Φίλης: "Θέλουμε μάθημα για πιστούς και απίστους", ...διαθρησκειακό!!!

Εκβιασμοί Φίλη κατά θεολόγων που αρνούνται να διδάξουν τα νέα προγράμματα σπουδών 

   Ο υπ. Παιδείας απειλεί με κατάργηση των Θρησκευτικών και πρόβλεψε ότι «θα τελειώσουν σε έναν χρόνο»! 

    Με εκβιασμούς κατά των θεολόγων, απειλώντας τους ακόμη και με διοικητικές κυρώσεις, στις οποίες θα καταφύγει το υπουργείο Παιδείας σε περίπτωση που δεν εφαρμόσουν το νέο πρόγραμμα σπουδών για τα Θρησκευτικά, επανέρχεται στο φλέγον ζήτημα ο υπουργός Νίκος Φίλης. Μάλιστα, ο υπουργός, που έχει αναλάβει εργολαβία το ξεθεμέλιωμα της ελληνικής Παιδείας, προτίθεται να μετατρέψει τους σχολικούς συμβούλους σε... ρουφιάνους, προτρέποντάς τους να καταδίδουν (!) όσους εκπαιδευτικούς διαφωνούν με τον νέο τρόπο διδασκαλίας των Θρησκευτικών!

     Αναφερόμενος στους θεολόγους, κατά τη συνάντησή του με τους σχολικούς συμβούλους, ο κ. Φίλης εκτίμησε ότι το μάθημα δεν θα είναι τέτοιο ώστε να αρνούνται τη διδασκαλία του, προφασιζόμενοι λόγους συνείδησης. Αντίθετα, προσέθεσε: «Αν αρχίσει αυτή η διαδικασία στο επίπεδο της υπαλληλικής σχέσης, φανταστείτε τι έχει να γίνει στο επίπεδο των μαθητών». Μάλιστα, πρόβλεψε ότι «τα Θρησκευτικά θα τελειώσουν μέσα σε έναν χρόνο».

    Πριν προβληθούν τέτοιοι ισχυρισμοί, είπε, θα πρέπει άπαντες να σκεφτούν αν θέλουν να παραμείνουν τα Θρησκευτικά στα σχολεία ως υποχρεωτικό μάθημα! «Αν δεν θέλουμε, είναι εύκολο, ούτε οι καθηγητές θα υποχρεώνονται ούτε οι μαθητές. Αυτό θα έχει επιπτώσεις στη δουλειά των εκπαιδευτικών... Υπάρχουν χιλιάδες θεολόγοι στα σχολεία οι οποίοι δεν θα έχουν ωράριο» συμπλήρωσε σε απειλητικό τόνο! Στη συνέχεια, πάντως, προσπαθώντας να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, ανέφερε ότι ο ίδιος θέλει το μάθημα να παραμείνει υποχρεωτικό.

    Εξάλλου, σχολιάζοντας τα σενάρια περί ανασχηματισμού και βλέποντας ότι έχει περιέλθει σε δεινή θέση λόγω της εμμονής του με τα Θρησκευτικά, εξομολογήθηκε ότι δεν θέλει να αφήσει το χαρτοφυλάκιό του, καθώς το υπουργείο Παιδείας τον... εμπνέει! Την ίδια στιγμή, ωστόσο, χαρακτήρισε «αναφαίρετο δικαίωμα» του πρωθυπουργού τον ανασχηματισμό, καταλήγοντας στο «ουδείς αναντικατάστατος».

dimokratianews 12.10.2016

Πηγή

«Οι μάσκες έπεσαν. Ποιά Ιεραρχία θα αγωνιστεί κατά των "νέων θρησκευτικών" όταν αυτά είναι συντονισμένα στις αποφάσεις του Κολυμπαρίου;»

 Επίθεσις της Ακαδημίας της Ι. Μ. Δημητριάδος προς την Ιεραρχίαν

Ο διευθυντής της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών της Ι. Μ. Δημητριάδος (άλλωστε η Ακαδημία συστεγάζεται με τα γραφεία της Ι. Μητροπόλεως), που χαίρει της απολύτου συμπαραστάσεως του Σεβ. Δημητριάδος, κ. Παντελής Καλαϊτζίδης εξαπέλυσεν επίθεσιν κατά της Ιεραρχίας. Ενώ ο Σεβ. Δημητριάδος ωρίσθη ως εκπρόσωπος τύπου της Ιεραρχίας, την παραμονήν της συγκλήσεως ο κ. Καλαϊτζίδης εδημοσίευσεν άρθρον του με τίτλον  «Επικίνδυνα Θρησκευτικά;» εις την «Εφημερίδα των Συντακτών», μίαν εφημερίδα γνωστήν δια τας αριστεράς της θέσεις, αλλά και δια την επικριτικήν στάσιν της έναντι της Εκκλησίας, όπου εξαπολύει

Κυριάκος Κυριαζόπουλος, Η διακοπή μνημοσύνου στοιχειοθετεί το εκκλησιαστικό ποινικό αδίκημα του σχίσματος;

Η ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΑΠΟ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ

ΚΑΙ Η ΔΙΑΚΟΠΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΑΠΟ ΜΟΝΑΧΟΥΣ  Ή ΛΑΪΚΟΥΣ,

ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΑΠΟ ΕΠΙΣΚΟΠΟ, ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΟ  Ή ΣΥΝΟΔΟ  ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ,

ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΕΙ ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΑΔΙΚΗΜΑ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ;

Του ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΚΥΡΙΑΖΟΠΟΥΛΟΥ

καθηγητή (επ.) του Εκκλησιαστικού Δικαίου στη Νομική Σχολή Α.Π.Θ., Δικηγόρου παρ’ Αρείω Πάγω, Θεολόγου

Απάντηση αρνητική στο ανωτέρω ερώτημα. Για τους κατωτέρω λόγους:

Α΄ ΜΕΡΟΣ: ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ 15^ΟΥ ΚΑΝΟΝΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΔΕΥΤΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

1 - Η διακοπή μνημοσύνου κληρικών ή διακοπή κοινωνίας μοναχών ή λαϊκών, εξαιτίας διατυπώσεως κατηγορίας από τον εκκλησιαστικό υφιστάμενο εκκλησιαστικών ποινικών αδικημάτων, πλην εκείνου της αιρέσεως, κατά του εκκλησιαστικού προϊσταμένου, πριν την αμετάκλητη συνοδική καταδίκη του τελευταίου, στοιχειοθετεί το εκκλησιαστικό ποινικό αδίκημα του σχίσματος, δυνάμει των Κανόνων 13^ου, 14^ου και 15^ου, εδάφια 1-3 ΑΒ Συν. Αντιθέτως, η ίδια διακοπή εξαιτίας δημόσιας και ανοικτής διακήρυξης αιρέσεως στην εκκλησία, καταδικασμένης από την Αγία Γραφή, τις Αγίες Συνόδους ή τους Αγίους Πατέρες, και πριν τη συνοδική καταδίκη του εκκλησιαστικού προϊστάμενου, δεν στοιχειοθετεί το εν λόγω αδίκημα του σχίσματος, δυνάμει του Καν. 15 εδάφιο (εφεξής εδ.) 3 ΑΒ Συν.  

