Τρίτη 2 Ιουλίου 2019

Ακρίβεια και οικονομία εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν


   Πολύς λόγος γίνεται τόν τελευταῖον καιρόν εἰς τόν ἐκκλησιαστικόν χῶρον περί τῆς «Οἰκονομίας». Τῆς ἐκκλησιαστικῆς βεβαίως «Οἰκονομίας», ἡ ὁποία «Οἰκονομία» θά πρέπῃ, ὅπως ἀρκετοί ἰσχυρίζονται, κατά κανόνα νά ἐφαρμόζεται ἀπό τούς ποιμένας εἰς τήν σημερινήν ἐποχήν. Προβάλλουν δέ αὐτήν τήν πρόφασιν, διότι εἰς τήν ἐποχήν μας, εἰς τήν ὁποίαν τό κακό παρουσιάζει τόσην ἔξαρσιν, λέγουν ὅτι εἶναι δῆθεν ἀδύνατον νά ἐφαρμοσθῇ ἡ ἐκκλησιαστική «Ἀκρίβεια». Προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις
  Φυσικά, ἐδῶ δέν ἠμπορεῖ νά γίνεται λόγος περί «Οἰκονομίας», ἀλλά περί ὀλιγοπιστίας καί περί Νικολαϊτισμοῦκλπ., διότι καταστρατηγεῖται παντελῶς ἡ ἔννοια τῆς εὐλογημένης «Οἰκονομίας» καί χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος της ὡς ἐπικάλυμμα τῶν παθῶν καί τῶν ἐγκλημάτων κατά τῆς πίστεως.
   Ἐπίσης, ὑπάρχει μία ἄλλη μεγάλη ἀνοικτή πληγή, ἡ ὁποία οὐδόλως εἶναι δυνατόν νά ἐπουλωθῇ ἕνεκεν «Οἰκονομίας», ἀλλά ἀντιθέτως αἱμορραγεῖ ἀκαταπαύστως. Καί ποιά εἶναι αὐτή; Μέ ὀδύνη καί θλῖψι τήν βλέπομε νά αὐτοαποκαλύπτεται, διότι ἀπό μόνος του «ὅταν ἔλθῃ ὁ ἀσεβής εἰς βάθος κακῶν καταφρονεῖ» μέ ἀποτέλεσμα νά «ἐπέρχεται αὐτῷ ἀτιμία καί ὄνειδος» (Παροιμ. ΙΗ´ 3). Βλέπομε δηλαδή αὐτήν τήν ὄζουσαν καί πυορροοῦσαν πληγήν εἰς τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποίαν δημιουργοῦν οἱ ὑπεύθυνοι καί ἡ ὁποία ὀνομάζεται «κωλύμματα ἱερωσύνης». 
   Τοῦτο μόνον ἐρωτοῦμε τούς καθ᾽ ὕλην ἁρμοδίους: Ἀποτελεῖ πρᾶξιν «Οἰκονομίας» τό νά κυκλώνουν τό Ἱερόν Θυσιαστήριον μονάδες πού θά ἔπρεπε νά εὑρίσκωνται εἰς τάς τάξεις τῶν «προσκλαιόντων»; Χειρίζονται τήν εὐλογημένην «Οἰκονομίαν» ὅσοι θέτουν τάς χεῖρας των εἰς ἄτομα τά ὁποῖα χρήζουν ἀκόμη καί εἰδικῆς ψυχικῆς θεραπείας καί πού ἔχουν ξεφύγει ἀπό τά ἀνθρώπινα ὅρια;...  Ἀλλά, τό νά ἀποδεχώμεθα «Οἰκονομία» εἰς τό θέμα τῶν κωλυμμάτων, αὐτό, μᾶλλον «κατάρα» εἶναι.
