Το λιοντάρι της Αίρεσης και η τίγρις του Σχίσματος

Του Ιωάννου Ρίζου

    

    Υπάρχει μια παρασκηνιακή και κρυφή  διεργασία που ενεργείται από μερίδα των νεοαποτειχιζόμενων αγιορειτών Μοναχών (όχι πάνω από δέκα τον αριθμό) κι ενός αρχιμανδρίτη εκτός Όρους, που προετοιμάζει το έδαφος ώστε ο όποιος νεοαποτειχιζόμενος λαός να μεταφερθεί εν μία νυκτί στις τάξεις του παλαιού ημερολογίου.

  

  Ίσως η παταγώδης αποτυχία της  διαχείρισης της Αποτείχισης (βλέπε φιάσκο με π. Θ. Ζήση, βλέπε φιάσκο του μικρού αριθμού των υπογραφών που συνέλεξαν για την «Διακήρυξη του Ωραιοκάστρου», όπου  υπέγραψαν 262 άτομα παγκοσμίως!), τους ανάγκασε να ενδώσουν σε  αυτό που κάποτε απέρριπταν.

    Πρίν 2 χρόνια, είχα διένεξη με τον ιερομόναχο Χ. (μέλος αυτής της ομάδας) εξαιτίας του ότι δεν ήθελε να χρησιμοποιούμε την λέξη «Αποτείχιση» για να μη μας συνδέσουν με τους Γ.Ο.Χ.! Τώρα ο ίδιος προωθεί την συγχώνευση νεοαποτειχισμένων και Γ.Ο.Χ.

    Κι ενώ η  διακήρυξη του Ωραιοκάστρου γράφει: «…δὲν προβαίνουμε εἰς σύστασιν ἑτέρας “ἐκκλησίας”, ἄπαγε τῆς βλασφημίας, οὔτε προσχωροῦμε σὲ καμμία παράταξη», πρόσφατες μαρτυρίες μας λένε ότι ο π. Σ., «ηγέτης» αυτής της ομάδας δηλώνει ότι:  «οι Γ.Ο.Χ. έχουν μυστήρια».

   Υπερασπίζομαι την επιστροφή στο Ιουλιανό ημερολόγιο. Όμως αντιμάχομαι το Σχίσμα, την διακοπή εκκλησιαστικής  κοινωνίας, την «εκκλησία» και τις παραεκκλησίες  που δημιουργήθηκαν από αυτούς που διαφώνησαν τότε με την καθιέρωση του νέου ημερολογίου, εφόσον το ζήτημα ήταν ιάσιμο κατά τους αγίους της πρώτης χιλιετίας. Αντιμάχομαι κι αυτούς που με προχειρότητα εφευρίσκουν μεταγενέστερες δικαιολογίες για να  αθωώσουν  προγενέστερες εκκλησιολογικές εκτροπές που παγίωσαν ένα σχίσμα. 

   Παλαιοημερολογίτες και νεοημερολογίτες, έχουν επισήμως  αλληλοκατηγορηθεί  ως σχισματικοί, θεωρώντας η μία πλευρά την άλλη ως άμοιρη Χάριτος και Μυστηρίων. Τα επίσημα έγγραφα αρχίζουν από την μια μεριά με την Εγκύκλιο της Συνόδου της Ελλαδικής Εκκλησίας το 1926 και από την άλλη με την Εγκύκλιο του πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδη το  1935.

   Αν δεχτούμε ότι οι Γ.Ο.Χ.  ήταν και είναι  η αληθινή εκκλησία, θα πρέπει αναγκαστικά μόνο αυτοί να έχουν Μυστήρια και συνεπώς η νεοημερολογίτικη εκκλησία από το 1924 να μην είναι εκκλησία, όντας  άμοιρη Χάριτος και  Μυστηρίων. Με άλλα λόγια, όλοι μας από το 1924 και μετά, είμαστε αβάπτιστοι, οι ιερείς, οι επίσκοποι, καλόγεροι και ο λαός γεννήθηκε και πέθανε εκτός Εκκλησίας και  σωτηρίας. Είμαστε στην ουσία, στην ίδια κατάσταση των παπικών, αγγλικανών, προτεσταντών, μονοφυσιτών!

   Έτσι θα πρέπει, οι παραπάνω αγιορείτες (κι ο λαός που θα τους ακολουθήσει) να ξαναβαπτιστούν, ή να αναμυρωθούν και οι ιερωμένοι τους να ξαναχειροτονηθούν(;) Αν λοιπόν επιδιώκουν να φέρουν τον λαό στο «παλαιό», άς κάνουν πρώτα οι ίδιοι δημοσίως τα «αναγκαία» και μετά άς πούν και στον λαό ότι πρέπει να «ξαναπάρουν» τα Μυστήρια του βαπτίσματος και Χρίσματος !!

Πρίν όμως εκτελέσουν τα σχέδια τους καλό θα ήταν να μας απαντήσουν και στα παρακάτω:

1.   Γιατί από το 325 μ.Χ. έως το 800 μ.Χ. που έλαβαν χώρα οι Οικουμενικές Σύνοδοι και δεκάδες Τοπικές Σύνοδοι της Ανατολικής Εκκλησίας, καμία Σύνοδος ή άγιος δεν ανακήρυξε την Εκκλησία της Δύσης (Ορθόδοξης τότε) ως σχισματικής και άμοιρης Χάριτος και Μυστηρίων, αφού η Δυτική Εκκλησία και ειδικά η Ρώμη, σποραδικά και ανά τους αιώνες δεν τηρούσε την ίδια εορτολογική τάξη με αυτήν της Ανατολικής Εκκλησίας και μάλιστα στο μείζον θέμα που αφορά τον εορτασμό του Πάσχα το οποίο οριζόταν αυστηρά από την Α΄ Οικουμενική και τον Α΄ Κανόνα της Αντιοχείας;

2.  Πώς αυτό που δεν ήταν δογματικό και σωτηριολογικό θέμα για τους αγίους της παραπάνω περιόδου (Αθανασίου, Χρυσοστόμου, Γρηγορίου, Ιωάννη Δαμασκηνού, Μαξίμου,  κ.ά) οι οποίοι κοινωνούσαν κανονικά με τους εφαρμόζοντας άλλο Πασχάλιο και έγινε ξαφνικά δογματικό και σωτηριολογικό το 1924, και μάλιστα την στιγμή που  δεν θίχτηκε ο Πασχάλιος Κανόνας της Α΄ Οικουμενικής όπως ομολογεί ο πρ. Φλωρίνης;

3.  Πώς οι άγιοι Πατέρες και οι Οικουμενικές και Τοπικές Σύνοδοι της παραπάνω περιόδου δεν κατάλαβαν ότι η

εορτολογική ασυμφωνία Ανατολής και Δύσης αθετεί τον 9^ο όρο του Συμβόλου της Πίστεως περι της «ΜΙΑΣ, Αγίας και Αποστολικής Εκκλησίας…»  και αυτό το κατάλαβαν μόνο οι παλαιοημερολογίτες του 1924;

Υπενθύμιση:

 Στα παραπάνω τρία ερωτήματα επιχείρησε να απαντήσει ο  κ. Νικ. Μάννης, διαχειριστής του παλαιοημερολογίτικου ιστοτόπου «Κρυφό σχολειό».

     Στο πρώτο ερώτημα μου απάντησε ότι κάνω λάθος που έγραψα ότι δεν εμφανίστηκε ποτέ σχίσμα λόγω της ασυμφωνίας του εορτασμού του Πάσχα στην αρχαία εκκλησία, και μου απάντησε επιδεικνύοντας το λάθος μου: «…Στα τέλη της βασιλείας του Ιουστίνου δημιουργήθηκε σχίσμα ανάμεσα στις Εκκλησίες της Γαλλίας και της Ισπανίας [τον 5^ο αι.] για τον χρόνο της εορτής του Πάσχα. Αποδεικνύεται λοιπόν πως παρόλο που υπήρχε εορτολογική ασυμφωνία και μετά την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, αυτό δεν ήταν αδιάφορο, όπως το παρουσιάζεται, αλλά θεωρούνταν κακό, μιας και δημιουργούνταν σχίσματα και έριδες, και οι Πατέρες και οι Σύνοδοι προσπαθούσαν συνεχώς για την θεραπεία του, την οποία τελικώς κατάφεραν! Θα έρθουμε εμείς σήμερα να πετάξουμε τους αγώνες τους στον κάλαθο των αχρήστων;»

(Ξαναδιαβάστε παρακαλώ ποια ήταν η ερώτηση και ποια ήταν η απάντηση).

      Στο δεύτερο και τρίτο ερώτημα φυσικά δεν δόθηκε καμία απάντηση.

   Κι όμως η μία απάντηση και οι δύο μη απαντήσεις θεωρήθηκαν θρίαμβος των παλαιοημερολογιτών –και των νεόκοπων φίλων τους– και κατατρόπωση των (οικουμενιστικών) γραφομένων μου!

Αδελφοί, τα μάτια σας δεκατέσσερα!