1.Α. – Υποχρέωση διατηρήσεως εκκλησιαστικής κοινωνίας των κληρικών με τον φορέα της οικείας εκκλησιαστικής αρχής, πλην της περιπτώσεως της δημόσιας και ανοικτής διακήρυξης αιρέσεως στην εκκλησία από τον τελευταίο

Οι κληρικοί (επίσκοποι, πρεσβύτεροι και διάκονοι), όταν ιερουργούν σύμφωνα με τα λειτουργικά βιβλία, έχουν την υποχρέωση να αναφέρουν το όνομα της οικείας προϊσταμένης αρχής (οι πρεσβύτεροι και οι διάκονοι του επισκόπου τους, οι επίσκοποι του μητροπολίτη τους, αν λειτουργεί το μητροπολιτικό σύστημα διοίκησης, και οι μητροπολίτες ή επίσκοποι του προκαθημένου ή πρώτου τους, πατριάρχη ή αρχιεπισκόπου), υπό τις εξής προϋποθέσεις: εφόσον η οικεία προϊσταμένη αρχή 1) δεν είναι ασεβής (δηλ. ορθοτομεί τον Λόγο της Αληθείας) [31^ος Αποστ. Καν. και 15^ος Καν. ΑΒ Συν.], ή 2) δεν είναι άδικη (δηλ. δεν παραβιάζει την κανονική τάξη της Εκκλησίας) [31^ος Αποστ. Καν.]. Με τη μνημόνευση της οικείας προϊσταμένης αρχής εκφράζεται η ιεραρχική ενότητα της Εκκλησίας, η οποία ορίζεται στο 9^ο άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως («εις Μίαν… και Αποστολικήν Εκκλησίαν»). Η μνημόνευση, επειδή γίνεται στις ιερουργίες, είναι η σημαντικότερη εκδήλωση της εκκλησιαστικής κοινωνίας των κληρικών με την οικεία προϊσταμένη αρχή. Άλλες εκδηλώσεις της εν λόγω εκκλησιαστικής κοινωνίας τους είναι ενδεικτικά α) η εν Κυρίω υπακοή τους σε αυτήν την αρχή, αν αυτή ορθοτομεί τον Λόγο της Αληθείας, και β) τα συλλείτουργα και οι συμπροσευχές τους με τον φορέα της ίδιας αρχής.

   Οι πρεσβύτεροι και οι διάκονοι μνημονεύουν τον οικείο επαρχιούχο επίσκοπο, ανεξάρτητα από τον διοικητικό τίτλο τον οποίο αυτός κατέχει (επίσκοπος, μητροπολίτης, αρχιεπίσκοπος, πατριάρχης). Οι επίσκοποι μνημονεύουν τον μητροπολίτη τους, αν ισχύει το μητροπολιτικό σύστημα σε μια εκκλησιαστική περιοχή. Οι μητροπολίτες και οι επίσκοποι μνημονεύουν τον προκαθήμενο ή πρώτο τους, αρχιεπίσκοπο ή πατριάρχη. Δια του προκαθημένου ή πρώτου τους, οι επίσκοποι, δηλ. οι προϊστάμενοι των τοπικών καθολικών εκκλησιών (δηλ. των επισκοπών), κοινωνούν με τους πρώτους και τους επισκόπους και κατ’ επέκταση με τους λοιπούς κληρικούς των άλλων αυτοκέφαλων εκκλησιών. Διότι ο προκαθήμενος μνημονεύει αφενός μεν «πάσης επισκοπής ορθοδόξων των ορθοτομούντων τον Λόγον της Σης Αληθείας», αφετέρου δε τα ονόματα των προκαθημένων των άλλων αυτοκέφαλων εκκλησιών, σύμφωνα με τα λειτουργικά βιβλία.

   Οι μοναχοί ή οι λαϊκοί, εκκλησιαζόμενοι στους χώρους λατρείας στους οποίους ιερουργούν οι κληρικοί, υποχρεούνται να κοινωνούν με αυτούς τους κληρικούς και δι’ αυτών με την προϊσταμένη τους αρχή, στα πλαίσια της ανωτέρω αναφερόμενης ιεραρχικής ενότητας της Εκκλησίας.

   Η υποχρέωση διατηρήσεως κοινωνίας των κληρικών με τον φορέα της οικείας εκκλησιαστικής αρχής προβλέπεται από τον 31^ο Αποστολικό Κανόνα (εφεξής Αποστ. Καν.) και από τους 13^ο, 14^ο και 15^ο παράγραφοι 1-3 Κανόνες της Πρωτοδευτέρας (εφεξής ΑΒ) Συνόδου (εφεξής Συν.) [έτος (εφεξής ετ.) 861], οι οποίοι ορίζουν:

Κανόνας 13 της ΑΒ Συν. ορίζει: «Αφού ο παμπόνηρος έριξε  στην Εκκλησία του Χριστού τους σπόρους των αιρετικών ζιζανίων και τους βλέπει να κόβονται σύρριζα με το μαχαίρι του Πνεύματος, μεταχειρίστηκε άλλη μέθοδο προσπαθώντας να διαιρέσει το Σώμα του Χριστού με τη μανία των σχισματικών. Η Αγία Σύνοδος, όμως, αναχαιτίζοντας ολοκληρωτικά και αυτήν την επιβουλή του, όρισε από εδώ και στο εξής, αν κάποιος πρεσβύτερος ή διάκονος τολμήσει, επειδή τάχα έχει κατηγορήσει τον επίσκοπό του για κάποια εγκλήματα, να απομακρυνθεί από την κοινωνία του πριν από τη συνοδική απόφαση και εξέταση και την αμετάκλητη καταδίκη του, και δεν αναφέρει το όνομά του στις ιερές ευχές των λειτουργιών σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας, αυτός να υπόκειται σε καθαίρεση και να στερείται από κάθε ιερατική τιμή. Διότι αυτός που είναι ταγμένος στην τάξη του πρεσβυτέρου και που αρπάζει την κρίση των μητροπολιτών και που καταδικάζει, όσο εξαρτάται από αυτόν, ο ίδιος πριν από την κρίση τον πατέρα του και επίσκοπο, αυτός δεν είναι άξιος ούτε για την τιμή ή την ονομασία του πρεσβυτέρου. Και όσοι τον ακολουθούν, αν είναι κάποιοι από τους ιερωμένους, να χάνουν και αυτοί την δική τους τιμή, και αν είναι μοναχοί ή λαϊκοί, να αφορίζονται πλήρως της Εκκλησίας, μέχρι που να απορρίψουν τη σχέση τους με τους σχισματικούς και να επιστρέψουν στον επίσκοπό τους».

