Η "αφελής" αφέλεια του Τελεβάντου και η σοβαρὴ τοποθέτηση του π. Πέτρου Χίρς περί της αιρέσεως του Οικουμενισμού!

Οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀστεῖοι. Καὶ ἐπικίνδυνοι! Ἂν καὶ ἀντι-Οἰκουμενιστές. Ἔχουν γράψει στὰ παλιά τους τὰ παπούτσια τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες καὶ πορεύονται μὲ τὸ μυαλό τους. Ὡσὰν τοὺς Ἱ. Κανόνες νὰ μὴν τοὺς ἔβγαλαν Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι, νὰ μὴν τοὺς ἀποδέχτηκαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι. Ὡσὰν οἱ Ἅγιοι νὰ εἶναι, ὅπως αὐτοί, ἀρνητὲς τῶν Ι. Κανόνων! Ὡσὰν οἱ Ἱ. Κανόνες νὰ μὴν στηρίζονται στὶς Εὐαγγελικὲς Ἐντολές.

Ἕνας ἀπ’ αὐτοὺς ὁ Τελεβάντος, ἔγραψε προχθὲς μιὰ ἀπάντηση, μὲ τὴν ὁποία ὑποστηρίζει ὁ ἀθεόφοβος, ὅτι μὲ τοὺς Διαλόγους δὲν χάσαμε τίποτα ἀπὸ τὴν Πίστη!!! Δὲν εἶδε καὶ δὲν ἄκουσε τίποτα στὴν Ἀμερικὴ περὶ ἀλλοιώσεως τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος τῶν πιστῶν!

Δὲν θὰ τοῦ ἀπαντήσουμε ἐμεῖς. Θὰ τοῦ ἀπαντήσει ὁ ἀντι-Οἰκουμενιστής (στὴν θεωρία) π. Πέτρος Χίρς.

 

Δημοσιεύουμε α) τὴν «ἀφελὴ» δημοσίευση τοῦ «Τελεβάντου» καὶ β) τὶς θέσεις-ἀπαντήσεις τοῦ π. Πέτρου ἀπὸ χθεσινὴ ἀνάρτηση (ἐδῶ), ποὺ εἶναι σὰν νὰ εἰπώθηκαν ἀκριβῶς σὰν ἀπάντηση στὰ φληναφήματα τοῦ Τελεβάντου.

«ΤΙ ΧΑΣΑΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΑΡΧΙΣΑΝ ΟΙ ΔΙΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ;»

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

 Τον τελευταίο καιρό μας ρωτούν συχνά με προσποιητή αφέλεια οι Οικουμενιστές: “Τι χάσατε από την πίστη σας από τότε που άρχισαν οι Διαχριστιανικοί και οι Διαθρησκειακοί Διάλογοι;”

Τους απαντούμε: Αυτό δα έλειπε! Να χάναμε εμείς από την πίστη μας επειδή οι Οικουμενιστές -μια δράκα άνθρωποι- 

1.) πηγαίνουν και προσκυνούν την χαριτόβρυτο δεξιά του Πάπα, 

2.) συμπροσεύχονται με προχωρημένες συμπροσευχές με αιρετικούς και αλλόθρησκους που ενίοτε συνιστούν ημισυλλείτουργο,

3.) προδίδουν την πίστη των πατέρων μας με τη συνομολόγηση προδοτικών για την Ορθοδοξία Συμφωνιών (όπως του Σαμπεζύ και του Μπαλαμάντ),

4.) συνυπογράφουν κακόδοξα κείμενα με τους Προτεστάντες στο ΠΣΕ που υιοθετούν ατόφια την προτεσταντική Εκκλησιολογία, 

5.) διατυπώνουν αιρετικές θεωρίες όπως είναι η βαπτισματική θεολογία, και

6.) συνεκδίδουν με αιρετικούς κακόδοξα κοινά κείμενα όπως αυτό της Ραβέννας.

Ήταν το μόνο που έλειψε να συμβεί!!! Οι Οικουμενιστές να προδίδουν την Ορθοδοξία και εμείς να χάνουμε από την πίστη μας!!!

Ἀπὸ τὴν ὁμιλία τοῦ π. Πέτρου Χίρς:

» Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀρνεῖται τὸ Χριστὸ στὸ ἐπίπεδο τῆς ἐκκλησιολογίας, ἐνῶ ὁ Ἀρειανισμὸς τὸν ἀρνιόταν στὸ ἐπίπεδο τῆς Χριστολογίας!

» Ὑπάρχουν δύο Διάλογοι. Ὁ πρῶτος, ὁ εὐλογημένος γίνεται γιὰ τὴ διασάφιση τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ δεύτερος, ὁ καταραμένος, γίνεται γιὰ τὴν διερεύνηση τῶν μυστηρίων!

» Ἀποτέλεσμα; Ἔτσι ὁ διάβολος ἐπιτυγχάνει τὴν διείσδυση καὶ στὴν ἀλλοίωση τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος!

» Καὶ τέλος, ἔρχεται ἡ ἀνατροπή! «Ανατροπή θα πει ότι δεν πρόκειται για επιστροφή των ετεροδόξων αλλά και εμείς οι ίδιοι οι Ορθόδοξοι ταυτιζόμαστε με τους ετεροδόξους σε όλα τα επίπεδα, αλλά και ακόμα κοινωνούμε μαζί».

Εἶπε ἐπὶ λέξει ὁ π. Πέτρος:

«Σε αρκετά μέρη του κόσμου έχουμε φτάσει σε πολλά επίπεδα να υπάρχει αλλοίωση του ορθοδόξου φρονήματος, ακριβώς διότι έχουμε όχι μόνο συνύπαρξη και διάλογο, αλλά και διείσδυση του ετεροδόξου και του φρονήματός του μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία…

