Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

Αποκάλυψη ΡΚαθολικού για την "Ένωση"



Ἀποκαλυπτικὸ δημοσίευμα παπικοῦ δημοσιογράφου

γιὰ τὴν Ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν

Μυστικὴ Ἐπιτροπὴ Παπικῶν-Ὀρθοδόξων

γιὰ τὴν Ἕνωση ὑπὸ τὸν Πάπα ἀπὸ τὸ 1970

ΙΤΟΤΕΙ ΑΠΕΤΡΑΠΗ Η ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ ΣΤΟΝ ΠΑΠΑ

ΛΟΓΩ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΩΝ ΚΛΗΡΟΥ ΚΑΙ ΛΑΟΥ
(ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΑΠΟ ΜΟΝΕΣ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ
ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ)


ΙΣΗΜΕΡΑΙ  ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ  ΤΗΝ  ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ

ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΣΧΕΔΟΝ ΑΜΑΧΗΤΙ

Τὸ καλοκαῖρι εἶχε δημοσιευθεῖ σὲ ἱστοσελίδα ἡ παραπάνω ἀποκάλυψη. Τώρα, ποὺ οἱ διεργασίες στοὺς οἰκουμενιστικοὺς κύκλους προχωροῦν μὲ ἐνταντικοὺς ρυθμούς, σκεφτήκαμε πὼς πρέπει νὰ τὴν ἀναδημοσιεύουμε, ἀφοῦ τὸ 2013  τὰ οἰκουμενιστικὰ σύννεφα πυκνώνουν καὶ οἱ πληρο-φορίες περὶ νέων οἰκουμε-νιστικῶν βημάτων στὴν ὑπόθεση τῆς «Ἑνώσεως» πληθαίνουν. Τὴν δημοσι-εύουμε, λοιπόν,  μὲ τὴν ἑξῆς παρατήρηση: Ὅποια πέτρα κι ἂν σηκώσεις στὰ προδοτικὰ σχέδια περὶ τῆς –«παπικῷ τῷ τρόπῳ– Ἑνώσεως τῶν «ἐκκλησιῶν» τῶν τελευταίων δεκαετιῶν, ὁ κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας ὡς λαϊκὸς ἢ ὡς μητροπολίτης Περγάμου εἶναι παρών, καὶ ἀπὸ πίσω του, βρίσκεται ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ἀλλὰ καὶ ἄλλοι Ἐπίσκοποι καὶ ἀκαδημαϊκοὶ θεολόγοι οἰκουμενιστές.


στορικ φυπνιστικ Ντοκουμέντο!

ποκαλυπτικ Δημοσίευμα
σ πρόσφατο Βιβλίο Παπικο Συγγραφέως
γι τν ποφασισθεσα νωσι
ρθοδόξων – Ρωμαιοκαθολικν
τ τος 1970

Εἰσαγωγὴ-Μετάφρασις: + Ἐ.Γ.Κ.

σο καὶ ἄν ὁ οἰκουμενιστὴς πατριάρχης Κων/πόλεως Βαρθολομαῖος καὶ οἱ θιασῶτες τῆς οἰκουμενιστικῆς γραμμῆς τοῦ Πατριαρχείου, εὐφημίζουν τὸν πατριάρχη Ἀθηναγόρα (+1972) –καὶ μάλιστα ἐπὶ τῇ 40ῇ ἐπετείῳ τῆς ἀποβιώσεώς του– ὡς δῆθεν μεγίστη μορφή, καὶ ἐπίσης ὅσο καὶ ἄν διακηρύσσουν ὅτι ἡ οἰκουμενιστικὴ γραμμή τους κανένα κίνδυνο δὲν συνιστᾶ γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστι καὶ Ἐκκλησία, ἡ ἴδια ἡ ἱστορία τοὺς διαψεύδει οἰκτρῶς καὶ ἀποκαλύπτει τὸν δόλο καὶ τὴν ἀπάτη τους.
Ὁ διαχρονικὸς λόγος τοῦ Κυρίου εἶναι σαφὴς καὶ ἀδιάψευστος καὶ ἔχει καὶ ἐδῶ τὴν ἐφαρμογή του: «οὐ γάρ στι κρυπτν ο φανερν γενήσεται, οδ πόκρυφον ο γνωσθήσεται καὶ ες φανερν λθ» (Λουκ. η΄ 17).

