Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014

Φωνές ἁγιοπατερικής αντιστάσεως κατά του Βαρθολομαίου, του νέου Βέκκου της Εκκλησίας!




ν ερ Μον Μεγίστης Λαύρας 19-5/1-6-2014

Κυριακή τν γίων Πατέρων

Πολλές φορές σέ παρελθόντα φύλλα το ρθοδόξου Τύπου, χει κφραστε γωνία γιά τήν φωνία το γίου ρους σέ τι φορᾶ τήν προδοσία τς Πίστεως πού συντελεῖτε στίς μέρες μας.
να χαρακτηριστικό πό ατά εναι στό φύλλο το ρθοδόξου Τύπου τς 12ης ουλίου 2013, μέ ριθμόν 1983 καί πικεφαλίδα: ΑΝΑΖΗΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ. κτοτε γράφτηκαν καί λλα ετε πό σεβαστούς πατέρες λαϊκούς. Διαβάζοντάς τα, νιώθουμε πόνο καί πικρία, διότι τά αρετικά φρονήματα καί νοίγματα το Πατριάρχου Βαρθολομαίου, καί χι μόνο, διότι τώρα καί ντιοχείας, καί λεξανδρείας καί εροσολύμων συμπλέουν στόν οκουμενιστικό κατήφορο, δέν λέγχονται πό τούς γουμένους το γίου ρους, οτε πό τήν ερά Κοινότητα, λλά ντιθέτως τόν ποδέχονται σμένως, μέ συλλείτουργα, καί φιέστες παράδεκτες γιά τόν γιώνυμο τόπο. Μέ ποκορύφωμα τήν συνάντηση Πατριάρχου καί Πάπα στά εροσόλυμα, τήν συμπροσευχή, τούς σπασμούς, καί τήν πόσχεση γιά κοινό ποτήριον. Τό διο γινε καί πρίν 50 χρόνια, λλά τότε ο γιορεῖτες ντέδρασαν, κόβοντας τό μνημόσυνο, καί δείχνοντας τήν γάπη τους πρός τόν Χριστό καί τήν κκλησία του, χωρίς νά πολογίσουν τυχόν «ποινές» μᾶλλον ντίποινα πού θά δεχόταν πό τό Πατριαρχεῖον, πως καί γινε.
Σήμερα, ο γούμενοι καί τά Μοναστήρια, καί πρωτίστως ερά Κοινότης, χι μόνον σιωποῦν, λλά καί δικαιολογούν τά δικαιολόγητα, λέγοντας πώς δέν πρέπει νά ποκοποῦμε πό τήν κκλησία, λές καί κκλησία εναι κάθε Πατριάρχης, καί δὴ ταν ατός χει αρετικά φρονήματα, πως νν.
Καί ντί νά πάρουν τό παράδειγμα πό τούς γιορεῖτες Πατέρες μας, τούς μάρτυρες πί το λατινόφρονος Βέκκου, καί νά καταλάβουν τι περισσότερον Βέκκου χουμε σήμερον, καί νά διακόψουν τό μνημόσυνο, λέγχοντάς τον διά τά κοράνια πού μοιράζει, πού ξισώνει τήν κκλησία το Χριστο μέ τίς «κκλησίες» το Σατανᾶ, πού δέχεται τά βαπτίσματα τν αρετικν, πού σωτηρία κατορθώνεται σέ λες τίς «κκλησίες», πού συμπροσεύχεται μέ αρετικούς, Ἑβραίους, μέχρι καί πνευματιστές, καί γενικά γιά τήν προδοσία του στήν κκλησία καί τόν Χριστό, τόν προσφωνοῦν καί τόν ποδέχονται ς πατέρα τους. Νά τόν χαίρονται.
μως πρέπει νά μάθει ρθόδοξος λαός πώς τό γιον ρος, δέν εναι ο γούμενοι οτε ερά κοινότης, πού φοβοῦνται μήν χάσουν τήν θεσούλα τους καί τήν βόλεψή τους, λλά πρωτίστως εναι Παναγία πού γιά χάριν της νόμασαν τό ρος γιον, ο γιοι Πατέρες μας, πού γιάστηκαν καί γίασαν τά χώματα τοῦτα μέ τήν σκησή τους καί τό αμα τους, καί σήμερα, ο μοναχοί, πού δέν συμφωνοῦν μέ τήν στάση τν οκουμενιστν, λέγχουν εκαίρως καίρως, καί γωνίζονται νά κρατήσουν ψηλά τήν σημαία τς ρθοδοξίας, χωρίς νά δημιουργούν σχίσματα, καί νά ποκόβονται πό τήν κκλησία. Ατοί ὅμως δέν φαίνονται, διότι δέν τούς δείχνουν, λλά δείχνουν ατά πού θέλουν.
Σς καταθέτω λοιπόν τι μεγάλο μέρος το γίου ρους ποτελείται πό ατούς τούς πατέρες, πού θά διναν καί τήν ζωή τους γιά τήν φίλη ρθοδοξία, καί, ν καί νάξιως νά συγκαταλέγομαι μεταξύ ατν, συντάσσομαι μαζί τους. Καί ατό χι χάριν πιδείξεως, λλά διότι σιωπή κατά τόν Μέγα Γρηγόριον τόν Παλαμ εναι τό τρίτο εδος θεας.
μως καί ο λοιποί ντιοικουμενιστές πατέρες τς λλαδικς κκλησίας ς κόψουν τό μνημόσυνο τν μή ρθοτομοντων τόν λόγο τς ληθείας, νά σταματήσουν τά συλλείτουργά τους μέ τούς οκουμενιστές, καί μετά νά μιλοῦν καί γιά τό γιον ρος.
Σέ ατά τά χρόνια τά ποκαλυπτικά, δέν περιμένουμε καμμία σύνοδο νά καθαιρέσει τόν Βαρθολομαῖο καί τό συνάφι του, γιά ατό καί καθένας μας πρέπει νά πάρει τήν εθύνη τς μολογίας του, καί νά συνταχθεί ετε μέ τόν Χριστό, ετε μέ τόν ντίχριστο χωρίς διπλωματίες, να ν μονοί μολογ Πατέρα, Υἱὸν κα γιον Πνεμα, Τριάδα μοούσιον κα χώριστον.

