π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς: Σκέψεις για την Ημερίδα της Μητροπ. Πειραιώς και η προϊστορία της

Α΄ Μέρος

Ε Ι Σ Α Γ Ω Γ Η

 

Εἶναι γνωστό ὅτι προσφάτως πραγματοποιήθηκε ἡ πολυσυζητημένη Ἡμερίδα μέ τό ὡς ἄνω θέμα, ἡ ὁποία κατά βάσιν ἀφοροῦσε τήν δογματική καί ἐκκλησιολογική στάσι καί θέσι τῶν Ὀρθοδόξων ἐν καιρῷ αἱρέσεως, ἡ ὁποία στίς ἡμέρες μας σηματοδοτεῖ τήν στάσι τῶν Ὀρθοδόξων στήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ἡ παροῦσα μικρά προσωπική ἀποτίμησις αὐτῆς τῆς Ἡμερίδος, εἰς τήν ὁποία ἤμουν παρών, θά χωρισθῆ στίς ἑξῆς ἑνότητες:

1. Γενική κριτική τῆς ἐν λόγῳ Ἡμερίδος ὡς πρός τόν σκοπό καί τόν τρόπο ὀργανώσεως καί διεξαγωγῆς της, τά συμπεράσματα καί τήν ἀπήχησι πού εἶχε στό ἀκροατήριο.

2. Κριτική τῆς εἰσηγήσεως τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς μέ θέμα: «Ἡ ἀποτείχιση ὑπό τό φῶς τῆς ζωῆς καί τῶν ἀγώνων τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου», τόν ὁποῖο (ὅσιο Θεόδωρο) ἐπισταμένα ἔχω μελετήσει προσωπικά κι ἔχω δημοσιεύσει βιβλία, ἄρθρα καί μελέτες σχετικά μέ τήν προσωπικότητα καί τή στάσι του.

3. Κριτική τῆς εἰσηγήσεως τοῦ π. Βασιλείου Παπαδάκη, καθηγουμένου τῆς ἱερᾶς Μονῆς Ἁγ. Ἀναστασίας στήν Κρήτη, μέ θέμα: «Ἡ Διακοπή τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Κοινωνίας σύμφωνα μέ τήν Ὀρθόδοξη Θεολογία».

4. Κριτική τῆς εἰσηγήσεως τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ἰωάννου Φωτόπουλου, μέ θέμα: «Ἀκοινωνησία καί ἀποτείχιση σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία καί τόν βίο τῶν ἁγίων Πατέρων».

5. Κριτική τῆς συζητήσεως ἡ ὁποία ἐπακολούθησε καί κατά τήν ὁποία ἀπεδείχθη ὅτι ὄχι μόνον δέν ἀνέπαυσαν οἱ ὁμιλητές – εἰσηγητές οὐδένα ἀκροατή τῆς Ἡμερίδος, ἀλλά ἀπεναντίας ἐξοργίστηκαν ἅπαντες ἐξαιτίας τοῦ προσχηματισμένου καί σκοπίμου τρόπου διεξαγωγῆς της.

6. Συμπεράσματα διά τήν πορεία τῶν Ἀντιοικουμενιστῶν εἰς τό προσεχές καί ἀπώτερο μέλλον, βάσει τῶν εἰσηγήσεων τῆς Ἡμερίδος, ἐφ’ ὅσον αὐτές ὁριοθετοῦν τίς θέσεις ὅλων τῶν ἡγετῶν τοῦ Ἀντιοικουμενισμοῦ.

Θεωρῶ ὡς εὐλογία Θεοῦ τήν διεξαγωγή αὐτῆς τῆς Ἡμερίδος, διότι προσδιώρισε καί διεκήρυξε κατά τόν πλέον ἐπίσημο τρόπο τήν γραμμή καί πορεία τῶν Ἀντιοικουμενιστῶν, τά ἐρείσματα καί ἐπιχειρήματά των καί, κατά τό δή λεγόμενο, ἀπεκάλυψε «πολλῶν καρδιῶν διαλογισμούς» πρός γνῶσιν καί ἐγρήγορσι τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ἐν ὄψει τῶν ἐπερχομένων δεινῶν.

1. Γενική κριτική τῆς Ἡμερίδος ὡς πρός τόν σκοπό καί τόν τρόπο ὀργανώσεως καί διεξαγωγῆς της, τά συμπεράσματα καί τήν ἀπήχησι τήν ὁποία εἶχε στό ἀκροατήριο.

Διά νά κατανοηθῆ τό πλαίσιο καί ἡ ἀνάγκη τῆς διεξαγωγῆς αὐτῆς τῆς Ἡμερίδος πρέπει περιληπτικά νά ἀναφερθοῦν τά ἑξῆς ἱστορικά στοιχεῖα.

Τό 2012 ἐξέδωσα ἕνα μικρό βιβλίο μέ τίτλο «Ἡ Διαχρονική Συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων γιά τό Ὑποχρεωτικό τοῦ 15^ου Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου περί Διακοπῆς Μνημονεύσεως Ἐπισκόπου Κηρύσσοντος ἐπ’ Ἐκκλησίας Αἵρεσιν». Εἰς αὐτό προσπάθησα νά ἀποδείξω ὅτι ἡ Ἁγία Γραφή, οἱ Ἱεροί Κανόνες καί ἡ διδασκαλία ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν Ἁγίων διδάσκουν τήν ἐκκλησιαστική ἀπομάκρυνσι τῶν Ὀρθοδόξων ἀπό τούς αἱρετικούς ποιμένες καί Ἐπισκόπους, ἐφ’ ὅσον αὐτοί διακηρύσσουν μέ λόγια καί ἔργα, καί δή συνοδικῶς, κάτι ἀντίθετο (αἱρετικό) ἀπό τήν διδασκαλία τῆς Ἁγ. Γραφῆς καί τήν ἰσόκυρο μέ αὐτήν Ὀρθόδοξο Παράδοσι, ἡ ὁποία ἐκφράζεται μέ τούς Ἱερούς Κανόνες καί τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων.

Στό τέλος τοῦ αὐτοῦ ἔτους (2012) τό λεγόμενο Γραφεῖο  ἐπί τῶν Αἱρέσεων καί Παραθρησκειῶν τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς ἐξέδωσε μία κριτική μελέτη  ἑξῆντα (60) περίπου σελίδων μέ τίτλο: «15^ος Κανών Πρωτοδευτέρας Συνόδου καί Ἀποτείχισις. Κριτική μελέτη στό σύγγραμμα τοῦ Ὁσιολογιωτάτου Μοναχοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ μέ τίτλο “Ἡ Διαχρονική Συμφωνία... ἐπ’ Ἐκκλησίας Αἵρεσιν“».

Εἰς αὐτήν τήν μελέτη οἱ ὑπεύθυνοι τοῦ ὡς ἄνω Γραφείου ἐπί τῶν Αἱρέσεων προσπάθησαν νά ἀποδείξουν ὅτι ἡ διαχρονική πορεία τῶν Ὀρθοδόξων ἐν καιρῷ αἱρέσεως δέν εἶναι ἡ ἀποτείχισις καί ἀπομάκρυνσις ἀπό τούς αἱρετικούς ποιμένες κι Ἐπισκόπους, ἀλλά ἀντιθέτως ἡ παραμονή, ἐνσωμάτωσις καί συνοδοιπορία  ἐκκλησιαστικῶς μέ αὐτούς, μέχρι νά καταδικασθοῦν αὐτοί καί, μάλιστα, ὀνομαστικῶς ἀπό τή Σύνοδο, ἡ ἀναγνώρισίς των εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ, ἡ μνημόνευσίς των κατά τήν  Θ. Λειτουργία κλπ.