Καὶ πρέπει νὰ κάνουμε πολὺ σκληρὴ αὐτοκριτική· καὶ πρέπει νὰ γίνει πολὺ γρήγορα ἀπὸ στόματα ἀρχιερέων, θεολόγων, ἁγιορειτῶν, γιατὶ …στὸ ἐξωτερικὸ ἔχουν φτάσει ἤδη στὴν ἀνατροπὴ τῆς Ὀρθοδοξίας. Δὲν εἶναι κάτι ποὺ θὰ γίνει, δὲν εἶναι μιὰ ἀπειλὴ ποὺ φοβόμαστε μήπως γίνει.  Γ ί ν ε τ α ι   τ ώ ρ α.  Αὐτὴ τὴν στιγμὴ ὑπάρχει ἀλλοτρίωση καὶ προβληματίζονται πολλοὶ πιστοὶ στὴν Ἀμερικὴ καὶ στὰ ἄλλα μέρη τοῦ κόσμου, τί θὰ κάνω: νὰ πάω σ’ αὐτὴν τὴν Ἐκκλησία σ’ αὐτὸν τὸν ἱερέα, νὰ πάω σ’ αὐτὸν τὸν Ἐπίσκοπο νὰ ἔχω κοινωνία μαζί του; Γιατί, δὲν διδάσκει ὀρθὰ καὶ κοινωνάει τοὺς ἑτεροδόξους.  Δὲν εἶναι κάτι δηλαδή, ποὺ εἶναι ἀπειλὴ στὸ μέλλον. Διαλύει τώρα τὴν Ἱεραποστολή μας καὶ στὴν Ἀμερική, καὶ στὴν Αὐστραλία, καὶ στὴν Εὐρώπη· εἶναι δηλαδή, ἀνατροπὴ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ πᾶμε γιὰ σχίσματα καινούργια…

Ἂν ὁ Διάλογος ἦταν τῆς διασάφισης… Στὴν πράξη ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ Διαλόγου εἶναι ἐκ τοῦ πονηροῦ· εἶναι τοῦ δεύτερου βαθμοῦ, τῆς διερεύνησης, ποὺ δὲν ὁδηγεῖ σὲ καρπό, σὲ ἐπιστροφή (στὴν Ἐκκλησία).

Τὸ δεύτερο εἶναι ὅτι αὐτοὶ μὲ τοὺς ὁποίους μιλᾶμε δὲν ἐνδιαφέρονται νὰ γίνουν Ὀρθόδοξοι· δὲν ὑπάρχει ἡ προϋπόθεση, ποὺ εἶναι ἡ καλὴ ἀνησυχία. Ἡ καλὴ ἀνησυχία δὲν ὑπάρχει μεταξὺ τῶν ἡγετῶν τῶν ἑτεροδόξων.

(Ἡ καλὴ ἀνησυχία)  ὑπάρχει σὲ αὐτούς, μὲ τοὺς ὁποίους δὲν ἔχουμε συνομιλία· δὲν ἔχουμε συνομιλία δηλ. μὲ αὐτοὺς ποὺ ζητᾶνε· ποὺ ζητοῦν,  ποὺ ἀγωνιοῦν νὰ γίνουν Ὀρθόδοξοι… Γι’ αὐτὸ καλύτερα νὰ ἀποχωρήσουμε (ἀπὸ τοὺς διαλόγους) καὶ νὰ δώσουμε ἔμφαση στὴν πραγματικὴ Ἱεραποστολὴ, στοὺς πραγματικῶς ἀναζητοῦντες. Αὐτοί, μὲ τοὺς ὁποίους ἔχουμε συνομιλία, δὲν ἀναζητοῦν (τὴν ἀλήθεια).

Μὲ αὐτούς (τὸν ἁπλὸ λαό) νὰ κάνουμε Διάλογο, ἀλλὰ δὲν θὰ εἶναι ἐπίσημος· ὁ ἐπίσημος, οὔτε κἀν ἐγγίζει τὴν ζωὴ (τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων). Δηλαδή, βλέποντας τὸν Πατριάρχη νὰ βρίσκεται στὴ Βοστώνη γιὰ μιὰ βδομάδα καὶ νὰ μιλοῦν γιὰ θεωρητικὰ θέματα, αὐτό, εἶναι τόσο ἔξω ἀπὸ τὴν ζωὴ τῶν ἑτεροδόξων, ὥστε εἶναι σὰν νὰ μὴν ἔγινε, σὰν νὰ μὴν ὑπάρχει αὐτὸς ὁ Διάλογος.

Εἴμαστε πόσα χρόνια στὸν Διάλογο; Πενῆντα καί... Ἂν πήγαινε στὸ κελὶ ἑνὸς μοναχοῦ στὸ Ἅγιον Ὄρος κάποιος ἑτερόδοξος ἐπὶ χρόνια, τί θὰ ἔκανε ὁ μοναχός, θὰ συνέχιζε τὴ συζήτηση; Με τίποτα δὲν θὰ τὴν συνέχιζε. (Θὰ ἔλεγε): Αὐτὸς ἔρχεται νὰ μὲ τρελάνει καὶ νὰ μὲ βάλει σὲ πειρασμό. Ἂν ἐρχόταν πραγματικὰ μὲ διάθεση ἀναζήτησης (τῆς ἀλήθειας), σὲ ἕνα μήνα, σὲ ἕξι μῆνες, σὲ δύο μέρες θὰ λύνονταν τὰ θέματα. Γιατὶ δὲν εἶναι θέμα θεολογικό. Εἶναι θέμα πνευματικό. Ὅποιος ζητᾶ κι ἔχει προϋπόθεση πνευματικὴ τὰ βρίσκει.

…Ἐδῶ ἔχουμε ξεχάσει τὸν Θεό. Ἐμεῖς θὰ κάνουμε τὸν Διάλογο χρόνια, ἀλλὰ αὐτοὶ δὲν καταλαβαίνουν μὲ τὰ λόγια. Σταμᾶτα τὸν Διάλογο. Κάνε προσευχὴ στὸ κελί σου, καὶ αὐτός, ἂν θέλει, ἂν θέλει, ὁ Θεὸς ποὺ δουλεύει μέσα στὴν καρδιά του θὰ τὸν φέρει στὴν Ὀρθοδοξία. Ἐδῶ, ποῦ εἶναι ὁ Θεὸς στὸν Διάλογο; Τί δουλειὰ ἔχουμε ἐμεῖς νὰ βάζουμε τὸν λαὸ στὸν πειρασμὸ ἑνὸς ἀτελείωτου Διαλόγου ποὺ δὲν φέρει καρπό. Μᾶλλον οἱ καρποὶ ποὺ ἔρχονται εἶναι πολλοὶ πικροί. Εἶναι ἡ ἀνατροπὴ τῆς Ὀρθοδοξίας.

