π. Σεραφείμ Ζήσης και κ. Τελεβάντος εναντίον π. Θεοδώρου Ζήση!

Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

   Μετὰ τὶς κυβισθήσεις ἡ κορύφωσις τοῦ δράματος μὲ μικρὴ τὴν ἐλπίδα... τῆς τῶν τοιούτων παθημάτων καθάρσεως.

    Μία μέρα πέρασε ἀπὸ τὴν ἀπάντησή μου στὸν ὀσιολογιώτατο π. Σεραφεὶμ Ζήση καὶ τὰ ἤδη ἀπὸ καιροῦ ἀκονισμένα ξίφη τῶν ἁπανταχοῦ ὀπαδῶν ἄρχισαν νὰ ἐκτελοῦν τὸ “χριστιανικό” τους ἔργο. Ὅμως ἐγὼ θὰ ἐπιμείνω, ὅτι ὁ ἔλεγχος ποὺ ἀσκῶ, ὅπως καὶ πολλοὶ ἀδελφοί μου, δὲν εἶναι προϊὸν μίσους ἀλλὰ ἀγάπης, μήπως καὶ ὑπάρξει μία θετικότερη ἐξέλιξη ἀπὸ τὴν παροῦσα θλιβερὴ κατάσταση.

    Ἔτσι παραθέτω γιὰ τοῦ ἐμοῦ λόγου τὸ ἀληθές, τί ἔχει πεῖ στὸ παρελθὸν ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, ὥστε νὰ γίνει ἀντιληπτό, ὅτι δὲν εἴμαστε ἐμεῖς ποὺ ἀλλάξαμε, ἀλλὰ αὐτοὶ ποὺ τώρα μᾶς κατηγοροῦν ὡς σχισματικοὺς καὶ ἀκραίους. Αὐτοὶ ποὺ οὔτε συγγνώμη δὲν ζητοῦν γιὰ τὶς ἥξεις ἀφήξεις τῶν λόγων τους. Ἀλλὰ δυστυχῶς γι’ αὐτούς: scripta manent. Ὁ νοήμων καὶ καλοπροαίρετος ἀναγνώστης ἂς βγάλει τὰ συμπεράσματά του.

Μου συνιστάτε «πατρικώς», Παναγιώτατε, να σεβασθώ την «κανονικότητα και την αγιότητα της κατ᾽ ανατολάς Ορθοδόξου, Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού και την νομιμότητα της τοπικής Διοικούσης Εκκλησίας», εις ην ανήκω κανονικώς. Μα, αν υπάρχει κάτι, για το οποίο ημπορώ να καυχηθώ εν Κυρίω, αυτό είναι ο σεβασμός μου προς την Κανονική Παράδοση της Εκκλησίας με την ακριβή τήρηση των Ιερών Κανόνων, για την οποία, άλλωστε, χαρακτηρίζομαι, αδίκως και εμπαθώς από πολλούς ως «ακραίος», «συντηρητικός», «φανατικός», «φονταμενταλιστης», ακόμη και «τρελλός» και «ψυχοπαθής», τίτλοι βέβαια ψευδείς και σκοπίμως διαδιδόμενοι εις βάρος μου, ώστε να παρεμποδισθεί η επίδραση του λόγου μου εις όσους δεν με γνωρίζουν, εκ του σύνεγγυς...  Εμάς, λοιπόν, που ζητούμε την τήρηση των Ιερών Κανόνων και αγωνιζόμαστε επί έτη γι᾽ αυτήν συμβουλεύετε, Παναγιώτατε κ. Άνθιμε, να σεβασθούμε την κανονικότητα; Δεν βλέπετε το δοκάρι της αντικανονικότητας ολοφάνερα καρφωμένο στους οφθαλμούς του Οικουμενικού Πατριάρχου και άλλων, κατά τα λεγόμενα υπό του Κυρίου: «Τι δε βλέπεις το κάρφος το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου, την δε εν τω σω οφθαλμώ δοκόν ου κατανοείς;»...

