Παρά τον πόλεμο συνεχίζουμε τον αγώνα, όχι των μετα-πατέρων,
αλλά των Αγίων Πατέρων.
-Ἡ ἑνότητα, γιὰ τὴν ὁποία κάποιοι τάχα
κόπτονται, δὲν ἔρχεται μὲ τὴν συμβιβαστικὴ ἑνότητα χάριν τῆς ἑνότητος,
ἀλλὰ μὲ τὴν ἑνότητά μας μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων ποὺ
πορεύτηκαν τὸν δρόμο τῆς ἀληθείας καὶ τῆς Ἀκριβείας, κι ὄχι τοῦ συμβιβασμοῦ.
Τοῦ Παναγιώτη
Σημάτη
Προβληματισμὸς καὶ μεγάλη στενοχώρια ὑπάρχει
σὲ πολλοὺς ἀδελφοὺς ποὺ παρακολουθοῦν τὸν ἀγώνα ποὺ γίνεται στὶς μέρες μας –ἡμέρες
ἐσχατολογικῆς ἀποστασίας– κατὰ τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ
προετοιμάζει τὴν ἔλευση τοῦ Ἀντίχριστου.
Οἱ μὲ ἀγαθὴ καὶ θεολοφιλῆ διάθεση ἀγωνιζόμενοι
πιστοί, παρακολουθοῦν τὰ γενόμενα καὶ βλέπουν πὼς καθημερινῶς οἱ ἀντίχριστες
δυνάμεις κερδίζουν ἔδαφος σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα καὶ μάλιστα –πόσο τραγικό;– στὸν ἴδιο
τὸ χῶρο τῶν ἀγωνιζομένων πιστῶν, στὸν ὁποῖο δὲν ὑπάρχει ἑνότητα! Καὶ θυμοῦνται
τοὺς προφητικοὺς λόγους τοῦ Κυρίου, τῶν Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων:
«Ἔξωθεν μάχαι, ἔσωθεν φόβοι· κινδύνοις ἐν ψευδαδέλφοις. Τότε σκανδαλισθήσονται πολλοὶ καὶ ἀλλήλους παραδώσουσι καὶ μισήσουσιν ἀλλήλους. καὶ πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐγερθήσονται καὶ
πλανήσουσι πολλούς, καὶ διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη
τῶν πολλῶν. παραδοθήσεσθε δὲ καὶ ὑπὸ
γονέων καὶ συγγενῶν καὶ φίλων καὶ ἀδελφῶν, καὶ θανατώσουσιν ἐξ ὑμῶν, καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου· ὁ δὲ ὑπομείνας
εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται» (Β΄Κορ. ζ΄ 5 καὶ
ια΄ 26· Ματθ. ιδ΄ …..· Λουκ. ια΄ …. Μάρκ. κα΄ 17).
Ὅλες αὐτὲς οἱ ὠδίνες ἄρχισαν καὶ θὰ ἐνταθοῦν σὲ βαθμὸ
καὶ χρόνο ποὺ ὁ Κύριος γνωρίζει. Ὡς ἐκ τούτου δὲν πρέπει νὰ ξαφνιαζόμαστε. Δὲν
πρέπει, ὅσοι ἀγωνίζονται τὸν ἀγώνα τῆς Πίστεως νὰ πτοοῦνται ἀπὸ τὴν ἀποκάλυψη ὅτι,
ἀντὶ νὰ πληθαίνει ὁ ἀριθμὸς τῶν ἐμμενόντων στὴν γραμμὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τῆς
ἁγιοπατερικῆς Παραδόσεως σμικρύνεται. Δὲν πρέπει νὰ σκανδαλίζονται, ὅταν
βλέπουν ὅτι ὑποδεικνύονται ἀπὸ
διαφόρους πατέρες διαφορετικὲς ποιμαντικὲς
μέθοδοι πορείας καὶ ἀντιμετωπίσεως τῆς αἱρέσεως, ξένοι καὶ διάφοροι ἐκείνων ποὺ δίδαξαν καὶ ἐφάρμοσαν οἱ Ἅγιοι
Πατέρες· δρόμοι ποὺ ὄχι μόνο δὲν ἀντιμετωπίζουν
θεοπρεπῶς τὴν Παναίρεση, ἀλλὰ ἀντιθέτως ἐκθέτουν τὶς ψυχὲς τῶν ἀγωνιζομένων στὸν
μολυσμὸ τῆς αἱρέσεως. Καὶ δυστυχῶς,
σήμερα εἴμαστε μάρτυρες τέτοιων μολυσμῶν, ὄχι μόνο ἁπλῶν πιστῶν-ἀδελφῶν μας, ἀλλὰ
τῶν ἴδιων τῶν Πατέρων ποὺ ξεκίνησαν τὸν ἀγώνα καὶ τώρα τὸν «νερώνουν»!
Ὁ
Νεκτάριος Δαπέργολας μέ ἰδιαίτερη εὐαισθησία ἀναδεικνύει ἕνα πονηρό
θέμα, πού ἡ πολιτική ἀλητεία σέ συνεργασία μέ τήν ἐκκλησιαστική
δολοπλοκή κατέστρωσαν μέ περισσή ξεδιαντροπιά. Ὅπως τονίζει ἄλλωστε ὁ
ἴδιος: “...γιά τήν ὁποιαδήποτε προδοσία, ἀτιμία ἤ ἄλλη ἀθλιότητα, ἀρκεῖ
πολύ ἁπλά νά ἐξετάζουμε ποιός εἶναι ἐκεῖνος πού ὠφελεῖται ἀπό αὐτήν. Καί
στήν περίπτωση αὐτή εἶναι ἡλίου φαιδρότερον τό ποιοί ἐπωφελοῦνται…” 
