Μια περιφερόμενη νεκροφόρα πλάνη

Η ψευδο-Αποτείχιση

του π. Θεοδώρου Ζήση

Τοῦ κ. Ἰωάννου Ρίζου

Δύο χρόνια μετά την ψευδοσύνοδο του Κολυμβαρίου, έχει πλέον παγιωθεί από τους τρεις Θεσσαλονικείς θεολόγους -π. Θεόδωρο Ζήση, π. Νικόλαο Μανώλη και π. Σεραφείμ Ζήση- ένα καινοφανές και ξένο προς την Ορθόδοξη Παρακαταθήκη κήρυγμα που αφορά την Αποτείχιση, από ιδίων διανοημάτων όπως θα έλεγε ο άγιος Επιφάνιος[1].

Οι βασικές  αρχές αυτού του κηρύγματος συνοψίζονται στα παρακάτω:

1) Η Αποτείχιση έναντι της αίρεσης  δεν είναι  υποχρεωτική.

2) Κάποιος επίσκοπος (ή  ιερέας) που μνημονεύει τον πατριάρχη (ή τον επίσκοπο  αντίστοιχα)  επιβεβαιώνοντας μυστηριακά και επ΄ Εκκλησίας ότι ο κακόδοξος πατριάρχης (ή  επίσκοπος) είναι ορθόδοξος, δεν προκαλεί καμία πνευματική βλάβη στους έχοντας με αυτόν εκκλησιαστική κοινωνία,  εφ΄όσον –κατά τους τρεις θεολόγους- ο εν λόγω πατριάρχης/επίσκοπος δεν έχει καθαιρεθεί  συνοδικά.

3) Το ποίμνιο είναι ελεύθερο -και άνευ πνευματικής βλάβης- να έχει εκκλησιαστική κοινωνία με ιερέα/επίσκοπο  που ανήκει στην  παραπάνω κατηγορία αρκεί αυτός ο ιερέας/επίσκοπος να  είναι ...«ευσεβής»!

Η μεγαλύτερη απόδειξη ότι οι τρεις θεολόγοι πλανώνται, δεν προκύπτει μόνο από την Ορθόδοξη επιχειρηματολογία και συλλογιστική, αλλά κι από την ίδια  απτή πραγματικότητα. Και να η πραγματικότητα που αποδεικνύει τον ισχυρισμό μου:

Ο «αποτειχισμένος» π. Θεόδωρος Ζήσης, πρόσφατα συλλειτούργησε με τον επίσκοπο Ουκρανίας Λογγίνο (εδώ). Ο επίσκοπος Λογγίνος και ο π. Θεόδωρος στη Θεία Λειτουργία μνημόνευσαν από κοινού τους πατριάρχες Μόσχας,  Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας,  Αντιοχείας, Ρουμανίας,  Ιεροσολύμων καθώς και τους Αρχιεπισκόπους των αυτοκέφαλων Εκκλησιών, δηλαδή μνημόνευσαν τους επικεφαλείς   Οικουμενιστές αυτών των Τοπικών Εκκλησιών. Ο π. Θεόδωρος εδώ στην Ελλάδα μας λέει ότι οι συμμετέχοντες στο Κολυμπάρι είναι «Λατινόφρονες» και «αιρετικοί» (δες video Μοναχού π. Σεραφείμ Ζήση εδώ, στο 1:26:00 και 1:27:42) και εξ αιτίας αυτού βέβαια διακόπτει την εκκλησιαστική κοινωνία με τον συμπορευόμενο με το Κολυμβάρι Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμο.

Όμως στην  Ουκρανία  μνημονεύει επ΄ Εκκλησίας και ανερυθρίαστα τα ίδια πρόσωπα  τα οποία  στην Ελλάδα θεωρεί και ονομάζει αιρετικούς έχοντας διακόψει την μνημόνευσή τους.

Άρα τελικά και κυριολεκτικά δεν έχουμε να συλλογιστούμε για το πόσο  Πατερική και Ορθόδοξη είναι η αποτείχιση του π. Θεοδώρου και των  τριών Θεσσαλονικέων θεολόγων, αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν πρόκειται καν για Αποτείχιση. Πρόκειται για μια νεκροφόρα πλάνη που περιφέρεται στους δρόμους, με τα νεκροστέφανα να τα κουβαλάει ο καθόλα ένοχος και προσωπολάτρης λαός τους.

Ο π. Θεόδωρος Ζήσης δεν είναι αποτειχισμένος!

Το καταφανές αντι-ορθόδοξο  κήρυγμα των τριών θεσσαλονικέων θεολόγων έφερε τους πικρούς καρπούς του: μια πανηγυρική επαναφορά της μνημόνευσης εκτός Ελλάδος!

Στην Ελλάδα παραμένει ομολογητής.

Αυτά τα έργα είναι οι καρποί της διδασκαλίας τους. Δεν διδάσκουν στο λαό εδώ και χρόνια όλη την αλήθεια αλλά ό,τι από αυτήν ταιριάζει και είναι «σύμφωνο με τη δική τους διδασκαλία» (Ησ. ε΄ 31)· «ξεστράτισαν από τα παλιά μονοπάτια και περπατάνε σε δρόμους που δεν έχουν χαραχθεί» ( Ιερεμ. ιη΄ 15).

