Τὸ «νέο εὐαγγέλιο» τῆς «πεπλατυσμένης
καρδίας» τῶν κακόδοξων αἱρετικῶν
Οἰκουμενιστῶν!
Μήνυμα
Βαρθολομαίου προς διαφωνούντες μέσω Μητρ. Βελγίου:
Η ορθοδοξία δεν είναι γκέτο
Οικον. Δρ. Κωνσταντίνου Σ. Κενανίδη
Διευθυντού του Ινστιτούτου Ορθοδόξου Θεολογίας
Απόστολος Παύλος, Βρυξέλλες
Διευθυντού του Ινστιτούτου Ορθοδόξου Θεολογίας
Απόστολος Παύλος, Βρυξέλλες
Με αφορμή την
αντιφώνησιν του Οικουμενικού Πατριάρχου κατά
την εύσημον ημέραν των ονομαστηρίων Του.
Ζωηρή εντύπωση προκάλεσε στο
πολυπληθές ακροατήριο, αλλά και στην πληθώρα των αρχιερέων από όλον τον κόσμο οι οποίοι
προσήλθαν να αποτίσουν φόρο τιμής με την παρουσία τους, κατά την εύσημον και
χαρομόσυνον ημέρα των ονομαστηρίων του Πρώτου της Ορθοδοξίας, της Αυτού
Θειοτάτης Παναγιότητος του Οικουμενικού μας Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, η
αναφορά Του εις τον Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Βελγίου κ. Αθηναγόρα, κατά
την αντιφώνησή Του στην ομιλία του πρώτου μεταξύ των Ιεραρχών του Θρόνου, και η
αυτολεξεί παράθεση παραγράφου από το κείμενο της ομιλίας αυτού, κατά την
πρόσφατη σύναξη του Ιερού Κλήρου της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου.
Η παραπομπή του Παναγιωτάτου
έχει ως εξής: «...Προσφάτως εις την Σύναξιν του
ιερού κλήρου της Μητροπόλεως Βελγίου ελέχθη ευστόχως ότι “η Ορθοδοξία δεν είναι γκέτο, ούτε ημπορεί να έχη σχέσιν προς τον κάθε είδους
φανατισμόν. Οι ορθόδοξοι διαλέγονται με την κοινωνίαν και καταθέτουν εις αυτήν
την βασικήν των μαρτυρίαν, η οποία δεν είναι άλλη από την ωραιότητα και το
κάλλος.
Το κάλλος της Εκκλησίας μας είναι λειτουργικόν και
υπάρχει τόσον εις την Θείαν Λειτουργίαν όσον και εις την λειτουργίαν μετά την
Θείαν Λειτουργίαν”. Αι θέσεις αυταί από την πρωτεύουσαν της Ευρωπαϊκής Ενώσεως
αποκτούν ιδιαιτέραν σημασίαν όταν βλέπωμεν την σημερινήν ζοφεράν περί ημάς
πραγματικότητα και τα εγκλήματα τα οποία διαπράττονται με πολύν φανατισμόν εν
ονόματι της θρησκείας».
Η αναφορά και η παραπομπή του
Παναγιωτάτου στην ομιλία του Μητροπολίτου Βελγίου, ταπεινώς φρονούμε πως έγινε
διά να τονισθή
και να ερμηνευθή διά ακόμη μία φορά, η ποιμαντική
μεθοδολογία και εκκλησιολογική
προσέγγιση της Μεγάλης του Χριστού
Εκκλησίας προς τον πλησίον,
τον διαφορετικό, τον αλλόθρησκο, αλλά και προς πάντα ενδιαφερόμενο, ή δυνητικά
βουλόμενο, ή απλώς βουλόμενο «εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν».
Ο Παναγιώτατος εναγωνίως και
πατρικώς, προσπάθησε να εξηγήση εις τους τάχα σκανδαλισθέντας και ατάκτως και
αστόχως θορυβούντας −στην πραγματικότητα βλέπε στους ανέγγιχτους και άπειρους
της Θεϊκής Χάριτος, Αγάπης και Ελέους− την έννοια της πεπλατυσμένης καρδίας,
κατά τον εύστοχο λόγο του Γέροντος Σωφρονίου, ως συστατικό πολιτισμικό βίωμα
της καθ’ ημάς Ανατολής.
Η πεπλατυσμένη καρδία, ως κέντρο της
ανθρωπίνης υπάρξεως, ανταποκρίνεται ελαχίστως, πλημμελώς και αναξίως προς το περίσσευμα Χάριτος, της απείρου Θεϊκής αγάπης,
αλλά και του αμετρήτου ελέους του Κυρίου το οποίο λαμβάνει, συγχωρεί και
περιχωρεί πάντας. Ο πιστός βεβαίως και συνδιαλέγεται
χωρίς διακρίσεις με όλους, δίδοντας κατά το μέτρο της πνευματικής αυτού
ηλικίας, αυθεντική μαρτυρία Εσταυρωμένου και Αναστάντος Κυρίου.
Τα παραπάνω, ουδόλως αποτελούν μία
ιδεολογικού η διανοητικού τύπου πεποίθηση του Οικουμενικού Πατριάρχου, αλλά
καθημερινή βιοτή, εμπειρία και αδιάλειπτο στόχο. Η μίμηση - και όχι ο
μιμητισμός - της Θεανθρωπίνης θυσίας είναι το πλαίσιο της κατάθεσης της
Ορθόδοξης μαρτυρίας στον σύγχρονο κόσμο. Η τοιαύτη μίμηση της Θεανθρώπινης θυσίας
είναι επίσης και η απάντηση στην απάνθρωπη και ψευδο-ουμανιστική σύγχρονη
πραγματικότητα.