Μετά τιμ
ς
Γέρων Σάββας Λαυριώτης.

Στὴ συνέχεια ἀναρτοῦμε ἄλλη Ἐπιστολὴ Ἁγιορειτῶν ποὺ δημοσιεύτηκε στὰ ἱστολόγια τὴν προηγούμενη ἑβδομάδα.

Κραυγή ἀγωνίας Ἁγιορειτῶν Πατέρων
Εμεθα μι μάδα π γιορετες Πατέρες, πο κατοικομε κτς ερν Μονν σ ξαρτήματα, πως συχαστήρια, Κελλιά, Καλύβια κα ρημητήρια. Τν πιστολ ατ τν δημοσιεύουμε, ς διαμαρτυρία γι σα συμβαίνουν

Το αληθινό και το κίβδηλο, του Φώτη Μιχαήλ



  
Για εμάς τους Ορθοδόξους, οι "αδελφικοί" εναγκαλισμοί, οι συμπροσευχές και οι κοινές διακηρύξεις του Οικουμενικού Πατριάρχη με τον πάπα, δεν είναι  θέμα πολιτικό ή κοινωνικό. Ούτε είναι θέμα θρησκευτικό, όπως συνηθίζεται να λέγεται. Είναι ζήτημα που αφορά στην γνησιότητα και ακεραιότητα της Πίστης μας. Συνεπώς, πάνω απ’ όλα, είναι θέμα Εκκλησιαστικό.

