Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014

Το Οικουμενιστικόν Θέατρο της Ρώμης, Ανδρέου Θεοδώρου, καθηγητή Θεολογικής




Καθὼς πλησιάζουν οἱ μέρες τῆς νέας προδοσίας, μὲ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στὸ Φανάρι, δημοσιεύουμε ἕνα σημαδιακὸ ἄρθρο τοῦ καθηγητοῦ Ἱστορίας Δογμάτων στὴν θεολογικὴ Ἀθηνῶν, ἀείμνηστου Ἀνδρέα Θεοδώρου, ὁ ὁποῖος μὲ θεολογικὸ λόγο ἐξηγεῖ γιατὶ ἡ συμμετοχὴ τοῦ πατριάρχη Δημητρίου σὲ παπικὴ Θ. Λειτουργία ἀποτελοῦσε μιὰ ἀνεπίτρεπτη πράξη, ἦταν ἕνα κακόγουστο θέατρο.

Δυστυχῶς δὲν βρήκαμε ἄλλη φωτογραφία, ποὺ νὰ ἀποτυπώνει τὸ γεγονὸς κατὰ τὴν ὥρα ποὺ τελοῦσαν ἐκεῖνο τὸ ἡμισυλλείτουργο. Γιατὶ τότε οἱ Οἰκουμενιστές –φοβούμενοι τὴν ἀντίδραση τοῦ ζωντανοῦ ἀκόμα Λαοῦ– ἔκρυβαν (ὅσο μποροῦσαν) τὶς πομπές τους!

Δυστυχέστατα, σήμερα ποὺ κατὰ χιλιάδες κυκλοφοροῦν οἱ φωτογραφίες καὶ τὰ βίντεο μὲ τὶς τραγικὲς πολύχρωμες συμπροσευχόμενες φιγοῦρες τῶν Οἰκουμενιστῶν, κλῆρος καὶ λαὸς ἔχει ἐθιστεῖ καὶ εὐνουχιστεῖ, καὶ δὲν ἀντιδρᾶ θεοπρεπῶς κατὰ τῆς αἰσχρᾶς λύμης τῶν Οἰκουμενιστῶν. Τοὺς ἀνέχεται καὶ κοινωνεῖ μαζί τους, ἐπιτρέποντας τὴν ἐπέκταση τῆς αἱρέσεως, ὡσὰν νὰ μὴ ἔχουν διαβάσει παρόμοια ἄρθρα, σὰν αὐτὸ τοῦ Θεοδώρου, ποὺ πρὶν ἀπὸ 25 χρόνια ἐπισημαίνει τὴν προδοσία τῆς Πίστεως. Περιμένουν, λένε, ἡ προδοσία νὰ συντελεστεῖ πλήρως, νὰ φτάσουμε στὸ «κοινὸ ποτήριο» καὶ ...μετὰ νὰ ἀντιδράσουν! 

Αὐτὴ εἶναι ἡ λογικὴ τῶν σύγχρονων «ἀγωνιστῶν» καὶ «προμάχων» τῆς Πίστεως ἀντιΟἰκουμενιστῶν! Μιὰ νεο-πατερικὴ καὶ μεταπατερικὴ λογική, χειρότερη σὲ ἐπικινδυνότητα ἀπὸ ἐκείνη τῶν μεταπατερικῶν θεολόγων, ποὺ οἱ ἴδιοι κατηγοροῦν! 

Τ Οκουμενιστικν Θατρο τς Ρμης
Το Καθηγητο νδρου Θεοδρου ()
(Ἐφημ. «Ὀρθδοξος Τπος», ριθ. 770/25.12.1987)

ΣΤΙΣ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1987 παχθηκε στ Ρμη να πρτου μεγθους οκουμενιστικ θατρο. Πρωταγωνιστς του σαν ο προκαθμενοι τν δο μεγλων ᾿Εκκλησιν, τς Παπικς κα τς ᾿Ορθοδξου Καθολικς, πο μετεχαν σ᾿ να παρδοξο «συλλετουργο», σκην του δ πιβλητικ Βασιλικτο Αγου Πτρου κα θεατς ερ κκλησασμα λατνων πιστν, μεταξ τν ποων πολλο πσημοι, κα λγοι —ς πιστεουμε— ᾿Ορθδοξοι μ π κεφαλς τος νωτρους κληρικος τς συνοδεας το Οκουμενικο Πατριρχου. Ωρα τς παραστσεως ταν τλεση τς λατινικς θεας λειτουργας, μ φντο τ διλογο τς γπης κα τν προσδοκωμνη νωση τν ᾿Εκκλησιν.