*  *  *


Μετὰ τὴν «Ἄρσι τῶν Ἀναθεμάτων» μεταξὺ Ρώμης καὶ Κωνσταντινουπόλεως τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1965, ἡ ὁποία ἐσήμανε ὡς γνωστὸν γιὰ τοὺς Παπικοὺς τὴν «ἄρσι τῆς ἀκοινωνησίας», εἰσῆλθαν οἱ Φαναριῶτες ὑπὸ τὸν «μεγάλο» Ἀθηναγόρα στὸν παροξυσμ ὄχι τῆς γάπης τς ληθείας, ἐφ’ ὅσον ἡ Ἀλήθεια καταπατήθηκε, ἀλλὰ τοῦ ψεύδους καὶ τοῦ σκότους. Διότι, τὸ Βατικανὸ καμμία αἵρεσί του δὲν ἀποποιήθηκε, ἀλλὰ ἀντιθέτως προέβη καὶ διὰ τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου του (1962-1965) στὴν ἐπικύρωσι καὶ ἑδραίωσι τῶν ἀπ’ αἰώνων πλανῶν καὶ διαστροφῶν του· σχεδίασε δὲ γιὰ τοὺς ὀρθοδόξους μίαν οὐνιτικο τύπου νωσιν διὰ τῆς γνωστῆς «ἐπιθέσεως ἀγάπης».
• Ἡ «ἀνταπόκρισις» τοῦ Ἀθηναγόρου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ ὑπερέβη τὶς προσδοκίες τῆς Ρώμης καὶ θεωρήθηκε ὑπερ-ικανοποιητική. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀπὸ μέρους τοῦ τότε Πάπα Παύλου τοῦ VI, ἐντελῶς μυστικά, ἀλλὰ σὲ πόλυτη συμφωνία μὲ τὴν Κωνσταντινούπολι, προτάθηκε ἡ μεση «συλλειτουργία» ἀμφοτέρων ἐν ἔτει 1970 καὶ ἡ διὰ τοῦ τρόπου τούτου de facto (ψευδ)ἕνωσίς τους!
Βεβαίως, μία τέτοιου εἴδους προοπτικὴ διαφαινόταν τότε μέσα ἀπὸ ὅλες τὶς κινήσεις, διαθέσεις, κείμενα καὶ πράξεις τῶν δύο πλευρῶν, ὅμως, παράλληλα, λόγῳ καὶ τῶν σφοδρῶν ἀντιδράσεων ἰδίως στὴν Ἑλλάδα, τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ σὲ ἄλλα μέρη τοῦ κόσμου, κατενοεῖτο ὅτι ἡ νωσις δὲν ἦταν δυνατὴ οὔτε ὡς σκέψις γιὰ νὰ πραγματοποιηθῆ τουλάχιστον ἄμεσα.
Καὶ ὅμως, ὅπως ἀποκαλύπτεται σὲ πρόσφατα κυκλοφορηθὲν βιβλίο Ρωμαιοκαθολικοῦ συγγραφέως, Βενεδικτίνου Μοναχοῦ, στὴν Γαλλία, οἱ δύο πλευρὲς εἶχαν ρίσει «μικρ πιτροπή», γιὰ τὴν μελέτη τῆς προτάσεως τοῦ Πάπα περ μέσου νώσεως κα τν ξαγωγ διαγνώμης.  Κα διαγνώμη ταν θετική!
Τὰ πρωταγωνιστικὰ πρόσωπα ἀπὸ ὀρθοδόξου πλευρᾶς ἦσαν ὁ Δαμασκηνς Παπανδρέου (+2011), γνωστότατος γιὰ τὴν οἰκουμενιστική του πορεία καὶ συμβολὴ στὸ νωτικ ζήτημα, καὶ ὁ ωάννης Ζηζιούλας, ἀπὸ δεκαετιῶν ἀφανὴς καὶ ἐμφανὴς ἡγετικὸς ἐκπρόσωπος τῶν ὀρθοδόξων γενικὰ στὴν Οἰκουμενικὴ Κίνησι καὶ εἰδικὰ στὶς σχέσεις μὲ τὸν Παπισμό.
Εἶναι ἄξιο ὑπογραμμίσεως, ὅτι ἄν τότε, πρὶν ἀπὸ 42 ἔτη, ὁ Ἰωάννης Ζηζιούλας δὲν ἔβλεπε κανένα οὐσιαστικὸ ἐμπόδιο γιὰ συλλειτουργία Πάπα καὶ πατριάρχη καὶ γιὰ μεση νωσι ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν, εἶναι πλέον ἀπόλυτα κατανοητὰ καὶ «φυσιολογικὰ» ὅλα ὅσα ἔκτοτε καὶ μέχρι σήμερα διεκήρυξε καὶ ἔπραξε ἐπὶ τοῦ θέματος. 
Κατανοοῦμε λοιπὸν πολὺ καλὰ τὴν κατοπινὴ ἐργώδη προσπάθειά του, καὶ μάλιστα ἀπὸ τοῦ 1980 μέσῳ καὶ τοῦ «Διαλόγου τῆς Ἀληθείας» μὲ τὸ Βατικανό, νὰ προωθήση καὶ ἐπιτύχη μὲ θεολογικὸ πλέον προκάλυμμα, αὐτὸ τὸ ὁποῖο εἶχε ἀποφασισθῆ τὸ 1970.

