Διττή Μνήμη Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού

ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ

“ΑΝΤΙ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗ”…

Τοῦ Νικολάου Πανταζῆ, θεολόγου

Αγαπητέ μου “Αντι-Οικουμενιστή”

       και αγωνιστή Ιεράρχα, Πρωτοπρεσβύτερε, Αρχιμανδρίτα, Ιερεύ, Άγιε Γέροντα, Άγιε Καθηγούμενε, Μοναχέ, Θεολόγε και περιφρονημένε, εξαπατημένε Λαϊκέ.

Σε σένα, εν Χριστώ μου αδελφέ, απευθύνω τούτη την ικεσία. Μιλώ παρρησία, μιλώ ειλικρινά, με λόγια μέσα από την καρδιά, ανυπόκριτα κι αληθινά, απλούστατα κι αποκαλυπτικά, δίχως δοκιμασία ή δόλο, δίχως ασέβεια, αυθάδεια και θράσος.

Σε σένα που με γνωρίζεις, με εκτιμάς, ίσως και να με αγαπάς. Και σε σένα όμως, αδελφέ μου, που ίσως να με αντιπαθείς, να με αποστρέφεσαι και να με θεωρείς “σχισματικό και πλανεμένο…” Επιμένω, με αδικείς και βαραίνεις την ψυχή σου με αυτή την βαρύτατη βρισιά του “αιρετικού”, την οποία αρνούμαι κατηγορηματικά, όσο αμαρτωλός κι αν είμαι. “Αιρετικός” πάντως, ΟΧΙ και
ΠΑΛΙ ΟΧΙ! “Οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε!” Και δοξάζω το Θεώ για αυτή μου την αγία οργή να μην αποδέχομαι αυτήν την μεγίστη ύβρι με κανένα τρόπο, από κανένα!

Δεν ετέλεσα κανένα σχίσμα. Δεν προσχώρησα σε καμία Παλαιοημερολογίτικη παράταξη και δεν δημιούργησα κάποια “νέα” Σύνοδο ούτε προχώρησα σε αναρίθμητες ανεξέλεγκτες χειροτονίες. Το ότι απομακρύνθηκα για λόγους ΠΙΣΤΕΩΣ (και όχι ηθικής) από τον οικείο επίσκοπό μου λόγω της ενωτικής, μυστηριακής και δογματικής μνημονεύσεως αιρεσιαρχικού πατριάρχου, ο οποίος είναι δεδηλωμένος ένοχος δημοσίας διακηρύξεως της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού, αυτό καθιστά την Αποτείχισή μου Κανονολογική και ταπεινά συζητήσιμη διά εποικοδομοτικής προσκομίσεως Αγιογραφικών και Αγιοπατερικών επιχειρημάτων, όχι ανυποστάτων ύβρεων μετ’ εμπαθείας, όχι εκτυφλωτικών προκαταλήψεων μετά συκοφαντίας.

Αγαπητέ μου “Αντι-Οικουμενιστή”,

Σε αγαπώ και καθόλου δεν σε κατηγορώ, όταν “Σιγονταρο-οικουμενιστή” σε κατονομάζω. Απλούστατα, λέγω τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Σιγοντάρεις, έστω και άθελά σου, τον Οικουμενισμό. Παρατείνεις, έστω και ασυνείδητα, την παναίρεση. Σε αποκαλώ, “Αντι-Οικουμενιστή” εντός εισαγωγικών διότι απαρνούμαι όχι την ιδιότητα αλλά την μεθοδολογία. Οι Πατέρες δεν μίλησαν πουθενά για “θεωρίες και λόγια” μα για πράξεις και έργα. Δεν είπαν για συγγραφή στείρων Ομολογιών, κατά συρροήν συλλογή υπογραφών και ανταπόδοση αναποτελεσματικών κειμένων, γνωστών ως “Χαρτοπόλεμος”.

Με αγάπη Χριστού λοιπόν, θα σου εξηγήσω με επιχειρήματα θεολογικά (όχι ορθολογιστικά) για ποιο λόγο σε αποκαλώ κατ’ επίφασιν, υποτιθέμενο “αντι-οικουμενιστή” και όχι κατ’ ουσία και βιοθεωρία.

