Ὁ μασῶνος Βασίλειος Γεωργιάδης ὑπῆρξε Πατριάρχης Κων/πόλεως κατὰ τὰ ἔτη 1925-1929. Ἦταν δηλαδὴ
σύγχρονος τοῦ ἐπίσης μασώνου πατριάρχη Μελετίου Μεταξάκη καὶ τοῦ μασώνου καὶ ἁγιοποιηθέντος ὑπὸ τῆς «Ἱερᾶς καὶ Ἁγίας»
Συνόδου –τῆς δεκαετίας τοῦ 1990– Ἐθνομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης, μὲ τὶς φροντίδες καὶ τὴν ἐπιμονὴ τοῦ Οἰκουμενιστῆ
Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου (ὁ ὁποῖος, ὡς λέγεται, εἶχε σχέση μὲ μασώνους).
Ὁ Οἰκουμενιστὴς πατριάρης Βασίλειος ἀπεδείχθη «μέγας πολέμιος τῶν μοναχῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους (ἡ πλειοψηφία τοῦ
ὁποίου εἶχε διακόψει τὸ Μνημόσυνό του), θαυμαστης τοῦ Ὡριγένη, πολέμιος τῶν νηστειῶν, ὑπέρμαχος τοῦ γάμου τῶν
Ἀρχιερέων» κ.λπ.
Αὐτὴ ἦταν ἡ περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα ἐν τοῖς Πατριαρχείοις ἐκείνη τὴν ἐποχὴ
ποὺ ἔδρασε ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης, ἀσχέτως ἂν ὁ ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος καὶ οἱ
σήμερα ὑποστηρικτὲς τῆς ἁγιοποιήσεως τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης (ὡς ὁ Κονίτσης Ἀνδρέας,
ὁ Φλωρίνης Θεόκλητος, ὁ Γλυφάδας Παῦλος, ὁ Δημητριάδος Ἰγνάτιος κ.ἄ.) δὲν θέλουν
νὰ τὸ καταλάβουν.