Ερμηνεία Ζωναρά:

«Ποικίλως, φησιν ο κανών, επιβουλεύει τη του Χριστού εκκλησία ο πονηρός. Επεί γαρ τα ζιζάνια των αιρέσεων είδεν εκτετμημένα τη μαχαίρα του Πνεύματος, ετέραν εμηχανήσατο μέθοδον, ίνα το σώμα της εκκλησίας μερίση, και διασπάση την ένωσιν. Αύτη δ’ εστίν η των σχισματικών μανία, ήν αναστέλλοντές τινες, φασιν οι της συνόδου, ορίζομεν, μηδένα πρεσβύτερον, ή διάκονον τολμάν αφίστασθαι του επισκόπου, υφ’ ον τελεί, και μη συγκοινωνείν αυτώ, μηδέ αναφέρειν το όνομα αυτού, κατά το έθος, ως τάχα κατεγνωκότα του επισκόπου αυτού, πριν ή συνοδικώς ζητηθή η κατά  του επισκόπου φερομένη αιτία, και τελεία προσενεχθή ψήφος, κατακρίνουσα αυτόν, τον δε τούτο ποιήσαντα καθαιρείσθαι. Ο γαρ εν πρεσβυτέρου αξία ων, και των μητροπολιτών αρπάζων την κρίσιν, (τους γαρ επισκόπους οι μητροπολίται κρίνουσι), και προ κρίσεως τον οικείον επίσκοπον, ος πατηρ εστιν αυτού κατά πνεύμα, κρίνων, ουκ έστιν άξιος ως πρεσβύτερος τιμάσθαι, ή ονομάζεσθαι. Και οι συνεπόμενοι δε τω σχισματικώ, και αποσχίζοντες και αυτοί, ιερωμένοι μεν όντες, καθαιρείσθωσαν, λαϊκοί δε τυγχάνοντες, ή μοναχοί,  αφοριζέσθωσαν παντελώς της εκκλησίας, αντί του εξωθείσθωσαν, ώστε μηδέ  εισιέναι εις εκκλησίαν. Έστι γαρ αφορισμός, και το μόνης είργεσθαι της μεταλήψεως των θείων μυστηρίων. Έστι δε, και το έξω της εκκλησίας είναι, ον παντελή ωνόμασαν, ως βαρύτερον, και τελείως χωρίζοντα των πιστών τον ούτως αφορισθέντα. Καιρόν δε τω αφορισμώ τούτω ορίζουσι την εκείνων επιστροφήν. Έσονται γαρ, φησιν, αφωρισμένοι, μέχρις αν τω οικείω επισκόπω προσέλθωσι, μισήσαντες την προς τους σχισματικούς οικείωσιν».

Ερμηνεία Βαλσαμώνος:

«Παυθείσης τη χάριτι του Θεού της από των αιρέσεων διαστάσεως, εώρων οι Πατέρες τινάς ιερωμένων υποκλεπτομένους κατά μεθοδείαν σατανικήν εις την των σχισματικών μανίαν, ως αφισταμένους από της των επισκόπων αυτών κοινωνίας, μη όντων ασεβών, ή αδίκων, κατά τον λα΄ αποστολικόν κανόνα, δια μόνον δε το λαληθήναί τινα ίσως εγκληματικά κατ΄ αυτών. Τούτο γουν, ως καταμερίζον το σώμα του Χριστού, ήτοι την εκκλησίαν, διορθούμενοι, ώρισαν καθαιρείσθαι τους τολμήσοντας ιερείς, ή διακόνους, ανευλόγως ούτως αποστήναι της μετά του επισκόπου αυτών κοινωνίας, προ εντελούς συνοδικής καταδίκης τούτου, και μη αναφέρειν εν ταις θείαις ιεροτελεστίαις το όνομα αυτού, κατά την εκκλησιαστικήν παράδοσιν. Ότι, φασίν, ουκ έστιν άξιος πρεσβυτέρου όνομα ή τιμήν έχειν ο αρπάζων αναιδώς την του μητροπολίτου κρίσιν, ήν έμελλε κατά του επισκόπου ίσως εξαγαγείν, και κατακρίνων, όσον κατά το οικείον συνειδός, τον οικείον πατέρα, τον επίσκοπον, δια του μη συγκοινωνείν αυτώ, ως δήθεν αληθώς όντι κατακεκριμένω. Και ου μόνον τούτους, αλλά και τους συνακολουθήσαντας αυτοίς, ιερωμένους μεν όντας, διορίζονται καθαιρείσθαι, λαϊκούς δε, αφορίζεσθαι, και είναι επιτετιμημένους, μέχρις αν εν επιγνώσει του κακού γένωνται, και τω οικείω επισκόπω προσέλθωσιν. Ανάγνωθι και το α΄ κεφ. του ιβ΄ τίτλου του παρόντος συντάγματος, και τον α΄ κανόνα του αγίου Βασιλείου. Ερωτήσει δε τις, ως, του κανόνος μόνους κολάζοντος τους σχισματικούς πρεσβυτέρους και διακόνους, εάν έτερός τις κληρικός παρά τούτους αποστή εκ της του επισκόπου αυτού κοινωνίας, κολασθήσεται, ή ού; Λύσις. Του κανόνος εφεξής καθαιρούντος μη μόνους τους πρωταιτίους ιερωμένους, αλλά και τους συνεπομένους αυτοίς, εξ ανάγκης πάντες οι πρωταίτιοι του σχίσματος κληρικοί, οίοι αν και ώσιν, εν των οικείων βαθμών διωχθήσονται. Καλώς δε πρεσβυτέρων και διακόνων μόνων εμνήσθη ο κανών, ότι κυρίως το σχίσμα παρά τούτων γίνεται, ως ενεργούντων τα του αγίου θυσιαστηρίου, και δυναμένων αναφέρειν, ή μη αναφέρειν το όνομα του επισκόπου. Και μη μοι είπης, και πώς υποκατιών ο κανών πρεσβυτέρου μόνου εμνήσθη, ου μην και διακόνου; Ακούσεις γαρ, ότι τοις ιερεύσι πάλιν πλέον των διακόνων, τα περί της αναφοράς των επισκόπων ανήκουσι, και δια τούτο περί αυτών εποίησε τον  πλείονα λόγον».

