«Το ακατάλληλο δεν πρέπει να είναι προσωρινά κατάλληλο»!

Του Ιωάννου Ρίζου

Κάποιοι είπαν ότι  ήταν ακατάλληλη  η στιγμή της ανακίνησης ενός τέτοιου θέματος, λες και υπάρχουν ακατάλληλες στιγμές να πολεμά κανείς τις πλάνες που συναντά. Και ποιος άραγε θα κρίνει  πότε είναι η κατάλληλη στιγμή; Θα έλεγα όμως ότι ποτέ δεν είναι κατάλληλη η στιγμή ανακίνησης ενός τέτοιου θέματος, ειδικά για αυτούς που επιζητούν μια πρόχειρη και επιφανειακή συνεργασία εναντίον του Οικουμενισμού μεταξύ Aποτειχισμένων και Σχισματικών.

Θα ακολουθήσω τον Μ. Βασίλειο που λέει ότι: «Το ακατάλληλο δεν πρέπει να  είναι προσωρινά κατάλληλο», παρά με διάφορες θολές, προσωρινές και διπλωματικές συνεργασίες. Αν είναι να υπάρξει ενότητα, αυτή πρέπει να έχει την βάση την στην αλήθεια, κι όχι να πούμε κι εμείς το οικουμενιστικό «αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν».

      Eπι της ουσίας τώρα.

 Όλη σας η σπουδή και μελέτη κ. Μάννη είναι στημένη έτσι ώστε να φανεί ότι το οικοδόμημα σας είναι με ακρίβεια χιλιοστού ελεγμένο και τεκμηριωμένο. Δεν αφήνετε ούτε μία λάθος παραπομπή να πάει χαμένη, ούτε μια αρίθμηση σελίδας που να μην την διορθώσετε. «Σημαντικά σφάλματα» θεωρείτε μια λάθος παραπομπή. Ο σκοπός της τακτικής  σας  είναι να πείσετε τους αφελείς ότι τα πάντα είναι επιστημονικά ελεγμένα από σας, και να δικαιολογείται έτσι  η τυφλή εμπιστοσύνη που πρέπει να έχουν στα γραφόμενα σας και στους μέντορες σας.

1.

Ο πρ. Φλωρίνης στην εγκύκλιο απόσχισης του, το 1937, ονομάζει σχισματική μόνο την Ιεραρχία και όχι και τον λαό που την ακολουθεί (άκουσον , άκουσον!), αλλά χρειάστηκε επιπλέον 13 χρόνια  (στην εγκύκλιο της 26/6/1950) για να  σας πει: «Ουδένα Νεοημερολογίτην δέον να δέχεσθε εις τους κόλπους της καθ΄ ημάς Αγιωτάτης Εκκλησίας, άνευ προηγούμενης ομολογίας δι΄ ής να καταδικάζει ούτος την καινοτομίαν των Νεοημερολογιτών και να κηρύσσει την εκκλησίαν τούτων Σχισματικής». Αυτή η σοβαρότατη ασυνέπεια στον πνευματικό του προσανατολισμό δεν σας ενοχλεί καθόλου,

Τι άλλο περιμένετε να δείτε, ώστε να πεισθείτε ότι η νέα "εκκλησία" -στην οποία οδηγούν οι Ποιμένες- είναι εδώ;

Η ορθόδοξη Εκκλησία της Γερμανίας

στα χέρια του οικουμενισμού!

Κατά τα άλλα φυλάνε Θερμοπύλες

Ὀρθόδοξος ἱερέας δίνει Πασχαλινά αυγά σε Προτεστάντες

Λειτουργία με το βυζαντινό τυπικό σε παπικό ναό στα πλαίσια οικουμενιστικής εκδήλωσης (τουριστική ατραξιόν δηλαδή) 

Οικουμενιστικός Εσπερινός

Οικουμενιστική λειτουργία την Πεντηκοστή

 "Ενότητα στην ετερότητα" 

Μην ξεχνάμε και τους Ουνίτες

Ο χάρτινος Οικουμενισμός της φαντασίας

Όλοι συμμετέχουν, Έλληνες, Ρουμάνοι, Ρώσοι, Σέρβοι

Μία ωραία, πολύχρωμη οικογένεια

και ...αρτοκλασία

Το "καλύτερο" χειρότερο για το τέλος.