Το πραγματικό και αναφαίρετο πρωτείο
του Παναγιωτάτου (για το οποίο τόσος θόρυβος εκ του πονηρού γίνεται...) είναι
αυτή η αδιάκοπη θυσία και η διακονία του πληρώματος της Εκκλησίας ανά την
Οικουμένη. Αυτό τον καθιστά οντολογικά, και όχι κοσμικά η ιδεολογικά,
Οικουμενικό, αλλά και Πρώτον της Ορθοδόξου Εκκλησίας, διότι είναι εις τύπον και
τόπον του Μεγάλου Αρχιερέως και Αρχιποίμενος Χριστού. Η τοιαύτη θυσία και
διακονία αποτελούσε και αποτελεί, στο πέρασμα των αιώνων, το αληθινό φως του
ιστορικού και μαρτυρικού Φαναρίου. Επόμενος τοις αγίοις πατράσιν, ο άξιος αυτός
γόνος της Ιμβριακής γης, δεν κομπάζει αγέρωχος, αλλά παραμένει καρτερικά
δεόμενος και εν ταπεινώσει προσευχόμενος υπέρ της Οικουμένης και υπέρ της Αγίας
Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.
Όσον διά την αγαθή συγκυρία της
μνημονεύσεως του συγκεκριμένου μέρους της ομιλίας του Μητροπολίτου Βελγίου από
τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο κατά τη σημαντική αυτή ημέρα,
μόνον τυχαία δεν είναι, αφού αποτελεί τρανή απόδειξη μετοχής, συμπόρευσης και
κοινωνίας στην κοινή ποιμαντική και εκκλησιολογική παράδοση της Μεγάλης του
Χριστού Εκκλησίας.
Τέλος, το γεγονός αυτό ενθαρρύνει
και ενδυναμώνει εν Κυρίω ακόμη περισσότερο τον αγώνα της ποιμαντικής διακονίας
του νέου Μητροπολίτου Βελγίου κ. Αθηναγόρου.
ΣΧΟΛΙΟ:
Ἡ «πεπλατυσμένη
καρδία» δὲν εἶναι ἐκείνη ποὺ ἔχει
ἐξοβελίσει τίς θεῖες Ἐντολές (ὡς οἱ Οἰκουμενιστές) καὶ συμφύρεται μετὰ τῶν αἱρετικῶν, παρὰ πᾶσαν
Ἐντολὴν τοῦ Κυρίου (ὅπως «ἐξέρχεσθε ἐκ
μέσου αὐτῶν» κ.λπ.), ἀλλὰ ἐκείνη ποὺ παρὰ τὶς λοιδορίες τοῦ κόσμου (καὶ «ὁ κόσμος ἐμίσησεν αὐτούς»), ἐφαρμόζει τὸ
θέλημα τοῦ Κυρίου καὶ μένει «ἐν τῇ
ἀληθείᾳ (Αὐτοῦ, ἀφοῦ) ὁ λόγος ὁ σὸς ἀλήθειά ἐστι» (Ἰωάν. ιζ΄). Ἡ «πεπλατυσμένη
καρδία» τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,
εἶναι ἀδύνατον νὰ εἶναι τὸ «κέντρο της ανθρωπίνης υπάρξεως», καὶ νὰ «ανταποκρίνεται
προς το περίσσευμα Χάριτος»! ὅπως φαντάζεται ὁ Δρ. Κωνσταντῖνος
Σ. Κενανίδης!
Ὁ «πιστός βεβαίως
και συνδιαλέγεται χωρίς διακρίσεις με όλους», διατυπώνει τὴν κακοδοξίαν του ὁ
κ. Κενανίδης, ἐννοώντας τὶς θεομίσητες συμπροσευχές, τὴν ἀλλοίωση τοῦ Συμβόλου τῆς
Πίστεως, τὴν ἀποδοχὴ τῶν δεκάδων
αἱρετικῶν ἀποφάσεων τοῦ Π.Σ.Ε. κ.λπ., καὶ ἀποδεικνύοντας ὅτι λησμονεῖ τὸ πλῆθος
τῶν Ἀποστόλων καὶ Ὁμολογητῶν Πατέρων, οἱ ὁποῖοι ἔχοντες πράγματι «πεπλατυσμένη
καρδία» ἔκαναν «διακρίσεις» (ὡς ἔχοντες θεία διάκριση) καὶ δὲν ἐδέχοντο οὔτε
ἕνα ἁπλὸ «χαίρειν» νὰ ποῦν στοὺς
αἱρετικούς!
Νάτο, λοιπόν, τὸ
«νέο εὐαγγέλιο» τῶν κακόδοξων
αἱρετικῶν. Τὴν Ὀρθοδοξία τὴν παρουσιάζουν ὡς "γκέτο", ἐνῶ τὴν κακοδοξία τους ὡς "πεπλατυσμένη Ὀρθοδοξία"! Παρουσιάζουν τὸν παναιρετικὸ πατριάρχη
Βαρθολομαῖο, μὲ καρδία πιὸ «πεπλατυσμένη» ἀπὸ ἐκείνη τῶν
Ἁγίων, ποὺ δὲν ἤθελαν οὔτε «πρὸς ὥραν»
νὰ συνυπάρξουν μὲ αἱρετικό (Μ. Βασίλειος). Παρουσιάζουν (ἄκουσον!
ἄκουσον) ὡς «μίμηση
της Θεανθρώπινης θυσίας» τὶς κακοδοξίες τους, γι’ αὐτὸ
πρέπει συνεχῶς νὰ τὶς ἀποκαλύπτουμε, παρότι ἔχουμε χάσει τὸν λογαρισμὸ κι
ἔχουμε κουραστεῖ νὰ τὶς ὑπενθυμίζουμε!
Πηγή: "agioritikovima"
