Ανοιχτή επιστολὴ προς τους πατέρες Θεόδωρο και Σεραφεὶμ Ζήση

Ἀνοιχτὴ ἐπιστολὴ πρὸς τοὺς πατέρες

Θεόδωρο καὶ Σεραφεὶμ Ζήση

μὲ τὴν παράκληση πρὸς ἀπάντησή της

Κατ’ ἀρχὰς πρέπει νὰ δηλωθεῖ ὅτι δὲν εἴμαστε οἱ κατ’ ἐξοχὴν εἰδικοὶ στὰ ἐκκλησιαστικὰ θέματα. Ὡς πιστοὶ ὅμως ὀφείλουμε νὰ διαβάζουμε τὴν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, νὰ τὴν ἀκολουθοῦμε καὶ νὰ τὴν ὑπερασπιζόμεθα. Ὡς ἐκ τούτου ὅταν παρουσιάζονται θέματα ἢ καταστάσεις ποὺ ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὴν διδασκαλία αὐτήν, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν προσωπική μας σωτηρία, ἡ Ἐκκλησία μᾶς δίνει τὸ δικαίωμα νὰ ρωτᾶμε τοὺς ποιμένες καὶ νὰ περιμένουμε τὴν ἐκ μέρους τους ἀπάντηση. Πόσῳ μᾶλλον, ὅταν οἱ Ποιμένες αὐτοὶ χαίρουν σεβασμοῦ καὶ ἐκτιμήσεως, ἐξ αἰτίας τῶν ἀγώνων τους καὶ τῶν ἐκκλησιαστικῶν τους γνώσεων, ὡς οἱ δύο προαναφερθέντες πατέρες καὶ ὁ π. Νικόλαος Μανώλης ποὺ στὰ ἱστολόγιά του ἀναρτήθηκαν τὰ βίντεο, παρότι σὲ ἐπὶ μέρους θέματα διαφέρουμε.

Προχωροῦμε σ’ αὐτὴ τὴν κριτικὴ ἔχοντες στὸ νοῦ μας τὴν συμβουλὴ τοῦ ἀπ. Παύλου: «ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπῃ» (Ἐφ. 4,15) καὶ μὲ σκοπὸ τὴν ἐν Χριστῷ ἑνότητα· καὶ ὡς γνωστὸν ἡ ἀλήθεια εἶναι ὑπεράνω προσώπων καὶ ὅ,τι γράφεται μὲ σεβασμὸ στὴν ἀλήθεια, ἐνέχει καὶ σεβασμὸ πρὸς τὰ πρόσωπα μὲ τὰ ὁποῖα ὑπάρχει διαφωνία καὶ στὰ ὁποῖα ἀσκεῖται ἀναγκαία κριτική, ὄχι γιατὶ ἐκφέρουν διαφορετικὴ γνώμη ἀπὸ τὴν δική μας, ἀλλὰ γιατὶ ἐκφέρουν τοποθετήσεις διαφορετικὲς ἀπ’ ἐκεῖνες ποὺ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία.

Ἀφορμὴ τῆς παρεμβάσεώς μας αὐτῆς εἶναι τὸ βίντεο μιᾶς συνάξεως ποὺ ἔγινε στὴν Οὐκρανία καὶ τὸ ὁποῖο ἔδωσαν στὴν δημοσιότητα πρὸ μερικῶν ἡμερῶν (ἐδῶ) οἱ πατέρες π. Θεόδωρος Ζήσης καὶ π. Σεραφεὶμ Ζήσης διὰ τῶν ἱστολογίων τοῦ π. Νικολάου Μανώλη.

Σ’ αὐτὸ παρουσιάστηκε ἡ Οἰκονομία ὡς ἡ ἐνδεδειγμένη μορφὴ ἀγῶνος, «ἡ βασιλικὴ ὁδός», ἐνάντια στὴν αἵρεση. Μάλιστα, ἐνῶ στὸ βίντεο αὐτὸ δὲν καταδικάζεται expressis verbis ἡ Ἀκρίβεια, ἐν τούτοις παρουσιάζεται περίπου ὡς ἀκραία θέση καὶ ἐμμέσως πλὴν σαφῶς ἔρημη τῆς ἀγάπης, ποὺ τάχα δείχνει ἡ οἰκονομία τῶν δύο πατέρων. Κυρίαρχα ἐρωτήματα ποὺ προκύπτουν ἀπὸ τὰ λεγόμενα τους εἶναι:

Ἂν ἡ οἰκονομία ἀποτελεῖ τὴν «βασιλικὴ ὁδὸ» τῆς Ἐκκλησίας, τότε γιατί νὰ ἀποτειχισθοῦμε καὶ νὰ μὴν κάνουμε οἰκονομία;

Γιατί νὰ χωρίζουν ζευγάρια γιὰ λόγους πίστεως (ἔχει ἤδη συμβεῖ καὶ συμβαίνει);

Γιατί νὰ γινόμαστε ἀποσυνάγωγοι καὶ ἀντικείμενο χλευασμοῦ;

Γιατί νὰ χαρακτηριζόμαστε ὡς ταλιμπὰν καὶ φανατικοί;

Γιατί νὰ διανύουμε ἑκατοντάδες χιλιόμετρα γιὰ νὰ ἐκκλησιαστοῦμε, καὶ νὰ μὴν ἐπισκεπτόμαστε τὴν διπλανὴ ἐνορία ἐκκλησιαζόμενοι στοὺς λεγόμενους «εὐσεβεῖς» ἱερεῖς;

Γιατί νὰ μένουν μαρτυρικὰ ἀλειτούργητοι –κυρίως οἱ ἀποτειχισμένοι τοῦ ἐξωτερικοῦ;

Ποιά δυσκολία ἔχει τάχα ἡ ἀποτείχιση, ἐφ’ ὅσον ὑπάρχει ἡ …«οἰκονομικὴ» ἀποτείχιση;

Καὶ ποιός –τελικά– ὁρίζει τὴν εὐσέβεια, ὅταν ὁ καθένας προσωπικὰ μπορεῖ γιὰ τὴν οἰκονομία ποὺ κάνει νὰ τὴν ὁρίζει τόσο διαφορετικά;

Δὲν θὰ ἐπιμείνουμε ἐρωτήματα ποὺ μᾶς προβληματίζουν ἔντονα, ὅπως: γιατί τόσοι πατέρες πηγαίνουν στὴν Ρουμανία καὶ στὴν Οὐκρανία γιὰ συζητήσεις καὶ συνάξεις, ὅταν στὴν Ἑλλάδα, ἐπὶ περίπου δύο χρόνια, δὲν κατάφεραν νὰ συναντηθοῦν γιὰ ἀνάλογες κοινὲς συνάξεις καὶ ὡς ἐκ τοῦτου ἐπικρατεῖ χάος. Διότι θὰ περίμενε κανεὶς νὰ γίνει πρῶτα στὴν Ἑλλάδα μία Σύναξη, στὴν ὁποία θὰ ἀποφασιζόταν ἡ ὅποια κοινὴ γραμμὴ καὶ τὴν ὁποία θὰ παρουσίαζε ὁ ὅποιος ἐκπρόσωπος τῆς Συνάξεως στὶς ἄλλες Ἐκκλησίες, μὲ σκοπὸ τὴν ἀπὸ κοινοῦ ἀντιμετώπιση τῆς αἱρέσεως. Ἁπλῶς τὰ σημειώνουμε γιατὶ μᾶς ἔχει μείνει αὐτὴ ἡ ἀπορία.

Τί κρύβεται, δηλαδή, πίσω ἀπ’ αὐτὴ τὴν πρακτική καὶ τί θέλουν μὲ αὐτὸ νὰ ἐπιτύχουν; Μήπως τὴν προώθηση προδεδικασμένων καὶ προτετελεσμένων ἀποφάσεων ποὺ ἐλήφθησαν ἀπὸ λίγους; Καὶ ἐπίσης, ποιά τύχη μπορεῖ νὰ ἔχει ἡ Ἡμερίδα τῆς Θεσσαλονίκης (ποὺ ἀποφασίστηκε ἀπὸ λίγα ἄτομα καὶ προαναγγέλθηκε τὴν προηγούμενη Κυριακὴ ἀπὸ τὸν π. Θεόδωρο στὸ Μηλοχώρι Πτολεμαΐδας), στὴν ὁποία δὲν θὰ παραστοῦν ὅλοι οἱ ἀποτειχισμένοι, ἐξ αἰτίας ἀκριβῶς τῆς ἐπίθεσης ποὺ φρόντισε νὰ κάνει ἀπὸ τὴν Οὐκρανία ὁ π. Θεόδωρος πρὸς ἀδελφούς του ἀποτειχισμένους μοναχοὺς καὶ ὅσους συμφωνοῦν μαζί τους;  Ἀλλὰ ἂς εἶναι.

Θα ἀρχίσουμε μὲ τὶς γενικὲς ἐπισημάνσεις καὶ τὶς πρὸς ἀπάντηση ἀπορίες (ποὺ δημιουργοῦνται ἀπ’ ὅσα ἐλέχθησαν στὸ βίντεο) καὶ θὰ προχωρήσουμε στὶς εἰδικότερες. Ἂς μᾶς συγχωρέσει ὁ ἀναγνώστης γιὰ τὸ εὖρος τῆς ἀπαντήσεως. Δὲν γίνεται ὅμως νὰ ἀπαντήσει κανεὶς σύντομα, σὲ ὅσα ἐλέχθησαν σ’ ἕνα βίντεο πέντε ὡρῶν.

Γενικά:

Ἡ κύρια θέση ποὺ παρουσιάζεται στὸ βίντεο μὲ σκανδαλώδη μονομέρεια ἀπὸ τοὺς δύο πατέρες καὶ διὰ τῆς ὁποίας ὑπερτονίζεται ἡ σημασία τῆς Οἰκονομίας καὶ ὑποβαθμίζεται ἕως ἐξαφανίσεως ἡ Ἀκρίβεια (γιατὶ ἀκόμα καὶ οἱ Ἅγιοι ποὺ ἔκαναν οἰκονομίες δὲν ἀπέκρυβαν οὔτε ὑποβάθμιζαν τὴν γραμμὴ τῆς ἀκρίβειας, ἀλλὰ τὴν ὑπεράσπιζαν) εἶναι: Οἱ πατέρες ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ Ἐκκλησία (καὶ οἱ Ἅγιοί Της) εἶχε ὡς γραμμή της τὴν Οἰκονομία, τὴν βασιλικὴ ὁδό, καὶ «δὲν ἐμποδίσθηκαν στὴν ἐφαρμογὴ τῆς Οἰκονομίας, ἀκόμη καὶ σὲ θέματα τῆς δογματικῆς διδασκαλίας καὶ σὲ καιροὺς αἱρέσεως»...

Φυσικὰ ἐδῶ, ἀποροῦμε, γιατί οἱ πατέρες Θεόδωρος καὶ Σεραφείμ, δὲν τονίζουν ὅτι, οἱ ὅποιες Οἰκονομίες, γίνονταν ὄχι γιὰ δόγματα ποὺ θέσπισαν καὶ ἐπικύρωσαν Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι, ἀλλὰ στὶς καταστάσεις καὶ ζυμώσεις, πρὶν τὴ ὁριστικὴ διατύπωσή τους ὡς δογμάτων, καὶ μὲ σκοπὸ τὴν ἐν τῷ μεταξὺ νὰ προσπάθεια τῶν Ἁγίων Ποιμένων νὰ κατηχήσουν καὶ νὰ μεταπείσουν τοὺς ἀντιφρονοῦντας ἢ ἀγνοοῦντας πιστοὺς καὶ ἔτσι νὰ ἐπιτύχουν τὴν ἐπικράτηση τῆς ἀλήθειας.

Διότι εἶναι ξεκάθαρη καὶ ἀδιαπραγμάτευτη ἀλήθεια γιὰ τοὺς Ἁγίους, ὅτι ἡ οἰκονομία τελειώνει «ἐν οἷς ἡ εὐσέβεια οὐ λυμαίνεται» (Κυρίλλου Δ΄ Κωνσταντινουπόλεως, Τῷ Ἀντιοχείας, ἐν Δελικάνῃ Ἔγγραφα, τ. Β΄, σ. 178)· καὶ κατὰ τὸν Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Εὐλόγιο, «ὅτε τὸ δόγμα τῆς εὐσεβείας οὐδὲν παραβλάπτεται. Οὐ συγχωρεῖ δὲ συγκατάβασις εἰς τὰ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως… (σ.σ. τοῦ δόγματος) γὰρ ἀκράτου καὶ ἀκαπηλεύτου μένοντος, ἡ οἰκονομία περὶ τῶν τε ἔξωθεν αὐτοῦ χώραν εὑρίσκει συνίστασθαι» (PG 103, 953-956). Τὰ παραπάνω χωρία (ὅπως καὶ κάποια ἄλλα στὴ συνέχεια) εἶναι ἀπὸ τὴν μελέτη τοῦ π. Ἀναστασίου Γκοτσόπουλου –μία μελέτη τὴν ὁποία, ἐσεῖς χαιρετίσατε– περὶ Οἰκονομίας καὶ ἀκριβείας μὲ τίτλο «“Oυ δει αιρετικοίς ή σχισματικοίς συνεύχεσθαι”. Προσεγγίζοντας την κατ’ οικονομία πράξη της Εκκλησίας. Τι σημαίνει «συνεύχεσθαι»; Γιατί «ου δει συνεύχεσθαι;».

Στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, μετὰ ἀπὸ Σύνοδο καὶ τὴν καταδίκη τῶν ὅποιων αἱρετικῶν θέσεων, ἡ Οἰκονομία, ὄχι μόνο δὲν ἀποτελοῦσε τὴν γραμμὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ δὲν εἶχε καμιὰ θέση στὴν σκέψη καὶ στὴν πράξη τῆς Ἐκκλησίας. Ἀντιθέτως ἡ Ἀκρίβεια ἦταν ἡ σταθερὴ θέση Της ἐκφραζόμενη στὸ γνωστό: «οὐ συγχωρεῖ δὲ συγκατάβασις εἰς τὰ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως».

Ποιός θὰ ἀρνηθεῖ ὅτι πάμπολλες θέσεις τῶν Οἰκουμενιστῶν ἔχουν ἤδη καταδικασθεῖ ἀπὸ τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους; Ποιός θὰ ἀρνηθεῖ, ὅτι γι’ αὐτὸ ἀποτελεῖ ὁ Οἰκουμενισμὸς Παναίρεση; Ποιός θὰ ἀμφισβητήσει, ὅτι τουλάχιστον μέχρι τὴν ψευτοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου ἔγιναν πλεῖστες οἰκονομίες, ἀμέτρητες παραινέσεις, ἀναρίθμητες ἐπισημάνσεις, ἐγράφηκαν καὶ ὑπογράφησαν διακηρύξεις καὶ «Ὁμολογίες Πίστεως», πραγματοποιήθηκε ἕνας ἀτέλειωτος πόλεμος ποὺ ἀποδείχθηκε γιὰ πολλοὺς «χαρτοπόλεμος», ἀλλὰ τίποτα ἀπ’ αὐτὰ δὲν ἐμπόδισε τοὺς Οἰκουμενιστὲς νὰ προχωρήσουν στὸ ἔργο τους,  μὲ τραγικὸ ἀποτέλεσμα τὸ Κολυμπάρι καὶ τὰ ἐπακόλουθά του;

Πιστεύουμε ὅτι οἱ δύο πατέρες, ἀναστοχαζόμενοι νηφάλια ὅλα αὐτά, θὰ συμφωνήσουν ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ χρησιμοποιοῦμε τὴν ἐκκλησιαστικὴ Οἰκονομία σὲ θέματα προσωπικὰ τῶν πιστῶν ὡς πρὸς τὴν στάση τους ἀπέναντι στὴν αἵρεση –καὶ ἀνάλογα μὲ τὴν περίσταση– καὶ τὴν στιγμὴ μάλιστα ποὺ οἰκονομίες κάνουν ὅλοι οἱ ποιμένες, ἀκόμα καὶ αὐτοὶ ποὺ κατηγοροῦνται(!) ὡς ὀπαδοὶ τῆς ἀκριβείας. Δὲν ἔχουν ἀνακηρύξει ὅμως τὴν Οἰκονομία ὡς ἐπίσημη γραμμή, ὡς «βασιλικὴ ὁδό», κι αὐτὸ ἀποτελεῖ τὸ κρίσιμο σημεῖο, ποὺ ἂν κατανοηθεῖ, δίνει λύσει σὲ ἄσκοπες διαμάχες καὶ παρανοήσεις.

Ἂς ἐξετάσουμε ἕνα συγκεκριμένο παράδειγμα. Ἐπειδὴ κάποτε

χρειάστηκε ὁ Μ. Βασίλειος γιὰ κάποιο χρόνο, νὰ μὴν ὁμολογεῖ δημοσίως τὴν θεότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δὲν σημαίνει, ὅτι αὐτὸ ἀποτελεῖ καὶ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἔτσι ὥστε νὰ κάνουμε καὶ ἐμεῖς τό ἴδιο σήμερα μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές, προκειμένου νὰ διατηρήσουμε τὶς θέσεις μας. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἅγιος Νικόδημος στὴν εἰσαγωγή τοῦ «Πηδαλίου» του ἀναφέρει ἐπὶ τοῦ θέματος τὰ ἑξῆς: «Πάντα τὰ σπάνια καὶ οἰκονομικά, καί τὰ ἐξ ἀνάγκης, ἤ τινος πονηρᾶς συνηθείας, καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν, πάντα τὰ παρὰ κανόνας γινόμενα, νόμος, καὶ κανών καὶ παράδειγμα τῆς ἐκκλησίας οὐχ ὑπάρχουσι» (Πηδάλιο, σελ. ιθ΄). Ἡ Οἰκονομία εἶναι σύντομη παρέκκλιση ἀπὸ τὴν γραμμὴ καὶ ὄχι γραμμὴ τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ γραμμὴ τῆς Ἐκκλησίας ἐκφράζεται περίφημα ἀπὸ τὸν Ἅγιο Μᾶρκο τὸν Εὐγενικό: «Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ σύνοδοι καὶ πᾶσαι αἱ θεῖαι γραφαὶ φεύγειν τοὺς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καὶ τῆς αὐτῶν κοινωνίας διΐστασθαι» (Patrologia Orientalis, Τοme XV, Αu Concile de Florence, σελ. 304, καί Τά εὑρισκόμενα ἅπαντα, Τόμ. Α΄, σελ. 424).

Ἡ δὲ μεσότητα ποὺ κηρύττουν οἱ ἅγιοι Πατέρες καὶ τὴν ὁποία ἐσεῖς λανθασμένα προβάλλετε ὡς «βασιλικὴ ὁδό», ἰσχύει γιὰ τὶς ἀρετὲς καὶ γιὰ τὸν τρόπο λειτουργίας τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος καὶ τῆς ζωῆς κι ὄχι γιὰ θέματα πίστεως καὶ τὴν καταπολέμηση μιᾶς αἱρέσεως, ὅπου ὑμνεῖται ὁ ζῆλος καὶ ἡ ἀγωνιστικότητα, πάλι κατὰ τὸ «οὐ συγχωρεῖ δὲ συγκατάβασις εἰς τὰ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως». Ὡς ἐπιστημονικὴ ἀπόδειξη περὶ τούτου μπορεῖτε νὰ συγκρίνετε καὶ τὶς πλούσιες πατερικὲς πηγὲς στὸ βιβλίο τοῦ καθηγητὴ Ἀποστόλου Νικολαΐδη («Η έννοια της μεσότητας στον Αριστοτέλη και την Πατερική Παράδοση», Πρακτικά διεθνούς επιστημονικού συνεδρίου: «Αριστοτέλης και Χριστιανισμός». 24-25 Νοεμβρίου 2016. Συνεδρία 3η. Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Κοσμητεία Θεολογικής Σχολής»), ὅπου δὲν ἀναφέρεται καμία πατερικὴ πηγή, ποὺ νὰ συνδέει τὴν μεσότητα ὡς γραμμὴ γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς Πίστεως καὶ τὴν καταπολέμηση τῆς κάθε αἱρέσεως. Σᾶς παρακαλοῦμε νὰ μᾶς ἐμφανίσετε μία πατερικὴ πηγή, στὴν ὁποία νὰ δηλώνεται, ὅπως ὑποστηρίζετε ἐσεῖς, ξεκάθαρα αὐτὴ ἡ σύνδεση. Ὡς ἀντίθετο στὴν διδασκαλία σας παράδειγμα σᾶς ἐμφανίζουμε τὶς γνωστὲς σ’ ἐσᾶς κι ἄλλους ἀκόλουθες πηγές:

«Ἀλλὰ τί, φησί, δράσωμεν πρὸς τοὺς μέσους τούτους Γραικολατίνους, οἳ τὴν μεσότητα περιέποντες, τὰ μὲν ἐπαινοῦσι τῶν λατινικῶν ἐθῶν καὶ δογμάτων ἀναφανδόν, τὰ δ' ἐπαινοῦσι μέν, ἀλλ' οὐκ ἂν ἕλοιντο, τὰ δ' οὐδ' ἐπαινοῦσιν ὅλως; -Φευκτέον αὐτούς, ὡς φεύγει τις ἀπὸ ὄφεως, ὡς αὐτοὺς ἐκείνους, ἢ κακείνων πολλῷ δήπου χείρονας, τοὺς χριστοκαπήλους καὶ χριστεμπόρους· ...Φεύγετε οὖν αὐτούς, ἀδελφοί, καὶ τὴν πρὸς αὐτοὺς κοινωνίαν· οἱ γὰρ τοιοῦτοι ψευδαπόστολοι, ἐργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ» (“Τοῖς Ἁπανταχοῦ τῆς γῆς καὶ τῶν νήσων εὑρισκομένοις Ὀρθοδόξοις Χριστιανοῖς, Μάρκος Ἐπίσκοπος τῆς Ἐφεσίων Μητροπόλεως ἐν Κυρίῳ χαίρειν”, Patrologia Orientalis, Τοme XV Αu Concile de Florence, σελ. 318-320).