    Βεβαίως, θά ἠμπορούσαμε νά ρίξωμε τήν ματιά μας, κρατῶντας τήν ὄσφρησί μας, καί σέ ἄλλες ἀνοικτές πληγές πού δέν λέγουν νά ἐπουλωθοῦν εἰς τό ὄνομα τῆς ταλαίπωρης «Οἰκονομίας», ὅπως τό ὅτι πνευματικοί ἐπιτρέπουν τίς προγαμιαῖες σχέσεις καί διάφορα ἄλλα ἀνεπίτρεπτα. Αὐτοί, εἶναι πνευματικοί τῆς «Διεθνοῦς Ἀμνηστίας», οἱ ὁποῖοι, ἐκτός τῶν ἄλλων, διά νά ἀποδείξουν εἰς τόν ἑαυτόν τους, ἀλλά καί εἰς ἄλλα πρόσωπα, ὅτι ἔχουν τήν ἀποδοχήν τῶν πιστῶν, καί μάλιστα τῶν νέων ἀνθρώπων (πνευματικῶν παιδιῶν-ὀπαδῶν..., Γεροντισμός, κλπ.), ἁμαρτάνουν μέ τό νά ρίπτουν «ὕδωρ εἰς τόν οἶνον των» μέ ἀποτέλεσμα νά πίπτουν εἰς θανάσιμα ἁμαρτήματα, τόσον οἱ ἴδιοι, ὅσον καί οἱ ψυχές τίς ὁποῖες ἔχουν χρεωθῆ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Καταστάσεις αὐτόχρημα τραγικές, γιά τίς ὁποῖες τό Ἱερόν Εὐαγγέλιον τονίζει πώς «τυφλός δέ τυφλόν ἐάν ὁδηγῇ ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται» (Ματθ. ΙΕ´ 14).
   Τό ἀποκορύφωμα ὅμως ὅλων καί ἡ πληγή τῶν πληγῶν, ἡ Πλάνη τῶν Πλανῶν, εἶναι τά σχεδόν συλλείτουργα καί οἱ συμπροσευχές (καί ὄχι μόνον) τῶν «Ὀρθοδόξων» οἰκουμενιστῶν, τά ὁποῖα καταδικάζονται ἀπεριφράστως ἀπό τούς Θείους καί Ἱερούς Κανόνας, ἀλλά καί ἀπό τόν θεηγόρον ὅμιλον πάντων τῶν θεοφόρων Πατέρων.
    Οὐδείς ἠμπορεῖ νά ἀρνηθῇ ὅτι ἡ μεγαλυτέρα διαστροφή εἰς τό θέμα τῆς «Οἰκονομίας» συντελεῖται μέσῳ τοῦ ἐπαράτου Οἰκουμενισμοῦ. Ἐντός αὐτῆς τῆς καμίνου ρευστοποιεῖται καί τήκεται τό σύνολον τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Τό δέ ἐκμαγεῖον τοῦ συγκρητισμοῦ ἀποκαλύπτει ἕνα τερατῶδες προσωπεῖον, τό ὁποῖον οὐδεμίαν σχέσιν δύναται νά ἔχῃ μέ τήν ἀκραιφνῆ Ὀρθοδοξίαν, τήν ὁποίαν βιώνουν οἱ ἐπίσημοι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας.
  Ἄς προσέξουν, διότι, ἐννοεῖται, πώς ὁ Θεῖος Δομήτωρ τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Χριστός, ναί μέν ἀνέχεται ὡρισμένες καταστάσεις διά λόγους πού μόνον Ἐκεῖνος γνωρίζει, ἀλλά ὁ Χριστός ἔχει καί τόν τελευταῖον λόγον. Ὁ δέ πάντοτε ἐπίκαιρος λόγος τοῦ Θεοῦ «ποιμένες πολλοί διέφθειραν τόν ἀμπελῶνά μου, ἐμόλυναν τήν μερίδα μου...» (Ἱερ. ΙΒ´ 10) ἐκφράζει ἐπακριβῶς ὅλα αὐτά τά ὁποῖα λαμβάνουν χώραν εἰς τά οἰκουμενιστικά συνέδρια, μέ συμπροσευχές κλπ., μέ πρόφασι δῆθεν τήν ἀγάπη καί ὅ,τι ἄλλο, καί τά ὁποῖα οὐσιαστικό σκοπό ἔχουν νά ἀποδομήσουν τά θεμέλια, ἀλλά καί τό ὅλον οἰκοδόμημα τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας, μέ τελικό σκοπό τήν ἕνωσι τῶν «ἐκκλησιῶν». 

