Απαντήσεις Αγιορειτών επί εκκλησιολογικών ζητημάτων. -Δήλωση του κ. Ρίζου. -Σχολιασμός του άρθρου των Αγιορειτών Πατέρων

  

      π. Σάββα, Πατέρες,

           Εὐλογεῖτε,

     Χθὲς τὸ πρωῒ μᾶς στείλατε ἕνα σχόλιο στηλιτεύοντας κάποιον ἀπὸ μᾶς, μὲ τὴν “εὐγενικὴ” καὶ εὔηχη λέξη «ντροπή σου» (ἐδῶ, τὸ σχόλιο στὸ τέλος) καὶ τὴν ἴδια μέρα, τὸ μεσημέρι, δὲν διστάσατε νὰ μᾶς στείλετε κείμενο σας γιὰ δημοσίευση!  Ἔτσι ἐννοεῖτε ἐσεῖς τὴν συνεργασία;

    Ἔστω. Ἀλλά, τὸ ἄρθρο σας αὐτό μὲ τίτλο "Ἀπαντήσεις ἐπὶ ἐκκλησιολογικῶν ζητημάτων περὶ τῆς ἱερᾶς ἀποτειχίσεως" (τὸ δημοσιεύουμε στὸ τέλος, γιὰ νὰ διαπιστώσουν οἱ ἀναγνῶστες τὶς ἀπίστευτες θέσεις σας) ἔπρεπε νὰ τὸ εἴχατε δημοσιεύσει μετὰ τὴν ἔκδοση τοῦ βιβλίου τοῦ κ. Ρίζου, ὅταν διαπιστώσατε τὰ ὑποτιθέμενα ἢ πραγματικὰ λάθη του, ἀντὶ νὰ διασπείρετε τὶς κατακρίσεις σας καὶ τὶς ἄδικες κατ’ αὐτοῦ κατηγορίες, χωρὶς τὸν ἀντίλογο τοῦ ἰδίου, σὲ ὅσους σᾶς ἐμπιστεύονται ὡς ἀποτειχισμένους Ἁγιορεῖτες, ζητώντας ἐπιμόνως τὴν ἀπομάκρυνσή του καὶ ἀπομόνωσή του ἀπὸ τὸν ἀγώνα κατὰ τῆς Παναιρέσεως, στὸν ὁποῖο ὁλόψυχα ἔταξε τὸν ἑαυτό του! Μαζί μὲ αὐτὸν κατηγορούσατε καὶ ὅσους συμφωνοῦσαν μαζί του μὲ ἐκφράσεις καθόλου κολακευτικές καὶ μὲ ἀνυπόστατες κατηγορίες περὶ φατρίας κι ὁμαδοποίησης. Ἀλλὰ φαίνεται ὅτι αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν ἀντίλογο δὲν τὸ θέλατε, γιατὶ ἕνα διάλογος δημόσιος θὰ ἀποκάλυπτε, αὐτὰ ἀκριβῶς ποὺ τώρα ἀποκαλύπτονται.

Ὅμως ἡ παρέμβαση τοῦ κ. Ρίζου βοήθησε νὰ φανερωθοῦν οἱ θέσεις σας, ὄχι μόνο μὲ ὅσα ἔγραψε ὁ ἴδιος, ἀλλὰ μὲ ὅσα ἐσεῖς στὸ νέο σας ἄρθρο μᾶς παρουσιάζετε. Εἶναι φανερό, λοιπόν, ὅτι δὲν ἦταν οὔτε ἄσκοπη, οὔτε διχαστικὴ ἡ παρέμβαση Ρίζου, ὅπως ἔσπευσαν πρόχειρα νὰ τὴν χαρακτηρίσουν κάποιοι, ἀλλὰ ἀποτέλεσμα ἀληθινῆς ἀνησυχίας γιὰ τὴν πορεία τοῦ ἀντιαιρετικοῦ ἀγώνα. Καὶ τὸ ὅτι δὲν ἦταν ἄσκοπη καὶ διχαστικὴ ἡ παρέμβαση Ρίζου, τὸ ἀποδεικνύετε μὲ τὸ περιεχόμενο τοῦ ἄρθρου σας, διὰ τοῦ ὁποίου ἀντὶ νὰ ἀναιρεῖτε τοὺς φόβους του, τοὺς ἐπιβεβαιώνετε, ἀφοῦ ἐπαναλαμβάνετε ἀκριβῶς ἐκεῖνο ποὺ ὁ κ. Ρίζος εἶχε διαπιστώσει.

   Παραθέτουμε τὴν παρακάτω Δήλωση ποὺ ὁ κ. Ρίζος μᾶς ἔστειλε, μετὰ τὴν δημοσίευση τοῦ ἄρθρου σας. Νὰ σημειώσουμε ὅτι αὐτὸ δημοσιεύτηκε πρῶτα στὸ παλαιημερολογίτικο ἱστολόγιο «Κρυφὸ Σχολειό», μετὰ στὸ παλαιοημερολογίτικο ἱστολόγιο «Ἐν τούτῳ Νίκᾳ» καὶ σὲ ἄλλα παρόμοια ἱστολόγια. Σημαντικὸ εἶναι ὅτι τὰ 7-8 ἀντι-Οἰκουμενιστικὰ ἱστολόγια δὲν δημοσίευσαν τὸ ἄρθρο σας, ὁπότε ἀναρωτιέται κανείς: Ποιούς ἐκφράζετε καὶ ποιούς ἐκπροσωπεῖτε; Αὐτοὺς τοὺς 2-3 Ἁγιορεῖτες Πατέρες, ποὺ ὑπογράφουν καὶ τὸ ἄρθρο σας;

Ἡ Δήλωση τοῦ κ. Ρίζου:

Μετά τις συκοφαντίες, η δικαίωση

    Θέλω να ευχαριστήσω  δημοσίως τους αγιορείτες π. Σάββα Λαυριώτη, π. Χαρίτωνα Καρεώτη  και π. Επιφάνιο Καψαλιώτη  οι οποίοι στο κείμενο τους   αναφερόμενοι  επικριτικά  στους νεοημερολογίτες  που πιστεύουν ότι οι Γ.Ο.Χ. δεν έχουν μυστήρια, με δικαιώνουν απόλυτα, αποδεικνύοντας ότι  οι φόβοι και οι ανησυχίες  που εξέφρασα με το άρθρο μου «Το λιοντάρι της αίρεσης και η τίγρις του σχίσματος» δεν ήταν ούτε συκοφαντίες, ούτε ψέματα, ούτε δαιμονική επιρροή, ούτε διάσπαση του αγώνα αλλά δυστυχώς πραγματικότητα.

     Έγραψαν: «Κάποιοι νεοημερολογίτες φανατικοὶ “Γ.Ο.Χ.” (πλέον ὑπάρχουν καὶ τέτοιοι!), θεωροῦν ἄκυρα τὰ μυστήρια τῶν παλαιοημερολογιτῶν Γ.Ο.Χ ….(ἔνιοι δὲ ἐξ αὐτῶν θεωροῦν καὶ τὰ τῶν νεοημερολογιτῶν), ἀφοῦ ἀπεκόπησαν ἀπὸ τὴν “Ἐκκλησία”».

     Επιπλέον η θέση τους ότι μέχρι να γίνει Σύνοδος «…δὲν μᾶς ἐπιτρέπεται (ἐάν ἔχουμε τὸν στοιχειώδη φόβο Θεοῦ, καὶ δὲν θέλουμε νὰ βλασφημοῦμε), νὰ κηρύττουμε πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης ἄκυρα μυστήρια σὲ Νέο ἤ Παλαιό»,  είναι ότι πιο αθεολόγητο  έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια.

      Δηλαδή αυτή τη στιγμή δεν γνωρίζουμε  αν υπάρχουν τα Μυστήρια, στο Παλαιό ή στο Νέο!!!

    Αὐτὴ εἶναι ἡ δήλωση τοῦ κ. Ρίζου.

    Ὅμως, ἐπειδὴ Πατέρες, ἀναφερθήκατε καὶ στὸ ἱστολόγιό μας (ἐσεῖς καὶ τὰ πνευματικοπαίδια σας) μὲ ὑβριστικό τρόπο, ἀλλὰ καὶ στὸ ἄρθρο σας ἐπαναλαμβάνετε τὶς ὑποτιμητικὲς ἐναντίον μας ἐκφράσεις, ὁμιλεῖτε γιὰ λάσπη ἐναντίον σας κ.λπ., καὶ ἔτσι στρέφετε ἀνθρώπους –ποὺ σᾶς ἐκτιμοῦν γιὰ τὸ σχῆμα ποὺ φέρετε– ἐναντίον μας, θὰ σχολιάσουμε ἀκροθιγῶς κάποια σημεῖα τοῦ ἄρθρου σας, γιὰ νὰ καταδείξουμε τὴν ζημιὰ ποὺ κάνετε. Καὶ κάνετε ζημιὰ πολεμώντας ὅσους σᾶς ἀποδεικνύουν καλοπροαίρετα –κι ὄχι ὅπως διαδίδετε ἐμπαθῶς– τὴν λανθασμένη τακτική σας, ἀντὶ νὰ ἀφουγκραστεῖτε τὴν δικαιολογημένη σὲ καιροὺς σύγχυσης ἀγωνία τους· κάνετε ζημιά, ὄχι σὲ μᾶς, ἀλλὰ στὴν ἀποτείχιση τὴν ὁποία κι ἐσεῖς ἐφαρμόζετε (νὰ ὑποθέσουμε χωρὶς νὰ τὸ ἀντιλαμβάνεστε;) καὶ διχάζετε τοὺς πιστούς. Ἐλπίζουμε νὰ λάβετε σοβαρὰ ὑπ’ ὄψιν σας τὶς παρατηρήσεις μας, ὄχι ὡς ἐναντίωση στὰ πρόσωπά σας, ἀλλὰ ὡς ἀφορμὴ γιὰ ὡριμότερες σκέψεις, ὡς ἀφορμὴ γιὰ εὐθυγράμμιση μὲ τὴν Ὀρθόδοξη διδασκαλία καὶ παράδοση.

        Γράφετε:

«Τὸ Ἅγιον Ὄρος σιωπᾶ, καὶ σιωπᾶ ἐμφρόνως καὶ διακριτικῶς, ὁμιλώντας ὅταν καὶ ἐφ’ ὅσον χρειάζεται. Ὁ ἁγιορειτικὸς μοναχισμὸς δὲν περιφέρεται ὅποτε καὶ ὅπως τὸ θέλουν κάποιοι, δίκην θεάματος καὶ ἀργόσχολης ἐπιδείξεως γνώσεων, στὸ διαδίκτυο ἤ ὅπου ἀλλοῦ... Ὀφείλουμε νὰ ἐπιστήσουμε τὴν προσοχὴ σὲ αὐτὰ τά, ποιμαντικοῦ χαρακτῆρα, ζητήματα, καθὼς τὸ Ἅγιον Ὄρος, καὶ ἄς μᾶς διαψεύσουν, ΠΟΙΜΑΙΝΕΙ (συμβουλευτικά) καὶ ὄχι ἁπλῶς σὲ ἐνοριακὸ ἐπίπεδο, ἀλλὰ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ».

    Τὸ Ἅγιον Ὄρος, Πατέρες, σιωπᾶ, ὄχι ἐμφρόνως καὶ διακριτικῶς, ὅπως γράφετε, ἀλλὰ ἀφρόνως καὶ προδοτικῶς. Τοῦτο ἔχει καταστεῖ φανερό, προκαλώντας θλίψη στοὺς ἁπανταχοῦ ὀρθόδοξους πιστούς. Τὸ Ἅγιον Ὄρος, Πατέρες, αὐτὴ τὴν στιγμή, δὲν ΠΟΙΜΑΙΝΕΙ, δὲν ΟΜΟΛΟΓΕΙ, ἀλλὰ βρίσκεται στυλοβάτης τῆς αἱρέσεως. Ἄρα μὲ τὶς παραπάνω ἐκφράσεις σας, (οἱ ὁποῖες εἶναι σὲ χρόνο ἐνεστώτα, δηλ. ἀναφέρεστε στὸ παρόν), ἢ ἐννοεῖτε τοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἡγουμένους καὶ μοναχοὺς τοῦ Ἁγίου Ὄρους –πρᾶγμα παράλογο νὰ ὑμνεῖτε τοὺς αἱρετικοὺς καὶ διῶκτες σας ὡς Ἅγιον Ὄρος–,  ἢ ἐμφανίζετε τοὺς ἑαυτούς σας ὡς τοὺς ἐκφραστὲς τῆς ἁγιορείτικης ποιμαντικῆς πρακτικῆς, αὐτοχαρακτηριζόμενοι συγχρόνως ὡς ποιμένες παγκοσμίου ἐμβέλειας! Μὴ ταράζεσθε λοιπόν, ἂν κάποιοι σᾶς ἐλέγχουν γιὰ ἔπαρση, καθὼς μάλιστα νομίζετε ὅτι ἐκφράζετε ὅλους τοὺς ἀποτειχισμένους. Ὅλοι –εἶναι ἀλήθεια σᾶς βοηθήσαμε– ἀλλὰ πιστεύοντας ὅτι ἐκφράζετε τὴν γνήσια Ἁγιορείτικη Παράδοση.