"Σαρώνουν" όλους τους τιμητικούς τίτλους που τους προσφέρουν Οικουμενιστές και Παπικοί ο Πατρ. Βαρθολομαίος, ο Αλβανίας Αναστάσιος και ο Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας! Έτσι θα έκανε και ο Ιησούς Χριστός;

O Αρχιεπ. Αλβανίας τιμήθηκε στη Ρώμη για την συνολική Ιεραποστολική δράση του (VIDEO+ΦΩΤΟ)

Ο Πρόεδρος της Βουλγαρίας απένειμε το ανώτατο παράσημο της χώρας στον Οικουμενικό Πατριάρχη 

Επίτιμος Διδάκτορας και ο Ζηζιούλας

Κορυφαία εκδήλωση του Ιερατικού Συνεδρίου αποτέλεσε η αναγόρευση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γέροντος Περγάμου κ.κ. Ιωάνου σε Επίτιμο Διδάκτορα του Τμήματος Ορθοδόξου Θεολογίας του Πανεπιστημίου Μονάχου...

Τον επαινετικό λόγο (Laudatio) εκφώνησε ο Σεβασμιώτατος Καρδινάλιος κ. Κούρτ Κοχ, Πρόεδρος του Ποντιφικού Συμβουλίου για την Ενότητα των Χριστιανών και Συμπρόεδρος της Διεθνούς Μεικτής Επιτροπής για τον Θεολογικό Διάλογο μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, Αναλυτικότερη αναφορά στο ιωβηλαίο, στην αναγόρευση σε Επίτιμο Διδάκτορα του Σεβ. Μητροπολίτη Γέροντος Περγάμου κ. Ιωάννου και στην εκδήλωση στην Καθολική Ακαδημία της Βαυαρίας θα δημοσιεύσει προσεχώς στην ιστοσελίδα του το Τμήμα Ορθοδόξου Θεολογίας του Πανεπιστημίου Μονάχου...

Παρέστησαν επίσης ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, από την Εκκλησία της Ελλάδος και ο διευθυντής της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος, Δρ. Παντελής Καλαιντζίδης.

Πηγή

Δύσκολα ο εμπαθής αντιλαμβάνεται το πάθος του (ενώ το επισημαίνει στον διπλανό του) και δυσκολότερα μετανοεί γι' αυτό!

Το διαβολικό πάθος της συκοφαντίας

 Η συκοφαντία είναι ψευδής κατηγορία… Είναι, διαβολή.
Και είναι βέβαιο ότι ο διάβολος είναι εφευρέτης της συκοφαντίας, ως πατέρας του ψεύδους, εφόσον ο συκοφάντης είναι εκείνος που κατεξοχήν ψεύδεται. Το να σηκώσει ο άνθρωπος τη συκοφαντία είναι μεγάλος άθλος.

 Και τον σηκώνει μόνο εκείνος που προσβλέπει προς τον Κύριο Ιησού, ο οποίος όταν «ενηνθρώπησε» και ήλθε στη γη, σήκωσε τον Σταυρό της συκοφαντίας και οδηγήθηκε ως τον ατιμωτικό θάνατο. 

Η συκοφαντία είναι μέγα άλγος για τον συκοφαντούμενο και φοβερή δοκιμασία για την πνευματική του υπόσταση. 

«Ουκ έστιν», μας λέει ο Ιερός Χρυσόστομος, «ουδέν αφορητότερον τοις οδυνωμένοις λόγον δυνάμενον δακείν ψυχήν». Δεν υπάρχει δηλαδή τίποτε πιο αφόρητο για όσους υφίστανται την οδύνη της συκοφαντίας, γιατί η συκοφαντία είναι πραγματικά δάγκωμα για την ψυχή. Γι” αυτό και ο προφήτης Δαβίδ έλεγε προς τον Κύριο: «Λύτρωσέ με από τις συκοφαντίες των ανθρώπων και θα φυλάξω τις εντολές σου».

Τί είναι όμως εκείνο που κινεί τον άνθρωπο στο να συκοφαντεί τον συνάνθρωπό του και να λέει ψέματα εναντίον του;
Η ασκητική εμπειρία μας έχει υποδείξει ότι τα κίνητρα του συκοφάντη συνήθως είναι η ζήλεια, ο φθόνος, η μνησικακία, η υπερηφάνεια και τα σαρκικά πάθη. Γι” αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κατάκριση, η κακολογία, και πολύ περισσότερο η συκοφαντία, είναι επισφράγισμα και ενεργοποίηση άλλων παθών, τα οποία λερώνουν την ψυχή και της προκαλούν ανεπανόρθωτη βλάβη.

Μας λέει ο όσιος Θαλάσσιος: «Η ψυχή του κακόγλωσσου και του συκοφάντη έχει πολύ κακή γλώσσα. Ένας τέτοιος άνθρωπος βλάπτει τον εαυτό του, αυτόν που τον ακούει και καμιά φορά και αυτόν που συκοφαντεί».

Επίσης αυτός που εξευτελίζει και συκοφαντεί τον πλησίον του εξοργίζει τον Θεό

Μια άκρως ενδιαφέρουσα ΟΜΙΛΙΑ του π. Πέτρου Χίρς και το Βίντεο

μὲ τὶς ἐξαιρετικὲς ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ στὶς ἐρωτήσεις ἀκροατῶν ποὺ ἐπακολούθησαν.

Πρέπει νὰ τὴν διαβάσουν κυρίως

οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστές, μήπως καὶ

ἀντιληφθοῦν τὴν «ΑΝΑΤΡΟΠΗ» τῆς

Ὀρθοδοξίας ποὺ ἔχει φέρει ὁ Οἰκουμενισμός!
(Καὶ νὰ μὴν δίνουν παραπλανητικὲς ἀπαντήσεις, ὅπως ἐδῶ)!!!

Πρωτοπρ. Πέτρος Χιρς

H ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ

ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

» Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀρνεῖται τὸ Χριστὸ στὸ ἐπίπεδο τῆς ἐκκλησιολογίας, ἐνῶ ὁ Ἀρειανισμὸς τὸν ἀρνιόταν στὸ ἐπίπεδο τῆς Χριστολογίας!

» Ἄρνηση τῆς μοναδικότητας τῆς Ἐκκλησίας, συνεπάγεται ἄρνηση τῆς μοναδικότητας τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ.

» «Και υπάρχουν κανόνες της Εκκλησίας για τη συμπεριφορά μας ιδιαίτερα στα πνευματικά με τους ετεροδόξους, τους αιρετικούς»! [Μόνο πού, πρῶτοι παραβαίνουν τοὺς Ἱ. Κανόνες (ἀκριβῶς στὴ συμπεριφορά μας ἀπέναντι στοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές), οἱ λεγόμενοι «ἀντι-Οἰκουμενιστές»!].