Γνωρίζω τις οικονομίες και τις εξαιρέσεις των Κανόνων, οι οποίες όμως δεν καταργούν την ακρίβεια, και συνήθως χρησιμοποιούνται οι πνευματικοί λόγοι, ως πρόφαση για άλλες επιδιώξεις (ἐδῶ). 

Και ποιός θα επέμβει άραγε στην δύστηνη Εκκλησία μας σήμερα η Οποία κατατρύχεται από την αίρεση του οικουμενισμού; Ποιός θα βρεθεί να διώξει όλους αυτούς τους οικουμενιστάς, τους Πατριάρχες και τους άλλους, και να αποκαταστήσει εις τους θρόνους Ορθοδόξους Πατριάρχες όπως έγινε με τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο;... Αγαπητοί μου αδελφοί έκανα αυτήν την αναφορά σήμερα και σας πήγα στην Κωνσταντινούπολη του 379, διότι δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η Εκκλησία μας έχει καταληφθεί από την αίρεση του Οικουμενισμού, όπως είχε καταλάβει ο Αρειανισμός την Εκκλησία. Ο Άγιος Γρηγόριος σε έναν μικρό ναό“ (ἐδῶ).

«...Στο θέμα τών σχέσεων πού υπάρχουν ανάμεσα στούς Πατριάρχας, τούς Επισκόπους και σε εμάς τούς Κληρικούς και σε εσάς τους Χριστιανούς, αυτές οι σχέσεις αποδίδονται με την εικόνα των“συγκοινωνούντων δοχείων”. Δηλαδή. Όταν ο Πατριάρχης συμπροσεύχεται με τoν πάπα και είναι υπόλογος απέναντι των αγίων Κανόνων, γιατί οι άγιοι Κανόνες λένε “Επίσκοπος, αιρετικοίς συνευξάμενος καθαιρήσθω” και υπάρχει και ένας άλλος Κανόνας, ο οποίος λέει “ο κοινωνών ακοινωνήτω, ακοινώνητος έσται”. Αυτός ο οποίος κοινωνεί, ο Πατριάρχης δηλαδή που κοινωνεί με τον ακοινώνητο –τόν αιρετικό, πρέπει και αυτός να είναι ακοινώνητος, τότε θα πρέπει και οι υπό τον Πατριάρχη Αρχιεπίσκοποι – Επίσκοποι, να κάνουν τον Πατριάρχη ακοινώνητο. Να μην επικοινωνούν. Να κόψουν το μνημόσυνο. ...Αφού οι Επίσκοποι μνημονεύουν τον Πατριάρχη και επομένως υπόκεινται και αυτοί στον κανόνα: “ο κοινωνών ακοινωνήτω, ακοινώνητος έσται”.  Και εγώ όμως κοινωνώ με τον Επίσκοπό μου ο οποίος κοινωνεί. Και εγώ μνημονεύω τον Επίσκοπό μου, ο οποίος μνημονεύει τον Πατριάρχη, ο οποίος κοινωνεί με τον Πάπα. Και εσείς οι λαϊκοί έρχεστε από μένα, ο οποίος μνημονεύω τον Επίσκοπο και κοινωνάτε και με αποδέχεστε. Επομένως, μία σειρά –αυτή η σειρά του παραπτώματος που αρχίζει από τον Πατριάρχη, αρχίζει σιγά–σιγά σαν συγκοινωνούν δοχείον, να φθάνει σαν ευθύνη μέχρις εμάς! Γι΄ αυτό λένε οι Άγιοι: “Σέ θέματα πίστεως, δεν πρέπει να πείς, εγώ τί είμαι; Το λέει ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης. Εγώ τί είμαι; Εγώ είμαι λαϊκός. Εγώ είμαι Επίσκοπος. Εγώ; Τί είμαι εγώ; Αυτοί έχουν την ευθύνη. Όχι. Οι λίθοι κεκράξονται και συ σιωπάς;”. Αλλά ποιός από τον κόσμο τα ξέρει αυτά; Οι περισσότεροι από τούς λαϊκούς, θα πούν: “Μα, αφού το κάνει ο Πατριάρχης, αφού το κάνει ο Πάπας, τί φταίω εγώ;”. Φταίς κι εσύ! (ἐδῶ)

