H Αγία Γραφή και η αξία των Αρχαίων Ελληνικών

H ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΚΑΙ Η ΑΞΙΑ

ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ

       Ένα ανεκτιμήτου αξίας προνόμιο κατέχει ο ελληνισμός και αυτό είναι η συγγραφή του αιωνίου και θεοπνεύστου βιβλίου της Αγίας Γραφῆς στην ελληνική γλώσσα. Ο διανοούμενος Α. Franke έγραφε ότι: «Η αρχαία ελληνική γλώσσα αποτελεί το κλειδί, με το οποίο ανοίγονται οι άγιες σελίδες της Βίβλου».

            Αξιοσημείωτο, εν προκειμένῳ, χαρακτηριστικό είναι ότι όταν εγράφη η Καινή Διαθήκη οι συγγραφείς της, οι Ιεροί Ευαγγελιστές, Ματθαίος, Μάρκος, Λουκάς και Ιωάννης και αυτός ο Απ. Παύλος δεν έγραψαν στην αραμαϊκή, ούτε στην λατινική επίσημη γλώσσα της κοσμοκράτειρας Ρώμης, αλλά στην «κοινή» ελληνική γλώσσα. Μάλιστα γνωστόν είναι ότι η ονομαζομένη, επειδή το πολιτιστικόν κέντρον της αναπτύξεώς της ήταν η Αλεξάνδρεια, «Αλεξανδρινή κοινή διάλεκτος», ωμιλείτο από την Μασσαλία μέχρι τις Ινδίες και από τον Καύκασο μέχρι την Αφρικανική ήπειρο και ως βάση είχε την αττική διάλεκτο.

            Συνεπώς, ο Ελληνισμός έδωσε την πανάρχαια γλώσσα του στην Αγία Γραφή, ειδικότερα στην μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης (την λεγομένη των Εβδομήκοντα), στα Ιερά Ευαγγέλια, στις Πράξεις των Αποστόλων, στις Επιστολές του Παύλου, στην Αποκάλυψη του Ιωάννη. Ως προσφυώς έχει λεχθεί η Καινή Διαθήκη είναι «ο καθρέπτης της εν Παλαιστίνη λαλουμένης κοινής» (Καθ. Γ. Γαλίτης) και η σημερινή νέα ελληνική γλώσσα αποτελεί εξέλιξη της γλώσσας, της κοινής που γράφτηκε η Κ. Διαθήκη. Έτσι ως αναφέρεται στην Επετηρίδα του Πανεπιστημίου Αθηνών 1908-96, σελ.141 (παρά Χατζηδάκη, Σύντομος ιστορία της ελληνικής γλώσσας), «εκ των 4900 περίπου λέξεων τας οποίας χρησιμοποιεί η Κ. Διαθήκη, αι 2280 λέγονται σήμερον κοινώς, αι 2200 νοούνται καλώς υπό πάντων των Ελλήνων και μόνον 400 παραμένουν άγνωστοι».  Κατ’ακολουθίαν είναι μοναδικόν και λίαν αξιόλογον το γεγονός, αλλά συνάμα και μέγα ευεργέτημα στην ανθρωπότητα, η γραφή στην ελληνική γλώσσα, της Αγίας Γραφής, του τελειοτέρου μεταξύ των γλωσσικών οργάνων της εκφράσεως του ανθρωπίνου λόγου.  Εμείς οι Έλληνες οφείλουμε καθημερινώς να συνειδητοποιούμε το γεγονός αυτό, την και διά μέσου της Αγίας  Γραφής αδιάσπαστη ιστορική συνέχεια της ελληνικής γλώσσας από την απωτάτη αρχαιότητα ως σήμερα και συγχρόνως να είμεθα ευγνώμονες στο Θεό, που κατέχουμε στην αυθεντική γλώσσα μας την υψηλή θεία διδασκαλία, καθ΄ότι κάθε μετάφραση σ΄άλλο γλωσσικό ιδίωμα δεν αποδίδει επακριβώς το πρωτότυπο.

           Ιδιαίτερα σήμερα, η αναγκαιότητα εκμάθησης των αρχαίων ελληνικών στα σχολεία μας καθίσταται λίαν επιτακτική για την καλλιέργεια και ευρύτητα του πνεύματος τόσο από τα κλασσικά όσο και από τα θεόπνευστα ιερά κείμενα. Αναμφίβολα στις μέρες μας ισχύει απόλυτα ο λόγος του ιστορικού Πολυβίου:«Εν καιροίς χαλεποίς μέμνησο της γλώσσης».

                      Αρχιμ. Χρυσόστομος Παπαθανασίου                        Δρ. Νομικής και Θεολογίας Ιεροκ. Καθεδρικού Ναού Αθηνών.

Το παρόν άρθρο αναδημοσιεύεται από την Εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος» (27.9.2013)

 Επιμέλεια  Χριστίνα Ξανθά -Νάκου