Ως ταν πμενο, δν λειπαν π τν παρσταση ο ναγκαλισμο κα ο συγκινσεις, ο προσφωνσεις κα ο ντιφωνσεις καὶ ἄλλα παρμοια, τ ποα ποσποσαν τ χειροκροτματα τν παρισταμνων.
᾿Επειδ δ τ θμα εναι πολ σοβαρ κα εναι πιθανν νδημιουργσει σφαλμνες ντυπσεις κα βλαπτικς παρεκδοχς, ς μο πιτραπε ν πισημνω κατωτρω ρισμνα στοιχεα, θτοντς τα κτω π τν ρθδοξη κριτικ.
* * *
α. Τ πρτο, τραγικ θ λεγα, στοιχεο εναι ατ τ διο τὸ «συλλετουργο». Γιατ, τ σημανει συλλετουργο; Οπως κα λξη φανερνει, σημανει συμμετοχ στν τλεση τς θεας λειτουργας. Τ δ εναι θεα λειτουργα; Η κοιν θεα λατρεα —μ πκεντρο τν τλεση το μυστηρου τς θεας Εχαριστας— τν ποαν ναπμπει στν Τριαδικ Θε τ εχαριστιακ σμα το Χριστο, ἡ ᾿Εκκλησα.
Εναι λειτουργικ κφραση τς μυστηριακς ντητος τς ᾿Εκκλησας, τς μις πστεως κα το νς βαπτσματος, το νς θους κα τς μις παραδσεως, τς μις λειτουργικς γπης κατς «ν μονοίᾳ» μολογας το Πατρς, το Υο κα το Αγου Πνεματος.
Στν θεα λειτουργα κφρζεται κατ τρπο συνοπτικ κα παραστατικ καθολικτητα τς ᾿Εκκλησας, βαθει ντητα το σματος μ τν περφυ του Κεφαλ, στν μυστηριακ κοινωνα το ατοΠοτηρου τς ζως.
Αν λα ατ εναι σωστ, τθεται ατομτως τ ρτημα: Στὸ «συλλετουργο» ποὺ ἔγινε στ Ρμη —στω κι᾿ ν συμμετοχ σ᾿ ατ το Οκουμ. Πατριρχου ταν περιορισμνη— πρχαν τ στοιχεα ατ, ντητα τς πστεως κα καθολικτητα τς κκλησιαστικς παραδσεως;
Ποος ρθδοξος πιστς μπορε ν σχυρισθ να ττοιο πργμα;
Στ Βασιλικ το Αγου Πτρου συναντθηκαν δο κκλησιολογες διαμετρικ ντθετες μα π τν λλη: ᾿Απ τν μι μερι, φθαρμνη κκλησιολογα το παπισμο μ τν κπτωσ της πτν ρχαία ποστολικ παρδοση, μ τ ποκρουστικ αταρχικμυθεματ της περ το παπικο πρωτεου κα το λαθτου κα μσωρεαν λλων δογματικν πλανν· κα π τν λλην κκλησιολογα τς ᾿Ορθοδξου Καθολικς ᾿Εκκλησας, γν κα σπιλη, πως δημιουργθηκε π τν Χριστ κα οκοδομθηκε στ θεμλιο τν ᾿Αποστλων κα Προφητν, χωρς καμι πκλιση π τν ρχαιοπαρδοτη πστη τς πρτης ᾿Αποστολικς ᾿Εκκλησας.