«Η αποτείχιση δεν είναι σχίσμα... Εἶναι παραλογισμός λογικός, θεολογικός, ἐκκλησιολογικός, νομικός, τό νά δεχθεῖ κανείς ὅτι ἡ διακοπή μνημοσύνου προκαλεῖ σχίσμα. Εἶναι δυνατόν ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία μέ κανόνα ἐπίσημης καί περιφανοῦς συνόδου, στήν ὁποία μάλιστα προήδρευε ὁ Μέγας Φώτιος, μεγαλειώδης διδάσκαλος, θεολόγος, κανονολόγος, νομικός, φιλόσοφος, καί πλεῖστοι ἄλλοι ἐπίσκοποι, νά συνιστοῦν τήν τέλεση σχίσματος καί μάλιστα ὄχι μόνον ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί ἐναντίον τῶν ἰδίων ὡς ἐπισκόπων; Ἡ Ἐκκλησία μέ τίς συνόδους προσπαθεῖ νά κρατήσει τά μέλη της μέσα στά ὅριά της, προφυλάσσοντάς τα ἀπό τίς αἱρέσεις καί τά σχίσματα. Εἶναι δυνατόν νά τούς λέγει «διακόψτε τό μνημόσυνο τοῦ ἐπισκόπου καί βγῆτε ἐκτός Ἐκκλησίας»;

Ἔπρεπε λοιπόν ἡ διακοπή μνημονεύσεως τοῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου νά εἶχε γίνει ἐδῶ καί πολλά χρόνια... Τό ἴδιο ἔπρεπε νά ἔχουν πράξει καί οἱ ἀρχιερεῖς τῶν λεγομένων «Νέων Χωρῶν»... Ἄν αὐτό εἶχε γίνει, οἱ προοπτικές γιά τήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης θά ἦσαν διαφορετικές. Ὁ πατριάρχης θά ἐδίσταζε νά συγκαλέσει τήν «Σύνοδο» ἤ καί θά ἀπέφευγε νά τήν συγκαλέσει, διότι θά ἐμφανιζόταν ὠς ὑπέυθυνος τῆς ἀναταραχῆς στό ἐκκλησιαστικό πλήρωμα καί οὐσιαστικῶς ὡς κατηγορούμενος, καί ἔτσι ὁ Οἰκουμενισμός θά παρέμενε προσωπική ἐπιλογή καί πλάνη κάποιων κληρικῶν καί θεολόγων. Τώρα, μετά τήν ἀτολμία, τούς δισταγμούς, τίς δῆθεν ποιμαντικές δυσκολίες καί συνέπειες ὁ αἱρετίζων πατριάρχης ἔμεινε στήν πράξη ἄτρωτος καί ἀλώβητος, καί μέ τήν ἐξουσιαστικότητα καί δύναμη πού ἔχει συνεκάλεσε, χωρίς πολλά ἐμπόδια, τήν ψευδοσύνοδο καί, ἐνῶ ἔπρεπε νά ἐμφανισθεῖ ὡς κατηγορούμενος σέ μία ὀρθόδοξη σύνοδο, ἐμφανίσθηκε ὡς κατήγορος ὅσων ἀγωνιζόμαστε ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔχοντας μάλιστα τώρα μεγαλύτερο θράσος στήν ἄσκηση διωγμῶν καί στήν σπίλωση καί συκοφάντηση τῶν ἀγωνιστῶν, ἐφ΄ ὅσον ὅσα πλανεμένα ἔλεγε καί ἔπραττε, ἔχουν τώρα καί συνοδική κατοχύρωση. Ἐμεῖς δέν εἴμαστε πλέον οἱ ἀμφισβητοῦντες ἁπλῶς τίς προσωπικές του γνῶμες, ὅπως ἔχουμε ὑποχρέωση καί δικαίωμα, ἀλλά εἴμαστε οἱ «ἀπείθαρχοι, οἱ σχισματικοί, οἱ ἀντάρτες, οἱ ἐγωιστές καί ἀλάθητοι, πού δέν δεχόμαστε αὐτά πού ἀποφασίζει ἡ Ἐκκλησία ἐν συνόδῳ», ὅπως ἐπαναλαμβάνουν τά παπαγαλάκια τοῦ Φαναρίου, ἀμαθεῖς καί ἡμιμαθεῖς ἐπίσκοποι καί νεοχειροτόνητοι θεολόγοι, πού ὡς ἄγρια θηρία κατασπαράσσουν τόν λόγο τῆς ἀληθείας, κατά τήν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου...

