ΔΥΝΗΤΙΚΗ ή ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ Η ΚΑΤΑΔΕΙΞΗ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ;

  Ἀγαπητὲ κ.  Ἀνδράλη

Στὸν διάλογο ποὺ ξεκινήσατε καὶ στὰ ἐρωτήματα ποὺ ἐτέθησαν, σύντομα ἔχω νὰ ἀπαντήσω τὰ ἑξῆς:

Γράφετε ὅτι ὀνομάζω τοὺς ἀντιοικουμενιστὲς –ποὺ δὲν εἶναι ἀποτειχισμένοι– ὡς "σιγονταροοικουμενιστές". Κάνετε λάθος. Κάποιος ἄλλος τοὺς ἀποκαλεῖ ἔτσι. Ρωτῆστε τον, τί ἀκριβῶς ἐννοεῖ.

Σᾶς ρώτησα: γιατί τὸν Μητροπολίτη Πειραιῶς καὶ τοὺς περὶ αὐτὸν πού, σύμφωνα μὲ τὴν ἄποψή σας, παραβαίνουν τὸν ἴδιο ΙΕ΄ Ἱ. Κανόνα, ἀντὶ νὰ τοὺς ὀνομάσετε κι αὐτοὺς αἱρετικούς –ὅπως ὀνομάσατε ἐμᾶς, ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ, γιὰ τὸν ἴδιο λόγο– ἀντίθετα, αὐτοὺς τοὺς ἐπαινεῖτε; Ποιός κάνει περισσότερο κακό, ὅταν ἐκφέρει κακοδοξίες; ἕνας ἐλάχιστα γνωστὸς λαϊκὸς ἢ ἕνας Ἐπίσκοπος καὶ οἱ περὶ αὐτὸν ἱερωμένοι;

Δὲν ἀπαντήσατε.

Γράφετε ὅτι βλέπω τὰ πράγματα τῆς «ἐποχῆς τοῦ Ἀθηναγόρα ρόδινα», ἢ ὅτι «ὡραιοποιῶ ἐκείνη τὴν ἐποχή»! Ἀγαπητέ μου, τὸ ἀντίθετο. Μετέφερα τὴν θέση τοῦ π. Ἐπιφάνιου, ὅτι «τὰ βήματα τοῦ Ἀθηναγόρα ἦσαν τολμηρά», καὶ τὰ συνέκρινα μὲ ὅσα σήμερα συμβαίνουν· κατέθεσα δὲ τὴν γνώμη, πὼς ἡ κύρια αἰτία, ποὺ φτάσαμε ἐδῶ ποὺ φτάσαμε –ἕνα βῆμα πρὶν τὴν τελικὴ ἐπίθεση καὶ ἐπικράτησει τοῦ Οἰκουμενισμοῦ– εἶναι τὸ γεγονός, ὅτι ἀθετήσαμε καὶ ἀθετοῦμε τὴν ἁγιοπατερικὴ Παράδοση. Τὸ ὅτι δηλαδή, δὲν θεωροῦν οἱ Ἐπίσκοποι ἀναγκαία τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τούς αἱρετικούς, ἀφοῦ φυσικά, καταγγείλουν πρῶτα  ὀνομαστικὰ τοὺς ἀρχηγοὺς τῆς αἱρέσεως.

Γι’ αὐτὸ τὸ τελευταῖο καὶ κρισιμότατο σημεῖο δὲν εἴπατε τίποτα, τὸ ἀγνοήσατε, γιατὶ ἀσφαλῶς –σὰν ἔξυπνος ἄνθρωπος– κατανοήσατε ὅτι, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ κατονομάσουν οἱ Ἐπίσκοποι τοὺς αἱρετικοὺς ἡγέτες, κατατάσσοντας πρῶτον στὴ σειρὰ τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο, τότε, θὰ πρέπει νὰ προχωρήσουν στὴν ἀμέσως ἑπόμενη κίνηση, ποὺ εἶναι ἡ διακοπὴ τῆς μετ' αὐτοῦ ἐπικοινωνίας. Κι αὐτὸ δὲν τὸ θέλουν!