» Ὑπάρχουν δύο Διάλογοι. Ὁ πρῶτος, ὁ εὐλογημένος γίνεται γιὰ τὴ διασάφιση τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ δεύτερος, ὁ καταραμένος, γίνεται γιὰ τὴν διερεύνηση τῶν μυστηρίων!

» Ἀποτέλεσμα; Ἔτσι ὁ διάβολος ἐπιτυγχάνει τὴν διείσδυση καὶ στὴν ἀλλοίωση τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος!

» Καὶ τέλος, ἔρχεται ἡ ἀνατροπή! «Ανατροπή θα πει ότι δεν πρόκειται για επιστροφή των ετεροδόξων αλλά και εμείς οι ίδιοι οι Ορθόδοξοι ταυτιζόμαστε με τους ετεροδόξους σε όλα τα επίπεδα, αλλά και ακόμα κοινωνούμε μαζί».

 

Η δαιμονική μέθοδος της συνυπάρξεως του διαλόγου, της διεισδύσεως και της ανατροπής στον οικουμενισμό σήμερα

Του  π. Πέτρου  Χιρς

Περιοδικό Χριστιανική Σπίθα

Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2015, αριθμ. φύλ.735

(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ  ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ

«Οι ετερόδοξοι, η Εκκλησία και εμείς»)

Είναι σημαντικό ιδιαίτερα για τους ιεραποστόλους να αναφερθούμε και να κατανοήσουμε τη δαιμονική μέθοδο της νοθείας. Ο διάβολος όταν είδε ότι πλέον η ισχύς του κυριολεκτικά καταρρακώθη με τον Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού, άρχισε να πολεμάει την Εκκλησία με μία άλλη νέα μέθοδο, με τη μέθοδο της νοθείας. Δεν έρχεται να πει ότι ο Χριστός δεν είναι τίποτα, γιατί ενικήθη. Έρχεται όμως να μιλήσει με τη γλώσσα της νοθείας και να πει «Να, βεβαίως, εγώ δέχομαι τον Ιησού Χριστό αλλά ο Ιησούς Χριστός είναι άνθρωπος. Σπουδαίος άνθρωπος, αλλά είναι άνθρωπος». Αυτό λέει και ο δυτικός άνθρωπος σήμερα. Κυριαρχεί δηλαδή αρειανισμός σήμερα στο δυτικό κόσμο. Ο Ιησούς είναι σπουδαίος άνθρωπος αλλά δεν είναι Θεός.

Η΄λέει ότι «η Εκκλησία είναι σπουδαία και εκτιμούμε τις εικόνες και την ιστορία και τη θεολογία σας αλλά δεν είστε η μοναδική Εκκλησία του Χριστού. Μαζί με τους παπικούς και τους προτεστάντες είστε η Εκκλησία του Χριστού». Τι διαφορά έχει όμως αυτό από τον αρειανισμό, την άρνηση του Θεανθρώπου; Από το ψέμα του διαβόλου; Απλώς είναι στο επίπεδο της εκκλησιολογίας και όχι μόνο της Χριστολογίας [όπως με τον Αρειανισμό]. Γιατί η σωτηρία εργάζεται στην Εκκλησία και αν υπάρχει άρνηση της Εκκλησίας, υπάρχει άρνηση του Θεανθρώπου. Δηλαδή, αν στο τέλος λέει ότι η Εκκλησία, η Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν είναι σώμα Χριστού, είναι σα να λέει ότι ο Χριστός είναι άνθρωπος. Γιατί τα σωματεία, οι οργανώσεις και οι ομολογίες είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα. Εάν η Ορθόδοξη Εκκλησία ταυτίζεται με αυτούς τότε έχουμε ουσιαστικά αρειανισμό στην πράξη, στο επίπεδο της εκκλησιολογίας και κόβεται η σωτηρία και η ιεραποστολή της Εκκλησίας. Ο διάβολος με κάθε τρόπο επιδιώκει να δημιουργήσει μία απόκλιση από την αλήθεια. Ακριβώς αυτό γίνεται σήμερα στο επίπεδο της εκκλησιολογίας, της Εκκλησίας.

Τέσσερα στάδια περνάει ο διάβολος από τότε με τον Αδάμ και την Εύα και σήμερα στο προσωπικό αλλά και στο εκκλησιαστικό επίπεδο. Τέσσερα στάδια περνάει για να πετύχει το σκοπό του, την ανατροπή της πίστεως μας.

Πρώτο Στάδιο: Η Συνύπαρξη

Το πρώτο είναι η συνύπαρξη. Έρχεται σε ετέρα μορφή όπως το φίδι και βρίσκεται κοντά μας, κοντά στους ορθοδόξους, κοντά στους πιστούς. Αυτή η συνύπαρξη είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να προχωρήσει στο επόμενο στάδιο που είναι ο διάλογος. Γι΄ αυτό ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη είναι τόσο αυστηρός να μην αναμιγνύεται ο λαός του Θεού με τους ειδωλολάτρες. Ακριβώς γιατί είναι η αρχή της πτώσης. Η συνύπαρξη. «Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις», λέει ο Απόστολος Παύλος. ἐξέλθατε ἐκ μέσου αὐτῶν, καὶ ἀφορίσθητε, λέγει κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε· κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς».

Αλλά σήμερα δεν είμαστε στην Παλαιά Διαθήκη, δεν μπορούμε να βγούμε υπαρξιακά από τον κόσμο αλλά τροπικά. Τροπικά βγαίνει ο πιστός. Τότε ήταν ορατά σύνορα, τώρα είναι πνευματικά. Και σύνορα οι Πατέρες της Εκκλησίας όρισαν τους κανόνες της Εκκλησίας. Και υπάρχουν κανόνες της Εκκλησίας για τη συμπεριφορά μας ιδιαίτερα στα πνευματικά με τους ετεροδόξους, τους αιρετικούς. Αυτά τα όρια πρέπει να σεβόμαστε αν θα μένουμε μακριά από τον πειρασμό. Αν καταργούμε τους κανόνες, αν καταργούμε τα σύνορα, μπαίνουμε στον πειρασμό. Και ο πειρασμός είναι να συσχηματιζόμαστε με αυτόν τον κόσμο, να γίνουμε κοσμικοί όχι μόνο στην πίστη αλλά και στη μεθοδολογία, γιατί πολλοί μπορεί να μένουν ορθόδοξοι δογματικά αλλά ετερόδοξοι μεθοδολογικά. Και λέει ο Απόστολος Παύλος «μὴ συσχηματίζεσθε τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ μεταμορφοῦσθε τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοός, εἰς τὸ δοκιμάζειν ὑμᾶς τί τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ, τὸ ἀγαθὸν καὶ εὐάρεστον καὶ τέλειον». Η τήρηση των κανόνων της Εκκλησίας είναι απαραίτητη, για να μη μπούμε στον πειρασμό της συνύπαρξης τροπικά με τους ετεροδόξους.