       Γράφετε:

Ἀρχικῶς ἐπαινεθήκαμε καθολικά, δίχως νὰ εἶναι ὁ στόχος τῶν δράσεών μας αὐτός, ἀπὸ ὅλους ὅσοι συνδέθηκαν μὲ τὴν ἀποτείχιση, αὐτὸ ὅμως στὴν ἀρχή. Ἡ συνέχεια ἦταν ἡ ἀναμενόμενη: …συνεχῶς ἀντιμετωπίζουμε, μία ἐκστρατεία λάσπης καὶ ψευδοῦς πληροφόρησης ἀπὸ γνωστοὺς καὶ ἀγνώστους.

   Πατέρες, τόσα κείμενα ὑποστήριξης γράφτηκαν καὶ γράφαμε τόσους μῆνες γιὰ σᾶς, κι ἐσεῖς μιλᾶτε γιὰ λάσπη; Λέτε ὅτι δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ στόχος σας, δηλ. ὁ ἔπαινος, ἀλλὰ ξέρετε πολὺ καλά, ἀπὸ πότε καὶ γιατί σταμάτησαν νὰ σᾶς ἐπαινοῦν. Κι ἂν ὑποθέσουμε ὅτι ἔχετε δίκιο –ποὺ δὲν ἔχετε– ἀντὶ νὰ ρωτήσετε μὲ μία διάθεση αὐτοκριτικῆς, γιατὶ συνέβη αὐτό, κατηγορεῖτε τοὺς ἄλλους ὡς ὑποδεέστερους καὶ δόλιους.

  Γράφετε:

Τίποτε ὅμως δὲν φαίνεται νὰ πτοεῖ κάποιους “ἀγωνιστὲς τοῦ πληκτρολογίου”, οἱ ὁποῖοι, ἀνέξοδα καὶ ἐν πλήρει ἀσφαλείᾳ στὰ σπίτια τους, πετοῦν μύδρους, ἐπιτιθέμενοι σὲ ὅποιον ἔχει τὴν ἀτυχία νὰ διαφωνεῖ σὲ κάτι μαζύ τους.

Πῶς ἐξηγεῖτε ὅτι χρησιμοποιεῖτε τὸ ἴδιο ἀκριβῶς προσβλητικὸ λεξιλόγιο μὲ τὸν π. Παΐσιο, τὸν ὁποῖο παρεμπιπτόντως δὲν ἀναφέρετε καθόλου στὴν κριτική σας παρότι τὰ λόγια του διχάζουν καὶ ὑβρίζουν; Πῶς γίνεται νὰ παρουσιάζετε τὶς ἴδιες μὲ αὐτὸν γνώσεις μέντιουμ, στὸ τί γίνεται στὸ σπίτι τοῦ καθενὸς ἀρθρογράφου, καὶ μάλιστα συνεχίζοντας τὶς σπόντες κατὰ τοῦ κ. Τσακίρογλου («ἀνέξοδα»), ἀλλὰ καὶ τοῦ κάθε ἀγωνιζομένου πιστοῦ λαϊκοῦ;
Ὥστε, Πατέρες, αὐτοὶ ποὺ προηγήθηκαν ἀπὸ σᾶς 10 καὶ 15 χρόνια στὴν ἀποτείχιση, καὶ σήκωσαν τὶς λοιδορίες, τὴν ἀπομόνωση καὶ τὶς ὕβρεις πρὶν ἀπὸ σᾶς, «πατρικὰ» τοὺς διαγράφετε· καὶ ὄχι μόνο, ἀλλὰ τοὺς ὀνομάζετε “ἀγωνιστὲς τοῦ πληκτρολογίου”, σύμφωνα μὲ τὸ “πνεῦμα” τοῦ π. Παϊσίου; Καὶ ποῦ εἴδατε ὅτι κομπάζουμε, ἐμεῖς οἱ «ἀργόσχολοι» γιὰ τὴν θεολογική μας ἰδιότητα; Ἰδιῶτες καὶ χειρώνακτες εἴμαστε, κι ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴν κινδυνεύουσα Πίστη –σύμφωνα μὲ τὶς Ἐντολὲς τῶν Ἁγίων– τώρα μάλιστα ποὺ οἱ μεγάλοι θεολόγοι ἐφησυχάζουν στοχαζόμενοι καὶ σιωπῶντες!

 Γράφετε σχετικῶς:

Ἡ –ἐπιεικῶς– μετρία θεολογική τους κατάρτιση, προδίδεται ἀπὸ τὸ ἐπίπεδο καὶ τὸ ὕφος τῶν κειμένων τους, ἐνῶ αὐτοὶ κομπάζουν θεωρώντας ἑαυτοὺς ὡς “θεολόγους”. Οἱ Πατέρες διδάσκουν ποιὲς εἶναι οἱ προϋποθέσεις τοῦ θεολογεῖν, ἄς κάνουν τὸν κόπο οἱ ὑπ’ ὄψιν “ἀγωνιστές”, καθὼς καὶ οἱ ὁπαδοί τους, νὰ τὶς μάθουν...

Ἀσφαλῶς καὶ δὲν διανοηθήκαμε νὰ ποῦμε ὅτι εἴμαστε θεολόγοι, μὲ τὴν κυριολεκτικὴ σημασία τῆς λέξεως (ὁ τίτλος τοῦ καθηγητοῦ τοῦ Γυμνασίου, δὲν μᾶς κάνει θεολόγους). Ἐσεῖς, ὅμως τί; Εἶστε ἀκαδημαϊκοὶ καθηγητὲς θεολογίας ἢ Θεολόγοι τῆς Ἐκκλησίας, καὶ μιλᾶτε πρὸς ἐμᾶς, ὡς ἐὰν νὰ εἴμαστε φοιτητές σας; Ἐσεῖς ποὺ ξέρετε αὐτὲς τὶς περὶ τοῦ θεολογεῖν προϋποθέσεις, μήπως ...κομπάζετε ὡς θεολόγοι, καὶ ἀπαγορεύετε σὲ μᾶς, τοὺς ἄγευστους θεολογίας νὰ μιλήσουμε χωρὶς τὴν ἄδειά σας; Μήπως, αὐτὸ τὸ δικαίωμα τὸ ἔχετε, ἐπειδὴ εἶστε μοναχοί; Γιὰ θυμηθεῖτε, λοιπόν· αὐτὰ τὰ ἴδια ἐπιχειρήματα δὲν χρησιμοποιοῦν καὶ οἱ Οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι γιὰ νὰ φιμώσουν τὸ λαό; Ἀκριβῶς τὸ ἴδιο λέει καὶ ὁ Μεσσηνίας Χρυσόστομος Σαββᾶτος, τὸ ἴδιο καὶ ὁ Σιδηροκάστρου Μακάριος στὸν π. Φώτιο Τζούρα κ.ἄ.

     Γράφετε:

Πρόσφατο παράδειγμα, ἡ περιέργως συντονισμένη -χρονικά- ἐπίθεση τῶν κυρίων Ἰωάννου Ρίζου καὶ Παναγιώτου Τελεβάντου ἐναντίον ἡμῶν, ὅπου καὶ αὐτὴ ἡ συμβουλὴ τοῦ Εὐαγγελίου (Μτ. 18, 15-17), βάναυσα παρέμεινε ἀργή... Οἱ θέσεις τῶν κατηγόρων μας σὲ ἄλλα θέματα ταυτίζονται, ἐνῶ σὲ ἄλλα ἀποτελοῦν κυριολεκτικὰ τοὺς ἀντίποδες, καθιστώντας τους... τὰ δύο ἄκρα.

Τὸν μακαριστὸ π. Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο τὸν κατηγορεῖτε στὸ κείμενό σας καὶ τώρα τὸν μιμεῖστε. Ποιά ὅμως εἶναι ἡ ὁμοιότητα Ρίζου καὶ Τελεβάντου παραμένει ἄγνωστο γιὰ τὸν τακτικὸ ἀναγνώστη τῶν ἱστολογίων. Ὅσο γιὰ τὸν χαρακτηρισμὸ «συντονισμένη», σὲ δικαστήριο θὰ σᾶς ἔλεγαν· «ἔνσταση κ. πρόεδρε, χαρακτηρισμοὶ χωρὶς ἀποδείξεις δὲν ἐπιτρέπονται». Ἀσφαλῶς θὰ γελᾶνε εἰς βάρος σας, Πατέρες, οἱ καλῶς πληροφορημένοι περὶ τῶν θεμάτων αὐτῶν, γιὰ τὴ συκοφαντία ποὺ ἐκτοξεύσατε, ὅτι τάχα Τελεβάντος καὶ Ρίζος συντονίστηκαν γιὰ νὰ ἐπιτεθοῦν ταυτόχρονα ἐναντίον σας. Εἶναι ὀφθαλμοφανὲς ὅτι διαφέρουν παρασάγγας οἱ θέσεις τοῦ σιγονταροοικουμενιστῆ Τελεβάντου μὲ τὶς θέσεις τοῦ κ. Ρίζου.

Κι αὐτὸ ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὴν δική σας στάση. Ἐσεῖς, Πατέρες, δὲν ἐκφράσατε τὴν ἀντίθεσή σας καὶ ἔντονες «ἰδιωτικὲς» κριτικὲς ἐναντίον τοῦ κ. Ρίζου ἐδῶ καὶ μῆνες, ἀπὸ τότε ποὺ δημοσίευσε τὸ βιβλίο του «Οὐ βουλόμεθα ζῆν ψευδολογοῦντες»; Πῶς ἦταν, λοιπόν, δυνατὸν νὰ συντονιστοῦν χρονικὰ αὐτοὶ οἱ δύο, ἀφοῦ ὁ Τελεβάντος τελευταίως ἐναντιώθηκε; Καὶ πῶς λέτε, ὅτι δὲν ἐνδιαφέρει τὸν κ. Ρίζο ὁ διάλογος, ἡ ἐνδεδειγμένη συζήτηση, τὴν στιγμὴ ποὺ τὸν ἐπιζητεῖ, καθὼς ἐκτίθεται δημοσίως μὲ τὴν ἔκδοση βιβλίου, ἐνῶ ἐσεῖς δὲν ἀπαντήσατε τόσους μῆνες δημοσίως, ἀλλὰ ἀντίθετα διασπείρατε ὑπογείως τὶς κατά-κρίσεις σας; Πατέρες, μήπως ἔπρεπε, ἀντὶ νὰ κατηγορεῖτε τὸν κ. Ρίζο, νὰ κατηγορήσετε τὸν ἑαυτό σας;

Γράφετε:

Ἡ ὅποια ἀντιδικία μαζύ τους (σ.σ.: ἐννοεῖ τοὺς κύριους Ρίζο καὶ Τελεβάντο) σαφῶς καὶ δὲν ἔχει προσωπικὸ χαρακτῆρα (τοὺς γνωρίζουμε ἀπὸ ἐλάχιστα ἕως καὶ καθόλου).

 Πατέρες, πῶς δὲν γνωρίζετε τὸν κ. Ρίζο; Δὲν εἶχε πνευματικὴ σχέση μαζί σας, δὲν σᾶς βοήθησε, δὲν ἔγραφε καὶ κάποιες ὁμιλίες σας;

Γράφετε:

Σύνολοι οἱ σήμερον κατηγοροῦντες ἡμᾶς καλοὶ αὐτοὶ ἀδελφοί, ἐπαίνεσαν τὴν Ὁμολογία Πίστεως μας, τότε ποὺ εἶχε κυκλοφορήσει (Αὔγουστος 2016), δίχως κἄν νὰ ἔχουν κάνει, ὅπως ἀποδεικνύεται, τὸν κόπο νὰ τὴν ἀναγνώσουν.

