Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

Ένας ιδιαίτερος φάρος που μοιάζει με Ναο !

Πηγή: "Τρελογιάννης"


 Πρόκειται για μια μεταλλική κατασκευή βάρους δέκα τόνων που επιπλέει στον παραπόταμο Ιρτις του ποταμού Ομπ ο οποίος είναι ο τρίτος μεγαλύτερος ποταμός της Ασίας. Όπως μπορείτε να δείτε στις φωτογραφίες ο… ιερός φάρος είναι σίγουρα πρωτότυπος. Μοιάζει με μικρό ρώσικο ναό με τον χαρακτηριστικό τρούλο και περιμετρικά έχει ιερές εικόνες οι οποίες το βράδυ φωτίζονται. Τον αγιασμό για την λειτουργία του νέου φάρου, τέλεσε ο ίδιος ο Πατριάρχης κ. Κύριλλος ο οποίος πλησίασε με μια θαλαμηγό. Όπως θα ήταν αναμενόμενο, ο φάρος είναι αφιερωμένος στον προστάτη των ναυτικών Άγιο Νικόλαο.






πηγή

Η Δεσποτοκρατια σε ολο της το μεγαλειο.


      H εξοντωσι ενος σπουδαιου κληρικου,
του πιο φτωχου της περιοχης, απο τον δεσποτη Ακαρνανιας ΚΟΣΜΑ. 

Σεβασμιώτατε, προσέξτε. Γίνατε πίσκοπος γι ν σωθετε γι ν χάσετε τν ψυχή σας; Δν σς ἀναγνωρίζουμε; Θυμηθετε τ σχετικὴ συζήτησή μας, ταν σς πρωτοσυνάντησα μετ τν χειροτονία σας. «Ὁ Θεὸς νὰ φυλάξει», μοῦ εἴπατε τότε. Θυμηθεῖτε, ὅσα περὶ Οἰκουμενισμοῦ μοῦ εἴπατε στὴν κατασκήνωση τῆς Μητροπόλεώς σας στὴ Ρίζα καὶ δὲν τὰ πραγματοποιήσατε.
Εχαμε γι σς γαθς λπίδες. Ὁ ἐντόπιος κληρικαλισμός, μως, ἡ συγγενοκρατία καὶ τὸ Δεσποτικ κατεστημένο, πο ς ρχιμανδρίτη σς κυνήγησε, ς πίσκοπο σς κανε "σν τ μοτρα του".
νθρωποι, πο πρν σς θαύμαζαν, χι γι τ θεολογική σας κατάρτηση, λλ γι τν ταπείνωση πο δείχνατε (γνωρίζοντας τι εμαστε συνοικότροφοι κα πικοινωνούσαμε ταν πηρετοσα στ Μεσολόγγι), χουν κπλαγε μ τν βιδιακ μεταμόρφωσή σας καὶ μὲ στενοχώρια μοῦ τὸ λένε. Κα τ χρεώνουν λα σ κάποιο παπα-Χρστο το γρινίου.
Σεβασμιώτατε, τν εθύνη ἀπέναντι στ Θε τν χετε σες. Δν τν χει οτε «κάποιος» παπα-Χρστος, οτε " Σωτήρ". βουλία σας θυμίζει τν λλο κενο ρχιερέα λί.
Θ το μοιάσετε;
Μ πόνο ψυχς, γι να πνευματικ δελφό, γι να  πνευματικ Πατέρα, πο σ κρίσιμες στιγμς στάθηκε ἀρωγός, γράφηκαν τὰ παραπάνω. Δημοσιεύουμε τὸ κείμενο ποὺ βρήκαμε στὸ διαδίκτυο. Γνωρίζαμε ἐδῶ καὶ μῆνες τὴν περίπτωση, ἀλλὰ δὲν θέλαμε νὰ τὸ πιστέψουμε.
Π.Σ.
 Πηγή: agonasax.blogspot.gr

      Αναγνωρίζει άραγε ο Σεβασμιώτατος κ. Κοσμάς τον εαυτό του
μέσα σ’ αυτό το  όργιο βαρβαρότητας και βαναυσότητας;

     Γιατί ένα μεγάλο μέρος του λαού της
Αιτωλοακαρνανίας δεν μπορεί πλέον
να τον αναγνωρίσει!!!




Τα περισσότερα φίδια, δαγκώνουν, όταν τα ενοχλήσουν. 
 Υπάρχουν όμως, κάποια που επιτίθενται ακόμη και από απόσταση. 
Επειδή, όπως λένε, θέλουν ν’ απαλλαγούν απ’ το δηλητήριο. 
Ε, λοιπόν, σ’ αυτή την κατηγορία ανήκουν και οι ρουφιάνοι.
Αν δεν κατασπαράξουν κάποιον μπορεί και να σκάσουν. 
Και αλίμονο στα θύματά τους, αν συμβεί να βρίσκουν κάποιους έτοιμους να τους ακούνε και να γίνονται ευπειθείς εκτελεστές των δολοφονικών τους σχεδίων. 
Γεγονός, που συμβαίνει, συχνά, δυστυχώς, μεταξύ των εκπροσώπων της δεσποτοκρατίας.
Οι σοβαροί επίσκοποι σ’ αυτές τις περιπτώσεις λένε στους ρουφιάνους:
Θα ’ρθεις μια άλλη μέρα, που θα καλέσω και αυτόν, που κατηγορείς, να ιδούμε, σε αντιπαράσταση, ποια είναι η αλήθεια. 
Οπότε ο ρουφιάνος, μαθημένος να δολοφονεί και όχι ν’ αντιμετωπίζει, κατά πρόσωπο, τα θύματά του, εξαφανίζεται, κατά κανόνα, και τελειώνει εκεί το ζήτημα. 
Αλλά, αν συμβαίνει ο δεσπότης να είναι ευάλωτος στις ρουφιανοδοσοληψίες, τότε ουαί και αλίμονο στη Μητρόπολη και τους παπάδες…
Κάπου εβδομήντα, όπως έλεγε καθηγητής Πανεπιστημίου, παπάδες, και μάλιστα μορφωμένοι, εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη Μητρόπολη Αιτωλοακαρνανίας, κατά την περίοδο της αρχιερατείας του προηγούμενου δεσπότη. 
Μεταξύ των οποίων και οι αείμνηστοι ιεροκήρυκες, Θεόκλητος Φεφές και Πάμφιλος Παοαγιάννης. 
 Προφανώς, επειδή έτσι αποφάσιζαν και διέταζαν κάποιοι ρουφιάνοι.
Και, το χειρότερο, στις περιπτώσεις αυτές, είναι ότι ο λαός (οι χριστιανικές, για παράδειγμα, οργανώσεις και οι ενορίτες), που οι κληρικοί αυτοί υπηρετούσαν, δεν αντιδρούσαν, αλλά αποδέχονταν όλες αυτές τις αυθαιρεσίες. 
Πάντα με τη λογική ότι ο δεσπότης μπορεί, πέρα από κάθε λογική και ηθική δεοντολογία, να κάνει ο, τι θέλει.
Τους βγήκε όμως ανάποδα η περίπτωση του παπα-Χριστόφορου Μουτάφη.
Ο οποίος, όπως ξανά ’γράψαμε (18-8-13), ήταν η ψυχή και η καρδιά για την ανοικοδόμηση του πανέμορφου ναού της Αγίας Βαρβάρας Αγρινίου. 
Και τον οποίο, όταν αποπερατώθηκε το έργο, επεχείρησαν να τον διώξουν, για να βάλουν στη θέση του κάποιον «ημέτερο».
Αλλά βρήκαν μπροστά τους, τείχος αμετακίνητο την κάθετη άρνηση του λαού.
Και, επειδή δεν μπορούσαν να τα βάλουν με το λαό, έστησαν, σε βάρος του παπα-Χριστόφορου, ολόκληρη μηχανή ηθικής και δικαστικής εξόντωσης.  Τον παρέπεμψαν στα επισκοπικά (δηλαδή, τον εαυτό τους!!!) δικαστήρια. 
Ακόμη και στα συνοδικά. 
Αλλά δεν τόλμησαν να τον καταδικάσουν με βάση τις αντιδεοντολογικές μεθοδεύσεις και ανερμάτιστες κατηγορίες, που επιστράτευσαν.
Ενώ, στο μεταξύ συκοφαντικά λιβελογραφήματα διαβάζονταν εναντίον του στους ναούς και δημοσιεύονταν στον τοπικό Τύπο. 
Μεταξύ των οποίων αποκορύφωμα ήταν κάποιο, που υπέγραψαν  κάπου δεκαεφτά παπάδες. 
Για να αναγκαστεί ο παπα-Χριστόφορος να υποβάλει μήνυση εναντίον τους. 
Με αποτέλεσμα να καταδικαστούν πρωτόδικα σε 5μηνη φυλάκιση και να αθωωθούν στο Εφετείο, «κρίμασιν οις Κύριος οίδεν». 
Είναι δε αξιοσημείωτο πως μεταξύ των δεκαεφτά παπάδων ήταν και ο τότε και τώρα Αρχιερατικός Επίτροπος Αγρινίου π. Χρήστος Παπαχρήστος, αδελφός του σημερινού Μητροπολίτη.
Αφότου ο σημερινός Μητροπολίτης ανέλαβε-φθινόπωρο του 2005-τα ηνία της Μητρόπολης το καθεστώς τους ρουφιανοκρατίας λούφαξε, προς στιγμήν. 
Μέχρις ότου ανασυνταχθεί και επανέλθει δριμύτερο. 
Και επανήλθε με το πρόσχημα ότι τα οικονομικά της ενορίας  της Αγίας Βαρβάρας πήγαιναν απ’ το κακό στο χειρότερο. 
Γεγονός, για το οποίο την αποκλειστική ευθύνη είχε και έχει το καθεστώς της ρουφιανοκρατίας και δεσποτοκρατίας, που διέλυσαν την ενορία. 
Με αποτέλεσμα ο αρχικός ζήλος των ενοριτών να υποστεί ανεπανόρθωτη καθίζηση.
Και βέβαια το καθεστώς της ρουφιανοκρατίας δεν δίστασε να ρίξει την ευθύνη στο θύμα του. 
Διασπείροντας τη βδελυρή  συκοφαντία ότι ο παπα-Χριστόφορος είχε ανοίξει οπή στο παγκάρι, απ’ την οποία υπεξαιρούσε τα χρήματα. 
Και η Μητρόπολη, ανεξέταστα και παράνομα, έσπευσε να αντικαταστήσει το εκκλησιαστικό συμβούλιο. 
Σύμφωνα, όπως φαίνεται, με τη θέληση του καθεστώτος της ρουφιανοκρατίας και ασφαλώς χωρίς τη γνώμη του οικείου ιερέα. 
Με αποτέλεσμα να κάμουν την ιερατική του διακονία κόλαση και μαρτύριο.
Αφού, όπως λέγεται, κάποιοι εκπρόσωποι του παράνομου Εκκλησιαστικού Συμβουλίου τον χλεύαζαν, τον πρόσβαλλαν («ρε τίποτα», «ρε πουλημένε», κλπ), τον ενέπαιζαν. 
Ακόμη και έφτυναν σε βάρος του. 
Καυχόμενοι ότι δεν μπορεί να τους κάνει κανείς τίποτε, γιατί είναι διορισμένοι απ’ τη Μητρόπολη. 
Ενώ από το άλλο μέρος ο Μητροπολίτης τον πειθανάγκαζε να σκύψει κάτω απ’ το καθεστώς αυτό  της αυθαιρεσίας και του ηθικού λιντσαρίσματος.
Και, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, την Κυριακή (15-9-13) του έκαμαν και ατιμωτική καθαίρεση. 
Εκπρόσωπος του Μητροπολίτη ανακοίνωσε ενώπιον του κατάπληκτου εκκλησιάσματος, ότι του αφαιρούν την προεδρία, για να την δώσουν σε κάποιον νεαρό ιερέα. 
Καθώς το εκκλησίασμα ξεσπούσε σε επευφημίες υπέρ του παπα-Χριστόφορου, φωνάζοντας «άξιος-άξιος», ενώ αποδοκίμαζε εντονότατα το νέο ρουφιανοκρατικό πραξικόπημα.
Και μπαίνει το εύλογο ερώτημα:
Αναγνωρίζει άραγε ο Σεβασμιώτατος κ. Κοσμάς τον εαυτό του μέσα σ’ αυτό το όργιο βαρβαρότητας και βαναυσότητας; 
Γιατί ένα μεγάλο μέρος του λαού της Αιτωλοακαρνανίας δεν μπορεί πλέον να τον αναγνωρίσει!!! 
Και αναρωτιέται μήπως η πληγή του 15ετούς ανίατου μένους κατά του έντιμου παπα-Χριστόφορου βρίσκεται κάπου στις παρυφές του περιβάλλοντός του…

παπα-Ηλίας


"Πας άνθρωπος μισήσας τον αδελφόν αυτού, εχωρίσθη από Χριστού" (άγ. Σιλουανός ο Αθωνίτης)

 

Η διδασκαλία του αγ.Σιλουανού του Αθωνίτου

περί της προς τον πλησίον στάσεως


 
Στις 24 Σεπτεμβρίου η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου


ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΣΤΑΣΕΩΣ

Έκαστος των ανθρώπων βλέπει εις τους άλλους εκείνο μόνον, το οποίον δια της πνευματικής αυτού πείρας εγνώρισε περί εαυτού του ιδίου. Δια τούτο η στάσις του ανθρώπου έναντι του πλησίον είναι ασφαλές σημείον του βαθμού αυτογνωσίας εις τον οποίον έφθασεν.

Όστις έμαθεν εξ εαυτού αφ’ ενός μεν εις ποίον βάθος, εις ποίαν έντασιν δύνανται να φθάσουν αι οδύναι του ανθρωπίνου πνεύματος, όταν χωρισθή από του φωτός της αληθινής υπάρξεως, αφ’ ετέρου δε το μεγαλείον του ανθρώπου όταν ευρίσκηται εν τω Θεώ, εκείνος γνωρίζει ότι εκάστη ανθρωπίνη ύπαρξις έχει αιωνίαν αξίαν, μεγαλυτέραν όλου του άλλου κόσμου. Γνωρίζει την αξίαν του ανθρώπου, γνωρίζει ότι αγαπητός ενώπιον του Θεού είναι έκαστος των «ελαχίστων τούτων» (Ματθ. κε’ 40). Και ως εκ τούτου ποτέ, ούτε και εσωτερικώς, δεν λογίζεται τον φόνον, δεν επιτρέπει εις εαυτόν να προξενήση βλάβην εις τον πλησίον ή έστω και να θλίψη αυτόν.


Όστις «απλώς πιστεύει» ή ησθάνθη εν εαυτώ μόνον μετρίαν τινα χάριν και ασαφώς εισέτι «προσδοκά» την αιωνίαν ζωήν, ούτος κατά το μέτρον της προς τον Θεόν αγάπης αυτού φυλάττει εαυτόν από της αμαρτίας, αλλ’ η αγάπη αυτού είναι ατελής και δύναται να προσβάλη τον αδελφόν.

Και όστις ασπλάγχνως «χάριν του ιδίου συμφέροντος» ζημιοί τους άλλους ή και διαπράττει φόνον, ούτος είτε εξομοιώθη προς τα κτήνη και εν τω βάθει αυτού αυτογινώσκει εαυτόν όντα θηριόμορφον, τουτέστι δεν πιστεύει εις την αιώνιον ζωήν, είτε ίσταται εν οδώ δαιμονιώδους πνευματικότητος.

Ο ίδιος ο Γέρων (ο άγιος Σιλουανός), δια της εις αυτόν εμφανίσεως του Χριστού, έμαθε να διαβλέπη εις έκαστον την εικόνα του Θεού. Τους ανθρώπους εν γένει εδέχετο ως τέκνα Θεού, ως φορείς του Αγίου Πνεύματος. Το Πνεύμα το Άγιον, ως Πνεύμα και Φως της Αληθείας, ζη εν τινι μέτρω εν εκάστω και «φωτίζει πάντα άνθρωπον». Εκείνος δε, όστις διαμένει εν τη χάριτι, βλέπει αυτήν και εις τους άλλους. Όστις όμως δεν αισθάνεται εντός αυτού την χάριν, ούτος και εις τους άλλους δεν βλέπει αυτήν. Έλεγεν ότι εκ του τρόπου, καθ’ όν ο άνθρωπος προσδέχεται τον πλησίον αυτού, δύνασαι να κρίνης περί του βαθμού της χάριτος την οποίαν φέρει εν εαυτώ: «Εάν ο άνθρωπος βλέπη εις τον αδελφόν αυτού την παρουσίαν του Αγίου Πνεύματος, σημαίνει ότι και ο ίδιος έχει μεγάλην χάριν. Εάν τις όμως μισή τον αδελφόν αυτού, σημαίνει ότι ο ίδιος κατέχεται υπό πονηρού πνεύματος».

Τούτο το τελευταίον δια τον Γέροντα ήτο εντελώς αναμφίβολον. Είχε βαθείαν συνείδησιν ότι πας άνθρωπος μισήσας τον αδελφόν αυτού, οιοσδήποτε και αν είναι, κατέστησε την καρδίαν αυτού κατοικίαν πνεύματος πονηρού και ούτως εχωρίσθη από του Χριστού.

(Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου, Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 1999, σελ. 80).
Πηγή: Θρησκευτικά