«ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ»

Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ

Παράξενο πράγμα! Το ορθόδοξο πλήρωμα δείχνει να ’χει μια απάθεια κάτω από την σκιά του οικουμενισμού.

Δεν γνωρίζει, ότι οι λαμπρές αρχιερατικές στολές, τα καλαίσθητα–πολυτελή άμφια των ιερέων, τα λαμπρά αρχονταρίκια, οι κύκλοι των χριστιανικών αδελφοτήτων, οι ενοριακές εκδρομές και οι ακινητοποιημένες στρατιές των πιστών, δεν επηρεάζουν το υπαρκτό μέτωπο του οικουμενισμού;  Ότι δεν θίγονται οι άμεσοι στόχοι του, που είναι η ψυχή και το μυαλό των πιστών;

Πολιτικά, οι οικουμενιστές είναι ισχυροί, γι’ αυτό και χρησιμοποιούν: Διπλωματία, διεισδύσεις, διαβρώσεις, οικονομικές συναλλαγές και προπαγάνδα.

Πάρα πολλοί πιστεύουν, ότι η οικουμενιστική εκδοχή της Ορθοδοξίας συμβάλλει (απλά) στην ειρηνική συνύπαρξη των ανθρώπων–θρησκειών, χωρίς κίνδυνο της πνευματικής ζωής των Ορθοδόξων. Σφάλλουν! Η «υπεροχή» των οικουμενιστών οφείλεται στο γεγονός ότι χρησιμοποιούν οργανωμένη λειτουργικότητα σε πολύμορφες ορθόδοξες πρακτικές, όπως: Συνόδους, κηρύγματα, αφορισμούς, για την πάταξη κάθε φυγοκέντρου τάσεως (Αποτειχίσεις).

Είναι λάθος να ισχυρισθούμε, για μια ακόμη φορά, ότι η δυνητική ερμηνεία του 15^ου Κανόνα είναι φραγή στην κήρυξη πνευματικού συναγερμού; Ότι προσφέρει το μέγα πλεονέκτημα στον επιτιθέμενο οικουμενισμό;

Ο οικουμενιστικός προπαγανδιστικός μηχανισμός έχει δημιουργήσει, εναντίον των Ορθοδόξων αγωνιστών, μια τεχνητή πρόκληση «ορθοδόξων» ανακλαστικών, όπως: Σχισματικοί, ανυπάκουοι, πλανεμένοι… Ισχύει και εδώ μια βασική αρχή της προπαγάνδας: Διαμορφώνοντας το περιβάλλον όπως το επιθυμούμε, τότε καθορίζουμε και τις αντιδράσεις των ανθρώπων όπως τις θέλουμε.

Να υπενθυμίσουμε την τακτική του Γκαίμπελς, πως δηλ. χειρίσθηκε την κοινή γνώμη. Για πολλά χρόνια (5) απειλούσε με εισβολή στην Αυστρία. Στην αρχή ο κόσμος ήταν έτοιμος ν’ αντιδράσει. Αντί για εισβολή δημιούργησε στη συνέχεια ειρηνοφιλία, χαλάρωση, εφησυχασμό.

Αργότερα πάλι απειλές–εντάσεις για εισβολή και μετά πάλι αναβολή. Όταν πραγματικά έγινε η εισβολή, τότε καμμία αντίστασι.

Αυτό συμβαίνει και στην οικουμενιστική τακτική

Έγινε η «ψευδοσύνοδος» της Κρήτης. Ακολούθησαν έντονες κινητοποιήσεις και μετά χαλάρωση, διχασμοί Ορθοδόξων, απογοητεύσεις, ύφεση. Όταν συνέλθει η επόμενη οικουμενιστική «σύνοδος», με γενίκευση αποστασίας, τότε δεν θα υπάρχουν αυτοί οι άμεσοι ερεθισμοί–κινητοποιήσεις, τα άμεσα σήματα. Οι νέοι «συνοδικοί» κανόνες θα έχουν συγκεκριμένη και παραστατική μορφή. Θα απαιτούν υποταγή για την «λειτουργική» ενότητα της εκκλησίας.

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει, ότι μια νέα οικουμενιστική «σύνοδος» θα δημιουργήσει μεγαλύτερη εντύπωση δυνάμεως, η οποία θα εξασθενήσει τους όποιους φραγμούς λογικής στους απλούς πιστούς, ως παντοδύναμο προσκήνιο.

Τώρα, πρέπει να επιτευχθεί η ενότητα των Ορθοδόξων, στην βάση της λογικής των Πατέρων–Ι. Κανόνων. Οι σημερινοί διχασμοί–διαφωνίες των Ορθοδόξων στην πραγματικότητα είναι αφοπλισμός.

Ο καθένας μόνος του μπορεί να είναι σοφός, λογικός, ευσεβής. Και όμως, όλοι μαζί, τίποτε!

Η Ορθοδοξία, ως συλλογική συνείδηση, πρέπει να υπερτερήσει.

Η ψυχοπολιτική έχει διαπιστώσει ότι υπάρχουν λέξεις που ασκούν επιρροή–έλξη στον άνθρωπο. Η διάνθηση του λεκτικού της οικουμενιστικής προπαγάνδας με λεκτικά συνθήματα είναι: Όσοι πολεμούν τη «σύνοδο» της Κρήτης είναι «εκτός Εκκλησίας», «σχισματικοί», «πλανεμένοι», «θέλουν ψυχίατρο».

Είναι συνθήματα με έντονο εκκλησιολογικό φορτίο, που επηρεάζουν φοβικά τους αδύναμους πιστούς.

Ο Σαιν ντε Μπεβ έγραφε:

«Υπάρχουν λέξεις κυρίαρχες. Λέξεις ισχυρότερες από μονάρχες, τρομερότερες από στρατιές. Λέξεις ζωντανές σαν άνθρωποι, επίφοβες σαν κατακτητές, απόλυτες σαν τύραννοι, άσπλαχνες σαν δήμιοι». Και ο Ντριενκούρ, τόνιζε: «Δεν επιβάλλοντα οι ιδέες αλλά οι ηχηρές φράσεις, ο ίδιος λόγος».

Αγαπητοί Γ.Ο.Χ. αφήστε (οικονομικά) την ποσόστωση της Ορθοδοξίας στην ακρίβεια του ημερολογίου και συνεργαστείτε εναντίον του οικουμενισμού μαζί με Αποτειχισμένους που δεν ακολουθούν το Πάτριο Εορτολόγιο.

Την καθολική γλώσσα–ακρίβεια των Πατέρων πρέπει να την μιλήσουμε όλοι, για να ξεπερασθούν τα τείχη που έστησε η Δυνητική ερμηνεία και οι οικουμενιστές.

Η τροποποίηση (συλλογική) της Ορθόδοξης αγωνιστικής συμπεριφοράς είναι αναγκαία. Ο κόσμος ελκύεται ιδιαίτερα από το γεγονός των πράξεων δηλ. της επαλήθευσης των ιδεών–φρονημάτων.

Βέβαια, η καθολική σύνθεση της ορθόδοξης αντίστασης απαιτεί και την συμμετοχή των επισκόπων. Το μεγάλο αυτό φαινόμενο –σημείο των καιρών– της απουσίας των Επισκόπων και του σύγχρονου μοναχισμού από τον αντιαιρετικό αγώνα, επιβεβαιώνει την διαταρακτική επίδραση της αιρέσεως στο χώρο της Εκκλησίας.

Αναμφίβολα, η νέα «σύνοδος» των οικουμενιστών, δεν πρέπει να βρει διχασμένους τους Ορθοδόξους, να κινούνται δηλ. σε ρήξεις. Οι μεταπατερικοί μηχανισμοί – οικονομίες, που υιοθετούν οι π. Θεόδωρος Ζήσης και π. Νικόλαος Μανώλης είναι εξαρτηματικοί και υπηρετικοί του συστήματος, της οικουμενιστικής δηλ. προσαρμογής των πιστών. Συνεχίζουν δηλαδή το λάθος του π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου.

Την σημερινή «διχοστασία» ενισχύει και η στάση του Αγίου Όρους, η οποία αποτελεί γόνιμο έδαφος για την περαιτέρω «εργαλιοποίηση» του οικουμενισμού. Τέλος, «το ότι ανακαλύψαμε όμως τους Πατέρες δεν είναι αρκετό. Πρέπει να αναβλύσει από την ανακάλυψη αυτή η ίδια η δύναμη των Πατέρων, η δημιουργική συνέχεια της παραδόσεως» (βιβλίο θεολογία και ζωή – Αλ. Κορακίδη, σελ. 33).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