Εἰς αὐτήν τήν μελέτη τῶν ὑπευθύνων τοῦ Γραφείου αὐτοῦ ἀπάντησα καθηκόντως μέ νεώτερη μελέτη μου, ἀναιρώντας διεξοδικῶς ὅλα τά ἐπιχειρήματά των,

τά ὁποῖα ἐδημοσίευσα στό τεῦχος (15-16) τοῦ περιοδικοῦ «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος» στίς ἀρχές τοῦ 2013.

Στό τέλος αὐτῆς τῆς νεώτερης ἀπαντήσεώς μου ἀνέφερα τά ἑξῆς, τά ὁποῖα ἀποτελοῦν τήν αἰτία διά τήν ὀργάνωσι τῆς σχετικῆς Ἡμερίδος, προκειμένου νά ἀποφευχθῆ ἡ διερεύνησις τῆς ἀληθείας ἐπί τοῦ θέματος τούτου, ἐκ μέρους τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς, καί νά ἐπικρατήση ἡ ἀντίληψις στούς Ὀρθοδόξους ὅτι ἡ διδασκαλία τῶν Γραφῶν καί τῶν Ἁγίων διά τήν ἐν καιρῷ αἱρέσεως πορεία των εἶναι ἡ ὑπαγωγή  καί ὑποταγή των στούς αἱρετικούς ποιμένες καί ἡ συμπόρευσίς των μέ τούς αἱρετικούς, μέχρις καταδίκης τῆς αἱρέσεως καί τῶν αἱρετικῶν ἀπό κάποια Σύνοδο, δηλαδή μέ ἁπλά λόγια, ἡ ἐν καιρῷ αἱρέσεως πορεία τῶν Ὀρθοδόξων εἶναι ὁ ἐφησυχασμός καί τό βόλεμα καί ὁ ἀγῶνας διά χαρτοπολέμου, προκειμένου νά ἐξαντλήσωμε τά ὀρθόδοξα ἔνστικτά μας καί ν’ ἀναπαύσωμε τή συνείδησί μας ὅτι εἴμεθα ὁμολογητές καί ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσι. Ἔγραφα λοιπόν εἰς τόν ἐπίλογο τῆς δευτέρας μελέτης μου τά ἑξῆς:

«Τελειώνοντας καί ἐπειδή ἔφθασε στά χέρια μου μία ἀπάντησίς σας, εἰς τήν ὁποία ἀπαντᾶτε εἰς τόν πρόλογο τῆς παρούσης, μέ τόν ἴδιο ὅμως τρόπο καί τήν ἴδια μέθοδο τῆς κριτικῆς σας μελέτης, νομίζω πατέρες, ὅτι γιά νά μήν πελαγοδρομοῦμε καί ἐπιλέγει ὁ καθένας μας κάποια σημεῖα ἀπό τά γραφόμενα τοῦ ἄλλου εἰς τά ὁποῖα νομίζει ὅτι δύναται νά στηρίξη τίς θέσεις του, θέλω νά προτείνω ἄλλο τρόπο διαλόγου.  Αὐτός συνίσταται εἰς τό νά ἀπαντᾶ ἡ κάθε πλευρά εἰς συγκεκριμένες καί καίριες ἐρωτήσεις τίς ὁποῖες θά ἐπιλέγη καί θά θέτει ἡ ἄλλη. Ἔτσι νομίζω θά ἀποφευχθῆ ἡ διολίσθησις εἰς τό νά ἀπαντᾶμε ἐκεῖ πού μᾶς ἐξυπηρετεῖ καί ὅπως μᾶς ἐξυπηρετεῖ καί ἐπί πλέον θά ἀποφευχθῆ ὁ πλατειασμός καί ἡ ἀπάντησις σέ δευτερεύοντα θέματα ἤ σέ θέματα γιά τά ὁποῖα συμφωνοῦμε.

Ὡς ἐκ τούτου ἀντί ἄλλης ἀπαντήσεως θά θέλαμε πατέρες, νά μᾶς ἀπαντήσετε σέ δύο ἐρωτήσεις τίς ὁποῖες ἐπί τοῦ προκειμένου ζητήματος θεωροῦμε ἄκρως σημαντικές καί καίριες καί ἐσεῖς μέ τή σειρά σας, ἐφ’ ὅσον ἀπαντήσετε, θά θέλαμε νά μᾶς θέσετε ἀνάλογες συγκεκριμένες ἐρωτήσεις εἰς τί ὁποῖες θά ἀπαντήσωμε ἐμεῖς. Οἱ ἐρωτήσεις λοιπόν τίς ὁποῖες σᾶς θέτομε εἶναι οἱ ἑξῆς:

1. Ποιά εἶναι ἡ διδασκαλία τῆς Ἁγία Γραφῆς καί τῶν ἁγίων Πατέρων ἡ ὁποία συνηγορεῖ ἤ ἔστω ταιριάζει μέ τήν δυνητική ἑρμηνεία τοῦ Κανόνος. Μέ ἄλλα λόγια πρός κατανόησι, ποῦ διδάσκεται εἰς τήν Ἁγία Γραφή καί τούς ἁγίους Πατέρες ἡ παραμονή τῶν πιστῶν εἰς τούς αἱρετικούς ποιμένες, ἡ ἀναγνώρισίς των εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ, ἡ μνημόνευσίς των κλπ. μέχρι δηλαδή ἀποφάσεως τῆς Συνόδου.

2. Ποῦ διδάσκεται στήν Ἁγία Γραφή καί στούς Ἁγίους Πατέρες ὅτι μέ τήν παραμονή μας εἰς τούς αἱρετικούς ποιμένες, μέχρις ἀποφάσεως τῆς Συνόδου, δέν ταυτιζόμεθα μέ τήν πίστι των, δέν συνοδοιποροῦμε μέ τήν αἵρεσι καί δέν μολυνόμεθα ἀπό τήν ἐκκλησιαστική αὐτή ἐπικοινωνία, ἔστω δηλαδή καί ἄν ἔχωμε ὀρθόδοξο φρόνημα.

Οἱ ἀπαντήσεις σας αὐτές, πατέρες, πέραν τοῦ ὅτι πρέπει νά ἀποτελοῦνται ἀπό λόγια τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν ἁγίων Πατέρων καί ὄχι δικές σας σκέψεις καί ἀπόψεις, θά δημοσιευθοῦν στά ἱστολόγια καί στόν ἐκκλησιαστικό τύπο, διά νά λάβουν γνῶσι ὅλοι οἱ ἐνδιαφερόμενοι ἐπί τῶν θεμάτων αὐτῶν καί βεβαίως νά κρίνουν τίς ἀπαντήσεις σας.  Τό ἴδιο φυσικά θά γίνη καί στίς ἐρωτήσεις πού ἐσεῖς θά μοῦ θέσετε».