Κα ρωτμε: Εναι δν εναι ντφαση, λγος αταναιρομενος παρουσα τς κορυφς τς ᾿Ορθοδοξας στν ρωμαιοπαπικ νακα κατ κποιο τρπο συμμετοχ του στ λατινικ θεα λειτουργα;
Η παρουσα ατ δν ρχεται σ σγκρουση πρς τν μακραωνη παρδοση τς ᾿Ορθοδοξας, στ συνεδηση τς ποας Ππας χει χαρακτηρισθ ς αρετικς, κα δν νατρπει τος ερος της καννες, ο ποοι παγορεουν αστηρς κα τν πλ κμα συμπροσευχ μετ τν αρετικν;
* * *
β. Τ δετερο ανιγματικ στοιχεο στν λη οκουμενιστικ ατὴ ἐκδλωση εναι π κοινο παγγελα το ερο Συμβλου τς Πστεως στν λληνικ, χωρς τν προσθκη τς αρετικς φρσεως το Filioque (= κα κ το Υο).
Τ πργμα —πο κατ᾿ ρχν εναι σωστό— εναι νδεχμενον νὰ ὁδηγσει σ κρως πικνδυνους ντυπωσιασμος, τι τχα στκαριο ατ σημεο το περ Τριδος δγματος τς ᾿Εκκλησας, πλθε ντητα πστεως μεταξ τν δο διεσχισμνων ᾿Εκκλησιν.
Πρς ποτροπν το κινδνου ατο, ς μο πιτραπε νσημεισω τ κλουθα:
1) Η παγγελα το Συμβλου τς Πστεως χωρς τ Filioque εναι νδυνη γι τν Ππα. Δν σημανει κτι τ πολ σημαντικκα οσιαστικ. Ετσι τ πγγελεν π αἰῶνες πρ το Σχσματος τν ᾿Εκκλησιν. ᾿Αλλ κα μετ τ Σχσμα, π μακρ χρονικδιστημα, λατινικ Ρμη πκρουε πεισμνως τν προσθκη τς φρσεως στ ερ Σμβολο τς Πστεως.
2) Δν χομε μχρι τς στιγμς τποτε τ πσημο σχετικς, μαν αθεντικ πφανση το Ππα περ παλεψεως το Filioque. Εναι δ ββαιον τι τν ρα πο Ππας πγγελε τ Σμβολο χωρς τν πμαχη φρση, λοι ο ερες τς Λατινικς ᾿Εκκλησας κφωνοσαν: Ex Patre Filioque (= κ το Πατρς κα κ το Υο).
3) Τ πι σημαντικ μως δν εναι πλ πλειψη τς προσθκης, λλ᾿ θεολογα πο βρσκεται πσω στ Filioque.
Ας μ πατμεθα. Τ Filioque ποτελε κορυφαο δγμα τς Λατινικς ᾿Εκκλησας, πο διατυπθηκε πσημα π λατινικοκουμενικ Σνοδο (Λυν ΙΙ, 1274). Εναι λθεια De fide, πο δεσμεει πλυτα τν πστη τς ᾿Εκκλησας.
Γι μς ντθετα, τ Filioque εναι κορυφαα αρετικ κακοδοξα, πο πλττει καρια τν ποστατικ προδο κα σχση τν προσπων τς Αγας Τριδος, ποβαθμζει τ πρσωπο κα τ θεωτικὸ ἔργο το Αγου Πνεματος πο εναι ψυχ τς ᾿Εκκλησας, καὶ ὁδηγε σ᾿ να νεπτρεπτο χριστομονισμ, π τν ποο δν μπορεν ξλθει Λατινικ Δση.