Ερμηνεία Αριστηνού:

Εί τις πρεσβύτερος, ή διάκονος, ως δήθεν επ’ εγκλήματι του οικείου κατεγνωκώς επισκόπου, προ συνοδικής διαγνώσεως, αποστή της αυτού κοινωνίας, και μη αναφέρη αυτού του όνομα, καθαιρείσθω, και πάσης ιερατικής στερείσθω τιμής. Οι δε συνεπόμενοι, ιερατικοί μεν όντες, της οικείας τιμής εκπιπτέτωσαν, μοναχοί δε, ή λαϊκοί, αφοριζέσθωσαν, μέχρις επιστραφείεν».

Ερμηνεία Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου:

«Τόσον με τους αιρετικούς, όσον και με τους σχισματικούς, επιχειρεί ο διάβολος να διαμερίση το σώμα του Χριστού, ήτοι την Εκκλησίαν αυτού. Δια τούτο ο παρών Κανών διορίζει, ότι όποιος Πρεσβύτερος, ή Διάκονος χωρισθούν από την συγκοινωνίαν του Επισκόπου των, και το όνομά του δεν μνημονεύουσι κατά το σύνηθες, προ του να εξετάση η Σύνοδος τα εγκλήματά του, και να τον καταδικάση. Ούτοι μεν να καθαίρωνται, επειδή δεν είναι άξιοι να έχουν το αξίωμα και το όνομα του Πρεσβυτέρου και Διακόνου, οι τον κατά πνεύμα πατέρα αυτών Επίσκοπον κατακρίνοντες, και την κρίσιν των Μητροπολιτών προαρπάζοντες. Οι Μητροπολίται γαρ και όχι οι Κληρικοί κρίνουσι τους Επισκόπους. Οι δε συνακολουθούντες με τους  τοιούτους αποστάτας, Πρεσβυτέρους και Διακόνους, ει μεν είναι Ιερωμένοι, ας καθαίρωνται, ει δε Μοναχοί και λαϊκοί, ας αφορίζωνται, όχι μόνον από τα θεία Μυστήρια, αλλά και από την Εκκλησίαν, έως ότου μισήσουν αυτούς, και ενωθώσι με τον εδικόν τους Επίσκοπον. Όρα και τον λα΄ Αποστολικόν».

Ο Καν. 14 ΑΒ Συν. προβλέπει: «Αν κάποιος επίσκοπος, χρησιμοποιώντας μια πρόφαση εναντίον του μητροπολίτη του, πριν τη συνοδική κρίση, απομακρυνθεί από την κοινωνία με αυτόν και δεν αναφέρει το όνομά του, σύμφωνα με τη συνήθεια, στη θεία μυσταγωγία, η Αγία Σύνοδος όρισε να καθαιρείται αυτός, αν, μόνον απομακρυνόμενος από τον δικό του μητροπολίτη, δημιουργήσει σχίσμα. Διότι πρέπει καθένας να γνωρίζει τα όριά του, και ούτε ο πρεσβύτερος να περιφρονεί τον δικό του επίσκοπο ούτε ο επίσκοπος τον δικό του μητροπολίτη».

Ερμηνεία Ζωναρά:

«Τα αυτά τω ανωτέρω κανόνι και ο κανών ούτος, περί επισκόπων αποσχιζόντων εκ των ιδίων μητροπολιτών, και μη κοινωνούντων αυτοίς, μηδέ αναφερόντων αυτούς, διορίζεται».

Ερμηνεία Βαλσαμώνος:

«Και ο παρών κανών όμοιος κατά πάντα εστί τω προ αυτού, καν διαλλάττη περί τα πρόσωπα».

Ερμηνεία Αριστηνού:

«Και εί τις επίσκοπος αυτό  τούτο τολμήσει κατά του οικείου μητροπολίτου, καθαιρείσθω. Δει γαρ έκαστον τα οικεία μέτρα γινώσκειν».

Ερμηνεία Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτη:

«Παρομοίως με τον ανωτέρω Κανόνα καθαιρεί και ο παρών Κανών τους Επισκόπους εκείνους, οπού χωρισθούν από την συγκοινωνίαν του Μητροπολίτου των, και το όνομά του δεν μνημονεύουσι κατά το σύνηθες. Διότι ούτε ο Πρεσβύτερος πρέπει να καταφρονή τον Επίσκοπόν του, ούτε ο Επίσκοπος τον Μητροπολίτην του. Όρα και τον λα΄ Αποστολικόν».

Ο Καν. 15, παράγραφοι 1-3, ΑΒ Συν. διαλαμβάνει: «Όσα ορίστηκαν για πρεσβυτέρους και επισκόπους και μητροπολίτες, αρμόζουν πολύ περισσότερο και για πατριάρχες. Επομένως, αν κάποιος πρεσβύτερος ή επίσκοπος ή μητροπολίτης τολμήσει να απομακρυνθεί από την κοινωνία με τον δικό του πατριάρχη, και δεν αναφέρει, όπως έχει οριστεί και καθοριστεί, το όνομά του στη θεία μυσταγωγία, αλλά δημιουργήσει σχίσμα πριν τη συνοδική κρίση και την αμετάκλητη καταδίκη του, η Αγία Σύνοδος όρισε να αφαιρείται πλήρως από αυτόν οποιαδήποτε ιερατική διακονία, εφόσον αποδειχθεί ότι έκανε αυτήν την παρανομία. Και ναι μεν τούτα έχουν οριστεί και επικυρωθεί για όσους αποσχίζονται από τους δικούς τους προέδρους με την πρόφαση κάποιων κατηγοριών, και προκαλούν σχίσμα και διασπούν την ενότητα της Εκκλησίας (…)».

Ερμηνεία Ζωναρά:

«Άπερ ώρισαν οι της συνόδου Πατέρες περί μητροπολιτών και επισκόπων, ταύτα λέγουσι πλέον αρμόζειν και περί πατριαρχών. Ει γαρ τις, φασί, μητροπολίτης, ή επίσκοπος, ή πρεσβύτερος, τολμήσει αποστήναι του συγκοινωνείν τω πατριάρχη αυτού, και αναφέρειν το όνομα αυτού, πριν ή εμφανίση τη συνόδω κατά του πατριάρχου, και προ του εξετασθήναι ταύτα, και κατακριθήναι ίσως αυτόν, ο τοιούτος, ως σχίσμα ποιήσας, πάσης ιερατείας αλλότριος έσται παντελώς. Είρηται δε το, πάσης, αντί του, οι μεν αρχιερείς της αρχιερατικής, οι δε ιερείς, της ιερατικής. Το δε παντελώς, ότι ουκ επί τινα χρόνον ειρχθήσονται του ιερουργείν, είτα αποκαταστήσονται αύθις εις την οικείαν τιμήν, αλλά τελείως εκπεσούνται της αξίας αυτών, και ουδέ τιμήν έξουσι μόνην αρχιερεύσι και ιερεύσιν ανήκουσαν. Είτα επάγουσιν, ότι ταύτα μεν ώρισται και εσφράγισται, τουτέστι, βεβαίως τετύπωται, (η γαρ σφραγίς εις βεβαίωσίν εστι των σφραγιζομένων και φυλακήν, ότι και τα φυλακής άξια σφραγίζονται ίν’ είεν ανεπιβούλευτα) περί των προφάσει τινών εγκλημάτων των οικείων αφισταμένων προέδρων, και την ένωσιν διασπώντων της εκκλησίας, ότι δηλαδή πορνείαν ίσως τω αιτιωμένω προσάπτουσιν, ή ιεροσυλίαν, ή επί χρήμασι χειροθεσίαν, ή άλλα τοιαύτά τινα…».