1. Στιγματίζεις ευθαρσώς και δημοσίως το πολύ προχωρημένο πια κακό αλλά ταυτοχρόνως συμφύρεσαι και συσχηματίζεσαι με αυτό. Διατηρείς με τους εχθρούς του Θεού θεομίσητη κοινωνία και γίνεσθε αμφότεροι συγκοινωνούντα δοχεία, προσερχόμενα “συγκοιτασθήναι εν τω κοινώ ποτηρίω” (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής) καθώς ενσωματώνεστε με τα διάφορα επιδεικτικά και φιλοφρονητικά σας Συλλείτουργα.

2. Προσδιορίζεις ορθώς την αίρεση ως “οριστική αποκοπή και αποστασία από το Θεό”, αλλά δεν αποκόπτεσαι ο ίδιος και δεν απομακρύνεσαι από τους δεδηλωμένους και ανεπαισχύντους φορείς της αιρέσεως. Δεν εξέρχεσαι και δεν αφορίζεσαι εκ μέσου αυτών, καθώς σου εντέλλεται ο Κύριος Παντοκράτωρ.

3. Εντοπίζεις επακριβώς τους κακοδόξους ποιμένες και παραλλήλως, παραδόξως, συνεχίζεις να κοινωνείς μαζί τους… Θέτεις στον ίδιο της Πίστεως το ζυγό, τον Άπιστο με τον Πιστό, τον Ορθόδοξο με τον αιρετικό, τον Άθεο με τον Χριστιανό. Δηλώνεις δούλος Χριστού αλλά δουλεύεις δύο κυρίους.

4. Αποδοκιμάζεις θεωρητικώς τους οικουμενιστές ενώ πρακτικώς, μυστηριακώς και ουσιαστικώς εκπροσωπήσαι δι’ αυτών στο Εωσφορικό, βλάσφημο και βέβηλο Π.Σ.”ε”. Ως Μέλος Χριστού, παραμένεις ισότιμο και ισόκυρο μέλος της Πόρνης, της Βαβυλώνος της Μεγάλης. Από την μια κηρύττεις μεγαλοφώνως και λίαν υποκριτικώς για την σαρκική αμαρτία της μοιχείας και από την άλλη Συνοδικώς – Εκκλησιολογικώς επιτελείς απροκάλυπτα την ασυγχώρητη βλασφημία κατά του Παναγίου Πνεύματος, την φρικιαστική και κολάσιμη Πνευματική Μοιχεία, εκπορνεύοντας την Αλήθεια του Χριστού στους Διαθρησκειακούς “Οίκους Ανοχής”. Ανοχή εκ μέρους μας ΚΑΜΙΑ. Και να σκεφτείς, δεν απιστείς σε άνθρωπο αλλά στον Ίδιο το Θεό!

5. Καταδικάζεις άμεσα τον Οικουμενισμό ως Παναίρεση και ενσωματώνεσαι εμμέσως με τους Ψευδεπισκόπους και Λυκοποιμένες. Είναι κι αυτό το πρωτοφανές Εκκλησιολογικό “Κομφούζιο” μια σύγρονη πτυχή του εκκοσμικευμένου, Αντι-Πατερικού πνεύματος της εγκαθιδρυμένης πλέον και δεσπόζουσας, της σεσηπωμένης και όζουσας “Νέας εκκλησίας”.

6. Διατείνεσαι πως “σε περίπτωση που ο Αιρεσιάρχης πατριάρχης σου συνεχίζει να μνημονεύει τον Αντίχριστο Πάπα”, εσύ τοις πάσι διαλαλείς, προειδοποιείς και απειλείς πως “θα παύσεις τότε τη μνημόνευση…” Το “τότε” γίνεται “κάποτε” και το “κάποτε” μετατρέπεται σε “ποτέ”… Απειλείς με λόγια ΜΑ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ, ενώ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΚΑΛΑ πως συνεχίζει αμετανόητος όχι μόνο την μνημόνευση του Πάπα αλλά και την “γυμνή τη κεφαλή” διακήρυξη την Παναιρέσεως του Οικουμενισμού.

7. Με την σιωπηλή, συμβιβαστική απραξία σου και την παρατεταμένη κοινωνία σου με αιρετικούς επισκόπους, γίνεσαι επισήμως πλέον “επίτιμο” και συνάμα ενεργό μέλος της νέας αιρέσεως του “Αχρικαιριτισμού…” Με τον τρόπο σου λοιπόν, συμβάλλεις και εσύ στην εκδίωξη της Παραδόσεως και συνεισφέρεις ανεπαίσθητα στην εγκαθίδρυση της Παραβάσεως. Καθιστάς συνειδητώς τον εαυτό σου συνυπεύθυνο για την διαιώνιση της Παναιρέσεως και κατά τ’ άλλα θεωρείς τον εαυτό σου “αντι-οικουμενιστή”. Μέχρις εδώ αρκεί.

Ο Θεός να μας φωτίσει, και εσένα και εμένα. Εάν, αντί για “άδικες κατάρες” και ανεπίτρεπτες ύβρεις περί “σχισματικών και καθηρημένων”, ενώναμε τις φωνές μας και τη στάση μας, εάν πραγματοποιούσαμε από κοινού την εν Κυρίω απομάκρυνση και επιτελούσαμε Πανελλαδικώς την Αγιοπατερική Διακοπή Μνημονεύσεως, τότε θα εμπειρευόμασταν θαύματα μεταστροφής, καταστολής και περιστολής της Παναιρέσεως. Τότε οι Οικουμενιστές θα έβλεπαν σύγκορμοι και απνευστί τους Ναούς των καταθλιπτικά αδειανούς και θα εύχονται να τους καταπιούν τα μάρμαρα του Ναού, γενόμενοι οι ίδιοι μαρμαρωμένοι και απογεγυμνωμένοι “βασιλιάδες”.

Τότε θα συγκληθούν Πανορθόδοξες Συνόδους για να καθίσουν στο σκαμνί τους αμετανοήτους ενόχους. Τότε θα αναβιώναμε καιρούς Αγιοπατερικούς, χρόνια Οικουμενικών Συνόδων, δόξες Αγίου Μάρκου του Ευγενικού και Ημέρες Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, “του τολμήσαντος το Μνημόσυνον του πατριάρχου αυτού παύσαι…” Εμείς όμως, μετά Λατινοφρόνων κοινωνούντες ου παυόμεθα, Αποτειχίσεως αξιούμενοι ου γινώσκομεν. Νίκησον την πώρωσιν ημών, Μόνε Αγαθέ.

Τώρα όμως, αυτοκαταδικαζόμαστε να βλέπουμε την διαφθορά να εξελίσσεται “από το κακό στο χειρότερο” (σε Ήχο “Λα Μινόρε” του φέροντος την Οικουμενιστικήν Αυγήν), και αυτό, όχι ως απλοί θεατές μα συμπρωταγωνιστές και ενίοτε παρασκηνιακοί σκηνοθέτες. Μαριονέτες της Παγκοσμιοποιήσεως και θέατρο σκιών της Νέας Εποχής, της Μεταπατερικής Εποχής η οποία θα διορθώσει τις “αποτυχίες” των πλανεμένων εκ του αρχεκάκου όφεος Πατέρων οι οποίοι “εκληρονόμησαν εις ημάς την διάσπασιν”, και με τους μοντέρνους, αυτοπροβλήτους σωτήρες της Εωσφορικής Πανθρησκείας θα πορευτούμε χέρι-χέρι στην αντίθεο Ένωση και τον αναμενόμενο, Αντιπατερικό, Σατανικό Συνεορτασμό του Πάσχα, χάνοντας οριστικά “τα αυγά και τα πασχάλια!”

ΚΑΛΗ “ΑΝΑΣΤΑΣΗ” ΚΑΙ ΕΝΔΟΞΗ ΑΓΙΟΠΑΤΕΡΙΚΗ, ΚΑΝΟΝΟΛΟΓΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!