Εναι, λοιπν, δυνατν ν διαγρψει Ππας μ μι πλ παγγελα τν πσημη δογματικ πφανση τς ᾿Εκκλησας του; Ν  ρνηθ δηλαδ αυτν κα τν κκλησιολογα του;
Αν πλιν δν μπορε ν γνει ατ, ττε ποαν σημασαν εχεν ἡ ὑπ᾿ ατο παγγελα το Συμβλου χωρς τ Filioque; Ἄλλα λεγεν γλσσα κα λλα δχετο νος κα καρδα του;
* * *
γ. Τ τρτο σημαντικ στοιχεο εναι θεολογα τς «μνδρας», τσον κφραστικ το πνεματος κα τν τσεων το παπισμο. Σμφωνα μ ατν, παπικ ᾿Εκκλησα ποτελε τν μνδρα, στν ποαν Χριστς μπιστεθηκε τν διαπομανση τν λογικν του προβτων. «Ἀρχιπομην» δ τς μνδρας εναι Ππας, ς διδοχος τοῦ ᾿Αποστλου Πτρου στν ᾿Αποστολικ θρνο τς Ρμης. Οσοι βρσκονται ξω π τν ᾿Εκκλησα τς Ρμης εναι τὰ ἀποσχισθντα κα παραπλανηθντα πρβατα, τ ποα πρπει νγυρσουν πσω στν μνδρα, ν γνουν πραγματικ κα νεργμλη τς ᾿Εκκλησας το Χριστο, τς ποας ατς εναι πρτη, κορυφαα, αθεντικ κα λθητη κεφαλ!
Ετσι κα τν Οκουμενικ Παριρχη κα στς πι θερμς περιπτξεις του κα στος πι συγκινητικος συναδελφικος χαιρετισμος του, δν τν βλπει παρ σν τν μεγλο παραπλανηθντα δελφ, σν τ «πολωλς» πρβατο, πο χει χρος ν τ σσει, ν τσηκσει στος μους του κα ν τ φρει πσω στν αλ του!
Μ πατμεθα, δελφο. Η δα του παπικο πρωτεου κα τοῦ ἀλαθτου, πο εναι τσο ποκρουστικ στν ρθδοξη συνεδηση γι τ ψμα κα τν γεμονικ αταρχισμ της, βρσκεται στος ρμος τς ρωμαιοπαπικς κκλησιολογας, ποτελε τ κτταρο τς κκλησιολογικς ατοσυνειδησας το παπισμο.
Τν πστη του ατ Ππας δν παραλεπει εκαιρα ν τν διατυπσει κα ν τν διατυμπανσει. Εκαρως καρως μς τν πετει κατ πρσωπο κα μς δεχνει τν τρπο, μ τν ποον ἡ ἁγιτης του ντιλαμβνεται τν νωση τν ᾿Εκκλησιν: ρκε μονχα ν ναγνωρσουμε τ πρωτεον του!
Γι τ πλοιπα δν πολυπραγμονε. Θ σεβασθ —τονζει— τς ρθδοξες παραδσεις μας! Μεγλη του συγκατβαση! Μ λλα λγια νειρεεται τν νωση στ πρτυπο τς πολυθρλητης κα μαρτωλς Ονας, τν ποαν παρ τς θεατρικς δηλσεις του, δν παει ν θλπει κα ν νισχει σ βρος πντοτε τς δελφς ᾿Ορθοδοξας!
* * *
δ. Τταρτο στοιχεο πολ σημαντικ εναι διατυμπανιζμενος διλογος τς γπης.
Μ γπη δν μπορε ν εναι ντικεμενο διαλγου. Ως κυριακὴ ἐντολ πρχει π μνη της στς καρδις μας. Σ περπτωση δπο πουσιζει, καννας διλογος δν μπορε ν τν ποκαταστσει. ᾿Αντθετα, κενο πο πρπει ν᾿ ποτελσει ντικεμενο διαλγου εναι λθεια, ποα πουσιζει π τ διεσχισμνη χριστιανοσνη (στς τερδοξες «κκλησες»). Γι᾿ ατν κριβς τν λγο πρπει ν συζητσουμε, ν διαλεχθομε, ν βρομε κα ν ντοπσουμε τν λυτρωτικν λθεια.
Γι μς τος ᾿Ορθοδξους ββαια δν πρχει καννας πολτως προβληματισμς. Στν ᾿Εκκλησα μας πρχει λκληρη λθεια, πως τν φανρωσεν Χριστς κα τν παρδωσαν ο ᾿Απστολοι. Γι᾿ ατ κα ᾿Ορθδοξος ᾿Εκκλησα εναι κα λγεται «Καθολικ καὶ ᾿Αποστολικ». Γι ν φανερωθ μως λθεια δν πρχει λλος δρμος π τν οκουμενικ θεολογικ διλογο, ποος πρπει ν διεξγεται μ βματα προσεκτικ κα μ πολλ σνεση κα δικριση.