«Ἄκουε δέ, τίνα λέγουσιν εἶναι τὸν Χριστόν [Ἰησοῦν], ἵνα ἔτι μειζόνως αὐτοὺς μισήσῃς… (σ.σ.: Παρόμοιες καὶ χειρότερες ἐκκλησιολογικὲς βλασφημίες -ὄχι ΜΙΑ, ἀλλὰ πολλές- κηρύττουν ἐδῶ καὶ δεκαετίες μέχρι σήμερα οἱ Οἰκουμενιστές!). Ἆρα ἔστι τι τούτων ἀσεβέστερον; ἔστι τι τούτων ἀθλιώτερον; Ἐγὼ διηγοῦμαί σοι τὴν πλάνην, ἵνα μειζόνως αὐτοὺς μισήσῃς. Φεῦγε οὖν τὴν ἀσέβειαν, μηδὲ χαίρειν λέγε τῷ τοιούτῳ, ἵνα μὴ κοινωνήσῃς τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους· καὶ μήτε πολυπραγμονήσῃς, μήτε εἰς λόγους αὐτοῖς ἐλθεῖν θελήσῃς. Καὶ μίσει μὲν πάντας αἱρετικούς, ἐξαιρέτως δὲ τὸν τῆς μανίας ἐπώνυμον...·  ἀλλὰ διὰ τὰ δυσσεβῆ δόγματα μίσει τὸν τῆς κακίας ἐργάτην, τὸ δοχεῖον παντὸς ρύπου, τὸν πάσης αἱρέσεως βόρβορον ὑποδεξάμενον. Φιλοτιμούμενος γὰρ ἐν κακοῖς ἐξαίρετος γενέσθαι, τὰ πάντων λαβών, καὶ μίαν αἵρεσιν πεπληρωμένην βλασφημιῶν καὶ πάσης παρανομίας συστησάμενος, λυμαίνεται τὴν ἐκκλησίαν, (μᾶλλον δὲ τοὺς ἐκτὸς τῆς ἐκκλησίας) ὡς λέων περιπατῶν καὶ καταπίνων. Μὴ πρόσεχε αὐτῶν τῇ χρηστολογίᾳ, μηδὲ τῇ νομιζομένῃ ταπεινοφροσύνῃ· ὄφεις γάρ εἰσι γεννήματα ἐχιδνῶν. Καὶ Ἰούδας ἔλεγε, Χαῖρε Ῥαββί, καὶ προεδίδου. Μὴ τοῖς φιλήμασι πρόσεχε, ἀλλὰ τὸν ἰὸν φυλάσσου. Καὶ ἵνα μὴ μάτην δοκῶμεν αὐτοῦ κατηγορεῖν, ἐν παρεξόδῳ τίς ἐστιν οὗτος ὁ Μάνης εἴπωμεν, καὶ τί διδάσκει ἐκ μέρους· …κλέπτης γάρ ἐστιν ἀλλοτρίων κακῶν, ἐξιδιοποιούμενος τὰ κακά. Καὶ γέγραπται· Ὃς δ' ἂν βλασφημήσῃ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, οὐκ ἔχει ἄφεσιν. Ἐβλασφήμησεν οὖν, Πνεῦμα ἅγιον ἑαυτὸν εἰπών. Ὁ ἐκείνοις κοινωνῶν, βλεπέτω μετὰ τίνων ἑαυτὸν ἐντάσσει». (Κυρίλλου Ἱεροσολύμων, Κατήχησις αʹ Φωτιζομένων, ἐν Ἱεροσολύμοις σχεδιασθεῖσα, Εἰσαγωγικὴ τοῖς τῷ βαπτίσματι προσελθοῦσι, 6.12 περὶ αἱρέσεων).

Βλέπετε, ἐσεῖς πατέρες, στὰ παραπάνω λόγια τοῦ Ἁγίου, ποὺ ἀπευθύνονται μάλιστα σὲ κατηχούμενους, κάποια ἀναφορά, ἔστω καὶ μία ὑπόνοια, τῆς μεσότητας σὲ θέματα Πίστεως; Ἀντιθέτως ἡ μεσότης καταδικάζεται ὡς τακτικὴ τῶν ψευδαποστόλων καὶ γραικολατίνων. Εἶναι ἀκραῖοι οἱ Ἅγιοι, ἐπειδὴ συμβουλεύουν μελλοντικοὺς βαπτισμένους Χριστιανοὺς νὰ μισοῦν καὶ νὰ φεύγουν ἀπὸ κάθε αἵρεση; Ἔχετε ἐσεῖς μεγαλύτερη ἀγάπη ἀπὸ τοὺς Ἁγίους; Εἶναι πλανεμένος ὁ Ἅγιος Κύριλλος, ἐπειδὴ μιλάει γιὰ «ἰόν», καὶ ὁ Ἅγιος Μᾶρκος γιὰ «ὄφιν», δηλ. μόλυνση καὶ δηλητήριο ἀπὸ τὴν αἵρεση καὶ συμφωνεῖ μὲ αὐτό, ποὺ πρῶτα κι ἐσεῖς συμφωνούσατε καὶ τώρα ἀνεξηγήτως ἀναιρεῖτε, δηλ. τὸ «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ» καὶ «ἀποκοπτέον ἡμᾶς αὐτοὺς τῆς ἐκείνου κοινωνίας» κατὰ τὸν Ἰωσὴφ Καλόθετο;

Παρεπιμπτόντως γιὰ ὅσους γνωρίζουν τὴν Ἑλληνικήν –κι ἐσεῖς τὴν γνωρίζετε πολὺ καλύτερα ἀπὸ ἐμᾶς– τὰ ρηματικὰ ἐπίθετα σὲ -τέος (τὸ λατινικὸ Gerundivum) σημαίνουν ὅτι πρέπει ἢ εἶναι ἀνάγκη νὰ γίνει αὐτό, ποὺ σημαίνει τὸ ρῆμα ἀπὸ τὸ ὁποῖο προέρχονται καὶ ἀναλύονται σὲ δεῖ (πρέπει) + τὸ παθητικὸ ἀπαρέμφατο τοῦ ρήματος. Δὲν ὑπάρχει καμία περίπτωση δυνητικῆς ἑρμηνείας.

Δὲν φθάνουν, σεβαστοὶ πατέρες, τόσες δεκαετίες Οἰκονομίας πρὶν τὴν ψευτοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου; Δὲν φθάνουν τόσες Οἰκονομίες, ὅταν οἱ Οἰκουμενιστὲς ὑπέγραψαν τόσα ἀντορθόδοξα κείμενα καὶ καταργήσεις τοῦ δόγματος τῆς Ἐκκλησίας, χωρὶς νὰ δώσουν λόγο καὶ νὰ ἐμποδιστοῦν σ’ αὐτὸ ἀπὸ τοὺς συμποιμένες τους, κι ἐκείνους ποὺ θεωροῦνται ὀρθόδοξοι; Δὲν φθάνουν τόσες ὑπογραφές (καὶ τοῦ γράφοντος) σὲ ὁμολογίες Πίστεως, ποὺ ἔμειναν χωρὶς ἀντίκρυσμα; Μὴν μᾶς πεῖτε σεβαστοὶ πατέρες, ἰδίως ὁ π. Θεόδωρος, ὅτι δὲν γνωρίζετε, ὅτι τὸ Κολυμπάρι ἁπλῶς ἐπικύρωσε συνοδικὰ αὐτὸ ποὺ δεκαετίες, καὶ ἐν γνώσει τῶν Ἐπισκόπων, λειτουργοῦσε ὡς «φυσιολογικό». Καὶ ποιός θὰ καθορίσει, πόσο θὰ ἰσχύσει ἡ Οἰκονομία; Ποιός θὰ προσδιορίσει τὸν χαρακτηρισμὸ τοῦ εὐσεβοῦς, γιὰ ἱερεῖς ποὺ μνημονεύουν; Ἐσεῖς κατὰ μόνας, σεβαστοὶ πατέρες;

Εἰδικότερα

Α) Λέει στὸ 1:02:36 ὁ π. Θεόδωρος, ὅτι αὐτὴν τὴν στιγμὴ στὴν Ἑλλάδα ἁγιορεῖτες πατέρες, καὶ εἰδικότερα ὁ μοναχὸς Σάββας, δὲν πειθαρχεῖ σὲ μία γραμμὴ οἰκονομίας ποὺ ἔχει (ὁ π. Θεόδωρος) ἐπιλέξει καὶ δημιουργεῖ διαιρέσεις καὶ ἀναστατώσεις. (Στὴν ὑποσημείωση (1) ἕνα εὐρύτερο ἀπόσπασμα τῆς ὁμιλίας τοῦ π. Θεοδώρου, ποὺ ἀφορᾶ περισσότερο σ). Στὰ σχόλια τοῦ π. Θεοδώρου γιὰ τὸν π. Σάββα, πρέπει νὰ ἀπαντήσει ὁ ἴδιος ὁ π. Σάββας, ὁ ὁποῖος φέρει φυσικά, ὅπως ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς, τὶς δικές του εὐθῦνες, γιὰ τὴν πορεία τοῦ ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνος.

Ἀλλὰ ἡ εὔλογη ἐρώτηση ποὺ γεννιέται εἶναι: ποῦ ἀκούστηκε στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία νὰ κατηγορεῖ, ἐν εἴδει δικαστηρίου ἐρήμην καὶ χωρὶς ἀναφορὰ ἁγιοπατερικῶν στοιχείων καὶ ἀποδείξεων (τὰ τηλεφωνήματα ἢ προσωπικὲς ἀναφορὲς δὲν ἀποτελοῦν στοιχεῖα καταδίκης στὴν Ἐκκλησία), ἕνας ἱερέας ἕναν μοναχό; Ποιός ὅρισε τὸν π. Θεόδωρο ἐκπρόσωπο-ἡγέτη ὅλων τῶν ἀποτειχισμένων ἢ ἀναμφισβήτητο καὶ μοναδικὸ ἐκφραστὴ τῆς ἁγιοπατερικῆς Παραδόσεως, εἰς τρόπον ὥστε, ὅποιος δὲν ὑπακούει σ’ αὐτόν, νὰ κατηγορεῖται γιὰ ἀνυπακοή; Καί, μάλιστα, αὐτὸ νὰ τὸ κάνει ἐκτὸς τῆς ἱερατικῆς του δικαιοδοσίας, ἐξουθενώνοντας ἕνα μοναχὸ ποὺ ἀπουσιάζει γιὰ τὴν τάχα «ἀνυπακοή» του σὲ μία γραμμὴ ποὺ ὁ ἱερέας αὐτὸς μόνος του –ἢ μὲ τὴν ὁμάδα του– καὶ αὐθαίρετα ἀποφάσισε;

Καὶ τὸ χειρότερο· τοῦ ζητᾶ νὰ ὑπακούσει σὲ μιὰ «γραμμή», ποὺ ἤδη ἔχει κατηγορηθεῖ ἀπὸ πολλοὺς μὲ πειστικὰ στοιχεῖα ὡς ἀντιπατερική; Καὶ γιατί ἀναφέρεται μόνο σ’ αὐτόν; Γιατί κατηγορεῖται μόνο ὁ π. Σάββας; Δὲν ὑπάρχουν κι ἄλλοι ἱερωμένοι καὶ πιστοί, ποὺ δὲν ἀκολουθοῦν τὴν «γραμμὴ» Ζήση-Μανώλη; Κατηγορεῖ τοὺς ἄλλους γιὰ ἐγωϊσμό; Δὲν σκέπτεται μήπως καὶ ἡ δική του «γραμμὴ» ἐμπίπτει «περισσοτέρως» σὲ αὐτὸ ποὺ κατηγορεῖ τὸν π. Σάββα; Διότι εἶναι αὐταπόδεικτο, ὅτι ἀπόφαση συνάξεως ἢ συνόδου γιὰ τὴν γραμμὴ τῆς Οἰκονομίας δὲν μᾶς ἔχει γίνει γνωστή, κι ἄρα, αὐτὸ ἀποτελεῖ προσωπική του ἐκτίμηση, ἕως τουλάχιστον τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ μᾶς ἀποδείξει ὅ,τι ἀνεπιτυχῶς ἕως τώρα ἐπιδιώκει· ὅτι δηλαδή, αὐτὴ εἶναι ἡ γραμμὴ τῆς Ἐκκλησίας.

Ξεχάσατε, σεβαστοὶ πάτερες, τὸ «εἰ κακῶς ἐλάλησα, μαρτύρησον περὶ τοῦ κακοῦ· εἰ δὲ καλῶς, τί με δέρεις;» (Ἰω. 18, 23). Ποιός σᾶς ἔδωσε, ἀλήθεια, τέτοια δικαιοδοσία; Νὰ ἐκλάβουμε αὐτὴ τὴν δημόσια δήλωσή σας ὡς ἀπειλή, ὅτι ὅποιος, ἐκτὸς τοῦ μ. Σάββα, δὲν ἀκολουθεῖ τὴν δική σας «Οἰκονομία», θὰ στιγματίζεται ὡς ἀκραῖος καὶ σχισματικός καὶ θὰ καταδικάζεται ἐρήμην σὲ τέτοιου εἴδους δικαστήρια;

Ποιός, λοιπόν, εἶναι αὐτός ποὺ διασπάει τὸν ἀγῶνα;

Μήπως ὅλα τελικὰ γίνονται γιὰ νὰ κατορθώσετε νὰ ἐπιβάλετε τὴ γραμμή –ποὺ δὲν καταφέρατε νὰ ἐπιβάλετε στὴν Ἑλλάδα– διὰ τῆς Οὐκρανίας, τὴν ὁποία ἐπισκέφθηκατε ὡς αὐτόκλητος ἀντιπρόσωπος τῶν ἀποτειχισμένων –ὅπως  πρὶν ἀπὸ ἐσᾶς ὁ π. Σάββας; Μήπως τὸ μικρόβιο τῆς ἀρχηγίας ποὺ λυμαίνει ὡς μικρόβιο τὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ἐδῶ καὶ καιρὸ καὶ ἀκολουθεῖ κι ἐσᾶς ἀπὸ τὴν περίοδο τῶν ἀγώνων τοῦ 2001, κατὰ τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Πάπα στὴν Ἑλλάδα, καὶ ἐν συνεχείᾳ στὶς Συνάξεις τῆς Γατζέας, δὲν σᾶς ἐπιτρέπει νὰ προσφέρετε τὶς ὑπηρεσίες σας στὸν ἀγώνα ἀπὸ μία πιὸ ταπεινὴ καὶ συλλογικὴ θέση; Ἂν ἰσχύει αὐτό, ποὺ εἶναι κάτι τὸ ἀνθρώπινο, καὶ δὲν τὸ συνειδητοποιεῖτε, ἀκοῦστε καὶ κάποιες ἄλλες γνῶμες, ὅτι ὅλα αὐτὰ φαίνονται στὰ μάτια πολλῶν ὡς προσπάθεια ἐπιβολῆς καὶ ξεκαθάρισμα λογιαριασμῶν καὶ διαιωνίζουν τὴν διαίρεση καὶ ἀποτρέπουν μιὰ θεάρεστη συμφιλίωση.

Β) Λέει ὁ π. Θεόδωρος στὸ 1.06.10 –ἀναφερόμενος καὶ στὴν δηλωση ἀποτείχισής του– ὅτι δὲν κατακρίνει τοὺς Ἐπισκόπους ποὺ ἔχουν ὀρθόδοξο φρόνημα, ἀλλὰ ἀκόμα μνημονεύουν τὸν Πατριάρχη καὶ τὴν Σύνοδο καὶ τοὺς καλεῖ νὰ ἀκολουθήσουν καὶ αὐτοί, τὴν ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες εὐλογημένη διακοπὴ μνημόνευσης.

Ὅμως, πάτερ, εἶναι καιρὸς νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅλοι μας, ὅτι ἡ ὁποιάδηποτε Οἰκονομία δὲν παραγράφει τὴν Ἀκρίβεια, ἔχει προσωρινὸ χαρακτῆρα μὲ σύντομη ἡμερομηνία λήξεως καὶ εἶναι ἐξαιρετικὰ βραχύβιος! Κι ἂν στὴν ἐποχὴ τῶν μεγάλων Πατέρων, ἡ Οἰκονομία δὲν κρατοῦσε πάνω ἀπὸ μερικοὺς μῆνες ἢ κάποια χρόνια (λόγῳ τῆς μεγάλης καθυστέρησης κατὰ τὴν μετάδοση τῶν αἱρετικῶν δοξασιῶν ἀπὸ Ἐκκλησία σὲ Ἐκκλησία), ποιά δικαιολογία ὑπάρχει σήμερα γιὰ Οἰκονομίες, τὴν στιγμὴ ποὺ οἱ εἰδήσεις τῶν κακοδοξιῶν μεταδίδονται καὶ ἐξακριβώνονται τὴν ἴδια μέρα ποὺ ἐλέχθησαν;

Πέρασαν, λοιπόν,  δύο χρόνια ἀπὸ τὴν διεξαγωγὴ τῆς Κολυμπαρίου Συνόδου. Ποιός ἐπίσκοπος, ποιός πνευματικός, σεβαστὲ πάτερ, ἀκολούθησε τὴν παράκλησή σας; Κανείς! Ἀκόμα κι ἐκεῖνοι ποὺ ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ 2000 μιλοῦσαν γιὰ Διακοπὴ Μνημοσύνου, σίγησαν! Πόσο καιρό, λοιπόν, ἔχετε ἐσεῖς σκοπὸ νὰ περιμένετε, ἀφοῦ λέτε, ὅτι ἡ οἰκονομία ἔχει προσωρινὸ χαρακτῆρα; Μπορεῖτε νὰ μᾶς πεῖτε ἕνα ὅριο, γιὰ νὰ μάθουμε καὶ νὰ διορθωθοῦμε κι ἐμεῖς; Καὶ διερωτώμεθα· μήπως, χαρίζεσθε στοὺς κοινωνοῦντας μὲ τὴν αἵρεση Ἐπισκόπους (στὸν Πειραιῶς, τὸν Ναυπάκτου κ.λπ.), γιὰ νὰ δικαιολογήσετε τὴν «γραμμή» σας, τοὺς ἑαυτούς σας; Ἐπειδὴ δηλ. πρῶτος ἐσεῖς καὶ ὁ π. Νικόλαος Μανώλης, τὴν ἔχετε καταργήσει, ἀφοῦ ἐπιτρέπετε-συμβουλεύετε τὰ πνευματικά σας τέκνα νὰ ἐκκλησιάζονται στοὺς Οἰκουμενιστές, ἀλλὰ κι ἐσεῖς νὰ κοινωνεῖτε μὲ Ἐπίσκοπο ποὺ μνημονεύει τὸν προϊστάμενό του, ποὺ μνημονεύει τὸν Οἰκουμενιστὴ Μόσχας Κύριλλο;

Γι’ αὐτά, τώρα, ποὺ λέτε στὴν συνέχεια, δηλαδὴ τὰ περὶ ἀκύρων Μυστηρίων (εὐτυχῶς τὰ ὑποστηρίζουν μόνο κάποιοι ἐλάχιστοι καὶ μάλιστα ἀπομονωμένοι, καὶ κανεὶς ἄλλος, ὅπως τελευταῖα ἀποδείχθηκε καὶ δημόσια), γιατὶ δὲν τὰ ἀντιμετωπίσατε στὴν Ἑλλάδα, ὅταν ἔγινε δημόσιος διάλογος γι’ αὐτὸ τὸ θέμα, ὥστε νὰ βοηθήσετε ἔτσι τοὺς πιστοὺς ποὺ μπορεῖ νὰ ἐπηρεάστηκαν ἀπὸ αυτὴν τὴν θέση; Γιατὶ τὸ κάνετε θέμα ἐκτὸς Ἑλλάδος καὶ μάλιστα συνδεόμενο μὲ τὴν Οἰκονομία; Δὲν ἀποτελεῖ αὐτὸ παραπλάνηση ἢ διαστρέβλωση πρὸς ἴδιον συμφέρον; Καὶ δὲν ἀποφύγατε νὰ πάρετε δημόσια θέση μόνο γιὰ τὸ θέμα τῶν Μυστηρίων, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ θέμα τοῦ ἡμερολογίου, τῆς ἑνότητας, τῶν διωγμῶν τῶν ἄλλων ἱερέων, τοῦ ἀγῶνος καὶ τὴν στήριξη τῶν λαϊκῶν. Γιατί σιγεῖτε γιὰ αὐτὰ τὰ θέματα στὴν Ἑλλάδα καὶ εἶστε λαλίστατος στὴν Οὐκρανία;