Δυστυχώς!!!

Ο Ναυπάκτου Ιερόθεος ανακάλυψε «προτεσταντική αρχή» στην Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου



Γράφει ο Μέτοικος
 αρθρογραφεί για katanixi.gr

   Θαυμάζει κανείς στον Επίσκοπο Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεο την υποδειγματική του συνέπεια και την προβληματίζουσα επιμονή του.
Συνεπής σε κάθε προαγγελία άρθρου, επίμονος στο προαναγγελμένο συμπέρασμά του.

Η επιμονή του σε ένα επαναλαμβανόμενο ψέμα, στην ύπαρξη, δηλαδή, ενός «Πρώτου» στην Ορθόδοξη Εκκλησία, τον οποίο ενδύει με ηγεμονικές τάσεις και αξιώσεις, έγινε η αλήθεια του.
Ο Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος δεν είναι κακόσχολος, αλλά στρατευμένος στην «αλήθεια» του «εισήλθε εις πόλιν» Φαναριωτών. 
Το συνοδικό σύστημα, κατά τον επίσκοπο Ναυπάκτου κ. Ιερόθεο δεν σταματά στον Προκαθήμενο μιας Ορθοδόξου Εκκλησίας, διότι χωρίς τον «Πρώτο» «οι Προκαθήμενοι των Εκκλησιών θα παραμένουν ακέφαλοι και οι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες [συμπεραίνει ο επίσκοπος] θα λειτουργούν ως ανεξάρτητες πολυκέφαλες Εκκλησίες». 
Το συμπέρασμα αυτό δεν αντέχει σε κριτική βάσανο, καθώς στην λογική του συνέπεια εγκαθιδρύει μια μοναρχικότητα σε βάρος του συνοδικού συστήματος.
Ανεξάρτητες Εκκλησίες δεν σημαίνει πολυκέφαλες εκκλησίες, αλλά πιστή και σοφή εφαρμογή του 34ου Αποστολικού Κανόνα, καθώς, η ένωση όλων των Εκκλησιών πραγματοποιείται σε εκείνη την έξοχη αναφορά τού Ιερέα στα Δίπτυχα και στις Δεήσεις κατά τη Θεία Ευχαριστία: «Μνήσθητι, Κύριε, πάσης επισκοπής ορθοδόξων, των ορθοτομούντων τον λόγον της σης αληθείας».
Την ένωση και ισοτιμία των Εκκλησιών εγγυάται η ορθοτόμηση  του «λόγου της αληθείας του Κυρίου», γι’ αυτό και οι επίσκοποι, κατά τον Άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο είναι, πρέπει να είναι στα της εκκλησίας «εν Ιησού Χριστού γνώμη», και όχι «εις τύπον Χριστού» που τους θέλει ο επίσκοπος Ναυπάκτου, ούτε βεβαίως «η ίδια η Εκκλησία», που διδάσκει ο αιρετίζων επίσκοπος Περγάμου Ζηζιούλας.
Διότι εάν μεταφέρουμε «την τάξιν του Χριστού» από την θεία Λειτουργία στην πράξη της διοικούσας Εκκλησίας, η υπάρχουσα