Ερμηνεία Βαλσαμώνα:

«Και ούτος ο κανών τα αυτά τω ιγ΄ και ιδ΄ κανόνι παρακελεύεται μέχρι τινος. Φησί γαρ, πλέον αρμόζειν τα προσδιορισθέντα και επί πατριάρχην, όταν εκ της τούτου κοινωνίας αποστήση τις εαυτόν τολμηρώς. Ως δε τινος ειπόντος, εάν εξ ευλόγου αιτίας, τυχόν προφάσει αιρέσεως, αποστή τις από της του αρχιερέως κοινωνίας, δια τι κολασθήσεται; Επάγουσιν οι Πατέρες, ως ταύτα πάντα γίνονται, όταν προφάσει εγκληματικής τινός υποθέσεως καθ’ εαυτόν τις του οικείου ποιμένος καταγνώσηται, και αποσχίση εαυτόν εκ τούτου, και τοιουτοτρόπως διαρρήξη την ένωσιν της εκκλησίας. Ει γαρ μη δι’ εγκληματικήν αιτίασιν, αλλά δι’ αίρεσιν χωρίση τις εαυτόν… Είρηται δε τω κανόνι το, πάσης ιερατείας παντελώς αλλότριον είναι τον σχισματικόν, δια τους λέγοντας οφείλειν τους τοιούτους επί καιρόν τινα της ιερατείας παύεσθαι, και μη καθαιρείσθαι. Εγκληματικά δε αιτιάματα εισι, πορνεία, ιεροσυλία, και των κανόνων αθετήσεις… Ο δε λα΄ αποστολικός κανών, και τους κατεγνωκότας των οικείων επισκόπων, ως προδήλως αδικούντων, και αποσχίσαντας εξ αυτών, ανευθύνους συντηρεί».

Ερμηνεία Αριστηνού:

«Ωσαύτως και εί τις επίσκοπος, ή μητροπολίτης, κατά του πατριάρχου τοιαύτα τολμήσει, πάσης ιερατείας αλλοτριούσθω…».

Ερμηνεία Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτη:

«Εκείνα οπού οι ανωτέρω Κανόνες εδιώρησαν περί Επισκόπων και Μητροπολιτών, τα αυτά διορίζει, και πολλώ μάλλον, ο παρών Κανών, περί Πατριαρχών, λέγων: ότι, όστις Πρεσβύτερος, ή Επίσκοπος, ή Μητροπολίτης ήθελε χωρισθή από την συγκοινωνίαν του Πατριάρχου αυτού, και δεν μνημονεύη το όνομα αυτού κατά το σύνηθες (ο Μητροπολίτης δηλ. μόνος, ο γαρ Πρεσβύτερος του Επισκόπου του το όνομα μνημονεύει, ο δε Επίσκοπος του Μητροπολίτου του), προ του να φανερώσουν τα κατά του Πατριάρχου αυτών εις την Σύνοδον, και παρά της Συνόδου αυτός να κατακριθή. Ούτοι, λέγω, πάντες να καθαίρωνται παντελώς, οι μεν Επίσκοποι και Μητροπολίται, πάσης Αρχιερατικής ενεργείας, οι δε Πρεσβύτεροι, πάσης Ιερατικής. Πλην ταύτα μεν να γίνωνται, εάν δια εγκλήματά τινα, πορνείαν θετέον, ιεροσυλίαν και άλλα, χωρίζωνται οι Πρεσβύτεροι από τους Επισκόπους των, οι Επίσκοποι από τους Μητροπολίτας των, και οι Μητροπολίται από τους Πατριάρχας των…».

1.Β. – Στοιχειοθέτηση του εκκλησιαστικού ποινικού αδικήματος του σχίσματος εξαιτίας διατύπωσης κατηγορίας από εκκλησιαστικό υφιστάμενο για εκκλησιαστικά ποινικά αδικήματα του εκκλησιαστικού προϊσταμένου, πριν την αμετάκλητη συνοδική καταδίκη του τελευταίου, πλην της, κατά τα ανωτέρω, περιπτώσεως της αιρέσεως

Οι διατάξεις των ανωτέρω Κανόνων τιμωρούν, εξαιτίας σχίσματος, τους κληρικούς, οι οποίοι, με πρόφαση την εκ μέρους τους διατύπωση κατηγορίας για  εγκλήματα κατά του φορέα της προϊσταμένης τους αρχής, 1) απομακρύνονται από την κοινωνία του, πριν τη συνοδική κρίση και την αμετάκλητη καταδίκη του για τούτα, και 2) δεν μνημονεύουν αυτόν στις ιερουργίες τους, όπως προβλέπεται από την εκκλησιαστική παράδοση και τους ως άνω ιερούς κανόνες. Διότι οι κληρικοί αυτοί νοσφίζονται την αμετάκλητη συνοδική κρίση τη σχετική με τον φορέα της προϊσταμένης τους αρχής, κατακρίνοντας και καταφρονώντας αυτόν.

      Οι ποινές που προβλέπονται από τους ανωτέρω Κανόνες, είναι οι εξής: α) για τους κληρικούς, αυτουργούς ή συμμετόχους, η καθαίρεση, και β) για τους συμμετόχους μοναχούς ή λαϊκούς, ο μεγάλος αφορισμός, ο οποίος αίρεται υποχρεωτικά, δια χάριτος, μόνον στην περίπτωση κατά την οποία αυτοί οι συμμέτοχοι μοναχοί ή λαϊκοί αποδοκιμάσουν τη σχέση τους με τους σχισματικούς και επιστρέψουν στην κοινωνία με τον οικείο επίσκοπο.

Η απαγόρευση του σχίσματος και η τιμωρία των υπευθύνων δημιουργίας του αποσκοπούν στην αποτροπή της δημιουργίας σχίσματος, δηλαδή της διαιρέσεως της Εκκλησίας ως Σώματος του Χριστού. Διευκρινίζεται ότι η μία μέθοδος του Σατανά είναι τα αιρετικά ζιζάνια τα οποία διασπείρει για τη διατάραξη της ειρήνης και της ενότητας της Εκκλησίας με σκοπό τη ματαίωση της σωτηρίας των πιστών. Αν αυτά τα ζιζάνια αποκόπτονται με το μαχαίρι του Πνεύματος, τότε ο Σατανάς καταφεύγει στην άλλη μέθοδό του, δηλ. στα σχίσματα.

         

1.Γ. – Εκκλησιαστική κοινωνία μοναχών ή λαϊκών και διακοπή της

Η διακοπή μνημοσύνου, ως η σπουδαιότερη μορφή διακοπής εκκλησιαστικής κοινωνίας, δεν αναφέρεται στους μοναχούς ή λαϊκούς, αλλά μόνον στους κληρικούς. Διότι οι τελευταίοι είναι εκείνοι οι οποίοι είναι αρμόδιοι να αναφέρουν το όνομα του φορέα της οικείας εκκλησιαστικής αρχής στις ιερουργίες τις οποίες τελούν σύμφωνα με τα λειτουργικά βιβλία.

Οι μοναχοί ή λαϊκοί τελούν σε κοινωνία με τους ιερουργούντες κληρικούς. Η κοινωνία των μοναχών ή των λαϊκών με τους ιερουργούντες κληρικούς και, δι’ αυτών, με την προϊσταμένη αρχή τους, καθώς και η διακοπή αυτής της κοινωνίας, ερείδεται στους 10^ο Αποστ. Καν. και 2^ο Καν. Αντιοχείας (έτος 341), οι οποίοι έχουν ως εξής:

Ο 10^ος Αποστ. Καν. ορίζει: «Αν κάποιος προσευχηθεί, ακόμη και μέσα σε σπίτι, με έναν ακοινώνητο, αυτός να αφορίζεται».

Ο 2^ος Καν. Αντιοχείας, παρ. 2, προβλέπει: «…Και αν αποδειχθεί ότι κάποιος από τους επισκόπους ή πρεσβυτέρους ή διακόνους ή κάποιος από τους κατώτερους κληρικούς, κοινωνεί με ακοινωνήτους, τότε και αυτός να είναι ακοινώνητος, διότι παραβαίνει τον εκκλησιαστικό κανόνα».

1.Δ. – Διακοπή εκκλησιαστικής κοινωνίας κληρικών

Η διακοπή της εκκλησιαστικής κοινωνίας (ή αποτείχιση) των κληρικών με την προϊσταμένη τους αρχή εκφράζεται κυρίως με τη διακοπή του μνημοσύνου του φορέα αυτής της αρχής. Βεβαίως, η εν λόγω διακοπή της εκκλησιαστικής κοινωνίας συμπεριλαμβάνει και άλλες εκδηλώσεις διακοπής της, που είναι: α) η εν Κυρίω υπακοή τους σε αυτήν την αρχή, επειδή ο φορέας της έπαυσε να ορθοτομεί τον Λόγο της Αληθείας, ή να συμμορφώνεται με την κανονική τάξη της Εκκλησίας. Η διακοπή της εκκλησιαστικής κοινωνίας επιβάλλεται υποχρεωτικά στους κληρικούς, μόνο στις περιπτώσεις δημόσιας και ανοικτής κήρυξης αιρέσεως στην εκκλησία από επίσκοπο ή προκαθήμενο ή σύνοδο, σύμφωνα με τον 15^ο Καν., εδ. 4, ΑΒ Συν., καθώς και σύμφωνα με τα, κατά την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση, πρότυπα της εφαρμογής αυτών των Κανόνων από τους Ομολογητές Αγίους της Εκκλησίας. Σημειωτέον ότι εσφαλμένα και πλανεμένα ισχυρίζεται στο βιβλίο του «Τα δύο άκρα» ο μακαριστός π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ότι ο 15^ος, παρ. 4, Καν. ΑΒ Συν. είναι δυνητικής εφαρμογής, εκτός των άλλων λόγων που αναφέρονται στην παρούσα μελέτη, και για το λόγο ότι οι ιεροί κανόνες είναι οι νόμοι της Εκκλησίας και οι νόμοι εν γένει, είτε της Πολιτείας είτε της Εκκλησίας ουδέποτε είναι δυνητικής εφαρμογής, δεδομένου ότι έτσι αυτοκαταργούνται. Αντιθέτως, η εν λόγω παύση κοινωνίας απαγορεύεται σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, κατά τους Κανόνες 13^ο, 14^ο και 15^ο, παράγραφοι 1-2, της ΑΒ Συν., πλην της περιπτώσεως της προφανούς παραβάσεως της κανονικής τάξεως, σύμφωνα με τον 31^ο Αποστ. Καν.

 Η τέταρτη παράγραφος του 15^ου Καν. ΑΒ Συν. ορίζει: «Διότι, όσοι απομακρύνονται από την κοινωνία με τον πρόεδρό τους, εξαιτίας κάποιας αίρεσης, η οποία έχει καταδικαστεί από τις Άγιες Συνόδους ή τους Πατέρες, ενώ δηλαδή ο πρόεδρός τους διακηρύσσει δημόσια και διδάσκει ανοικτά την αίρεση στην εκκλησία, τούτοι όχι μόνο δεν πρέπει να υποβληθούν στην προβλεπόμενη από τους κανόνες ποινή, επειδή αποτειχίζονται από την κοινωνία με τον καλούμενο επίσκοπο πριν τη συνοδική κρίση του, αλλά και πρέπει να αξιωθούν της πρέπουσας στους Ορθοδόξους τιμής. Διότι δεν καταδίκασαν επισκόπους, αλλά ψευδοεπισκόπους και ψευδοδιδασκάλους, και δεν κατατεμάχισαν την ενότητα της Εκκλησίας με σχίσμα, αλλά φρόντισαν να αποφύγει η Εκκλησία σχίσματα και διαιρέσεις».

Ερμηνεία Ζωναρά:

«Ει δ’ ο πατριάρχης τυχόν, ή ο μητροπολίτης, ή ο επίσκοπος, αιρετικός είη, και τοιούτος, ως δημοσία κηρύττειν την αίρεσιν, και γυμνή τη κεφαλή, αντί του, ανυποστόλως και μετά παρρησίας, διδάσκει τα αιρετικά δόγματα, οι αποσχίζοντες αυτού, οποίοι αν είεν, ου μόνον κολάσεως  άξιοι ουκ έσονται δια τούτο, αλλά και τιμής, ως ορθόδοξοι, αξιωθήσονται, χωρίζοντες εαυτούς της των αιρετικών κοινωνίας. Τούτο γαρ δηλοί το αποτειχίζοντες (το γαρ τείχος των εντός αυτού προς τους εκτός χωρισμός εστιν). Ου γαρ επισκόπου απέστησαν, αλλά ψευδοεπισκόπου. Ουδέ σχίσμα κατά της εκκλησίας εποίησαν, αλλά μάλλον σχισμάτων την εκκλησίαν απήλλαξαν, όσον το επ’ αυτοίς».