Γ) Ἀναφέρει ὁ π. Θεόδωρος στὸ 1.20.38 τὸν α΄ εἰρηνικὸ λόγο τοῦ ἁγίου Γρηγορίου (τὸν λόγο αὐτὸν τὸν ξανααναφέρει ἀργότερα ὁ π. Σεραφεὶμ στὸ 3.40.40, ὡς ἀπόδειξη ὅτι οἱ τῆς ἀκριβείας δὲν ἔχουν ἀγάπη). Σ’ αὐτὸν τὸν λόγο ὁ Ἅγιος ἐκφράζει τὴν χαρά του, διότι οἱ ἀποτειχισμένοι μοναχοὶ καὶ λαϊκοί (οἱ ὁποῖοι εἶχαν διακόψει τὴν μνημόνευση τοῦ πατέρα του Γρηγορίου, ἐπειδὴ ὑπέγραψε ἕνα ἡμιαρειανικὸ κείμενο), ἐπανέφεραν τὴν μνημόνευση του, ὅταν κατάλαβαν ὅτι τὸ ἔκανε –ὅπως λέει ὁ π. Σεραφείμ– ἀπὸ ἄγνοια καὶ ἁπλότητα. Μὰ δὲν καταλαβαίνετε, πατέρες, ὅτι τὸ παράδειγμα αὐτὸ εἶναι ἐναντίον τῶν θέσεών σας; Διότι ἀποδεικνύει τὴν εὐαισθησία τῶν μοναχῶν ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι δὲν ὑπολόγισαν οὔτε τὸν πατέρα τοῦ ἁγίου Γρηγορίου, καὶ ἐφάρμοσαν Ἀκρίβεια κι ὄχι Οἰκονομία. Τὸ ἂν ἐνήργησαν βιαστικὰ καὶ χωρὶς νὰ ἐλέγξουν τὴν περίπτωση, δὲν ἔχει συγγένεια μὲ τὴν στάση τῶν συγχρόνων Δεσποτάδων (γιὰ νὰ μὴ μιλήσουμε γιὰ τοὺς καθαρόαιμους Οἰκουμενιστές). Ἀπόδειξη τούτου εἶναι, πὼς ὅταν ἀντελήφθησαν τὴν ἐξ ἁπλότητος ἐνέργεια τοῦ πατρὸς τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου, κοινώνησαν πάλι μαζί του! Πῶς συγκρίνετε πράγματα ἀσύγκριτα; Ποῦ εἴδατε ἐδῶ ἐφαρμογὴ οἰκονομίας; Ὑπάρχουν σήμερα γεγονότα καὶ ἐνέργειες τῶν συγχρόνων Ἐπισκόπων ποὺ σᾶς ὁδήγησαν νὰ ἰσχυριστεῖτε ὅτι ἔχουν παρόμοια «ἁπλότητα καρδίας» μὲ ἐκείνους τοὺς μοναχούς; Ὄχι, ἀσφαλῶς! Ἀντίθετα, οἱ σύγχρονοι Ἐπίσκοποι, ἀποδέχτηκαν ,ἄλλοι σιωπηρὰ κι ἄλλοι φανερά, τὶς κακόδοξες ἀποφάσεις τῆς Κρήτης! Καὶ μάλιστα μετὰ ἀπὸ ἑκατοντάδες δημοσιεύματα, ποὺ ἐπεσήμαιναν καὶ ἀπεδείκνυαν τὰ περὶ ληστρικότητος, κακοδοξίας, ἀπάτης, μεθοδεύσεων πονηρῶν, ἐμπλοκὴ ἀκόμα καὶ Ἀμερικανικῶν ὀργανώσεων γιὰ τὴν διεξαγωγὴ τῆς ληστρικῆς Κολυμπαρίου Συνόδου! Μήπως ἀνακαλύψατε «ἁπλότητα καρδίας» στὴν ἀποδοχὴ καὶ τὴν διανομή (ἀπὸ τοὺς Ἐπισκόπους) τῆς Συνοδικῆς Ἐγκυκλίου ποὺ παραπλανᾶ τοὺς πιστούς, βεβαιώνοντάς τους ὅτι στὴν Κρήτη ὅλα ἔγιναν Ὀρθόδοξα; Μήπως ἀνακαλύψατε «ἁπλότητα καρδίας» τῶν Ἐπισκόπων, στὸ γεγονὸς ὅτι ἀποδέχτηκαν σιωπηρὰ τὴν τιμωρία σας ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, ποὺ ἴσως ὁδηγήσει καὶ στὴν καθαίρεσή σας; Ὑπάρχει κάποιο ἔγγραφο συμπαραστάσεως ἢ διαμαρτυρίας, ἔστω τῶν 15 Ὀρθόδοξων (κατ’ ἐσᾶς) Ἐπισκόπων ποὺ νὰ ἐναντιώνεται στὴν δίωξή σας; Σήμερα, πατέρες, δὲν τίθεται θέμα ἀγνοίας, διότι, ὅπως λέει ὁ π. Σεραφεὶμ στὸ 1.30.09, οἱ Οἰκουμενιστὲς ἔχουν ἐπικρατήσει παντοῦ.

Ποιός ἐπίσκοπος, σεβαστοί πατέρες, μπορεῖ νὰ ἰσχυριστεῖ, ὅτι ἀγνοεῖ τὸ θέμα; Μήπως π.χ. ὁ Πειραιῶς; Ποιός μπορεῖ νὰ ἰσχυριστεῖ ὅτι κάποιος Μητροπολίτης –ὅπως ὁ πατέρας τοῦ ἁγ. Γρηγορίου ἅγιος Γρηγόριος– κοινωνεῖ μὲ τὴν αἵρεση ἀπὸ ἄγνοια καὶ ἁπλότητα; Μήπως π.χ. ὁ Ναυπάκτου; Πῶς, λοιπόν, συγκρίνετε τοὺς σημερινοὺς ἐπισκόπους μὲ τοὺς Ἁγίους τῆς λαμπρῆς ἐκείνης ἐποχῆς τῆς Ἐκκλησίας; Πῶς συγκρίνετε τὴν σημερινὴ ἐποχὴ τῆς συμβατικότητας και προδοσίας μὲ τὴν λαμπρὴ ἐποχὴ τῶν διωγμῶν καὶ τῆς ὁμολογίας; Ποῦ ἀκόμα θὰ φθάσετε γιὰ νὰ δικαιολογήσετε τὰ ἀδικαιολόγητα;

Καὶ οἱ δύο πατέρες μάλιστα χρησιμοποιοῦν καὶ τὸν Μ. Βασίλειο ὡς παράδειγμα οἰκονομίας. Ἀλλὰ ὁ Ἅγιος τοὺς διαψεύδει.

Γράφει ἐπὶ λέξει ὁ Μ. Βασίλειος: «Συντυχῶν τοίνυν τοῖς ἀδελφοῖς, καὶ θεασάμενος αὐτῶν πολὺ μὲν τὸ φιλάδελφον καὶ τὸ περὶ ὑμᾶς ἀγαπητόν, πολλῷ δὲ ἔτι πλέον τὸ φιλόχριστον καὶ  τὸ περὶ τὴν πίστιν ἀκριβές τε καὶ εὔτονον  καὶ ὅτι πολλὴν ἀμφοτέρων ποιοῦνται σπουδήν, τῆς τε ὑμετέρας ἀγάπης μὴ χωρίζεσθαι, καὶ τὴν ὑγιαίνουσαν πίστιν μὴ καταπροδοῦναι» (Ἐπιστολή 114, «τοῖς ἐν Ταρσῷ περί Κυριακόν», PG 32, 528-529).

Καὶ στὴν 54^η ἐπιστολή του, Τοῖς Χωρεπισκόποις, γράφει: «54.1 Πάνυ με λυπεῖ ὅτι ἐπιλελοίπασι λοιπὸν οἱ τῶν Πατέρων κανόνες καὶ πᾶσα ἀκρίβεια τῶν Ἐκκλησιῶν ἀπελήλαται, καὶ φοβοῦμαι μή, κατὰ μικρὸν τῆς ἀδιαφορίας ταύτης ὁδῷ προϊούσης, εἰς παντελῆ σύγχυσιν ἔλθῃ τὰ τῆς Ἐκκλησίας πράγματα. Τοὺς ὑπηρετοῦντας τῇ Ἐκκλησίᾳ ἡ πάλαι ταῖς τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίαις ἐμπολιτευομένη συνήθεια μετὰ πάσης ἀκριβείας δοκιμάζουσα παρεδέχετο». Ὅπως καὶ στὴν 92^η ἐπιστολή του πρὸς Ἰταλοὺς καὶ Γάλλους: «Ἠμαύρωται κανόνων ἀκρίβεια, ἐξουσία τοῦ ἁμαρτάνειν πολλή».

Ὁ Μ. Βασίλειος ἔκανε πράγματι ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι Οἰκονομίες. Ὅμως δὲν ἀνακήρυξε τὴν Οἰκονομία «βασιλικὴ ὁδό». Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ λυπᾶται ὁ Ἅγιος γιὰ τὴν ἔλλειψη ἀκριβείας στὶς Ἐκκλησίες καὶ ἐσεῖς νὰ τὸν ἀναδεικνύετε ὡς παράδειγμα οἰκονομίας! Διότι κατὰ τὸν Μ. Βασίλειο «αἱ περὶ τὰς ἐκκλησίας οἰκονομίαι γίνονται μὲν παρά τῶν πεπιστευμένων τὴν προστασίαν αὐτῶν, βεβαιοῦνται δὲ παρὰ τῶν λαῶν» (PG 77, 320, μετάφραση) καὶ παραθέτει περὶ αὐτοῦ ὁ π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος στὴν μελέτη ποὺ ἀναφέραμε παραπάνω μὲ τὶς ἀνάλογες πηγές: «Τέλος, είναι απολύτως απαραίτητο, η συνείδηση της Εκκλησίας να αποδέχεται την απόκλιση από την ακρίβεια ως κατ’ οικονομία γενομένη. Διότι τελικός κριτής επί της γης όλων των αποφάσεων των εκκλησιαστικών οργάνων είναι «Η ΚΟΙΝΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΣ»– κλήρου και λαού».

Ἐσεῖς, πατέρες, ρωτᾶμε ξανά, πότε καὶ ποῦ ζητήσατε τὴν βεβαίωση ἀπὸ τὸ ποίμνιο (Κληρικοὺς καὶ λαϊκούς), τὴν κοινὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ νὰ προβεῖτε σὲ τέτοιες ἐνέργειες καὶ δηλώσεις καὶ μάλιστα ἐκτὸς Ἑλλάδος; Ποιά σύναξη ἢ ἡμερίδα σᾶς ἐξουσιοδότησε; Ἂν τὴν ἐξουσιοδότηση σᾶς τὴν ἔδωσε, ἡ ἐνορία σας, δὲν μπορεῖ αὐτὴ νὰ ἀντιπροσωπεύει τὴν κοινὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας, ὅσο πολυπληθὴς κι ἂν εἶναι. Ἀπὸ τὰ λόγια σας στὸ Μηλοχώρι μάθαμε, ὅτι ἡ σύναξη/ἡμερίδα ἔρχεται καὶ δὲν ἔγινε ἀκόμα. Ἀπὸ πότε τὸ ρητορικὸ «ὕστερον πρότερον» ἔγινε γραμμὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ ἑκάστοτε ποιμένος, ὅποιο κῦρος καὶ νὰ κατέχει αὐτός;

Ὁ δὲ ἅγιος Γρηγόριος τὸν ὁποῖον ἀναφέρετε γράφει στὸ ἐγκώμιό του γιὰ τὸν Μ. Ἀθανάσιο, στὶς παραγράφους 24, 33, 34: «Τῷ ὄντι γάρ, Ποιμένες ἠφρονεύσαντο, κατὰ τὸ γεγραμμένον, καὶ ποιμένες πολλοὶ διέφθειραν τὸν ἀμπελῶνά μου, ᾔσχυναν μερίδα ἐπιθυμητήν, τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ λέγω, πολλοῖς ἱδρῶσι καὶ σφαγίοις συνειλεγμένην, τοῖς πρὸ Χριστοῦ τε καὶ μετὰ Χριστόν, καὶ αὐτοῖς τοῖς μεγάλοις τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν πάθεσι. Πλὴν γὰρ ὀλίγων ἄγαν, καὶ τούτων ὅσοι διὰ σμικρότητα παρεῤῥίφησαν, ἢ διὰ ἀρετὴν ἀντέβησαν, οὓς ἔδει σπέρμα καὶ ῥίζαν ὑπολειφθῆναι τῷ Ἰσραήλ, ἵνα ἀναθάλῃ πάλιν, καὶ ἀναβιώσῃ ταῖς ἐπιῤῥοίαις τοῦ Πνεύματος, πάντες τοῦ καιροῦ γεγόνασι, τοσοῦτον ἀλλήλων διενεγκόντες, ὅσον τοὺς μὲν πρότερον, τοὺς δὲ ὕστερον τοῦτο παθεῖν· καὶ τοὺς μὲν προαγωνιστὰς καὶ προστάτας γενέσθαι τῆς ἀσεβείας, τοὺς δὲ ταχθῆναι τὰ δεύτερα, ἢ φόβῳ κατασεισθέντας, ἢ χρείᾳ δουλωθέντας, ἢ κολακείᾳ δελεασθέντας, ἢ ἀγνοίᾳ κλαπέντας, τὸ μετριώτατον· εἴ τῳ καὶ τοῦτο αὔταρκες εἰς ἀπολογίαν τῶν λαοῦ προεστάναι πεπιστευμένων...  πρῶτος καὶ μόνος, ἢ κομιδῆ σὺν ὀλίγοις ἀποτολμᾷ τὴν ἀλήθειαν σαφῶς οὑτωσὶ καὶ διαῤῥήδην, τῶν τριῶν μίαν θεότητα καὶ οὐσίαν ἐγγράφως ὁμολογήσας... οὐ γὰρ τολμῶ τι πλέον καυχήσασθαι, μηκέτι τὴν ἐμὴν δειλίαν οἰκονομῶν, ὡς δὴ τὴν τῶν σαθροτέρων διάνοιαν (ἱκανῶς γὰρ ᾠκονομήσαμεν, μήτε τὸ ἀλλότριον προσλαμβάνοντες, καὶ τὸ ἡμέτερον φθείροντες, ὃ κακῶν ὄντως ἐστὶν οἰκονόμων)· ἀλλ᾿ εἰς φῶς ἄγων τὸν τόκον, καὶ μετὰ σπουδῆς ἐκτρέφων, καὶ ταῖς ἁπάντων ὄψεσι προτιθείς, ἀεὶ τελειούμενον» (ΛΟΓΟΣ 21. Εἰς τὸν μέγαν Ἀθανάσιον ἐπίσκοπον Ἀλεξανδρείας, PG 35). Γιὰ τὸν δὲ φίλο του Μ. Βασίλειο γράφει ὁ Ἅγιος: «καὶ πρὸ τοῦ καιροῦ τῆς ἀκριβείας τὰ τῆς ἀκριβείας προχαραττόμενος» (Εἰς τὸν Μέγαν Βασίλειον ἐπίσκοπον Καισαρείας Καππαδοκίας ἐπιτάφιος).

Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἐφαρμόζει ὁ ἅγιος Γρηγόριος τὴν οἰκονομία ὡς –ὅπως λέτε ἐσεῖς– «βασιλικὴ ὁδό», ἀλλὰ παράλληλα νὰ ὑμνεῖ τὸν Μ. Ἀθανάσιο καὶ τὸν Μ. Βασίλειο,  καθὼς καὶ τοὺς λίγους ποιμένες γιὰ τὴν ἀκρίβειά τους, καὶ νὰ κατηγορεῖ ὡς προστᾶτες καὶ προαγωνιστὲς τῆς ἀσεβείας τοὺς δειλούς, τούς ἐπηρεασμένους ἀπὸ κολακεῖες, ἀπὸ ἀνάγκες κι ἀπὸ ἄγνοια ἀκόμα καὶ τὸν ἑαυτό του «οὐ γὰρ τολμῶ τι πλέον καυχήσασθαι, μηκέτι τὴν ἐμὴν δειλίαν οἰκονομῶν»; Γιατὶ δὲν μιλάει σὲ αὐτούς, ὅπως ἐσεῖς καταθέσατε ὡς πηγή, γιὰ ἔλλειψη ἀγάπης; Δὲν συμφωνεῖ ὁ Ἅγιος μὲ τοὺς ἄλλους Πατέρες; Ἀγνοοῦν οἱ ἄλλοι ἅγιοι Πατέρες (ὅπως ὁ ἅγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, τὸν ὁποῖο ἀργότερα ἀναφέρετε στὴν ἐπιχειρηματολογία σας) τὸν Ἅγιο; Ἢ δὲν ὑπάρχει consensus patrum ἢ ἐσεῖς δὲν ἔχετε καταλάβει σωστά. Γιὰ νὰ μὴν βλασφημοῦμε, μᾶλλον τὸ δεύτερο ἰσχύει; Ἐσεῖς, πατέρες, ποιόν ἀγωνιστὴ συλλείτουργό σας, κατὰ τὸ παράδειγμα τοῦ Ἁγίου, ἐγκωμιάσατε γιὰ τὴν ἀκρίβειά του; Ἀντιθέτως καταδικάζετε ὡς ἀκραίους ὅσους ἀκολουθοῦν τὴν ἀκρίβεια καὶ ὑμνεῖτε τοὺς «οἰκονόμους». Εἶναι ψέμα ὅτι ὑποστηρίζετε, τουλάχιστον μὲ τὴν σιωπή σας, τὸν συνεχὴ καὶ ἐπιμόνως μονομερὴ ἐγκωμιασμὸ τῆς «ἁγίας Οἰκονομίας»(!) ἐκ μέρους τοῦ π. Νικολάου Μανώλη;

Τὸ πιὸ τρανὸ ὅμως παράδειγμα τοῦ πῶς διαστρεβλώνεται, πατέρες, τὴν διδασκαλία τῶν δύο Ἱεραρχῶν, ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν Ἁγίων ἀποτελεῖ ὁ ἔλεγχος τοῦ Μ. Βασιλείου στὸν ἀδελφικό του φίλο ἅγιο Γρηγόριο: Ὅταν ὁ Θεολόγος Γρηγόριος δίσταζε καὶ ἀργοποροῦσε νὰ ἀντιδράσει ἐνάντια στὴν αἵρεση καὶ νὰ προστατεύσει τὸ ποίμνιο του, ὁ Μ. Βασίλειος, τὸν κατηγόρησε ὡς «τεμπέλη», καὶ «ἀνάξιο ἀκόμα καὶ νὰ ζεῖ, ἀφοῦ δείχνει τόση ἀδιαφορία γιὰ τὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα» (Στυλ. Παπαδόπουλου, Ὁ πληγωμένος ἀετός, σ. 110, ἐκδ. Ἀποστολικὴ Διακονία).

Παρόλο ποὺ γνωρίζετε καλὰ αὐτὸ τὸ γεγονός, παρόλο ποὺ ἡ ἀκρίβεια καὶ αὐστηρότητα τοῦ Μ. Βασιλείου, ἀκόμα καὶ ἀπέναντι στὸν κατ’ ἐξοχὴν ἀδελφό του, εἶναι ἐμφανέστατη καὶ μὴ προσφερόμενη γιὰ διαφορετικὲς ἑρμηνεῖες, ἐσεῖς ἐπιμένετε νὰ διαστρεβλώνετε, προσποιούμενοι μάλιστα ὅτι ἀκολουθεῖτε τοὺς Ἁγίους;

Κι ἂν ἀποφασίσετε νὰ μὴν ἀπαντήσετε στὴν ἐπιστολή μας, μᾶλλον γιατὶ δὲν εἴμαστε λόγου καὶ προσοχῆς ἄξιοι καὶ τῆς ἐπιστημοσύνης σας ἀνάξιοι, νὰ θυμᾶστε ὅτι ὅσο καὶ νὰ στεναχώρησαν αὐτὰ τὰ λόγια τὸν ἅγιο Γρηγόριο, δὲν θύμωσε, δὲν κατηγόρησε, δὲν καταδίκασε τὸν φίλο καὶ ἀδελφό του Μ. Βασίλειο, ἀλλὰ ἄλλαξε στάση.