Δέν νομίζω ὅτι θά ὑπῆρχε δικαιότερος καί δημοκρατικότερος διάλογος ἀπό αὐτόν τόν ὁποῖο ἐπρότεινα στούς ὑπευθύνους τοῦ Γραφείου ἐπί τῶν Αἱρέσεων καί ἁγνότερα κίνητρα πρός διερεύνησι τῆς ἀληθείας ἐπί τοῦ σοβαρωτάτου θέματος τούτου καί μάλιστα διάλογος, ὁ ὁποῖος μᾶς ἀναγκάζει νά ἀπαντοῦμε ἐκεῖ ὅπου οἱ ἄλλοι μᾶς καθορίζουν καί ὄχι ἐκεῖ ὅπου ἐμεῖς ἀρεσκόμεθα.  Ἄν λοιπόν ὑπῆρχε ἔστω καί ἴχνος ἁγνῆς προθέσεως ἐκ μέρους τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς, θά ἔπρεπε νά ἀποδεχθοῦν αὐτοῦ τοῦ εἴδους τόν διάλογο ἤ ἔστω νά προτείνουν κάποιον ἄλλο τρόπο συζητήσεως καί διαλόγου, ὁ ὁποῖος ὅμως θά διεσφάλιζε τήν δικαιοσύνη, τήν ἁγνή προαίρεσι τῶν δύο πλευρῶν καί κυρίως τήν διάθεσι νά ἀκολουθήσωμε καί νά εὐθυγραμμισθοῦμε μέ τήν ὁδό τῶν Γραφῶν καί τῶν Ἁγίων Πατέρων.

Εἰς ἀπάντησι τῆς προτάσεώς μου αὐτῆς καί προκειμένου νά ἀποφευχθῆ κάθε περαιτέρω διερεύνησι τῆς ἀληθείας ἐπί τοῦ θέματος τούτου, οἱ ὑπεύθυνοι τοῦ Γραφείου ἐπί τῶν Αἱρέσεων τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς ἀπήντησαν ὡς ἑξῆς, στήν ἀπό 4-9-2014  ἐπιστολή των:

Ἐδῶ τό συγκεκριμένο Γραφεῖο τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς ἀρνεῖται διά πρώτη φορά ἐπισήμως καί γραπτῶς νά μᾶς γνωστοποιήση τήν διδασκαλία τῶν Γραφῶν, τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῶν Ἁγίων, ἡ ὁποία συνηγορεῖ ἤ ἔστω ὑπαινίσσεται τήν δυνητική ἑρμηνεία τοῦ πολυσυζητημένου Κανόνος καί τήν συμπόρευσι ἔστω καί ἐπ’ ὀλίγῳ τῶν Ὀρθοδόξων μέ τούς αἱρετικούς Ἐπισκόπους καί ποιμένες, τήν μνημόνευσι καί ἀναγνώρισί των εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ κλπ.

Διά νά μή φανῆ δέ ἡ κατά κράτος ἧττα καί ἀποτυχία των παραπέμπουν τό θέμα εἰς τάς καλένδας τῆς Ἡμερίδος, μέ τήν ἐλπίδα ὅτι ἐκεῖ θά συσκοτίσουν τά πράγματα μέ διάφορες ἀναφορές σέ σκοτεινές σελίδες τῆς ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, μέ διάφορα παραδείγματα σκόρπια κάποιων ἐμπερίστατων οἰκονομιῶν καί  κάποια ἄλλα πού δέν τά ἔπραξαν οἱ Ἅγιοι, ἀλλά οἱ αἱρετικοί, μέ ψευδεῖς ἀναφορές σέ πράξεις Ἁγίων (π.χ. τοῦ ὁσ. Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου), ἀποκόπτοντας καί ἀπομονώνοντας κάποια λόγια των, δίκην Ἰεχωβάδων καί, βεβαίως, διά νά συσκοτίσουν τά πράγματα μέ τό παράδειγμα και τήν τακτική πού ἀκολούθησαν οἱ σύγχρονοι γέροντες, γεγονός τό ὁποῖο, ὡς γνωστόν, ἀποτελεῖ καί τό μοναδικό ἐπιχείρημά των. Ἐπιχείρημα τό ὁποῖο δέν στηρίζεται ἀσφαλῶς  στό ψεῦδος καί τήν ἀπάτη, πλήν ὅμως κατ’ οὐσίαν ἐκθέτει τούς συγχρόνους γέροντες εἰς τό ὅτι ἐτήρησαν ἐπί τοῦ συγκεκριμένου θέματος ἀντίθετο γραμμή ἀπό τήν διαχρονική διδασκαλία τῶν Γραφῶν, τῶν Κανόνων καί τῶν Ἁγίων. 

Νομίζω ὅτι ἄν ὑπῆρχε ἐκ μέρους τῶν ὑπευθύνων τοῦ ἐν λόγῳ Γραφείου ἔστω καί ἴχνος ἁγνῆς προαιρέσεως, θά κατέθετον, ἔστω συνοπτικῶς, κάποια διδασκαλία τῶν Γραφῶν καί τῶν Ἁγίων καί θά ἔλεγαν ὅτι γιά περισσότερα στοιχεῖα θά διοργανώσωμε Ἡμερίδα κι ἐκεῖ θά λάβετε πλήρη καί ὁλοκληρωμένη ἀπάντησι.  Διότι εἶναι καθαρά αἱρετική ἡ πορεία τοῦ λεγομένου «Γραφείου ἐπί τῶν αἱρέσεων», ἄν διδάσκη, καί μάλιστα γιά σοβαρά ἐκκλησιολογικά θέματα πού ἅπτονται τῆς σωτηρίας μας, κάτι ἀντίθετο ἤ ἔστω ἀστήρικτο στή διδασκαλία τῶν Γραφῶν καί τῶν Ἁγίων.

Μετά, τέλος πάντων, ἀπό αὐτή τήν ἀπάντησι καί πρόσκλησι εἰς τήν Ἡμερίδα τοῦ ἐν λόγῳ Γραφείου καί ἐπειδή διεφάνη κι ἀπεκαλύφθη πλέον ἡ πρόθεσις τῶν Ἀντιοικουμενιστῶν νά θεμελιώσουν τίς νεόκοπες θεωρίες των ὄχι στή διαχρονική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά ἀλλαχοῦ, προκειμένου νά ἐπικρατήση ὁ ἐφησυχασμός καί τό βόλεμα, ἀπάντησα μέ τήν ἀπό 16-9-2013 ἐπιστολή μου, εἰς τήν ὁποία ἀνέφερα μεταξύ ἄλλων τά ἑξῆς:

«2. Ἐφ’ ὅσον τελικά ἀποφασίσατε νά διοργανώσετε αὐτή τήν Ἡμερίδα, νομίζω ὅτι, τώρα τουλάχιστον, πρέπει νά τηρηθοῦν κάποιες δίκαιες καί γιά τίς δύο πλευρές διαδικασίες, ὥστε ἀφ’ ἑνός μέν νά ἀποδείξετε, ὡς ὀργανωτές, τά ἁγνά καί εἰλικρινῆ κίνητρά σας, ἀφ’ ἑτέρου δέ νά προκύψη  κάποια οὐσιαστική ὠφέλεια καί μάλιστα δι’ ἕνα τόσο σοβαρό θέμα, τό ὁποῖο ἅπτεται τῶν θεμάτων τῆς πίστεως καί τῆς σωτηρίας μας.

Τό δίκαιο δέ εἰς αὐτήν τήν περίπτωσι, νομίζω ὅτι θά εἶναι νά μήν προσκαλέσετε, ὅπως ἀναφέρετε, μόνον ἐμένα ἀπό τήν πλευρά τῶν ἀποτειχισμένων, ἀλλά νά ὁμιλήσουν τόσοι ἀποτειχισθέντες, ὅσοι θά εἶναι καί οἱ εἰσηγητές τῆς δυνητικῆς ἑρμηνείας τοῦ Κανόνος ἤ τῆς ἄχρι καιροῦ ἀναμονῆς καί συνοδοιπορίας μέ τούς Οἰκουμενιστές.

Αὐτά τά ἄτομα ἐκ μέρους τῶν ἀποτειχισθέντων θά πρέπει νά τά προτείνωμε ἐμεῖς, ὥστε νά μᾶς ἐκφράζουν ὄντως, ὅπως δηλαδή ἐσεῖς θά προτείνετε τά ἐκ τοῦ ἀντιθέτου ἄτομα τά ὁποῖα θά εἰσηγηθοῦν τήν δυνητική ἑρμηνεία τοῦ Κανόνος κλπ.

Ὁ πρῶτος δέ ὁ ὁποῖος, κατά τή γνώμη μας, πρέπει νά κληθῆ διά νά κάνη εἰσήγησι εἶναι αὐτός, τόν ὁποῖο ἐκτιμᾶτε πολύ καί ἐπαινεῖτε διά τούς ἀγῶνας καί τίς ἀδικίες πού ὑπέστη, δηλαδή ὁ Μητροπολίτης Ράσκας καί Πριζρένης Ἀρτέμιος. Ἔτσι θά ἀποδείξετε τήν ἐκτίμησι τήν ὁποία ἔχετε εἰς αὐτόν καί θά μαθητεύσετε μέ ταπεινό φρόνημα εἰς τήν διδασκαλία τοῦ γνησίου πνευματικοῦ τέκνου τοῦ ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, σύμφωνα μέ τήν προτροπή τήν ὁποία μᾶς ἐδώσατε.

Οἱ ὑπόλοιποι εἰσηγητές τούς ὁποίους προτείνομε εἶναι ὁ θεολόγος κ. Παν. Σημάτης καί ὁ  ἐκδότης–συγγραφέας κ. Λαυρ. Ντετζιόρτζιο, ἀμφότεροι Γραμματεύς καί  Πρόεδρος τῆς Φ.Ε.Κ.Φ. ἀντίστοιχα. Ἄν χρειαστῆ καί ἄλλος εἰσηγητής ἐκ μέρους τῶν ἀποτειχισθέντων ἔχουμε τήν δυνατότητα νά σᾶς προτείνουμε.

3. Μετά τήν κάθε εἰσήγησι θά πρέπει νά ὑποβάλλωνται στόν εἰσηγητή ἐρωτήσεις, καί μάλιστα ἀπό τούς ὑποστηρίζοντας τὴν ἀντίθετη θέσι διά τό θέμα τῆς ἀποτειχίσεως, ἰδιαιτέρως δέ νά δύνανται πρῶτοι νά ὑποβάλλουν ἐρωτήσεις στόν κάθε εἰσηγητή οἱ ὑπόλοιποι εἰσηγητές. Ἔτσι θά ἐπισημαίνονται οἱ ἐλλείψεις, οἱ ἀδυναμίες καί τά κενά στήν κάθε εἰσήγησι  καί θά δημιουργοῦνται γόνιμοι προβληματισμοί, σχετικοί μέ τό κεντρικό θέμα τῆς ἡμερίδος. Κυρίως ὅμως θά ἐπικεντρώνεται ἡ προσπάθειά μας εἰς τήν ἀναζήτησι καί ἐφαρμογή τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων καί ὄχι στήν ἐπιβολή τῶν προσωπικῶν μας ὀρθολογικῶν ἀπόψεων καί τοποθετήσεων, πού ἄν μάλιστα αὐτὲς καλύπτονται μὲ τὸ ἐπισκοπικό ἤ τό πανεπιστημιακό κῦρος τῶν εἰσηγητῶν, μέ ταυτόχρονη ἀπόκρυψι  τῆς διδασκαλίας τῶν Πατέρων, εἶναι δυνατόν νά ἐπηρεάσουν ἀρνητικά τούς πιστούς.

Ἀντιλαμβάνεσθε πιστεύω, π. Παῦλε, ὅτι τό θέμα τῶν ἐρωτήσεων καί μάλιστα ἀπό τούς ἀντιθέτους εἶναι σημαντικό, ἀπό τήν μέχρι τώρα δέ πορεία τῶν Ἡμερίδων διαπιστώσαμε ὅτι ἤ δέν τίθενται, λόγῳ ἐλλείψεως χρόνου, καθόλου ἐρωτήσεις, ἤ ἀφήνονται γιά τό τέλος, ὁπότε πάλι δέν τίθενται γιά διάφορους λόγους, ἤ τέλος πάντων γίνονται ἐρωτήσεις ὄχι ἀπό τούς κατ’ ἐξοχήν ἁρμοδίους καί ἀσχοληθέντες μέ τό θέμα, ἀλλά ἀπό ἰδιῶτες ἤ προσκειμένους πρός τήν εἰσήγησι, ὁπότε ἀχρηστεύεται κατ’ οὐσίαν ὁ τρόπος αὐτός τοῦ ἐλέγχου τῆς κάθε εἰσηγήσεως.

4. Ἀπαραίτητη προϋπόθεσις καί δεῖγμα ἀγαθῆς προθέσεως, ἐκ μέρους τῆς ὀργανώτριας τῆς Ἡμερίδος Μητροπόλεως Πειραιῶς, εἶναι νά μήν ὑπάρχη περιορισμός εἰς τούς εἰσηγητές ὡς πρός τήν ἀναφορά ὀνομάτων καί γεγονότων, εἴτε Οἰκουμενιστῶν (καὶ τῶν πρωτεργατῶν τῆς αἱρέσεως), εἴτε Ἀντιοικουμενιστῶν, εἴτε αὐτοῦ τοῦ ἰδίου τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς, διά τήν μέχρι τώρα πορεία καί ἐξέλιξι τῆς αἱρέσεως καί τῆς ἀντιδράσεως εἰς αὐτήν. Νομίζω ὅτι πρέπει νά εἰπωθοῦν τά πράγματα μέ τό ὄνομά τους, νά ἀκουσθῆ ὅλη ἡ ἀλήθεια, ἡ ὁποία θά ἀξιολογηθῆ ἀναλόγως καί ἐπωφελῶς ἀπό τούς Ὀρθοδόξους καί κυρίως θά προσδιορισθῆ ἡ αἰτία τῆς συνεχοῦς ἐξελίξεως,  προόδου καί ἐπικρατήσεως τῆς αἱρέσεως, ἐν σχέσει μέ τήν ἀντίδρασι καί ἀντίστασι τῶν Ὀρθοδόξων.

Ἐγώ προσωπικά, σᾶς ἀνακοινώνω ἐκ τῶν προτέρων ὅτι θά ἀναφερθῶ κυρίως εἰς τήν ἀνορθόδοξο στάσι τῶν Ὀρθοδόξων, καί δή τῆς Μητροπόλεώς σας καί τοῦ ἀντιαιρετικοῦ γραφείου της, καί θά ἐπισημάνω τήν μέχρι τώρα πορεία καί στάσι ἐν σχέσει μέ τήν διδασκαλία τῆς ἁγ. Γραφῆς καί τῶν Ἁγίων. Νομίζω ὅτι ἡ πρόοδος καί ἐπικράτησις τῆς αἱρέσεως εἶναι ἀπολύτως ἐξαρτημένη ἀπό τήν στάσι τῶν Ὀρθοδόξων καί κυρίως ἀπό τήν ἀδράνεια καί τόν ἐφησυχασμό στόν ὁποῖο τόν ὁδηγοῦν οἱ θεωρίες σας.

5. Τέλος νομίζομε ὡς λογικό καί ἀναμενόμενο, ἐφ’ ὅσον διοργανώνετε μέ δική σας πρωτοβουλία Ἡμερίδα γιά τήν ἀναζήτησι τῆς ἀληθείας καί τήν ἐξέτασι ἑνός θέματος πού ἐσεῖς χαρακτηρίζετε ὡς «ἀμφιλεγόμενο» (τό θέμα δηλαδή τῆς κατανοήσεως τοῦ ΙΕ΄ Κανόνος καί τῆς ἀποτειχίσεως), ὅτι δέν θά συνεχίσετε νά θεωρῆτε τίς θέσεις κάποιων ἐκ τῶν εἰσηγητῶν ἐκ τῶν προτέρων ὡς σωστές καί κάποιων ἄλλων ὡς λανθασμένες. Οὔτε ἐπίσης θά ἐπιτρέψετε, ὅσοι ἐφαρμόζουν μέσα στά πλαίσια τῆς ἐκκλησιαστικῆς Παραδόσεως τήν ἀποτείχισι, νὰ ἀνέβουν τίς βαθμίδες τοῦ βάθρου τοῦ ὁμιλητοῦ μέ καρφιτσωμένη στό πέτο κάποια ταμπέλα, πέρα ἀπό ἐκείνη τοῦ Ὀρθόδοξου πιστοῦ! Σᾶς δεσμεύει πρός τοῦτο καί ἡ παρακάτω διατύπωσι (ἄν καί ἀντίθετη μέ τό ὅλο πνεῦμα τῆς προσκλήσεώς σας) διά τῆς ὁποίας δηλώνετε: Ἡ κριτική μας «”δέν διεκδικεῖ κάποιο ἀλάθητο, οὔτε ἔχει τήν ἀξίωσι ὑποχρεωτικῆς παραδοχῆς της“,  ἀλλ΄ ἁπλῶς ἀποτελεῖ ”τήν ἰδική μας συμβολή στό ἐν λόγῳ πρόβλημα”»!

Θά πρέπει λοιπόν, νά προσέλθουν ὅλοι οἱ εἰσηγητές «ἐπί ἴσοις ὅροις» καί ὄχι κάποιοι ὡς κατηγορούμενοι ἤ ἐκτός Ἐκκλησίας ἤ σχισματικοί ἤ καθηρημένοι κλπ. Πιστεύω ὅτι οἱ  Ὀρθόδοξοι δέν ἀναγνωρίζουν καμμία πρᾶξι καί ποινή πού ἐπιβάλλουν οἱ αἱρετικοί, ὅπως ἔκανε ὁ ἅγιος Κύριλλος, ὁ ὁποῖος δέν ἀνεγνώρισε τίς ποινές πού ἐπέβαλε ὁ Νεστόριος στούς ἀποτειχισθέντες ἀπό αὐτόν κληρικούς τῆς Κων/πόλεως, πρίν ὁ Νεστόριος καθαιρεθῆ.

Αὐτό τό τελευταῖο βεβαίως δέν τό θέτουμε ὡς προϋπόθεσι, δηλαδή τήν ἐκ μέρους σας ἀναγνώρισί μας, διότι ἐν τελικῇ ἀναλύσει εἶναι δικό σας θέμα τό ἐάν θά πράξετε σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία καί τό παράδειγμα τῶν Ἁγίων ἤ σύμφωνα μέ τίς ἐπιταγές τῆς Ν. Ἐποχῆς».

Ἐθεώρησα ἀναγκαῖο νά θέσω κάποιους ὅρους εἰς αὐτήν τήν Ἡμερίδα, ἡ ὁποία κατά τήν γνώμη μου θά ἐπραγματοποιεῖτο μόνο καί μόνο διά νά μήν δοθοῦν ἀπαντήσεις στίς ἐρωτήσεις μας καί νά μήν ἀποκαλυφθῆ ἡ ἀστήρικτη ἀπό πλευρᾶς Γραφῶν, Κανόνων καί Ἁγίων πορεία τῶν Ἀντιοικουμενιστῶν, διά λόγους κατ’ ἀρχάς δικαιοσύνης καί διά νά μήν συμμετέχωμε σέ μία, κατά τό δή λεγόμενο, στημένη Ἡμερίδα, ἡ ὁποία ἐκ τῶν προτέρων εἶχε προκαθορισμένο αἱρετικό σκοπό καί στόχο.

Ἡ Μητρόπολις Πειραιῶς καί τό ἁρμόδιο ἐπί τῶν Αἱρέσεων Γραφεῖο της δέν εἶχε βεβαίως καμμία διάθεσι ἔστω διερευνήσεως τοῦ θέματος καί ἀναζητήσεως τῆς ἀληθείας, διότι γνωρίζουν ἄριστα οἱ ἔξαρχοι τῶν Ἀντιοικουμενιστῶν τήν ἐν καιρῷ αἱρέσεως διδασκαλία τῶν Γραφῶν καί τῶν Ἁγίων καί δι’ αὐτό, δραττόμενοι τῆς εὐκαιρίας, ἐξέλαβον τίς ἁγνές προθέσεις μας ὡς εἰσπήδησι εἰς τά καθήκοντα ἤ τούς σχεδιασμούς των καί ἀπήντησαν ὡς ἑξῆς μέ τήν ἀπό 30-9-2013 ἐπιστολή των:

Μετά τήν διπλωματική καί ὕπουλη αὐτή ἀπάντησι κατενόησα τόν σκοπό καί τόν τρόπο διεξαγωγῆς τῆς Ἡμερίδας, ἄν αὐτή θά ἐπραγματοποιεῖτο καί τήν ἐπιλογή τῶν εἰσηγητῶν, καί τά πορίσματα καί συμπεράσματά της, καί κυρίως τό ὅτι θά ἦτο καί αὐτή ἡ Ἡμερίδα ἕνα στήριγμα στήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐφ’ ὅσον θά ἐντάσσετο στό ὀργανωμένο σχέδιο τοῦ καθησυχασμοῦ καί τοῦ βολέματος τῶν ἀξιωματούχων Ἀντιοικουμενιστῶν καθώς καί στήν παραπλάνησι τῶν ἀνησυχούντων Ὀρθοδόξων. 

Βεβαίως ὑπέθεσα ὅτι, οἱ συγκεκριμένοι πατέρες καί ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς, θά εἶχαν τήν σύνεσι καί ἀσφαλῶς τήν δυνατότητα νά μήν πραγματοποιήσουν αὐτήν τήν Ἡμερίδα, διότι, ἄν τελικῶς ἐπραγματοποιεῖτο καί δέν ἀνεφέρετο ὡς στήριγμα τῶν θεωριῶν της ἡ διδασκαλία τῶν Γραφῶν καί τῶν Ἁγίων, θά τούς ἐξέθετε στά μάτια τῶν πιστῶν, ἐνῶ συγχρόνως θά ἀπεκάλυπτε εἰς αὐτούς τά σχέδιά των.

Ἀπάντησα λοιπόν στούς ἐν λόγῳ πατέρες μέ τήν ἀπό 28-10-2013 ἐπιστολή μου, εἰς τήν ὁποία μεταξύ ἄλλων ἀνέφερα τά ἑξῆς:

«Πάντως ἐν κατακλεῖδι, ἄν τελικά πραγματοποιηθῆ ἡ ἡμερίδα (πρᾶγμα γιά τό ὁποῖο πολύ ἀμφιβάλλομε), θά σᾶς παρακαλούσαμε, π. Παῦλε, νά μεταφέρετε τίς ἐρωτήσεις μας σέ ὅλους τούς εἰσηγητές γιά νά δικαιολογήσουν, τουλάχιστον αὐτοί, κατά τό δυνατόν ἁγιογραφικά καί πατερικά τήν δυνητική ἑρμηνεία τοῦ Κανόνος. Αὐτή ἡ ἀπάντησις θά μᾶς εἶναι ἀρκετή, καθόσον, ἀπό ὅ,τι φαίνεται, ἐσεῖς ἀποφεύγετε συστηματικά καί κατ’ ἐξακολούθησι νά δώσετε τήν δέουσα ἀπάντησι.

Σᾶς ἐπαναλαμβάνομε ἐκ νέου τίς ἐρωτήσεις τίς ὁποῖες σᾶς ἐθέσαμε:

 1. Ποιά εἶναι ἡ διδασκαλία τῆς ἁγ. Γραφῆς καί τῶν ἁγίων Πατέρων ἡ ὁποία συνηγορεῖ ἤ ἔστω ταιριάζει μέ τήν δυνητική ἑρμηνεία τοῦ Κανόνος; Μέ ἄλλα λόγια πρός κατανόησι, ποῦ διδάσκεται εἰς τήν ἁγ. Γραφή καί τούς ἁγ. Πατέρες ἡ παραμονή τῶν πιστῶν εἰς τούς αἱρετικούς ποιμένες, ἡ ἀναγνώρισίς των εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ, ἡ μνημόνευσίς των κλπ. μέχρι δηλαδή ἀποφάσεως τῆς Συνόδου;

2. Ποῦ διδάσκεται στήν ἁγ. Γραφή καί στούς ἁγ. Πατέρες, ὅτι μέ τήν παραμονή μας εἰς τούς αἱρετικούς ποιμένες, μέχρις ἀποφάσεως τῆς Συνόδου, δέν ταυτιζόμεθα μέ τήν πίστι των, δέν συνοδοιποροῦμε μέ τήν αἵρεσι καί δέν μολυνόμεθα ἀπό τήν ἐκκλησιαστική αὐτή ἐπικοινωνία, ἔστω δηλαδή καί ἄν ἔχωμε ὀρθόδοξο φρόνημα;».

Ἀναγκάσθηκα νά ἀναφέρω καί νά μνημονεύσω ὅλα τά σχετικά μέ τήν φόρμουλα τῆς Ἡμερίδας κείμενα τῶν ἐπιστολῶν διά νά σχηματίση ὁ κάθε καλοπροαίρετος ἀναγνώστης σαφῆ εἰκόνα γιά τίς προθέσεις τῶν δύο πλευρῶν καί βεβαίως νά κατανοήση ποῦ ὑπάρχει δόλος καί σκοπιμότης.

Στήν γενική κριτική τῆς Ἡμερίδος ἔχουμε νά ἀναφέρωμε καί ἄλλα γεγονότα, τά ὁποῖα ὁπωσδήποτε ἐκθέτουν τούς διοργανωτές, ὡς πρός τόν σκοπό καί στόχο των, σέ σημεῖο πού ἀπροκάλυπτα νά γίνωνται ὁρατές οἱ σκοπιμότητες ἀκόμη καί στούς πλέον ἀσχέτους καί θά λέγαμε νά γίνωνται κατανοητές ἀκόμη καί στά μικρά παιδιά.

Κατ’ ἀρχάς στήν ἔναρξι τῆς Ἡμερίδας ἔγινε μεγαλοπρεπῶς καί τέλεσις Ἁγιασμοῦ. Ἐγώ προσωπικῶς  δέν ἔχω ἰδεῖ σέ ἄλλη Ἡμερίδα παρόμοια ἔναρξι, ἀλλά ἔχω ἰδεῖ νά ξεκινοῦν τίς Ἡμερίδες μέ χαιρετισμούς ἤ μέ ἁπλή προσευχή ἤ τέλος πάντων μέ βυζαντινούς ἐκκλησιαστικούς ὕμνους κλπ. Αὐτό ἴσως νά σηματοδοτοῦσε τήν σημασία τήν ὁποία ἀπέδιδον εἰς αὐτήν οἱ Ἀντιοικουμενιστές, ἀλλά συγχρόνως καί τήν ἀφέλειά των, διότι δέν ἠδυνήθησαν νά προβλέψουν τήν ἐξέλιξί της καί τό ὅτι, ἐνῶ ἐξεκινοῦσε μέ τόσο μεγαλοπρεπῆ πνευματικότητα, θά κατέληγε νά κλείση μέ τόν Ἐθνικό Ὕμνο, ἀποκαλύπτοντας τήν ἀμηχανία τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς, ἡ ὁποία προκλήθηκε ἀπό τήν ἀντίδρασι τῶν ἀκροατῶν, κατά τήν διάρκεια τῶν ἐρωτήσεων καί τῆς συζητήσεως.

Κατά τήν τέλεσι τοῦ Ἁγιασμοῦ, μέ ἔκπληξι ἀκούσαμε ὅτι ἀντί γιά τά καθιερωμένα ἀναγνώσματα (ἀποστολικό καί εὐαγγελικό) ἐδιαβάστηκαν ἀναγνώσματα αὐθαίρετα, τά ὁποῖα ὡμιλοῦσαν γιά τήν πίστι καί διαβάζονται τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας. Βεβαίως, ἄν ἔχη δικαίωμα ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς καί ὁ οἱοσδήποτε Ἐπίσκοπος αὐθαίρετα ν’ ἀλλάζη τά ἀναγνώσματα π.χ. τοῦ Ἁγιασμοῦ, αὐτό δέν εἶναι στήν ἁρμοδιότητά μας νά τό ἐξετάσωμε. Ἴσως ὄμως τό ἔκανε κατά μίμησι τοῦ Δημητριάδος, ὁ ὁποῖος αὐθαιρέτως καί αὐτός μεταγλωτίζει τίς εὐχές καί τά ἀναγνώσματα τῶν Μυστηρίων γιά νά δείξη τήν προοδευτικότητά του καί τόν συγχρωτισμό του μέ τή Ν. Ἐποχή.

Εἰς τό τέλος τοῦ Ἁγιασμοῦ διαβάστηκε καί μία μακροσκελής εὐχή, ἡ ὁποία καί αὐτή δέν ὑπάρχει στά εὐχολόγια, ἀλλά ἦταν κατασκευασμένη γιά νά ἐξυπηρετήση τόν σκοπό τῆς Ἡμερίδος καί ἡ ὁποία ἐθύμιζε τίς αὐτοσχέδιες εὐχές καί δεήσεις πού κατασκευάζουν οἱ Οἰκουμενιστές τοῦ Φαναρίου, ὅταν π.χ. ὑποδέχονται τόν Πάπα ἤ κάποιον ἄλλο σημαίνοντα αἱρετικό ἀρχηγό. Ὅλα αὐτά ἐντάσσονται, ὅπως προανεφέρθη, στό νά ἐξυψωθῆ ἡ Ἡμερίδα, νά δοθῆ εἰς αὐτήν μεγαλοπρέπεια καί νά τονισθῆ ἡ ἱερότητα τοῦ σκοποῦ της.  Δυστυχῶς ὅμως ἐξεκίνησαν,  κατά τό δή λεγόμενο, ἀπό τό ἄπειρον καί κατέληξαν στό μηδέν.  Ἐξεκίνησαν δηλαδή μέ ἄλλα λόγια μέ μεγαλόστομες εὐχές καί δεήσεις καί κατέληξαν στόν Ἐθνικό Ὕμνο καί στό νά κλείση ἡ Ἡμερίδα ἀντί προσευχῆς μέ πατριωτικούς ὕμνους!

Ἕνα ἄλλο σημαντικό γεγονός, τό ὁποῖο πρέπει ὁπωσδήποτε νά τονισθῆ εἶναι ἡ ἀπουσία τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ. Στήν Ἡμερίδα αὐτή ἦσαν παρόντες ὁ Μητροπολίτης Γλυφάδος Παῦλος καί  κάποιοι κληρικοί τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς κυρίως, οἱ ὁποῖοι προφανῶς δέν παρευρέθησαν ἀπό ἀνησυχία γιά τά θέματα τῆς πίστεως, ἀλλά γιά ἄλλους εὐνοήτους λόγους πειθαρχίας, π.χ. ὑπακοῆς στόν Ἐπίσκοπο, δημιουργία καλῶν ἐντυπώσεων κλπ. Ἀπόδειξις τούτου ἦταν ὅτι ὅλοι ἦσαν ἄφωνοι κατά τήν διεξαγωγή τῆς συζητήσεως μετά τό πέρας τῶν εἰσηγήσεων, πλήν ἑνός ἱερέως, ὁ ὁποῖος ὡμίλησε ὑπέρ τῆς ἀποτειχίσεως, προβάλλοντας ἕνα λόγο σχετικό τοῦ Μ. Ἀθανασίου.

Εἶναι ἄξιον ἀπορίας πῶς, γιά ἕνα τόσο σοβαρό θέμα τό ὁποῖο ἅπτεται τῆς σωτηρίας μας, ὑπῆρξε μία τόση ἀδιαφορία ἀπό τούς Ὀρθοδόξους καί δή τούς Ἀντιοικουμενιστές· καί εἶναι ἐπίσης ἄξιον ἀπορίας πῶς οἱ σχετικά ὀλίγοι παρευρεθέντες κληρικοί δέν εἶχαν κάποιο λόγο νά προβάλλουν εἰς ὅσα ἀκούσθηκαν ἀπό τούς εἰσηγητές· καί εἶναι τέλος ἄξιον ἀπορίας πῶς οἱ εἰσηγητές δέν ἀνέπαυσαν τό ἀκροατήριο, ὄχι μόνον μέ τίς εἰσηγήσεις των ἀλλά καί κατά τήν διάρκεια τῆς συζητήσεως.

Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι κατά τήν διεξαγωγή τῆς συζητήσεως ὁ συντονιστής π. Παῦλος Δημητρακόπουλος καί ὁ ἕνας εἰσηγητής ἔχασαν τόν ἔλεγχο καί τήν ψυχραιμία τους, δέν ἔδωσαν οὐδεμία ἀπάντησι στούς ἀκροατές τῆς Ἡμερίδος, ὑπῆρχε διαρκής ὀχλαγωγία, ἔνστασις, ἀντιπαράθεσις κι ἐκνευρισμός, ἔδιδαν πρόχειρες ἀπαντήσεις στούς ἐκνευρισμένους διά τήν ὑποκρισία καί σκοπιμότητα ἀκροατές, σέ σημεῖο πού ὁ ἴδιος ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφείμ νά ἰσχυρισθῆ ὅτι τό γεγονός ὅτι ὁ ἴδιος καί ἡ Μητρόπολίς του ἀνήκουν ὀργανικά στό Π.Σ.Ε. δέν ἀποτελεῖ ἐκτροπή ἀπό τήν Ὀρθοδοξία, πλάνη καί αἵρεσι, ἀλλά ἁπλῶς θά πρέπει νά ἀποχωρήσουν οἱ Ὀρθόδοξοι ἀπό αὐτό τό μόρφωμα μόνο καί μόνο γιά νά μή δίνουν τήν ἐντύπωσι στούς Προτεστάντες ὅτι ἀποτελοῦν «Ἐκκλησία» καί ὅτι δέν ὑπάρχει κανένα πρόβλημα μεταξύ των. Ἀλλά γιά τό περιεχόμενο τῆς συζήτήσεως θά ἀναφερθοῦμε ἀναλυτικά κατωτέρω.

Ἕνα ἄλλο ἀκόμη σημαντικό στοιχεῖο, τό ὁποῖο ἀπεδείκνυε ὅτι ἡ Ἡμερίδα ἦταν στημένη, ἦταν τό γεγονός ὅτι εἶχε γίνει προσεκτική ἐπιλογή ὥστε οἱ εἰσηγητές νά εἶναι ὅλοι δεδηλωμένοι ἐχθροί καί πολέμιοι τῆς ἀποτειχίσεως. Θά ἔπρεπε γιά λόγους τουλάχιστον δικαιοσύνης, γιά νά τηρηθοῦν ἔστω οἱ τύποι, γιά νά μήν καταδειχθῆ ὁλοφάνερα ὅτι τό συνέδριο αὐτό ἦταν Καϊαφικό, νά συμμετεῖχε ἕνας ἔστω ὁμιλητής, ὁ ὁποῖος νά εἶχε ἐπιλεγεῖ ἀπό τό ἀντίθετο στρατόπεδο καί ἄς ἦταν ἀκόμη καί λαϊκός. Ἔτσι θά ὑπῆρχε ἡ δυνατότης, εἰς τούς ἀκροατές, συγκρίσεως τῶν ἐπιχειρημάτων καί δέν θά ἐγίνετο μία τρόπον τινά πλύσις ἐγκεφάλου κατά τόν τύπο τῶν παλαιῶν ὁλοκληρωτικῶν καθεστώτων. 

Ἐπίσης ὁ συντονιστής τῆς Ἡμερίδος π. Παῦλος Δημητρακόπουλος, μετά ἀπό κάθε εἰσήγησι ἐγκωμίαζε τόν εἰσηγητή καί ἐτόνιζε  τά βασικά σημεῖα τῆς ὁμιλίας του, διαβάζοντάς τα. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἐγνώριζε ἐκ τῶν προτέρων ἡ Μητρόπολις τίς εἰσηγήσεις, εἶχαν τήν ἔγκρισί της καί φυσικά ἦσαν σύμφωνες μέ τόν σκοπό τῆς Ἡμερίδος. Ὁ συντονιστής μάλιστα π. Παῦλος ἔφθασε στό σημεῖο νά ἀπαντᾶ αὐτός στίς περισσότερες ἀπό τίς ἐρωτήσεις τῶν ἀκροατῶν, νά ἐκνευρίζεται καί  ὀργισμένος νά λέη ἄλλα ἀντί ἄλλων καί μάλιστα σέ κάποιο σημεῖο ἄρχισε νά διαβάζη ἕνα τμῆμα ἀπό τήν κριτική μελέτη του, χωρίς βεβαίως οὐσιαστικά νά δίδη καμμία ἀπάντησι, ἀλλά ἁπλῶς νά βγάζη ἀπό τό ἀδιέξοδο τούς εἰσηγητές καί τόν δέσποτά του.

Ἐνθυμοῦμαι ὅτι, ὅταν πρό ἐτῶν παρευρέθηκα σέ μία ὄντως μή στημένη Ἡμερίδα καί μάλιστα ὡς εἰσηγητής, τήν ὁποία εἶχαν ὀργανώσει στό Αἴγιο κάποιοι τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου, ὁ συντονιστής ἐρύθμιζε ἀποκλειστικῶς καί μόνο τόν χρόνο τῶν ὁμιλητῶν καί συντόνιζε τήν συζήτησι χωρίς νά παίρνη θέσι καί νά τοποθετῆται ὑπέρ κάποιας μερίδος. Ἐδῶ ἀντιθέτως ὁ συντονιστής ἐκθείαζε τούς ὁμιλητές, ἐπανελάμβανε πρός ἐμπέδωσι τά κύρια σημεῖα τῆς ὁμιλίας καί ἐπί πλέον ἐτοποθετεῖτο ἀπροκάλυπτα ὑπέρ τῆς συμπορεύσεως τῶν Ὀρθοδόξων μέ τούς αἱρετικούς Οἰκουμενιστές, τῆς δυνητικῆς ἑρμηνείας τοῦ Κανόνος, τῆς μνημονεύσεως τῶν αἱρετικῶν ὡς Ὀρθοδόξων κλπ. καί, κυρίως, ὑπερασπίζετο κατά τή συζήτησι τούς ὁμιλητές, ἀπαντοῦσε αὐτός ἀντί αὐτῶν, λές καί ἦτο εἰσηγητής καί κοινῶς γενικός δερβέναγας. Κατέστη ἀντιληπτό σέ ὅλους ὅτι διατελούσε σέ διατεταγμένη ὑπηρεσία καί δέν ἤθελε νά ξεφύγη οὐδέ βῆμα ποδός ἀπό τόν προκαθορισμένο σκοπό τῆς στημένης αὐτῆς Ἡμερίδος. Αὐτό εἰλικρινά πρώτη φορά τό συνάντησα καί μάλιστα νά γίνεται τόσο ἀπροκάλυπτα.

Ἕνα τέλος ἀξιοσημείωτο γεγονός εἶναι ἡ ἐξαγωγή τῶν πορισμάτων τῆς Ἡμερίδος. Αὐτά δημοσιεύθηκαν προσφάτως στόν Ὀρθόδοξο Τύπο καί εἶναι ἕνα συμπίλημα ὄχι τόσο τῶν εἰσηγητῶν, ὅσο τῆς γραμμῆς τῶν Ἀντιοικουμενιστῶν, ἡ ὁποία, ὅπως ἔχομε ἀναφέρει, στηρίζει καί σιγοντάρει τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Μάλιστα ἐκφράζει ἀκριβῶς τήν κριτική μελέτη τῶν πατέρων τοῦ Γραφείου ἐπί τῶν Αἱρέσεων καί χρησιμοποιεῖ τά ἴδια λόγια καί τίς ἴδιες ἀκριβῶς ἐκφράσεις. Τό παράδοξο εἶναι καί συγχρόνως πρωτοφανές ὅτι τά πορίσματα αὐτά δέν ἐδιαβάστηκαν εἰς τό τέλος τῆς Ἡμερίδος ὡς εἴθισται, οὔτε ἐγκρίθησαν ἀπό τό ἀκροατήριο, οὔτε πολύ περισσότερο ἀπηχοῦσαν τήν συντριπτική πλειοψηφία του, ὅπως φάνηκε κατά τήν συζήτησι, ἀλλά ἦσαν καί αὐτά προσχεδιασμένα.

Ἐν κατακλεῖδι ἀναφέρομε ὅτι πρώτη φορά  συνέβη σέ Ἡμερίδα γιά σοβαρότατο ἐκκλησιαστικό θέμα, τό ὁποῖο ἅπτεται ἄμεσα τῆς σωτηρίας μας, νά μήν ἀκουσθῆ οὔτε ἕνα ἁγιογραφικό χωρίο πρός στήριξι τῶν θέσεων τῶν εἰσηγητῶν, οὔτε ἕνας Ἱερός Κανόνας ὁ ὁποῖος μέ τή σειρά του νά συνηγορῆ ὡς πρός τήν ἀλήθεια τῶν λεγομένων, οὔτε τέλος μία λέξι ἀπό τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων, ἡ ὁποία νά προσμαρτυρῆ ὅτι καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες συμφωνοῦν μέ τίς νεοεποχίτικες θεωρίες τῶν Ἀντιοικουμενιστῶν, περί παραμονῆς καί μνημονεύσεως τῶν αἱρετικῶν Ἐπισκόπων, μέχρις ἀποφάσεως τῆς Συνόδου. Ὁ νοῶν νοείτω, ὄχι γιά τήν ἀνύπαρκτη σοβαρότητα, ἀλλά γιά τήν ὑπαρκτή σκοπιμότητα τῆς Ἡμερίδος. Οἱ ἀφελεῖς δέ συντάκτες τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» ἐκθείασαν δεόντως καί παρουσίασαν στήν πρώτη σελίδα τήν ἐν λόγῳ Ἡμερίδα, σάν μία δῆθεν Ὀρθόδοξο Ἡμερίδα, ἡ ὁποία εἶχε ὡς στόχο νά καταδικάση τίς ἀκραῖες θέσεις περί ἀποτειχίσεως κάποιων πλανεμένων (βλ. φύλλο 2049/ 12-12-2014).

Θά συνεχίσωμε μέ τήν κριτική τῆς εἰσηγήσεως τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς Σεραφείμ, ὁ ὁποῖος ὡς πρῶτος εἰσηγητής παρουσίασε ἕναν ἀλλόκοτο, παραμορφωμένο καί ἀκρωτηριασμένο ὅσιο Θεόδωρο Στουδίτη, ὡς δῆθεν συνήγορο τῶν νεοεποχίτικων θεωριῶν τῶν Ἀντιοικουμενιστῶν.