Νά, γιατί οἱ Μητροπολίτες Ναυπάκτου, Πειραιῶς, Αἰτωλίας κ.ἄ., παρότι γνωρίζουν τὴν ἐκκλησιαστικὴ Παράδοση, παρότι τοὺς παρακαλέσαμε –καὶ προκαλέσαμε– μὲ ἀνοικτὲς ἐπιστολὲς νὰ κατονομάσουν τοὺς ἡγέτες τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀρνοῦνται νὰ τὸ πράξουν. Κάνουν κάτι πρωτοφανὲς καὶ ἀλλοπρόσαλλο στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία: οἱ ἴδιοι ὁμιλοῦν καὶ παραδέχονται ὅτι ὑπάρχει, ὄχι γιὰ μιὰ ἁπλὴ αἵρεση, ἀλλὰ μιὰ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, κι ὅταν τοὺς καλοῦμε νὰ κατονομάσουν ἐκείνους ποὺ διδάσκουν τὴν αἵρεση καὶ τοὺς ἀρχηγοὺς τῆς αἱρέσεως, σιωποῦν, ὡσὰν οἱ αἱρεσιάρχες νὰ εἶναι ἀόρατοι! Διότι, σ’ αὐτὴ τὴν περίπτωση, δὲν θὰ μποροῦν νὰ ὑποδέχονται «μετὰ βαΐων καὶ κλάδων» τὸν Πατριάρχη –κατὰ τὶς ἐδῶ ἐπισκέψεις του– καὶ τότε, οἱ ὅποιες φιλοδοξίες τους καταστρέφονται καί, ἀσφαλῶς, κινδυνεύει ὁ θρόνος τους!

Νά, γιατί, ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, ἐννοώντας καὶ τοὺς παραπάνω, ὁμίλησε γιὰ μιὰ νέα αἵρεση, γιὰ τὴν ὁποία ἐφεῦρε τὸν ὅρο «ὀνοματοκρυπτισμός». Εἶναι ἡ αἵρεση τοῦ “ἀποκρύπτειν” τὰ ὀνόματα τῶν αἱρετικῶν “ὀρθόδοξων” Πατριαρχῶν καὶ Ἐπισκόπων, ἕνεκα τοῦ κόστους ποὺ ἐνέχει αὐτὴ ἡ ἀποκάλυψη.

Ἂν, τώρα, οἱ πιστοί, μὴ γνωρίζοντες ποιοί εἶναι οἱ αἱρετικοὶ Ἐπίσκοποι, προστρέχουν πρὸς αὐτοὺς τοὺς «ψευδο-διδασκάλους»  –κατὰ τὸ Εὐαγγέλιο– καὶ τοὺς περιβάλλουν μὲ τιμές, καὶ ἀποδέχονται αὐτοὺς τοὺς πνευματικοὺς «λύκους» ὡς ποιμένες καὶ καθοδηγούς τους, αὐτὸ οὐδόλως προβληματίζει τοὺς Πατέρες τοῦ Ἀντιαιρετικοῦ Γραφείου τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς καὶ τὸν Μητροπολίτη τους.

Ἐπειδή, λοιπόν, δὲν σᾶς συμφέρει ἡ συζήτηση αὐτοῦ τοῦ θέματος, τὸ μεταθέτετε, καὶ οὐσιαστικὰ ρωτᾶτε: ὅσοι δὲν ἀπομακρύνονται ἀπὸ τοὺς αἱρετίζοντες Ἐπισκόπους, «οἱ μὴ ἀποτειχισμένοι εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλησίας»; Ποιός ἀρνήθηκε κάτι τέτοιο; Διαβάστε τὴν βιβλιογραφία γιὰ τὸ θέμα (ὅπως τὰ βιβλία τοῦ π. Εὐθύμιου, ποὺ ὅπως φαίνεται δὲν τὰ ἔχετε διαβάσει καὶ παρόλα αὐτὰ γράφετε, ὅσα συκοφαντικὰ γράφετε ἐναντίον μας) κι ἐκεῖ θὰ δεῖτε τί γράφουν οἱ Πατέρες γιὰ τὸ θέμα.

Σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο, ἐκεῖνο ποὺ νομίζω πὼς πρέπει νὰ τονισθεῖ ἐπίμονα, –καθὼς μάλιστα προηγεῖται χρονικὰ (καὶ λογικὰ) τοῦ τελευταίου σας ἐρωτήματος– εἶναι ἡ ἐξακρίβωση καὶ κατάδειξη τοῦ ποιοί εἶναι οἱ αἱρετικοί-οἰκουμενιστὲς ἡγέτες. Γιατί, γιὰ νὰ εἶναι κάποιος αἱρετικός, πρέπει, ἢ ὁ ἴδιος νὰ κηρύσσει αἵρεση, ἢ νὰ ἀκολουθεῖ κάποιον αἱρεσιάρχη. Ἂν οἱ ὑπεύθυνοι Ἐπίσκοποι καὶ ποιμένες, ἀποκρύπτουν τὰ ὀνόματα τῶν αἱρετικῶν, πῶς θὰ γνωρίζουν μὲ βεβαιότητα οἱ πιστοί (πέρα ἀπὸ ὑποψίες καὶ ἐνδείξεις) ποιοί εἶναι οἱ αἱρετικοί, ὥστε νὰ τοὺς ἀποφεύγουν; Πῶς θὰ ἀκολουθήσουν τὶς συμβουλὲς τῶν Πατέρων. Διότι οἱ Ἅγιοι Πατέρες λέγουν ὅτι, ὅταν ὁ Ποιμένας διδάσκει κακοδοξίες, εἶναι αἱρετικὸς καὶ πρέπει, ὁ κάθε πιστός, νὰ ἀπομακρύνεται ἀπὸ αὐτόν ὡς «ἀπὸ ὄφεως». Κι αὐτὴ ἡ διδασκαλία, εἶναι διδασκαλία ὅλων τῶν Ἁγίων («πατερικὴ συμφωνία», “consensus Patrum”). Ὁ μητροπολίτης, τὶς ἀπόψεις τοῦ ὁποίου ὑποστηρίζετε, γιατί δὲν τὴν ἐφαρμόζει;

Ἂς προσπαθήσω νὰ θέσω κάποια ἐρωτήματα, γιὰ νὰ διευκολύνω στὴν διερεύνηση τοῦ θέματος:

Συμφωνεῖτε ἢ ὄχι μὲ τοὺς Πατέρες, ὅτι κάθε αἵρεση μᾶς ἀποκόπτει ἀπὸ τὸν Θεό; Συμφωνεῖτε ὅτι ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς (ὄχι ἡ καθημερινὴ ἐπικοινωνία μαζί τους στὶς δουλειές μας), ἀλλοιώνει τὸ φρόνημα τῶν πιστῶν –ὅπως διδάσκει ἡ Ἁγία Γραφή– καὶ συντελεῖ στὴν προοδευτική ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, τουτέστιν ἀπὸ τὸ Θεό, ὅπως διδάσκουν ἀπὸ συμφώνου οἱ Πατέρες;

Συμφωνεῖτε μὲ τὴν θέση τῶν Ἁγίων Πατέρων ὅτι τὰ μυστήρια τῶν αἱρετικῶν οὐδεμία χάρη ἢ βοήθεια μεταδίδουν, ἀντίθετα, ὅσοι ὀρθόδοξοι μετέχουν σ’ αὐτά, παίρνουν κατάκριση, σκοτασμὸ καὶ κόλαση, γιατὶ τὰ μυστήρια τῶν αἱρετικῶν εἶναι βλαβερὰ καὶ ψυχοκτόνα; (Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης).

