. Ἡ γλώσσα τοῦ
ἁγίου εἶναι γεμάτη ἀγάπη, εἶναι παραινετική, συμβουλευτική, ἀλλὰ παράλληλα
καυστικὴ καὶ ἀκριβοδίκαιη, μὴ λαμβάνοντας ὑπόψη ἀξιώματα καὶ σκοπιμότητες, ἀλλὰ
ἀποσκοπώντας μόνον στὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν καὶ στὴν δόξα τῆς Ἐκκλησίας. Ὡς πηγὴ
χρησιμοποιῶ τὴν νεοελληνικὴ μετάφραση τῶν ἐπιστολῶν του ἀπὸ τό: Ἰσιδώρου
Πηλουσιώτου, Ἅπαντα τὰ ἔργα, ἐκδ. «Τὸ Βυζάντιον», Θεσσαλονίκη, 2000.
Δὲν εἶναι ἀρεστὲς στὸν Θεὸ οἱ θυσίες καὶ δωρεὲς ἀπὸ ἀνίερα χρήματα
Ἐπιστ. 37 — Στὸν ἐπίσκοπο Εὐσέβιο
Κτίζεις ἐκκλησία, ὅπως λένε... σπουδαία ὡς πρὸς τὰ τεχνικὰ χαρακτηριστικά,
ἀλλὰ μὲ πονηρὲς μεθόδους, ἀφοῦ χρησιμοποιεῖς ἀμοιβὲς ἀπὸ χειροτονίες καὶ
ἀδικίες, ἐξευτελισμούς, καταπιέσεις ἀδυνάτων καὶ προσφορὲς φτωχῶν. Ὅλα αὐτὰ δὲν εἶναι τίποτα ἄλλ ἀπὸ τὸ νὰ
οἰκοδομεῖς τὴ Σιὼν πάνω σὲ αἵματα καὶ τὴν Ἰερουσαλὴμ πάνω σὲ ἀδικίες. Ὁ Θεὸς
δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ θυσία ποὺ προέρχεται ἀπὸ ξένα ὑπάρχοντα, ἀλλὰ τὴ σιχαίνεται
σὰ θυσιαζόμενο σκύλο. Σταμάτα λοιπὸν καὶ νὰ κτίζεις καὶ νὰ ἀδικεῖς, γιὰ
νὰ μὴν γίνει ἐκεῖνος ὁ ναὸς αἰτία νὰ σὲ ἐλέγξει ὁ Θεός...
Γιὰ τὴν φρικαλεότητα τῆς ἀγοραπωλησίας τῆς ἱερωσύνης
Ἐπιστ. 119 — Στὸν Ἐπίσκοπο Εὐσέβιο
... Ἐπέδειξες κάθε φροντίδα νομίζω. ὥστε τίποτε πονηρὸ νὰ μὴ μείνει ἔξω ἀπὸ
τὸ θυσιαστήριο. Μάθε λοιπόν, ὅτι αὐξάνοντας σὲ ἀριθμὸ τοὺς Σίμωνες, αὐτοὺς ποὺ
νομίζουν ὅτι θὰ ἀποκτήσουν τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ μὲ χρήματα, ἀπέκτησες κοινὸ ταμεῖο μὲ τὸν προδότη, κυλιέσαι σὲ χολὴ πικρίας καὶ
ἀναπτύσεις δεσμοὺς ἀδικίας, προδίδοντας μὲ θράσος αὐτὰ ποὺ εἶναι
πολυπόθητα καὶ ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς ἀγγέλους.
Γιὰ τὸν Περγάμου Ζηζιούλα καὶ ὅλους τοὺς ὀπαδοὺς τῆς Ἐπισκοποκρατίας, ὅτι ἡ
Θεία Λειτουργία γίνεται στὸ ὄνομα τοῦ Ἐπισκόπου.
Ἐπιστ. 136 — Στὸν κόμητα Ἑρμίνο
...Καὶ πρόσεξε μὲ ἀκρίβεια. Ὅταν ὁ
ἀληθινὸς ποιμένας ἔρχεται αὐτοπροσώπως μὲ τὸ ἄνοιγμα τῶν προσκυνητῶν
Εὐαγγελίων, ὁ Ἐπίσκοπος σηκώνεται
καὶ βγάζει τὸ σχῆμα ποὺ δηλώνει τὴν μίμηση (σσ. τὸ ὠμοφόριο), δηλώνοντας ἔτσι, ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶναι παρών, ὁ
ἀρχηγὸς τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος, ὁ Θεὸς καὶ Δεσπότης.
Πρίν ἀπό ἕνα μήνα μᾶς ἐπισκέφτηκε μία κοπέλα ὄχι Ταϊβανέζα. Στή χώρα
της ἀπαγορεύεται ὁ Χριστιανισμός. Ἔμεινε κοντά μας περίπου μία ἑβδομάδα
καί μάλιστα εἶχε νοικιάσει ἕνα δωμάτιο στήν περιοχή μας λίγα τετράγωνα
πιό κάτω. Εἶχε προετοιμάσει τήν παραμονή της χωρίς νά μᾶς ἐπιβαρύνει σέ
τίποτα. Ἐρχόταν ἁπλά κάθε πρωί στήν Ἐκκλησία γιά νά μᾶς γνωρίσει
καλύτερα.