Ναί, ἀλλὰ οὐδέποτε φανταστήκαν καὶ φανταστήκαμε, Πατέρες, ὅτι πίσω ἀπὸ τὴν «Ὁμολογία» σας ἐκρύπτοντο τέτοιες κακόδοξες θέσεις. Ἀντίθετα μὲ καλὴ διάθεση καὶ προαίρεση χαιρετίσαμε τὴν ἀποτείχισή σας, καὶ χαρήκαμε ποὺ ἄνθρωποι τῆς ἀσκήσεως καὶ τῆς προσευχῆς προστέθηκαν στοὺς ἤδη ἀποτειχισμένους καὶ ἔδωσαν ἐγκυρότητα καὶ θεολογικὴ βαρύτητα στὸν δικό μας φτωχὸ καὶ λοιδορούμενο ἀγώνα, ποὺ προχωροῦσε καὶ παραδόξως «ξύπνησε» κι ἐσᾶς, οἱ ὁποῖοι, παρόλο ποὺ εἴχατε τὶς «προϋποθέσεις τοῦ θεολογεῖν» κοινωνούσατε μὲ τὴν αἵρεση. Κι ἐμεῖς, παρότι εἴχαμε κι ἔχουμε μέτρια, μετριοτάτη θὰ ἔλεγα, θεολογικὴ κατάρτιση, χάριτι Θεοῦ εἴχαμε βγεῖ στὸν ἀγώνα. Νὰ εἶστε βέβαιοι, λοιπόν, Πατέρες, ὅτι ἂν εἴχαμε ἀντιληφθεῖ ὁ,τιδήποτε, θὰ κάναμε ὅ,τι κάνουμε καὶ τώρα.

Καὶ νὰ τώρα, ποὺ ἐσεῖς οἱ θεολόγοι, γράφοντας ἐναντίον μας τὰ παρακάτω, δὲν μπορέσατε νὰ κατανοήσετε τὸ μεγάλο θέμα καὶ μεγάλο παραλογισμό· αὐτὸ τῆς ἀρνήσεως τῶν Παλαιοημερολογιτῶν νὰ κοινωνήσουν μαζί μας, ἐφ’ ὅσον μὲ τὴν ἀποτείχιση ἀπομακρυνθήκαμε ἀπὸ τὴν αἵρεση· εἴμαστε γι’ αὐτοὺς ὡσὰν ψωριασμένοι, γιατὶ δὲν μᾶς θεωροῦν ὀρθόδοξους, ἐὰν δὲν ἀποδεχθοῦμε καὶ τὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιο ὡς προϋπόθεση σωτηρίας καὶ κοινωνίας μαζί τους· δηλαδὴ τὸ δογματοποιοῦν! Κι ἐσεῖς γι’ αὐτό τσιμουδιά!

Γράφετε:

Οἱ παράγοντες οἱ ὁποῖοι ζητοῦσαν, ὅπως πλέον ἀπὸ τὰ γεγονότα καθίσταται σαφές, τὴν προβολὴ καὶ ἐπικράτηση τῶν προσωπικῶν τους ἀπόψεων, ἐμφανίζονται ἐκ τῶν ὑστέρων ὡς τιμητὲς τῶν πατρικῶν παραδόσεων, ἐν πλήρει ἀντιθέσει πρὸς τοὺς ἁγίους Πατέρες, τῶν ὁποίων ἡ γραμματεία βρίθει προσωπικῶν ἐπιστολῶν γιὰ τὰ οὐσιώδη (ἤ μή) ζητήματα ποὺ ἀπασχολοῦσαν τὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα. Ὁποία ἀντίθεσις μὲ τὴν σημερινὴ διαδικτυακὴ “καταιγίδα” τῶν θεολόγων τοῦ πληκτρολογίου καὶ τῶν δημοσίων τοποθετήσεων.

Μά, Πατέρες, ἀπουσιάζετε παντελῶς ἀπὸ τὸν καθημερινὸ ἀγώνα τῶν ἱστολογίων καὶ ἔρχεσθε ἀπὸ πάνω κι ὡς τιμητές; Ἀντὶ νὰ μᾶς ἐνισχύετε στὸν δυσκολο αὐτὸ ἀγώνα, μᾶς ἐγκαλεῖτε; Ἐσεῖς, ἀκολουθεῖτε τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τοὺς ὁποίους μᾶς μιλᾶτε, γράφοντας “ἐπιστολὲς” στὰ ἱστολόγια (στὰ ὁποῖα πραγματοποιεῖται καθημερινὰ μιὰ μορφὴ τοῦ ἀγώνα) γιὰ τὶς καθημερινὲς ἀθλιότητες καὶ κακοδοξίες τῶν αἱρετικῶν; ΟΧΙ. Καὶ ἔρχεστε νὰ προσθέσετε λοιδορία στὶς λοιδορίες τῶν «ἐκτός», συκοφαντία στὶς συκοφαντίες καὶ ὕβρεις στὶς ὕβρεις τους και, ἐπὶ πλέον, ἀπειλές;

      Γράφετε:

Πάντως φαίνεται ὅτι σκοπὸς αὐτῶν τῶν (διαπλεκόμενων) κύκλων εἶναι ἡ διασπορὰ συγχύσεως ἐντὸς τῶν ὀρθοδόξων. Τονίζουμε ὅτι ἄλλο εἶναι ἡ πληροφόρηση περὶ τῶν ἐνεργειῶν τῶν οἰκουμενιστῶν καὶ τῶν θεολογικῶν πλανῶν τους, τὴν ὁποία ἐπαινοῦμε, καὶ ἄλλο ἡ διαπήδησις ἐπὶ καιρίων, στρατηγικοῦ χαρακτῆρα, ζητημάτων, τὰ ὁποῖα δὲν εἶναι τοῦ καθενὸς γιὰ νὰ “παίζει” μαζύ τους, ἐπὶ καταστροφῇ τῶν ψυχῶν τοῦ ποιμνίου.

     Αὐτὸ θέλουμε νὰ ξεκαθαρίσουμε, Πατέρες· ποιός σπέρνει τὴν σύγχυση; Αὐτὸς ποὺ ἀντιλαμβάνεται ὅτι κάτι δὲν πάει καλά καὶ ρωτᾶ νὰ μάθει, ἢ ἐκεῖνος ποὺ ἀποκρύπτει καὶ διαλέγεται στὶς ἄλλες Ὀρθόδοξες χῶρες, ἀπὸ μόνος του καὶ χωρὶς νὰ ἐνημερώνει τοὺς ἀδελφούς του; Ἐπὶ πλέον ἐσεῖς, μὲ ποιό δικαίωμα αὐτοανακηρυχτήκατε εἰδήμονες μοναδικοί, ἐπιτροπὴ ποὺ πρέπει νὰ ρωτᾶμε γιὰ τὸ τί, καὶ πότε πρέπει νὰ γράφουμε καὶ νὰ λέμε τὴν γνώμη μας; Ἐσεῖς ἢ ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων πρέπει νὰ εἶναι ὁ σύμβουλός μας; Καὶ γιατί νὰ ἀκοῦμε ἐσᾶς τοὺς τρεῖς κι ὄχι τοὺς Ἡγουμένους τῶν Μοναστηριῶν; Ἀλλὰ δὲν ἀκοῦμε οὔτε τοὺς Ἡγουμένους ὡς συμβιβασμένους μὲ τὴν αἵρεση, οὔτε ἐσᾶς, ἐφ’ ὅσον ἔχουμε ἀμφιβολία γιὰ τὸ ποῦ μᾶς ὁδηγεῖτε.

    Κι ἀκόμα· ἀπὸ πότε ὁ ἔλεγχος ἀπαγορεύεται; Αὐτὸ μᾶς δίδαξαν οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ Ἅγιοι; Ἔτσι μίλησε, Πατέρες, ὁ Ἀπ. Πέτρος ὅταν τὸν ἔλεγξαν οἱ πιστοί, δημοσίως κι ὄχι κρυφά; Ἔτσι φέρθηκε ὁ Μ. Βασίλειος ὅταν τὸν ἔλεγξαν οἱ πιστοί, τί τελικὰ πιστεύει γιὰ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα (δημοσίως κι ὄχι κρυφά;). Ὅταν ὁ Μ. Ἀθανάσιος καὶ ὁ Ἅγιος Κύριλλος κι ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης παρότρυναν τοὺς πιστοὺς νὰ ἐλέγχουν τοὺς ὁποιουσδήποτε ρασοφόρους, τοὺς ρώταγαν πρῶτα, ἂν ἔχουν σπουδάσει θεολογία,  τί ἐπάγγελμα κάνουν ἢ ἂν χρειάζεται πρῶτα νὰ πάρουν τὴν εὐχή τους;

Γράφετε:

Ὅπως μαρτυρεῖ σωρία οἰκουμενιστικῶν πηγῶν, ἡ ἀλλαγὴ ἡμερολογίου ἀποτέλεσε στρατηγικοῦ χαρακτῆρα ἀπόφαση τῶν πρώιμων οἰκουμενιστῶν, πρὸς ἐξυπηρέτησιν τοῦ ὁράματός τους γιὰ τὴν πανθρησκεία. Ἐπ’ αὐτοῦ οὐδεὶς ποὺ θέλει νὰ λέγεται ὀρθόδοξος ΔΕΝ διαφωνεῖ. Οἱ μαρτυρίες ἐκ τῶν πηγῶν ἔχουν παρουσιασθεῖ ἐξαντλητικὰ ἀπὸ πολλούς, δὲν εἶναι ἀνάγκη ἐδῶ νὰ τὶς ἐπαναλάβουμε, ἀρκεῖ κάποιος ν’ ἀνατρέξει, σὺν τοῖς ἄλλοις, καὶ στὴν εἰσήγηση τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση στὴν ἡμερίδα τῆς Ἱ.Μ. Πειραιῶς πρὶν τὸ Κολυμπάρι.

Τὸ ἡμερολογιακὸ ἔσχισε de facto τὴν Ἐκκλησία (ἐννούμενο ἐδῶ ὡς χωρισμὸς τῶν ὀρθοδόξων μεταξύ τους).

Ἐδῶ Πατέρες, παραλείπετε νὰ μᾶς πεῖτε κάτι πολὺ σημαντικό. Δὲν μᾶς λέτε ποιός ἔκανε τὸ σχίσμα! Τί σχίσμα εἶναι αὐτὸ καὶ ποιὲς θεολογικὲς ἐπιπτώσεις ἔχει ὡς πρὸς τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς δὲν τὸ λέτε (μᾶλλον γιατὶ δὲν θὰ τὴν καταλάβουμε;). Τὸ γεγονὸς ὅτι ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ἀνεξαρτήτως ἡμερολογίου, ἐκτὸς τῆς παράταξης τῶν Γ.Ο.Χ., ἦταν σὲ κοινωνία κι ὄχι σὲ σχίσμα, δὲν τὸ ἀναφέρετε, ἀλλὰ τὸ ἀποσιωπεῖτε. Ὁ λόγος εἶναι ἐμφανής.

Γράφετε:

Τὸ σχίσμα δὲν ἀντιμετωπίσθηκε εἰσέτι συνοδικά σὲ πανορθόδοξο ἐπίπεδο (καθότι πλέον ὑφίσταται σὲ ὅλες τὶς τοπικὲς Ἐκκλησίες ποὺ υἱοθέτησαν τὸ “Νέο”) [σ.σ.: γιὰ νὰ εἴμαστε σαφεῖς, ἐδῶ ἐννοεῖτε ὅτι οἱ τοῦ «Νέου» εἶναι σχισματικοί;] καὶ μετὰ τὶς ἐξελίξεις τοῦ Κολυμπαρίου μᾶλλον πᾶμε καὶ γιὰ ἀλλαγὴ πασχαλίου... Οὐδέποτε τέθηκε, ἀπὸ τοὺς σοβαροὺς τουλάχιστον, ὅτι ἡ καινοτομία εἶναι οἱ 13 ἡμέρες, ἀλλὰ ἡ λειτουργικὴ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν θὰ εἰσέλθουμε στὸν λαβύρινθο τῶν ἀντεγκλήσεων ἐπὶ τοῦ ζητήματος, ὄχι μόνον διότι δὲν εἶναι τῆς παρούσης, ἀλλὰ διότι βαθειά μας πεποίθηση εἶναι ὅτι τὸ ζήτημα τοῦ ἡμερολογίου συνδέεται μὲ τὸ ὅλο πρόβλημα τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἑπομένως ὀφείλει νὰ ἀντιμετωπισθεῖ στὴ μέλλουσα νὰ συνέλθει Ὀρθόδοξη οἰκουμενικὴ Σύνοδο.

Εἶχαν ἤ ὄχι δίκιο οἱ πιστοὶ ποὺ ἀποτειχίστηκαν τὸ 1924 ἀπὸ τὴν καινοτομοῦσα ἱεραρχία, (καὶ ὄχι βεβαίως ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ὅπως ὑποστηρίζουν διάφοροι ἐπισκοποκεντρικοὶ ζηζιουλιστές); Στὸ βαθμὸ ποὺ ἀποτειχίστηκαν ἕνεκεν καινοτομίας περὶ τὴν Παράδοση (δηλ. τὸν λειτουργικὸ χαρακτῆρα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος, ποὺ φυσικὰ καὶ συνδέεται μὲ τὸ ἑορτολόγιο), ἔπραξαν ὀρθῶς, ἐφ’ ὅσον παρέμεναν στὰ “ὄρια” ποὺ καθορίζει ὁ 15ος κανὼν τῆς Α΄-Β΄ Συνόδου.