Και ποια είναι η διαφορά του θρησκευτικού από το Εκκλησιαστικό; Δεν είναι το ίδιο πράγμα;
    1ον. Το Εκκλησιαστικό Γεγονός έχει να κάνει με την οντολογία του ανθρώπου, δηλαδή με τους λόγους και τον σκοπό της υπάρξεώς του. Ενώ, αυτό που λέμε θρησκεία, συνιστά εκφύλιση του Εκκλησιαστικού γεγονότος προς την κατεύθυνση του συναισθή-ματος.
    2ον. Ο πιστός μέσα στην καρδιά του έχει την ελπίδα. Ενώ ο θρησκευόμενος λέει ότι είναι αισιόδοξος. Η ελπίδα είναι συστατικό της εκκλησιαστικής μας ζωής και αναφέρεται σε Θεόν ζώντα. Ενώ η αισιοδοξία είναι προϊόν ψυχολογικών διεργασιών και σχετίζεται με το εγώ.
 3ον. Η Εκκλησία, ως Σώμα Χριστού, προσφέρει στον άνθρωπο σωτηρία από την φθορά και τον θάνατο. Ενώ η θρησκεία, ως  εκκοσμίκευση του Εκκλησιαστικού Γεγονότος, συνιστά απλά και μόνον μία φτηνή και εντελώς επιπόλαια ψυχολογική αναπλήρωση.
 4ον. Το έργο της σωτηρίας, μέσα στην Εκκλησία, βασίζεται στην Θεία Χάρη και οι πιστοί από την πλευρά τους καλούνται, οικειοθελώς, να προσφέρουν την ταπείνωση και την υπακοή τους στο θέλημα του Θεού.
Ενώ αντίθετα η θρησκεία, ως συναισθηματική παραφθορά της αποκαλυμμένης Αλήθειας, έχει εγωϊσμό και ανθρωπαρέσκεια: Ζητάει αγώνες ηθικούς, απορρίπτει την Θεία Χάρη και θεοποιεί τον ανθρώπινο παράγοντα.
5ον. Η Εκκλησία έχει ασκητική και φιλότιμο. Ενώ η θρησκεία έχει καλές πράξεις και αναμονές θεϊκών ανταποδόσεων γι’ αυτές.
 6ον. Η Εκκλησία έχει απλότητα και το πολίτευμά της δεν είναι πολίτευμα αυτού του κόσμου. Ενώ η θρησκεία έχει επίδειξη, δημόσιες σχέσεις και διαπλοκή με την εξουσία.
7ον. Η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο. Η θεραπευτική της ορίζεται με ακρίβεια από αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων, από το ιερό Πηδάλιο και από την Παράδοση των Αγίων Πατέρων. Διέπεται, δηλαδή, από Ιερούς Κανόνες, σταθερούς και αιωνίους.
Ενώ η θρησκεία, ως προϊόν ανθρώπινης επινόησης και όχι ως Πίστη εξ αποκαλύψεως, αδυνατεί να θεραπεύσει τον Άνθρωπο. Βάζει στην άκρη την Πατερική Παράδοση και εφαρμόζει το γνωστό ”ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”. Δικαιολογεί, δηλαδή, διαφορετικές κατά περίπτωση συμπεριφορές, ανάλογα με πεποιθήσεις προσωπικές, ανάλογα με εφήμερα οικονομικά ή γεωπολιτικά συμφέροντα, ανάλογα με την βούληση των εκάστοτε ισχυρών. 
8ον. Στην Εκκλησία συμπορεύεσαι με αμαρτωλούς αγωνιστές της Αγιότητας. Ενώ στην θρησκεία συναντάς αυτοείδωλα.
9ον. Η Εκκλησία περιλαμβάνει, ως μέλη της,  πρόσωπα αυτεξούσια και ελεύθερα. Ενώ στην θρησκεία καταργείται η έννοια του προσώπου και στρατεύονται μαζί της άτομα υποταγμένα σε ”βεβαιότητες” ασφάλειας και κέρδους.
 Άλλο πράγμα λοιπόν η θρησκεία και άλλο η Πίστη των Ορθοδόξων.
Άλλο πράγμα οι στημένες οικουμενιστικές θρησκευτικές παραστάσεις και άλλο το ανόθευτο Εκκλησιαστικό γεγονός, που εμπειρικά γεύονται, εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια, οι Άγιοί μας.
Σήμερα στην Ελλάδα, οι περισσότεροι από εμάς τους Ορθοδόξους, φαίνεται ότι πάψαμε πλέον να βιώνουμε την γνησιότητα της Εκκλησιαστικής Πνευματικής ζωής. Η Ορθόδοξη Εκκλησιαστική μας συνείδηση έχει αμβλυνθεί σε τέτοιο βαθμό, που στην ουσία απλώς θρησκεύουμε.
Να γιατί, κλήρος και λαός, φερόμαστε, όπως φέρονταν και οι πρόγονοί μας λίγο πριν από την Άλωση: Συμμετοχική παρουσία παπικών αξιωματούχων σε εσπερινούς και Λειτουργίες μέσα στο Φανάρι, πατριαρχικές συμπροσευχές και ”αδελφικοί” εναγκαλισμοί με τον πάπα, συναντήσεις επί συναντήσεων παπικών και Ορθοδόξων ”θεολόγων”, ανταλλαγές δώρων και τιμητικών διακρίσεων μεταξύ προσκεκλημένων της ”αγίας έδρας” και ημετέρων επισκόπων, αναφορές σε ”διαιρέσεις” της Εκκλησίας και όχι σε αιρέσεις και σχίσματα, αναγνώριση ”αδελφών Εκκλησιών” και πάει λέγοντας.
Τότε, πηγαίναμε μαζί τους από ανάγκη (πολιορκία της Πόλης από τους Τούρκους).
Τώρα, τρέχουμε από πίσω τους εν ονόματι τάχα της αγάπης.
Τότε, θρηνήσαμε μιαν Άλωση.
Τώρα, τί μας περιμένει;
Πηγή: "Τρελογιάννης"