Δεύτερο Στάδιο: Ο Διάλογος

Αλλά θέλει να μας φέρει στο δεύτερο στάδιο, στο διάλογο. Και εδώ έχει πολύ πείρα και είναι πιο ισχυρός από εμάς. Γι’ αυτό η ταπείνωση μόνο σώζει αυτόν που δε θα πέσει σε αυτήν την παγίδα. Οι χριστιανοί είναι αγαθοί και όχι πονηροί, και ακριβώς εδώ είναι η αδυναμία μας, γιατί θέλουμε να πιστέψουμε ότι ο άλλος είναι ειλικρινής. Είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο όταν έχουμε πολύ περηφάνια και δεν έχουμε κάνει πρόοδο πνευματικά. Μας λένε ό,τι θέλουμε να ακούμε και οι ετερόδοξοι είναι πολύ καλοί σε αυτό. Μας επαινούν για την ιστορία μας, τις εικόνες μας κλπ. Έρχεται η περηφάνια και η αλαζονεία ότι είμαστε κάτι και κάτι κάνουμε. Δεν σημαίνει όμως ότι υπάρχει κάποια διάθεση από τον ετερόδοξο να γίνει ορθόδοξος. Θέλουν να αποκτούν αυτά που έχουμε και όχι να γίνουν αυτό που είμαστε.

Υπάρχουν δύο διάλογοι. Υπάρχει ο διάλογος που είναι ευλογημένος, νόμιμος, αυτόν που έκαναν οι άγιοι και οι απόστολοι. Υπάρχει και άλλος που είναι καταραμένος, που είναι του διαβόλου.

 Ο πρώτος είναι η διασάφηση. Οι απόστολοι ήρθαν στον Χριστό πολλές φορές για διασάφηση. Αυτός ο διάλογος είναι ευλογημένος.  Έρχεται κάποιος με ταπείνωση και διάθεση να μάθει από τον Κύριο. Όταν ο ετερόδοξος έρχεται στην Εκκλησία έτσι, είμαστε σε καλό δρόμο. Έχουμε ευλογία. Θα έχουμε καρπό πνευματικά.

 Όταν έρχεται για το δεύτερο διάλογο, που είναι η διερεύνηση, εδώ είναι η πονηρία. Διερεύνηση θα πει, δηλαδή, έρχομαι να συζητήσουμε. Να τα πούμε μεταξύ μας και να βρούμε μία άλλη τρίτη οδό, άλλη αλήθεια, όχι αυτό που κηρύτετε εσείς οι Ορθόδοξοι αλλά μεταξύ μας θα βρούμε την ιστορική εκκλησία, την αλήθεια του Χριστού κλπ. Έρχεται όχι ως αναζητητής της αληθείας, όχι ως μαθητής αλλά έρχεται επί ίσοις όροις. Και αυτή είναι η έκφραση που είπαν όταν ξεκίνησε ο θεολογικός διάλογος με τους παπικούς, ότι εδώ έρχονται οι παπικοί και οι Ορθόδοξοι επί ίσοις όροις. Ακριβώς μέσα σε αυτό το κλίμα δε θα βρούμε τη σωτηρία. Δε θα έχουμε επιστροφή των ετεροδόξων. Σε αυτό το κλίμα δεν υπάρχει μετάνοια και ό,τι γίνεται είναι χωρίς κόστος. Αν είμαστε σε αυτά τα τέσσερα, δηλαδή όχι αναζήτηση της αληθείας, όχι πνεύμα μαθητείας, έλλειψη μετανοίας και χωρίς κόστος, τότε αυτός ο διάλογος είναι διερεύνηση, είναι πονηρός και εκ του διαβόλου. Ακριβώς εδώ επειδή είμαστε αγαθοί και όχι μαθημένοι στους τρόπους των πονηρών και των ετεροδόξων, θα πέσουμε. Δεν είναι ο διάλογος που καταλήγει στη σωτηρία αλλά ο διάλογος που οδηγεί στην αλλοίωση της Ορθοδοξίας.

Τρίτο Στάδιο: Η Διείσδυση

Το τρίτο στάδιο είναι η διείσδυση. Ο διάβολος με το «πες, πες, πες», με τον ατελείωτο διάλογο με τους ετεροδόξους, με το να είμαστε φίλοι, καθημερινώς να βρισκόμαστε μαζί, να συνεργαζόμαστε για τη φιλανθρωπία και τα δευτερεύοντα κλπ., επιτυχαίνει την διείσδυση. Αυτό το βλέπουμε πολύ ξεκάθαρα στο εξωτερικό σήμερα. Σε αρκετά μέρη του κόσμου έχουμε φτάσει σε πολλά επίπεδα να υπάρχει αλλοίωση του ορθοδόξου φρονήματος, ακριβώς διότι έχουμε όχι μόνο συνύπαρξη και διάλογο, αλλά και διείσδυση του ετεροδόξου και του φρονήματός του μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Ως παραδείγματα αναφέρουμε: η συμπροσευχή, η αλλοίωση του Ορθοδόξου ήθους, υιοθέτηση των ιεραποστολικών μεθόδων των ετεροδόξων κτλ. Η διείσδυση αργά ή γρήγορα οδηγεί στο τέταρτο στάδιο, στην ανατροπή.

Τέταρτο Στάδιο: Η Ανατροπή

Ο διάβολος πέτυχε οι πρωτόπλαστοι να απλώνουν τα χέρια τους και μόνο τότε κατάλαβαν ότι είχαν ανατροπή. Ότι έχασαν τη σωτηρία. Είναι πλέον αργά όταν υπάρχει ανατροπή. Τι θα πεί ανατροπή στην ιεραποστολή και στον οικουμενισμό; Ανατροπή θα πει ότι δεν πρόκειται για επιστροφή των ετεροδόξων αλλά και εμείς οι ίδιοι οι Ορθόδοξοι ταυτιζόμαστε με τους ετεροδόξους σε όλα τα επίπεδα αλλά και ακόμα κοινωνούμε μαζί. Δυστυχώς και αυτό συμβαίνει σήμερα στο εξωτερικό, στην Αμερική, στον Καναδά, στην Ευρώπη, δηλαδή, ορθόδοξοι ιερείς να κοινωνούν τους παπικούς, τους μονοφυσίτες. Όταν ταυτίζεται η Ορθοδοξία με την ετεροδοξία, η πίστη με την πλάνη, η Εκκλησία με την αίρεση, έχουμε ανατροπή της ορθοδόξου πίστεως και του φρονήματος. Ως παραδείγματα αναφέρουμε: ταύτιση εκκλησιολογικά με τους ετεροδόξους, η αποδοχή του βαπτίσματος και άλλων μυστηρίων καθ’ αυτά.