Τὰ προβλήματα ξεκινοῦν ἀπὸ τὴν σταδιακὴ ὑπερίσχυση τῆς “σκληρῆς” μερίδος ἐντὸς τῶν παλαιοημερολογιτῶν (ὅπως χλευαστικῶς τοὺς ἀποκαλοῦσαν), ἕνεκεν βεβαίως καὶ τοῦ ἀγρίου καὶ ἀληθινὰ διοκλητιάνιου διωγμοῦ ποὺ ἐξαπέλυσε ἐναντίον τους ὁ τότε ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ὁ καὶ ἀρχιτέκτονας τῆς, μὲ δόλιο τρόπο, ἀλλαγῆς ὡς κατήγγειλαν τότε συγκεκριμένοι εὐλαβεῖς συνοδικοὶ ἀρχιερεῖς.

Τὰ εἰσαγωγικὰ σημαίνουν ὅτι γιὰ ἐσᾶς δὲν ἦταν πραγματικὰ σκληρή μερίδα. Τότε γιατί μιλᾶτε γιὰ προβλήματα; Ὅλη σας ἡ ἐπιχειρηματολογία εἶναι δίγλωσση, γεμάτη ὑπονούμενα, ἀντιφάσεις καὶ θεολογικὰ ἐπικίνδυνη, ὅπως ἀναφέρει στὸ σχόλιο του ὁ κ. Ρίζος.

Γράφετε:

Ἡ ἕως καὶ ποδοπάτησις(!) τιμίων δώρων ὑπὸ τῶν διωκτικῶν ἀρχῶν, τὰ ξυρίσματα τῶν ἱερέων, οἱ ἐξορίες (π.χ. ἁγιορειτῶν), ὁ φόνος (Αἰκατερίνη Ρούτη) κ.λπ. ὡδήγησαν –σὺν τοῖς ἄλλοις– στὴν υἱοθέτηση (ὑπὸ τῆς μειοψηφίας), τῆς –λανθασμένης– θεωρήσεως περὶ ἀκύρων μυστηρίων τοῦ “Νέου”. Τὸ πάθος καὶ ἡ πόλωση ἔπνιξε τὶς νηφάλιες φωνὲς καὶ στὶς δύο μερίδες, νέου καὶ παλαιοῦ, μὲ καταστροφικὰ ἀποτελέσματα γιὰ τὴν εἰρήνη καὶ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἀπόφαση δημιουργίας ἱεραρχίας ὑπὸ τῶν Γ.Ο.Χ. καὶ οἱ χειροτονίες ἐπισκόπων, ἀπετέλεσε τὸ τελικὸ πλῆγμα τῆς ὅλης ὑποθέσεως. Ἔκτοτε τὰ σχίσματα καὶ ἡ διάσπαση τῶν Γ.Ο.Χ. ἀποτελεῖ τὴν θλιβερὴ παρακαταθήκη ἑνὸς κατ’ ἀρχὰς τιμίου ἀγῶνα...

Νά, γιατὶ χάρηκαν οἱ Παλαιοημερολογίτες κι ἔσπευσαν νὰ δημοσιεύσουν τὸ ἄρθρο σας. Ποιός ἀμφισβητεῖ ὅσες ἀπὸ τὶς διώξεις εἶναι ἀληθινές; Κι αὐτὲς οἱ διώξεις, οἱ κακῶς γενόμενες δικαιολογοῦν τὸ σχίσμα;

Καί· ἄρα σήμερα τί εἶναι γιὰ ἐσᾶς οἱ Γ.Ο.Χ., ἂν ὄχι μία θλιβερὴ παρακαταθήκη; Ἀπαντήστε ἐπιτέλους ξεκάθαρα: Ἐπιθυμεῖτε ἐσεῖς μὲ αὐτὴν τὴν «θλιβερή παρακαταθήκη» ἐκκλησιαστική κοινωνία (παρεμπιπτόντως παρατηροῦμε, ὅτι εἶστε πολὺ προσεκτικοί, ἀκόμα καὶ σὲ θέματα σχίσματος, μὲ τοὺς χαρακτηρισμούς σας, ἐνῶ γιὰ τοὺς «ἀγωνιστὲς τοῦ πληκτρολογίου» εἶστε λαῦροι); Ναὶ ἢ ὄχι; Μᾶλλον ναί.

Γράφετε:

Ἡ θέση μας εἶναι ὅτι ἕως τὸ 1935 (ἔτος δημιουργίας τῆς πρώτης συνόδου τῶν Γ.Ο.Χ.), ἡ ἀποτείχισις τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν ἦταν κανονικῶς ὀρθὴ καὶ πρέπουσα, καὶ ἐντὸς τοῦ πλαισίου ποὺ καθορίζει ὁ 15ος τῆς Α΄-Β΄. Δὲν ἰσχύει τὸ ἴδιο ὅμως μετὰ τὸ 1935. Οἱ αἰτιάσεις τῶν Γ.Ο.Χ. γιὰ τὴν ἀνάγκη ὑπάρξεως “ἱεραρχίας” δὲν πείθουν, ἐκτὸς καὶ ἄν ὄντως εἶναι ἄκυρα τὰ μυστήρια τοῦ Νέου (ὤ τῆς βλασφημίας). Οἱ καλοπροαίρετοι Γ.Ο.Χ. δὲν κατανοοῦν ὅτι ἡ ὕπαρξις “συνόδων” αὐτὸ ἀκριβῶς σημαίνει: ἄκυρα μυστήρια αὐτοῦ μὲ τὸν ὁποῖον δὲν κοινωνεῖς. Ἀποτείχισις πλέον –ἄς μᾶς συγχωρήσουν οἱ ἀδελφοὶ τοῦ παλαιοῦ– δὲν ὑπάρχει πλέον σ’ αὐτούς, ἀφοῦ δὲν ἔχουν ἀποτειχισθεῖ ἀπὸ τὸν καινοτόμο ἐπίσκοπό τους, ἀλλὰ ἔχουν πλέον κάποιον δικό τους.

Πάλι διγλωσσεῖτε. Τί ὑπάρχει τότε; Σχίσμα, παρασυναγωγή, θλιβερὴ παρακαταθήκη, τί ἐπιτέλους; Ἐσεῖς σὰν ὑψηλοὶ θεολόγοι πῶς χαρακτηρίζετε τοὺς Γ.Ο.Χ. ἐκκλησιολογικά; Ἡ ἀπάντηση σας ποὺ ἀκολουθεῖ εἶναι ἀπίστευτη.

Γράφετε:

Ποιὰ εἶναι ἡ ἐκκλησιολογικὴ ὑπόστασις τῶν Γ.Ο.Χ.; Κάποιοι νεοημερολογίτες φανατικοὶ “Γ.Ο.Χ.” (πλέον ὑπάρχουν καὶ τέτοιοι!), θεωροῦν ἄκυρα τὰ μυστήρια τῶν παλαιοημερολογιτῶν Γ.Ο.Χ (ἔνιοι δὲ ἐξ αὐτῶν θεωροῦν καὶ τὰ τῶν νεοημερολογιτῶν), ἀφοῦ ἀπεκόπησαν ἀπὸ τὴν “Ἐκκλησία”. Τὸ ἐάν ἡ “Ἐκκλησία” (ταυτίζοντας –ζηζιουλικά– τὸ ὅλον τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν ἱεραρχία της), εἶναι καινοτόμος δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει (ὅπως καὶ τοὺς οἰκουμενιστὲς π.χ. μὲ τὸν “ἁγιώτατο πάπα” κ.λπ.). Δὲν μποροῦν ὅμως οἱ καινοτόμοι νὰ κρίνουν τοὺς ἀκαινοτομήτους!

 Νά, λοιπόν, καὶ τό …καταπληκτικό! Κατὰ τοὺς Ἁγιορεῖτες Πατέρες, καινοτόμοι εἶναι οἱ Νεοημερολογίτες καὶ ἀκαινοτόμητοι οἱ Παλαιοημερολογίτες! «Τί ἔτι χρείαν ἔχομεν μαρτύρων»; Ὁμιλοῦν ὡς γνήσιοι Παλαιοημερολογίτες! Τὸ ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἔγινε τότε ἀποδεκτὴ ἀπὸ ΟΛΑ τὰ ἄλλα Πατριαρχεῖα καὶ τὶς ἄλλες Ἐκκλησίες, οἱ ὁποῖες, ἂν καὶ μὲ τὸ Παλαιό, κοινωνοῦσαν ΟΧΙ μὲ τοὺς Παλαιοημερολογίτες, ἀλλὰ μὲ τοὺς Νεοημερολογίτες, καὶ ἄρα αὐτοὶ ἔκαναν τὸ σχίσμα, αὐτὸ εἶναι ἀδιάφορο γιὰ τὸν π. Σάββα, τὸν π. Ἐπιφάνιο καὶ τὸν π. Χαρίτωνα!

Σ’ αὐτὴ τὴν παράγραφο, ἐπίσης, μᾶς λένε ὅτι ἕνας τοῦ «Νέου» δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ κρίνει τοὺς Γ.Ο.Χ., ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ τρεῖς, ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ κρίνουν τοὺς «φανατικοὺς» νεοημερολογίτες!!!

Καὶ πάλι, Πατέρες, δὲν ἀπαντήσατε: ποιά εἶναι ἡ ἐκκλησιολογικὴ ὑπόστασις τῶν Γ.Ο.Χ.;

Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ καθιστᾶ τὴν Ὀρθόδοξο οἰκουμενικὴ Συνόδο ἀναγκαία, ἡ ἐπίλυσις δηλαδὴ ὅλων τῶν συναφῶν πρὸς τὸν Οἰκουμενισμὸ προβλημάτων. Γεγονὸς πάντως εἶναι ὅτι ἅπαντες οἱ ΓΟΧικοὶ “ἐπίσκοποι” καὶ αὐτοὶ εἶναι πλέον ὑπόλογοι ἐνώπιον τῆς Ὀρθοδόξου οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἡ ἐπίσκοποι ποὺ θὰ τὴν συγκαλέσουν θὰ εἶναι αὐτοὶ ποὺ θὰ “ἐπιστρέψουν”, λόγω τῆς κλιμάκωσης τοῦ ἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγῶνος, ἐκ τῶν ἐπισήμων ἱεραρχιῶν τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὅπως ἔγινε καὶ στὴ περίπτωση τῆς 7ης οἰκουμενικῆς Συνόδου. Μόνον τότε θὰ καταδικασθεῖ τελεσιδίκως ἡ αἵρεσις καὶ θὰ συζητηθοῦν τὰ περὶ μυστηρίων ζητήματα. Ἕως τότε δὲν μᾶς ἐπιτρέπεται (ἐάν ἔχουμε τὸν στοιχειώδη φόβο Θεοῦ, καὶ δὲν θέλουμε νὰ βλασφημοῦμε), νὰ κηρύττουμε πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης ἄκυρα μυστήρια σὲ Νέο ἤ Παλαιό.

Τελικὰ στὸ ἐρώτημα ποὺ οἱ ἴδιοι θέτετε, δηλ. «ποιά εἶναι ἡ ἐκκλησιολογικὴ ὑπόστασις τῶν Γ.Ο.Χ.;», δὲν ἀπαντᾶτε! Καὶ ὄχι μόνο δὲν ἀπαντᾶτε, ἀλλὰ μᾶς ἀπαγορεύετε καὶ νὰ καταθέσουμε τὶς ἀπόψεις μας (ὅπως στὸν κ. Ρίζο) διότι· «Δὲν μποροῦν ὅμως οἱ καινοτόμοι νὰ κρίνουν τοὺς ἀκαινοτομήτους!»!!! Διαπράττετε δηλαδή τὸ ἑξῆς πρωτοφανές, ποὺ οἱ Παλαιοημερολογίτες δὲν τὸ φαντάζονταν οὔτε στὰ τρελλά τους ὄνειρα: Θέτετε τὴν Ἐκκλησία καὶ τὰ Μυστήριά Της σὲ ἀμφισβήτηση, μέχρι τὴν συγκρότηση Συνόδου λόγω ἡμερολογίου (αὐτὸ ἐννοεῖ ἂν προσέξετε ὁ κ. Ρίζος) καὶ ζητᾶτε τὴν κεφαλή μας ἐπί πίνακι, διότι τολμήσαμε νὰ σᾶς ἐλέγξουμε γι΄ αὐτό. Ἐμεῖς τουλάχιστον τολμοῦμε. Ἐσεῖς;

Καὶ συνεχίζετε:

Ὁ λειτουργὼν εἰς τοὺς διωκωμένους παλιοημερολογῖτες, κρυφὰ καὶ σὲ ἀπόμερα ἐκκλησάκια, ἅγιος Νικόλαος Πλανᾶς ἤ οἱ δὺο ἐπιστραφέντες, χειροτονηθέντες δὲ εἰς τὸ “Παλαιόν”, ἐπίσκοποι εἰς τὸ “Νέο” (ἄνευ οὐδεμίας ἀναχειροτονήσεως ἤ καὶ χειροθεσίας, ἀντιθέτως μὲ τὴν πρακτικὴ τοῦ βλασφήμου αἱρεσιάρχου Βαρθολομαίου), Πολύκαρπος Λιώσης καὶ Χριστοφόρος Χατζῆς, οἱ ὁποῖοι ἐκοιμήθησαν ἐν ἐνεργείᾳ μητροπολῖτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἄς συνετίσουν καὶ συγκρατήσουν κάποιους “βασιλικοτέρους τοῦ Βασιλέως”...