«Το κήρυγμα τους είναι μια μιαρή θυσία και περιφρόνηση στον Θεό» (Μαλαχίας α΄ 6). Στην πραγματικότητα «διδάσκουν στο λαό να θυσιάζει στο Θεό ότι έχει για πέταμα». (Μαλαχίας α΄ 12).

 «Εσείς οι ιερείς σκοντάφτετε μέρα μεσημέρι…αλλά θα πάθετε όμοια με τον λαό» (Ωσηέ δ΄ 5, 9), κι ας το λέτε αυτό το πράγμα «οικονομία» και «αγάπη» χάριν του ποιμνίου.

Δεν χρειάζεται να μας ψεκάζουν λοιπόν τα αεροπλάνα της Νέας Τάξης,  όπως πιστεύουν  κάποιοι. Το κήρυγμα του π. Θεοδώρου και των συν αυτώ, είναι πιο αποτελεσματικό. Ο Οικουμενισμός έχει εξαπλωθεί σε βάθος  και σε πλάτος, επειδή κυρίως αυτοί συνεχίζουν να  κηρύττουν ό,τι δημιουργεί και επιτείνει την πνευματική νέκρωση του κόσμου.

Εκπαιδεύουν τον κόσμο να μη μπορεί να καταλάβει ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό, ποιο το άσπρο και ποιο το μαύρο, ποιο το μολυσμένο και ποιο το άγιο (Ιεζ. 44, 23).

«Πρόδωσαν την αποστολή τους. Με τη συμβουλή τους οδήγησαν πολλούς ανθρώπους να κάνουν το κακό» γιατί «δεν διαβίβασαν στους ανθρώπου τις εντολές μου ανόθευετες» λέει ο Κύριος στους ιερείς. (Μαλαχίας β΄ 6, 8)

Οι θεσσαλονικείς θεολόγοι βαπτίζουν -με δικά τους κριτήρια(!)- ως «ευσεβείς» επισκόπους και ιερείς που με τα κριτήρια της Ορθοδοξίας είναι ασεβείς. «…Δια τούτο δεν είναι παντάπασι συγκεχωρημένον [δεν συγχωρείτε καθόλου] να μνημονεύει ο ιερεύς τον ετερόδοξον...» κατά τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο[2] και κατά τους αγίους Πατέρες.

Πώς λοιπόν ο επίσκοπος Λογγίνος –και όλοι όσους ο π. Θεόδωρος θεωρεί ευσεβείς– είναι ευσεβείς όταν μνημονεύουν τους κατεξοχήν αιρετικούς προκαθημένους;

Επικαλούμαι την απλή  λογική του αναγνώστη  που υιοθετεί τις θέσεις του π. Θεοδώρου και τον ρωτάω: Άν   η εκκλησιαστική  κοινωνία με κληρικούς, που μνημονεύουν τους οικουμενιστές προκαθημένους, δεν μας προκαλεί πνευματική βλάβη ή αμαρτία,  για ποιο λόγο οι εν λόγω προκαθήμενοι να καταδικαστούν από μια  επιδιωκόμενη Ορθόδοξη μελλοντική Σύνοδο και να καθαιρεθούν; Δεν θα ήταν παράλογο να καθαιρεθεί ένας κληρικός/επίσκοπος όταν τα πιστεύω του δεν προκαλούν καμία πνευματική βλάβη ή αμαρτία στο ποίμνιο του;

Κι αν η εκκλησιαστική κοινωνία με τέτοιους κληρικούς δεν μας προκαλεί πνευματική βλάβη και αμαρτία, τότε γιατί  ο άγιος Μάξιμος και χιλιάδες άλλοι άγιοι βασανίστηκαν και θανατώθηκαν μη δεχόμενοι την εκκλησιαστική κοινωνία με τους μη καθηρημένους αιρετικούς προκαθημένους της εποχής τους;

Aν δεν υπάρχει μολυσμός από την κοινωνία με μη καθηρημένους κληρικούς που συνεργάζονται και συμπορεύονται με τους αιρετικούς επισκόπους (κρυφά ή φανερά, μυστηριακά ή δημόσια, με διαφορετικές ποικιλίες  τρόπων και εντάσεων) και καμία κολάσιμη πνευματική επίπτωση δεν υπάρχει, τότε η Αποτείχιση, τόσο ως θεσμός, όσο και ως εφαρμοσμένο ανα τους αιώνες ομολογιακό βίωμα των αγίων, είναι παντελώς άχρηστη!

Συνεπώς  η ομάδα του π. Θεοδώρου γίνεται στην πράξη κατεξοχήν  απορριπτική του ομολογιακού βιώματος των αγίων!

Με τα κείμενα και με τα λόγια εμφανίζονται τιμητές των αγίων  και στην πράξη  διδάσκοντας  στα ποίμνιά τους τον αντίθετο δρόμο προς εφαρμογή αποδεικνύονται  αγιομάχοι !

Και δυστυχώς βλέπουμε να επιβεβαιώνεται στις μέρες μας ο  προφητικός λόγος:

 «Από τα αριστερά πίπτουν χίλιοι κι από τα δεξιά δέκα χιλιάδες» (Ψαλμ. 90, 7).

---

[1] P.G. 43, 132B.

[2] Αγίου Συμεών, Άπαντα, κεφ. ΙΣΤ΄, εκδ. Ρηγόπουλος.