Eορτή της καταθέσεως της Τιμίας Εσθήτoς της Υπεραγίας Θεοτόκου

    Εορτάζει και πανηγυρίζει η Αγία μας Εκκλησία την εορτή της καταθέσεως της Τιμίας Εσθήτoς της Υπεραγίας Θεοτόκου στο Ναό των Βλαχερνών, στη Βασιλεύουσα των πόλεων, την Κωνσταντινούπολη. Πρόκειται για μία από τις Θεομητορικές εορτές, η οποία συνδέεται με ένα ιστορικό γεγονός. 
    Όταν αυτοκράτορας στην Κων/πολη ήταν ο Λέων ο Μεγάλος ο Μακέλλης, περί το 470 μ.Χ., δύο Πατρίκιοι αυτού, ο Γάλβιος και ο Κάνδιδος, πορεύθηκαν στους Αγίους Τόπους για προσκύνηση. Περιδιαβαίνοντας τα ιερά Προσκυνήματα μετά τη Γαλιλαία και τη Ναζαρέτ, κατά θεία οικονομία, βρέθηκαν σε ένα χωριό της ευρύτερης περιοχής και απεφάσισαν να διανυκτερεύσουν στο σπίτι

Πώς μπορούμε να ανυψώσουμε τους ανθρώπους με λόγο στοργικό και ευχάριστο


Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Στον αντιγραφέα Νάρκισσο Π. για την επαναφορά
των αμαρτωλών.

   Γράφεις πως πάντοτε έλεγες στον καθένα την αλήθεια κατάματα και πως γι’ αυτό είχες πολλές δύσκολες καταστάσεις στη ζωή σου. Αυτό δεν με παραξενεύει. Σπανίζει ένας ασθενής να αγαπά τον γιατρό που με ιδιαίτερο τόνο του ανακοινώνει ανίατη και θανατηφόρο νόσο. Η αγάπη απέναντι στους αδελφούς μας βρίσκεται όχι στο να τους επιπλήττουμε πάντοτε αυστηρά, αλλά να

Τα τρία αξιώματα του Κυρίου, που προσοικειούται ο πιστός.

   Ομιλία π. Αθ. Μυτιληναίου στην Αποκάλυψη

«Καὶ ἐποίησεν ἡμᾶς βασιλείαν, ἱερεῖς τῷ Θεῶ καὶ πατρὶ αὐτοῦ» (Ἀποκ. 1, 6).
Εἰς τὸν στίχον αὐτόν, κατ’ ἀρχὰς βλέπομεν μὲ πολὺ σαφήνειαν νὰ ὑπάρχει ἡ οὐσία καὶ τὸ ἔργον τοῦ Χριστιανισμοῦ. Δηλ. ὁ Χριστιανισμὸς βλέπουμε ἐδῶ νὰ εἶναι, ὄχι μία Θρησκεία, ἀλλὰ μία Βασιλεία. Αὐτὸ ἀποτελεῖ τὴν οὐσίαν τοῦ Χριστιανισμοῦ. Οἱ Χριστιανοὶ εἶναι βασιλεῖς καὶ ἱερεῖς. Αὐτὸ ἀποτελεῖ τὸ ἔργον τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἂν σᾶς ποῦν, ποιά εἶναι ἡ οὐσία τοῦ Χριστιανισμοῦ, θὰ ἀπαντήσετε, ὅτι εἶναι μία Βασιλεία. Καὶ ποιὸ εἶναι τὸ ἔργον τοῦ Χριστιανισμοῦ; Νὰ καταστήσει τοὺς πολίτας του, τοὺς πιστούς, βασιλεῖς καὶ ἱερεῖς.
Θὰ μοῦ πεῖτε· αὐτὰ εἶναι πολὺ μεγάλα πράγματα. Μάλιστα, ἀγαπητοί μου, εἶναι πολὺ μεγάλα πράγματα. Πόσο μεγάλα; Ὅσο ὁ οὐρανός! Τόσο μεγάλα εἶναι ὅλα αὐτά. Πέστε μου, λοιπόν· ἂν κάποτε μάθομε, ὅτι εἶμαι Χριστιανός, σημαίνει εἶμαι πολίτης μιᾶς Βασιλείας, εἶμαι ἱερεὺς καὶ βασιλεύς (ὅπως θὰ δεῖτε εἰς τὴν ἀνάλυσιν τῆς συνεχείας), τότε, πῶς θὰ μποροῦσα νὰ πῶ πιά, ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι μιὰ θρησκεία, ὅπως εἶναι ὅλες οἱ φυσικὲς θρησκεῖες. Καὶ σᾶς ἔχω ἐξηγήσει· φυσικὴ θρησκεία θὰ πεῖ, ἐκείνη ποὺ εἶναι κατ’ ἐπίνοιαν, δηλ. κατ’ ἐπινόησιν. Ὅλες οἱ θρησκεῖες, ἀγαπητοί μου, εἶναι κατ’ ἐπινόησιν· ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι ἀποκάλυψις, ἀλλὰ δὲν εἶναι θρησκεία, εἶναι Βασιλεία. Καὶ συνεπῶς, ἐγὼ ὁ Χριστιανός, δὲν εἶμαι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἁπλῶς θὰ βολευτῶ στὴν ζωή μου.
Ἂς τὸ προσέξουμε. Χριστιανὸς δὲν σημαίνει ἐκεῖνος ποὺ πληρώνει τὸ φόρο του, δὲν ἐνοχλεῖ τὴν ἀστυνομία, οὔτε τὶς δικαστικὲς Ἀρχές, εἶναι ὁ καλὸς καὶ χρηστὸς πολίτης. Ἐξάλλου, ἔτσι