Ερμηνεία Βαλσαμώνα:

«… Ως δε τινος ειπόντος, εάν εξ ευλόγου αιτίας, τυχόν προφάσει αιρέσεως, αποστή τις από της του αρχιερέως κοινωνίας, δια τί κολασθήσεται; … Ει γαρ μη δι’ εγκληματικήν αιτίασιν, αλλά δι’ αίρεσιν χωρίση τις εαυτόν από του επισκόπου αυτού, ή του μητροπολίτου, ή του πατριάρχου, ως επ’ εκκλησίας διδάσκοντος ανερυθριάστως διδάγματά τινα απηλλοτριωμένα του ορθού δόγματος, ο τοιούτος και προ εντελούς διαγνώσεως, πολλώ δε πλέον και μετά διάγνωσιν, εάν εαυτόν αποτειχίση, ήγουν χωρίση από της κοινωνίας του πρώτου αυτού, ου μόνον ου τιμωρηθήσεται, αλλά και τιμηθήσεται, ως ορθόδοξος. Ου γαρ απέσχισεν αυτόν από επισκόπου, αλλ’ από ψευδοεπισκόπου και ψευδοδιδασκάλου. Και το παρά τούτου γεγονός επαίνου άξιόν εστίν, ως μη κατατέμνον την εκκλησίαν, αλλά μάλλον συνάπτον αυτήν, και του μερισμού απαλλάττον… Καλώς δε είπεν ο κανών επαινετέους είναι τους αποσχίζοντας εαυτούς και προ καταδίκης, από των διδασκόντων αιρετικά διδάγματα, και όντων προφανώς αιρετικών. Ει γαρ κρύφα και μετά υποστολής ψιθυρίζονται τα της αιρέσεως παρά του πρώτου, ως αμφιβάλλοντος, ουκ οφείλει τις εξ αυτού προ καταδίκης αποσχισθήναι. Εικός γαρ εστι μεταρρυθμισθήναι τούτον προς το ορθόδοξον, προς της εντελούς αποφάσεως, και αποστήναι της αιρέσεως. Σημείωσαι ταύτα, ίσως ωφελήσονται κατά των λεγόντων, μη καλώς ημάς αποσχισθήναι από του θρόνου της παλαιάς Ρώμης, προ του καταδικασθήναι τους περί ταύτην ως κακόφρονας. Και ο μεν παρών κανών τους δια δογματικήν αιτίαν αποσχίζοντας ου κολάζει. Ο δε λα΄ αποστολικός κανών και τους κατεγνωκότας των οικείων επισκόπων, ως προδήλως αδικούντων, και αποσχίσαντας εξ αυτών, ανευθύνους συντηρεί.

Ερμηνεία Αριστηνού:

«… Ει δε τινες αποσταίέν τινες, ου δια πρόφασιν εγκλήματος, αλλά δια αίρεσιν, υπό συνόδων, ή αγίων Πατέρων κατεγνωσμένην, τιμής και αποδοχής άξιοι, ως ορθόδοξοι.

Ερμηνεία Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτη:

«… Εάν οι ρηθέντες πρόεδροι είναι αιρετικοί, και την αίρεσιν αυτών κηρύττουσι παρρησία, και δια τούτο χωρίζονται οι εις αυτούς υποκείμενοι, και προ του να γένη ακόμη συνοδική κρίσις περί της αιρέσεως ταύτης, οι χωριζόμενοι αυτοί, όχι μόνον δια τον χωρισμόν δεν καταδικάζονται, αλλά και τιμής της πρεπούσης, ως Ορθόδοξοι, είναι άξιοι, επειδή, όχι σχίσμα επροξένησαν εις την Εκκλησίαν με τον χωρισμόν αυτόν, αλλά μάλλον ηλευθέρωσαν την Εκκλησίαν από το σχίσμα και την αίρεσιν των ψευδεπισκόπων αυτών. Όρα και τον λα΄ Αποστολικόν Κανόνα».

Ερμηνεία του Κανονολόγου Σέρβου Επισκόπου Νικοδήμου Μίλας (19^ος αιώνας):

«Ο κανόνας αυτός είναι συμπλήρωμα του ΙΓ΄ και του ΙΔ΄ Κανόνα της παρούσας Συνόδου. Επιτάσσει δε ότι πρέπει να υφίσταται η σχέση εκείνη του μεν πρεσβυτέρου προς τον επίσκοπο, του δε επισκόπου προς τον μητροπολίτη. Πολύ περισσότερο πρέπει να υπάρχει η σχέση αυτή προς τον πατριάρχη, την κανονική υπακοή στον οποίο οφείλουν όλοι: οι επίσκοποι, οι πρεσβύτεροι και οι λοιποί κληρικοί του πατριαρχείου αυτού.

    Καθορίζοντας αυτά για την υπακοή προς τον πατριάρχη, ο κανόνας κάνει γενική παρατήρηση και για τους τρεις (ΙΓ΄-ΙΕ΄) Κανόνες, με την οποία λέγει ότι οι προβλεπόμενες διατάξεις ισχύουν μόνον στην περίπτωση κατά την οποία υπεισάγονται σχίσματα εξαιτίας κάποιων αναπόδεικτων παραβάσεων του πατριάρχη, του μητροπολίτη και του επισκόπου.

     Αν  όμως κάποιος επίσκοπος ή μητροπολίτης ή πατριάρχης αρχίσει να διακηρύσσει δημοσίως στην εκκλησία κάποια αιρετική διδασκαλία, η οποία αντίκειται στην Ορθοδοξία, τότε οι προαναφερθέντες έχουν δικαίωμα και συγχρόνως και υποχρέωση να αποτειχιστούν αμέσως από τον επίσκοπο, μητροπολίτη, και πατριάρχη εκείνου. Γι’ αυτό όχι μόνον δεν πρέπει να υποβληθούν σε κανονική ποινή, αλλά πρέπει ακόμη και να επαινεθούν. Διότι με αυτήν την αποτείχιση δεν κατέκριναν και δεν επαναστάτησαν εναντίον των νόμιμων επισκόπων αλλά εναντίον των ψευδοεπισκόπων και ψευδοδιδασκάλων. Ούτε και δημιούργησαν έτσι σχίσμα στην Εκκλησία, αλλά αντιθέτως απάλλαξαν την Εκκλησία, ενόσω μπόρεσαν, από το σχίσμα και τη διαίρεση (Οι Κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας με ερμηνεία, ΙΙ Novi Sad 189, σ. 290-291. Επίσης, ).