Προσέξτε τον Σταυρό

Οι Φάκελοι Μαθήματος οδηγούν σε πλήρη ανατροπή και αλλοίωση του μαθήματος των Θρησκευτικών

Η δημοσίευση των Φακέλων Μαθήματος για τα Θρησκευτικά επιβεβαίωσε, όπως ήταν αναμενόμενο, την μεγάλη αλλαγή του μαθήματος των Θρησκευτικών που οδηγεί σε σύγχυση και ανατρέπει εκ βάθρων το περιεχόμενο και τον τρόπο διδασκαλίας του μαθήματος. Οι Φάκελοι Μαθήματος, με υπερβολικό αριθμό σελίδων ο καθένας, είναι συλλογές υλικού (κείμενα, ποιήματα, τραγούδια, φωτογραφίες, κ.α.) που έχει συνταχθεί από ποικίλους συγγραφείς και παρατίθεται χωρίς συνοχή και λογική σειρά. Τα κείμενα της Αγίας Γραφής και των Αγίων Πατέρων διαδέχονται κείμενα και τραγούδια κοσμικών

Η προσκύνηση του αναθεματισμένου και η "πτώση" του αναθεματήσαντος!

Ἂς δοῦνε, ὅσοι ἔσπευσαν νὰ ὑπερασπιστοῦν τὸν Πειραιῶς Σεραφείμ,  αὐτὰ τὰ προσκυνήματά του (μετὰ τὸ πορτραῖτο ποὺ πρόσφατα τοῦ χάρισε)  πρὸς τὸν αἱρεσιάρχη, κι ἂς καταλάβουν ποιόν ὑπερασπίζονται, ποιόν δικαιολογοῦν και γιὰ ποιόν χαραμίζουν τους ἀγῶνες τους, τάχα, ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας!

Οἱ διάλογοι εἶναι ὑποθετικοί. Οἱ φωτογραφίες ἀπὸ τὸ ΑΜΕΝ.

http://www.amen.gr/article/eikones-apo-tis-synadiseis-tou-oikoumenikou-patriarxi-stin-athina

Των Αγίων Πάντων

   Δέν πέρασαν ἀκόμη λίγες μέρες, ἀπό τότε πού γιορτάσαμε τήν ἱερή πανήγυρη τῆς Πεντηκοστῆς, καί πάλι μᾶς πρόφθασε χορός μαρτύρων ἤ καλύτερα στρατιά μαρτύρων καί παράταξη, πού δέν εἶναι καθόλου κατώτερη ἀπό τή στρατιά τῶν ἀγγέλων, τήν ὁποία εἶδε ὁ πατριάρχης Ἰακώβ, ἀλλά εἶναι ἴδιας ἀξίας καί τάξης μέ αὐτή. Γιατί μάρτυρες καί ἄγγελοι διαφέρουν μόνο στά ὀνόματα, στά ἔργα τους ὅμως ταυτίζονται.

Στόν οὐρανό κατοικοῦν οἱ ἄγγελοι, στόν οὐρανό καί οἱ μάρτυρες. Αἰώνιοι καί ἀθάνατοι εἶναι ἐκεῖνοι, τό ἴδιο θά γίνουν καί οἱ μάρτυρες. Ἀλλ᾽ ἐκεῖνοι ἔλαβαν καί ἀσώματη φύση; Καί τί σημασία ἔχει αὐτό; Γιατί οἱ μάρτυρες, ἄν καί ἔχουν σῶμα, ὅμως εἶναι ἀθάνατο ἤ καλύτερα καί πρίν ἀπό τήν ἀθανασία ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ στολίζει τά σώματά τους περισσότερο ἀπό τήν ἀθανασία.

Δέν εἶναι τόσο λαμπρός ὁ οὐρανός, πού στολίζεται μέ τό πλῆθος τῶν ἀστεριῶν, ὅσο εἶναι τά σώματα τῶν μαρτύρων, πού στολίζονται μέ τό λαμπρό αἷμα τῶν τραυμάτων. Ὥστε ἐπειδή πέθαναν γι᾽ αὐτό καί εἶναι ἀνώτεροι, καί βραβεύτηκαν πρίν ἀπό τήν ἀθανασία παίρνοντας τά στεφάνια ἀπό τήν ὥρα τοῦ θανάτου τους.