Σκεφθεῖτε τώρα· ποιοί τελοῦν τὰ μυστήρια; Δὲν τὰ τελοῦν οἱ Ἐπίσκοποι καὶ οἱ ἱερεῖς; Ὅταν αὐτοὶ εἶναι αἱρετικοί, διδάσκουν δηλαδὴ φανερὰ αἱρετικὲς θέσεις καὶ πράττουν αἱρετικά, αὐτοὺς πρέπει νὰ τοὺς ἀκολουθοῦμε καὶ νὰ κοινωνοῦμε ἀπὸ τὰ χέρια τους; Πρέπει νὰ ἀναφωνοῦμε «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος», ὅταν π.χ., ἐπισκέπτεται ὁ κ. Βαρθολομαῖος τὴν Κοζάνη καὶ τὴν Καστοριά; Ποιό μήνυμα δίδουν στοὺς πιστούς, οἱ 20-30 Ἐπίσκοποι ποὺ κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο τὸν ὑποδέχονται; (μεταξύ αὐτῶν καὶ ὁ Πειραιῶς). Μήπως δίδουν τὸ μήνυμα, ὅτι μπορεῖτε ἄφοβα νὰ ἐπικοινωνεῖτε μὲ τὸν αἱρεσιάρχη κ. Βαρθολομαῖο, ἄφοβα νὰ πηγαίνετε στὸ Φανάρι, ἄφοβα νὰ παίρνετε τὴν εὐλογία του, νὰ κοινωνεῖτε ἀπὸ τὰ χέρια του; Κι ἀφοῦ εἶναι ἔτσι, δὲν ἀναγνωρίζουν ἔμμεσα καὶ ἄμεσα τὶς κακοδοξίες του, δὲν συμμετέχουν σ' αὐτές τὶς καταλυτικὲς γιὰ τὴν Πίστη ἐνέργειές του;

Θὰ πεῖτε ὅτι αὐτὸ ἰσχύει μόνο γιὰ τοὺς καταδικασμένους αἱρετικούς. Ἂν ἔτσι διδάσκουν οἱ πατέρες τοῦ ἀντιαιρετικοῦ γραφείου, ἀντιτίθενται πρὸς τὴν Ἁγ. Γραφὴ καὶ «τοὺς Ἁγ. Πατέρες. Ὁ ἅγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης π.χ., γράφει ὅτι, ἂν κάποιος μεταλαμβάνει ἐν γνώσει του ἀπὸ αἱρετικὸ (τῆς μοιχειανικῆς αἱρέσεως, τότε, ποὺ δὲν εἶχε καταδικασθεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία), αὐτὴ ἡ κοινωνία τὸν ἀποξενώνει ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὸν τὸν συγκαταριθμεῖ μὲ τὸν διάβολο: «Τὸ γὰρ κοινωνεῖν παρὰ αἱρετικοῦ ἢ προφανοῦς διαβεβλημένου κατὰ τὸν βίον, ἀλλοτριοῖ Θεοῦ, καὶ προσοικειοῖ τῷ διαβόλῳ».

Μοῦ γράφετε, κ. Ἀνδράλη: «Προτιμῶ νὰ διαβάζω ἀντιοικουμενιστικά σας κείμενα, παρὰ ἄρθρα κατὰ ἄλλων ἀντιοικουμενιστῶν. Ὅταν τρωγόμαστε μεταξύ μας, οἱ μόνοι ποὺ κερδίζουν εἶναι οἱ οἰκουμενιστές».

Μά, τί ἀξία ἔχουν τὰ δικά μας, ἐλάχιστης δημοσιότητας, κείμενα, ὅταν οἱ ἐνέργειες αὐτὲς ἑνὸς προβεβλημένου Ἐπισκόπου/ων τὰ ἀνατρέπει; Ὁ κίνδυνος πλέον, δὲν προέρχεται μόνο ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς λεγόμενους ἀντι-οἰκουμενιστές. Αὐτούς, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται ὅτι ὑπάρχουν συγκεκριμένοι αἱρετικοί, μὲ σάρκα καὶ ὀστᾶ, καὶ τοὺς ἐξυπηρετεῖ νὰ μᾶς κάνουν νὰ νομίζουμε ὅτι οἱ ἀρχηγοὶ τῶν Οἰκουμενιστῶν εἶναι κάποια φαντάσματα, ἀνώνυμες ἢ καὶ ἀνυπόστατες ὑπάρξεις. Κι ἐδῶ θυμίζουν τὴ φράση κάποιου πιστοῦ: ἡ μεγαλύτερη ἐπιτυχία τοῦ Διαβόλου, εἶναι νὰ μᾶς πείσει ὅτι δὲν ὑπάρχει.