Ὁ ἅγ. Νικόλαος Πλανᾶς, ἀγαπητοί Πατέρες (δυστυχῶς γιὰ σᾶς, συλλαμβάνεσθε ἐδῶ νὰ κάνετε αὐτό, ποὺ κάνουν οἱ Οἰκουμενιστές, δηλ. διαστρεβλώνετε καὶ τὰ γεγονότα ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τοὺς Ἁγίους), δὲν ἀποτειχίσθηκε γιὰ τὸ ἡμερολόγιο, ἀλλὰ αὐτὴν τὴν σημαντικὴ λεπτομέρεια δὲν τὴν ἀναφέρετε. Ἀντιθέτως εἶπε: «ἀπὸ πεποίθηση τὸ Παλαιό, ἀπὸ ὑπακοὴ τὸ Νέο». Δὲν ἀναφέρετε, ὅτι λειτουργοῦσε καὶ μὲ τὸ Νέο! Δὲν ἀναφέρετε, ὅτι δὲν κήρυξε τὴν «Εκκλησία τοῦ Νέου» καινοτόμο ἢ σχισματική. Τελικά, τί ἰσχύει γιὰ ἐσᾶς; Ἀφοῦ θεολογεῖτε, γιατὶ ἐπιχειρηματολογεῖτε ἐπιλεκτικὰ καὶ πρὸς μία μόνο κατεύθυνση;

Αὐτή σας ἡ ἐπιστολὴ θεωρεῖται γιὰ ἐσᾶς μία ἐπιστολὴ ποὺ βάζει τὰ πράγματα στὴν θέση τους καὶ ἀποδεικνύει τὸν κ. Ρίζο ὡς διασπαστικό; Σᾶς βεβαιώνουμε ὡς ἀναγνῶστες, ὅτι ὄχι μόνο δὲν τὰ βάζει ἀλλὰ τὰ περιπλέκει ἀκόμα πιὸ πολύ.

Ὁ ἀμαθὴς γιὰ σᾶς πιστὸς μπορεῖ, ἀνάλογα μὲ τὴν ἐπιχειρηματολογία σας, νὰ κοινωνεῖ καὶ στοὺς ναοὺς τῶν Γ.Ο.Χ., μιᾶς καὶ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἀποφανθεῖ γιὰ τὰ Μυστήρια τους πρὶν ἀπὸ τὴν Σύνοδο. Ἔτσι προκαλεῖτε ἀκόμα μεγαλύτερη σύγχυση στὸ ποίμνιο καὶ ἀφαιρεῖτε τὸν μαρτυρικὸ χαρακτῆρα τῆς Ἀποτειχίσεως, ἀφοῦ ὁ πιστός, ἂν δὲν μπορεῖ νὰ πηγαίνει στοὺς Οἰκουμενιστές, μπορεῖ νὰ πηγαίνει στοὺς Γ.Ο.Χ. ἢ ἀκόμα καὶ νὰ προσχωρήσει σ’ αὐτούς.

Μήπως γι’ αὐτὸ τόσο μένος ἐνάντια στὸν κ. Ρίζο καὶ στοὺς «ἄλλους»;

Συγχωρέστε μας γιὰ τὰ σχόλια αὐτά, ἀλλὰ μὴν ξεχνᾶτε, ὅτι οἱ πιστοὶ μπορεῖ νὰ εἶναι ἀθεολόγητοι ἀλλὰ ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ ἀκοῦν ξεκάθαρα πράγματα καὶ νὰ τὰ δέχονται ἢ νὰ τὰ ἀρνοῦνται.

Ἀλήθεια ὅσοι δὲν δεχθοῦν αὐτές σας τὶς θέσεις δὲν μᾶς εἴπατε, πῶς θὰ τοὺς χαρακτηρίσετε;

Σημάτης Παναγιώτης

Σχόλιο π. Σάββα:

Ανώνυμος12/10/17, 7:57 π.μ.

ΝΡΟΠΗ ΣΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ. ΠΟΙΟΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣΕ; ΕΣΥ ΚΑΙ Ο ΡΙΖΟΣ. ΕΓΩ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΤΑ ΕΙΔΑ ΑΥΤΑ ΑΝΑΡΤΗΜΕΝΑ ΣΤΗΝ Π.Π. ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΕ ΠΗΡΑ ΤΗΛ ΝΑ ΣΟΥΖΗΤΗΣΩ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΑΝΕΒΑΣΕΣ ΠΡΩΤΟΥ ΝΑ ΜΑΣ ΕΡΩΤΗΣΗΣ ΑΝ ΕΙΝΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΡΟΣ ΑΠΟΦΥΓΗ ΤΟΥ ΣΚΑΝΔΑΛΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ. ΚΑΙ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΙΠΕ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΚΑΙ ΑΝ ΥΠΗΡΞΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑ Η ΚΑΠΟΙΑ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ. ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ. ΑΥΤΟ ΝΑ ΤΟ ΑΝΕΒΑΣΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΤΑΙ

 Γ. ΣΑΒΒΑΣ ΛΑΥΡΙΩΤΗΣ

Υ.Γ.: Πρὸς ἐπίρρωση ὅσων γράψαμε, δεῖτε κάποια σχόλια σὲ ἱστολόγιο τῶν Γ.Ο.Χ. Προσπαθοῦν νὰ καθησυχάσουν τοὺς ὀπαδούς τους, γιὰ ὅσα σημεῖα οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες ρίχνουν μομφὴ σὲ ἐνέργειες τῶν Γ.Ο.Χ., ἐπισημαίνοντας τὰ θετικὰ γι’ αὐτοὺς σημεῖα. Εἶναι δηλαδή, τόσο παραπλανητικὴ ἡ ἐπιχειρηματολογία τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων, ὥστε ἄλλους Γ.Ο.Χ. ἐπέτρεψε νὰ ὑποστηρίζουν τοὺς Ἁγιορεῖτες Πατέρες –σὰν νὰ περίμεναν αὐτὸ τὸ ἄρθρο, σὰν νὰ ἦσαν ὅλα μιλημένα– καὶ ἄλλους ἄφησε ἄναυδους καί… μπερδεμένους! Μπορεῖ ἀπὸ τὸ ἄρθρο τους, ὁ ἕνας νὰ καταλαβαίνει αὐτὸ καὶ ὁ ἄλλος τὸ ἄλλο! Πάντως οἱ «μυημένοι», ἄλλα περίμεναν κι ἄλλα εἶδαν. Καὶ οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες, κατάφεραν νὰ ἐκτεθοῦν καὶ στὶς δυὸ πλευρές! Αὐτὰ ἔχει ἡ μυστικότης καὶ ἡ διπλοπροσωπία!

ΣΧΟΛΙΑ (krufo-sxoleio ἐδῶ):

δάσκαλος (Μάννης Ν.)

Δεδομένων των συνθηκών (με τους Τρικαμηνικούς να καραδοκούν να τους στιγματίσουν ως ΓΟΧ για να τους διαπομπεύσουν στους αδιακρίτους οπαδούς τους) οι Αγιορείτες μια χαρά τα λένε. Και το λεξιλόγιο είναι προσεγμένο. Γράφουν για τους ΓΟΧ επισκόπους ότι είναι "υπόλογοι" (όχι "υπόδικοι") στην Μεγάλη Σύνοδο. Και είναι ορθόν, διότι άπαντες είναι υπόλογοι εκεί, άπαντες θα δώσουν λόγο για το τί έπραξαν εν καιρώ αιρέσεως. Και φυσικά αν η Μεγάλη Σύνοδος είναι πραγματικά ορθόδοξη θα δικαιώσει εκείνους τους ΓΟΧ επισκόπους (όχι όλους, διότι έχουμε και τους παρασυναγώγους) που έπραξαν σωστά και με γνώμονα την διαφύλαξη της πίστεως.

Επίσης, δεν πιστεύω ότι βλασφημούν τον Άγιον πρ. Φλωρίνης. Άλλωστε και ο ίδιος ο Άγιος είχε χαρακτηρίσει τις χειροτονίες του 1935 και την σύσταση Συνόδου ως εγχείρημα "από Κανονικής απόψεως παρακεκινδυνευμένον ως πρωθύστερον", το οποίο όμως έγινε με την ελπίδα πως το διάβημα αυτό θα επίσπευδε την σύγκληση της Πανορθοδόξου Συνόδου. Θεωρούσε δε ως προσωρινή την Σύνοδο των ΓΟΧ "μέχρι της εγκύρου και τελεσιδίκου λύσεως του ζητήματος υπό Πανορθοδόξου Συνόδου"! Γι'αυτό πιστεύω πως μόνον οι επίσκοποι της γραμμής του Αγίου πρ. Φλωρίνης (εκείνοι δηλαδή που αγωνίζονται για την Μεγάλη Σύνοδο) θα δικαιωθούν!

Δημήτριος Χατζηνικολάου

    Ὁ Ἅγιος πρ. Φλωρίνης εἶναι σύγχρονος Ὁμολογητής τῆς Ὀρθοδοξίας καί δέν μποροῦν νά τόν ἐγκαλοῦν γιά σχίσμα, καθ' ἥν στιγμήν αὐτός ὑπῆρξεν ἀνάχωμα κατά τῆς αἱρέσεως.

   

δάσκαλος (Μάννης Ν.)

    Δεν εγκαλούν πουθενά στο κείμενο τον Άγιο για σχίσμα.

Γιάννης Καραγιαννάκης

Όχι Νίκο εγώ προσωπικά δεν είμαι ικανοποιημένος από την διατύπωση όλων των θέσεών τους.

Για παράδειγμα λένε:…

Δημήτριος Χατζηνικολάου

Ἀγαπητέ μου Διονύση, δέν πρόκειται νά λάβῃς Ὀρθόδοξον ἀπάντησιν στό ἐρώτημά σου, διότι ἁπλῶς δέν ὑπάρχει τοιαύτη. Ἀντιφάσκουν οἱ συντάκται τοῦ ἄρθρου, θυσιάζοντες τήν Ἀλήθειαν, γιά νά μήν τούς ἐγκαλέσῃ ὁ Τρικαμηνᾶς γιά "Παλαιομερολογητισμόν"!

Kyriakos Varveris

Λέει ο πατήρ Σάββας:

"Δὲν μποροῦν ὅμως οἱ καινοτόμοι νὰ κρίνουν τοὺς ἀκαινοτομήτους!"

Αλλά ταυτόχρονα λέει πάλι:

"Οἱ ἐπίσκοποι ποὺ θὰ τὴν συγκαλέσουν θὰ εἶναι αὐτοὶ ποὺ θὰ “ἐπιστρέψουν”, λόγω τῆς κλιμάκωσης τοῦ ἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγῶνος, ἐκ τῶν ἐπισήμων ἱεραρχιῶν" (δηλαδή οι καινοτόμοι και αυτοί που είχαν κοινωνία με αιρετικούς).

Συμπέρασμα: Βράσε ρύζι !!!

Ἀπαντήσεις ἐπὶ ἐκκλησιολογικῶν ζητημάτων περὶ τῆς ἱερᾶς ἀποτειχίσεως

Τὸ Ἅγιον Ὄρος σιωπᾶ, καὶ σιωπᾶ ἐμφρόνως καὶ διακριτικῶς, ὁμιλώντας, ὅταν καὶ ἐφ’ ὅσον χρειάζεται. Ὁ ἁγιορειτικὸς μοναχισμὸς δὲν περιφέρεται ὅποτε καὶ ὅπως τὸ θέλουν κάποιοι, δίκην θεάματος καὶ ἀργόσχολης ἐπιδείξεως γνώσεων, στὸ διαδίκτυο ἤ ὅπου ἀλλοῦ...

