Η πυξίδα των Αγίων

Τοῦ κ. Ἰωάννου Ρίζου

 

Μια παροιμία λέει: «Όπου ο Θεός χτίζει εκκλησία, ο διάβολος χτίζει παρεκκλήσι». Αν λοιπόν η Αγία μας Εκκλησία, δια των αγίων και Θεοφόρων Πατέρων δίδαξε την Αποτείχιση ως φυγή και αποκοπή από την κοινωνία με τους κακοδόξους και αιρετικούς, ο διάβολος διδάσκει  και σήμερα –με τα κατάλληλα πρόσωπα– όπως δίδαξε κάποτε και την Εύα: «Αν φάτε από τον καρπό της γνώσεως δεν θα πάθετε τίποτα, δεν θα πεθάνετε» (Γεν. γ΄ 4).

Σήμερα  κάποιοι κηρύττουν: «Μη φοβάστε, όλα είναι καλά, δεν θα πάθετε τίποτα αν συνεχίσετε να έχετε κοινωνία με “ευσεβείς” και “ορθοδόξους” κληρικούς έστω κι αν –δια της “αγίας” υπακοής και της μνημόνευσης των κακοδόξων προϊσταμένων τους– δεν αντιμάχονται την  αίρεση».

Το κήρυγμα αυτό, που ήδη έχει διαμορφωθεί και  θα επισημοποιηθεί στην επικείμενη Ημερίδα του π. Θεοδώρου Ζήση, αποτελεί όχι σημάδι, αλλά επιβεβαίωση της τελικής προδοσίας. Αν στο θέατρο της Γατζέας παιζόταν για  17-18 χρόνια  η ίδια παράσταση, εγκλωβίζοντας ερμητικά και απονευρώνοντας τις πιο ζωτικές δυνάμεις του λαού του Θεού, που ήταν πρόθυμες να πολεμήσουν εναντίον της αιρέσεως, η επικείμενη κακόδοξη διδασκαλία θα παίζεται μέχρι το τέλος του κόσμου.

Γιατί και όταν έρθει ο Αντίχριστος το κήρυγμα θα είναι το ίδιο που σήμερα κηρύττει ο οικουμενισμός, και οι τότε ιεροκήρυκες θα καθησυχάζουν τους ανοήτους:

«Μη φοβάστε, όλα είναι καλά, δεν θα πάθετε τίποτα αρκεί να  συνεχίσετε να έχετε κοινωνία με “ευσεβείς” και “ορθοδόξους” κληρικούς έστω κι αν μέσω των  κακοδόξων προϊσταμένων τους συμπορεύονται με την αίρεση»… «Η εκκλησία γνωρίζει και φροντίζει… Μη κάνετε σχίσμα»…, «πάνω από όλα η αγάπη»…,  «μη βγαίνετε από το μαντρί της εκκλησίας γιατί θα σας φάει ο λύκος».

Το μόνο που θα αποκρύπτουν τότε –όπως και τώρα– θα είναι ότι  ο λύκος δεν είναι πλέον έξω από το μαντρί αλλά μέσα. Ο λύκος είναι πλέον ο ίδιος ο τσομπάνος, και μόνο η έξοδος από το μαντρί σώζει.

Αυτό το μικρό κήρυγμα που λέει «μείνετε μέσα στο μαντρί», αποτελεί ευθεία άρνηση και πλήρη ανατροπή της διδασκαλίας της αγίας Ορθοδοξίας. Αυτή η προτροπή, είτε ονομαστεί «οικονομία», είτε «παρα-οικονομία», είτε «μακρο-οικονομία», αποτελεί μία διαστρέβλωση –άρα μια νέα αίρεση– της σωτηριώδους διδασκαλίας.

Θα δούμε χάριν συντομίας ένα παράδειγμα από τον Μ. Βασίλειο για να διαφανεί ποιος μας σώζει και ποιος μας εξαπατά.

 Ο Μ. Βασίλειος, λοιπόν, «εκφραζόταν απαξιωτικά για τους κακοδόξους επισκόπους και συνιστούσε στους κληρικούς και λαϊκούς της Νικοπόλεως να μην έχουν καμία κοινωνία με τον φιλαρειανό επίσκοπο Φρόντωνα. Τους εφιστά μάλιστα την προσοχή στο ότι δεν πρέπει να εξαπατηθούν από το ότι κάποιοι επίσκοποι εμφανίζονται να έχουν ορθότητα πίστεως».

Αυτές οι πέντε γραμμές κειμένου είναι ικανές να ανατρέψουν την Νεοπατερική θεολογία του π. Θεοδώρου Ζήση (παρόλο που ο ίδιος τα γράφει αυτά σε κείμενο του[1]!!!) η οποία συνοψίζεται στο ότι:

α) Υπάρχουν «ευσεβείς» και «ορθόδοξοι» επίσκοποι και κληρικοί έστω κι αν δεν διέκοψαν εκκλησιαστική κοινωνία με τους συμπορευόμενους με το Κολυμπάρι.