Εδώ είναι η επιτυχία του διαβόλου ότι μας πέρασε από τα τέσσερα στάδια και φτάσαμε στην ανατροπή.

Εμείς είμαστε εδώ σήμερα [στο ιεραποστολικό συνέδριο] γιατί θέλουμε να προχωράει η ιεραποστολή της Εκκλησίας. Εάν το θέλουμε πραγματικά θα προσέξουμε αυτά τα τέσσερα στάδια και θα αποφεύγουμε τις παγίδες του διαβόλου. Η Ορθόδοξη ιεραποστολή είναι η απάντηση στη νοθεία της πίστεως. Μόνο αν η Ορθόδοξη Εκκλησία συνεχίζει ορθόδοξα την ιεραποστολή της προς τους ετεροδόξους, τότε μόνο υπάρχει ελπίδα να υπάρχει ανατροπή, όχι της ορθοδοξίας(!), αλλά της αιρέσεως του οικουμενισμού υπέρ της σωτηρίας των ετεροδόξων.

Ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε.

·       Ο προφορικός λόγος επιμελήθηκε για σαφήνεια και το γραπτό κείμενο είναι πιο πλήρες και ακριβές.

Χ.Ν.

________________________________________________________________________________________________

Ἀπομαγνητοφωνήσαμε ἀπὸ τὸ You Tube καὶ τὶς λίαν διαφωτιστικὲς ἀπαντήσεις τοῦ π. Πέτρου:

1. Ερώτ.: Πρέπει νὰ γίνεται διάλογος μὲ τοὺς ἑτεροδόξους; Τοὺς μονοφυσίτες ἑτεροδόξους τοὺς δεχόμεθα ἁπλῶς μὲ μύρωμα;

π. Πέτρος: Κατ’ οἰκονομίαν (δεχόμαστε μὲ μύρωμα) ἕναν αἱρετικό. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ἀναγνώριση τοῦ βαπτίσματος (τῶν αἱρετικῶν) ἀλλὰ εἶναι ὅπως ὁ Χριστὸς ποὺ εἶπε, ἂν δὲν βαπτίζεσθε δὲν σώζεσθε, ἀλλὰ στὸ τέλος δέχτηκε τὸν ληστὴ χωρὶς βάπτισμα ὕδατος. Ὑπάρχει οἰκονομία· καὶ οἰκονομία εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός, καὶ δὲν μποροῦμε νὰ λέμε ὅτι οἱ Νόμοι τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἀκόμα τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ ἡ διδασκαλία, εἶναι ὑπεράνω τοῦ ἴδιου τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ μέσα στὴν ἱστορία. Ἐὰν λέμε αὐτό, τότε δὲν εἶναι ἐλεύθερος ὁ Θεὸς νὰ δρᾶ. Ἄρα ἡ οἰκονομία (στὴν Ἐκκλησία μας) ὑπάρχει. Τὸ ζήτημα εἶναι ὑπὸ ποιές προϋποθέσεις μποροῦμε νὰ δεχόμαστε τὴν ἄσκηση τῆς οἰκονομίας. Σήμερα δὲν ὑπάρχουν οἱ προϋποθέσεις ποὺ ὑπῆρχαν κάποτε στὴν ἀρχαία Ἐκκλησία, νὰ δεχόμαστε ἕνα ἑτερόδοξο μὲ Χρῖσμα. Ἄρα ἐπιβάλλεται τὸ βάπτισμα γιὰ κάθε ἑτερόδοξο, μέ…· μήπως (ἴσως, μποροῦμε νὰ κάνουμε) μία ἐξαίρεση ὑπάρχει γιὰ τοὺς Μονοφυσίτες. Ἀλλὰ ἐγὼ νομίζω ὅτι κι ἐκεῖ ἡ Ἐκκλησία θὰ κάνει καλὰ σήμερα, μὲ τὴν ἀπειλὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὴν ἀλλοτρίωση τοῦ φρονήματος, νὰ ἐπιμένουμε στὸ βάπτισμα στοὺς Μονοφυσίτες… Ἐὰν κάνουμε οἰκονομία μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, θὰ κάνουμε ζημιὰ στὴν διδασκαλία τὴν δογματική, τὴν διδασκαλία μας…

Τὸ δεύτερο κομμάτι τῆς ἐρωτήσεως εἶναι, ἐὰν πρέπει νὰ κάνουμε αὐτοκριτική. Νομίζω σήμερα αὐτὸ ἔκανα (στὴν ὁμιλία μου), αὐτοκριτική. Καὶ πρέπει νὰ κάνουμε, γιατὶ ἂν ὑπάρχει ἐλπίδα νὰ βγοῦμε ἀπ’ αὐτὸ τὸ ἀδιέξοδο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁπωσδήποτε πολὺ σκληρὴ αὐτοκριτικὴ πρέπει νὰ κάνουμε· καὶ πρέπει νὰ γίνει πολὺ γρήγορα ἀπὸ στόματα ἀρχιερέων, θεολόγων, ἁγιορειτῶν, γιατὶ …στὸ ἐξωτερικὸ ἔχουν φτάσει ἤδη στὴν ἀνατροπὴ τῆς Ὀρθοδοξίας. Δὲν εἶναι κάτι ποὺ θὰ γίνει, δὲν εἶναι μιὰ ἀπειλὴ ποὺ φοβόμαστε μήπως γίνει.  Γ ί ν ε τ α ι   τ ώ ρ α.  Αὐτὴ τὴν στιγμὴ ὑπάρχει ἀλλοτρίωση καὶ προβληματίζονται πολλοὶ πιστοὶ στὴν Ἀμερικὴ καὶ στὰ ἄλλα μέρη τοῦ κόσμου, τί θὰ κάνω: νὰ πάω σ’ αὐτὴν τὴν Ἐκκλησία σ’ αὐτὸν τὸν ἱερέα, νὰ πάω σ’ αὐτὸν τὸν Ἐπίσκοπο νὰ ἔχω κοινωνία μαζί του; Γιατί, δὲν διδάσκει ὀρθὰ καὶ κοινωνάει τοὺς ἑτεροδόξους. Δὲν εἶναι κάτι δηλαδή, ποὺ εἶναι ἀπειλὴ στὸ μέλλον. Διαλύει τώρα τὴν Ἱεραποστολή μας καὶ στὴν Ἀμερική, καὶ στὴν Αὐστραλία, καὶ στὴν Εὐρώπη· εἶναι δηλαδή, ἀνατροπὴ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ πᾶμε γιὰ σχίσματα καινούργια…