Δώσαμε, λοιπόν, μέ τήν ἀπραγία, τήν δειλία, τήν ποιμαντική δῆθεν φροντίδα, καί φοβία, τήν δυνατότητα στόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη καί στούς ὁμοφρονές του Προκαθημένους καί ἐπισκόπους νά συγκαλέσουν τήν «Σύνοδο», νά κατοχυρώσουν τόν Οἰκουμενισμό μέ συνοδική βούλα καί συνοδικές ὑπογραφές. Αὐτό κάνει τά πράγματα χειρότερα, πολύ χειρότερα, διότι τώρα ὁ Οἰκουμενισμός κηρύσσεται «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ», ὄχι μόνον ἀπό πέντε-δέκα ἤ εἴκοσι πατριάρχες καί ἐπισκόπους, ἀλλά ἀπό ὅσους ἔλαβαν μέρος στήν «Σύνοδο» καί ἐπεκύρωσαν μέ τίς ὐπογραφές τους τίς ἀποφάσεις, ὅπως καί ἀπό ὅσους ἀποδέχονται τίς ἀποφάσεις καί τίς ἀνακοινώνουν στό ποίμνιο, ἀκόμη καί ἀπό ὅσους σιωποῦν καί οὔτε τίς καταδικάζουν οὔτε τίς ἀποδέχονται. ἀλλά «ποιοῦν τήν νῆσσαν», κατά τό λεγόμενον. Ἡ ἐνδεδειγμένη στάση τῶν ἐπισκόπων, ἀπέναντι τῆς «Συνόδου» εἶναι ἕνα ξεκάθαρο «ναί» ἤ ἕνα ξεκάθαρο «ὄχι». Οὔτε «ναί καί ὄχι», ἀλλά οὔτε σιωπή, διότι ἐκτός τοῦ ὅτι ἡ σιωπή σημαίνει συγκατάθεση καί ἀποτελεῖ κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ τό τρίτο εἶδος τῆς ἀθεΐας, ἤδη τό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως μᾶς λέγει ὅτι στά θέματα τῆς Πίστεως δικαιολογεῖται νά εἶναι κανείς εἴτε ψυχρός εἴτε θερμός· ἀκόμη καί τούς ψυχρούς τούς ἀνέχεται ὁ Θεός, τούς ἀντέχει τό «στομάχι» Του· τούς χλιαρούς, τούς προσαρμοσμένους, τούς διπλωμάτες, τούς «ναί καί ὄχι», δέν τούς ἀντέχει· τούς ἀποβάλλει, τούς ξερνᾶ: «Οἶδά σου τά ἔργα, ὅτι οὔτε ψυχρός εἶ, οὔτε ζεστός· ὄφελον ψυχρός ἦς ἤ ζεστός· οὕτως ὅτι χλιαρός εἶ, καί οὔτε ζεστός οὔτε ψυχρός μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου»...

Δυστυχῶς, ὁ ἀρχιεπίσκοπος καί ἡ εἰκοσιτετραμελής (24) ἀντιπροσωπία στήν «Σύνοδο» δέν φάνηκαν ἀντάξιοι τῶν ἀποφάσεων τῆς ὁλομελείας, οὔτε τῶν προσδοκιῶν τοῦ πληρώματος· ὑπανεχώρησαν στά οὐσιώδη καί ἱκανοποιήθηκαν μέ ἐλάχιστες ἀλλαγές στά ἐπουσιώδη, οἱ ὁποῖες δέν τραυμάτισαν θανάσιμα τό σῶμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τοῦ προκάλεσαν ἁπλῶς κάποιες ἀνώδυνες ἀμυχές, ἐπιφανειακά γρατσουνίσματα.