Μόλις δὲ πρόσφατα (28.6.2012), ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀνεφέρθη ὡς ἑξῆς περὶ τοῦ μητροπολίτου Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα:
 «Ὁ Μητροπολίτης Περγάμου ποτελε τν στιβαρν θεολογικν βραχίονα τς γίας το Χριστο Μεγάλης κκλησίας, ποία νεπιστεύθη ες τν γλαν πίσκοπον κα θεολόγον της τν χειρισμν κα τν διεκπεραίωσιν ψίστης σημασίας κκλησιαστικν ποθέσεων ες λον τ πλέγμα τν εθυνν κα τν δράσεών της, νέθεσεν ες ατν δυσκόλους ποστολάς, προεδρείας καὶ διαπραγματεύσεις».


Μεταφράζοντες στὰ ἑλληνικὰ καὶ παραδίδοντες στὴν ἑλληνόφωνη δημοσιότητα τὸ κατωτέρω ἀποκαλυπτικὸ ντοκουμέντο, θέλουμε νὰ τονίσουμε ὅτι, τὸ ἄν ἡ ἀπόφασις ἐκείνη τοῦ 1970 δὲν ἐφαρμόσθηκε ἄμεσα, δὲν ὠφείλετο ἁπλῶς στὴν παρέμβασι τῶν Ἀθηνῶν ἤ τῆς Μόσχας.
Καὶ ἡ Ἀθήνα, τουλάχιστον διὰ τοῦ τότε φιλο-οικουμενιστοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου Κοτσώνη, καὶ ἡ Μόσχα διὰ τῆς τότε φιλο-σοβιετικῆς ἡγεσίας της, ἡ ὁποία παρεῖχε συνοδικῇ ἀποφάσει τὴν Θ. Εὐχαριστία στοὺς Παπικούς, δὲν ἐξέφραζαν τὸ Ὀρθόδοξο δέον. Δὲν ἐπιθυμοῦσαν μεση νωσι μὲ τοὺς Παπικοὺς ἡ μὲν Ἀθήνα, λόγῳ τῆς ἰσχυρᾶς ἀντιδράσεως κλήρου καὶ λαοῦ, ἡ δὲ Μόσχα λόγῳ τῶν γνωστῶν «πολιτικῶν» καὶ ἡγεμονιστικῶν ἐπιδιώξεών της.
Εἶναι σαφὲς ἀπὸ τὸ κείμενο-μαρτυρία τοῦ Παπικοῦ συγγραφέως, ποὺ παραθέτομε, ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Πάπας, θερμὸς πρόμαχος τῆς οὐνιτικῆς καθυποτάξεως ὄχι μόνον τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλὰ τῆς «ὅλης Ὀρθοδοξίας», ἔκρινε ὅτι δὲν θὰ ἐπετύγχανε τὸ «ὅλον», ἀλλὰ μέρος αὐτοῦ. Καὶ ὅμως, ὁ Πάπας ἤθελε, θέλει καὶ θὰ ἐπιθυμῆ πάντοτε τὸ «ὅλον», ὡς Παγκόσμιος Θρησκευτικὸς Πλανητάρχης, διότι σὲ τοῦτο ἀκριβῶς συνίσταται ἡ οὐσία τῆς «καθολικῆς» ἀσθενείας καὶ ἑωσφορικῆς διαστροφῆς του!