Ἄρα, δὲν ὑπάρχει σὲ μᾶς ἡ διάθεση «νὰ τρωγόμαστε μεταξύ μας». Καταγγέλουμε τὴν αἵρεση, αὐτὴν θέλουμε νὰ «φᾶμε»-πολεμήσουμε, ὅπου κι ἂν ὑπάρχει. Ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, κύριε Ἀνδράλη, δυστυχῶς, δὲν περιορίζεται μόνο στὰ οἰκουμενιστικὰ περιβάλλοντα. Ἐξάλλου, κι ἐμᾶς –ἐσεῖς ὁ ἴδιος– μᾶς ὀνομάσετε αἱρετικούς, ἂν καὶ θέλετε τάχα νὰ διαβάζετε τὰ ἄρθρα μας, ὑπὸ τὴν προϋπόθεση νὰ μὴν θίγουμε ὅλους τοὺς Οἰκουμενιστές. Ἀσφαλῶς, τότε, θὰ παύσουμε γιὰ σᾶς νὰ εἴμαστε αἱρετικοί.

Ὅμως, ἐφ’ ὅσον ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴν ἀλήθεια τῆς Πίστεώς μας, τότε, τὴ νοθεία τῆς ἀλήθειας (τὴν αἵρεση) πρέπει νὰ τὴν ἀποκαλύπτουμε καὶ νὰ τὴν καταγγέλλουμε, ὅπου κι ἂν βρίσκεται. Ἡ αἵρεση δὲν γνωρίζει στεγανά. Εἰσχωρεῖ καὶ σὲ Δεσποτικὰ μέγαρα. Καὶ ἀπὸ ἐκεῖ προκαλεῖ μεγαλύτερη ζημιά. Εἰσβάλλει καὶ στὰ μυαλὰ θεολόγων. Γι’ αὐτό, θὰ σᾶς εἶμαι εὐγνώμων, ἂν μὲ βοηθήσετε μὲ πατερικὰ καὶ ἁγιογραφικὰ κείμενα, νὰ διορθώσω λανθασμένες ἀντιλήψεις, ποὺ τυχὸν ἔχω υἱοθετήσει ἀνεπιγνώστως.

Μὲ πληροφορεῖτε, ἐπίσης, ὅτι ψάξατε στὰ ἔργα τοῦ ἁγίου Νικοδήμου καὶ πουθένα δὲν βρήκατε νὰ ὁμιλεῖ περὶ «ὑποχρεωτικῆς» ἀποτειχίσεως. Ἀφοῦ ψάξατε, γιὰ πεῖτε μου: βρήκατε νὰ ὁμιλεῖ κάπου περὶ «δυνητικῆς» ἀποτειχίσεως; Αὐτό, ἀγαπητέ μου, εἶναι μιὰ νέα προβληματική, ποὺ προωθεῖ ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς μὲ τὸ Ἀντιαιρετικό του Γραφεῖο. (Ἂν κάποτε τὴν ἐξέφρασε καὶ ὁ π. Ἐπιφάνιος, τότε ἦσαν ἄλλα τὰ δεδομένα). Ἐμᾶς, βέβαια, πρέπει νὰ μᾶς ἐνδιαφέρει, τί διαχρονικὰ δίδαξαν οἱ ἀναγνωρισμένοι Ἅγιοι Πατέρες, ἡ «πατερικὴ συμφωνία». Κι οἱ Πατέρες δὲν ἐσκέπτοντο ὅπως ἐμεῖς σήμερα, ἂν εἶναι δυνητικὸς ἢ ὑποχρεωτικὸς κάποιος Κανόνας, ἀλλὰ ἐφάρμοζαν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ Παράδοση, ἀπομακρυνόμενοι ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς τὸ κατὰ δύναμιν.

