Άρση Ακοινωνησίας, Πεντηκοστή, Το σκότος του Φαναρίου!

«Η ένωση των εκκλησιών μόνο αν αποκτήσουμε το Άγιο Πνεύμα θα επιτευχθή. Όχι μέσω άλλων δρόμων που τελικά είναι μια κοροïδία και μία φάρσα. Όπως ο πατριάρχης Αθηναγόρας πού κορόïδεψε τον Παύλο ΣΤ΄  καὶ ο Παύλος ΣΤ΄  που κορόïδεψε τον Αθηναγόρα» (Οδοιπορία στο Άγιο Όρος – Λορέντζο Ντιλέττο σελ. 276).

Γέροντας Παΐσιος: «Αν ζούσαμε πατερικά… θα είχαμε όλοι πνευματική υγεία, την οποία θα ζήλευαν και οι ετερόδοξοι, και θα άφηναν τις αρρωστημένες τους πλάνες και θα σώζονταν δίχως κήρυγμα. Τώρα δεν συγκινούνται από την αγία μας πατερική παράδοση, γιατί θέλουν να δουν και την πατερική μας συνέχεια, την πραγματική μας συγγένεια με τους αγίους μας. Αυτό πού επιβάλλεται σε κάθε ορθόδοξο είναι να βάζη την καλή ανησυχία και στους ετεροδόξους, να καταλάβουν δηλαδή ότι βρίσκονται σε πλάνη, για να μην αναπαύουν ψεύτικα τον λογισμό τους και στερηθούν και σ’ αυτήν την ζωή τις πλούσιες δωρεές της Ορθοδοξίας

και στην άλλη ζωή τις περισσότερες και αιώνες ευλογίες του Θεού» (Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΕΝΟΤΗΤΑ, Δ. Τσελεγγίδη).

«Ο Ορθόδοξος λαός, οι πιστοί, βιώνουν πολύ έντονα το πρόβλημα της ορθής πίστης σε σχέση με τη σωτηρία, ενώ στη Δύση, απ΄όσο τουλάχιστον διαπίστωσα, δεν υπάρχει αυτή η ευαισθησία. Εδώ στο Άγιο Όρος μπορείς να βρεις μοναχούς πού φτάνουν να στηλιτεύουν και να καθυβρίζουν τον Πατριάρχη για ζητήματα πίστεως. Τόσο πολύ τους πονάει το πρόβλημα της σωτηρίας. Ο λαός μας έχει μεγάλη ευαισθησία σ’ αυτό το θέμα» (Ιερομόναχος Ελισσαίος, Οδοιπορία στο Άγιο Όρος – Λορέντζο Ντιλέττο, σελ. 78).

Ως γνωστόν η παναίρεσις τοῦ Οικουμενισμοῦ αμφιβάλλει περί του Πνεύματος της Αγίας Γραφῆς, περί της γνησιότητος τῆς Ιεράς Παραδόσεως, περί της ορθότητος της διδαχής των Αγίων, περί της ισχύος των αποφάσεων των Οικουμενικῶν Συνόδων και περί του απαραχαράκτου της διδασκαλίας της Εκκλησίας.

Ο Οικουμενισμός εκβάλλει τους Ορθοδόξους εκ της Εκκλησίας, απομακρύνει διαπαντός τους αιρετικούς από την Ορθοδοξία και κηρύσσει την Ορθόδοξον Εκκλησίαν ανύπαρκτον επί γης, χάριν των ιδιοτελών αυτού σκοπών. Όπως ο διάβολος απεμάκρυνε τους Πρωτοπλάστους εκ του Παραδείσου, τον Ιούδαν εκ του Κυρίου, απομακρύνει και τους αιρετικούς από την Ορθόδοξο Εκκλησία.