Ἤδη ἀπὸ τὴ πρώτη στιγμὴ τῆς εὐλογημένης καὶ διόλου εὔκολης ἀποτειχίσεώς μας, ἐν μέσω ἀκραίων φωνῶν, κατηγοριῶν καὶ λοιδοριῶν ἐκ τῶν οἰκουμενιστῶν καὶ τῶν ἀφελῶν ἤ μὴ συνοδοιπόρων τους, κρατήσαμε εὐθαρσῶς καὶ μὲ κάθε συνέπεια αὐτὰ ποὺ ἐκθέσαμε, ἀρχῆς ἐξ ἀρχῆς, στὴν Ὁμολογία Πίστεως, δηλαδὴ στὸ κείμενο αὐτῆς τούτης τῆς ἀποτειχίσεώς μας. Ἀρχικῶς ἐπαινεθήκαμε καθολικά, δίχως νὰ εἶναι ὁ στόχος τῶν δράσεών μας αὐτός, ἀπὸ ὅλους ὅσοι συνδέθηκαν μὲ τὴν ἀποτείχιση, αὐτὸ ὅμως στὴν ἀρχή...

Ἡ συνέχεια ἦταν ἡ ἀναμενόμενη: συκοφαντίες, ὕβρεις (ἀκουστήκαν πράγματα ἀνοίκεια γιὰ τὸ μοναχικὸ σχῆμα ἀπὸ πολλούς...), ἐνῶ ἀντιμετωπίσαμε, καὶ συνεχῶς ἀντιμετωπίζουμε, μία ἐκστρατεία λάσπης καὶ ψευδοῦς πληροφόρησης ἀπὸ γνωστοὺς καὶ ἀγνώστους. Ὅλα αὐτά, ἄς σημειωθεῖ, νὰ γίνονται ἐν μέσῳ διωγμοῦ ὑπὸ τῶν μοναστηριακῶν διοικήσεων, ποὺ ὡδήγησε πολιοὺς γέροντες ἀλλὰ καὶ νεαρώτερους μοναχοὺς “νὰ πάρουν τό ρασάκι τους καὶ νὰ ἀναχωρήσουν ἐκ τῶν μονῶν τῆς μετανοίας τους”.

Τίποτε ὅμως δὲν φαίνεται νὰ πτοεῖ κάποιους “ἀγωνιστὲς τοῦ πληκτρολογίου”, οἱ ὁποῖοι, ἀνέξοδα καὶ ἐν πλήρει ἀσφαλείᾳ στὰ σπίτια τους, πετοῦν μύδρους, ἐπιτιθέμενοι σὲ ὅποιον ἔχει τὴν ἀτυχία νὰ διαφωνεῖ σὲ κάτι μαζύ τους. Ἡ -ἐπιεικῶς- μετρία θεολογική τους κατάρτηση, προδίδεται ἀπὸ τὸ ἐπίπεδο καὶ τὸ ὕφος τῶν κειμένων τους, ἐνῶ αὐτοὶ κομπάζουν θεωρώντας ἑαυτοὺς ὡς “θεολόγους”. Οἱ Πατέρες διδάσκουν ποιὲς εἶναι οἱ προϋποθέσεις τοῦ θεολογεῖν, ἄς κάνουν τὸν κόπο οἱ ὑπ’ ὄψιν “ἀγωνιστές”, καθὼς καὶ οἱ ὁπαδοί τους, νὰ τὶς μάθουν...

Πρόσφατο παράδειγμα, ἡ περιέργως συντονισμένη -χρονικά- ἐπίθεση τῶν κυρίων Ἰωάννου Ρίζου καὶ Παναγιώτου Τελεβάντου ἐναντίον ἡμῶν, ὅπου καὶ αὐτὴ ἡ συμβουλὴ τοῦ Εὐαγγελίου (Μτ. 18, 15-17), βάναυσα παρέμεινε ἀργή... Οἱ θέσεις τῶν κατηγόρων μας σὲ ἄλλα θέματα ταυτίζονται, ἐνῶ σὲ ἄλλα ἀποτελοῦν κυριολεκτικὰ τοὺς ἀντίποδες, καθιστώντας τους... τὰ δύο ἄκρα. Καὶ οἱ δύο ἔχουν ἀποδείξει ὅτι ἡ, μὲ τὸν ἐνδεδειγμένο τρόπο, συζήτηση ΔΕΝ τοὺς ἐνδιαφέρει, ἁπλᾶ θέλουν νὰ “εἰποῦν τῇ ἐκκλησίᾳ”, συγχέοντας τὸν δημόσιο χῶρο τοῦ διαδικτύου μ’ αὐτήν... Ἡ ὅποια ἀντιδικία μαζύ τους σαφῶς καὶ δὲν ἔχει προσωπικὸ χαρακτῆρα (τοὺς γνωρίζουμε ἀπὸ ἐλάχιστα ἕως καὶ καθόλου), καὶ ἀποτελεῖ εὐκαιρία γιὰ νὰ ἀναδείξουμε εὐρύτερα θεολογικὰ προβλήματα ἐντὸς τοῦ ἀντιοικουμενιστικοῦ χώρου.

Ἐπὶ τῆς οὐσίας, ἔχουμε κατ’ ἀρχὰς νὰ παρατηρήσουμε ὅτι σύνολοι οἱ σήμερον κατηγοροῦντες ἡμᾶς καλοὶ αὐτοὶ ἀδελφοί, ἐπαίνεσαν τὴν Ὁμολογία Πίστεως μας, τότε ποὺ εἶχε κυκλοφορήσει (Αὔγουστος 2016), δίχως κἄν νὰ ἔχουν κάνει, ὅπως ἀποδεικνύεται, τὸν κόπο νὰ τὴν ἀναγνώσουν. Συκοφαντούμεθα σήμερα, μὲ τὶς πλέον βαρειὲς κατηγορίες, αὐτὲς τοῦ σχίσματος καὶ τῆς αἱρέσεως(!), διότι κάναμε τὸ “λάθος” νὰ ζητοῦμε ἐμπόνως, τόσο δημοσίως ὅσο καὶ προσωπικῶς, τὴν ἐπικέντρωση τῶν προσπαθειῶν τῶν ἀντιοικουμενιστικῶν δυνάμεων ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον στὴν θεολογικὴ ἀντιμετώπιση τοῦ ἐπάρατου Οἰκουμενισμοῦ, καὶ ὄχι στὴν ἀνακίνηση δευτερευόντων ζητημάτων, καὶ μάλιστα ἐξαιρετικῶς πρώιμα καὶ μὲ λανθασμένο τρόπο (τὴν δημόσια δηλαδή, ἄνευ προσεκτικῆς διαβούλευσης, τοποθέτηση). Ὑπάρχουν πράγματα ποὺ καλὸν εἶναι νὰ τὰ γνωρίζουν ὅλοι, ὑπάρχουν ὅμως καὶ ζητήματα τὰ ὁποῖα ἄνευ τῆς ἐνδεδειγμένης καὶ προσεκτικῆς διαβούλευσης, εἶναι καὶ ἐπικίνδυνο νὰ δημοσιοποιοῦνται. Ἀναφερόμαστε φυσικὰ σὲ θεολογικὰ ζητήματα.

Οἱ παράγοντες οἱ ὁποῖοι ζητοῦσαν, ὅπως πλέον ἀπὸ τὰ γεγονότα καθίσταται σαφές, τὴν προβολὴ καὶ ἐπικράτηση τῶν προσωπικῶν τους ἀπόψεων, ἐμφανίζονται ἐκ τῶν ὑστέρων ὡς τιμητὲς τῶν πατρικῶν παραδόσεων, ἐν πλήρει ἀντιθέσει πρὸς τοὺς ἁγίους Πατέρες, τῶν ὁποίων ἡ γραμματεία βρίθει προσωπικῶν ἐπιστολῶν γιὰ τὰ οὐσιώδη (ἤ μή) ζητήματα ποὺ ἀπασχολοῦσαν τὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα. Ὁποία ἀντίθεσις μὲ τὴν σημερινὴ διαδικτυακὴ “καταιγίδα” τῶν θεολόγων τοῦ πληκτρολογίου καὶ τῶν δημοσίων τοποθετήσεων...

Ἔστω καὶ μέσω τῶν ἀντιξόων συνθηκῶν ποὺ δημιουργήθηκαν, θὰ ἐπιχειρήσουμε τὴν παρουσίαση τῆς ἀρχῆθεν θεολογικῆς τοποθετήσεώς μας ἐπὶ τῶν ἀνακινηθέντων ζητημάτων, ὑπὸ μορφὴν ἐκθέσεως.

Α΄.       Ὁ  “Ἐντὸς-ἐκτὸς”  τῆς Ἐκκλησίας ἀγών

Ἐξ ἀρχῆς ὑπῆρξαν διαφοροποιήσεις στό ἀκανθῶδες ζήτημα τοῦ ἀγῶνος “ἐντός” ἤ “ἐκτός” τῆς Ἐκκλησίας.

Οὐσιαστικῶς ἐγκαταλείποντας κατὰ μέρος τὸ κύριο ἔργο τῆς κρίσιμης τούτης μετακολυμπάρειας περιόδου, αὐτὸ τοῦ θεολογικοῦ ξεγυμνώματος τῆς ψευδοσυνόδου καὶ τῆς νέας αἱρετικῆς θεολογίας ποὺ παρήχθη ἐκεῖ, κάποιοι κύκλοι (Τελεβάντος κ. ἄ.), ξεκίνησαν εὐθὺς τὴν πολεμικὴ περὶ ὑποχρεωτικοῦ ἤ δυνητικοῦ χαρακτῆρα τοῦ 15^ου κανόνος τῆς πρωτοδευτέρας Συνόδου ἐπὶ Μ. Φωτίου (861), καὶ τοῦτο στὸ δημόσιο χῶρο τοῦ διαδικτύου, λές καὶ ἡ θεολογία εἶναι ἐλαφρὺ life-style θέμα...

         Τὸ εὐαίσθητο τοῦτο σημεῖο, ἄμεσα συνδεδεμένο μὲ τὴν εὐλογημένη καὶ κανονικῶς ὁρισμένη ἐκκλησιαστικὴ (καὶ ὄχι βεβαίως “προσωπική”) πράξη τῆς ἀποτειχίσεως (ἤτοι διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου τοῦ αἱρετικὰ κηρύττοντος ἐπσκόπου), ἄνευ οὐσιαστικῆς μελέτης, πόσον μᾶλλον συζητήσεως, πῆρε σὲ ἐξαιρετικὰ σύντομο διάστημα κεντρικὴ θέση στὶς δημόσιες διαδικτυακὲς “συζητήσεις” καὶ σχολιασμούς, συνήθως καφενιακοῦ τύπου. Κάποιοι δὲν ἐννοοῦν ὅτι ἡ συζήτηση ἐπὶ θεολογικῶν ζητημάτων ἀπαιτεῖ ὄχι μόνον “γνώσεις” ἀλλὰ καὶ κάθαρση μετὰ φόβου Θεοῦ, καθὼς εὔκολο εἶναι κάποιος νὰ ἐκτροχιασθεῖ ἐπὶ ἀπωλείᾳ τῆς σωτηρίας του, ὅσο καὶ αὐτῆς τῶν ὅσων τυχὸν τὸν ἀκολουθήσουν. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν ὁ ὁλοένα καὶ μεγαλύτερος σκανδαλισμὸς καὶ σύγχυση πολλῶν ἐκ τῶν πιστῶν οἱ ὁποῖοι δυστυχῶς ἀφήνονται νὰ “ἐνημερώνονται” ἀποκλειστικῶς ἀπὸ τὸ τὶ γράφει ὁ τάδε ἤ δεῖνα σχολιαστὴς τοῦ διαδικτύου... Πάντως φαίνεται ὅτι σκοπὸς αὐτῶν τῶν (διαπλεκόμενων) κύκλων εἶναι ἡ διασπορὰ συγχύσεως ἐντὸς τῶν ὀρθοδόξων. Τονίζουμε ὅτι ἄλλο εἶναι ἡ πληροφόρηση περὶ τῶν ἐνεργειῶν τῶν οἰκουμενιστῶν καὶ τῶν θεολογικῶν πλανῶν τους, τὴν ὁποία ἐπαινοῦμε, καὶ ἄλλο ἡ διαπήδησις ἐπὶ καιρίων, στρατηγικοῦ χαρακτῆρα, ζητημάτων, τὰ ὁποῖα δὲν εἶναι τοῦ καθενὸς γιὰ νὰ “παίζει” μαζύ τους, ἐπὶ καταστροφῇ τῶν ψυχῶν τοῦ ποιμνίου. Ὀφείλουμε νὰ ἐπιστήσουμε τὴν προσοχὴ σὲ αὐτὰ τά, ποιμαντικοῦ χαρακτῆρα, ζητήματα, καθὼς τὸ Ἅγιον Ὄρος, καὶ ἄς μᾶς διαψεύσουν, ΠΟΙΜΑΙΝΕΙ (συμβουλευτικά) καὶ ὄχι ἁπλῶς σὲ ἐνοριακὸ ἐπίπεδο, ἀλλὰ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ.