"Ναπολέων" ο Βαρθολομαίος, Βατερλώ το ουκρανικό!


Στα άκρα η κόντρα Μόσχας-Φαναρίου για το ουκρανικό    -"Ναπολέων" ο Βαρθολομαίος, Βατερλώ το ουκρανικό    -Επίθεση από τον Οικουμενικό Πατριάρχη


Κι ενώ η νέα ουκρανική εκκλησία διαλύεται μετά τις κινήσεις Φιλάρετου αλλά και τις αποκαλύψεις Μακάριου για την αμερικανική στήριξη σε Βαρθολομαίο, η κόντρα μεταξύ Φαναρίου και Μόσχας κορυφώνεται.
“Η Ουκρανία μετατρέπεται σε Βατερλώ για τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο”, αναφέρει Ρώσος αξιωματούχος της εκκλησίας υποστηρίζοντας πως πλέον η Κωνσταντινούπολη συμμετέχει στη συνειδητά χαμένη υπόθεση. 

«Όταν κάνεις το καλό, ανεβαίνεις μια σκάλα (παίρνεις χάρη).


 Όταν αμαρτάνεις την κατεβαίνεις»



Αποτέλεσμα εικόνας για Γέροντας Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός

Γέροντας Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός

Στο αίμα είναι οι αμαρτίες, λέει ο γέροντας Γαβριήλ, γιατί οι αμαρτίες επηρεάζουν το σώμα, που κρατιέται στη ζωή μέσω του αίματος το οποίο το διατρέχει και το τρέφει.
Γράφεται στο Λευιτικό (κεφ 17, στίχ.11): «η γαρ ψυχή πάσης σαρκός αίμα αυτού εστι». Δηλ. το αίμα είναι η ψυχή κάθε σάρκας. Αυτό ισχύει επακριβώς για τα ζώα, ενώ κάπως ισχύει και για τους ανθρώπους όταν γίνουν «σάρκες», δηλ. ξεπέσουν από την πνευματική ζωή, μοιάζοντας (με όσα πράττουν) με ανόητα ζώα. Διότι με τον όρο «ψυχή» αναφερόμαστε άλλοτε στην ουσία της, και άλλοτε στις ιδιότητες ή ενέργειές της.