Δ) Λέγει ὁ π. Σεραφεὶμ στὸ 1.33.00 καὶ ἑξῆς: «Ρώτησε ὁ Ναυκράτιος συγκεκριμένα, ἂν μπορεῖ κάποιος νὰ ἔχει κοινωνία μὲ ἕναν ἱερέα, ὁ ὁποῖος ἱερέας εἶναι ὀρθόδοξος, μνημονεύει Ἐπίσκοπο Ὀρθόδοξο· ἂν ὁ Ἐπίσκοπος αὐτὸς ὁ Ὀρθόδοξος ἀπὸ φόβο μνημονεύει αἱρετικὸ Μητροπολίτη. Καὶ ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης τοῦ λέει, ναί, γιὰ χάρη τῆς Οἰκονομίας. Προσέχουμε ὅτι καὶ μόνο αὐτὴ ἡ θέση καταστρέφει τὴν θέση τῶν συγκοινωνούντων δοχείων. Δηλαδὴ ὅτι, ὅποιος μνημονεύει ἕνα αἱρετικό, ἀκόμα κι ἂν εἶναι Ὀρθόδοξος, μολύνει, ὅσους τὸν μνημονεύουν κατὰ σειρά».

Μήπως ἐδῶ κακοδοξεῖ ὁ π. Σεραφείμ; Εἶναι δυνατὸν τόσες καὶ τόσες ἀναφορὲς τῶν Ἁγίων ποὺ μιλοῦν γιὰ μολυσμό, ποὺ καταδικάζουν τὴν κοινωνία μὲ ἀκοινώνητους, νὰ «καταστρέφονται» ἀπὸ μιὰ θέση Οἰκονομίας; Εἶναι δυνατὸν ἡ Ἀκρίβεια νὰ καταστρέφεται, νὰ ἐξοβελίζεται ἀπὸ τὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὴν Οἰκονομία; Εἶναι δυνατὸν ἡ Οἰκονομία νὰ ὑποστηρίζεται, τότε ἀκριβῶς ποὺ ἡ διάκριση ἐπιβάλλει τὴν Ἀκρίβεια, δηλαδὴ σήμερα, τώρα, ποὺ τίποτα δὲν σταματᾶ πιὰ τοὺς Οἰκουμενιστές, καὶ χάνονται ἡ μία μάχη πίσω ἀπὸ τὴν ἄλλη; Σήμερα, πάτερ, ἡ Οἰκονομία ἐπιβάλλει περισσότερη …ἀκρίβεια! Ὄχι περισσότερη Οἰκονομία!

Γράφει ὁ ἅγιος Θεόδωρος: «Οὕτως τις ἐκ τοῦ αἰῶνος οἰκονομῶν, οὐ διέσφαλται τοῦ καλοῦ· θᾶττον γὰρ ἐπεδράξατο ὁ μικρὸν ἐνέλιπεν. Ὡς ἐπὶ τοῦ οἰακοστρόφου, ὑπανέντος μικρὸν τὸ πηδάλιον, διὰ τὴν ἀντιπνεύσασαν καταιγίδα. Ἑτέρως δὲ διενεχθεὶς διήμαρτε τοῦ σκοποῦ· ἀντὶ οἰκονομίας παράβασιν τελέσας. Καὶ τὰ παραδείγματα πολλά, ἃ παρέλκον ἐστὶ γράφειν διὰ τὸ μακρηγορές» (Φατ. 24,65,35). Ἀλλάζει, δηλαδή, γιὰ λίγο τὴν πορεία τοῦ πλοίου ὁ κυβερνήτης, γιὰ νὰ ἀποφύγει ἕνα κίνδυνο. Ἂν συνεχίσει τὴν Οἰκονομία, τότε «διήμαρτε τοῦ σκοποῦ, ἀντί οἰκονομίας παράβασιν τελέσας», δηλαδή ἄλλαξε πορεία καί, ἀντὶ νὰ προφυλλάσσει τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τὸν αἱρετικὸ λύκο, ἀφήνει τὰ πρόβατα –καλύτερα τὰ στέλνει ὁ ἴδιος– στὸ στόμα τοῦ λύκου! Ἀντὶ νὰ σημάνει ὁ κυβερνήτης συναγερμό, δίνει τὸ σύνθημα τοῦ ἐφησυχασμοῦ καὶ τῆς συμπόρευσης μὲ τὴν αἵρεση! Σιγοντάρει τὴν καλπάζουσα πορεία τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ ἀντὶ νὰ συμβουλεύσει νὰ ἀδειάσουν οἱ Ναοί, ποὺ μνημονεύονται οἱ αἱρετικοί, καὶ ὅλοι ὅσοι τοὺς ἀνέχονται καὶ κοινωνοῦν μαζί τους, τοὺς προτρέπει νὰ γεμίζουν τοὺς Ναοὺς γιὰ νὰ κάνουν Καλό Πάσχα καὶ νὰ κοινωνήσουν ἀπὸ τὰ χέρια τους!!!

Γι’ αὐτὸ εἶναι δραματικὸς ὁ τόνος μὲ τὸν ὁποῖο γράφει ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὑπερασπιζόμενος τὴν βασιλικὴ ὁδὸ τῆς Ἀκριβείας, ἔναντι τῆς «βασιλικῆς ὁδοῦ», ὅπως ἀποκαλεῖτε ἐσεῖς τὴν κακὴ Οἰκονομία!!! (Γιατί πάτερ, πέρα ἀπὸ τὴν «κακὴ ὑπακοή», ὅπως ὡραῖα τὴν ἀναπτύσσει σὲ βιβλίο ὁ πατέρας σας, ὑπάρχει καὶ ἡ κακὴ Οἰκονομία).

Καὶ ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁμιλώντας γιὰ κάποιες οἰκονομίες ποὺ ἔγιναν, γράφει ὅτι οἱ Οἰκονομίες αὐτὲς ἔχουν ἔλλειψη Ἀκριβείας: «Ἀλλὰ σπάνια τὰ τοιαῦτα καὶ κατὰ περίστασιν, κανονικῆς ἀκριβείας λειπόμενα, οὐ νόμος δὲ Ἐκκλησίας τὸ κατὰ περίστασιν γινόμενον, καὶ τὸ σπάνιον, κατά τε τὸν ιζ΄. τῆς α΄. καὶ β΄. καὶ  τὸν Θεολόγον Γρηγόριον, καὶ τὴν β΄. πρᾶξιν τῆς ἐν τῇ ἁγίᾳ Σοφίᾳ συνόδου, καὶ τὸ νομικὸν ἐκεῖνο τὸ λέγον∙ Τό, παρὰ Κανόνας,  οὐχ ἕλκεται εἰς ὑπόδειγμα».

Καὶ ρωτᾶμε· μήπως, πάτερ· μήπως πέφτετε στὴν παγίδα ποὺ κατηγορεῖτε, ὅταν σὲ ἄλλη πρόσφατη ὁμιλία σας λέτε ὅτι, π.χ. ὁ Εὐτυχής, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τὴν αἵρεση τοῦ Νεστορίου, ἔφτασε στὸ ἄλλο ἄκρο; Ἀλήθεια! Ἂν αὐτὰ τὰ λέγατε πρὶν μερικὲς δεκαετίες, ὅταν ἡ αἵρεση ἦταν στὴν ἀρχή της, θὰ μπορούσαμε νὰ τὰ συζητήσουμε. Μποροῦμε ὅμως τώρα, μετὰ ἀπὸ τόσα καὶ τόσα ποὺ ἔχουν διαπράξει καὶ νομοθετήσει οἱ Οἰκουμενιστές, νὰ μιλᾶμε γιὰ τέτοιου εἴδους Οἰκονομία; Δὲν θὰ ἐπιμείνουμε περισσότερο σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο, ἀφοῦ ἔχουμε καταδείξει τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μὲ εἰδικὸ ἄρθρο περὶ τοῦ «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτω» ἐδῶ, καὶ περὶ Οἰκονομίας τοῦ ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου (ἐδῶ). 

Καὶ συνεχίζει ὁ π. Σεραφείμ:

«Λέγει ὁ ἅγιος Θεόδωρος σχετικὰ μὲ τὴν ἄλλη ἐρώτηση. Μὲ ρωτᾶς· ἂν ὁ Ἐπίσκοπος δὲν ἤτανε στὴν αἱρετικὴ μοιχειανὴ Σύνοδο καὶ τὴν λέγει ψευτοσύνοδο, ἀλλὰ μνημονεύει τὸν Μητροπολίτη του, ὁ ὁποῖος βρέθηκε σ’ αὐτὴ τὴν Σύνοδο, ἂν πρέπει νὰ κοινωνεῖ κανεὶς ἀπὸ τὸν πρεσβύτερο, ὁ ὁποῖος ἀνήκει σ’ αὐτὸν τὸν Ἐπίσκοπο, ἐφ’ ὅσον ὁ Ἐπίσκοπος ὀρθοδοξεῖ. Καὶ ἀπάντησε ὁ Ἅγιος· ναί, χάριν Οἰκονομίας. Ἀρκεῖ μόνο, νὰ μὴ συλλειτουργεῖ μὲ αἱρετικούς. Ἀπὸ τὸ κείμενο δὲν φαίνεται ἂν εἶναι ὁ Ἐπίσκοπος ἢ ὁ πρεσβύτερος. Ἀλλὰ αὐτὰ ποὺ λέει παρακάτω ὁ ἅγιος Θεόδωρος, φαίνεται ὅτι ἐννοοῦν πρεσβύτερο, ὄχι Ἐπίσκοπο. Δὲν πειράζει (λοιπόν), ἀφοῦ μνημονεύεται ὁ Ἐπίσκοπος ποὺ εἶναι Ὀρθόδοξος, ἀκόμα κι ἂν ἐκεῖνος ἀπὸ φόβο μνημονεύει τὸν οἰκεῖο Μητροπολίτη ποὺ εἶναι αἱρετικός… Ἂν ὅμως μνημονεύει αἱρετικὸ Ἐπίσκοπο, ἀκόμα κι ἂν ὁ παπὰς μακαρίζει αὐτοὺς ποὺ διώκονται, ἀκόμα κι ἂν ὀρθοδοξεῖ, πρέπει νὰ ἀποφεύγουμε τὴν Θ. Κοινωνία του, ὅμως στὴν κοινή τράπεζα, στὸ φαγητό, ἂν αὐτὸς μνημονεύει ἀπὸ φόβο στὴ Θ. Λειτουργία, στὴν τράπεζα νὰ τὸν δεχόμαστε, ἀκόμα καὶ νὰ εὐλογήσει, καὶ νὰ ψάλλει μαζί μας, ἂν βέβαια δὲν λειτουργεῖ μαζὶ μὲ αἱρετικό, εἴτε τὸν οἰκεῖο Ἐπίσκοπο, εἴτε κάποιον ἄλλο. Κι ἂν δὲν μεταδίδει τὴν Θ. Μετάληψη ἐν γνώσει του σὲ αἱρετικούς. Ἂν κάποιος τώρα τρώει μαζὶ μὲ τὸν ἱερέα ποὺ εὐλόγησε τὸν γάμο τῆς μοιχείας, ἢ μαζὶ μὲ κάποιον ἄλλο αἱρετικό, ἀπὸ ἀδιαφορία, πρέπει νὰ προφυλλασσόμαστε, οὔτε νὰ τρῶμε μαζί του, ἀκόμα κι ἂν ὑποκρίνονται ὅτι ὀρθοδοξοῦν. Διότι δὲν φυλάνε τὴν προσταγὴ του Ἀποστόλου ποὺ λέει, οὔτε νὰ συντρῶμε μαζὶ μὲ τέτοιους. Ἀλλά, πιὸ πέρα δὲν πρέπει νὰ ἐξετάζουμε, νὰ ψάχνουμε δηλαδή, ἂν κάποιος ἔφαγε μαζὶ μὲ ἐκεῖνον ποὺ ἔφαγε μαζὶ μὲ ἐκεῖνο... κι ἀπὸ ἐκεῖ νὰ τραβᾶμε τὸν λόγο σὰν ἁλυσίδα καὶ νὰ ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ ὅλους. Αὐτὸ εἶναι πρακτικὴ τοῦ δικοῦ μας θελήματος καὶ ὄχι τῶν Ἁγίων».

Ἐδῶ παρεμβαίνει ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης καὶ λέει: «Αὐτὸ ποὺ κάνουν τώρα οἱ ἀκραῖοι μὲ τὸν Σάββα· αὐτὸ δὲν εἶναι τακτικὴ τῶν Ἁγίων. Μὴν πηγαίνεις παραπάνω, μόνο ἀπὸ τὸν αἱρετικὸ» νὰ ἀπομακρύνεσαι.

Καὶ συνεχίζει ὁ π. Σεραφείμ: «Λοιπόν, γιὰ νὰ ἀναλύσουμε λίγο αὐτὰ ποὺ εἴπαμε. Ὁ μολυσμὸς ἀπὸ τὴν αἵρεση δὲν μεταδίδεται διαδοχικὰ σὲ ὅλους τοὺς κληρικοὺς ἐξ αἰτίας κάποιου προϊσταμένου ποὺ μνημονεύει αἱρετικούς. Τὸ ἴδιο πρᾶγμα ἰσχύει, δεύτερον, ὅτι δὲν μεταδίδεται ὁ μολυσμὸς διαδοχικά, καὶ στὴν περίπτωση τοῦ φαγητοῦ μὲ ἄλλους ἀνθρώπους. Δηλαδή δὲν πρέπει νὰ τρῶμε μὲ αἱρετικούς, καὶ μ’ αὐτὸν ποὺ τρώει μὲ αἱρετικούς. Ἀλλὰ δὲν πρέπει νὰ ἐξετάζουμε ποιός ἔφαγε μὲ ποιόν κ.λπ. Τρίτον, πολὺ σημαντικό. Ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὀνομάζει ὀρθόδοξο τὸν Ἐπίσκοπο αὐτόν, ὁ ὁποῖος ἀπὸ φόβο μνημονεύει αἱρετικὸ μητροπολίτη, ἀρκεῖ αὐτὸς ὁ Ἐπίσκοπος νὰ καταδικάζει τὶς αἱρετικὲς Συνόδους καὶ νὰ μὴ συμμετέχει σὲ τέτοιες Συνόδους. Καὶ δὲν λέει σ’ αὐτὴ τὴν περίπτωση ὅτι πρέπει ὁ παπάς, ποὺ ἔχουμε ἐμεῖς σχέση μαζί του, νὰ μὴ συλλειτουργεῖ μὲ τὸν Δεσπότη αὐτό. Τέταρτον, ἔχει σημασία γιὰ τὸν ἅγιο Θεόδωρο ἡ πρόθεση τῆς καρδιᾶς. Λέει, ἂν ὁ Ἐπίσκοπος ὁ Ὀρθόδοξος ἀπὸ φόβο, ἂν ὁ παπὰς εἶναι ὀρθόδοξος κι ἀπὸ φόβο μνημονεύει αἱρετικὸ Δεσπότη, τότε μποροῦμε νὰ φᾶμε μ’ αὐτόν, ἀλλὰ δὲν πρέπει νὰ πάρουμε Θ. Κοινωνία ἀπ’ αὐτόν. Ἀλλὰ δὲν μποροῦμε νὰ φᾶμε μαζὶ μὲ ἕνα παπά, ὁ ὁποῖος ἀπὸ ἀδιαφορία ἔχει σχέση μὲ αἱρετικούς. Καὶ βέβαια πρέπει νὰ ἔχουμε ὑπ’ ὄψιν ὅτι ὅλα αὐτὰ εἶναι οἰκονομία, δὲν εἶναι ἀκρίβεια. Ἀλλὰ εἶναι ἐπιτρεπτά».

Μήπως ὁ π. Σεραφεὶμ κι ὁ π. Θεόδωρος πρέπει νὰ συνεκτιμήσουν καὶ κάποια ἄλλα σημεῖα τῆς διδασκαλίας τοῦ ἁγίου Θεοδώρου, ὥστε νὰ εἶναι ὁλοκληρωμένη ἡ διδασκαλία τους; Ὅπως παρακάτω τὰ παρακάτω:

«Τῷ πρεσβυτέρῳ καί ἡγουμένῳ καλῶς ἀπεκρίθης, εἰρχθῆναι τῆς λειτουργίας τούς νυνί χειροτονηθέντας ὑπό τοῦ εὑρεθέντος ἀρτίως ἀρχιερέως ἐν ἐκκλησίᾳ, λέγοντος δέ ὅμως ὅτι κακῶς ἐγένετο ἡ σύνοδος, καί, ἀπολώλαμεν. διατί γάρ ὁμολογῶν οὐ φεύγει τήν ἀπώλειαν, διαστέλλων ἑαυτόν τῆς αἱρέσεως, ἵνα μένῃ παρά θεῷ ἐπίσκοπος; καί εἰσίν αὐτοῦ δεκταί αἱ χειροτονίαι αὐτίκα. ἤ διατί προκειμένης τῆς αἱρέσεως εἰς χειροτονίαν ἡ ἡγούμενος προήγαγε τούς ἀδελφούς αἱρετικήν; ἄν οὖν ὁ χειροτονήσας ὤρθωσεν, ἦν αὐτοῖς εὐθύς ἱερουργεῖν, ὄντος δέ ἐν τῇ αἱρέσει διά τοῦ ἀναφέρειν αὐτόν αἱρετικόν, κἄν τό φρόνημα λέγοι ἔχειν ὑγιές, οὐχ οἷόν τε οὕς χειροτονεῖ τῇ ἀληθείᾳ εἶναι λειτουργούς θεοῦ. εἰ δέ πνεῦμα ζήλου θεοῦ ἀνῆψεν ἐν τῷ καθηγουμένῳ καί προθυμεῖται ὁμολογίας στέφανον ἀναδήσασθαι, μηδέ λειτουργείτω ἐν τῇ ὑπ’ αὐτοῦ ἐνθρονιασθείσῃ ἐκκλησίᾳ μήτε ἀναφερέτω αὐτόν ὡς ἐπίσκοπον. καί μακάριος οὗτος, πολλῶν καί ἄλλων παράδειγμα σωτηρίας γινόμενος. τεθέντος δέ θυσιαστηρίου ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ οὐδέν τό κωλύον λειτουργεῖν ἐκεῖσε»   (Φατ. 40, 119, 129 – P.G. 99, 1056D).

 Συνοπτικά· ἀναφέρει ὁ π. Σεραφεὶμ τὴν ἀπάντηση τοῦ ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου σὲ ἡγούμενους καὶ μοναχοὺς ποὺ τὸν ρώτησαν, ἂν μπορεῖ κάποιος νὰ ἔχει κοινωνία μὲ ἕναν ἱερέα, ὁ ὁποῖος εἶναι ὀρθόδοξος, μνημονεύει ἐπίσκοπο ὀρθόδοξο, ἀλλὰ ὁ ἐπίσκοπος αὐτὸς ἀπὸ φόβο μνημονεύει αἱρετικὸ μητροπολίτη. Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ἀπάντησε ναί, χάριν τῆς Οἰκονομίας, ἀλλὰ ξεκαθαρίζει –ὅπως πάλι ἐσεῖς λέτε, στὸ 1.36.00– ἀρκεῖ νὰ μὴν συλλειτουργεῖ ὁ ἴδιος μὲ αἱρετικούς. Ὁ ἅγιος λοιπόν, θέτει τὸ συλλείτουργο μὲ αἱρετικούς, ὡς προϋπόθεση κοινωνίας, καὶ ἐσεῖς τὸ διαψεύδετε; Ὁ Ἅγιος διδάσκει ξεκάθαρα ὅτι διὰ τῆς ἀναφορᾶς καὶ μνημονεύσεως τοῦ αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου, πέφτουμε στὴν αἵρεση, ἔστω καὶ ἂν ἔχουμε ὀρθόδοξο φρόνημα. Πῶς λοιπὸν δὲν ἀποδεικνύεται τὸ «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ ἀκοινώνητος ἔσται», τὸ ὁποῖο ἐσεῖς, ἀφοῦ πρῶτα τὸ ὑποστηρίξατε μὲ θερμότητα (ἐδῶ), μετὰ τὸ ἀναιρέσατε;

Μετὰ ὁμολογεῖτε ὅτι δὲν μπορεῖτε νὰ διακρίνετε, ἂν ὁ Ἅγιος ἐννοεῖ ἐδῶ, τὸν πρεσβύτερο ἢ τὸν ἐπίσκοπο. Ἀφοῦ λοιπὸν δὲν εἶστε σίγουροι, πῶς στέλνετε ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ τοὺς πιστοὺς σὲ τέτοιους ἱερεῖς; Οἱ ἐπίσκοποι ποὺ ὑποστηρίζετε ἔχουν συλλειτουργήσει καὶ συλλειτουργοῦν μὲ τοὺς κύριους ἐκπροσώπους τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως ὁ Μεσσηνίας, Βόλου, Κορίνθου, Θεσσαλονίκης κ.λπ., ναί ἢ ὄχι; Οἱ Ἐπίσκοποι ποὺ μνημονεύετε, ἔχουν, ναὶ ἢ ὄχι, ἀποδεχθεῖ καὶ διαμοιράσει στοὺς πιστοὺς τῆς μητροπόλεώς τους τὴν Ἐγκύκλιο τῆς Ἱεραρχίας ποὺ ἀποδέχεται τὴν κακόδοξη Σύνοδο τῆς Κρήτης; Ἢ μήπως τὸ κάνουν αὐτὸ ἀπὸ φόβο; Καὶ τότε μὲν ὑπῆρχε ὁ φόβος τῆς ἐξορίας, τῶν βασανισμῶν κ.λπ. Σήμερα ποιός φόβος ὑπάρχει; Κανένας τέτοιος φόβος! Μόνο ἡ πιθανότητα νὰ χάσουν τὸ θρόνο τους. Ὡς πρὸς τὰ παραπάνω γεγονότα καὶ τὴν πραγματικότητα τῶν αἱρετικῶν φρονημάτων, τουλάχιστον τῶν παραπάνω Μητροπολιτῶν, κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὰ ἀμφισβητήσει, μὲ τόσα ποὺ ἔχουν γίνει γνωστά! Ἔχουν ζητήσει τουλάχιστον ποτὲ συγνώμη, ὥστε τουλάχιστον νὰ ἀναγνωριστεῖ ἡ μετάνοιά τους; Ὄχι! Τότε, πῶς παρουσιάζεται ὡς ἁρμόζουσα στὴν σημερινὴ ἐποχή, Οἰκονομία ἄλλης ἐποχῆς καὶ διαφορετικῶν καταστάσεων; Γιατί διαστρέφετε αὐτὰ ποὺ ἐσεῖς διαβάσατε;

Θὰ σᾶς παρουσιάσουμε καὶ ἄλλο σημεῖο ἀπὸ τὴν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτη, γιὰ νὰ δοκιμαστεῖ ἀκόμα περισσότερο ἡ μὴ σιγουριά σας! Γράφει ὁ Ἅγιος, ἀπευθυνόμενος στὴν σπαθαρέα Μαχαρᾶ, γιὰ τὴν μνημόνευση στὴ Θ. Λειτουργία τοῦ μὴ ὀρθὰ φρονοῦντος Ἐπισκόπου (ὑπ’ ὄψιν ὅτι ἀναφέρεται στὴν μοιχειανικὴ αἵρεση, ποὺ δὲν εἶχε καταδικαστεῖ): «Εἰ δέ διακρίνεται αὖ πάλιν δι’ αἵρεσιν τοῦτο ἀναγκαῖον· τό γάρ κοινωνεῖν παρά αἱρετικοῦ ἤ προφανοῦς διαβεβλημένου κατά τόν βίον ἀλλοτριοῖ θεοῦ καί προσοικειοῖ τῷ διαβόλῳ». Καί· «Γνωστόν δέ πᾶσιν ὅτι νῦν αἵρεσις ἐν τῇ καθ’ ἡμᾶς Ἐκκλησίᾳ κατακρατοῦσα τῶν Μοιχιανῶν ἐστι·  φεῖσαι τοίνυν τῆς τιμίας σου ψυχῆς μετά τῶν ἀδελφῶν καί τῆς κεφαλῆς. Ἔφης δέ μοι ὅτι δέδοικας εἰπεῖν τῷ πρεσβυτέρῳ σου μή ἀναφέρειν τόν αἱρεσιάρχην. καί τί περί τούτου εἰπεῖν σοι τό παρόν οὐ καθορῶ, πλήν ὅτι μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν, κἄν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων» (Φατ. 553,847, 31-34. – P.G 99,1668D-1669Α).

Ἐδῶ ὁ ἅγιος Θεόδωρος διδάσκει ὅτι, μὲ μόνη τὴν ἀναφορὰ καὶ μνημόνευσι τοῦ αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου, μολύνεται ἀπὸ τὴν Θεία Κοινωνία ὁ μεταλαμβάνων, ἔστω καὶ ἂν εἶναι Ὀρθόδοξος ὁ ἱερέας. Γιὰ νὰ μᾶς πεῖτε, λοιπόν, εἶναι –σύμφωνα μὲ τὰ κριτήρια τοῦ ἁγίου Θεοδώρου, ἢ δὲν εἶναι αἱρετικοί, οἱ ὑπογράψαντες καὶ οἱ ὑποστηρίζοντες τὶς κακόδοξες ἀποφάσεις (ἀλλὰ καὶ οἱ μὲ αὐτοὺς κοινωνοῦντες);

Καὶ γιὰ νὰ ἔρθουμε στὰ δικά μας, ἀναφερόμενοι σὲ ὅσα ἐσεῖς εἴπατε. Ὁ Ἅγιος θέτει ὡς ἀπαράβατη προϋπόθεση, ὁ ἱερέας αὐτὸς ποὺ προαναφέρθηκε νὰ μὴν δίνει τὴν Θεία Μετάληψη ἐν γνώσῃ του σὲ αἱρετικούς. Δὲν ἀποτελεῖ αὐτὸ ἀπόδειξη πάλι τῶν συγκοινωνούντων δοχείων; Ξέρετε ἐσεῖς ἕναν ἱερέα ποὺ νὰ μνημονεύει ὀρθόδοξο ἐπίσκοπο; Ποιός εἶναι αὐτός; Ἀφοῦ ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι (φανεροὶ Οἰκουμενιστὲς καὶ μή) συλλειτουργοῦν! Ξέρετε ἐσεῖς ἕναν ἱερέα ποὺ νὰ μνημονεύει, ἀλλὰ νὰ μὴν κοινωνάει οἰκουμενιστές; Νὰ μᾶς τὸν ὀνομάσετε! Δὲν μπορεῖτε νὰ μιλᾶτε γιὰ τόσα σοβαρὰ θέματα γενικὰ καὶ ἀόριστα. Καὶ ἂν δὲν μπορεῖτε νὰ τὸ ἀποδείξετε, νὰ μὴν τὸ διδάσκετε, γιατὶ παίρνετε στὸν λαιμό σας ψυχές.

Μάλιστα στὸ 1.38.00 λέτε, π. Σεραφείμ, ὅτι ὁ Ἅγιος μᾶς συμβουλεύει ὅτι, ἂν ὁ ἱερέας μνημονεύει τὸν αἱρετικὸ οἰκεῖο ἐπίσκοπο ἢ κάποιον ἄλλον, ἀκόμα κι ἂν ὀρθοδοξεῖ, ἀκόμα κι ἂν ὑποστηρίζει τοὺς διωκόμενους ἀπὸ τὴν αἵρεση, δὲν πρέπει νὰ παίρνουμε τὴν Θεία Κοινωνία ἀπὸ αὐτόν. Αὐτὸ ἰσχύει, ὅπως λέτε ἀργότερα, καὶ γι’ αὐτοὺς ποὺ τὸ κάνουν ἀπὸ φόβο. Ἐσεῖς ὅμως ἄλλα συμβουλεύετε –καὶ μάλιστα δημόσια τοὺς πιστούς– καὶ τοὺς λέτε νὰ λειτουργοῦνται σὲ «εὐσεβεῖς» ἱερεῖς τῆς Θεσσαλονίκης, παρόλο ποὺ μνημονεύουν τὸν Ἄνθιμο. Πότε τοὺς εἴπατε νὰ πηγαίνουν ἀλλὰ νὰ μὴν κοινωνοῦν, διότι ὁ Ἄνθιμος εἶναι αἱρετικός; Διότι, ἐὰν ὁ Ἄνθιμος δὲν εἶναι αἱρετικός, τότε γιατὶ ἀποτειχίστηκε ὁ π. Θεόδωρος;

Ὁ δὲ π. Ματθαῖος Βουλκανέσκου μνημονεύει τὸν κ. Σεραφείμ, ἀπὸ φόβο ἢ ἀπὸ πεποίθηση ὅτι ὁ ἐπίσκοπός του εἶναι Ὀρθόδοξος; Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις δὲν ἀναιρεῖτε τὸν ἅγιο Θεόδωρο, ἀφοῦ ἐσεῖς καὶ συλλειτουργεῖτε μαζί του, καὶ τὴν Θεία Κοινωνία ἀπὸ τὰ χέρια του ἐπιτρέπετε;

Ε) Ὁ π. Σεραφεὶμ ἀναφέρει ὡς συνέχεια τῆς διδαχῆς τοῦ ἁγ. Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου στὸ 1.48.00, ὅτι «ὁ ὅσιος Θεόδωρος θεωροῦσε τὴν μοιχειανὴ αἵρεση ὄχι μικρότερη ἀπὸ τὴν εἰκονομαχικὴ γι’ αὐτοὺς ποὺ σκέπτονται μὲ εὐσέβεια. Αὐτὸ φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι σὲ ἄλλη του ἐπιστολή (πρὸς τὸν Στέφανο τὸν Ἀναγνώστη…), ὁ ἅγιος Θεόδωρος λέγει ὅτι ἡ μοιχειανὴ αἵρεση εἶναι μία πλήρης καὶ κανονικὴ αἵρεση. Διότι πρὶν τὸ 809 ὁ Πατριάρχης Νικηφόρος ἁπλῶς δεχόταν τὸν παπὰ ποὺ ἔκανε αὐτὸ τὸν παράνομο γάμο σὰν ἱερέα, καὶ νὰ λειτουργεῖ. Τὸ 809 ἔγινε μιὰ Σύνοδος ἡ ὁποία ἐπικύρωσε τὴν (μοιχειανική), εἶπε ὅτι εἶναι οἰκονομία ὁ γάμος ποὺ ἔγινε, καὶ εἶπε ἀνάθεμα σὲ ὅσους δὲν δέχονται τὴν οἰκονομία. Οὐσιαστικὰ (ἔκρινε) τὸν ἅγιο Θεόδωρο καὶ τοὺς μαθητές του. Κι ἀπὸ τότε ὁ ἅγιος Θεόδωρος σταμάτησε καὶ νὰ μνημονεύει τὸν Πατριάρχη, ἐνῶ πρίν, ἁπλῶς τὸν ἐπέκρινε καὶ ἀπέφευγε νὰ ἔχει μαζί του (ἐπαφή). Συνεπῶς ὁ ἅγιος Θ.Σ. μετὰ τὸ 809 δὲν τὸν μνημόνευε, θεωρεῖ πλήρη καὶ κανονικὴ τὴ μοιχειανικὴ αἵρεση καὶ παρὰ ταῦτα ἐπιτρέπει αὐτὴ τὴν οἰκονομία».

   Ἐδῶ πρέπει, κατὰ πρῶτον νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι ἡ Οἰκονομία τοῦ Ἁγίου κράτησε ΜΟΝΟ δύο χρόνια. Τὸ 806 δηλαδή, ἡ Ἱεραρχία ἀποφάσισε, μὲ πρωτοβουλία τοῦ αὐτοκράτορα Νικηφόρου, τὴν ἀποκατάσταση τοῦ μοιχοζευκτη ἱερέα Ἰωσήφ, ὁ ὁποῖος προηγουμένως μὲ τοὺς ἀγῶνες τοῦ ἁγίου Θεοδώρου εἶχε καταδικαστεῖ ἐπὶ Πατριαρχίας ἁγίου Ταρασίου.  Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ἀρχικὰ ἐσιώπησε, κάνοντας οἰκονομία γιὰ ἕνα μικρὸ χρονικὸ διάστημα δύο μόλις χρόνων («ἀλλ' οἰκονομησάντων ἐν τοῖς δυσὶν ἔτεσι τούτοις», Ἐπιστ. 22m, ἀρ. 31i-g, ἀρ. 248-9). Τὸ χρόνο αὐτό συνέταξε ἐπιστολὲς μὲ τὶς ὁποῖες προσπάθησε νὰ ἐνημερώσει ἐπίσημα πρόσωπα γιὰ τὸ θέμα.

Ποιός ἀντιλέγει σὲ μιὰ τέτοια Οἰκονομία;  Σχεδὸν ὅλοι οἱ Πατέρες, ἔτσι φέρθηκαν. Μιὰ τέτοια Οἰκονομία μικρῆς χρονικῆς διαρκείας δύο χρόνων εἶναι συνηθισμένη στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ὅταν ὅμως ἡ Σύνοδος τοῦ 808/809 ἀποκατέστησε τὸν Ἰωσήφ, τότε ὁ Ἅγιος στηλίτευσε τὶς ἀποφάσεις της, τερμάτισε τὴν Οἰκονομία καὶ ἡ συνέπεια τῆς πράξεώς του ἦταν νὰ ἐξορισθεῖ ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα. Ὁπότε, ποιά σχέση ἔχει αὐτὴ ἡ Οἰκονομία τοῦ Ἁγίου μὲ αὐτὴν ποὺ ἐσεῖς προτείνετε; Διαφέρει ὅσο ἡ μέρα ἀπὸ τὴν νύχτα!

 Ἀλλά, ἐφόσον ἡ μοιχειανικὴ σύνοδος τοῦ 809, ποὺ χαρακτήρισε τὴν μοιχεία «οἰκονομία», ἦταν αἱρετική, τότε τί εἶναι ἡ σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου ποὺ ἀνέτρεψε τὰ πάντα λόγῳ οἰκονομίας στὴν Ἐκκλησία; Κι ἂν μετὰ τὴν Συνοδικὴ ἀναγνώριση τῆς μοιχειανικῆς Συνόδου ὁ Ἅγιος προχώρησε σὲ Διακοπὴ Μνημοσύνου, ἐσεῖς –μετὰ τὴν Κολυμπάριο Σύνοδο, γιατί διδάσκετε τοὺς πιστοὺς νὰ κοινωνοῦν μὲ κάθε εἴδους Κολυμπαριστή;

Στὴν ἐπιστολή του μὲ παραλήπτη τὸν μάγιστρο Θεόκτιστο (Φατ. 24, 64) σὲ σχέση μὲ τὴν ὑπόθεση τῆς Οἰκονομίας ὁ ἅγιος Θεόδωρος ἀναφέρει: «Οὐκ ἔστιν οὖν, οὐκ ἔστιν, ὦ δέσποτα, οὔτε τὴν καθ' ἡμᾶς Ἐκκλησίαν, οὔτε ἑτέραν, παρὰ τοὺς κειμένους νόμους καὶ κανόνας ποιεῖν τι. Ἐπεί εἰ τοῦτο δοθείη, κενὸν τὸ Εὐαγγέλιον, εἰκῇ οἱ κανόνες καὶ ἕκαστος κατὰ τὸν καιρόν τῆς οἰκείας ἀρχιερωσύνης, ἐπειδή ἔξεστιν αὐτῷ ὡς δοκεῖ μετὰ τῶν σύν αὐτῷ πράσσειν, ἔστω νέος εὐαγγελιστής, ἄλλος ἀπόστολος, ἕτερος νομοθέτης. Ἀλλ' οὐδαμῶς».

Ἡ ἐπανάληψις τοῦ «οὐκ ἔστιν» σημαίνει τὸ ἀδύνατον καὶ ἀδιανόητον· καὶ τὸ «οὔτε τὴν καθ’ ἡμᾶς ἐκκλησίαν οὔτε ἑτέραν», σημαίνει τὶς τοπικές Ἐκκλησίες. Ὅταν λοιπὸν κάποιος Ἐπίσκοπος ἤ κάποια Σύνοδος πράττει παρὰ τὸν Εὐαγγελικό νόμο καὶ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες σὲ ἐκκλησιαστικὰ θέματα, ἀκυρώνει κατ’ οὐσίαν τὴν Ἁγ. Γραφὴ καὶ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ γίνεται ὁ Ἐπίσκοπος ἤ ἡ Σύνοδος, Ἀπόστολος, Εὐαγγελιστής καὶ νομοθέτης, δημιουργώντας οὐσιαστικά ἄλλο Εὐαγγέλιο καὶ ἄλλους κανόνες, ὅ,τι δηλαδὴ γίνεται σήμερα μὲ τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Διαφωνεῖτε, πατέρες, ὅτι σήμερα γεμίσαμε ἀπὸ τέτοια παραδείγματα ἢ θέλετε νὰ τὰ συγκαλύψετε κατὰ πάγια ἑλληνικὴ τακτική;

ΣΤ) Ὁ π. Σεραφεὶμ ἀναφέρει στὸ 1.50.20 ὡς παράδειγμα Οἰκονομίας τὴν ἀντίδραση τῶν λατίνων Παπῶν Ρώμης στὴν φράγκικη αἵρεση τοῦ Φιλιόκβε, οἱ ὁποῖοι Πάπες –ἐνῶ ἡ Ἀνατολὴ εἶχε καταδικάσει τὸ Φιλιόκβε– δὲν διέκοψαν τὴν κοινωνία μὲ τοὺς Φράγκους. Μάλιστα ἀναφέρει ὁ π. Σεραφείμ ὡς πηγὴ τὸν Γεννάδιο Σχολάριο, ὁ ὁποῖος γράφει, ὅτι οἱ Λατῖνοι κινδύνευσαν νὰ διαιρεθοῦν, ἀλλὰ δὲν διαιρέθηκαν, κι ὅτι οἱ ὀρθόδοξοι Πάπες Ρώμης συμβούλευαν τοὺς λαοὺς νὰ ἡσυχάζουν (σσ. ὅ,τι λένε καὶ οἱ σημερινοὶ «ἀχρικαιριστές», νὰ κάνουν Οἰκονομία δηλαδή), διότι αὐτὴ ἡ διδασκαλία θὰ ἐκριζωθεῖ ἤρεμα καὶ μὲ μεθόδους ποιμαντικές. Μὰ εἶναι δυνατόν, πατέρες, –γιὰ δεύτερη φορά!– νὰ μᾶς παραθέτετε ἕνα παράδειγμα ποὺ εἶναι ἐναντίον τῶν θέσεών σας καὶ καταρρίπτει θεαματικὰ τὴν κακόδοξη θεωρία σας;(!). Δὲν ἀντιλαμβάνεστε ὅτι ἀπὸ μόνοι σας ὁμολογεῖτε, ὅτι ἡ τακτικὴ ἐκείνη τῶν Παπῶν (ποὺ τὴν μιμεῖσθε ἀδιάκριτα) δὲν ἔφερε κανένα θετικὸ ἀποτέλεσμα, παρὰ μόνο ἀρνητικό; Καὶ μᾶς καλεῖτε νὰ μιμηθοῦμε τὴν τακτικὴ αὐτή, ποὺ μόνο ἀρνητικὰ ἀποτελέσματα φέρνει, κι ὄχι τὴν ὁδὸ τῶν Ἀνατολικῶν Ἁγίων Πατέρων, ποὺ φέρει τὴν σφραγῖδα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος;

Προσέξτε, σᾶς παρακαλοῦμε· εἶναι ἢ δὲν εἶναι ἀλήθεια ὅτι τὸ φιλιόκβε τελικὰ δὲν ἐκριζώθηκε τότε; εἶναι ἢ δὲν εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ Οἰκονομία ἐκείνη δὲν ἔφερε κανένα ἀποτέλεσμα; Καὶ παρόλα αὐτὰ τὴν ὑποστηρίζετε; Δὲν εἴδατε ὅτι ὄχι μόνο οἱ Φράγκοι δὲν ἄλλαξαν, ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρη ἡ Δύση, ναὶ ἀκόμα καὶ αὐτὴ ἡ Ρώμη, ἐξέπεσαν τῆς Πίστεως, ἔγιναν ὑποστηρικτὲς τῆς αἱρέσεως; Γιατὶ δὲν ἀναφέρετε, ὅτι αὐτὸ δὲν θὰ συνέβαινε, ἂν οἱ Πάπες κατεδίκαζαν τὴν αἵρεση, ἄν ὕψωναν τεῖχος μεταξὺ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς αἱρέσεως, ὅπως ἔκαναν οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Ἀνατολῆς; Γιατί δὲν ἀναφέρετε, ὅτι ἡ Οἰκονομία αὐτὴ ἄρχισε καὶ ἐφαρμόστηκε καὶ γιὰ πολιτικοὺς λόγους ἀπὸ ἕναν Πάπα, ποὺ θανάτωσε μὲ διάταγμά του 300 ἀντιπάλους του, ποὺ ἀναζητοῦσε τὴν προστασία τῶν Φράγκων καί, ποὺ θεολογικὰ τηροῦσε μία πολὺ ἀμφιλεγόμενη στάση, τὴν ὁποία ἐσεῖς ὡς καθηγητὲς ἔπρεπε νὰ τὴ γνωρίζετε; Τὰ ἱστορικὰ στοιχεῖα σᾶς διαψεύδουν.

Διότι, ὅταν οἱ Φράγκοι ἀντέδρασαν στὴν μὴ συμμετοχή τους στὴν Ζ΄ Οἰκουμενικὴ μὲ τὴν ἔκδοση τῶν Libri Carolini –στὰ ὁποῖα καταδίκαζαν καὶ τοὺς εἰκονολάτρες  καὶ τοὺς εἰκονομάχους(!) καὶ ὀνόμασαν γιὰ πρώτη φορὰ ὑποτιμητικὰ τοὺς Ἕλληνες Graecos–, τότε, τὸν Πάπα Λέοντα Γ΄ ποὺ συμμετεῖχε στὴν Σύνοδο δὲν τὸν καταδίκασαν! Ὁ δὲ Πάπας δὲν ὑπόγραψε τὴν ἐπικύρωση τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου ποὺ τοῦ ἐστάλη ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα! Ἀντιθέτως, ἐνῶ σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Κάρολο –μέσῳ τοῦ ἡγουμένου Ἀλγιβέρτου– ἀπαιτοῦσε τὴν ἀποδοχὴ τῆς Συνόδου ἀπὸ μέρους τοῦ Καρόλου, ζητοῦσε παράλληλα τόν …ἀναθεματισμὸ τοῦ αὐτοκράτορα Κων/ντίνου, ἂν δὲν δεχόταν τὶς ἀπαιτήσεις τοῦ Πάπα, ποὺ στάλθηκαν μὲ τὴν ἐπιστολή του στὴ Σύνοδο!

Παρουσιάζεται δηλ. τὸ ἀκόλουθο παράδοξο, ἀλλὰ ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα χαρακτηριστικό, γιὰ τὴν στάση τῶν Παπῶν: Ὁ Πάπας ζητοῦσε ἀπὸ ἕναν Φράγκο βασιλέα ποὺ καταδίκαζε τὴν ὀρθόδοξη Σύνοδο –καὶ τὸν ὁποῖο ὁ Πάπας πίεζε νὰ τὴν ἀναγνωρίσει– νὰ ἀναθεματίσει τὸν αὐτοκράτορα ποὺ ἐπικύρωσε τὴν Σύνοδο καὶ ἐπανέφερε τὴν Ὀρθοδοξία! Οἱ ἱστορικοὶ εἶναι σύμφωνοι ὅτι, μὲ αὐτήν του τὴν στάση, ὁ Πάπας ἀπὸ τότε φανερώνει τὴν ὁριστική του ἀπόφαση νὰ συμβαδίσει μὲ τὴν Δύση.

Στὴν φράγκικη σύνοδο τῆς Φρανκφούρτης, ποὺ ἔλαβε μέρος τὸ 794, οἱ Φράγκοι ὀνόμασαν τὴν 7η Οἰκουμενικὴ Σύνοδο «Ψευτοσύνοδο» καὶ ἀνακήρυξαν τὴν τιμὴ τῶν εἰκόνων αἵρεση, χωρὶς ὅμως παράλληλα νὰ καταδικάσουν τὸν Πάπα. Οἱ ἀντιπρόσωποι τοῦ Πάπα δὲν ἀντιστάθηκαν σὲ αὐτὴν τὴν ἀπόφαση, ἂν καὶ ὁ Πάπας δὲν τὴν ἐπικύρωσε! Ἔτσι ὁ Πάπας –πάλι παραδόξως– δὲν ἐπικύρωσε οὔτε τὴν μία (Οἰκουμενική) οὔτε τὴν ἄλλη (Φρανκφούρτη) σύνοδο. (Classen, Peter: Karl der Große, das Papstum und Byzanz. Die Begründung des Karolingischen Kaisertums, in: H. Fuhrmann/ C. Märtl (Hg.): Beiträge zur Geschichte und Quellenkunde des Mittelalters, Bd. 9, Sigmaringen 1985). Ὡς πρὸς τὸ θέμα τοῦ Φιλιόκβε μάλιστα, ὁ Λέων συμφώνησε μὲ τὴν θεολογική του διάσταση, λόγῳ ὅμως τῆς προσήλωσης του στὴν παράδοση καὶ γιὰ τὴν διατήρηση τῆς ἑνότητας, δὲν τὸ εἰσήγαγε. Γεγονὸς εἶναι ὅμως, ὅτι ἀπὸ τὸ 796 ἕως τὸ 816 δὲν ἀπαγγέλθηκε τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως στὶς Λειτουργίες τῆς Ρώμης (βλ. Duchesne, Louis, Liber pontificalis vita leonis tertii, 1955, The Orthodox Church in the Byzantine Empire. Oxford History of the Christian Church, 1986 ὅπως καὶ Oberdorfer, Bernd: Filioque. Geschichte und Theologie eines ökumenischen Problems, Göttingen 2001, τὸ ὁποῖο βιβλίο, ἂν καὶ οἰκουμενιστικῆς γραμμῆς, παραθέτει πολλὲς ἱστορικὲς πηγές, ἰδίως στὸ 2. "Entstehung und Geschichte des Filioque-Problems" σελ. 129-258). Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο ἀνακηρύχθηκε ὁ Λέων τὸ 1673 ἀπὸ τὸν Πάπα Κλημέντα Ι΄ «ἅγιος» τοῦ Παπισμοῦ. Θὰ ἀνακήρυτταν οἱ Παπικοὶ «ἅγιο» ἕναν Πάπα ποὺ ἀκολούθησε τὴν γραμμὴ τῆς Ἀνατολῆς; Τὴν γραμμὴ τοῦ Λέοντος ἀκολούθησαν καὶ οἱ διάδοχοί του μέχρι τὸ 1014 ἐν βασιλείᾳ τοῦ φράγκου Ἑρρίκου Β΄ ποὺ ὁλόκληρη ἡ Δύση ὑπέκυψε στὴν αἵρεση.

Αὐτὸ ἐσεῖς, πατέρες, τὸ ὀνομάζετε «Οἰκονομία»; Κι αὐτὴ τὴν Οἰκονομία μᾶς καλεῖτε νὰ ἐφαρμόσουμε; Ἂν ἔχετε ἄλλα στοιχεῖα ἐγκυρότερα, σᾶς παρακαλοῦμε νὰ τὰ δημοσιεύσετε!

Ζ) Ἀπὸ τὸ 3.40.40 ἀναφέρει ὁ π. Σεραφεὶμ τὸ παράδειγμα τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας (καὶ τὴν στάση του στὴν περίπτωση τοῦ Νεστορίου) ὡς παράδειγμα Οἰκονομίας. Ἐκεῖ ἀναφέρει ὁ π. Σεραφείμ, ὅτι ἐνῶ μοναχοὶ καὶ λαϊκοί (ἄλλη μία …“σπόντα” ἐναντίον τῆς ἀκριβείας ποὺ τὸν φέρνει σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς Ἁγίους) ἀποτειχίστηκαν, ὁ Ἅγιος ἔστελνε ἐπιστολὲς στὸν Νεστόριο καὶ σὲ μία μάλιστα τὸν ὀνομάζει “συλλειτουργόν”! Ἄρα, καταλήγει ὁ π. Σεραφείμ, ὁ Ἅγιος εἶχε κοινωνία μὲ τὸν Νεστόριο.

Μᾶς ἀναφέρει ὁ π. Σεραφείμ, λοιπόν, ὅτι ὁ ἅγιος Κύριλλος ὀνομάζει τὸν Νεστόριον «συλλειτουργόν». Ἂς δοῦμε καλύτερα τὸ γεγονός. Πράγματι, τὸν ὀνομάζει. Ἀλλὰ πότε; Ἀσφαλῶς πρὶν πεισθεῖ, ἀνιχνευθεῖ, καὶ ἐξακριβωθεῖ πλήρως ἡ νεοεμφανιζόμενη εἰς τὴν Ἐκκλησίαν αἵρεσις· πρὶν πεισθεῖ περὶ τοῦ ἀμετανοήτου τῆς κακοδόξου διδασκαλίας τοῦ Νεστορίου· πρὶν ἡ αἵρεση περιβληθεῖ συνοδικὸ κύρος· πρὶν καθαιρεθεῖ ὁ Νεστόριος καὶ καθ’ ὃν χρόνον τοῦ ἀπεδείκνυε μὲ θεολογικὲς συγγραφὲς τὸ λάθος του καὶ τὸν προέτρεπε εἰς μετάνοιαν!

Ἀνακαλύψατε νὰ συμβαίνει, πατέρες, κάτι παρόμοιο μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές; Δὲν εἶναι πλέον ὁ Οἰκουμενισμὸς αἵρεσις κατεγνωσμένη; Δὲν ἀναμειγνύει στὰ θανατηφόρα πλοκάμια του παλαιὲς καὶ νέες αἱρέσεις; Δὲν ἔχει ἱστορία δεκαετιῶν; Δὲν εἶναι καταδικασμένη καὶ ἀπὸ συγχρόνους Ἁγίους; Δὲν ἔχει ἐπισημοποιηθεῖ Συνοδικὰ στὴν Κρήτη καὶ ἔκτοτε μάλιστα, ἐπικαλεῖται τὴν Συνοδικὴ αὐτὴ κατοχύρωση γιὰ νὰ ἐπιβληθεῖ;

Ὀνομάζει ὁ Ἅγιος Κύριλλος τὸν Νεστόριο «συλλειτουργόν». Ἀλλὰ πότε; Μᾶς τὸ ἀποκαλύπτουν τὰ κείμενα γιὰ τὴν Γ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο. Μᾶς λέγουν, δηλαδή, ὅτι πρὶν ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Νεστόριον, ὁ ἅγιος Κύριλλος ἔχει ἀποστείλει ἄλλη ἐπιστολὴ τοῖς «Πρεσβυτέροις καὶ διακόνοις…». Σ’ αὐτή, μεταξὺ ἄλλων, γράφει: «Τετάραγμαι οὐ μετρίως ἀκηκοὼς ὅτι θρύλοι τινὲς εἰς ὑμᾶς ἀφίκοντο χαλεποὶ καὶ περινοστοῦσι τινὲς τὴν ἁπλῆν ὑμῶν παραλύοντες πίστιν… λέγοντες τὴν ἁγίαν παρθένον πότερόν ποτε θεοτόκον ἢ μὴ κατονομάζεσθαι χρή». Καὶ ἀφοῦ διὰ τῆς ἐπιστολῆς πρὸς τοὺς Πρεσβυτέρους τοὺς παραθέτει καὶ διδάσκει τὴν ὀρθὴν πίστη περὶ τῆς Θεοτόκου Μαρίας διὰ πολλῶν, στὴν συνέχεια ἀπευθύνεται καὶ στὸν Νεστόριο, ὁ ὁποῖος –σημειωτέον– εἶναι ὁ κανονικὸς καὶ νόμιμος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Ἡ προσφώνηση στὴν ἐπιστολή του πρὸς τὸν Νεστόριο εἶναι: τῷ «θεοσεβεστάτῳ συλλειτουργῷ Νεστορίῳ». Μὲ αὐτήν, τὸν πληροφορεῖ ὅτι ἔμαθε περὶ τῶν κακόδοξων ὁμιλιῶν του· καὶ τὸν ἐρωτᾶ: «Πῶς οὖν ἔνι σιωπῆσαι πίστεως ἀδικουμένης καὶ τοσούτων διεστραμμένων» ὑπὸ σοῦ; «ἢ οὐ παραστησόμεθα τῷ βήματι τοῦ Χριστοῦ, οὐκ ἀπολογησόμεθα δὲ τῆς ἀκαίρου σιωπῆς ἕνεκα, καίτοι τεταγμένοι παρ’ αὐτοῦ πρὸς τὸ λέγειν ἃ δεῖ;». Καὶ τὸν προτρέπει νὰ ἐπανορθώσει τὰ πράγματα, «ἵνα παύσῃ σκάνδαλον οἰκουμενικόν». Καὶ συνεχίζει: «Εἰ γὰρ καὶ παρερρύη λόγος ὡς ἐπὶ λαοῦ τρέχων, ἀλλ’ ἐπανορθούσθω τοῖς ἐπισκέψεσιν, καὶ λέξιν χαρίσασθαι τοῖς σκανδαλιζομένοις καταξίωσον, θεοτόκον ὀνομάζων τὴν ἁγίαν παρθένον, ἵνα θεραπεύσαντες τοὺς λελυπημένους καὶ ὀρθὴν παρὰ πᾶσιν δόξαν ἔχοντες ἐν εἰρήνῃ καὶ ὁμοψυχίᾳ τῶν λαῶν τὰς συνάξεις ἐπιτελῶμεν. ὅτι δὲ ὑπὲρ τῆς εἰς Χριστὸν πίστεως πάντα ἕτοιμοι παθεῖν ἐσμέν… μὴ ἀμφιβαλλέτω ἡ σὴ θεοσέβεια».

Ἀκολουθεῖ ἡ ἀνταλλαγὴ ἐπιστολῶν μεταξὺ Νεστορίου, Κυρίλλου καὶ Κελεστίνου (Πάπα Ρώμης), γιὰ νὰ φτάσει ὁ Κύριλλος νὰ πεῖ πλέον εὐθαρσῶς –στὸν τύποις καὶ κατ’ ὄνομα «συλλειτουργό» του, μετὰ τοῦ ὁποίου βέβαια δὲν συλλειτουργοῦσε– ὅτι «τρίτῳ σε τούτῳ διαμαρτυρόμεθα γράμματι (ἐνν. μετὰ τοῦ ἁγίου Κελεστίνου), συμβουλεύοντες ἀποσχέσθαι τῶν οὕτω σκαιῶν καὶ ἐξεστραμμένων δογμάτων ἅ καὶ φρονεῖς καὶ διδάσκεις… καὶ εἰ μὴ τούτῳ δράσειεν ἡ σὴ εὐλάβεια κατὰ τὴν ὁρισθεῖσαν προθεσμίαν… (προσέξτε, τοῦ θέτει προθεσμία …10 ἡμερῶν!!!) γίνωσκε σαυτὸν οὐδένα τοῦ κλῆρον ἔχοντα μεθ’ ἡμῶν… ἅπασι δὲ τοῖς παρὰ τῆς σῆς εὐλαβείας κεχωρισμένοις διὰ τὴν πίστιν ἢ καθαιρεθεῖσι λαϊκοῖς τε καὶ κληρικοῖς κοινωνικοὶ πάντες ἐσμέν».

Νὰ θυμήσουμε δὲ καὶ ἐκ περισσοῦ ὅσα ἔγραψε καὶ στὸ λαὸ τῆς Κων/πόλεως: «Ταύτην ἐν ἑαυτοῖς ἀναζωπυροῦντες ἀεί τήν πίστιν, ἀσπίλους καί ἀμώμους ἑαυτούς τηρήσατε, μήτε κοινωνοῦντες τῷ μνημονευθέντι, μήτε μήν ὡς διδασκάλῳ προσέχοντες, εἰ μένει λύκος ἀντί ποιμένος, καί μετά ταύτην ἡμῶν τήν ὑπόμνησιν τήν πρός αὐτόν γενομένην, φρονεῖν ἕλοιτο τά διεστραμμένα. Τοῖς δέ γε τῶν κληρικῶν, ἤτοι λαϊκῶν διά τήν ὀρθήν πίστιν κεχωρισμένοις, ἤ καθαιρεθεῖσι παρ’ αὐτοῦ, κοινωνοῦμεν ἡμεῖς, οὐ τήν ἐκείνου κυροῦντες ἄδικον ψῆφον, ἐπαινοῦντες δέ μᾶλλον τούς πεπονθότας, κἀκεῖνο λέγοντες αὐτοῖς· “Εἰ ὀνειδίζεσθε ἐν Κυρίῳ, μακάριοι· ὅτι τό τῆς δυνάμεως καί τό τοῦ Θεοῦ Πνεῦμα εἰς ὑμᾶς ἀναπέπαυται”» (P.G. 77, 124, 125 A).

Mήπως δὲν εἶναι ἔτσι τὰ πράγματα, πατέρες; Μακάρι νὰ μὴν ἦταν· γιατὶ ἂν εἶναι, ἡ χρησιμοποίηση αὐτῆς τῆς μεθόδου πρὸς ἀπόδειξιν τῆς θεωρίας σας, εἶναι ἄξια δακρύων πολλῶν, ἀφοῦ τέτοια τακτικὴ συναντᾶμε στοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές.

Γιατί, πάτερ Σεραφείμ, δὲν ἀναφέρετε, ὅτι ἡ κοινωνία κράτησε, τόσο λίγο καὶ ἐλάχιστο χρόνο, ὅσο οἱ ἐπιστολές τοῦ Ἁγίου ἔδιναν τὴν εὐκαιρία στὸν Νεστόριο νὰ ἀλλάξει; Γιατὶ δὲν ἀναφέρετε, ὅτι μετὰ τρεῖς ἐπιστολὲς καὶ τὴν ἄρνηση τοῦ Νεστορίου, ὁ Ἅγιος ἔστειλε ἐπιστολὴ στοὺς πιστοὺς τῆς Κων/πόλεως γράφοντας ὅτι δὲν κοινωνεῖ μὲ τὸν Νεστόριο, ἀλλὰ μὲ ἐκείνους ποὺ δὲν κοινωνοῦσαν μαζί του; «Τοῖς δέ γε τῶν κληρικῶν, ἤτοι λαϊκῶν διὰ τὴν ὀρθὴν πίστιν κεχωρισμένοις. ἢ καθαιρεσθῆσι, παρ΄ αὐτοῦ, κοινωνοῦμεν ἡμεῖς» (Μ.4, 1096); Ἐσεῖς πόσες ἐπιστολὲς στείλατε –ἀφοῦ ἀκολουθεῖτε τόσο τοὺς Ἁγίους– γιὰ στηρίξετε πιστοὺς ποὺ δυσκολεύονται ἀκολουθώντας τὴν ἀκρίβεια; Πόσες φορὲς δηλώσατε ξεκάθαρα τὴν κοινωνία καὶ ὑποστήριξή σας μὲ ὅσους εἶναι ἀποτειχισμένοι ἀπὸ τὴν αἵρεση;

Ὅσο γιὰ τὸ θέμα τοῦ Θεοδώρου Μομψουεστίας, ἐκτὸς τοῦ ὅτι κι αὐτὴ ἦταν ΜΟΝΟ Οἰκονομία (δηλαδὴ ἐξυπηρετοῦσε ἕνα σημαντικὸ σκοπό, καὶ βάστηξε ὅπως ὅλες οἱ Οἰκονομίες ἐλάχιστο χρόνο), θὰ ἔπρεπε νὰ προσέχετε, γιατί τὸ ἴδιο ἐπιχείρημα χρησιμοποιοῦν καὶ οἱ Οἰκουμενιστές. Δὲν τὸ γνωρίζετε; Τόσα γράφτηκαν γι’ αυτὴν τὴν Οἰκονομία τοῦ Ἁγίου.

Γιὰ τὰ περὶ τῆς Οἰκονομίας τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, περιοριζόμαστε πάλι στον π. Ἀναστάσιο Γκοτσόπουλο:

«Ἡ διαγωγή τοῦ Ἁγίου Μάρκου στή Σύνοδο Φεράρας-Φλωρεντίας κυμαίνεται μεταξύ ἀκρίβειας καί οἰκονομίας. Ὄντας ὑπό Θεοῦ χαριτωμένος καί κοσμημένος μέ τό χάρισμα τῆς διακρίσεως ὡς ἀληθής θεολόγος καί ποιμένας μποροῦσε νά χρησιμοποιεῖ τήν οἰκονομία «ἐν οἷς οὐ λυμαίνεται ἡ πίστις» (στή φιλόφρονα ἐπιστολή του πρός τόν πάπα) ἀλλά ταυτόχρονα σέ θέματα πίστεως νά χρησιμοποιεῖ μόνο τήν ἀκρίβεια, διότι ἐκεῖ δέν ἔχει θέση ἡ «μεσότης» (στίς δογματικές διατυπώσεις). Ἀπόκειται λοιπόν, στή δική μας εὐθυκρισία, νά μποροῦμε νά διακρίνουμε τούς λόγους τοῦ Ἁγίου Μάρκου πότε ὁμιλεῖ “οἰκονομικῶς” καί πότε “ἀγωνιστικότερον” ὥστε νά μή συγχέουμε τό “οἰκονομικῶς” καί τό “ἀγωνιστικότερον” κατά πώς μᾶς βολεύει, γιατί τότε κακοποιοῦμε τόν Ἅγιο» (π. Ἀναστασίου Γκοτσόπουλου, Σκέψεις μὲ ἀφορμὴ κείμενο τοῦ Ἀβύδου κ. Κυρίλλου).

«Νὰ μὴ συγχέουμε τὸ “οἰκονομικῶς” καὶ τὸ “ἀγωνιστικότερον” κατὰ πώς μᾶς βολεύει, γιατὶ τότε κακοποιοῦμε τόν Ἅγιο» γράφει ὁ συναγωνιστὴς σας, ἀλλὰ μὴ διεκόψας τὴν μνημόνευση, π. Ἀναστάσιος, διότι στὰ δογματικὰ θέματα δὲν ὑπάρχει «μεσότης». Ἐσεῖς ὅμως, ποὺ διεκόψατε τὴν μνημόνευση, λέτε ἄλλα. Προκαλεῖ αὐτὸ σύγχυση στὸ ποίμνιο ναὶ ἢ ὄχι, σεβαστοὶ πατέρες;

«ΙΕ΄ ερώτησις του Αγιωτάτου Πατριάρχου Αλεξανδρείας Κυρίου Μάρκου: «ακινδύνως ιερουργήσει τις ή συνεύξεται μετά αιρετικών, Ιακωβιτών δηλαδή και Νεστοριανών, εις Εκκλησίαν αυτών, είτε μην και ημετέραν; ή κοινής μετ’  αυτών μετάσχη τραπέζης; ή ποιήσει ανάδοχον εκ του Αγίου Βαπτίσματος; Ή κατοιχωμένων ποιήσει μνημόσυνα; ή μεταδώσει των θείων αγιασμάτων αυτοίς. Η στενοχωρία γαρ του τόπου πολλά τοιαύτα ποιεί και ζητώ το ποιητέον».

Απόκρισις Θεοδώρου Βαλσαμών: «Δια τούτο και ημείς ψηφιζόμεθα, μη μόνον αφορισμώ και καθαιρέσει καθυποβάλλεσθαι τους λαϊκούς τε και κληρικούς, συνευχομένους αυτοίς ιερατικώς, ή μην και συνεσθίοντας, αλλά και μειζόνως κολάζεσθαι, κατά την των ρηθέντων θείων κανόνων περίληψιν. Η γαρ στενοχωρία των τόπων, και ο των αιρετικών πληθυσμός, της ορθοδόξου πίστεως ου μετήμειψε την ακεραιότητα» (ΙΕ Ἐρώτησις τοῦ Ἁγιωτάτου Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Κυρίου Μάρκου καὶ ἀπόκρισις Θεοδώρου Βαλσαμών, εἰς Ράλλη-Ποτλή, Σύνταγμα τῶν Θείων καὶ Ἱ. Κανόνων, ἐν Ἀθήναις 1859, τ. 4ος σελ. 459-460)».

Γράφει ὁ π. Ἀναστάσιος: «Οι κατ’ οικονομία ενεργούντες οφείλουν να ενεργούν «εν πλήρει συναισθήσει, ότι τούτο απετέλει παρέκκλησιν από της “ακριβείας”… Αυτό σημαίνει ότι η χρήση της οικονομίας δεν δημιουργεί εθιμικό κανόνα δικαίου που να αναιρεί την κατ’ ακρίβεια πράξη. Κατά συνέπεια με την οικονομία δεν περιφρονείται, αλλά μάλλον κρατύνεται έτι πλέον η ισχύς των Ι. Κανόνων: «ο προβαίνων εις την εκκλησιαστικήν οικονομίαν πράττη τούτο διατηρών αμείωτον τον προς την καθεστηκυίαν εκκλησιαστικήν τάξιν σεβασμόν … Εντεύθεν εξηγείται η προσπάθεια των όντως κατ’ οικονομίαν ενεργούντων, όπως υπογραμμίσουν, ότι τα υπ’ αυτών λαμβανόμενα μέτρα δεν παραβλάπτουν το κύρος των Ι. Κανόνων και των Πατερικών Διατάξεων». Όταν η οικονομία χορηγείται εγγράφως είναι σύνηθες να μνημονεύεται στο έγγραφο η κατ’ ακρίβεια πράξη και διδασκαλία της Εκκλησίας καθώς και οι λόγοι που επιβάλλουν την παρέκκλιση από αυτή.

Συνεπεία των ανωτέρω, ο ενεργών κατ’ οικονομίαν οφείλει να κατανοεί και να απονέμει το δέοντα σεβασμό στους θέλοντας την ακρίβεια. Οι επιζητούντες την ακρίβεια δεν νοείται να στιγματίζονται με ακραίους χαρακτηρισμούς εξ αυτού και μόνου του λόγου, αλλά αντιθέτως κατά τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο η Εκκλησία ως αληθής μητέρα “επαινεί σφόδρα (τους) μετά τοσαύτης ακριβείας θέλοντας ζειν” όπως σημειώνει ο Άγ. Κύριλλος Αλεξανδρείας.

Αντίθετα, όταν δεν πληρούται η ανωτέρω προϋπόθεση, αλλά “ει τις των δοκούντων τοις θεοφόροις Πατράσι σαλεύει τι, ουκ έστι τούτο οικονομία κλητέον, αλλά παράβασις και προδοσία δόγματος και περί το θείον ασέβεια” λέει κατηγορηματικά ο Αγ. Κύριλλος» (ἐδῶ).

Τὰ στοιχεῖα τοῦ π. Ἀναστασίου, τὰ ὁποῖα ἐσεῖς πρὶν ἀπὸ καιρὸ ἐπαινούσατε (καὶ τὰ βιβλία τοῦ ὁποίου προλογίσατε καὶ ἐκδώσατε) εἶναι τώρα λανθασμένα; Ἐσεῖς δείχνετε τὸν «δέοντα σεβασμό στους θέλοντας την ακρίβεια» προβάλλοντας τὴν Οἰκονομία ὡς γραμμὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ καταδικάζοντας τὴν Ἀκρίβεια ὡς ἄκρο; Πῶς εἶναι δυνατὸν ἐσεῖς νὰ ἀναφέρετε τὴν Οἰκονομία τοῦ Ἁγ. Κυρίλλου καὶ ὄχι τὸν ἔπαινό του γιὰ τὴν ἀκρίβεια, ἔπαινο τὸν ὁποῖο ἀκόμα καὶ ὁ Ἀρχιοικουμενιστὴς Βαρθολομαῖος δὲν κρύβει; Μπορεῖτε νὰ ἐξηγήσετε γιατί ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Κύριλλος τὴν Οἰκονομία ὡς παράβαση καὶ προδοσία δόγματος ἂν δὲν συμφωνεῖ μὲ τὴν γραμμὴ ὅλων τῶν Πατέρων; Μπορεῖτε νὰ ἐξηγήσετε γιατὶ ἐσεῖς, ὡς εἰδήμονες τῆς πατερικῆς διδασκαλίας, δὲν ἀναφέρετε τίποτα περὶ τούτου; Ἀνησυχεῖτε μήπως καταρρεύσει τὸ οἰκοδόμημα ποὺ κτίσατε;

Γιατὶ τονίζει ὁ Βαλσαμὼν «Δια τούτο και ημείς ψηφιζόμεθα, μη μόνον αφορισμώ και καθαιρέσει καθυποβάλλεσθαι τους λαϊκούς τε και κληρικούς, συνευχομένους αυτοίς ιερατικώς (τοῖς αἱρετικοῖς), ή μην και συνεσθίοντας, αλλά και μειζόνως κολάζεσθαι, κατά την των ρηθέντων θείων κανόνων περίληψιν. Η γαρ στενοχωρία των τόπων, και ο των αιρετικών πληθυσμός, της ορθοδόξου πίστεως ου μετήμειψε την ακεραιότητα», ἐνῶ ἐσεῖς δὲν λέτε τίποτα περὶ αὐτῶν τῶν ἀπειλῶν καὶ  σὲ ἀντίθεση μὲ αὐτὸν τονίζεται τὴν σημασία τοῦ πλήθους καὶ ὄχι τὴν ἀκεραιότητα τῆς Πίστεως;

Η) Εδῶ πρέπει νὰ συμπτυχθοῦν πολλὰ πρωτάκουστα καὶ παράξενα λεχθέντα ἐκ μέρους τοῦ π. Σεραφείμ, μὲ τὴν εὐλογία φυσικὰ τοῦ π. Θεοδώρου.

Στὸ 3.51.00 λέει ὁ π. Σεραφεὶμ ὅτι ἀποτελεῖ ἀπόδειξη Οἰκονομίας, τὸ ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς διέκοψε τὴν κοινωνία του μὲ τοὺς Μονοθελητὲς μετὰ ἀπὸ χρόνια. Ἀλλὰ ἀκόμα κι ἂν δεχθοῦμε ὅτι εἶναι ἔτσι, δὲν σᾶς φθάνουν τουλάχιστον τρεῖς δεκαετίες αἱρετικῶν συνάξεων καὶ αἱρετικῶν ἀποφάσεων σὲ Πουσάν, Μπαλαμάντ, Σαμπεζὺ κ.λπ. Πόσες ἀκόμα δεκαετίες οἰκονομίας ἀπαιτεῖτε ἐσεῖς; Ἀλλὰ δὲν εἶναι ἔτσι, ὅπως ἔχει ἀποδειχθεῖ. Γιατὶ ἦταν μικρὸ τὸ διάστημα (ἂν μάλιστα ληφθεῖ ὑπ’ ὄψιν ὅτι ἡ μετάδοση τῶν πληροφοριῶν ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἐκινοῦντο μὲ ρυθμὸ χελώνας), ὅσο χρειαζόταν τότε, γιὰ νὰ προσπαθήσει ὁ Ἅγιος νὰ ἀνατρέψει τὴν αἵρεση.

Στὸ 4.11.00 λέει πάλι ὁ π.  Σεραφείμ ὅτι τὸ νὰ μνημονεύεις αἱρετικὸ εἶναι διαφορετικό, ἀπὸ τὸ νὰ συλλειτουργεῖς μὲ αὐτόν. Μὰ ἐδῶ, πάτερ, βγάζετε ψεύτη τὸν ἴδιο τὸν πατέρα σας (ἄραγε δὲν ἀνάγνωσε τὴν ὁμιλία σας;). Διότι ὁ π.  Θεόδωρος εἶπε δημόσια στὴν ὁμιλία ποὺ ἔκανε στὸ Ἀρχονταρίκι τοῦ Ἱ. Ναοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου Θεσσαλονίκης, τὴν Κυριακὴ τῆς Ορθοδοξίας (5/3/2017) τὰ ἑξῆς:

«Είναι συγκλονιστικό και ακαταμάχητο το επιχείρημα των Αγιορειτών Πατέρων στην επιστολή που έστειλαν προς τον Αυτοκράτορα Μιχαήλ 8ο Παλαιολόγο, ο οποίος μετά την ψευδοένωση της Λυών το 1973 τους επίεζε να μνημονεύουν στην Θεία Λειτουργία το όνομα του πάπα. Αποκρούοντες αυτήν την απαίτηση αντιτείνουν:

«Πώς είναι δυνατόν ενώ η Αγία Γραφή μας συνιστά ούτε στον δρόμο να χαιρετούμε τους αιρετικούς, ούτε να τους δεχόμαστε σε κοινές οικίες, (στα σπίτια μας) εμείς να τους εισάγουμε μέσα στους Ναούς όταν στην φρικτή και μυστική Τράπεζα θύεται και σφαγιάζεται αθύτως ο Υιός του Θεού; Μόνον από τον Άδη θα μπορούσε να εκπορεύεται φωνή που μνημονεύει τον εχθρό του Θεού τον πάπα».

Και τον μνημόνευσε ο Βαρθολομαίος τον πάπα στο Φανάρι «του Αγιωτάτου Πατριάρχου Πάπα», μες στον Ναό στον Άγιο Γεώργιο.

«Αν ο απλός χαιρετισμός των αιρετικών μας κάνει κοινωνούς της αιρέσεως, πόσο περισσότερο ισχύει αυτό για την φωνητικά ισχυρή μνημόνευσή του όταν τελούνται τα θεία και φρικτά Μυστήρια; Κι αν ο Χριστός, ο επί της Αγίας Τραπέζης κείμενος είναι η Αυτό-Αλήθεια πώς θα δεχτεί το μεγάλο ψεύδος, το να συμπαραθέτουμε τον πάπα ως Ορθόδοξο πατριάρχη με τους λοιπούς Ορθοδόξους πατριάρχες; Την ώρα των φρικτών Μυστηρίων θα παίζουμε θέατρο και θα παρουσιάζουμε το ανύπαρκτο ως υπαρκτό, την αίρεση ως Ορθοδοξία; Πώς θα τα ανεχτεί αυτά η Ορθόδοξη ψυχή και δεν θα διακόψει την κοινωνία προς αυτούς που μνημονεύουν και δεν θα τους θεωρήσει ως καπήλους και εκμεταλλευτές των Θείων;».

Και στο σημείο αυτό οι Αγιορείτες Πατέρες εξηγούν και για ποιον λόγο μνημονεύουμε το όνομα του Αρχιερέως κατά τη Θεία Λειτουργία, άσχετα με το μνημόσυνο του πάπα. Λέει ότι μνημονεύουμε τον Αρχιερέα στη Λειτουργία, αυτό γίνεται...

«...όχι γιατί χωρίς την μνημόνευση του Αρχιερέως δεν επιτελείται το Μυστήριο, κατά την σφαλερή γνώμη μερικών συγχρόνων, αλλά για να φανεί η τέλεια συγκοινωνία, η ταυτότητα πίστεως του μνημονεύοντος και του μνημονευμένου».

Μνημονεύουμε γιατί έχουμε την ίδια πίστη. Εγώ και ο Άνθιμος, εγώ και ο Βαρθολομαίος έχουμε την ίδια πίστη, γι’ αυτό μνημονεύουμε.

Αναφέρουν μάλιστα και την εξήγηση της Θείας Λειτουργίας του Θεοδώρου Ανδίδων σύμφωνα με την οποίαν ο ιερουργός αναφέρει το όνομα του Αρχιερέως για να δείξει ότι κάνει υπακοή στον προϊστάμενό του, προϊστάμενος είναι, ότι έχει την ίδια πίστη με αυτόν.

Ορθώς λοιπόν και σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες και την Παράδοση της Εκκλησίας οι Αγιορείτες διέκοψαν το μνημόσυνο του επισκόπου τους του Αθηναγόρα και οι σημερινοί κελλιώτες το μνημόσυνο του Βαρθολομαίου. Ορθώς επίσης έπραξαν το 1970 οι τρεις Αρχιερείς των νέων χωρών, δηλαδή, οι μητροπολίτες Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, Φλωρίνης Αυγουστίνος και Παραμυθίας Παύλος, που διέκοψαν επίσης το μνημόσυνο του Αθηναγόρα χωρίς να ελεγχθούν ή να επιτιμηθούν από την Ιερά Σύνοδο τότε. Είχαν μυαλό παλιά και γνώριζαν.

Τώρα τρέμουν και δειλιούν και δεν θέλουν ούτε να ακούσουν την λέξη διακοπή μνημοσύνου ή αποτείχιση την ώρα που ο Βαρθολομαίος υπερέβη όλα τα εκκλησιαστικά όρια και εισήγαγε με την ψευδοσύνοδο της Κρήτης την παναίρεση του οικουμενισμού μέσα στον Ιερό χώρο της Εκκλησίας όπως εισήγαγε τον πάπα και άλλους αιρετικούς μέσα στο Θυσιαστήριο την ώρα της επιτελέσεως της Θείας Μυσταγωγίας».

Διακρίνετε πάτερ ἐσεῖς καμία διάθεση Οἰκονομίας στὰ παραπάνω λόγια τοῦ πατέρα σας; Ἔχει πέσει ἐπιδημία ἀμνησίας καὶ δὲν τὸ γνωρίζουμε; Πόσο ἀκόμα θὰ συγχίζετε τὸ δυστυχισμένο ποίμνιο, ποὺ κάθε μέρα ἀκούει διαφορετικὲς γνῶμες καὶ ἄλλα ἀντ’ ἄλλων καὶ δὲν ἔχει ποὺ νὰ κρατηθεῖ;

Ἀλλὰ καὶ σ’ αὐτὰ ποὺ λέτε στὸ 2.01.00 ὅτι Ἐκκλησία ἄνευ Ἐπισκόπου ἀκόμα καὶ στὰ ἔσχατα δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει, ἐκτὸς τοῦ ὅτι δὲν ἀναφέρει τὴν προϋπόθεση τῆς ὀρθοτομίας τοῦ Λόγου καὶ ὀρθοδοξίας, ἐκτὸς τοῦ ὅτι εἶναι ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ λένε οἱ Οἰκουμενιστές, σᾶς διαψεύδει πάλι ὁ ἴδιος σας ὁ πατέρας, στὴν ἴδια ὁμιλία, διαψεύδοντας παράλληλα τὸν ἑαυτό του:

«Απαραίτητη προϋπόθεση για την μνημόνευση του ονόματος του επισκόπου είναι να ορθοδοξεί, να ορθοτομεί τον Λόγο της Αληθείας. Ασφαλώς είναι σημαντική και επιφανής η θέση του επισκόπου στην Εκκλησία και τη σεβόμεθα όλοι και την αναγνωρίζουμε. Δεν χρειάζεται να μας αραδιάζουν οι οικουμενιστές γνωστά κείμενα από τους Αγίους Πατέρες και τους Ιερούς Κανόνες. Είδα ότι και στην κατηγορία που διετύπωσαν εναντίον του πατρός Νικολάου Μανώλη αραδιάζουν εκεί Κανόνες, Κανόνες, Κανόνες, για τον σεβασμό προς τους επισκόπους. Τα ξέρουμε αυτά. Είναι άσχετα.

Όλα αυτά ισχύουν υπό την απαραίτητη προϋπόθεση ότι ο επίσκοπος ορθοδοξεί, ότι ορθοτομεί τον Λόγο της Αληθείας, ότι δεν κηρύσσει αίρεση. Όταν κηρύσσει αίρεση διακόπτουμε κάθε σχέση μαζί του και κοινωνία και δεν τον μνημονεύουμε στις Ιερές Ακολουθίες. Ας ξεκολλήσουν κάποιοι από την καινοτομία του επισκοποκεντρισμού. Τα Μυστήρια τελούνται στο όνομα του Χριστού και της Αγίας Τριάδος και όχι στο όνομα του επισκόπου, κατά την αμάρτυρη και βλάσφημη ζηζιούλια εκκλησιασιολογία.

Έχει γράψει ο Περγάμου ότι τα Μυστήρια τελούνται στο όνομα του επισκόπου. Φοβερό, αίρεσις, βλασφημία. Πουθενά δεν υπάρχει αυτό. Και μερικοί λένε: μα δεν θα μνημονεύσουμε τον επίσκοπο; είναι άκυρα τα Μυστήρια. Δεν ντρέπεστε λίγο; Ο Χριστός τελεί τα Μυστήρια. Τα χέρια μας δανείζουμε εμείς.

Αν συνέβαινε το αντίθετο, δεν υπάρχει υποχρέωση και καθήκον υπακοής στον αιρετικό επίσκοπο. Υπάρχει κακή υπακοή και αγία ανυπακοή όπως δείξαμε με βάση την Αγία Γραφή και τους Αγίους Πατέρες στο ομώνυμο βιβλίο μας εδώ και πολλά χρόνια. Ένα βιβλίο το οποίο κυκλοφορεί, απαγορεύεται στα οικουμενιστικά βιβλιοπωλεία και το απαγόρευσαν και οι οικουμενιστές στη Ρωσσία. Μεταφράστηκε στη Ρωσσία, όσοι πρόλαβαν το πήραν. Δικό μου βιβλίο με τίτλο ΚΑΚΗ ΥΠΑΚΟΗ ΚΑΙ ΑΓΙΑ ΑΝΥΠΑΚΟΗ. Πού να τολμήσουν εδώ να βάλουν στα Μοναστήρια και στα εκκλησιαστικά βιβλιοπωλεία τέτοιο βιβλίο, ΚΑΚΗ ΥΠΑΚΟΗ ΚΑΙ ΑΓΙΑ ΑΝΥΠΑΚΟΗ;

Αν συνέβαινε το αντίθετο, δηλαδή αν κάναμε υπακοή στους επισκόπους και σε θέματα πίστεως, δεν θα υπήρχε σήμερα η Εκκλησία, διότι οι κατά καιρούς αιρετικοί Πατριάρχες, Επίσκοποι και λοιποί Κληρικοί θα είχαν επιβάλει με τόσες αιρετικές Συνόδους που συνεκάλεσαν, με τη βοήθεια μάλιστα αιρετικών Αυτοκρατόρων, την αίρεση και θα εθριάμβευε το σκότος της πλάνης και της αγνωσίας του Θεού. Δεν πειθάρχησαν όμως, ούτε οι μοναχοί, ούτε οι λαϊκοί, ούτε οι ιερείς. Αυτό επιθυμούν όσοι και σήμερα διώκουν αλλά και όσοι επικρίνουν τους δήθεν ανυπάκουους και απείθαρχους κληρικούς; Ας ξαναδιαβάσουν προσεκτικά τους δύο κανόνες τον 31ο Αποστολικό και τον 15ο της Πρωτοδευτέρας Συνόδου του Μεγάλου Φωτίου, κι ας μην επικαλούνται άσχετους Κανόνες αποδεικνύοντες και τη θεολογική τους αμάθεια. Κανόνες, Κανόνες, Κανόνες, άσχετους.

Η ψευδοσύνοδος της Κρήτης και όσοι την υποστηρίζουν φανερά και απροκάλυπτα ‘γυμνή τη κεφαλή’ εμπίπτουν στον 15 Κανόνα της Πρωτοδευτέρας. Σε αυτόν, αντί να τιμωρούνται επαινούνται και τιμώνται οι ιερείς που διακόπτουν το μνημόσυνο του αιρετικού επισκόπου.

Και να σας πω τώρα τι είπα και στον επίσκοπο που μου τηλεφώνησε χθες βράδυ... Δεν λέω το όνομα του επισκόπου, ο οποίος επίσκοπος είναι από την ημιαυτόνομη Εκκλησία της Κρήτης. Διότι και στην Κρήτη σήμερα μερικοί τολμηροί ιερείς, παρά εκεί την πατριαρχική τυραννική παρουσία και την οικουμενιστική, μερικοί ιερείς και στην Κρήτη σήμερα διέκοψαν το μνημόσυνο των επισκόπων τους. Και ανησύχησαν οι επίσκοποι, ανησύχησαν. Ανησύχησαν οι Κρήτες επίσκοποι και μου τηλεφωνεί ένας ο οποίος είχε κάποιο θάρρος μαζί μου με την ευκαιρία και της ονομαστικής μου γιορτής και μου το είπε διπλωματικά. Λέει,

–Πάτερ Θεόδωρε, σας ευχαριστούμε που μέχρι τώρα δεν διακόψατε το μνημόσυνο του επισκόπου. Και θα σας παρακαλέσουμε, έχουμε και στην Κρήτη πρόβλημα, θα σας παρακαλέσουμε κάποιος να μιλήσει στους επισκόπους.

–Και περιμένετε από μένα, λέω, να τους μιλήσω; Μα κι εγώ εντός των ημερών θα κάνω διακοπή μνημοσύνου.

– Όχι πάτερ σας παρακαλώ μην το κάνετε αυτό, θα προκληθεί αναταραχή. Θα προκληθεί ταραχή μέσα στην Εκκλησία.

….

Καλά, λέω, Σεβασμιώτατε, δεν καταλάβατε στην Κρήτη τι έγινε με την ψευδοσύνοδο; Δεν καταλάβατε ότι νομιμοποιήσατε τον οικουμενισμό; Ξεσηκώθηκε όλος ο κόσμος και θα αρχίσετε τώρα να τιμωρείτε τους επισκόπους. Το δικό σας επισκοπικό χρέος είναι αυτούς οι οποίοι διακόπτουν -και θα διακόψω κι εγώ το μνημόσυνο- όχι να μας τιμωρήσετε αλλά να μας επαινέσετε. Να μην επαναλάβετε ότι έκαναν με το παλαιό ημερολόγιο, που τότε αν δεν τιμωρούσαν και δεν φυλάκιζαν και δεν ξύριζαν τους ιερείς και τους επισκόπους δεν θα είχαμε ημερολογιτικό σχίσμα. Πέστε, λέω, εσείς και στον Οικουμενικό που είναι επικεφαλής σας και στους άλλους ότι η ‘Σύνοδος’ της Κρήτης είναι μία ψευδοσύνοδος. Και τι μου είπε;

–Πάτερ, εμείς ακολουθούμε τον πρώτο !!!»

Εἶναι αὐτὰ λόγια Οἰκονομίας; Πεῖτε μας παρακαλῶ πότε ἀλλάξατε γνώμη; Πότε δηλώσατε δημόσια, ὅτι αὐτὰ ποὺ λέγαμε πρὶν δὲν ἰσχύουν, ἦταν λάθος; Θεωρεῖτε τὸ ποίμνιο τόσο ἀφελές, ὅσο τὸ θεωροῦν οἱ Οἰκουμενιστές;

Καὶ μία τελευταία ἐρώτηση: Στὸ ποίμνιο τῶν Ὀρθοδόξων τοῦ ἐξωτερικοῦ, ὅπου κατὰ γενικὴ ὁμολογία, ὅλοι ὑπέγραψαν τὶς διατάξεις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπου ὅλοι συμπροσεύχονται καὶ συλλειτουργοῦν, ὅπου ἀκόμα καὶ τὴν ὕπαρξη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀρνοῦνται, ὅπως στὴ Γαλλία, Ἰταλία, Γερμανία, Ἑλβετία, Βέλγιο κ.λπ., τί συμβουλεύετε; Οἰκονομία; Μεσότητα; Βασιλικὴ ὁδό;

Σᾶς γράψαμε μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο, γιατὶ οἱ ὁμολογουμένως μεγάλες ἱκανότητές σας, γεννοῦν μεγάλες προσδοκίες, ἀλλὰ καὶ εὐθῦνες, τὶς ὁποῖες δὲν μπορεῖτε συνεχῶς νὰ παραβλέπετε. Σκεφτεῖτε παρακαλοῦμε πρὶν ἀπαντήσετε, ὅτι ἀπὸ τὴν ἀπάντησή σας ἐξαρτᾶται γιὰ πολλούς καὶ ὄχι μόνο γιὰ τὸ ποίμνιό σας, ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς τους.

Περιμένοντας τὴν ἀπάντησή σας σᾶς εὐχόμαστε καλὴ συνέχεια τῆς Σαρακοστῆς καὶ καλὴ Ἀνάσταση

______________________
Εὐχαριστοῦμε ὅσους βοήθησαν γιὰ τὴν σύνταξη τῆς ἐπιστολῆς μὲ τὴν ἀπομαγνητοφώνηση σημείων ἀπὸ τὸ πέντε ὡρῶν βίντεο, μὲ τὰ σχόλια καὶ τὶς παρατηρήσεις τους.

Π.Σ.

(1) Παραθέτουμε καὶ ἕνα ἀκόμα τμῆμα τῶν ὅσων εἶπε ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, που ἀφοροῦν εἰδικότερα τὸν μοναχὸ Σάββα Λαυριώτη:

    «Τὸ δυστύχημα εἶναι ὅτι, ἐνῶ προηγουμένως εἴμαστε ἑνωμένοι, δυστυχῶς ὁ διάβολος μετὰ τὴν Σύνοδο, μᾶς ἐχώρισε. Ἐνῶ θὰ ἔπρεπε τώρα κυρίως νὰ εἴμαστε ὅλοι ἑνωμένοι, δυστυχῶς λόγῳ φιλαρχίας, λόγῳ ἐγωϊσμοῦ, ὡρισμένοι πατέρες δὲν φροντίζουν νὰ κρατήσουν αὐτὴν τὴν ἑνότητα, ἀλλὰ ἀκολουθοῦν τὸν δικό τους δρόμο καὶ δημιουργοῦν διαιρέσεις καὶ σχισματικὲς τάσεις εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας. Ἐσεῖς ξέρετε πολὺ καλά, καὶ τὴν προηγουμένη φορὰ δημόσια τὸ διακηρύξατε (αὐτὰ τὰ λέγει πρὸς τὸν Ἐπίσκοπο Λογγῖνο), ὅτι δυστυχῶς ἕνας ἁγιορείτης μοναχός, ὁ μοναχὸς Σάββας, μὲ τὸν ὁποῖον προηγουμένως συνεργαζόμασταν ὅλοι, κι ἐσεῖς συνεργαζόσαστε,  κι ἐγὼ συνεργαζόμουν, δὲν πειθαρχεῖ σὲ μία γραμμὴ Οἰκονομίας ποὺ ἔχουμε βάλει, καὶ δημιουργεῖ διαιρέσεις καὶ ἀναστατώσεις. Ἐκμεταλλεύεται τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγιορείτη, ἐνῶ δὲν ἐκφράζει τοὺς Ἁγιορεῖτες. Προηγουμένως ὅταν εἴμαστε ὅλοι μαζί, ὑπέγραφαν κείμενα 30, 40, 50 Ἁγιορεῖτες μοναχοί. Τώρα ὁ π. Σάββας ἔχει ἀπομείνει μὲ δύο μόνο ἄλλους Ἁγιορεῖτες καὶ πολλοὶ Ἁγιορεῖτες μοῦ τηλεφωνοῦν καὶ μοῦ λένε· π. Θεόδωρε, δὲν μᾶς ἐκφράζει ὁ π. Σάββας. Ποιόν ἐκφράζει ὁ π. Σάββας; Δὲν ἐκφράζει τὸ Ἅγιον Ὄρος. Ὅλοι θὰ ἔχετε ἀκούσει γιὰ τὸν ὁσίας βιοτῆς Γέροντα Γαβριήλ, ὁ ὁποῖος Γέροντας Γαβριὴλ στὴν ἀρχὴ συνεργαζόταν μὲ ὅλους μας, καὶ μὲ τὸν Σάββα. Τώρα ἔχει διακόψει τὶς σχέσεις του μὲ τὸν π. Σάββα καὶ συνιστᾶ στοὺς ἄλλους μοναχοὺς νὰ ἀκολουθοῦν αὐτὴ τὴν γραμμὴ τῆς Οἰκονομίας καὶ τῆς μεσότητος (1:02:00).

    Στὴ συνέχεια διαβάζει τμῆμα ἀπὸ τὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου ποὺ ἔκανε τὸ Μάρτιο τοῦ 2017: «Τοὺς ἐπισκόπους ποὺ ἔχουν ἐμφανῶς ὀρθόδοξο φρόνημα καί δὲν συμφωνοῦν μὲ τοὺς οἰκουμενιστὲς καὶ τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης, ἀλλὰ γιὰ λόγους ποὺ αὐτοὶ θεωροῦν σοβαροὺς ἐξακολουθοῦν νὰ μνημονεύουν τὸν πατριάρχη καὶ τὴν σύνοδο δέν τοὺς κατακρίνουμε. Τοὺς παρακαλοῦμε νὰ σκεφθοῦν τὴν ἐξάπλωση καὶ κυριαρχία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ νὰ ἐπιτελέσουν τὸ ποιμαντικό τους χρέος· περιμένουμε καὶ τὴν δική τους ἐπαινετὴ ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους καὶ Πατέρες ἀντίδραση. Ἡ ὁποιαδήποτε οἰκονομία δὲν παραβλάπτει τὴν ἀκρίβεια καί ἔχει προσωρινὸ χαρακτήρα»· καὶ παραπέμπω σὲ κείμενο τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου Στουδίτου, Θεοκτίστῳ Μαγίστρω, Ἐπιστολὴ Ι. ΚΔ, PG 99, 984: «Καὶ τοῦτο δεδιδάγμεθα, ἐν μὲν τοῖς Ἀποστόλοις παρὰ τοῦ Παύλου ἁγνισαμένου καὶ περιτεμόντος τὸν Τιμόθεον· ἐν δὲ τοῖς Πατράσι παρὰ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου προσηκαμένου τὸ λῆμμα τοῦ Οὐάλεντος καὶ ὑποσιωπήσαντος πρὸς καιρὸν τὴν Θεὸς φωνὴν γυμνὴν ἐπὶ τοῦ Πνεύματος. Ἀλλ᾽ οὔτε ὁ Παῦλος ἔμεινεν ἁγνιζόμενος, οὔτε Βασίλειος προσηκάμενος ἔτι τὸ τοῦ Οὐάλεντος δῶρον καὶ μὴ κηρύττων Θεὸν τὸ Πνεῦμα. Τοὐναντίον μὲν οὖν ἀμφότεροι ὑπὲρ ἑκατέρων θανάτους αἱρησάμενοι φαίνονται. Οὕτω τις ἐκ τοῦ αἰῶνος οἰκονομῶν οὐ διέσφαλται τοῦ καλοῦ· θᾶττον γὰρ ἐπεδράξαντο ὃ μικρὸν ἐνέλιπον. Ὡς ἐπὶ τοῦ οἰακοστρόφου, ὑπανέντος μικρὸν τὸ πηδάλιον, διὰ τὴν ἀντιπνεύσασαν καταιγίδα. Ἑτέρως δὲ διενεχθεὶς διήμαρτε τοῦ σκοποῦ· ἀντὶ οἰκονομίας παράβασιν τελέσας». Ναυκρατίῳ τέκνῳ, Ἐπιστολὴ Ι, ΜΘ, PG 99, 1088: «Ἃ μέχρι τινὸς καιροῦ γινόμενα, οὐδὲν ἔχει τὸ μεπτόν, οὐδὲ τὸ κατὰ τι ἀπηχὲς καὶ ἔκνομον· ὑφειμένον δ᾽ οὖν ὅμως καὶ οὐκ ἄγαν ἀκριβές. Τοῦτο γὰρ οἰκονομία ἡ πρὸς καιρόν».

    Μὲ τὴν εὐκαιρία νὰ πῶ ὅτι αὐτὲς τὶς ἡμέρες πάλι ὁ Σάββας ἀπαντώντας σὲ ἕνα κείμενο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης μὲ κάποιους δικούς του ἀνθρώπους ἐδῶ, Βλαμάκης…, γράφει πάλι αὐτὸ ποὺ ἔκανε τὸν Ἀρχιεπίσκοπο (Λογγῖνο) νὰ θυμώσει: Γράφει ὅτι δὲν ὑπάρχει Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος στὴν Ὀρθοδοξία… Ἕνας ἀπὸ τοὺς Ἱεράρχας ποὺ τὸ ἔχει κάνει αὐτὸ εἶναι ὁ Ἀχιεπίσκοπος (Λογγῖνος), ὁ ὁποῖος ἔχει διακόψει τὸ Μνημόσυνο τοῦ Κυρίλου (Μόσχας).

       Δέν ἔχει μολυνθῇ ὅλη ἡ Ἐκκλησία ἀπό τήν αἵρεση, καί δέν εἶναι ἄκυρα τά μυστήρια, ἐκεῖ ὅπου μνημονεύονται αἱρετίζοντες ἐπίσκοποι, ὅπως ἰσχυρίζονται κάποιοι ἀδιάκριτα καί διασπαστικά. Ἡ ποιμαντική διάκριση καί φροντίδα πρός τό παρόν καί κατ΄ οἰκονομίαν ἀποτυπώνονται εἰς αὐτά πού συμφωνήσαμε μέ τούς Ἁγιορεῖτες Πατέρες λίγες ἡμέρες πρίν τήν Ἡμερίδα τοῦ Ὡραιοκάστρου πού ἔγινε στίς 4 Ἀπριλίου τοῦ 2017, τήν ὁποία δυστυχῶς ἐκεῖνοι παρέβησαν τήν τελευταία στιγμή, ταχθέντες ἀποκλειστικά ὑπέρ τῆς ἀκριβείας, ὑπέρ τοῦ νά ἐκκλησιάζονται δηλαδή οἱ πιστοί ἀποκλειστικά καί μόνο ἐκεῖ ὅπου οἱ ἱερεῖς ἔχουν διακόψει τό μνημόσυνο, πρᾶγμα πού δημιουργεῖ πολύπλοκα ποιμαντικά, ἐκκλησιολογικά, ἀλλά καί δογματικά προβλήματα, διότι προϋποθέτει ὅτι ὁ αἱρετίζων ἐπίσκοπος καί πρό τῆς συνοδικῆς καταδίκης του ὡς αἱρετικοῦ, τελεῖ ἄκυρα καί ἀνυπόστατα μυστήρια. Δέν θά ἐπιχειρηματολογήσουμε τώρα ὑπέρ τοῦ ἀντιθέτου· ἀρκεῖ μόνον νά ποῦμε ὅτι ἐπί αἰῶνες ἡ Ἀνατολή βρισκόταν σέ κοινωνία μέ τήν Δύση, ἐνῶ ἐκεῖ ὑπῆρχε ἡ αἵρεση τοῦ Filioque, καί τό πιό ἁπλό, ὅτι τά μυστήρια ὅσων διακόψαμε τό μνημόσυνο τῶν ἐπισκόπων δέν ἦσαν ἄκυρα τήν προηγούμενη Κυριακή πού μνημονεύαμε τούς ἐπισκόπους. Λέγει μήπως κάτι τέτοιο ὁ 15ος κανών, ὅτι δηλαδή διακόπτουμε τό μνημόσυνο, διότι, ὅταν μνημονεύουμε, τά μυστήρια εἶναι ἄκυρα; Καὶ λέγει ὁ κανὼν νὰ μὴν πηγαίνουν οἱ πιστοὶ νὰ ἐκκλησιάζονται ἐκεῖ ποὺ μνημονεύουν; Ἡ συμφωνία πού κάναμε μέ τούς Ἁγιορεῖτες Πατέρες, ἡ ὁποία δυστυχῶς ἀθετήθηκε, γι΄ αὐτό καί ἐμεῖς δέν λάβαμε μέρος στήν Ἡμερίδα τοῦ Ὡραιοκάστρου, ἔλεγε τά ἑξῆς (καὶ τὴν ὑπέγραψαν τότε ὁ Σάββας, ὁ Χαρίτων καὶ ἄλλοι): «Συνιστᾶται στούς πιστούς νά ἀποφεύγουν νά ἐκκλησιάζονται ὅπου λειτουργοῦν ἤ μνημονεύονται φανεροί αἱρετικοί οἰκουμενιστές, ἐπίσκοποι καί ἱερεῖς. Νά προτιμοῦν νά πηγαίνουν ἐκεῖ πού λειτουργοῦν ὀρθόδοξοι στό φρόνημα ἐπίσκοποι καί ἱερεῖς, ἔστω καί ἄν γιά κάποιους λόγους δέν ἔχουν κόψει τό μνημόσυνο, καί αὐτό κατ’ οἰκονομίαν. Τό ἄριστο καί ἐπαινούμενο κατά τήν κανονική ἀκρίβεια εἶναι νά ἐκκλησιάζονται ἐκεῖ πού δέν μνημονεύονται οἱ αἱρετίζοντες, ἐκεῖ δηλαδή πού οἱ ἱερεῖς ἔχουν προχωρήσει σέ διακοπή μνημοσύνου».

    …Ἐμεῖς δὲν τοὺς κατακρίνουμε, ἐπειδὴ ἀκολουθοῦν τὴν ἀκρίβεια, ἀλλὰ δὲν μποροῦν ὅλοι νὰ ἀκολουθήσουν, γι’ αὐτὸ καὶ οἱ Πατέρες ἐφαρμόζουν καὶ τὴν Οἰκονομία.

    [σ.σ. «Π.Π.»: Λάθος. Δὲν ἐφαρμόζουν οἱ Πατέρες τὴν Οἰκονομία, ἐπειδὴ κάποιοι δὲν μποροῦν νὰ τὴν ἀκολουθήσουν. Τὸ ἂν κάποιος μπορεῖ ἢ δὲν μπορεῖ νὰ ἀκολουθήσει εἶναι προσωπικό του θέμα, καὶ στὴν περίπτωση ποὺ συζητήσει μὲ τὸν πνευματικό του τὸ θέμα αὐτό, ὁ πνευματικὸς θὰ τὸν συμβουλεύσει προσωπικὰ τί νὰ κάνει. Ἄλλο ὅμως, τὸ τί θὰ κάνει ὁ κάθε ἕνας προσωπικά, κι ἄλλο ποιά εἶναι ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ἡ «βασιλικὴ ὁδός». «Βασιλικὴ ὁδὸς» δὲν εἶναι ἡ παρέκκλιση, ἀλλὰ ἡ Ἀκρίβεια. Ὁ βασιλιᾶς δὲν πηγαίνει ἀπὸ παράδρομους, ἀλλα ἀπὸ τὴν κεντρική, τὴν ὄντως …βασιλικὴ ὁδό!!! Ἡ Ἐκκλησία μιλᾶ ξεκάθαρα γιὰ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, αὐτὸ προστατεύει ἀπὸ τὸν μολυσμό, τὴν ἀφομοίωση ἀπὸ τὴν αἵρεση. ὅπως καθορίζει π.χ. καὶ τὴ νηστεία τὴν Μ. Τεσσαρακοστή, θεσμὸς ποὺ βοηθᾶ πνευματικὰ τὸν πιστό. Μπορεῖ κάποιος νὰ μὴ νηστέψει, ὅπως μπορεῖ καὶ νὰ μὴ διακόψει τὴν ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, μετὰ ἀπὸ συμφωνία μὲ τὸν πνευματικό του, ὁ ὁποῖος τὸν «οἰκονομεῖ», ἐφ’ ὅσον ὑπάρχει λόγος. Ἀλλ’ ὅμως, αὐτὴ ἡ προσωπικὴ οἰκονομία, δὲν μπορεῖ νὰ διδάσκεται ὡς γραμμή, γιατὶ τότε καταστρατηγεῖται ἡ Ἀκρίβεια, καὶ ἐκ ταύτης ἡ σωτηρία τοῦ πιστοῦ, ἀφοῦ εἶναι διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Πατέρων, ὅτι ἡ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς μολύνει. Ὁσάκις οἱ Πατέρες πραγματοποίησαν τὴν Οἰκονομία ὡς γενικὸ μέτρο, τὴν ἔκαναν καὶ γιὰ μικρὸ χρονικὸ διάστημα καὶ γιὰ νὰ μὴ συμβεῖ κάτι χειρότερο ἢ νὰ ὠφελήσουν τοὺς πιστοὺς σὲ κάποιο τομέα].

    Καὶ γι’ αὐτὸ ἡ προσπάθειά μας τώρα εἶναι νὰ γράψουμε μία μελέτη…, ἔχουμε μερικὰ παραδείγματα… ἀπὸ τὰ ὁποῖα προκύπτει ὅτι ἡ ἐφαρμογὴ τῆς ἀρχῆς τῆς Οἰκονομίας εἶναι Πατερική, Ἀποστολική καὶ Κανονική.

     Ἐκφράζουμε τὶς εὐχαριστίες μας γιατὶ ἔχετε ἀναλάβει νὰ μᾶς συντονίσετε, ὥστε ἐὰν εἶναι δυνατὸν νὰ δοῦμε καθαρὰ ὅτι ὁ ἀντίπαλός μας τώρα εἶναι ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης, κι ἂν εἶναι δυνατὸν νὰ ξεπεράσουμε κάποιες διαφορές».