Μεταθέσαμε τίς ἐλπίδες μας καί πάλι στήν ὁλομέλεια τῆς Ἱεραρχίας πού συνῆλθε τόν Νοέμβριο τοῦ 2016, γιά νά διαψευσθοῦμε τρανότατα καί τραγικά. Δέν ἔγινε καμμία ἀποτίμηση τῆς «Συνόδου», οὔτε ψηφοφορία γιά τήν ἀποδοχή ἤ ἀπόρριψή της... Οὐδείς ἔλεγχος γιά τήν ἀνατροπή, τήν ὑπαναχώρηση, τήν ἐγκατάλειψη τῶν ἀποφάσεων τοῦ Μαΐου.... Ὑπάρχει μήπως κανείς πού νά νομίζει καί νά ἰσχυρίζεται, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος πρέπει νά συναριθμηθεῖ μεταξύ τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν πού ἀπορρίπτουν τήν «Σύνοδο»...;

Καί δέν φθάνει πού οὐσιαστικά ἔγινε ὑφαρπαγή τῆς θετικῆς στάσης τῆς Ἱεραρχίας ἔναντι τῆς «Συνόδου», ἀκολούθησε τό γνωστό κείμενο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος «Πρός τόν Λαό», μέ τίτλο «Γιά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο τῆς Κρήτης», μνημεῖο ψεύδους καί παραπληροφόρησης... ὅπου «ἡλίου φαεινότερον» γίνεται ἀποδεκτή ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης, ἁπλῶς παραπληροφοροῦν καί κοροϊδεύουν τόν Λαό, γιά νά μειώσουν τίς ἀντιδράσεις.

Μεταξύ αὐτῶν μάλιστα ἐλπίζαμε, περιμέναμε, προσδοκούσαμε, ἀλλά διαψευσθήκαμε, ὅτι καί κάποιοι ἐπίσκοποι τῆς παλαιᾶς, τῆς «Κάτω Ἑλλάδος», θά διέκοπταν τό μνημόσυνο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὥστε νά μή ψεύδονται ἐνώπιον τοῦ Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου λέγοντες κατά τήν Θεία Λειτουργία «τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου τῆς ὀρθοτομούσης τόν λόγον τῆς ἀληθείας». Πολύ περισσότερο, κατά μείζονα λόγον, αὐτό ἔπρεπε νά πράξουν οἱ ἀρχιερεῖς τῶν Νέων Χωρῶν, οἱ ὁποῖοι ψεύδονται διπλᾶ, λέγοντες: «Τοῦ Πατριάρχου ἡμῶν Βαρθολομαίου καί τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου, τῶν ὀρθοτομούντων τόν λόγον τῆς ἀληθείας». (http://aktines.blogspot.de/2017/08/blog-post_16.html)

Ὅσο γιὰ τὸ ἐπιχείρημα τοῦ π. Σεραφείμ, ὅτι δὲν γίνεται ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι νὰ βρίσκονται στὴν αἵρεση καὶ γιὰ τὴν ὑποτιθέμενη αὐθάδειά μας, ἀφήνω τὸν ἅγ. Ἰωάννη τὸν Δαμασκηνὸ νὰ ἀπαντήσει:

 «Ὄντως κατὰ τὸ γεγραμμένον, οἱ ποιμένες τοῦ αἰῶνος τούτου λύκοι γεγόνασι. Καὶ ὅταν ἐάσωνται ἐκ τοῦ ποιμνίου αὐτῶν τινας μικρόν τι ἁμάρτημα ποιήσαντας, εὐκόλως κατεπανίστανται, καὶ ἐπιτίμια ἀλλεπάληλα καταπέμπονται· καὶ μὴ βλέποντες τῆς ποιμαντικῆς αὐτῶν τιμῆς τὴν ἀκρίβειαν, την ποίμνην αὐτῶν καθημέραν περισκοποῦσιν οὐχ ὡς ποιμένες, ἀλλ’ ὡς μισθωτοί» (Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, Λόγος ἀποδεικτικὸς περὶ τῶν ἁγίων καὶ σεπτῶν εἰκόνων, κεφ. 14, P.G. 95, 329D -332A).

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου