Εάν ετέραν ομολογήσομεν πίστιν, νοσούμεν απιστίαν της πίστεως!

Μοναχός Παΐσιος Καρεώτης

 Η απολογία του αγίου Ιωσήφ, Πατριάρχου Κων/πόλεως, περί της ενώσεως των Εκκλησιών - Ιούνιος 1273

 ➥ Ἐκεῖνος πού διώκεται ἀπό αὐτούς πού φαίνεται ὅτι εἶναι ὁμόπιστοι, λόγω τῆς ὑγιοῦς πίστεως, θά ἔχη μεγαλύτερον στέφανον ἀπό αὐτόν πού μαρτυρεῖ ἀπό εἰδωλολάτρη.

 ➥ Ἐάν λοιπόν αὐτούς πού ὀρθοδοξοῦν, ἀλλά κοινωνοῦν μέ ἑτερόδοξους πρέπει νά τούς ἀποβάλλουμε, πόσο μᾶλλον πρέπει νά ἀποφεύγουμε τούς Ἰταλούς… Πῶς θά ἀγκαλιάσουμε τούς μισητούς στό Θεό καί θά ἔλθουμε σέ κοινωνία μαζί τους; Οὐδαμῶς.

 ➥ Καί πῶς ἑτέραν ὁμολογήσομεν πίστιν,  εἰ μή προφανῶς νοσοῦμεν ἀπιστίαν τῆς πίστεως; 

 ➥ Πρέπει ἀκόμα νά προσέξουμε αὐτούς πού προσποιῶνται ὅτι ὁμολογοῦν τήν ὑγιῆ πίστι, ἀλλά κοινωνοῦν με τούς ἑτερόφρονας, αὐτούς πρῶτα τούς κάνουμε ἐπίπληξι καί ἄν συνεχίζουν νά κοινωνοῦν ὄχι μόνον νά τούς ἔχουμε ἀκοινώνητους, ἀλλά οὔτε καί ἀδελφούς νά τούς ἀποκαλοῦμε.

  ➥  Η εἰρήνη  εἶναι καλή καί οὐδείς τήν ἀμφισβητεῖ, ἀλλά τότε “κρατύνεσθαι τό τῆς εἰρήνης ὄνομα καί πρᾶγμα, ὅταν μή ταῖς τῶν ἁγίων γνώμαις ἀντιταττώμεθα, μηδέ τοῖς ἐκείνων ἀντιπράττωμεν ὅροις”.

    Στὴν δική μας ἐποχή, ἡ ἀπολογία τοῦ Ἁγίου Πατριάρχου Ἰωσήφ ἔχει πολλὰ νὰ μᾶς διδάξη καθὼς τά προβλήματα πού ἔκαναν ἀναγκαῖα τήν σύνταξίν της εἶναι παρόμοια πρὸς τά δικά μας. Οἱ ἐνδοεκκλησιαστικές ἀντιπαλότητες, ἡ ὀξύτητα τῶν ἀντιπαραθέσεων, ἡ ἀφόρητη πίεσι ἐξωεκκλησιαστικῶν παραγόντων, τά ἐπιχειρήματα περί λόγων οἰκονομίας διά μίαν κοινὴν ἑνότητα, εἶναι λίγα ἀπό τά κοινά σημεῖα τῶν δύο ἐποχῶν.

   Πρός τά τέλη τοῦ 1272 εἶχε ἔρθει ἀντιπροσωπεία ἐκ τῆς Ρώμης, κατόπιν αἰτήσεως τοῦ αὐτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγου, ἡ ὁποία ἀπαιτοῦσε ὅτι ἡ ἐκκλησιαστική ἕνωσις Ρώμης καί νέας Ρώμης, πρέπει νά γίνη διά τῆς ἀποδοχῆς τῶν τριῶν «κεφαλαίων», δηλ. τήν ἀποδοχή τοῦ πάπα ὡς πρώτου ἀρχιερέως, τήν ἀποδοχή τῆς ἐκκλήτου καί τό μνημόσυνον τοῦ ὀνόματός του. Ὅλα τά ἄλλα δόγματα, ἤθη καί ἔθιμα τῆς κάθε ἐκκλησίας, θά ἔμεναν ἀνέπαφα. Ἡ κάθε μία, θά κρατοῦσε τήν δική της παράδοσι.

    Ὁ Μιχαήλ Η Παλαιολόγος (1259-1282) ζήτησε τήν θεολογική γνώμη τῶν Ἀρχιερέων, τοῦ Πατριάρχου, πολλῶν μοναστικῶν κέντρων καί λογάδων κληρικῶν. Συγκάλεσε «Διάσκεψι» στήν Κωνσταντινούπολη μέ τήν συμμετοχή τοῦ πατριάρχη Ἰωσήφ καί ἄλλων ἐπισκόπων. Στήν «Διάσκεψι» αὐτή ὁ αὐτοκράτορας ὑποστήριζε ὅτι οἱ διαφορές ἦσαν ἐπουσιώδεις. Ἡγέτης τῶν ἀνθενωτικῶν τότε ἦταν ὁ Ἰωάννης Βέκκος, ὁ ὁποῖος τόνισε, «ὀνομάζονταί τινες αἱρετικοί μή ὄντες τοιοῦτοι, ἄλλοι δέ εἰσί, καίπερ μή ὀνομαζόμενοι» (Γεωργ. Παχυμέρη, V, 12). Ἕνα ἀπό τά μοναστικά κέντρα πού ἀπάντησε πρός τόν αὐτοκράτορα, ἦταν καί τό Ἅγιον Ὄρος. (V. Laurent Darrouzes, Dossier Grecdel΄unionde Lyon, 1273-1277 Paris 1976, σελ. 377-403). Σέ αὐτή τήν «Διάσκεψι» ὁ πατριάρχης Ἰωσήφ ἔκανε ὅρκο ὅτι δέν θά ἀποδεχθῆ τήν ἕνωσι καθώς καί ὅλοι οἱv συνοδικοί. Ἡ «Διάσκεψις» ἀπέτυχε, ἀλλά ὁ αὐτοκράτωρ ἀπεδέχθη προσωπικά τήν λατινική Ὁμολογία πίστεως. Στή συνέχεια ἐκλήθη εἰδικά ὁ πατριάρχης Ἰωσήφ, ἀπό τόν αὐτοκράτορα, νά λάβη σαφῆ θέσι. Ὁ πατριάρχης υἱοθέτησε σέ συνεδρία τῆς Πατριαρχικῆς συνόδου τόν συνταχθέντα, ἀπό τόν μαθητή του Ἰώβ τόν Ἰασίτη, ἀντιρρητικό κατά τῶν λατίνων «τόμον» καί τόν ἀπέστειλε ὡς ἀπολογία του.

    Ὁ αὐτοκράτωρ ἀντέδρασε βίαια, ἀλλά ὁ πατριάρχης παρέμεινε ἀμετακίνητος, καί ἠρνεῖτο τήν ὁποιαδήποτε ὑποχώρησι στίς παπικές ἀξιώσεις. Πιεζόμενος δέ νά ὑποχωρήση γιά τήν ἐπικείμενη ἀποστολή ἀντιπροσωπείας στή σύνοδο τῆς Λυών, ἀναγκάσθηκε νά ἀποσυρθῆ στή μονή Περιβλέπτου (1274). Ἡ ἀντιπροσωπεία τοῦ αὐτοκράτορα, τόν Ἰούλιο τοῦ 1274 στή Λυών, ὑπέγραψε τόν Ὅρκον πίστεως στήν ἕνωσι. Ὁ πατριάρχης Ἰωσήφ, ὡς μή δεχόμενος τίς ἀποφάσεις τῆς συνόδου τῆς Λυών, δέν ἔγινε δεκτός γιά νά ἐπανέλθη στόν πατριαρχικό θρόνο. Ἡ πλειονότης τῆς συνόδου τῶν Ἀρχιερέων, δηλ. 28 Μητροπολίτες μέ τούς ὑποκειμένους ἐπισκόπους τους καί 9 Ἀρχιεπίσκοποι, πιεζομένη ὑπό τοῦ αὐτοκράτορος ὑπέκυψε στό πρόσταγμά του καί ἐνέκρινε τήν ἕνωσι.

Στό συνοδικό γράμμα ἀνεφέρετο: «Ἐπειδήπερ ἅπαντες ἡμεῖς, εἰς ταὐτόν γνώμης γινόμενοι μετά τοῦ Θεοστεφοῦς καί κραταιοῦ ἁγίου ἡμῶν αὐθέντου καί βασιλέως, τήν εἰρήνην τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ ἐκκλησιῶν, τῆς τε ἡμετέραςκαί τῆς πρεσβυτέρας Ῥώμης, ὡς ἐπωφελῆ τε καί σωτήριον τῷ ἡμετέρῳ χριστιανικῷ πληρώματι κατεδεξάμεθα καί τήν ἕνωσιν ἤδη σύν Θεῷ ἐτελέσαμεν –ἐτελέσαμεν δέ ἐπί τούτοις τοῖς προσδιορισμοῖς· πρῶτον ἀρχιερέα καί ἡγεῖσθαι καί λέγειν τόν ἁγιώτατον πάπαν, εἶναι πρός αὐτόν ἔκκλητον ἐκ παντός ἐκκλησιαστικοῦ προσώπου ἀδικεῖσθαι τοῖς ἐνταῦθα δικαστηρίοις ὑπολαμβάνοντος, καί τρίτον ἀναφοράν ἐν τοῖς ἱεροῖς διπτύχοις τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ ποιεῖσθαι...» (ὅπ. π. σελ. 321).

   Μάλιστα ἡ σύνοδος αὐτή ἔθεσε καί ἀπαγόρευσι, μετά τήν ὑπογραφεῖσα ἕνωσι νά ἀπαγορεύεται «…προφάσεις συμπλάττειν καί λόγους ἀνακινεῖν κακοτέχνως κατά τῆς τοιαύτης ἐκκλησιαστικῆς ἀποκαταστάσεως...» (ὅπ. π. σελ. 323). Ἀπαγορεύθηκε ἡ ὁποιαδήποτε διαμαρτυρία καί ἀπό τόν ὁποιοδήποτε, εἴτε λαϊκό, εἴτε κληρικό, διότι εἶναι ἐνάντια εἰς τό

"Με τα στάχυα ή τα αγριόχορτα"; --Για τη δίωξη των μοναχών.

 Επιστολή προς τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Φλωρίνης κκ. Θεόκλητο

Σπυρίδων Ζορμπαλάς,  Πάτρα

       Σεβασμιότατε,

     Σας γράφω για να σας εκφράσω την έντονη διαμαρτυρία μου για τις διώξεις των πατέρων των Ι.Μ. Αγ. Παρασκευής και Αγ. Γρηγορίου Παλαμά της μητροπόλεώς σας. Προσωπικά δεν γνωρίζω ούτε εσάς αλλά ούτε και κάποιον από τους πατέρες των εν λόγω μονών. Το συγκεκριμένο θέμα το έχω παρακολουθήσει από τα μέσα ενημερώσεως. Παρακαλώ λοιπόν θεωρήστε την άποψή μου ως μία ενός απλού ορθόδοξου πιστού.

      Από την εξέλιξη των γεγονότων είναι εμφανές ότι δεν έχετε αντιληφθεί τις συνέπειες των επιλογών σας. Επιλέξατε την δίωξη των πατέρων κατόπιν της διακοπής από αυτών του μνημόσυνου σας για λόγους πίστεως. Άλλες επιλογές σας θα μπορούσαν να είναι η διακοπή του μνημόσυνου του πατριάρχη Βαρθολομαίου ή η ανοχή σας προς τους  πατέρες κατά την τακτική άλλων συναδέλφων σας σε παρόμοια θέματα.

      Αυτή την στιγμή σεβασμιότατε είμαστε σε μία εποχή όπου μεγαλώνουν τα στάχυα αλλά και τα αγριόχορτα. Κάποιοι συνάδελφοί σας επέλεξαν εμφανώς το στρατόπεδο του Οικουμενισμού ενώ άλλοι επέλεξαν την σιωπή. Μία σιωπή που δεν είναι λιγότερο ένοχη, διότι σε θέματα πίστεως δεν δικαιούμαστε να σιωπούμε.

     Εκ των πραγμάτων όμως κάποια στιγμή θα παρέλθει αυτός ο καιρός, όλοι θα κληθούν να πάρουν θέση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε αυτό το σοβαρότατο ζήτημα πίστεως και βέβαια θα έρθει και η εποχή της κοπής. Προσωπικά με συγκλονίζει το γεγονός ότι άνθρωποι με μεγάλη προσφορά στη Ορθοδοξία όπως ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος (αναστήλωση της Εκκλησίας της Αλβανίας), ο ηγούμενος Εφραίμ του Βατοπεδίου (αναστήλωση ΙΜ Βατοπεδίου), ο Αργολίδος Νεκτάριος (ανάδειξη Αγ. Λουκά Κριμαίας), έχουν προσβληθεί σοβαρά από το μικρόβιο του Οικουμενισμού.

    Σεβασμιότατε, όταν χειροτονηθήκατε επίσκοπος ορκιστήκατε πάνω στο Ιερό Πηδάλιο ότι θα τηρείτε τους Ιερούς Κανόνες. Παρακαλώ πες τε μου, ειλικρινά πιστεύετε ότι μνημονεύοντας το πατριάρχη Βαρθολομαίο τηρείτε αυτούς τους κανόνες και ορθοτομείτε τον Λόγο της Αληθείας;

     Σεβασμιότατε, είστε θεολόγος και επίσκοπος στο τιμόνι μίας μητρόπολης που ο προκάτοχός σας π. Αυγουστίνος την είχε κάνει το καμάρι της Ελλάδος. Τουλάχιστον σεβαστείτε την παρακαταθήκη που αυτός σας άφησε.

       Παρακαλώ θερμά, αναθεωρήστε τις απόψεις σας όσο έχετε ακόμα χρόνο.

    Στο χέρι σας είναι να επιλέξετε αν τελικά θα είσαστε με τα στάχυα ή τα αγριόχορτα.

     Ο Πανάγαθος Θεός να σας φωτίζει πάντοτε.

Μετά τιμής,

Σπυρίδων Ζορμπαλάς

Σολωμού 10, Πάτρα 26222

Πηγή

Επιβεβαιώνει την προσήλωσή του στις διαταγές του πατρ. Βαρθολομαίου ο μητρ. Φλωρίνης! --Συνεχίζει τις διαδικασίες διώξεων!

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΟΥΜΕ ΤΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ ΜΑΣ

 Γράφει: ο Αρχιμανδρίτης Παΐσιος Παπαδόπουλος

   Μολονότι είναι καιρός νηστείας και προσευχής για την Εκκλησία και οι πιστοί άνθρωποι το διάστημα αυτό τον νου τους τον έχουν στραμμένο στην Κυρία Θεοτόκο να την παρακαλέσουν θερμά για τα αιτήματά τους, μάλιστα σε μια φάση που η πατρίδα μας οδυνάται, εν τούτοις ορισμένοι στην διοίκηση της Εκκλησίας μας στέλνουν στα μοναστήρια δικαστικούς επιμελητές για να μας ταράξουν και να χάσουμε την λίγη προσευχή που προσπαθούμε να βρούμε μέσα στην όλη σύγχυση που δημιούργησε η αίρεση του οικουμενισμού.

Χθές έλαβα έγγραφο δια του οποίου με καλεί η Μητρόπολις Φλωρίνης να απολογηθώ εντός τριών ημερών. Δεν θα απαντήσω όμως τώρα μολονότι μου γράφουν ότι αν δεν απολογηθώ εντός τριών ημερών θα διακοπεί η μισθοδοσία μου τον επόμενο μήνα.

Στην Εκκλησία αυτός που ορίζει δεν είναι ο καθείς αλλά ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός αφού αυτός είναι η κεφαλή της Εκκλησίας και οι πιστοί, κληρικοί και λαϊκοί, είμαστε σώμα Χριστού. Τα σώμα δεν άρχει

Οι Άγιοι Επτά Παίδες εν Εφέσω

 Μαξιμιλιανός, Ἐξακουστοδιανός, Ἰάμβλιχος, Μαρτινιανός, Διονύσιος, Ἀντωνῖνος (κατ’ ἄλλους Ἰωάννης) καὶ Κωνσταντῖνος

Στὰ μέσα του 3ου αἰῶνα μ.Χ., ὅταν ὁ αὐτοκράτωρ Δέκιος ἄναψε τὸ καμίνι τῶν διωγμῶν καὶ χωρὶς καμιὰ διάκριση βασάνιζε καὶ σκότωνε νέους καὶ γέρους, τότε καὶ οἱ ἑπτὰ παῖδες, Μαξιμιλιανός, Ἐξακουστοδιανός, Ἰάμβλιχος, Μαρτινιανός, Διονύσιος, Ἀντωνῖνος καὶ Κωνσταντῖνος, γιὰ νὰ μὴν ἀρνηθοῦν τὴν πίστη τους, ἀφοῦ διαμοίρασαν τὰ ὑπάρχοντά τους στοὺς φτωχούς, ἔφυγαν ἀπὸ τὴν πόλη καὶ κρύφτηκαν σὲ κάποια σπηλιά, μέχρι νὰ πάψει ὁ διωγμός. Ἐπειδή, ὅμως, ὁ κίνδυνος ὁλοένα καὶ πλησίαζε στὴν κρυψώνα τους, προσευχήθηκαν ὅλη τὴ νύκτα νὰ πάρει ὁ Θεὸς τὶς ψυχές τους, χωρὶς νὰ πέσουν στὰ χέρια τοῦ Δεκίου. Ὁ Θεὸς ἄκουσε τὴ δέησή τους, καὶ τὸ πρωὶ κοιμήθηκαν χωρὶς νὰ ξυπνήσουν. Μετὰ 194 χρόνια, ἐπὶ Θεοδοσίου τοῦ Μικροῦ, στὴν Ἔφεσο κάποια αἵρεση διακήρυττε ὅτι δὲν ὑπάρχει ἀνάσταση νεκρῶν. Ἐκείνη, λοιπόν, τὴν ἐποχή, κάποιο παιδὶ στὴν ἀγορὰ τῆς Ἐφέσου ψώνισε ψωμὶ μὲ τὸ νόμισμα τῆς ἐποχῆς τοῦ Δεκίου. Αὐτὸ προκάλεσε ἔκπληξη. Πῆραν, λοιπὸν τὸ παιδὶ καὶ τὸ ἀνέκριναν. Κατόπιν, πῆγαν στὴ σπηλιὰ καὶ βρῆκαν ζωντανὰ καὶ τὰ ὑπόλοιπα παιδιά. Τότε ὅλοι κατάλαβαν ὅτι εἶναι θαῦμα Θεοῦ, γιὰ νὰ ἀποδειχθεῖ ὅτι «ἀνάστασιν μέλλειν ἔσεσθαι νεκρῶν, δικαίων τε καὶ ἀδίκων». Δηλαδή, ὅτι μέλλει νὰ γίνει ἀνάσταση νεκρῶν, καὶ τῶν δικαίων καὶ τῶν ἀδίκων. Ἀπολυτίκιο. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως. Θείῳ Πνεύματι, ἀφθαρτισθέντες, πολυχρόνιον, ἤνυσαν ὕπνον, οἱ ἐν Ἐφέσῳ ἑπτάριθμοι Μάρτυρες καὶ ἀναστάντες πιστοὺς ἐβεβαίωσαν, τὴν τῶν ἀνθρώπων κοινὴν ἐξανάστασιν· ὅθεν ἅπαντες, συμφώνως τούτους τιμήσωμεν, δοξάζοντες Χριστὸν τὸν πολυέλεον. Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ. Οἱ τὰ τοῦ κόσμου ὡς φθαρτὰ παριδόντες, καὶ τὰς ἀφθάρτους δωρεὰς εἰληφότες, διαφθορᾶς διέμειναν θανόντες παρεκτός· ὅθεν ἐξανίστανται, μετὰ πλείονας χρόνους, ἅπασαν ἐνθάψαντες, δυσμενῶν ἀπιστίαν· οὓς ἐν αἰνέσει σήμερον πιστοί, ἀνευφημοῦντες, Χριστὸν ἀνυμνήσωμεν. Μεγαλυνάριον. Δόγμα ἀκυροῦται νεκροποιόν· οἱ γὰρ θεῖοι Παῖδες, ἀναστάντες ἐκ τῶν νεκρῶν, ἐδήλωσαν πᾶσι, τὴν μέλλουσαν γενέσθαι, ἐν τῇ ἐσχάτῃ ὥρᾳ, βροτῶν ἀνάστασιν. Πηγή