Με ποιο δικαίωμα;

Νεκτάριου Δαπέργολα

    Άλλη μια προδοτική συμφωνία βρίσκεται λοιπόν εν εξελίξει, αυτή τη φορά για το αισχρό «διαζύγιο» Κράτους-Εκκλησίας, ανάμεσα στον αντίχριστο πρωθυπουργίσκο και στο τραγικά σπιθαμιαίο πρόσωπο που παριστάνει τον ελλαδικό αρχιεπίσκοπο. Χτες είδαμε απλώς το… οικονομικό της μέρος, καθώς τα χειρότερα ακολουθούν. Κι έτσι η ρασοφόρος παρεούλα που λυμαίνεται ως σκληροπυρηνική ηγετική ομάδα την Εκκλησία
(λες κι είναι το τσιφλίκι που κληρονόμησαν απ’ τον μπάρμπα τους), μετά από τόση επαίσχυντη και συνενοχική σιωπή σε τόσα και τόσα θέματα, μετά τους νόμους της διαστροφής, μετά τον συνεχόμενο λαθροεποικισμό, μετά τη Μακεδονία, τη Βόρειο Ήπειρο κι όλες τις άλλες προδοσίες (καλά για την αθλιότητα της παναίρεσης του Οικουμενισμού δεν μιλάμε καν), μας προδίνει και μας ξεπουλάει ξετσίπωτα για μια ακόμη φορά!

Με ποιο δικαίωμα όμως; Αυτός ο λαός πορεύτηκε μέσα στους αιώνες χέρι-χέρι με τον κλήρο, ως ενιαίο κι αξεδιάλυτο ευχαριστιακό και συνάμα εθνικό σώμα. Η Ορθοδοξία ήταν το οξυγόνο του, για τον Χριστό πρώτα και μετά για την Πατρίδα έδωσε όλους τους μεγάλους αγώνες του. Έτσι μεγαλούργησε στην ακμή του, έτσι επιβίωσε και στα δεινά. Με ποιο δικαίωμα έρχεται σήμερα ένας ανεκδιήγητος αρχιεπίσκοπος κι ένα κονκλάβιο ξεπουλημένων ή φοβισμένων μητροπολιτών να παίξουν το σιχαμερό παιχνίδι των αντίχριστων εκκλησιομάχων της κυβερνώσας φασιστο-αριστεράς, κόντρα σε κάθε λογική, κόντρα σε κάθε πνευματική προσέγγιση και ιστορική αναφορά, αλλά κόντρα σαφώς και στη βούληση του λαού, καθώς και της συντριπτικής πλειονότητας του κλήρου;

Με ποιο δικαίωμα έρχονται όλα αυτά τα απίστευτα ανθρωπάκια να σπείρουν τέτοιους νέους διχασμούς μέσα στην ελληνική κοινωνία, σε μία εποχή με τόσα προβλήματα και στην οποία ως εκκλησιαστικοί - δήθεν - ηγέτες θα όφειλαν να επουλώνουν πληγές, αντί να ανοίγουν νέες;

Με ποιο δικαίωμα συνεχίζουν τόσο προκλητικά τον εδώ και καιρό απροκάλυπτο ρόλο της φιλιππινέζας μιας ψυχωσικά άθεης και μισελληνικής εξουσίας, ενώ το χρέος τους ήταν πολύ απλά να εμπνεύσουν και να εγείρουν τον λαό εναντίον της;

Αλλά και με ποιο δικαίωμα τολμούν - πάνω απ’ όλα - να αγνοούν τις πνευματικές συνέπειες αυτής της εν εξελίξει επίσημης αποχριστιανοποίησης της χώρας μας, βάζοντας ένα ακόμη τραγικό - και δια νόμου πλέον - επιστέγασμα στο ήδη ζοφερό κλίμα της αποστασίας από τον Θεό που βιώνουμε ως κοινωνία; Πόσο βάρος ακόμη φορτώνουμε πάνω από τον πνευματικό ουρανό της πατρίδας, αποδεχόμενοι μία τέτοια νέα βλασφημία του Θεού κι ένα τέτοιο «διαζύγιο» από την ίδια τη σάρκα και την ψυχή μας, λες και πρόκειται για απλό deal μεγαλεμπόρων; Για τους πνευματικούς νόμους δεν έχουν επιτέλους ακούσει ποτέ τους τίποτε αυτοί οι ανεκδιήγητοι ψευτοχριστιανοί ρασοφόροι, αυτό το σύγχρονο ιερατείο των φαρισαίων και των σαράφηδων του Ναού; Για την οργή του Θεού δεν άκουσαν κάτι ή τόσο πολύ τους έχει αποχαυνώσει κι εκτροχιάσει η βαριά εκκοσμίκευση και η ακατάσχετη αγαπολογία τους; Μέχρι πότε θα εμπαίζουν το όνομά Του και θα προδίδουν τόσο ξεδιάντροπα τον λαό που τάχθηκαν να υπηρετούν;

Πηγή