Ἡ καθοριστικῆς σημασίας οὐσία τῆς ὑποθέσεως ἔγκειται στὸ ὅτι οἱ δύο πλευρές, ὀρθόδοξοι Οἰκουμενισταὶ καὶ Παπικοί, εἶχαν πράγματι ἀποφασίσει μυστικὰ τὴν ἄμεση ἑνωτικὴ συλλειτουργία τους τὸ 1970. Αὐτὴ ἦταν καὶ εἶναι ἡ πίστις καὶ ἡ βαθυτέρα πεποίθησις τῶν Οἰκουμενιστῶν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῶν τέκνων («τεκνίων»), ἀκολούθων, ὑμνητῶν καὶ συνεχιστῶν τοῦ κατ’ αὐτοὺς μεγάλου Ἀθηναγόρου.
Ἰδέτωσαν καὶ κατανοήτωσαν τοῦτο οἱ μ συμφωνοντες μὲν ποικίλοι ὀρθοδοξο-αμύντορες, ἀλλὰ κοινωνοντες μὲ τοὺς Λατινόφρονας καὶ Λατινόψυχους φιλενωτικοὺς καὶ φιλοπαπιστὰς τῆς Κωνσταντινουπόλεως· καὶ μάλιστα, κατηγοροῦντες ταυτοχρόνως καὶ βάλλοντες σφοδρῶς, ἀδιακρίτως καὶ ἀφιλαδέλφως κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι, θείῳ ἐλέει, ἐξέρχονται ἀποφασιστικὰ ἀπὸ τὴν διενεργουμένη αὐτὴ ποστασία, πρὸς διάσωσιν τῆς Ἑνώσεως τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῇ Ἀληθείᾳ καὶ τῇ Ἀγάπῃ.
Τὰ προσωπεῖα πίπτουν καὶ οἱ μάσκες σχίζονται· οἱ εὐθῦνες μένουν καὶ οἱ φωνὲς τῶν συνειδήσεων, ὅσων ἀπέμειναν μὴ «κεκαυτηριασμένων» (πρβλ. Α΄ Τιμοθ. δ΄ 2), ἐγείρονται καὶ ἐπαναστατοῦν. Εἴθε ὁ ζυγὸς τῶν «ψευδεπισκόπων» καὶ «ψευδοδιδασκάλων» νὰ ἀποτιναχθῆ καὶ ἡ πνευματικὴ ἐλευθερία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας νὰ ἀποκατασταθῆ!
• Τὸ ἐπίμαχο κείμενο παρατίθεται ἀπὸ τὸ Βιβλίο «ΠΑΥΛΟΣ VI καὶ οἱ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ», τοῦ Ἀδελφοῦ Patrice Mahieu, o.s.b., collection «Orthodoxie», πρόλογος μητροπολίτου Γαλλίας Ἐμμανουὴλ Ἀδαμάκη  (Paris: CERF, 2012), pp. 197-200:

Μυστικ πιτροπ τς νοίξεως το 1970

Ἡ μικρ πιτροπή, ποία μελέτησε τν δυνατότητα εχαριστιακς συλλειτουργίας [μεταξ Πάπα Παύλου VI κα πατριάρχου θηναγόρου Ι] συναντήθηκε στ ρθόδοξο Κέντρο στ Σαμπεζ (Γενεύη) στς 27-29 πριλίου 1970 κα π 14-15 Μαου, κα κατόπιν στν Ζυρίχη π 5 ως 7 ουνίου. τελευταία συνάντησις γινε στν Ζυρίχη κα ργασία της, κατ’ ατησιν το Πάπα κα το Πατριάρχου, πρεπε ν γίνη μ τν μεγίστη μυστικότητα, λλ πρξαν [δη] κάποιες «διαρροές».
πιτροπ πετελετο: π ρθοδόξου πλευρς, π τν [τότε] ρχιμανδρίτη Δαμασκην Παπανδρέου κα π τν ωάννη Ζηζιούλα [μητροπολίτου Περγάμου τώρα το Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως] κα π [Ρωμαιο]Καθολικς πλευρς, π τν Πατέρα Πιρ Ντυπρ (Pierre Duprey) κα π τν Αδεσ. Πατέρα Λν (Lanne). [ πιτροπ] ξέδωσε μίαν θετικ διαγνώμη σχετικ μ τν συλλειτουργία καμερίμνησε γι τν φαρμογή της. ς δομε τς τελευταες γραμμς τς ναφορς τους:
«Φαίνεται νώριμο σὲ ατ τν κρίσιμη στιγμ ν καθορισθ τρόπος φαρμογς τς προτεινομένης πράξεως. Φαίνεται ρκετ ν επομε π τοῦ παρόντος, ὅτι δείχνει πιθυμητ ν πάρξουν δύο συλλειτουργίες. ν γιος Πατέρας συμφων, ἡ πρώτη συλλειτουργία, γι ψυχολογικος λόγους κα γιὰ τονισμ το γεγονότος τι πρωτοβουλία ταν δική του, πως Πατριάρχης χει πανειλημμένως παραδεχθ, ν γίνη σ μία ρθόδοξη κκλησία, σύμφωνα μ τ ρθόδοξο λειτουργικ τυπικ (στν σταμπολ στν Κρήτη, γι παράδειγμα). Ἡ δεύτερη συλλειτουργία ν γίνη, καλύτερα λίγες μέρες μετ τν πρώτη, στν Ρώμη, σύμφωνα μ τ Ρωμαϊκὸ λειτουργικ τυπικό» (Κοιν κθεσις πὸ τν πιτροπή, διωτικ ρχεα).
να μέρος ατς τς Κοινς κθέσεως, μὲ τροποποιήσεις κα παλειφ κάθε ναφορς σὲ πρακτικ φαρμογή, δημοσιεύθηκε στὸ [οκουμενιστικ περιοδικ] «Proche-Orient Chretien» [ Χριστιανικ Μέση νατολ] (1972, σελ. 3-17) [κδιδόμενο στν ερουσαλμ] π τν Πατέρα Ντυπρέ, καὶ στ «Oriente Christiano» [Χριστιανικ νατολ] (1974, σελ. 7-25), πὸ τν [δη] Μητροπολίτη Δαμασκηνό. Ατς ταν τρόπος γι ν λεγχθον οντιδράσεις κα π τς δύο πλευρές (...).
πιτροπ λοιπν ξέδωσε μία θετικ διαγνώμη. Γιατί [μως] μετ δν φαρμόσθηκε; να τέτοιο γεγονός, κόμη κα ποκάλυψις μις τέτοιας πιθανότητος, θ εχε καταστροφικς συνέπειες χι μόνον γι τν Πατριάρχη θηναγόρα, λλ  γι τν ρθόδοξη κκλησία. πρχε φόβος, τι ὁ Πατριάρχης μέσως θ πεκηρύσσετο θ καθαιρτο. Στν Καρδινάλιο Βίλλεμπρανς, κατ τν διάρκεια πισήμου πισκέψεώς του στν κκλησία τς λλάδος τν Μάϊο το 1971, ρχιεπίσκοπος θηνν επε, κατ τν διάρκεια τῆς πισήμου προσφωνήσεως ποδοχς του:
 «πως Σεβασμιότης σας γνωρίζει, στν κκλησία ο πράξεις τν γετν, ν κα ξ αυτν, εναι ελογημένες κα φέρουν καρπν ποδοχς μόνον ταν πηχον τ ασθήματα κα τν πίστι το λου σώματος τς κκλησίας κα ταν συμφωνον μ τς προσδοκίες, σ συμφωνία μὲ τν πίστι του, το πιστο λαο τς κκλησίας. ντιθέτως, προσπάθειες βεβιασμένα πιτελούμενες [...] δύνανται μόνον καταστροφ κα προβλήματα ργότερα νὰ προξενήσουν» (ερωνύμου θηνν, «Προσφώνησις κατ τν ποδοχ το Καρδιναλίου Βίλλεμπρανς», 18 Μαου 1971).
Τὸ μήνυμα ταν πράγματι σαφές. Στν περίπτωσι το Παύλου VI πρχε σταθερπιθυμία ν μ διαιρέση τν ρθοδοξία. πίσης, τ Πατριαρχεο Μόσχας εχε προειδοποιηθῆ διακριτικ ς πρς τ σχέδιο κα ἡ παρέμβασίς του βοήθησε ν μποδισθ φαρμογή του. νας μάρτυρας τς ποχς κείνης, καλνημερωμένος γι τ θέμα, ατ τὸ συμπέρασμα ξήγαγε. Εδικς φ’ σον ἡ πρωτοβουλία προήρχετο π τν Παλο VI, θεωρήθηκε τι ατ γενναιόδωρος χειρονομία θ εχε δημιουργήσει τεράστια ταξία σ λόκληρη τν ρθόδοξο κκλησία. Κα θ εχε συνέπειες, πίσης, γι τν Καθολικ κκλησία κα τς σχέσεις της μὲ τν λη ρθόδοξο κκλησία. Τ νωτέρω μήνυμα το ρχιεπισκόπου θηνν ταν ἀρκετ σαφές. ρσις τν ναθεμάτων τς 7ης Δεκεμβρίου 1965 εχε δη προξενήσει προβλήματα. συλλειτουργία το Πάπα μ τν Πατριάρχη θὰ διακινδύνευε σχέσεις πίπονα καλλιεργημένες μ τς λλες ρθόδοξες κκλησίες.
Ὁ Παλος VI πιθυμοσε ν διατηρήση μία πολιτικ συστηματικς προσεγγίσεως μ τν λη ρθοδοξία. λοκληρώνοντας τ σχέδιο, διακινδύνευε ν χάση τν μπιστοσύνη τν Ρώσων κα ν μποδίση κάθε προσπάθεια προσεγγίσεως μ τν θήνα κα μ τ Βουκουρέστι. Ὁ Οκουμενισμς δν δέχεται μία νωσι πο προκύπτει μ κόστος νέων διαιρέσεων ς «παραπλεύρου καταστροφς».  

• Γαλλικ πρωτότυπο:

Πηγή: www.apotixisi.blogspot.gr/2012/07/1970-1970.html#comment-form


 _____________________


Ο Πάπας Παύλος ΣΤ' σε επίσκεψή του στο Φανάρι, ενδεδυμένος με το επιτραχήλιο
που του είχε φορέσει ο ίδιος ο Πατριάρχης Αθηναγόρας κατά την πρώτη τους συνάντηση στα Ιεροσόλυμα ως ένδειξη οτι η Ορθοδοξία αναγνωρίζει την ρωμαϊκή αρχιερωσύνη παρά την ακοινωνησία.

http://catholicus-laicus.blogspot.gr/2012/05/blog-post_9166.html