Σ περπτωση μως πο λεγμενος διλογος τς γπης τονζεται περβολικ κα διεξγεται σ βρος το διαλγου τς ληθεας, ο κνδυνοι πο διαγρφονται εναι πολλο κα σημαντικο. Τ βματα πρς τν νωση εναι πρσεκτα κα βιαστικ. Ο Οκουμενισμς γνεται παγδα μ προσμτρητες συνπειες γι τν ληθιν ντητα τν ᾿Εκκλησιν. Γιατ μνον διλογος τς λθειας μπορε ν βοηθσει τς ᾿Εκκλησες σ μι ληθιν προσγγιση, σ μι σχση πο μπορε νδιευκολνει τν πραγματικ τους συννωση.
᾿Επσης πολ πικνδυνη κα ξωπραγματικ εναι τοποθτηση: προχωρομε στ διλογο τς γπης, στηριζμενοι στ πολλ κοινσημεα πο μς συνδουν. Μ τ πρβλημα στν πθεση τν ᾿Εκκλησιν δν εναι κοινὴ ἀγπη κα πστη τους, λλ᾿ ο διαφορς κα τ σχσματ τους.
Ατ ποτελον τν νσο, πο πρπει ν πισημνουμε κα νθεραπεσουμε. Αν σ᾿ να σωματικ ργανισμ πρχει καρκνος το πνεμονος, τ φελε τν ρρωστο ν τ πλοιπα μλη το Σματς του —τχρια, τ πδια κ.λ.π.— εναι γι; Ετσι κ᾿ δ, μπορε ν πρχουν πολλ σημεα κοινς πστεως κα μοφωνας, μως τ καρκνωμα τν ᾿Εκκλησιν, βαρει νσος των, εναι ο πολλς κα ποικλες διαφορς κα ντιθσεις τους. Ατς πρπει ν διευθετηθον, γι ν ποκτσει γεαν διεκκλησιαστικς ργανισμς.
᾿Εκτς ἐάν, νωτρω τοποθτηση λαμβνεται σν πρσχημα γι ν προχωρσουμε σ μι λαϊκστικη ντητα τν ᾿Εκκλησιν, σ᾿ ἕνα νωτικ κατασκεασμα γργορο κα βεβιασμνο, πο θστηρζεται στν μμο κα μ τ πρτο φσημα το νμου θκαταρρεσει.
Κα στ σημεο ατ πρπει διαιτρως ν προσξουμε. Μλιστα ο ταγο τς ᾿Ορθοδξου ᾿Εκκλησας μας. Αν, λαυνμενοι π τ πνεμα το κακς νοουμνου Οκουμενισμο, θελσουν ν ποβλουν τν κκλησιολογικν «παρχιωτισμν»τν ποον κατηγορον τος ρθοδξους συντηρικος χριστιανος!) κα ν κνουν νογματα θεαματικ στ διαχριστιανικθατρο τς Οκουμνης· ν, ντ το συνετο κα περιεσκεμμνου θεολογικο διαλγου τς λθειας, τν ποον φελουν ν κνουν μ βαρ ασθημα εθνης, μ ταπενωση καρδας κα φβο Θεο, πιδοθον σ λχημεες κα λματα οκουμενιστικ· ν, ντ μις πραγματικς νσεως τν ᾿Εκκλησιν π το θεμελου τς μις πστεως κα το νς βαπτσματος, πιδιξουν μαν ξωτερικσυγκλληση τν ᾿Εκκλησιν, να κκλησιολογικ τερατοργημα καὶ ἕνα νθο συμβιβασμ, ς εναι ββαιοι τι κενο πο τελικ θκατορθσουν εναι δισχιση το χιτνος τς ᾿Ορθοδοξας.
Σ μι ττοια προοπτικ, σημαντικ μρος το ρθοδξου πληρματος δν θ τος κολουθσουν. Κα τ σχσμα στος κλπους τς ᾿Ορθοδοξας μας θ εναι ββαιο· σχσμα πρωτοφανς καὶ ἀδυσπητο!