2.  Ἐρώτ.: Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν φοβᾶται τὸν Διάλογο. Ὅταν στοὺς Διαλόγους συμμετέχουν ἄνθρωποι πιστοί καὶ γνῶστες τῆς ἀληθείας καὶ παρευρίσκονται, βέβαια, καὶ στελέχη ἄλλων ὁμολογιῶν, γιατὶ νὰ μὴ διαλεχθοῦν; (Αὐτοί)  δὲν ἔχουν ἰδέα τί τοὺς γίνεται σχετικὰ μὲ τὴν Ὀρθοδοξία. Ἄρα, μὲ τὸ διάλογο ἀμβλύνεται σιγά-σιγὰ ἡ ἀντίληψη ποὺ ἔχουν γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία.

π. Πέτρος:  Ἂν ὁ Διάλογος ἦταν τῆς διασάφισης… Ἐσεῖς, ὅπως τὸ εἴπατε, νομίζετε πῶς εἶναι θέμα διασάφισης· νὰ μάθουν περισσότερα γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Δὲν εἶναι ὅμως θέμα διασάφισης. Εἶναι διευρεύνησης· καὶ ἀπαιτοῦν οἱ ἑτερόδοξοι, νὰ εἴμαστε στὸ ἴδιο ἐπίπεδο μαζί τους. Αὐτὸ γίνεται στὸ Π.Σ.Ε. καὶ λίγο-πολὺ αὐτὸ θεωροῦν οἱ Προτεστάντες (μπορεῖ νὰ μὴν τὸ θεωροῦμε ἐμεῖς αὐτό,  ἀλλ’ αὐτὸ δὲν ἔχει σημασία, γιατὶ ἐμεῖς βρισκόμαστε μέσα –στὸ διάλογο– καὶ δείχνουμε ὅτι εἴμαστε μέσα δῆθεν μὲ τὶς προϋποθέσεις ποὺ θὰ φέρει καρπό). Δὲν ὑπάρχουν αὐτὲς οἱ προϋποθέσεις. Δηλαδὴ μένετε στὰ θεωρητικά. Στὴν πράξη ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ Διαλόγου εἶναι ἐκ τοῦ πονηροῦ· εἶναι τοῦ δεύτερου βαθμοῦ, τῆς διερεύνησης, ποὺ δὲν ὁδηγεῖ σὲ καρπό, σὲ ἐπιστροφή (στὴν Ἐκκλησία).

Τὸ δεύτερο εἶναι ὅτι αὐτοὶ μὲ τοὺς ὁποίους μιλᾶμε δὲν ἐνδιαφέρονται νὰ γίνουν Ὀρθόδοξοι· δὲν ὑπάρχει ἡ προϋπόθεση, ποὺ εἶναι ἡ καλὴ ἀνησυχία. Ἡ καλὴ ἀνησυχία δὲν ὑπάρχει μεταξὺ τῶν ἡγετῶν τῶν ἑτεροδόξων.

(Ἡ καλὴ ἀνησυχία)  ὑπάρχει σὲ αὐτούς, μὲ τοὺς ὁποίους δὲν ἔχουμε συνομιλία· δὲν ἔχουμε συνομιλία δηλ. μὲ αὐτοὺς ποὺ ζητᾶνε· ποὺ ζητοῦν,  ποὺ ἀγωνιοῦν νὰ γίνουν Ὀρθόδοξοι… Ὑπάρχει πολιτικὴ φοβία. Ὁ Πάπας ἐμφανίζεται μαζί μας ὅσο περισσότερο μπορεῖ, ἀκριβῶς γιατί ἔχει φοβερὴ κρίση μεταξὺ τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν. Δηλαδή, βλέπει τοὺς Ὀρθοδόξους σὰν σωτηρία κύρους. Δὲν ἔχει κύρος πλέον… Δὲν ἔρχεται νὰ γίνει Ὀρθόδοξος, δὲν ἔρχεται νὰ ἀποκτήσει τὴν ὀρθόδοξη πνευματικότητα, ἀλλὰ ἔρχεται νὰ κερδίσει γιὰ τὸν ἑαυτό του…

Εἶναι μία πλάνη ποὺ ζοῦμε ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα, γιατὶ δὲν ἔχουμε ἐμπειρία προσωπικὴ μὲ τοὺς ἑτεροδόξους. Μένουμε στὰ θεολογικά,  ἀλλὰ στὴν πράξη καρπὸ μὴν περιμένετε. Γι’ αὐτὸ καλύτερα νὰ ἀποχωρήσουμε (ἀπὸ τοὺς διαλόγους) καὶ νὰ δώσουμε ἔμφαση στὴν πραγματικὴ Ἱεραποστολὴ, στοὺς πραγματικῶς ἀναζητοῦντες. Αὐτοί, μὲ τοὺς ὁποίους ἔχουμε συνομιλία, δὲν ἀναζητοῦν.

3.  Ἐρώτηση ἀπὸ Ἱερέα: Μήπως ὁ διάλογος ἔχει νὰ κάνει μὲ τοὺς ἁπλοὺς ἀνθρώπους, νὰ τοὺς πληροφορήσει ποια εἶναι ἡ ἀλήθεια;

π. Πέτρος: Ὁ Διάλογος ὁ ἐπίσημος μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν;

Ἱερέας: Ὁ ἐπίσημος· ὁ ἁπλὸς λαὸς ἀγωνιᾶ.

π. Πέτρος: Πάτερ μου, οὔτε ἕνας ἔγινε ὀρθόδοξος ποτὲ μὲ τὸν Διάλογο. Οὔτε ἕνας.

Ἱερέας: Μὰ γιὰ τὸν ἁπλὸ λαὸ λέω.