Μετὰ τὶς ὀφειλόμενες τοῦτες ἐξηγήσεις, ἀπαντοῦμε ὅτι ἤδη ἀπὸ τὴν Ὁμολογία Πίστεώς μας ξεκαθαρίσαμε ὄτι:

“ ὁ ἐκκλησιαστικὸς ἀγώνας τὸν ὁποῖον ἀναλαμβάνουμε γίνεται πρωτίστως γιὰ λόγους σωτηριολογικῆς φύσεως, ἐμμένοντες πιστοὶ στὴν ἐκκλησιολογία τῆς ὀρθοδόξου πατερικῆς παραδόσεως, καὶ ἕνεκα τούτου, ἐντὸς τοῦ Σώματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Δὲν προβαίνουμε εἰς σύστασιν ἑτέρας “ἐκκλησίας”, ἄπαγε τῆς βλασφημίας, οὔτε προσχωροῦμε σὲ κάποια παλαιοημερολογητικὴ ἐπισκοπικὴ παράταξη. Μένοντας πιστοὶ εἰς τὸ Σύμβολον τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, παραμένουμε ἁπλᾶ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ καὶ ὁμολογοῦμε τὴν διαχρονικὴ ἁγιοπατερικὴ σωτήριο ἀλήθεια ποὺ παραλάβαμε, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Καταδικάζουμε καὶ ἀναθεματίζουμε τὴν Παναίρεση τοῦ Διαχριστιανικοῦ, Διαθρησκειακοῦ, Συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καθὼς καὶ τὶς ἀποφάσεις τῆς λεγομένης ΑκΜΣ. Ὅ,τι ἄλλο κυκλοφορήσει εἰς βάρος μας, θὰ ἀποτελεῖ κατάπτυστη συκοφαντία.”

Ἑπομένως ἡ Τελεβάντια κακόνοια ὅτι -δῆθεν- ἐξήλθαμε τῶν ὁρίων τῆς Ἐκκλησίας ὡς ἄλλοι Νοβατιανοί(!), καθιστάμενοι ἔτσι σχισματικοί, παίρνει ἀπάντηση ἀπὸ τὸ ἀνωτέρω χωρίο. Οἱ ἱεροὶ Κανόνες, εἴτε ἀρέσει σὲ κάποιους εἴτε ὄχι, εἶναι ὑποχρεωτικοί κάτι ποὺ εἰς τοὺς ἐπαΐοντας ἦταν γνωστὸ ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή, τότε ποὺ μᾶς ἐπαινοῦσαν, τὸ ἐπαναλάβαμε δὲ καὶ στὴν ἐπιτυχημένη ἡμερίδα τοῦ Ὡραιοκάστρου. Δὲν εἴμαστε ἐμεῖς κ. Τελεβάντε ποὺ ἀλλάξαμε ἀπόψεις ἐπὶ τοῦ ζητήματος, ἄλλοι εἶναι, ψᾶξτε νὰ τοὺς βρεῖτε...

Τώρα ἀναφορικῶς μὲ τὴν τελεβάντια διάγνωση περὶ τοῦ ἐάν εἶναι τρεῖς ἤ ὀκτὼ οἱ αἱρετίζοντες ἐπίσκοποι στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, (ἀλήθεια πόσοι εἶναι στὴν Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, ἐρωτοῦμε τὸν κύπριο κ. Τελεβάντο...), τὸ ἀφήνουμε στὴν κρίση τῶν ἐχόντων γνώση τῶν γεγονότων μετὰ τὸ Κολυμπάρι, πιστῶν. Νὰ θυμήσουμε ἐν παρόδῳ, στὴν πρὸ ἡμερῶν ψηφοφορία πρὸς πλήρωσιν δὺο ἐπισκοπικῶν θρόνων, τὶς 34 ψήφους (τῶν “ὀρθοδόξων” κατὰ Τελεβάντο), ποὺ ἔλαβε ὁ ἐκλεκτὸς τοῦ ἀρχιεπισκόπου, πρωτοσύγγελος τῆς Ἱ. Μ. Δημητριάδος, γνωστῆς γιὰ τοὺς “ὁμολογιακούς” της ἀγῶνες... Πῶς θὰ ἐννοήσουμε αὐτὲς τὶς ψήφους (ὄχι ὅτι οἱ ὑπόλοιποι 42 εἶναι καλύτεροι...), ὡς ὀρθοδόξων ἤ οἰκουμενιστῶν;

Ἐάν ἐξαιρέσουμε δὲ ἕναν μοναχὸ καὶ ἕναν κληρικὸ (κεκοιμημένοι ἀμφότεροι), οἱ ὁποῖοι ἄνευ προσφυγῆς στὴν κανονικὴ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση, κάνοντας χρήση λογικοφανῶν ἐπιχειρημάτων (ταυτίζοντας, ἀντιμεθοδολογικά, ἔννοιες κατὰ τὸ σχῆμα τῆς ὁμωνυμίας), καὶ ἐξάγοντας ἄκυρα ἀπὸ λογικῆς ἀπόψεως συμπεράσματα, ἡ Ἐκκλησία διαχρονικὰ κατανοεῖ τοὺς ἐν ἁγίῳ Πνεύματι θεσπισθέντας ἱεροὺς Κανόνες ὡς ὑποχρεωτικούς. Τὸ δὲ ἐπιχείρημα περὶ τῆς διαφορᾶς κανόνων βάσει τῆς ὑπάρξεως ἐπιτιμίου ἤ μή, τό ἀκυρώνει αὐτὸς τοῦτος ὁ ἱερὸς Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἤδη στὰ εἰσαγωγικά του σχόλια στὸ Πηδάλιο (Πηδάλιον, ἐκδ. Ἀστήρ, 1957, σελ. ιθ΄). Τέλος νὰ σημειώσουμε τὴν ἀναφορὰ τοῦ ὁσ. Νικοδήμου στὴν σχετικὴ συμφωνία μετὰ τῶν λοιπῶν ἱερῶν Κανόνων τοῦ 15^ου κανόνος τῆς Α΄-Β΄ συνόδου, ὅπου ἀναφέρει τὸν β΄ τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ συνόδου (στὸν ὁποῖον παραπέμπουν καὶ οἱ ἁγιορεῖτες ὁσιομάρτυρες καὶ ὁμολογητὲς ἐπὶ λατινόφρονος πατριάρχου Ἰωάννου Βέκκου), ποὺ ἐν ὀλίγοις ὁρίζει ὅτι ὅποιος κοινωνεῖ πρὸς τοὺς ἀκοινωνήτους, ὁμοίως νὰ καθίσταται ἀκοινώνητος. Ἡλίου φαεινότερον λοιπὸν τὸ ποιὸς ἀκολουθεῖ τοὺς Πατέρες καὶ τὴν διαχρονικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ποιὸς νέες ἀμάρτυρες διδασκαλίες.

Καταληκτικὰ ἔχουμε νὰ παρατηρήσουμε τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ σχετικισμοῦ στὴν κατανόηση τῆς ἱερᾶς Παραδόσεως, κατὰ τὰ πρότυπα τῆς οἰκουμενιστικῆς θεολογίας, κάτι ποὺ μαρτυρεῖ τὴν αἰχμαλωσία τῆς ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας σὲ ἀλλότριες πρὸς τὴν ὀρθοδοξία ἀρχὲς (καθὼς καὶ ὅσων θεολογοῦν ἔχοντας “δανεισθεῖ” ἀξιωματικὲς ἀρχὲς ἀπ’ αὐτήν), μὲ συνακόλουθη συνέπεια νὰ πολεμεῖται ἡ αἵρεσις κάνοντας χρήση (καί) αἱρετικῶν ὅπλων. Φυσικὰ δὲν λέμε ὅτι πάντες ποὺ ἀκολουθοῦν τὸν (κάθε) Τελεβάντο, ἀνεπιγνώστως ὡς πρὸς τὶς θεολογικὲς συνέπειες, εἶναι αἱρετικοῦ φρονήματος, πλὴν καλὸν εἶναι νὰ μελετήσουν προσεκτικὰ σύνολη τὴν ἱερὰ Παράδοση καὶ μετὰ νὰ ἀποφασίσουν.

Β΄.       Περὶ “παλαιοῦ” ἡμερολογίου

Ὅπως μαρτυρεῖ σωρία οἰκουμενιστικῶν πηγῶν, ἡ ἀλλαγὴ ἡμερολογίου ἀποτέλεσε στρατηγικοῦ χαρακτῆρα ἀπόφαση τῶν πρώιμων οἰκουμενιστῶν, πρὸς ἐξυπηρέτησιν τοῦ ὁράματός τους γιὰ τὴν πανθρησκεία. Ἐπ’ αὐτοῦ οὐδεὶς ποὺ θέλει νὰ λέγεται ὀρθόδοξος ΔΕΝ διαφωνεῖ. Οἱ μαρτυρίες ἐκ τῶν πηγῶν ἔχουν παρουσιασθεῖ ἐξαντλητικὰ ἀπὸ πολλούς, δὲν εἶναι ἀνάγκη ἐδῶ νὰ τὶς ἐπαναλάβουμε, ἀρκεῖ κάποιος ν’ ἀνατρέξει, σὺν τοῖς ἄλλοις, καὶ στὴν εἰσήγηση τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση στὴν ἡμερίδα τῆς Ἱ.Μ. Πειραιῶς πρὶν τὸ Κολυμπάρι.

Τὸ ἡμερολογιακὸ ἔσχισε de facto τὴν Ἐκκλησία (ἐννούμενο ἐδῶ ὡς χωρισμὸς τῶν ὀρθοδόξων μεταξύ τους), γι’ αὐτὸ καὶ μετὰ τὰ γεγονότα τοῦ μασονικῆς ἔμπνευσης “συνεδρίου” τοῦ Μεταξάκη, ὅσο καὶ αὐτῶν τοῦ 1924, ἀποφασίσθηκε τὸ ζήτημα νὰ λυθεῖ τελεσιδίκως στὴν σχεδιαζόμενη -τότε- οἰκουμενικὴ Σύνοδο (ὅπως π.χ. συμφωνήθηκε καὶ καταγράφηκε στὰ -ἐκδοθέντα προσφάτως- πρακτικὰ τοῦ πανορθοδόξου συνεδρίου τοῦ 1930 ἐν Ἁγίῳ Ὄρει).

Τὸ σχίσμα δὲν ἀντιμετωπίσθηκε εἰσέτι συνοδικά σὲ πανορθόδοξο ἐπίπεδο (καθότι πλέον ὑφίσταται σὲ ὅλες τὶς τοπικὲς Ἐκκλησίες ποὺ υἱοθέτησαν τὸ “Νέο”), καὶ μετὰ τὶς ἐξελίξεις τοῦ Κολυμπαρίου μᾶλλον πᾶμε καὶ γιὰ ἀλλαγὴ πασχαλίου... Οὐδέποτε τέθηκε, ἀπὸ τοὺς σοβαροὺς τουλάχιστον, ὅτι ἡ καινοτομία εἶναι οἱ 13 ἡμέρες, ἀλλὰ ἡ λειτουργικὴ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν θὰ εἰσέλθουμε στὸν λαβύρινθο τῶν ἀντεγκλήσεων ἐπὶ τοῦ ζητήματος, ὄχι μόνον διότι δὲν εἶναι τῆς παρούσης, ἀλλὰ διότι βαθειά μας πεποίθηση εἶναι ὅτι τὸ ζήτημα τοῦ ἡμερολογίου συνδέεται μὲ τὸ ὅλο πρόβλημα τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἑπομένως ὀφείλει νὰ ἀντιμετωπισθεῖ στὴ μέλλουσα νὰ συνέλθει Ὀρθόδοξη οἰκουμενικὴ Σύνοδο.

Εἶχαν ἤ ὄχι δίκιο οἱ πιστοὶ ποὺ ἀποτειχίστηκαν τὸ 1924 ἀπὸ τὴν καινοτομοῦσα ἱεραρχία, (καὶ ὄχι βεβαίως ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ὅπως ὑποστηρίζουν διάφοροι ἐπισκοποκεντρικοὶ ζηζιουλιστές); Στὸ βαθμὸ ποὺ ἀποτειχίστηκαν ἕνεκεν καινοτομίας περὶ τὴν Παράδοση (δηλ. τὸν λειτουργικὸ χαρακτῆρα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος, ποὺ φυσικὰ καὶ συνδέεται μὲ τὸ ἑορτολόγιο), ἔπραξαν ὀρθῶς, ἐφ’ ὅσον παρέμεναν στὰ “ὅρια” ποὺ καθορίζει ὁ 15^ος κανὼν τῆς Α΄-Β΄ Συνόδου.