«Τόν ἔκανες λίγο κατώτερο ἀπό τούς ἀγγέλους, τόν στεφάνωσες μέ δόξα καί τιμή» (Ψαλμ. 8, 6), λέει ὁ Δαυίδ, γιά τή φύση ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλά καί τό λίγο αὐτό πού στεροῦνταν οἱ ἄνθρωποι σέ σχέση μέ τούς ἀγγέλους, τό συμπλήρωσε ὁ Χριστός ὅταν ἦρθε, καταδικάζοντας τό θάνατο μέ τό δικό του θάνατο. Ἐγώ ὅμως δέν ἀντλῶ ἀπ᾽ ἐδῶ τά ἐπιχειρήματά μου, ἀλλά ἀπό τό ὅτι τό μειονέκτημα αὐτό τοῦ θανάτου ἔγινε πλεονέκτημα. Γιατί ἄν δέν ἦταν θνητοί δέν θά γίνονταν μάρτυρες.

Ὥστε ἄν δέν ὑπῆρχε θάνατος δέν θά ὑπῆρχε καί στεφάνι. Ἄν δέν ὑπῆρχε θάνατος, δέν θά ὑπῆρχε καί μαρτύριο. Ἄν δέν ὑπῆρχε θάνατος, δέν θά μποροῦσε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος νά λέει: «Κάθε μέρα πεθαίνω, μά τό δικό σας καύχημα, πού ἔχω στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Α’ Κορ. 15, 31). Ἄν δέν ὑπῆρχε θάνατος καί φθορά, δέν θά μποροῦσε πάλι ὁ ἴδιος νά λέει: «Χαίρομαι στά παθήματά μου γιά σᾶς, καί ἀναπληρώνω στή σάρκα μου τά ὑστερήματα τῶν θλίψεων τοῦ Χριστοῦ» (Κολ. 1, 24). Ἄς μήν λυπούμαστε λοιπόν ἐπειδή γίναμε θνητοί, ἀλλά ἄς εὐχαριστοῦμε, ἐπειδή ἀπό τό θάνατο μᾶς ἀνοίχτηκε τό στάδιο τοῦ μαρτυρίου, ἀπό τή φθορά λάβαμε ἀφορμή γιά τά βραβεῖα. Ἀπό ἐδῶ ἔχουμε τήν ἀφορμή γιά αγωνίσματα.

Βλέπεις τή σοφία τοῦ Θεοῦ, πῶς τό πιό μεγάλο κακό τό ἀποκορύφωμα τῆς συμφορᾶς πού μᾶς ἔφερε ὁ διάβολος, ἐννοῶ τό θάνατο, τόν μετέτρεψε σέ τιμή καί δόξα μας, ὁδηγώντας μ᾽ αὐτόν τούς ἀθλητές στά βραβεῖα τοῦ μαρτυρίου; Τί θά κάνουμε ὅμως; Θά εὐχαριστήσουμε τό διάβολο γιά τό θάνατο; Ὁ Θεός νά φυλάξει. Γιατί τό κατόρθωμα δέν εἶναι ἔργο τῆς δικῆς του θελήσεως, ἀλλά εἶναι χάρισμα τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος τόν ἔφερε γιά νά μᾶς καταστρέψει καί ξαναφέρνοντάς μας στή γῆ νά ξεκόψει κάθε ἐλπίδα σωτηρίας. Ὁ Χριστός ὅμως, μέ τό δικό του θάνατο ἄλλαξε τήν πορεία καί μέ τόν ἴδιο τό θάνατο μᾶς ἀνέβασε πάλι στόν οὐρανό.

Κανείς σας λοιπόν ἄς μήν μέ κατηγορήσει, ἄν ὀνόμασα τό σύνολο τῶν μαρτύρων χορό καί στράτευμα, δίνοντας δυό ἀντίθετα ὀνόματα στό ἴδιο πράγμα. Γιατί χορός καί στράτευμα εἶναι ἀντίθετα πράγματα, ἐδῶ ὅμως ἔγιναν ἕνα. Ἐπειδή βάδιζαν μ᾽ εὐχαρίστηση