            Σε πλήρη αντίθεση προς το κείμενο του 15^ου Καν. ΑΒ Συν., τους έγκυρους βυζαντινούς και νεότερους ερμηνευτές, αλλά και την Αγία Γραφή, τους Αγίους Πατέρες και την πράξη των Ομολογητών Αγίων της Εκκλησίας, οι καθηγητές Σπ. Τρωιάνος, Χαρ. Παπαστάθης και Καραγιαννακίδης, στην κοινή γνωμάτευσή τους (του Αυγούστου 2002), υποστηρίζουν την εξής προφανώς και εντελώς εσφαλμένη θέση: «Ο κανών 15 της Πρωτοδευτέρας Συνόδου δεν εισάγει την ανταρσία στους κόλπους της Εκκλησίας και ούτε οι πιστοί –ατομικά ή ομαδικά– μπορούν να υποκαταστήσουν την Ι. Σύνοδο, νοσφιζόμενοι αρμοδιότητες και εξουσίες που ανήκουν σε αυτήν και μόνον (βλ. την ερμηνείαν των ανωτέρω κανόνων στον Nikodim Milas… σ. 48)».

1.Ε. – Απόδοση της πρέπουσας στους Ορθοδόξους τιμής,

1 - επειδή οι διακόψαντες την κοινωνία Ορθόδοξοι πιστοί  δεν καταδίκασαν επισκόπους, αλλά ψευδοεπισκόπους και ψευδοδιδασκάλους, καλούμενους έτσι και πριν τη συνοδική κρίση τους, και

2 – δεν διέσπασαν την ενότητα της Εκκλησίας με σχίσμα, αλλά φρόντισαν να αποφύγει η Εκκλησία τα σχίσματα:

     Το θέμα αυτό συνδέεται άμεσα με το ζήτημα της έννοιας της Εκκλησίας κατά τους Αγίους Πατέρες, δηλ. με το ζήτημα αν η Εκκλησία είναι Χριστοκεντρική (ή Θεανθρωποκεντρική) ή Επισκοποκεντρική (ή ανθρωποκεντρική).

Η έννοια της Εκκλησίας κατά τους Αγίους Πατέρες, την οποία συνοψίζει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και ο μαθητής του μοναχός Ιωσήφ Καλόθετος

α) Στην Αναίρεση εξηγήσεως τόμου Καλέκα, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς αναφέρει: «Αφού λοιπόν αυτός (ο Καλέκας) είναι έτσι και τόσες φορές αποκομμένος από ολόκληρο το πλήρωμα των Ορθοδόξων (λόγω των αναθεματισμών των βαρλααμιτών από την Ορθόδοξη Σύνοδο του 1341), είναι αδύνατον να βρίσκεται μεταξύ των ευσεβών ο μη αποχωρισμένος από αυτόν, ενώ όποιος για τους λόγους αυτούς είναι αποχωρισμένος από αυτόν, ανήκει πράγματι στον κατάλογο των Χριστιανών και είναι ενωμένος με τον Θεό δια της ευσεβους πίστεως» (ΕΠΕ, 3, 692). Εκτός της διακοπής κοινωνίας με τον Καλέκα λόγω της αιρέσεώς του, στο παρόν απόσπασμα γίνεται λόγος και για την ένωση -των διακοψάντων την κοινωνία- με τον Θεό μέσω της ευσεβούς πίστεως, δηλ. κάποιος βρίσκεται στην Εκκλησία, μόνον όταν έχει την ευσεβή (Ορθόδοξη) πίστη, και όχι όταν διατηρεί κοινωνία με τον εκάστοτε κρατούντα επίσκοπο, έστω και αν αυτός είναι αιρετικός.

β) Στην Αναίρεση γράμματος Ιγνατίου Αντιοχείας, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, εξηγεί τα κριτήρια της εντάξεως και της εξόδου κάποιου από την

Φταίνε μόνο αυτοί που "δουλεύουν" ή κι αυτοί που "δουλεύονται";

Ο Φίλης δούλεψε Τσίπρα, Καμμένο και Ιερώνυμο ή ΟΛΟΙ μαζί δούλεψαν έναν ολόκληρο λαό; Έγγραφα φωτιά!!!

Γράφει ο Ζαχαρίας ο Μυτιληνιός

   Μετά την ιστορία που αναδείξαμε και εμείς από το πρωί με τους καθηγητές από την Πιερία που τα στύλωσαν, αλλά και διάφορες ακόμα συλλογικότητες εκπαιδευτικών (φυσικά όχι από τις αριστεροκρατούμενες ΕΛΜΕ που πλέον κανείς δεν τους δίνει σημασία) και με τη βοήθεια φίλων εκπαιδευτικών αναγνωστών, είπαμε να κάνουμε μια έρευνα.

  Στο ξεκίνημα της έρευνας μας πέσαμε πάνω σε λαυράκι.

 Πριν προχωρήσω στο θέμα να θυμίσω την επεισοδιακή συνάντηση όπου ο Καμμένος διέρρευσε ότι απείλησε να ρίξει την κυβέρνηση αν το ζητήσει ο Ιερώνυμος. Κάπου εκεί εμείς όλοι οι Γονείς Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι, επαναπαυθήκαμε στις αντιδράσεις του Αρχιεπικόπου και της διοίκησης της εκκλησίας. ΛΑΘΟΣ ΜΑΣ!

   Σήμερα λοιπόν  ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΑΠΟΣΥΡΘΗΚΑΝ ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΦΙΛΗ για το μάθημα των Θρησκευτικών στα σχολεία, αλλά με αυστηρές οδηγίες απειλούνται οι εκπαιδευτικοί – θεολόγοι και οι δάσκαλοι των δημοτικών ότι αν δεν τις εφαρμόσουν θα υποστούν διοικητικές κυρώσεις, δλδ θα τιμωρηθούν με πρόστιμα και ίσως και… απολύσεις (;)

 Υπενθυμίζω ότι η συνάντηση μεταξύ Τσίπρα, Καμμένου, Ιερώνυμου και Φίλη, όπου συναποφασίσθηκε να μην γίνουν (σ.σ.: ἔτσι ἄφησαν νὰ φανεῖ μὲ τὶς ἀντικρουόμενες δηλώσεις!) οι αλλαγές στο μάθημα των Θρησκευτικών, που ορίσθηκαν με την υπ΄ αριθμ. 159005/Δ2 από 27/9/16 απόφαση του Υπουργού, έγινε ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 5/10/2016. 

  Μία μέρα μετά 6/10/2016 ο Υπουργός Παιδείας στέλνει την