π. Πέτρος: Οὔτε ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἔγιναν ὀρθόδοξοι, δὲν ἀναφέρει ὅτι ἔγινε ὀρθόδοξος… λόγῳ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Διαλόγου. Μὲ αὐτούς (τὸν ἁπλὸ λαό) νὰ κάνουμε Διάλογο, ἀλλὰ δὲν θὰ εἶναι ἐπίσημος. Θὰ γίνεται ὅπως κάνουμε τώρα ἐδῶ, μὲ τοὺς ἁπλοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ ὁ ἐπίσημος, οὔτε κἀν ἐγγίζει τὴν ζωὴ (τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων). Δηλαδή, βλέποντας τὸν Πατριάρχη νὰ βρίσκεται στὴ Βοστώνη γιὰ μιὰ βδομάδα καὶ νὰ μιλοῦν γιὰ θεωρητικὰ θέματα, αὐτό, εἶναι τόσο ἔξω ἀπὸ τὴν ζωὴ τῶν ἑτεροδόξων, ὥστε εἶναι σὰν νὰ μὴν ἔγινε, σὰν νὰ μὴν ὑπάρχει αὐτὸς ὁ Διάλογος.

Ἱερέας: Θὰ ἐπιμείνω λίγο ἀκόμη. Ὅταν ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς πῆγε στοὺς Διαλόγους…

π. Πέτρος: Πῆγε νὰ κάνει διασάφιση κι ὄχι διερεύνηση. Σήμερα γίνεται διερεύνηση ἐπὶ ἴσοις ὅροις. Πρόσεξε, οἱ προϋποθέσεις, ἡ μεθοδολογία ἔχει σημασία. Οἱ προϋποθέσεις τοῦ Μάρκου· γι’ αὐτὸ σηκώθηκε κι ἔφυγε καὶ δὲν ὑπέγραψε, (δὲν ἦταν αὐτὴ ἡ τῶν ἑτεροδόξων, δηλ. ἡ διερεύνηση). Αὐτό, νὰ πᾶμε δηλ. νὰ μάθουμε τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὸν Χριστό, ὡς μαθητές, δὲν ὑπάρχει στοὺς ἑτεροδόξους καὶ στοὺς σύγχρονους Οἰκουμενιστές. Τί ὑπάρχει: Εἴμαστε καὶ οἱ δύο μέσα, νὰ τὰ βροῦμε γιὰ νὰ ὑπάρχει μιὰ ἐπιτυχία..

Ἱερέας: Μηπως φοβόμαστε νὰ δώσουμε τὴν μαρτυρία μας;

π. Πέτρος: Ἔχουμε χίλιους δυὸ τρόπους νὰ δώσουμε τὴν μαρτυρία. Αὐτὸς ὁ τρόπος εἶναι ἐσφαλμένος ἐξ ἀρχῆς. Εἴμαστε πόσα χρόνια στὸν Διάλογο; Πενῆντα καί... Ἂν πήγαινε στὸ κελὶ ἑνὸς μοναχοῦ στὸ Ἅγιον Ὄρος κάποιος ἑτερόδοξος ἐπὶ χρόνια, τί θὰ ἔκανε ὁ μοναχός, θὰ συνέχιζε τὴ συζήτηση; Με τίποτα δὲν θὰ τὴν συνέχιζε. (Θὰ ἔλεγε): Αὐτὸς ἔρχεται νὰ μὲ τρελάνει καὶ νὰ μὲ βάλει σὲ πειρασμό. Ἂν ἐρχόταν πραγματικὰ μὲ διάθεση ἀναζήτησης (τῆς ἀλήθειας), σὲ ἕνα μήνα, σὲ ἕξι μῆνες, σὲ δύο μέρες θὰ λύνονταν τὰ θέματα. Γιατὶ δὲν εἶναι θέμα θεολογικό. Εἶναι θέμα πνευματικό. Ὅποιος ζητᾶ κι ἔχει προϋπόθεση πνευματικὴ τὰ βρίσκει.

Οἱ Ἱεραπόστολοι νὰ μᾶς πεῖτε: ἔχετε ἀτελείωτες συζητήσεις; Ναί, μέν, ὁ ἕνας μπορεῖ νὰ κάθετε δίπλα, καὶ μετὰ ἀπὸ χρόνια νὰ γίνει Ὀρθόδοξος, ἀλλὰ δὲν εἶναι γιατὶ ἐμεῖς κάναμε κάτι, ὁ Θεὸς δουλεύει στὴν καρδιά του καὶ τὸν φέρνει στὴν Ἐκκλησία. Ὁ Θεὸς δουλεύει. Ἐδῶ ἔχουμε ξεχάσει τὸν Θεό. Ἐμεῖς θὰ κάνουμε τὸν Διάλογο χρόνια, ἀλλὰ αὐτοὶ δὲν καταλαβαίνουν μὲ τὰ λόγια. Σταμᾶτα τὸν Διάλογο. Κάνε προσευχὴ στὸ κελί σου, καὶ αὐτός, ἂν θέλει, ἂν θέλει, ὁ Θεὸς ποὺ δουλεύει μέσα στὴν καρδιά του θὰ τὸν φέρει στὴν Ὀρθοδοξία. Ἐδῶ, ποῦ εἶναι ὁ Θεὸς στὸν Διάλογο; Τί δουλειὰ ἔχουμε ἐμεῖς νὰ βάζουμε τὸν λαὸ στὸν πειρασμὸ ἑνὸς ἀτελείωτου Διαλόγου ποὺ δὲν φέρει καρπό. Μᾶλλον οἱ καρποὶ ποὺ ἔρχονται εἶναι πολλοὶ πικροί. Εἶναι ἡ ἀνατροπὴ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐσεῖς τὸ βλέπετε μόνο θετικά. Ἐγὼ ἔχω ἐμπειρίες πολὺ ἀρνητικές. Ἀλλοιώνεται ἡ συνείδηση καὶ ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας στὸ ἐξωτερικό. Αὐτὸς εἶναι ὁ καρπὸς τοῦ Διαλόγου. Ὁ καρπὸς τοῦ Διαλόγου εἶναι αὐτό, καὶ δὲν τὸ ὑπολογίζουμε αὐτὸν τὸ κακὸ καρπὸ τοῦ Διαλόγου πολλὲς φορές, γιατὶ δὲν ἔχουμε ἐπαφὴ μὲ αὐτούς.  

 (Από το 20^ο ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΣΥΝΕΡΓΑΤΩΝ

ΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΧΡΙΣΤ. ΟΜΙΛΟΥ

ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΙΝ ΑΓΙΑΣ ΤΑΒΙΘΑ

Αράχωβας Παρνασσού Βοιωτίας  22 Αυγούστου 2015)

Τὸ βίντεο τῆς συζήτησης