Τὰ προβλήματα ξεκινοῦν ἀπὸ τὴν σταδιακὴ ὑπερίσχυση τῆς “σκληρῆς” μερίδος ἐντὸς τῶν παλαιοημερολογιτῶν (ὅπως χλευαστικῶς τοὺς ἀποκαλοῦσαν), ἕνεκεν βεβαίως καὶ τοῦ ἀγρίου καὶ ἀληθινὰ διοκλητιάνιου διωγμοῦ ποὺ ἐξαπέλυσε ἐναντίον τους ὁ τότε ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ὁ καὶ ἀρχιτέκτονας τῆς, μὲ δόλιο τρόπο, ἀλλαγῆς ὡς κατήγγειλαν τότε συγκεκριμένοι εὐλαβεῖς συνοδικοὶ ἀρχιερεῖς.

Ἡ ἕως καὶ ποδοπάτησις(!) τιμίων δώρων ὑπὸ τῶν διωκτικῶν ἀρχῶν, τὰ ξυρίσματα τῶν ἱερέων, οἱ ἐξορίες (π.χ. ἁγιορειτῶν), ὁ φόνος (Αἰκατερίνη Ρούτη) κ.λπ. ὡδήγησαν -σὺν τοῖς ἄλλοις- στὴν υἱοθέτηση (ὑπὸ τῆς μειοψηφίας), τῆς -λανθασμένης- θεωρήσεως περὶ ἀκύρων μυστηρίων τοῦ “Νέου”. Τὸ πάθος καὶ ἡ πόλωση ἔπνιξε τὶς νηφάλιες φωνὲς καὶ στὶς δύο μερίδες, νέου καὶ παλαιοῦ, μὲ καταστροφικὰ ἀποτελέσματα γιὰ τὴν εἰρήνη καὶ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἀπόφαση δημιουργίας ἱεραρχίας ὑπὸ τῶν Γ.Ο.Χ. καὶ οἱ χειροτονίες ἐπισκόπων, ἀπετέλεσε τὸ τελικὸ πλῆγμα τῆς ὅλης ὑποθέσεως. Ἔκτοτε τὰ σχίσματα καὶ ἡ διάσπαση τῶν Γ.Ο.Χ. ἀποτελεῖ τὴν θλιβερὴ παρακαταθήκη ἑνὸς κατ’ ἀρχὰς τιμίου ἀγῶνα...

Ἡ θέση μας εἶναι ὅτι ἕως τὸ 1935 (ἔτος δημιουργίας τῆς πρώτης συνόδου τῶν Γ.Ο.Χ.), ἡ ἀποτείχισις τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν ἦταν κανονικῶς ὀρθὴ καὶ πρέπουσα, καὶ ἐντὸς τοῦ πλαισίου ποὺ καθορίζει ὁ 15^ος τῆς Α΄-Β’. Δὲν ἰσχύει τὸ ἴδιο ὅμως μετὰ τὸ 1935. Οἱ αἰτιάσεις τῶν Γ.Ο.Χ. γιὰ τὴν ἀνάγκη ὑπάρξεως “ἱεραρχίας” δὲν πείθουν, ἐκτὸς καὶ ἄν ὄντως εἶναι ἄκυρα τὰ μυστήρια τοῦ Νέου (ὤ τῆς βλασφημίας). Οἱ καλοπροαίρετοι Γ.Ο.Χ. δὲν κατανοοῦν ὅτι ἡ ὕπαρξις “συνόδων” αὐτὸ ἀκριβῶς σημαίνει: ἄκυρα μυστήρια αὐτοῦ μὲ τὸν ὁποῖον δὲν κοινωνεῖς. Ἀποτείχισις πλέον -ἄς μᾶς συγχωρήσουν οἱ ἀδελφοὶ τοῦ παλαιοῦ- δὲν ὑπάρχει πλέον σ’ αὐτούς, ἀφοῦ δὲν ἔχουν ἀποτειχισθεῖ ἀπὸ τὸν καινοτόμο ἐπίσκοπό τους, ἀλλὰ ἔχουν πλέον κάποιον δικό τους.

Ποιὰ εἶναι ἡ ἐκκλησιολογικὴ ὑπόστασις τῶν Γ.Ο.Χ.; Κάποιοι νεοημερολογίτες φανατικοὶ “Γ.Ο.Χ.” (πλέον ὑπάρχουν καὶ τέτοιοι!), θεωροῦν ἄκυρα τὰ μυστήρια τῶν παλαιοημερολογιτῶν Γ.Ο.Χ (ἔνιοι δὲ ἐξ αὐτῶν θεωροῦν καὶ τὰ τῶν νεοημερολογιτῶν), ἀφοῦ ἀπεκόπησαν ἀπὸ τὴν “Ἐκκλησία”. Τὸ ἐάν ἡ “Ἐκκλησία” (ταυτίζοντας -ζηζιουλικά- τὸ ὅλον τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν ἱεραρχία της), εἶναι καινοτόμος δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει (ὅπως καὶ τοὺς οἰκουμενιστὲς π.χ. μὲ τὸν “ἁγιώτατο πάπα” κ.λπ.). Δὲν μποροῦν ὅμως οἱ καινοτόμοι νὰ κρίνουν τοὺς ἀκαινοτομήτους! Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ καθιστᾶ τὴν Ὀρθόδοξο οἰκουμενικὴ Συνόδο ἀναγκαία, ἡ ἐπίλυσις δηλαδὴ ὅλων τῶν συναφῶν πρὸς τὸν Οἰκουμενισμὸ προβλημάτων. Γεγονὸς πάντως εἶναι ὅτι ἅπαντες οἱ ΓΟΧικοὶ “ἐπίσκοποι” καὶ αὐτοὶ εἶναι πλέον ὑπόλογοι ἐνώπιον τῆς Ὀρθοδόξου οἰκουμενικῆς Συνόδου. Οἱ ἐπίσκοποι ποὺ θὰ τὴν συγκαλέσουν θὰ εἶναι αὐτοὶ ποὺ θὰ “ἐπιστρέψουν”, λόγω τῆς κλιμάκωσης τοῦ ἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγῶνος, ἐκ τῶν ἐπισήμων ἱεραρχιῶν τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὅπως ἔγινε καὶ στὴ περίπτωση τῆς 7^ης οἰκουμενικῆς Συνόδου. Μόνον τότε θὰ καταδικασθεῖ τελεσιδίκως ἡ αἵρεσις καὶ θὰ συζητηθοῦν τὰ περὶ μυστηρίων ζητήματα. Ἕως τότε δὲν μᾶς ἐπιτρέπεται (ἐάν ἔχουμε τὸν στοιχειώδη φόβο Θεοῦ, καὶ δὲν θέλουμε νὰ βλασφημοῦμε), νὰ κηρύττουμε πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης ἄκυρα μυστήρια σὲ Νέο ἤ Παλαιό.

Ἐδῶ ὀφείλουμε νὰ ξεκαθαρίσουμε ὅτι ἡ ἄποψη περὶ ἀκύρων μυστηρίων, (εἴτε ἀπὸ παλαιοημερολογῖτες, εἴτε ἀπὸ νεοημερολογῖτες, εἴτε ἀπὸ “ἀποτειχισμένους”), συνδέεται μὲ τὴν θεώρηση περὶ αὐτομάτου ἀπωλείας τῆς χάριτος, ἡ ὁποία δὲν ἀνήκει στὴν ὀρθόδοξη κανονικὴ Παράδοση ἀλλὰ στὴν παπική, ὅπου ἤδη ἀπὸ τὸν 13^ο αἰῶνα καταγράφεται ἐντὸς τοῦ πλαισίου τῆς νέας παπικῆς ἐκκλησιολογίας, ἐχούσης θεμέλιο τὴν φραγκικὴ ἀντίληψη (ἐν ἀντιθέσει πρὸς αὐτὴν τῆς βυζαντινῆς παποσύνης) περὶ τοῦ παπικοῦ πρωτείου. Ἡ ὑπ’ ὄψιν θεώρηση (στὰ λατινικὰ Latae sententiae), ἡ ὁποία παραμένει καὶ στὸν νέο ἀναθεωρημένο κώδικα τῶν (παπικῶν) κανόνων τοῦ 1983, ἀναπτύσσεται στοὺς κανόνες 1321-1330. Συμφώνως πρὸς αὐτὴν ΔΕΝ χρειάζεται ἐπισκοπικὴ σύνοδος γιὰ ὁρισμένη κατηγορία ἁμαρτιῶν, στὶς ὁποῖες ἀνήκει καὶ ἡ αἵρεσις, ἀλλὰ αὐτομάτως αἴρεται ἡ χάρις, ποὺ στὴν περίπτωση κληρικοῦ σημαίνει τὴν αὐτόματη καθαίρεσή του. Ὁ ὁσ. Νικόδημος ἀντιτιθέμενος σὲ μία τέτοια θεώρηση σχολίασε ὅτι μόνον ἐπισκοπικὴ σύνοδος μπορεῖ νὰ καθαιρέσει, καθὼς οἱ κανόνες δὲν ἐνεργοῦν “μόνοι τους” (ὅ.π. Πηδάλιον, ὑποσ. 2 στὸν γ΄ ἀποστολικὸ κανόνα, σελ. 4-5).

Ὁ λειτουργὼν εἰς τοὺς διωκωμένους παλιοημερολογῖτες, κρυφὰ καὶ σὲ ἀπόμερα ἐκκλησάκια, ἅγιος Νικόλαος Πλανᾶς ἤ οἱ δὺο ἐπιστραφέντες, χειροτονηθέντες δὲ εἰς τὸ “Παλαιόν”, ἐπίσκοποι εἰς τὸ “Νέο” (ἄνευ οὐδεμίας ἀναχειροτονήσεως ἤ καὶ χειροθεσίας, ἀντιθέτως μὲ τὴν πρακτικὴ τοῦ βλασφήμου αἱρεσιάρχου Βαρθολομαίου), Πολύκαρπος Λιώσης καὶ Χριστοφόρος Χατζῆς, οἱ ὁποῖοι ἐκοιμήθησαν ἐν ἐνεργείᾳ μητροπολῖτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἄς συνετίσουν καὶ συγκρατήσουν κάποιους “βασιλικοτέρους τοῦ Βασιλέως”...

Ἐπίλογος

Ἀφορμῆς γενομένης ἐκ τοῦ σάλου ποὺ προεκάλεσαν οἱ Τελεβάντος-Ρῖζος, καταθέσαμε στοὺς ἀγωνιῶντες πιστούς, ξεκάθαρα τὶς θέσεις μας. Ἡ κλιμάκωση τοῦ ἀγῶνος εἶναι πάντοτε τὸ ζητούμενο, καθὼς καὶ ἡ θεολογικὴ ἀντιμετώπιση τῆς αἱρέσεως, καὶ ὄχι τὰ ἔγκυρα-ἄκυρα κ.λπ. ζητήματα. Ἄς ἀφήσουμε τοὺς ἐπισκόπους τῆς Ὀρθοδόξου οἰκουμενικῆς Συνόδου νὰ ἀποφασίσουν, αὐτοὺς δηλαδὴ ποὺ εἶναι καὶ οἱ μόνοι ἁρμόδιοι. Ὁ σάλος ποὺ ἐπιχειρεῖται, φυσικὰ καὶ ἐξυπηρετεῖ τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ ἀπομακρύνει τὴν χαρμόσυνο ἡμέρα τῆς συγκλήσεως τῆς Συνόδου. Ἄς μὴν κάνουμε τὴν χάρη στοὺς ἐχθροὺς τῆς πίστεως νὰ ἐπιχαίρουν μὲ ἀθεολόγητες θέσεις ἤ διασπαστικὲς κινήσεις τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος.

Συντακτικὴ Ἐπιτροπὴ Ἁγιορειτῶν Πατέρων

Γέρων Σάββας Λαυριώτης

Ἱερομόναχος Χαρίτων Ἁγιορείτης

Μοναχὸς Ἐπιφάνιος Καψαλιώτης

ὑ.γ. Οἱ ἀπόψεις τοῦ μοναχοῦ Μακαρίου Κουτλουμουσιανοῦ ἐκφράζουν ἀποκλειστικῶς αὐτὸν, ἑπομένως ἄς μὴν μᾶς συσχετίζουν διόλου μὲ ὅσα λέγει (ἄκυρα μυστήρια κ.λπ.) ἤ πράττει.