Ἀντιληφθήκατε ποτέ, κάποιος Ἅγιος νὰ θέσει π.χ. τὸ ζήτημα, ἂν κάποια θεία Ἐντολὴ εἶναι δυνητικὴ ἢ ὑποχρεωτική; Εἶναι ἄραγε δυνητικὸς ὁ περὶ «εἰρηνοποιῶν», ἢ περὶ «πενθούντων», ἢ περὶ «δεδιωγμένων ἕνεκα δικαιοσύνης» μακαρισμός; Κι ἐφ’ ὅσον δὲν διατυπώνονται μὲ τὴν μορφὴ ἀναγκαστικῆς Ἐντολῆς, μποροῦμε νὰ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὴν ἐφαρμογή τους;

Σημάτης Παναγιώτης

__________________

Υ.Γ. Γιὰ τὸν κ. Καρδάση, ὁ ὁποῖος σχολιάζει τὸ ἴδιο ἄρθρο:

1. Γράφετε: «Ὁ ὅρος "ἡμισυλλείτουργο" θεωρεῖται ἀδόκιμος». Ἀσφαλῶς, ἀλλὰ βλέπετε ὁ Οἰκουμενισμὸς μὲ ἀδόκιμο, καὶ ἀνέντιμο, καὶ ἐπικίνδυνο τρόπο προσπαθεῖ νὰ ἑδραιωθεῖ καὶ σιγά-σιγὰ τὸ ἐπιτυγχάνει. Ἐξ ἄλλου ὁ ὅρος δὲν εἶναι δικός μου. Τὸν χρησιμοποίησαν ἄλλοι, δόκιμοι θεολόγοι-ἱερωμένοι.

2. Γράφετε: «Τὰ ὑπογραφέντα στὸ Μπαλαμάντ δὲν κατακυρώθηκαν συνοδικά, ἄρα εἶναι ἕωλα». Ἀσφαλῶς κάνετε λάθος, διότι αὐτὰ τὰ «ἕωλα»  ἐφαρμόζονται στὴν πράξη ἀπὸ Ἐκκλησίες, ὅπως μπορεῖτε νὰ διαβάσετε στὰ κειμενά μας, χωρὶς οἱ φύλακες τῆς Πίστεως «ἐπί-σκοποι» νὰ προχωροῦν σὲ καταδίκη ὅσων τὰ ἐφαρμόζουν. Ἐκτὸς αὐτοῦ, «ἕωλα» ἦσαν καὶ τὰ περὶ «χριστοτόκου» τῶν περὶ τὸν Νεστόριο, ἀφοῦ δὲν εἶχαν «κατακυρωθεῖ συνοδικά». Αὐτό, ὅμως, δὲν ἐμπόδισε δύο Πατριάρχες (Κελεστῖνο καὶ Κύριλλο) νὰ ἐπαινέσουν τοὺς ἀποτειχισθέντας (ποὺ δὲν τὰ θεώρησαν «ἕωλα» καὶ διέκοψαν τὸ μνημόσυνο τοῦ Νεστορίου) καὶ νὰ ἐπέμβουν ἀμέσως, ἀπαιτώντας ἀπὸ τὸν Νεστόριο, ἐντὸς δέκα ἡμερῶν, νὰ ἀρνηθεῖ τὶς κακοδοξίες του.

Για τὰ ἄλλα ποὺ γράφετε, ἔχει ἀπαντήσει ὁ π. Εὐθύμιος στὰ κείμενά του ὡραιότατα, ἁγιοπατερικά, κατανοητά. 


Τά κείμενα-σχόλια ὑπάρχουν στὶς διευθύνσεις:

http://aktines.blogspot.gr/2013/04/blog-post_4312.html

http://paterikiparadosi.blogspot.gr/2013/04/blog-post_10.html

http://www.apotixisi.blogspot.gr/2013/04/blog-post_2215.html#comment-form

http://www.apotixisi.blogspot.gr/2013/04/blog-post_5064.html#comment-form