Κυριακή Ε΄ Λουκά (Λουκ. ιστ’ 19-31):
Η παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Οι άνθρωποι αγωνίζονται για τα υπάρχοντά
τους εδώ στη γη. Οι εξαντλητικοί και ανώφελοι διαπληκτισμοί τους δεν
έχουν τέλος. Αχ, άνθρωποι! Πού ανήκετε; Είστε κοπάδι που μάχεστε για ένα
βοσκοτόπι. Ο ιδιοκτήτης τόσο του κοπαδιού όσο και του λιβαδιού στέκεται
και κοιτάζει με έκπληξη το κοπάδι του να διαπληκτίζεται για τη βοσκή
του, όταν τόσο το κοπάδι όσο και η βοσκή ανήκουν σ’ εκείνον.
Οι άνθρωποι θυμούνται πολλά πράγματα. Ένα μόνο πράγμα δε θυμούνται ποτέ,
όσο συχνά και να τ’ ακούνε: πως έρχονται γυμνοί σ’ αυτόν τον
κόσμο, χωρίς να κουβαλάνε τίποτα μαζί τους, και γυμνοί ξαναφεύγουν.
Οι άνθρωποι μοιράζουν τη γη αυτή, αν και ποτέ σχεδόν δεν καταφέρνουν να
το κάνουν σωστά. Προστατεύουν τα όρια της γης τους με τη ζωή τους. Και
παρ’ όλα αυτά, τα σύνορα μετακινούνται. Το πιο φτηνό πράγμα συνήθως
καταλήγει πολύ ακριβότερο. Οι άνθρωποι δε διαφωνούν σ’ αυτό, αλλά δίνουν
στο τρομερό κόστος τα επίθετα «δικαιοσύνη» ή «πατριωτισμός» ή κάποιο
άλλο βολικό όνομα. Το μόνο που δε λένε ποτέ, είναι πως συνιστά
παραφροσύνη να πεθαίνουν πρόβατα για μια αγκαλιά χόρτα, όταν τα χόρτα
είναι εκεί για να στηρίξουν τη ζωή, όχι για άλλο λόγο.
Το ζήτημα της ιδιοκτησίας, σε τελευταία ανάλυση, είναι ζήτημα χόρτου.
Όλα όσα τρώνε και ντύνονται οι άνθρωποι είναι χορτάρι ή κάτι πιο νεκρό
από το χορτάρι. Στο πρώτο κεφάλαιο της Αγίας Γραφής αναφέρεται πώς ο
Θεός έδωσε στους ανθρώπους και στα ζώα φυτά και χόρτα για τροφή (Γέν. α΄
29-30). Αν ρωτήσεις τους ανθρώπους να σου πούνε: «τι αξίζει
περισσότερο, το χορτάρι ή οι άνθρωποι;», θ’ ακούσεις μόνο μια απάντηση:
οι άνθρωποι. Με τις πράξεις τους όμως οι άνθρωποι δείχνουν πως
λογαριάζουν πιο πολύτιμο το χορτάρι από τον άνθρωπο και γι’ αυτό
θυσιάζουν και τη δική τους ζωή και των άλλων για το ευτελές χόρτο.
Αν το πρόβλημα της ιδιοκτησίας είναι πρόβλημα του χορταριού, τότε αυτό
είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο, ο «λίθος προσκόμματος» της ζωής του
ανθρώπου στη γη. Μόνο εκείνοι που έχουν αποκτήσει το πνεύμα του Θεού δεν
σκαλώνουν στο εμπόδιο αυτό, αλλά το παρακάμπτουν ειρηνικά κι αφήνουν σε
άλλους την περιουσία τους. Για όλους τους άλλους το εμπόδιο αυτό είναι
αιτία φιλονικίας, αντεγκλήσεων, ατέρμονου μόχθου και ιδρώτα· το πρόβλημα
και το περιεχόμενο όλης της ζωής τους και τελικά της μνήμης τους.
Πού είναι ο πλούτος του Κροίσου; Πού είναι τα συμπόσια του Λούκουλλου;
Πού η αυτοκρατορία του Καίσαρα; Πού η δύναμη του Ναπολέοντα; Απ’ όλους
τους έμειναν κάποια ίχνη, με τη μια ή την άλλη μορφή, που όμως δεν είναι
ικανά ν’ απαντήσουν στο ερώτημα: Πού είναι τώρα ο πλούσιος Κροίσος; Πού
ο κοιλιόδουλος Λούκουλλος; Πού οι φιλοκυρίαρχοι Καίσαρες; Πού ο
παντοδύναμος Ναπολέων;
Αξίζει πολύ περισσότερο να μάθουμε πού βρίσκονται
οι άνθρωποι, όχι πού βρίσκονται οι κτήσεις κι η περιουσία τους. Αυτό
όμως δεν μπορούμε να το μάθουμε, προτού ανακαλύψουμε πού ανήκουν οι
άνθρωποι.
Σε ποιον λοιπόν ανήκουν οι άνθρωποι; Αυτός που θα βρει
την απάντηση στο ερώτημα αυτό, θα βρει