β) Η λεκτική διαφωνία κάποιου με τον οικουμενισμό, αρκεί για να τον κατατάξει στους σωζομένους ορθοδόξους, ακόμα κι αν συνεχίσει να έχει εκκλησιαστική κοινωνία με κακοδόξους.

γ) Δεν ισχύει η αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων. Δηλαδή η μεταφορά μολυσμού-αμαρτίας  από ένα κακόδοξο πρόσωπο σε κάποιο  άλλο μέσω της εκκλησιαστικής κοινωνίας.

Παρατηρούμε, πρώτον: ότι ο Φρόντωνας, δεν ήταν αρειανός δηλ. φανερός αιρετικός, αλλά φιλο-αρειανός. Δηλαδή είτε απλώς φιλικά προσκείμενος, είτε και μνημονεύων αρειανούς επισκόπους. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει η πλειοψηφία των επισκόπων της Ελλάδας. Όποιο όμως από τα παραπάνω και να ίσχυε, για τον άγιο ο Φρόντωνας ήταν απορριπτέoς.

Δεύτερον: Ο άγιος συνιστά διακοπή εκκλησιαστικής κοινωνίας με τέτοιους επισκόπους.

Τρίτον: Το γεγονός ότι εμφανίζονται τέτοιοι επίσκοποι να έχουν ορθότητα πίστεως δεν αρκεί, δεν πείθει και δεν γίνεται αποδεκτό τελικά από τον άγιο.

O M. Βασίλειος γράφει σε επιστολή του: «Μέσω της κοινωνίας με αυτόν που αμαρτάνει εισέρχεται ο μολυσμός και σε μας»[2]. Αλλά και ο Ιερός Χρυσόστομος γράφει το ίδιο: «Όχι μόνο οι αμαρτάνοντες αλλά και εκείνοι που επαινούν τους αμαρτάνοντες, θα υποστούν την ίδια ή και χειρότερη τιμωρία»[3].

Και μόνο αυτή η ρήση των αγίων θα αρκούσε για να επιβεβαιώσει την θεωρία των συγκοινωνούντων δοχείων και να κλείσει τα στόματα αυτών  που προσπαθούν να νομιμοποιήσουν την «παραοικονομία» της συνέχισης της εκκλησιαστικής κοινωνίας. Όλοι οι επίσκοποι, κληρικοί και αγιορείτες σήμερα επαινούν τον αιρεσιάρχη κ. Βαρθολομαίο καθώς και τους άλλους οικουμενιστές επισκόπους με λόγια, έργα και τιμές.

Σε όλους αρμόζει η διακοπή εκκλησιαστικής κοινωνίας.

Ο π. Θεόδωρος Ζήσης και οι συν αυτώ, διαφωνούν με τον άγιο Βασίλειο και ιερό Χρυσόστομο και με όλους τους άλλους αγίους. (Τα παραδείγματα είναι πάμπολλα).

Αυτοί οι διδάσκαλοι, διδάσκουν αυτά που ο κόσμος θέλει να ακούσει κι όχι αυτά που σώζουν όποιον θέλει να σωθεί. Φαινομενικά καθοδηγούν τον κόσμο, αλλά στην πραγματικότητα ο κόσμος τους καθοδηγεί στο πόση αλήθεια και πόσα ψέματα θα διδάξουν. Και υιοθετούν και υπερασπίζονται αυτή τη στάση από ανθρωπαρέσκεια, για να μη χάσουν το κύρος και τις τιμές προς τα πρόσωπα τους κι όχι από αγωνία για την σωτηρία των άλλων. Θυμάμαι τον μακαριστό Επίσκοπο Αυγουστίνο Καντιώτη, όταν ανέβαινε στον άμβωνα για να κηρύξει έλεγε: «Έχω δύο τσέπες, στην αριστερή  έχω αλήθειες, στην δεξιά  έχω ψέματα. Από πού θέλετε να σας δώσω σήμερα;». Φυσικά δεν έβγαζε ποτέ από την δεξιά τσέπη!

Οι σημερινοί βγάζουν με τέχνη και από τις δύο τσέπες, για αυτό και είναι πολύ δύσκολη η αντιμετώπιση τους. Είναι πολύ εύκολο να αντιμετωπίσεις το ψέμα ενός κακού και παρά πολύ δύσκολο να αχρηστεύσεις το ψέμα ενός ευσεβούς και σεβάσμιου. Και αυτή τους την κατάπτωση να βγάζουν κι από τις δύο τσέπες την ονομάζουν «οικονομία χάριν του ποιμνίου».

Ποιού ποιμνίου;

Του ποιμνίου που ζει για να σωθεί; ή του ποιμνίου που θρησκεύει για να έχει μια λιγότερο βαρετή ζωή και με λιγότερους  εφιάλτες;  

---

[1] Πρωτοπρ. Θεοδώρου Ζήση, Αγία υπακοή… σ. 30.

[2] Επιστολή 287, Ανεπίγραφος περί εκδικητού.

[3] Εκλογαί και Απανθίσματα Λόγος ΚΔ΄, 40, εκδ. Ματθ. Λαγγή.