«…Ο μεγάλος πόνος του [του Γέροντος Παïσίου] και η ξεκάθαρη αντίθεσίς του διά τις κατά καιρούς –και με διαφόρους προφάσεις– διενεργούμενες συμπροσευχές ορθοδόξων μετά αιρετικῶν και πολύ περισσότερον μετά ετεροθρήσκων· ακόμη και ειδωλολατρών! Παρά την προσπάθειά του να αυτοσυγκρατήται και να μην εκδηλώνεται δημοσίως –διότι την στάσιν του, όπως έλεγε «θα την εκμεταλλευόντουσαν μερικοί για ιδιοτελείς εμπαθείς σκοπούς και θα γινόταν μεγαλύτερο κακό»– σε μερικές περιπτώσεις «πού ξεπερνούσαν κάθε όριο» άφηνε να εκραγή η ιερά του αγανάκτησις. Δεν δίσταζε τα συνέδρια αυτά με τις συμπροσευχές τους (λ.χ. για την ειρήνη του κόσμου) να τα αποκαλέση «κουρελούδες τοῦ διαβόλου, από τις οποίες κανένα καλό δεν είναι δυνατόν να βγη». Ενθυμούμεθα μίαν τέτοιαν «έκρηξίν» του παρουσία συγκεντρωμένων πατέρων, πριν την έναρξιν αγρυπνίας σε γειτονικό του κελλί εξ αφορμής της πρώτης «Ασσίζης» το 1986 (Νικολάου Ζουρνατζόγλου, Μαρτυρίες Προσκυνητών Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης σελ. 124).

Με όσα ανέφερα μέχρι εδώ, το κείμενο του 1965 στην ελληνική γλώσσα κάνει λόγο για «άρση αναθεμάτων», στο δε λατινικό για «άρση ακοινωνησίας». Πρέπει να διευκρινισθή. Αν έγινε άρση των αναθεμάτων, όπως γράφεται στο ελληνικό κείμενο, τότε υφίσταται ακοινωνησία. Αν έγινε άρση ακοινωνησίας, όπως γράφεται στο λατινικό και γαλλικό κείμενο, τότε γιατί γίνεται ο θεολογικός διάλογος προκειμένου να αρθή η ακοινωνησία; Η άρση των αναθεμάτων δεν σημαίνει και άρση της ακοινωνησίας και δεν μπορεί να γίνεται σύγχυση. Πάντως για τον ορθόδοξο πιστό δεν υπάρχει ούτε άρση αναθεμάτων ούτε άρση ακοινωνησίας. Ασφαλώς το σχίσμα και η αίρεση παραμένουν.

«Φαντάζομαι ότι θα με καταλάβουν όλοι ότι τα γραφόμενά μου δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένας βαθύς μου πόνος δια την γραμμήν και κοσμικήν αγάπην δυστυχῶς τοῦ πατέρα μας κ.κ. Αθηναγόρα. Όπως φαίνεται, αγάπησε μίαν άλλην γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται Παπική Εκκλησία, διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν τοῦ κάμνει καμμίαν εντύπωσι, επειδή είναι πολύ σεμνή. Αυτή η αγάπη, που ακούστηκε από την Πόλι, βρήκε απήχησι σε πολλά παιδιά του, που την ζουν εις τας πόλεις. Άλλωστε αυτό είναι και το πνεύμα της εποχής μας· η οικογένεια να χάση το ιερό νόημά της από τέτοιου είδους αγάπες, που σκοπόν έχουν την διάλυσιν και όχι την ένωσιν…
Με μια τέτοια περίπου κοσμική αγάπη και ο Πατριάρχης μας φθάνει στη Ρώμη. Ενώ θα έπρεπε να δείξη αγάπη πρώτα σε μας τα παιδιά του και στη Μητέρα μας Εκκλησία, αυτός, δυστυχώς, έστειλε την αγάπη του πολύ μακρυά. Τό αποτέλεσμα ήταν να αναπαύση μεν όλα τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμον και έχουν την κοσμικήν αυτήν αγάπην, να κατασκανδαλίση όμως όλους εμάς, τα τέκνα της Ορθοδοξίας, μικρά και μεγάλα, που έχουν φόβον Θεού. Μετά λύπης μου από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψύχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν όμως να ομιλοῦν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει» (Απόσπασμα από επιστολή Γέροντος Παïσίου κατά φιλενωτικῶν και Οικουμενιστῶν, Ορθόδοξος Τύπος αρ. φύλλου 1680, 9-3-2007 σελ. 1, 5) .

Είναι δυνατόν άραγε να υπάρχει το πνεύμα της Πεντηκοστής στο Οικουμενιστικό Πατριαρχείο Κων/λεως ή επικρατεί το πνεύμα της πλάνης, της απάτης και της συγχύσεως;

                                                       Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος