Ο Αμήτωρ εν ουρανώ και απάτωρ εν γη!

Ο Αμήτωρ εν ουρανώ

και απάτωρ εν γη

Του Νικολάου Πανταζή, Αποτειχισθέντος θεολόγου

Πριν γεννηθείς, Θεέ μας Αγένητε και Υιε Γεννητέ, γίνανε πολλά, κι' απ' όλα όσα έγιναν, τίποτε δεν έγινε χωρίς Εσένα. Τα πάντα διά Σε! Όλα από Σένα, για Σένα, για χάρι Σου. Καμάρι Σου, ο Άθρωπος, Υπεράνθρωπε, Θεάνθρωπε και Λόγε Θεανδρικέ. Ώ Θεέ! Ηλάττωσας αυτόν βραχύ τι παρ' Αγγέλους...

Κι' όμως μας εστεφάνωσες με τέτοια δόξα και τιμή, που ακόμη και οι ίδιοι οι Αρχάγγελοι αυτοί, επιθυμούσι παρακύψαι. Θέλουν σ' αυτό το κάτι να ενσκύψουν, προσπαθούν βαθύτερα να δουν, εξίστανται κι' αδυνατούν να κατανοήσουν το πως γίνεται να μην μπορούν να... Σε κοινωνήσουν.

Πως, όμως, να Σε κοινωνήσουν όταν Σώμα και Αίμα δεν προσέλαβες ακόμη; Κι' όταν ακόμη Ενηνθρώπισες, πως να σε κοινωνήσουν πάλι,
Ασώματοι υπάρχοντες οι ίδιοι; Δε χωράει στο κεφάλι, στη σκέψη και μόνο, είναι να τρελαίνεται κανείς...

Πριν γεννηθείς, Θεός ήσουν από πάντα, για πάντα κι' έκανες τα πάντα Παντάνακτα για μας. Πάντα ήσουν, πάντα Είσαι, Πάντα ζεις! Οτε καιρός... της παρουσίας Σου επί γης. Ουκ ην ποτέ καιρός που Εσύ να μην υπήρχες! Υπήρχες "εν αρχή" πριν την αρχή κι' ενώ ο Ίδιος Είσαι Άναρχος Εσύ, έλαβες αρχή και άρχισες ως Άνθρωπος εν χρόνω να υπάρχεις...

Ποιός; Ο Ων. Πως γίνεται λοιπόν; Εσύ, ο Οποίος Είσαι "Αυτός που Είναι", γίνεσαι τώρα Αυτό που δεν ήσουν: Άνθρωπος, Θεάνθρωπος, Δημιουργός... του Εαυτού Σου. Εσύ, η Σοφία, ωκοδόμησες Σεαυτόν Οίκον. Για τον Εαυτό Σου. Με "Μοντέλο" τον Εαυτό Σου, τον Λόγο του Θεού. Πρωτότυπο κι Αρχέτυπο ο Ων.

Και τί λοιπόν; Πως λοιπόν να το χωρέσει ο πάμπτωχος και πεπτωκός νούς μου; Λαμβάνεις τέτοια πανέξοχη, υπεροχική, πανέμορφη Μορφή, εν τω Μορφούσθαι θέλων, και πλάθεις εξαίσια τον Αδάμ, έχοντας μοντέλο και πρωτότυπο το πως ακριβώς θα ήθελες ο Ίδιος να φαινόσουν, όταν θα γεννιόσουν!

Πριν γεννηθείς, ήσουν ο Λόγος του Πατρός. Κι' όταν γεννήθηκες γνωστοποιήθηκες στην πεπτωκυία ανθρωπότητα επισήμως ως η Ενσάρκωση Αυτού του "Πληρεξούσιου" - Εξουσιοδοτημένου Λόγου. Κι' ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν.

Πριν γεννηθείς, Σου δόθηκε πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης. Κι' όταν γεννήθηκες, ενώ θα μπορούσες ως Παμβασιλέας με απόλυτη, παντοδύναμη, παντοκρατορική Εξουσία να γεννηθείς, γεννιέσαι μέσα σε μια φάτνη αλόγων, σε μιαν άσημη σπηλιά, σ' έναν κόσμο παραλόγων με αγνώμωνα, αχάριστη καρδιά. Υιέ μου, δος Μοι σην καρδίαν...

Δος μοι τούτον τον Ξένον... Ξένος μεσ' τους ξένους σε παράξενους καιρούς, ο Ποιητής των Αιώνων, ο χρόνους και καιρούς εν τη Ιδία Εξουσία θέμενος, στην ιστορία Πρώτος γίνεται Αυτός Ξενιτεμένος. Ξενιτεύεται, κενώνεται και δε λογίζεται καθόλου αρπαγμό την ισοθεΐα. Η Βασιλεία Σου Χριστέ, Βασιλεία πάντων των αιώνων, ο Βασιλεύς βασιλέων και της Δόξης ο Θεός, γεννιέσαι κάτω από εντελώς, παράξενες συνθήκες. Τόπο δε βρήκες, ο περιβάλλων τον Ουρανόν εν νεφέλαις. Και τόπος ην ουδείς τω καταλύματι, διά τον έχοντα υποπόδιον την γην... Γεννιέσαι και ουκ έχεις πού κλίναι την Κεφαλήν.

Πριν γεννηθείς, υπήρχες ως Θεός. Στάθηκες για όλα, τα πάντα, επί πάσι, Συνδημιουργός. Και ο Δημιουργός δεν γίνεται ποτέ να είναι ταυτόχρονα και κτίσμα! Κι' αν σ' έχτισε ως Άνθρωπο, ώ Θεέ, ο Θεός Σου, ο θρόνος Σου, ο Θεός εις τον αιώνα μένει. Μυστήριο ανεξήγητο, ανεξερεύνητο παραμένει το Υπέροχο, Υπέρτατο και Υπερτελές Σχέδιο της Θείας Οικονομίας.

Πριν γεννηθείς, ως Νομοθέτης δεν ήσουν υποταγμένος υπ' ουδενός Νόμου. Ότε δε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, γενόμενον εκ Γυναικός, Αγίας-Παναγίας-Υπεραγίας Γυναικός, γενόμενον υπό νόμον, ίνα τους υπό νόμον εξαγοράση... Θέωσιν ίνα απολάβωμεν, Θεοτόκο για να λάβουμε, Μητέρα-Πλατυτέρα. Από Ποιόν; Απ' Αυτόν ο Οποίος Είναι, Αμήτωρ εν ουρανώ και απάτωρ εν γη. Ου πάντας χωρεί τούτο το ρήμα, ιδίως στους αιρετικούς...

Τώρα που γεννήθηκες, αντί εμείς να αναγεννηθούμε, αντί εμείς να γίνουνε μικροί θεοί, στον ουρανό να υψωθούμε, γινόμαστε χοιρό-τεροι ταις κτήνεσι τοις ανοήτοις. Ξεπεσμός-καταλύτης, Θεός-Ενδημήτης και άνθρωπος-απάνθρωπος, πανδαιμόνιος κι' αλήτης. Μας καταπλήττεις Παντευλόγητε, των Πατέρων Θεέ. Υιέ Γεννητέ.

Τώρα που γεννήθηκες, δε ζούμε εμείς για Σένα. Απαρνούμαστε Εσένα. Ανασταυρώνουμε και θανατώνουμε Εσένα. Η Ραχήλ-Ελλάς θρηνεί θηριωδία σφαγιασθέντων Νηπίων, των προ του Πρωτομάρτυρος Πρωτομαρτύρων, εντός μιας Φάτνης-Μήτρας, Φύτρας, φόνισσας, αρχόντισσας του σπαραγμού.

Τώρα που γεννήθηκες, γεννιόμαστε αντίστροφα για την καταστροφή, καταστρέφοντας όχι το περιβάλλον (και πράσινα άλογα - και Πατριαρχικά πρακτικά παράλογα) αλλ' ότι ωραιότερο και υψηλότερο διττό έκτισες Εσύ: το Ναό του Σώματός μας και την Εκκλησία του Σώματός Σου.

Το πρώτο ναό, με πρωτοτόκια των παθών, πνευματικό θάνατο κι' απιστίας μαγαρισμού. Μετάνοια ουδαμού. Το δεύτερο -και φρικτότερο- με βεβήλωση Ορθοδόξου Πίστεως και μολυσμό της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού. Και ενώ Συ από τρείς Μάγους προσκυνείσαι ως Θεός, αυτοί κλίνουν γόνυ τω Βάαλ του Βατικανού με καταπατήσεις Κανόνων δεκατρείς, και συμπροσευχές-απαρνήσεις χίλιες δεκατρείς.

Αντί όμως να διαγράψουμε και μεις τη δική μας φυγή στην Αίγυπτο τη νοητή και ν' απομακρυνθούμε από Ηρώδειους Ψευδεπισκόπους και Λυκοποιμένες, όχι μόνο κοινωνούμε και συνυπάρχουμε ως τεθνηκότες με τους εχθρούς του Παιδίου, αλλά γινόμαστε αιρέσεως φόνου εκτελεστές, επεκτείνοντες και παρατείνοντες την Παναίρεση εις τον αιώνα, ω ανεύθυνοι τάχα, Σιγονταρο-Οικουμενιστές, τί νίπτετε τας χείρας;

Ήδη βάπτεται κάλαμος και σεις, κώνωψ επί κέρατος βοός, ω άκαρποι και άπρακτοι Χαρτοπολεμιστές, ουκ οίδα τον Άνθρωπον, ουκ έστιν αίρεσις εν τη καθ' ημάς, παραμύθια της Χαλιμάς, ψεύτες, άρπαγες, δολιοφθορείς, πώς τους ανέχεσαι, Νεογέννητε Χριστέ μου, πώς τους μπορείς, που διαφθείρουν το Αιματόχτιστό Σου Αμπελώνα; Λύκοι βαρείς μη φειδόμενοι του Ποιμνίου.

Εσύ, γεννιέσαι παρέα με τα ζώα να ζεσταίνεσαι απο τα χνώτα τα δικά τους και από αυτούς που γύρω χτίζουν  -Τείχη από-  τη δική σου μάνδρα. Άνδρα μοι ένεπε τον τολμήσαντα το Μνημόσυνον τούτων παύσαι.

Εμείς, οι μοντέρνοι μεταπατερικοί, περιστρέφουμε τα πάντα γύρω από Σένα, χωρίς να' χουμε Κέντρο της ζωής μας Εσένα αλλ' επίκεντρο του Εγκέλαδου την παραπαίουσα Επισκοποκρατία. Λατρεύουμε, υποτίθεται Εσένα μα δοξάζουμε τον υπέρθεο εγωϊσμό μας. Πεθαίνουμε για Σένα, χωρίς καμία ελπίδα σε Σένα.

Ναι, κάτω από το ράσο μας κοντομάνικο λευκό φορούμε με τη στάμπα του υιού της απωλείας και Εφευρέτου της Βλασφημίας. Ναι, είμαστε λέφτεροι, ταλαίπωροι, ενώ χίλιες βαριές του Αδου συνεχόμενοι δεδορκότες αλυσίδες ασφυκτικά, χειροπόδαρα μας δένουν.

Γεννιέσαι για μας και σταματάς το χρόνο. Διαχωρίζεις το χρόνο σε Πρό και Μετά της Πανθρησκείας. Μετά δε τούτου κρίσις. Κρινόμαστε άπαντες για τη δική μας προσωπική τοποθέτηση απέναντι στη Παναίρεση. Ατελώνιστος ουδείς. Ζούμε διαζύγιο με Θεό ή Χωρίς. Γιορτάζουμε για Σένα χωρίς Εσένα και επεμβαίνουμε στη Γέννα Σου για το καλό Σου...

Κυοφορούμε, τίκτουμε, γεννούμε Οικουμενισμόν, έγκυοι φέροντες τον πρόδρομο του Αντιχρίστου. Εκτοπίζουμε Χριστόν Κύριον και εντοπίζουμε εν Αγίω Τόπω "Παναγιώτατον" Πάπαν. Παραμερίζουμε τον της Μεγάλης Βουλής Άγγελον και στεφανώνουμε τον της Βατικάνειας Βουλής Αρχάγγελον και Βοσπορίτην Αιρεσιάρχην. Ο Εμμανουήλ κατηργήθη και εκαινουργήθη ο πολιός, παλαιός και παληοεωσφόρος όφις.

Τα οικουμενιστικά σύμπαντα σήμερον... Αντίχριστος ετέχθη! Εν ανθρώποις Πανθρησκεία και επί γης του Οικουμενισμού η δίνη. Εκεί βυθίζονται άπασαι αι φυλαί της γης κι εγώ μένω σταθερός, στερεός στου Χριστού τα σπάργανα δεμένος, αποτειχισμένος, εντειχισμένος στον Πολύφωτο Ουρανό της Κιβωτού με τους λίγους. Λίβανο και Σμύρνα και Χρυσό δεν έχω. Ο έχω, τούτο Σοι δίδωμι, των Αγίων Πατέρων το "Δι' ευχών".